sf fic ตอนที่ 3 ไม่ให้เธอไป #MarkBam up100%

ลำดับตอนที่ #3 : ไม่ให้เธอไป #MarkBam

MARK  TUAN  x  BAMBAM KUNPIMUK PULWAKUL

 

อยากจะดึงรั้งเธอ กอดเธอให้เนิ่นนาน เพื่อให้ความทรงจำของวันวานทำให้เราได้กลับมารักกัน
ไม่ให้เธอ ...

แต่บางครั้ง  สุดท้าย ทุกอย่างมันก็สายเกินไป ..

“พี่มาร์คนะ เจ้าชู้”

“…”

“พี่มาร์คนะ  ฮึก  ..เจ้าชู้  เจ้าชู้ที่สุด”

“...” ผมไมได้พูดอะไร  เอาแต่เงียบ เงียบจนได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยตรงหน้าดังไปทั่ว  เด็กน้อยของผมเอาแต่ร้องไห้และเอามือเล็กๆนั้นทุบอกผม  ถามว่าเจ็บมั้ย ไม่เจ็บหรอก ในเมื่อมือเล็กๆนั้นไม่ได้ทุบผมด้วยความแรงหรอก แต่ที่เจ็บนะ เจ็บที่ใจ มันเจ็บจนจุก  ใครอยากจะเห็นคนที่ตัวเองรักร้องไห้ละ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าทุกสิ่งที่ผมทำไป มันจะอยู่ในสายตาแบมมาตลอด ผมไม่เคยรู้จริงๆ  แบมอย่าร้องเลยนะ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว แต่ผมไม่กล้าพูดมันออกไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำลงไป มันเลวร้ายสำหรับเด็กตัวเล็กๆคนนี้มาก

ปริ๊บ  ปริ๊บ

ผมมองเด็กน้อยตรงหน้าที่เอาแต่กระพริบตาปริ๊บๆ ไม่พูดไม่จา เด็กอะไรตัวเล็กชะมัด นี่ส่วนสูงคงจะต่ำกว่ามาตรฐานละสิ ไม่ก็อายุยังน้อย แต่ถ้าอายุน้อยมากจริงๆ พ่อแม่จะปล่อยให้มาเป็นเด็กเทรนตั้งแต่ตอนนี้หรอ แถมเป็นชาวต่างชาติ มาอยู่คนเดียวด้วย งั้นขอคิดว่าไอเด็กนี่มันเตี้ยละกัน

‘มาร์ค ยังไงก็ฝากเด็กคนนี้ด้วยนะ ถึงเค้าจะมาก่อน แต่เรานะพี่กว่า’ นั่นเป็นวันที่มาร์คเจอเจ้าตัวเล็กครั้งแรก เมื่อสองปีก่อน

‘เอ่อ ...โอเค ครับ’  ผมตอบพี่สต๊าฟที่คอยดูแลเด็กฝึก คือมาร์คจะไม่เครียดถ้าพี่แกจะพูดภาษาอังกฤษได้ติดขัดมาก

“Hi ~”

“….”  ไร้เสียงตอบรับจากเด็กตรงหน้า

“Hey  What is your name”

“เอ่อ ... “

‘มาร์ค มาร์ค  เรียกเราว่ามาร์ค” ปากผมขยับบอกชื่อของตัวเองแล้วเอานิ้วชี้เข้าหาตัว

‘มะ มาร์ค มาร์ค…เอ๋’  เด็กน้อยตรงหน้าออกเสียงเรียกชื่อผมอยากกล้าๆกลัวๆ

‘ใช่ มาร์ค แล้วนายละชื่ออะไร’  ผมถามกลับไปเป็นภาอังกฤษ

‘เอ่อ....’  เด็กน้อยอ้ำอึ้ง  ผมจึงชี้ไปที่เค้า “name  name”

‘name I เอ่ออ.. อ๋อ แบมแบมครับ’  หือ คนอะไรชื่อยาวจังแบมแบมครับ

‘แบมแบมครับ’ ผมถามอย่างสงสัย ไอตัวเล็กส่ายหน้าใหญ่

‘no no no  แบมแบม’ 

‘แบมแบม’

‘ช่ายย’  แล้วอะไรของมันละ คำว่าช่ายเนี่ย โอ๊ะ เด็กประหลาด

‘แบมแบม  มาร์คมาร์ค’

‘yes  แบมแบม มาร์ค’

