รักสะกิดใจของยัยสุดซ่า

ลำดับตอนที่ #3 : การแก้แค้นที่สาสม

3

การแก้แค้นที่สาสม

     “ลุงปุ้ยคะช่วยเอารถลินที่จอดอยู่ที่โรงเรียนไปซ่อมด้วยนะคะ พอดียางมันร่วงน่ะค่ะ” ฉันบอกกับลุงปุ้ยซึ่งทำงานอยู่ที่บ้าน

     “ครับ คุณหนู” ลุงปุ้ยตอบรับพร้อมฉีกยิ้มจนเห็นตีนกา

     ฉันเดินขึ้นมาบนห้องนอนและถอดชุดนักเรียน แว่นตา ยางมัดผมออกทั้งหมดแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

     พออาบน้ำเสร็จก็มานอนเกือกไปเกือกมาอยู่บนที่นอน อ๊ะ เกือบลืมกระดาษที่โตโต้ให้มาเลย ไหนดูดิ๊ว่าเป็นกระดาษอะไร อืมน่าจะเป็นนิตยสาร ของชมรมดนตรีสากลนะ เพราะเขียนตัวเบ้อเริ่มตรงหัวกระดาษว่าดนตรีสากล อ้อ เกี่ยวกับสี่หนุ่มหล่อในชมรมนี่เอง ชิ คงจะเอามาหาเสียงพาคนเข้าชมรมล่ะสิท่า ไหนดูดิ๊ เขียนไรไว้บ้าง -_-

     ซอหนุ่มหล่อขวัญใจของสาวๆ (อุแหวะ แค่บรรทัดแรกก็จะอ้วกแล้ว) สิ่งที่เกลียดคือ คนเจ้าเล่ห์

คนหลอกลวง(ฉันไม่ได้เจ้าเล่ห์นะ แค่หลอกลวงเฉยๆ)  คนต่อไปออร์ต้า พระเอกมาดขรึม (มันมาดขรึมตรงไหนวะ ก็แค่พวกที่ไม่เคยสนใจคนอื่น ก็เท่านั้น) สิ่งที่เกลียดคือ ดอกไม้ทุกชนิดและคนจุ้นจ้านน่ารำคาญ (แปลกคน) คนต่อไปคือซีนัสหนุ่มรูปหล่อหน้าตาดี(อี๋ ไอ้กวนตีนนั่นนะ หน้าตาดี)สิ่งที่เกลียดคือ คนพูดมากและคนด่าเก่ง(ตัวเองจะได้ด่าเก่งกว่าล่ะสิท่า) หนุ่มคนสุดท้ายเขาคือโซเวีย หนุ่มเพลล์บอยหน้าใสใจเชือกสาว (อู๊ย ทุเรศ) สิ่งที่เกลียดคือ สาวจอแบน(ไอ้โรจิตเอ๊ย) ถ้าคุณเลือกชมรมนี้จะได้เจอกับหนุ่มหล่อทั้งสี่คน เอ้า เร่เข้ามาๆ (เอ่อ จะขายโรตีเหรอ)

     “ไวโอลินลูกมีคนมาหา” เสียงแม่เรียกฉันจากข้างล่าง ใครวะ

     ฉันเก็บนิตยสารแล้วเดินลงบันไดไปข้างล่างเพื่อไปดูว่าใครมาหา

     “นี่ลูกเสนี๊ยดเค้าเอาดอกไม้มาให้แน่ะ”

     เสนี๊ยดงั้นเหรอ จะบ้าตาย T_T เขาคือผู้ชายหน้าตางั้นๆ ผมสีเงิน ผิวขาวเหลือง เป็นลูก ผอ.โรงเรียนเทวาราชพฤกษ์ ชื่อจริงคือ เสนี๊ยด จาไลลา หรือที่พวกฉันชอบเรียกว่าไอ้เสนียด จัญไร และมันก็เป็นคนเดียวที่รู้ตัวจริงของฉันด้วย เพราะ พ่อแม่เป็นเพื่อนกัน ฉันล่ะเซ็ง มันหลงรักฉันพยายามซื้อดอกไม้มาให้แทบทุกวัน แต่ฉันไม่ได้รักมันเล้ย มันเป็นตัวน่ารำคาญ นิสัยเอาแต่ใจ ฮึ ฉันเนี่ยอยากจะฆ่ามันซะด้วยซ้ำ มันไม่รู้เลยรึไงว่ามันเอาดอกไม้มาเพิ่มขยะให้ฉันเปล่าๆ ฉันล่ะเกลียดมันเข้าไส้ -_-++  

