รักสะกิดใจของยัยสุดซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : Love in speed

     ออด~~

     "ออดดังแล้วหยุดวิ่งกันทั้งคู่นั่นแหละไปเข้าแถว" สรหยุดหัวเราะแล้วเดินมาลากฉันและลูกปัดไปเข้าแถว โดยมีออนเดินตามหลังมาห่างๆ

     "แกว่าวันนี้ครูหวายแกจะตรวจกระโปรงรึปล่าววะ" ลูกปัดพูดขึ้นหลังจากที่เราเดินมายืนเข้าแถว

     "ตรวจมั้ง...ก็เห็นตรวจทุกปีเลยนิ ทำไมเหรอ" ฉันตอบกับไปงงๆ

     "หันมาดูกระโปรงฉันสิ"

     "อะไรของแก..วอ.วะ" โอ๊ะเสียงกระตุกเลยอ่ะ ก็ลูกปัดน่ะสิเล่นใส่กระโปรง..เออ..แบบว่า ยาวมากกกกกกก! จนแถบจะเป็นผ้าถุงเลยล่ะ คือว่านะจะอธิบายให้ทุ๊กทุกคนได้เข้าใจกัน กฎของโรงเรียนก็คือ นักเรียนทุกคนสามารถทำยังไงก็ได้กับทรงผมและหน้าตา(ข้อนี้มันก็ดีอยู่) ส่วนผู้หญิงต้องใส่กระโปรงไม่ให้ยาวเกินเข่าขอเน้นนะว่าไม่ให้ยาวเกินเข่าจะสั้นแค่ไหนไม่ว่าแต่ไม่ให้ยาวเกินเข่า(ยัยลูกปัดตายแน่) เสื้อนักเรียนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดยาวลงมาและผูกเน็กไทด์สีแดงสวยงามเพื่อความเรียบร้อย รับรองว่าลูกปัดต้องโดดลงโทษแหงม ก็คุณเธอเล่นใส่กระโปรงยังกะผ้าถุงที่คุณป้าเขาใส่กันแน่ะ

     "ไงแกว่าฉันจะโดดลงโทษมั้ยวะ" ดูๆ ดูมันยังมีหน้ามาถามอีกแบบนี้คงจะรอดอยู่หรอก

     "ตายสถานเดียว" ฉันพูดแค่นั้นและทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่รุๆเราไม่เกี่ยว

     "นี่ ปัฏญา ขนาดเปิดเทอมวันแรกเธอยังกล้าแต่งตัวผิดระเบียบมาเลยนะ มานี่ครูจะลงโทษเธอ" เสียงของครูหวายซึ่งเป็นครูที่ถือว่าดุ...เออ...มากเลยทีเดียว ประกาศเสียงดัง หึๆยัยลูกปัดตายแหง

     ฉับๆๆๆ!

     "เอ๊ย ครูว่าตัดกระโปรงหนูทำไมเนี่ย" อ๊าย ตอนนี้ยัยลูกปัดกำลังโดนตัดกระโปรงค่ะ โห! โดนตัดสั้นยิ่งกว่าฉันอีกง่ะ สั้นจุ๊ดจู๋เลย หน้าอายจริงๆเพื่อนเรา แต่ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้ ขอโทษด้วยนะเพื่อน

     "เธอไปวิ่งรอบสนามสองรอบเดี๋ยวนี้ ปฏิบัติ!" อาจารย์หวายพูดออกคำสั่ง

     "ค่า" ลูกปัดตอบอย่างเซ็งๆแล้วเริ่มวิ่งรอบสนามทันที

     "ฮอย...เหนื่อยชะมัดเลย อุบาทว์ลูกตาคนอื่นว่ะ" ลูกปัดบนกับตัวเอง

     ฝ่ายนายซอ

     "เฮ้ย...ดูนั่นสิ หมาโดนทำโทษวิ่งหอบใหญ่เลย ดูกระโปรงดิ ก็โดนตัดแหว่ง น่าสมเพศชะมัด" ซีนัสซึ่งเป็นหนึ่งในเพื่อนของนายซอพูดขึ้น

