ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [KrisYeol] Hyundai High School ชุลมุนป่วนรักเด็กฮยอนแด &ALL

    ลำดับตอนที่ #1 : HyunDai 1 -จุดเริ่มต้นจากจดหมายปริศนา

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 29
      0
      16 ก.พ. 58

    Hyundai 1 -จุดเริ่มต้นจากจดหมายปริศนา

     






    ออด

    เสียงออดคาบเรียนในตอนเช้าวันจันทร์ดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มต้นของเด็กนักเรียนที่ต้องเก็บเกี่ยวหาความรู้

    พวกเขาเองก็เช่นกันกล่มนักเรียนชายเสื้อเทาที่ขณะนี้กำลังก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างเชื่อช้า

    ทำไมต้องรีบหละ…?

    เมื่อเท้ายาวของนักเรียนกลุ่มเดิมย่างกรายเข้ามาภายในห้องเรียน จากเสียงที่เอะอะโวยวายอยู่เมื่อครู่กลับเงียบลงขนัด จนได้ยินเสียงรองเท้าของคนกลุ่มนั้นได้อย่างชัดเจน

    เงียบกันทำไม คุยกันต่อสิ กูอยากฟังด้วยเสียงทุ้มไม่เข้ากับหน้าตาดังขึ้น ดวงตากลมกวาดมองรอบๆห้องเรียนไปเรื่อยเปื่อย

    นายครับ มีข่าวว่วันนี้ห้องเราจะมีเด็กใหม่อิมพอร์ตจากจีนย้ายเข้ามากลางเทอมครับเสียงของหัวหน้าห้องเอ่ยขึ้นทามกลางความเงียบสงัดภายในห้องเรียน ถึงเขาจะเป็นัวหน้าห้องแต่ยังไงเข้าก็ต้องเคารพ อิลจินคนนี้อยู่ดี

    หืม..ย้ายมากลางเทอมอย่างนั้นหรอ…” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบพลางกระตุกยิ้มมุมปาก

    ..ครับหัวหน้าห้องคนเดิมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดสั่นเล็กน้อย

    น่าสนุกหละสิ..”

    อย่าคิดทำอะไรแผลงๆอีกนะไอยอลก่อนจะได้คิดอะไรให้คนในห้องขนลุกเล่นต่อก็มีเสียงเพื่อนในกลุ่มดังขัดขึ้นเสียก่อน

    อืมใช่ ยอลมึงออย่าคิดเล่นอะไรแผลงๆช่วยห้ามปรามเพื่อนที่มีศักดิ์เป็นอิลจินของโรงเรียนอีกแรง

    กูก็ม่ได้คิดจะทำอะไร แค่คิดว่า…”

    จะทดสอบเด็กใหม่นิดๆหน่อยๆ

     

    Hyundai High School

     

    กึก กึก

    ก่อนจะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน ทำให้กลุ่มคนภายในห้องแตกกลุ่มแยกย้ายกันไปนั่งประจำที่ เมื่อเสียงส้นสูงกระทบพื้นห้องหยุดลงพร้อมกับร่างเพรียวระหงส์ที่ยืนอยู่กลางห้อง สายตาคมเฉี่ยวกวาดมองไปทั่วทั้งห้อง ริมฝีปากแต้มสีชมพูอ่อนก็ขยับเปล่งเสียงออกมา

    สวัสดีนักเรียนในปกครองของฉันทุกคน

    ริมฝีปากบางเฉียบกระตุกยิ้มมุมปากให้นักเรียนในปกครองของเธอขนลุกเล่น ก่อนจะเอ่ยต่อ

    พวกเธอคงทราบข่าวกันมาบ้างแล้วว่าจะมีเด็กนักเรียนย้ายเข้ามาในวันนี้เมื่อจบประโยคเสียงฮือฮาภายในห้องก็ดังขึ้น