‘แบมแบม  มาร์คมาร์ค’ แล้วเด็กน้อยก็เอาแต่ทวนชื่อผมกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาแล้วหมุนไปมาใหญ่เลย น่ารักซะไม่มี  ผมได้แต่หัวเราะกับท่าทางของเด็กน้อย และหลังจากนั้นผมก็ได้รู้ว่าไอตัวเล้กเนี่ย เตี้ยกว่ามาตรฐานเพราจริงๆแล้วแบมแบมอายุ 14 ปีแล้ว

‘โอ๊ยย’

‘มาร์คมาร์ค เจ็บมากมั้ย ฮืออ’ ผมมองตัวเล็กที่เอาแต่กอดผมร้องไห้ คือผมเจ็บ เจ็บมาก  ในชั่วโมงเรียนศิลปะป้องกันตัว ผมเกิดพลาด ล้มจนขาต้องเข้าเฝือก ผมท้อเหลือเกิน

‘มาร์คไม่เจ็บหรอก แต่แบมหยุดร้องไห้นะ’ 

‘ไม่เอาแบมเจ็บแทนมาร์คมาร์ค’

‘แบม อายุ 15 แล้วนะ จะมางอแงไม่ได้’  ผมยิ้มก่อนจะลูบหัวไอตัวเล็กที่สูงขึ้นมานิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ หัวยังไม่สูงเท่าไหร่ผมเลย

‘มาร์คไม่เป็นไร แบมไปนอนนะ’

‘มาร์คไม่เป็นไรจริงจริงนะ’

‘จริงๆ ไปนอนนะตัวเล็ก’ 

‘ไม่เป็นไรจริงๆนะ แบมจะไปนอนแล้วนะ’

‘ฝันดีไอเด็กเตี้ย’

‘แบมไม่เตี้ยนะ’  แบมเดินออกไปแต่ก็ยังหันมาโวยวาย  รู้มั้ยครับจริงๆแล้วผมท้อมาก ผมกลัวว่าผมจะกลับมาเต้นไม่ได้อีก แต่ผมจะสู้  เพราะอะไรนะหรอ  เพราะเด็กตรงหน้านะสิ ถ้าผมกลับไป แล้วเด็กตรงหน้าจะอยู่กับใครละ

‘พี่มาร์ค มีเด็กใหม่เข้ามาอีกแล้ว น่ารักมาก’ เลิกแล้วครับไอคำว่า มาร์คมาร์คนะ เดี๋ยวนี้แบมแบมพูดได้ทั้งเกาและอิ้ง(นิดหน่อย) เพราะใช้ภาษาเกาหลีมากกว่าเลยสื่อสารกันเข้าใจแล้วว่าชื่อผมนะ มาร์คเฉยๆ 

‘เด็กใหม่หรอ ใคร’

‘สวัสดีครับ กระผม แจ๊คสันคนหล่อ หน้าไม่ม่อแต่ไว้ใจไม่ได้’

‘แนะนำตัวยาวไปนะ’

‘พี่มาร์คทำเป็นหยิ่ง  สวัสดีครับแจ๊คสันฮยอง’

‘โอ้วว เด็กน้อยตัวเล็กของเรานี่เป็นใครชื่ออะไร’

‘เอ่อ...’  แบมแดกจุดไปแล้วครับ คือมาร์คขำอ่ะ ทำทักทายเค้าซะดิบดีแล้วดูท่าไอแจ๊คสงแจ๊คสันนี่จะพูดเกาหลีไม่ได้ไง รัวอิ้งใส่ไอตัวเล็กจนแบมอึ้งไปเลย

‘ฉันชื่อมาร์ค ส่วนนี่แบมแบม’ ผมแนะนำตัวออกไปแทน ‘แบมฟังอิ้งไม่ค่อยออก’

‘โย่วว ในที่สุดก็หาคนพูดภาษาอังกฤษออก นี่ไม่ได้อะไรนะขอนินทาเห่อะ ทำไมไม่มีใครคุยอิ้งกับฉันได้เลย..’  สรุปวันนั้นทั้งวันก็เม้ามอยกับแจ๊คสันไป เพราะไมได้พูดอิ้งนาน ผมละสุขใจ  แต่สุขใจได้แปปเดียว ผมก็รู้สึกตะหงิดๆกับท่าทางไอตัวเล็ก

‘แจ๊คสันฮยองงงงงงง’

‘จ๋า มายเบบี้’

‘เแบม หิว’

‘งั้นไปกินข้าวกัน ปะปะ’ นั่นละครับ หลังจากหนึ่งอาทิตย์ที่เจอกัน  ผมแทบจะอารมณ์เสียทุกวันเลย เพราะอะไรนะหรอ ก็ดูมันเอาแบมไปตลอด ไม่สิ ไอตัวเล็กของผมนะสิติดไอแจ๊คมากขึ้น อะไรอะไรก็แจ๊คสันฮยอง เห่อะ