     "เออว่ะ" ซอพูดแสดงความคิดเห็น

     "ไร้สาระ" นี่ก็นายออร์ต้าเพื่อนอีกคนหนึ่งของนายซอ อืม ดูเหมือนว่าจะน่าจะเป็นพวก...ประมาณว่า ไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเอง มองว่าคนอื่นเขาไร้สาระไปหม๊ด

     "ไร้สาระได้ไงวะ ดูสิ ขาขาวจั๊ว เซ๊กซี่เป็นบ้าเลย" นายโซเวียนั่นเองที่เป็นเพื่อนคนสุดท้ายของนายซอ ดูจากคำพูดแล้วท่าทางว่าจะเป็นเพื่อนที่ค่อนข้างจะเชี่ยวชาญเรื่องผู้หญิงน่าดูเลย

     "เซ็กซี่ บ้านแกดิ" เอาแล้วไง โดนสาวทอมของเราด่ากับอย่างแรงเลย ช่วยไม่ได้นะ อยากพูดถึงเธอในเรื่องแบบนี้เอง เธอยิ่งไม่ค่อยชอบอยู่ เฮ้อ โดนไปเต็มๆ

     "เซ็กซี่บ้าอะไรของเองวะ ทอมก็ทอม แถมปากยังหมาอีก" ซีนัสพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เนื่องมาจากเขาไม่ค่อยชอบคนด่าเก่งซักเท่าไหร่(ตัวเองจะได้ด่าเก่งกว่า)

     "ไปเรียนกันซักทีเหอะว่ะ" (ออร์ต้า)

     "นั่นดิ ยืนอยู่กับแกแล้วเสียเวลาว่ะ" (ซอ)

     แป๊ะๆๆ

     "โอ๊ย...เจ็บนะโว้ย หัวคนนะไม่ใช่หัวหมา" ฮ่าๆ นายโซเวียโดดตบหัว แหมยืนเรียงแถวกันตบเชียวนะ

     ฝ่ายไวโอลิน

     "ฮอย...เหนื่อยขึ้นห้องดีกว่า" ฉันยืนรอลูกปัดวิ่งจนเสร็จ แล้วพวกเราสี่คนก็เดินขึ้นชั้นเรียนทันที

     ณ ห้อง ม. 6/1

    ทุกคนในห้องเงียบเมื่อครูประชั้นคนใหม่เดินเข้ามาให้ห้องและแนะนำตัว

     "ครูชื่อ วายุพร หงส์สกุล ชื่อเล่นครูหวาย จะมาเป็นครูประจำชั้นของพวกเธอ" แงๆ ชีวิต ม. 6 อันแสนสงบสุขของช้านนน

     "สวัสดีค่ะ/ครับคุณครู" ทุกคนกล่าวสวัสดีคุณครูด้วยใบหน้าอันแสนทรมานใจ ประมาณว่า กูจะมีชีวิตรอดไปถึงพรุ่งนี้มั้ยว้า

     ให้ตายสิ ครูจะมาเป็นครูประจำชั้น ฉันมันซวยอะไรขนาดนี้ ครูป้าเนี่ยดุชะมัดตีเจ็บอีกต่างหาก พวกฉันสี่คนนั่งหลังห้อง คงไม่โดนด่าหรอกนะ

     "ครูแนะนำตัวแล้ว เชิญนักเรียนแนะนำตัวบ้าง เริ่มจากแถวหน้าก่อน" ว้าย! แนะนำตัวด้วยฉันแปลกคนเดียวใช่มั้ยฮะ ไอ้เพื่อนสมตัว

     อ้าวผลอแปล๊บเดียวถึงตาฉันแนะนำตัวแล้วเหรอ แงๆจะโนอะไรบ้างวะเนี่ย

     "สวัสดีค่ะ ชื่อไวโอลินค่ะ" ฉันลุกขึ้นแนะนำตัวอย่างสุภาพ

     "เธอน่ะ" เอาแล้วไงฉันตายแหงม

     "คะ" จะรอดมั้ยเนี่ยฉัน

     "เธอเป็นลูกครึ่งเหรอ"