    เอาละ เงียบกันหน่อยฉันจะให้เขาเข้ามาแนะนำตัวให้พวกเธอรู้จัก คริสเข้ามาได้แล้ว

    สิ้นสุดเสียงของอาจารย์ประจำชั้นก็ปรากฏร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่ง ผมสีบรอนด์ทองดูเด่นสง่าในฝูงชน ดวงตาคมเฉียบภายใต้กรอบแว่นสีดำนั้นไม่ได้ทำให้ความน่าสนใจของเขาลดลงไปเลยสักนิด

    ขายาวพาร่างสูงของตนเองเดินมาหยุดยืนข้างอาจารย์ประจำชั้นกลางห้องเรียน ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะขยับเปล่งเสียงออกมา

    สวัสดี ฉันชื่ออู๋ อี้ฟานเรียกคริสก็ได้เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจบประโยคใบหน้าได้รูปของเจ้าของก็ก้มงุดมองพื้นห้องเรียนทันที

    โอเคคริส นายไปนั่งตรงนู้นนะนิ้วเรียวของอาจารย์ประจำชั้นชี้ไปทางโต๊ะเรียนที่ยังว่างข้างอิลจินของโรงเรียน ปาร์ค ชานยอล

    ส่วนพวกเธออย่าแกล้งเพื่อนให้มันมากนักหละช่วยๆกันดูแลเพื่อนใหม่ด้วย  คาบนี้ก็จบเพียงเท่านี้ ขอบคุณ

    ขอบคุณค่ะ/ครับร่างระหงส์ของอาจารย์ประจำชั้นเดินออกไปแล้ว

    “จารย์แม่งโหดสาสสสส” เสียงของ ‘โอ เซฮุน’ดังขึ้นหลังจากอาจารย์ออกไปแล้ว

    “เชี่ยฮุนเงียบๆดิ๊ กูจะนอน” ‘คิม จงอิน’เอ่ยขึ้นปรามคู่หูทั้งๆที่ยังฟุบหลับกับโต๊ะเรียนอยู่

    “พวกมึงจะเงียบกันได้ยัง แล้วมึงอะคนจีนอ่อ” ‘เสี่ยว ลู่หาน’ เอ่ยขึ้นประโยคแรกพูดกับคู่หูทางม้าลายส่วนประโยคต่อมาหันมาพูดกับเด็กใหม่ที่นั่งทำหน้าเจี้ยมเจียมอยู่

    “ค..ครับ ผมเป็นคนจีน” เสียงทุ้มนุ่มติดสั่นเพราะความหวาดกลัวเอ่ยขึ้น ลู่หานหรี่ตามองคริสพลางเดินล้วงกระเป๋ามายืนข้างๆเด็กใหม่

    “กูก็คนจีน กูชื่อลู่หาน เดี๋ยวกูจะแนะนำพวกห่านี่ให้ก็แล้วกัน” ลู่หานเอ่ยขึ้นพลางเปรยตามองพวกเรื้อนเพื่อนเขาที่เกลื่อนกราดกันอยู่

    “ไอห่าตัวดำๆที่ฟุบนอนอยู่นั่นชื่อจงอิน ไอที่หน้าเหมือนตุ๊ดเด็กโวยวายเมื่อกี้ชื่อเซฮุนมันเป็นคู่หูกัน ส่วนไอที่นั่งอ่านหนังสือตัวขาวๆเหมือนแดกนีออนมาทั้งชาตินั่นชื่อจุนมยอน ที่นั่งอ่านหนังสือธรรมะอยู่นั่นชื่อจงแดหรือไอมหา ที่นั่งแดกขนมอยู่นู้นมินซอก ไอตาโตๆยืนหาวอยู่หน้าประตูนั่นชื่อคยองซูเพื่อนเรียกไอจู๋เล็กเพราะจู๋แม่งเล็กอย่างกับดุ้น ไอที่นั่งดีดกีต้าร์ตาปรือๆนั่นชื่ออี้ชิงมันเป็นคนจีนแต่ชอบบอกให้เพื่อนเรียกเลย์มันบอกต้องมีชื่อในวงการแต่กูก็เรียกไอชิงเหมือนเดิม ไอขอบตาคล้ำหมีแพนด้านั่นชื่อจื่อเทาเป็นคนจีนเหมือนกันเกิดที่ชิงเต่าแม่เลยตั้งชื่อให้ว่าเทา ไอห่านั่นเตี้ยๆยืนทำลับๆล่อๆข้างสวิซไฟนั่นชื่อแบคฮยอนแม่งชอบตบสวิซไฟเล่นตอนจารย์ไม่อยู่…” ลู่หานเอ่ยแนะนำเพื่อนแต่ละคนพลางชี้ไปด้วยจนมาถึงคนสุดท้าย ลู่หานชี้มือมาทางคนที่นั่งข้างๆเด็กใหม่