‘พี่มาร์ค ทำหน้าบูดบึ้งเป็นตูดลิงทะมายยย ~’ นั่น ดูแบม อารมณ์ดีจริงนะ เห่อะ

‘พี่มาร์คหิวข้าวหรอ จะเอาอะไรเดียวซื้อมาให้นะ’  ทำไมไม่ชวนไปด้วยว่ะ อยากไปกันสองคนหรอ

‘ไม่เอา’ ผมตอบไอตัวเล็กกลับไป

‘ไม่เอาจริงอ่ะ’ 

‘เออ ไม่เอา’

‘ไม่เอาจริงๆหรอ’ แบมแบมถามคำถามเดิม ไม่ต้องมาถามย้ำ ยังไงก็ไม่เอา

‘มาย เบบี้ แจ๊คสันฮยองเสร็จแล้ว’ แบมกำลังจะเดินเข้ามาหาผม เหมือนมาง้อที่ แต่ไอแจ๊คโผล่หน้าออกมาจากอีกห้องนึงพอดี  ทำให้แบมแบมละความสนใจจากผมไปหาแจ๊คสัน

‘แจ๊คสันฮยองเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้ว พี่มาร์คไม่เอาอะไรแน่นะ ผมไปละ’

ปัง

เหลือไว้เพียงความเงียบ มีเพียงผมที่นั่งอยู่ในห้องนอน ที่ผมเคยเล่นกับแบมตลอด หงุดหงิดโว้ยย ไปห้องซ้อมเต้นดีกว่า

‘หงุดหงิดอะไรว่ะมาร์ค พักบ้างเห่อะ’

‘ไม่อ่ะ’ ผมตอบเจบีไป เราซ้อมเต้นกันอยู่ที่ตึกเด็กเทรนของเจวายพีครับ

‘มาแล้วมาแล้ว ของกินมาแล้ว เห็นพี่จินยองบอกพี่มาร์คมาซ้อมเต้นเลยเอาอาหารมานี่เลย’ เสียงแบมแบมตะโกนมาก่อนเจ้าตัวจริงๆจะหอบอาหาร ของกินมากมายเข้ามาในห้องซ้อม

‘ใครจะไปอยากกิน’ ผมพูดออกไป

‘ทำไมพี่มาร์คพูดงี้ แบมเสียใจนะ’ แบมแบมพูดตัดพ้อทีเล่นทีจริง

‘.... ’ ผมเงียบไม่ตอบอะไร

‘พี่มาร์คอ่ะ’  แบมใช้มุขนี้อีกละครับ มุขที่ทำให้ผมหายโกรธ หายงอลทันควัน ทำหน้าเศร้าๆประหนึ่งจะร้องไห้ ผมเลยจะเดินเข้าไปโอบแบม

‘โอ๋ มายเบบี้ ไม่ร้องนะ แจ๊คสันฮยองปลอบเอง’  อะ อะ ไอแจ๊ค แก มันเข้าไปกอดแบม ผมเลยเดินเลยไปหาเจบีที่อยู่อีกมุมของห้องแทน  ปล่อยให้เด็กสองคนนั่งค้นของกินที่ซื้อมาที่พื้น

‘ระวังจะโดนคาบไปนะ’ เจบีพูดออกมาเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน

‘คาบไรว่ะ’  ผมหันไปถาม

‘คาบกระดูกไปนะสิ’

‘กูไม่ใช่หมา’

‘กูก็แค่เปรียบเทียบ’

ตั้งแต่นั้นมาแจ๊คสันกับแบมแบมก็เหมือนคู่แฝด ตัวติดกันแจ แถมยังมีไอเด็กยักษ์ยูคยอมที่เพิ่งจะเข้ามาเป็นเด็กฝึกในบริษัท ตอนแรกเด็กนี่กับแบมแบมก็ไม่ค่อยชอบหน้ากันหรอกครับ แต่ตอนนี้เหมือนจะกลายเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว 

'เฮ้ มาร์ค'  แจ๊คสันเดินเข้ามาทักผมที่ยืนพิงกำแพงมองแบมแบมกับยูคยอมกำลังคุยกัน คือยูคยอมมันยังต้องไปโรงเรียนทำให้ผมยังได้เดินไปไหนมาไหนกับแบมแบมเหมือนเมื่อก่อนบ้างในช่วงเวลาที่ยูคยอมไมไ่ด้เข้าบริษัทมาฝึก ส่วนแจ๊คสันนี่เริ่มหายตัวเป็นพักๆเวลาที่ไม่มีซ้อม แต่ถ้ามีซ้อม ตัวก็ยังติดกับแบมแบมแจเลย