     "เอ่อ...ค่ะ" น่ากลัวชะมัด

     "นั่งลงได้" อะไรถามแค่เนี้ย อีเราก็ตกใจแทบแย่

     ฉันนั่งเรียนมาเรื่อยจนมาถึงพักกลางวันซึ่งเป็นเวลาแห่งความสุข จะได้กินของอร่อยๆแว้ว ฮิ้ว

     ณ โรงอาหาร

     ฉันและเพื่อนๆพากันไปโรงอาหาร ที่นี่มีของหรูๆแพงๆ เต็มไปหมด แต่มีอยู่ร้านหนึ่งเป็นอาหารชาวบ้านๆ แต่ก็อร่อยมากๆ พวกเรากินแต่ของร้านนี้ ไม่รู้ว่าจะกินของแพงไปทำไมให้มันเปลื่องเงิน

     ณ ร้านป้าจียมซึ่งเป็นร้ายอาหารร้านโปรดของพวกฉัน

     "เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง" โอ้ วันนี้ลูกปัดจะเลี้ยง ค่อยดูนะฉันจะกินให้ตังยัยลูกปัดมันหมดกระเป๋าเลย

     "งั้นฉันไปรอทีโต๊ะนะ" ฉันและออนเดินไปรอที่โต๊ะ เพราะยัยสรอาสาจะช่วยลูกปัดถืออาหารมา

     เวลาผ่านไปประมาณสิบนาที ลูกปัดและสรก็ยกอาหารมาประเคนถึงหน้า โห...น่ากินชะมัดเลยหม่ำแล้วนะคะ

     เราใช้เวลาในการเขมือบ เอ๊ย รับประทานอาหารทั้งหมดประมาณสามสิบนาที จึงขึ้นห้องเรียน เราเดินเรียงแถวหน้ากระดานกันมา ปะหนึ่งว่า กูเก๋า ใครเข้ามาเองมีเรื่องแน่ อะไรประมาณนั้น ระหว่างทางเห็นผู้ชาย ม. 6 กลุ่มหนึ่ง เดินเรียงแถวหน้ากระดานมาเหมือนกัน ชิ คิดว่าฉันจะหลบทางให้พวกนายเหรอ ถึงจะหน้าตาดีก็ไม่มีทางหลบให้หรอก และการที่ฉันทำเช่นนี้ก็เป็นเหตุให้ ปึก! ฉันเดินชนไหล่ผู้ชายคนหนึ่งในแก๊งนั้น แต่เรื่องอะไรฉันจะยอมขอโทษล่ะ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดีกว่า นายอยากเดินมาชนไหล่ฉันเองนะ

     "นี่ยัยแว่น เดินชนแขนแล้วไม่ขอโทษเหรอ" อ๊ะ ดูเหมือนว่าหมอนี่จะไม่ลับมุขฉันเลยแหะ

     "ขอโทษ" ฉันเลยต้องจำใจพูดออกไปอย่างไม่เต็มใจซักเท่าไหร่นะ

     "อะไรกันขอโทษน่ะ ให้มันดีกว่านี้หน่อยสิ" หมอนี่เป็นใครกันนะ ขอโทษแล้วยังไม่พอใจอีกรึไง

     "มันเรื่องของฉัน ฉันขอโทษนายก็ดีเท่าไหร่แล้ว" ฉันพูดและหันไปปมองสบตากกับเขาจังๆ เฮ้ย! ตายแหง นี่มันอีตาซอ ที่เจอที่ร้านดนตรีไทยนี่หว่า หมอนี่จะจำฉันได้มั้ยเนี่ย ว่าแล้วว่าหน้าคุ้นๆ นายนี่เป็นนักดนตรีของโรงเรียนฉันนี่เอง เห็นใครๆเขาพูดกันว่า หล่อนักหล่อหนา ไม่เห็นจะหล่อซักเท่าไหร่เลย...แต่ก็หล่อ(เอาไงแน่)