    “ส่วนคนนี้ชื่อชานยอล อิลจินของโรงเรียนแต่พวกกูเล่นกับมันได้เพราะเราสนิทกัน” หลังเสียงของลู่หานพูดจบ คริสก็หันไปมองทางอิลจินของโรงเรียนที่มองออกนอกหน้าต่างด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนหันมามองเขา

    “มองหน้ากูทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางปรายตามองคริส

    “ไอยอลแม่งกลัวจนหัวหดและ” เสียงของคนที่ชื่อจุนมยอนเอ่ยขึ้นคริสจึงก้มหน้ามองหน้าตักตนเองทันที

    “ขี้เกียจเรียนแม่งและ พวกมึงไปกันเถอะ” อิลจินหน้าหวานเอ่ยขึ้นพลางลุขึ้นยืนก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปนอกห้อง

    “ไอเด็กใหม่ มึงก็ระวังตัวเองไว้หน่อยนะ” ลู่หานทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินไปกับกลุ่มเพื่อนตามที่อิลจินเอ่ยไว้

    “ระวังงั้นหรอ..”

     

    Hyundai High School

     

    ออด…

    เสียงออดครั้งที่สองของวันดังขึ้นให้สัญญาณว่าเที่ยงแล้ว เด็กใหม่อย่างคริสจึงเก็บของใส่กระเป๋าแล้วรีบเดินลงไปทานข้าวที่โรงอาหาร

    จะว่าไปตั้งแต่ตอนที่อิลจินอะไรนั่นออกไปเขาก็ไม่เห็นเงาของพวกนั้นอีกเลย… คริสสะบัดหัวไล่ความคิดออกไปก่อนจะสาวท้าวเดินไปต่อแถวซื้อข้าว

    หลังจากที่ต่อแถวอันยาวเหยียดอยู่นานคริสก็ได้ฤกษ์ซื้ออาหารสักทีพอซื้อเสร็จจึงเดินถือจานมานั่งกินที่โต๊ะที่ว่างอยู่

    “มึง ได้ข่าวว่าพวกโดบิไปมีเรื่องอีกแล้วหวะ สดๆร้อนๆเมื่อเช้านี้เลย” เสียงนักเรียนชายพวกนั้นพูดกันดังเข้าสู่โสตประสาทของคริส เขาก็ไม่ได้จะแอบฟังหรอก แต่มันบังเอิญได้ยินเองตางหาก

    “กับโรงเรียนอะไรอีกหละ” นักเรียนชายอีกคนพูดขึ้นพลางตักข้าวเข้าปากไปด้วย

    “ก็พวกสูทเหลืองหนะสิ”

    “อันยางหนะหรอ”

    “อืมใช่ เห็นว่าพวกมันแม่งเสือกมายำเด็กโรงเรียนเราซะเละ พอเรื่องถึงหูโดบิแม่งก็เลยยกพวกไปยำคืนแม่ง”

    เสียงพูดคุยของนักเรียนชายสองคนนั่นยังคงเข้าสู่โสตประสาทของคริสทุกประโยค ว่าแต่..โดบิคือใครกันนะ

    จนสองคนนั้นกินข้าวเสร็จแล้วเดินออกไปคริสถึงได้มาตั้งหน้าตั้งตากินอาหารตรงหน้าอีกครั้ง