     “นี่ครับดอกไม้ ^_^” เสนี๊ยดพูดพรางยื่นช่อดอกไม้มาให้ฉัน

     “ขอบใจ จุ๊บจิ๊บๆ เอาดอกไม้สกปรกนี่ไปทิ้งขยะให้หน่อยสิ” โหะๆ ดูสิว่าหมอนี่จะยังหน้าด้านยืนอยู่ได้อีกมั้ย

     “ค่า...คุณหนู”

     “ไม่ชอบเหรอไวโอลิน” หนอย -_-+ ไอ้หมอนี่ยังมีหน้ามาถามอีกนะ ให้เอาไปทิ้งลงถังขยะขนาดนี้คงจะชอบอยู่หรอกมั้ง  

     “ไม่ใช่แค่ไม่ชอบนะ ขยะแขยงเลยต่างหาก” ฮึ ดูซิเจอเข้าไปขนาดนี้จะทำหน้ายังไงอีก

     “แล้วไวโอลินชอบอะไรล่ะครับ ผมจะได้ซื้อให้” โหย ไอ้หน้าด้าน

     “ฉันไม่ชอบของทุกชิ้นที่แกเอามาให้” ฉันตอบกลับไปอย่างเหลืออด

     “ไวโอลิน ทำไมพูดกับเสนี๊ยดเขาแบบนั้นล่ะลูก” แม่ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นานพูดขึ้น

     “ไม่เป็นไรหรอกครับ” เฮ้อ ฉันล่ะหน่าย หน้ามันฉาบปูนซีเมนกี่ชั้นวะเนี่ย

     “ไม่เป็นไรได้ไง วันนี้อยู่กินข้าวเย็นที่บ้านนะจ๊ะ”

     “แม่! O_O”

     “ครับ^_^” ฉันล่ะเกลียดไอ้บ้านี่ทีสุดเลย

     “ไวโอลินหยุดเลยนะ เสนี๊ยดเค้ามาหาเราที่บ้านเราควรจะให้เกียรติเค้านะ” แม่รีบพูดขัดขึ้นก่อนที่ฉันจะโวยวายไปมากกว่านี้

     “ไม่ค่ะ หนูจะให้เฉพาะคนที่หนูอยากให้” ฉันเถียงแม่กลับไป

     “ไม่ค่ะ หนูจะให้เฉพาะคนที่หนูอยากให้” ฉันเถียงแม่กลับไป

     “เค้าคงพูดเล่นน่ะครับ” ไอ้หมอนี่มันเจือกอะไรด้วยวะ แม่ลูกเค้าจะคุยกัน

     “จ้ะ งั้นตกลงกินข้าวที่บ้านนะจ๊ะ ^_^” ดูแม่สิ รู้สึกจะยินดีเหลือเกินนะที่ไอ้ตัวหน้าขยะแขยงนี่มากินข้าวที่บ้านน่ะ TOT แล้วเอาลูกสาวที่น่ารักคนนี้ไปไว้หนายยยย T_T

     หึย ฉันจะฆ่านายให้ดูไอ้เสนียด

     “งั้นวันนี้ลูกลองชงกาแฟให้เสนี๊ยดเขาชิมหน่อยสิลูก” อะไรกันมันจะกินก็ให้มันไปชงเองสิ แม่มายุ่งอะไรกับลินเนี่ย

     “ได้ค่ะ” ใจคิดอีกอย่างปากตอบอีกอย่าง ก็แน่อยู่แล้ว ถ้าฉันตอบว่าไม่นะมีหวังแม่ด่ายาวยันเที่ยงคืนแหละ

     “ผมเอามอคค่าแล้วกันนะครับ”

     “ได้ค่ะ” ฉันตอบกลับแบบประชดประชัน

   เอามาแค่นี้นะพอดีว่าพิมพ์ไม่ทันอ่ะ งานเยอะมากมาย ใกล้สอบแล้วด้วย เข้ามาเม้นให้บ้างจิ เอาแบบดีๆนะ ไม่ต้องด่า อิอิ ขอบใจมากมายที่อุตส่าห์อ่านนิยายแย่ๆของเรานะ ท่าพิมพ์ผิดก็ขอโทษด้วยนะ เห็นใจกันหน่อยด้วยแล้วกัน