     "เธอ!" อ๊าย หมอนี่จำฉันได้แน่เลย

     "..." ฉันเงียบ

     "หน้าคุ้นๆนะ" โธ่ ไอ้เราก็นึกว่าจะจำได้

     "ลินเร็วๆสิ ทำอะไรอยู่อะ" เสียงลูกปัดเรียกฉันให้ตามไป เฮ้อ ค่อยยังชั่วหวังว่านายซอคงจะจำฉันไม่ได้หรอกนะ...แล้วท่าหมอนี่จำฉันได้ล่ะ...ชั่งมันเหอะ ถ้าหมอนั่นรู้ความจริงขึ้นมาค่อยหาวิธีปิดปากที่หลังแล้วกัน

     ฉันเรียนกันมาเรื่อยๆจนมาถึงคาบสุดท้ายซึ่งเป็นคาบชมรม ฉันอยู่ชมรมดนตรีไทย เพราะมันเป็นอะไรที่ฉันชอบมากๆ ฉันเป็นมือระนาด สรมือซออู้ ออนมือขิม ส่วนลูกปัดมือฉิ่ง(ง่ายกว่าชาวบ้าน)

     ณ ห้องดนตรีไทย

    "อืม...ลงเครื่อง"

     ฉันสั่งเพื่อนๆเตรียมซ้อมบรรเลง พวกเราสี่คนเป็นมือดนตรีไทยของโรงเรียน ถ้ามีอะไรแข่งขันก็จะเอาพวกเราสี่คนนี่แหละไปแข่ง ส่วนดนตรีสากลน่าจะเป็นพวกอีตาซอมั้ง เห็นเขาพูดๆกันมา

     "เออ...นี่ไวโอลิน ฝากนี่ให้เพื่อนๆเธอด้วยนะ" ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจะห้องดนตรีไทย โตโต้(ผู้หญิงนะ)เพื่อห้อง 5 ที่อยู่ชมรมเดียวกับฉันยื่นการดาษสี่ใบมาให้ ใบไรหว่า

     "หือ...ใบไรเหรอ" ฉันถามงงๆ

     "อ้อ...เปิดดูเดี๋ยวก็รู้เองแหละ ฉันต้องรีบไปแล้วนะบายจ้ะ" อ้าว งี้เลยเหรอ

     "พะ...เพื่อน"

     "พี่ลูกปัดคะ เออนี่ขนม ฉะ...ฉันพึ่งทำเมื่อตอนคาบชมรม......เออชอบค่ะ ไปแล้วนะคะ บายค่ะ" หึๆ ลูกปัดโดนบอกรักอีกแล้วเหรอเนี่ย แต่อ่ะนะ มันก็ไม่น่าแปลกหรอกนะ เพราะลูกปัดเป็นผู้หญิงที่หล่อเลยที่เดียวแหละ เออ...ไงดีล่ะ หล่อแล้วก็น่ารักด้วยเลยมั้ง ดูจากผมซอยสั้นสีออกน้ำตาลๆ ส่วนสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบ ผิวขาว ปากแดง ดูเป็นทอมสมัยใหม่ว่ามั้ยล่ะคะ อิอิ

     "ไรวะ ฉันอยากได้ผู้ชายเป็นแฟนโว้ย! ไม่ใช่ผู้หญิง" ลูกปัดสบถออกมา

     "ก็ช่วยไม่ได้นะ" สรผู้ยิ้มๆ

     "เออ นี่ทุกคนโตโต้ฝากมาให้" ฉันพูดพรางยื่นกระดาษให้ทุกคน คนละใบ เฮ้อ เกือบเลยแหะเรา

     "กระดาษอะไร" ลูกปัดกับสรถามพร้อมกันเว้นแต่ออนที่ยืนจ้องมองกระดาษเงียบๆ ฉันล่ะไม่เข้าใจเพื่อนแต่ละคนเอาซะเลยแหะ เฮ้อ เหนื่อยใจ

     "เปิดดูเดี๋ยวก็รู้เองแหละ ฉันเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน"