    พอหาอะไรลงท้องเสร็จ ก็เดินสำรวจโรงเรียนเรื่อยๆแต่สายตาเขาดันไปสะดุดกับโรงยิมซะงั้น ไม่รอช้าคริสรีบเดินไปโรงยิมทันที มือหนาหยิบลูกบาสขึ้นมาเล่นด้วยท่วงท่าสง่างาม ก่อนจะออกวิ่งเลี้ยงลูกบาสจนชูตลงห่วงได้สำเร็จ

    แปะ แปะ แปะ

    เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของคนๆหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก

    “ฝีมือใช้ได้เลยนี่” คนๆนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับยิ้มบางๆให้

    “อ่า ขอบคุณครับ” คริสเอ่ยขึ้นพลางโค้งขอบคุณคนตรงหน้า

    “ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ฉันชื่อซีวอนเป็นกัปตันชมรมบาสอยู่ม.ปลายปีสามแล้ว นายหละ” ซีวอนเอ่ยขึ้นแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม

    “ผมคริส ม.ปลายปีสองครับ” เอ่ยขึ้นด้ยรอยยิ้มเช่นเดียวกัน

    “เด็กใหม่สินะ หน่วยการใช้ได้ชั้นเดียวกับโดบิด้วย ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ซีวอนเอ่ยขึ้นพลางยื่นมือให้คนเด็กกว่าจับ

    “อ่า เช่นเดียวกันครับ” ยื่นมือไปจับมือรุ่นพี่กัปตันทีมบาสด้วยเช่นกัน

    “สนใจอยู่ชมรมบาสมั้ย” ซีวอนเอ่ยถามขึ้น เพราะดูจากท่วงท่าการเลี้ยงลูกบาสเมื่อครู่นี้ของคริสมันทำให้ซีวอนอยากได้มาเป็นลูกทีมเสียเหลือเกิน

    “ได้ด้วยหรอครับ รุ่นพี่ให้ผมอยู่ชมรมบาสได้หรอครับ” คริสเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ เขาไม่ต้องคิดอะไรให้มากความเสียด้วยซ้ำ เพราะเขาชอบการเล่นบาสเป็นชีวิตจิตใจ

    “ได้สิ ตกลงว่าไงสนใจมั้ย” ซีวอนเอ่ยถามอีกทีพลางหรี่ตามองรุ่นน้องเด็กใหม่ตรงหน้า

    “สนใจสิครับ สนใจ” คริสเอ่ยขึ้นอย่างลืมตัวพลางฉีกยิ้มกว้างให้รุ่นพี่

    “ฉันว่าถ้านายลงแข่งต้องแย่งแฟนคลับฉันแน่ๆ ฮ่าๆ” ซีวอนเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะตบท้าย ก็รุ่นน้องคนนี้มันหน้าตาดีน้อยเสียเมื่อไหร่กันหละ…

     

    Hyundai High School

     

    ผลัก!

    หมัดหนักๆจากอิลจินของฮยอนแดดังขึ้นเป็นพักๆ ในถนนสายหนึ่งที่ไหนสักที่ที่ตอนนี้มีนักเรียนชายของทั้งสองโรงเรียนกำลังฟัดกันอย่างเอาเปป็นเอาตายอยู่ แต่ละคนมีสภาพไม่ต่างกันมากนัก

    “เหี้ย!” เสียงสบถดังขึ้นหลังจากโดนหมัดหนักๆของอิลจินโรงเรียนคู่ต่อสู้ชกสวนกลับมา ชานยอลหัวเสียชนิดที่ว่าใครในตอนนี้ก็ห้ามไม่อยู่ทั้งนั้น ทั้งสองโรงเรียนชกต่อกันไปอย่างไม่มีใครยอมแพ้

    “เหี้ย ตำรวจมา!” เสียงของเด็กนักเรียนชายสูทเหลืองของอันยางคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่กลุ่มนักเรียนต่างโรงเรียนที่มีเรื่องกันอยู่เมื่อครู่จะแยกย้ายกันกระเจิงออกไปคนละทิศละทาง

    “ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” อิลจินของฮยอนแดเอ่ยทิ้งท้ายเพียแค่นั้น ก่อนจะพาพรรคพวกวิ่งออกมาจากบริเวณที่เกิดเรื่องให้เร็วที่สุด ไม่งั้นมีหวังพวกเขาได้ติดคุกติดตารางกันแน่!