'มีอะไร แล้วหายไปไหนมา' ผมถามแจ๊คสันออกไป

'ไปหาแฟน' แจ๊คสันตอบกลับมา ผมทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่พูดอะไร

'แฟนไง แฟน เพิ่งคบกันจริงจัง โคตรมีความสุขเลย นายก็เห่อะ เอาแต่มองแบบนั้น ระวังโดนซิวไปนะเว้ย' ผมหันกลับมามองมันอีกครั้งนึง ในใจคิดว่าไม่ใช่มึงหรอที่แยกตัวเล็กกูไป

'เออ กุรู้ว่ามึงชอบแบมแบม บอกชอบไปดิว่ะ' แจ๊คสันพูดต่อ นี่ไมไ่ด้สำนึกอะไรเลยใช่ไหมแจ๊คสัน แต่ผมก้ไมไ่ด้คิดอะไรมากขนาดนั้น

หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เอาแต่เงียบ 

'โอ้ย'  ผมรีบหันไปมอง เห็นแบมแบมที่เพิ่งเริ่มซ้อมเต้นกับยูคยอมล้มลงไป สงสัยจะข้อเท้าพลิก ผมรีบวิ่งเข้าไปดู แต่ถูกยูคยอมตัดหน้า

'หลีก' ผมพูดสั้นๆพร้อมเข้าไปเบียดยูคยอม หลังจากดูจนแน่ใจแล้วว่าข้อเท้าพลิก ผมเลยอุ้มแบมแบมมานั่งข้างๆกำแพง

'พี่มาร์ค แบมเจ็บ'  แบมแบมบอกผม พร้อมกับทำหน้าเจ็บปวด

'เดียวก็หายอดทนนะ' 

'อือ อดทน' คนตัวเล็กพยายามพูดออกมา คงเจ็บละซิท่า  

'แบมนี่ประคบไว้นะ'  ยูคยอมไปหาน้ำแข็งแล้วเอามาประคบเย็นให้แบมแบม ผมเห็นว่าแบมแบมไม่เป็นอะไรแล้ว และถึงเวลาซ้อมเต้นของผมแล้ว เลยจำใจเดินออกมา

'เฮ้ย โทรศัพท์ โทรศัพท์อยู่ไหนวะ' ผมพูดออกมาเบาเบาคนเดียว หลังจากซ้อมเต้นเสร็จ ผมกำลังจะเปิดเช็คโซเชี่ยลซักหน่อย แต่ก็หาโทรศัพท์ไม่เจอ

'กูเห็นมึงตั้งไว้ที่แบมแบม' แจ๊คสันที่เดินตามผมมาตะโกนบอกผม ห่ะ แบมแบมหรอ ชิพหายละ

'แล้วทำไมไม่บอก'  ผมถามแจ๊คสัน

'ก็นึกว่าฝากตัวเล็กไว้  ปะไปเอา ไปดูด้วยว่าแบมแบมเป็นไงบ้าง'  ผมเดินตามห้องซ้อมไปกับแจ๊คสันเพื่อไปห้องซ้อมเดิมที่แบมแบมนั่งประคบเท้าอยู่  

'แบม เราชอบนายจริงๆอะ คือมันอาจจะเร็ว แต่ลองดูมั้ย'

'เอ่อ'

'ก็แค่ลองศึกษากันดู ไม่ต้องคบก่อนก็ได้'

'เอ่อ'    ผมได้ยินเสียงยูคยอมกับตัวเล็กดังออกมาจากห้องน้ำชาย แจ๊คสันหยุดเดินและแอบดู ยูคอยอมสารภาพรักกับแบมแบมหรอ นี่เพิ่งเจอกันนะ แล้วนั่นอะไร หน้ายูคยอมที่ก้มอยู่ อยู่ใกล้แบมแบมมาก ถ้าแบมเงยหน้าขึ้นมานี่ ไม่จูบกันเลยหรอ นั่นเด็ก 15 เองนะ โถ่เว่ย 

'อะ อื...'