     ฉันและเพื่อนเดินมาที่จอดรถเพื่อกลับบ้าน

     "กลับก่อนนะทุกคน" ลูกปัดบอกลาเพื่อนทุก

     "ฉันก็กลับเหมือนกัน" นี่ก็ยัยสร

     "อือ...บาย" ฉันบอกลาเพื่อนๆ

     "ยัยลูกปัดคิดยังไงไม่รู้ขี่ช๊อปเปอร์มาโรงเรียน ยัยสรขี่ ไอ-คอน สีขาว ส่วนออน ลูกน้องพ่อกับแม่เอาเอ็มดับบิวสีดำมารับ ฮึๆ เราก๊กลับบ้านดีกว่า อ๊ะ! ตายแล้วใครมาทำยางรถฉันรั่วเนี่ย แล้วฉันจะกลับบ้านยังไง มือถือก็ลืมเอามา โทรศัพท์สาธารณะที่โรงเรียนก็ไม่มี ทำไมวันนี้มันซวยซ้ำซวยซ้อนยังงี้นะ แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ อืม.....ต้องหาคนที่บ้านอยู่ใกล้ๆกับเราแล้วขอติดรถกลับไปด้วยสินะ

     "บาย เจอกันโว้ย"  (ซอ) โอ๊!นั่นมันพวกนายซอนี่หว่า

     "อืม...เจอกันโว้ย" (ซีนัส)

     "บาย"(ออร์ต้า)

     "พอดีนัดสาวไว้ว่ะ บาย" (โซเวีย)

     อ้อ ใช่แล้วนายซออยู่บ้านเดียวกับฉันนี่หว่า ลองขอติดรถกลับบ้านด้วยดีกว่า อิอิ หมอนี่จำฉันไม่ได้หรอก

     "นี่ๆ นายน่ะ" ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา เอาโว้ย ใจกล้าหน้าด้าน

     "หือ อ้าวเธอยัยแว่นตอนกลางวันนี่" ก็เออดิ เห็นเป็นลูกแมวรึไงกันนะ

     "ขอกลับบ้านด้วยดิ" 

     "ไม่มีรถรึไง" หมอนี่ถ้าทางใจดำจังแฮะ

     "มี...แต่รถมันอย่างรั่ว" ฉันอธิบาย 

     "ฝันไปเหอะ" น่าน ใจดำจริงด้วย

     "นะ นะ ขอร้องเห็นแก่เด็กผู้หญิงตาสีบรอนซ์คนนี้ด้วยนะ" นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันขอร้องคนอื่นน่ะ ถ้านายไม่ให้ฉันกลับบ้านด้วนล่ะก็...น่าดู

     "ไม่" แงๆ ฉันจะฆ่านาย

     "โห....ไอ้คนใจดำ" หมั่นไส้ๆ

     "ก็ฉันใจไม่ขาวนี่" ใจดำแล้วยังปากต้องซ่อมอีก(ปากเสีย) ไอ้ผู้ชายทุเรียศ

     "ถุ้ย...ไอ้บ้า" เชอะ

     "จะกลับไม่กลับ"

     "กลับดิ"

     "งั้นขึ้นรถ"

     "ว้าว ใจดีจัง" เปลี่ยนคำพูดทันที

     สุดท้าย ฉันก็ได้กลับบ้าน แต่...ฉันกับเขาขี่รถสองต่อสอง แม่เจ้าโว้ย ฉันคิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย ฉันมีวัตถุประสงค์เดียวนะคือ กลับบ้าน เออ ก็ได้วะ ยอมมันเหอะ แล้วฉันก็ซ้อนท้ายอีตานี่ กระโปรงมันสั้นคุณผู้อ่านคงรู้นะว่าจะนั่งยังไง เป็นรถมีโอสีดำ คันเดียวกันกับเมื่อวาน

     "นี่ๆ บ้านป้าอยู่ไหน จะได้ไปส่งถูก" นายซอถามขึ้นหลังจากขับรถออกมาจากโรงเรียนซักพักหนึ่ง เชอะ ใครเป็นป้ากันยะ