     

    Hyundai High School

    อิลจินของฮยอนแดเดินไปตามทางเดินบนอาคารเรียนด้วยใบหน้าฟกช้ำจากการฟัดกับต่างโรงเรียนมาเมื่อครู่ ขาเรียวยาวก้าวเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนของตน ขณะทางเดินใครคนไหนที่เห็นอิลจินของโรงเรียนนั้นถึงับสงบนิ่งโดยทันทีเมื่อเห็นใบหน้าที่ฟกช้ำพร้อมกับแรงโทสะนั่นอีก บางกลุ่มก็หันมองพลางจ้องอิลจินคนนี้ไม่วางตาทำให้ชานยอลรู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิมหลายเท่าจึงเผลอปล่อยแรงโทสะออกไป

    “มองเหี้ยอะไรนักหนา!! มึงอยากนอนใต้ฝ่าตีนกูรึไง!!” เสียงทุ้มตะหวาดพลางมองคนกลุ่มนั้นเขม็ง

    “ข…ขอโทษครับ” นักเรียนกลุ่มนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมกันพลางรีบสาวเท้าเดินหนีออกไปทันที

    ขาเรียวยาวพาตนเองเดินไปยังจุดมุ่งหมายต่อ จนมาถึงห้องเรียนของตนในขณะนี้เงียบสงัดเพราะร้างผู้คน ขาเรียวยาวก้าวเดินต่อเพียงแต่ลดความเร็วของฝีเท้าลง เดินถึงที่นั่งข้างๆเขาที่แต่ก่อนมันเคยว่างเปล่าไร้สิ่งมีชีวิตมานั่งแต่ตอนนี้มันกลับมีกระเป๋านักเรียนแสดงความเป็นเจ้าของที่นั่งตรงนี้ไว้

    “หึ..กูว่าต้อนรับน้องใหม่หน่อยดีกว่า” เอ่ยขึ้นกับตนเองก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก

    กูจะต้อนรับมึงให้สาสมเลยไอเด็กใหม่ หึๆ..

     

    Hyundai High School

     

    หลังจากที่ซ้อมบาสกับรุ่นพี่วอนเสร็จ ก็ออดพอดีคริสเลยเดินขึนห้องมาเรียนต่อ จนถึงคาบสุดท้าย..  คริสหยิบหนังสือฟิสิกซ์ขึ้นมารออาจารย์ประจำวิชาขึ้นมา แต่กลับมีกระดาษแผ่นหนึ่งหล่นลงมาจากหนังสือ คริสทำหน้างงเล็กน้อย มือหนาจะหยิบกระดาษนั่นขึ้นมาก่อนจะกวาดสายตาอ่านตัวหนังสือทุกตัวในกระดาษนั่น ก่อนจะงงหนักขึ้นไปอีกกับข้อความในกระดาแผ่นนี้

     

    'สวัสดีไอเด็กใหม่ตอนนี้มึงยังไม่ต้องรู้หรอกนะว่ากูเป็นใคร

    เพียงแต่มึงมาตามนัดกูก็พอ หลังโรงเรียนเย็นวันนี้หลังเลิกเรียน

    หวังว่ามึงจะมาตามนัดนะ 'J

    โดบิ.

     

    “โดบินี่ใครกัน…”

     

     

    TBC.

     

     Talk : คือตอนแรกเราก็ว่ามันส้นๆนะ แต่ยังไงก็ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านค่ะ ตกลงโดบินี่ใครกันนะ พี่คริสสมองปลาทองค่ะ 5555 คอมเม้นสักนิดชีวิตดี๊ดีค่ะ #เด็กฮยอนแดคย_

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×