     "ฉันไม่ใช่ป้านะ ฉันอยู่บ้านกรมสิรินทร์ ซอยเอ่อ..." เกือบหลุดไปแล้วมั้ยล่ะ เอ่อ เอาไงดีวะ

     "ซอยสี่" มั่วๆไปแล้วกัน

     "ซอยใกล้บ้านฉันเลยนี่ จะได้ไม่เสียน้ำมันเยอะ" หมอนี่ขี้งกชะมัด

     นั่งรถไปเรื่อยๆนี่มันก็เพลินดีหรอกนะ แต่...รู้สึกว่าหมอนี่เริ่มขับรถเร็วขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ มือฉันมันก็เริ่มไม่อยู่สุขเข้าไปกอดนายนี่เข้าแล้วไงล่ะ โธ่ ก็มันน่ากลัวนี่

     "ขับรถดีๆหน่อยสิ" ฉันพูดต้านลมเพื่อให้หมอนี่รู้ว่าตัวนายขับรถเร็วเกินไปแว้ว

     "ดีสุดแล้ว จะได้ไปถึงเร็วไงไม่ดีรึไง" นายซอพูดต้านลมกับมา มันดีตรงไหนวะ เดี๋ยวยมบาลก็ถามหาหรอก

     "ก็ขับให้ช้ากว่านี้นิดนึงไง" ถ้าไม่ติดว่านายจะถีบลงจากรถนะ แม่จะด่าให้

     "..."

     นายซอเงียบไม่ตอบอะไร แต่...ดูเหมือนยิ่งห้ามยิ่งยุแฮะ หมอนี่ขับรถเร็วกว่าเดิมอีก TOT น่ากลัวงะ ฉันเลยต้องจำใจกอดหมอนี่มากกว่าเดิมอีก แต่ตัวนายซออุ่นดีจัง อ๊าย ไม่ใช่ๆนะ -///-

             "อะ ถึงแล้ว เธอเนี่ยแต๊ะอั๋งฉันเต็มเลยนะ" นายซอจอดรถเทียบท่าที่หน้าปากซอย ซอยสี่ และพูดจาหมาๆตามแบบฉบับนิสัยปากต้องซ่อม

     "ใครอยากแต๊ะอั๋งนายยะ นายแหละขับรถเร็วเองนะ ไม่รู้เสนียดติดรึเปล่าเนี่ย" อี๋ ฉันว่าฉันรู้สึกคันๆยังชอบกลแล้วนะ

     "คนอย่างฉันมันไม่ดีขนาดนั้นเลยรึไง" นายซอพูดพรางจ้องเขม็งมาที่ฉัน

     "ใช่" ฉันพูดพรางจ้องหน้านายซอกลับไป

     "ทีตอนแรกนะ ขอร้อง เห็นแก่ผู้หญิงตาสีบรอนซ์คนนี้เดียวเหอะ" ใครใช่ให้นายมาเลียนแบบเสียงฉันยะ  

     -///-

     "หวังว่ารถเธอคงไม่ยางรั่วอีกนะ จะได้ไม่เดือดร้อนฉันอีก ไปล่ะ" นายซอพูดพรางขึ้นนั่งบนรถ

     "เอ่อ...ขอบคุณที่มาส่งนะ" ฉันพูดออกไปเบาๆ นายซอคงไม่ได้ยินหรอกมั้งก็หมอนั่นกลับรถแล้วขี่ออกไปแล้วนี่

     "นึกว่าขอบคุณไม่เป็นแล้วซะอีก บายนะป้า" นายซอหยุดรถแล้วตะโกนกับมา-///- นึกว่าจะไม่ได้ยินซะอีก

     ฉันยืนรอจนรถของนายซอลับสายตาแล้วเดินไปซอยห้า ล๊า~ ล๊า~ ลา~ กลับบ้านเราดีกว่า



     เราเอาตอนที่เหลือมาลงให้นะ แหะๆ พอดีว่ายังลงตอนที่ 2 ไม่เสร็จน่ะ ช่วยเข้ามาอ่านกันแยะๆน้า