ผลัก ผมผลักประตูเข้าไปก่อนในนาทีที่แบมแบมกำลังจะตอบตกลง 

'แบม ยังเจ็บขาอีกมั้ย' ผมเดินเข้าไปถามโดยทำเป็นไม่รับรู้ว่าก่อนหน้านี้สองคนนี้คุยอะไรกัน

'ก็นิดหน่อย พี่มาร์คซ้อมเสร็จแล้วหรอฮ่ะ อ้าวพี่แจ๊คสัน' แบมแบมตอบผมแล้วโบกมือให้แจ๊คสันด้านหลัง แจ๊คสันรีบเข้ามาพยุงแบมแบม 

'เสร็จแล้วจ่ะมายเบบี้ ปะ เราไปกินข้าวเย็นแล้วกลับหอกันดีกว่า เนอะ'

'อะ เอ่อ ครับ' แบมแบมตอบแจ๊คสันแล้วเดินพยุงกันออกไป ก่อนไปเห็นแบมแบมหันมาหายูคยอมเชิงขอโทษ แล้วยูคยอมตอบกลับมาว่าไม่เป็นไร  ผมมองหน้ายูคยอมแล้วเดินตามออกมา

'ผมรู้นะว่าพี่คิดอะไรกับแบม แต่ถ้าแบมไม่คิด เค้าก็ไม่เลือกพี่หรอก' ยูคยอมทิ้งท้ายไว้  สงสัยผมคงต้องรีบแล้วล่ะ

เพราะผมนอนคนละห้องกับแบมแบมที่หอ ตอนเช้าผมจึงรีบไปเคาะห้องน้องเพื่อมาบริษัทด้วยกัน ผมมีเรื่องต้องคุยกับน้อง โชคดีที่วันนี้แจ๊คสันไปหาแฟนก่อนเข้าบริษัท ทำ.ห้ผมได้อยู่กับแบมแค่สองคน 

'แบม'

'อ้าว พี่มาร์ค ทำไมวันนี้มาเช้า'

'เห็นเจ็บเท้าอยู่ จะได้ไม่ต้องเดินขึ้นไปหาพี่ ปะ ไปกินข้าว'

'เออ แบมพี่มีเรื่องจะพูด' ผมพูดขัดแบมแบมทมี่กำลังเล่าเรื่องนุ้น เรื่องนี้ตามประสาเด็กช่างพูด แถมส่วนใหญ่ก็เป้นเรื่องของยูคยอม

'อะไรหรอ' แบมแบมหยุดเดินแล้วหันมาถามผม

'คบกันมั้ย'

'ห่ะ อะไรนะ' แบมแบมที่ถือนมปังปลาที่ผมซื้อให้ถึงกับทำร่วงมือ 

'คบกันมั้ย' ผมถามย้ำเด็กน้อยอีกครั้ง ผมคิดว่าว่ามันเร็วและเด็กเกินไปสำหรับแบมแบม นั่นคือเหตุผลที่ผมไม่ยอมบอกชอบแบมแบมตั้งแต่ตอนที่เริ่มชอบแรกๆ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากให้ใครมายุ่งกับแบมแบมอีกแล้ว อย่างน้อยทุกคนก็รู้ว่าเด็กคนนี้นะเป็นของผม 

'พี่มาร์คเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า ป่วยหรอ ตัวร้อนหรือเปล่า' แบมแบมรีบเอามือมาแตะหน้าผากผม  ผมจับมือแบมแบที่แตะหน้าผากผมแล้วมองหน้าเค้า 'พี่ชอบแบมนะ พี่พูดจริงๆ คบกันมั้ย '

'อะ อื้อ' แบมแบมตอบรับในทันทีที่แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด 

'อะไรนะ' ผมแกล้งทำเป้นไมไ่ด้ยินบ้าง

'อื้อ นี่คืออะไร' ผมถามย้ำเจ้าตัวเล็กอีกครั้ง

'ก็ตกลงไงเล่า ไอพี่บ้า รอตั้งนาน กว่าจะบอกชอบ แบมเกือบจะตกลงคบกับคนอื่นไปแล้วรู้มั้ย' แบมแบมผลักผม ผมเอาแต่หัวเราะอย่างสุขใจ แบมแบมจอมพูดมากก็ยังพูดมากเหมือนเดิม อาจจะเป้นเพระาเขิลเลยยิ่งพูดมากเข้าไปอีก

'ไอยูคนะหรอ หึ'

'หรือว่าเมื่อวานได้ยินหรอ' แบมแบมทำหน้าตกใจ

'ก็ได้ยินสิจ๊ะ'  แจ๊คสันเดินเข้ามาตอบแบมแบมแทนผม นี่ตายยากจริงๆแล้วมันจับมือแบมแบมเดินไปเลย ทิ้งผมที่ได้แต่มองหน้าคาดโทษมันอยู่ ส่วนแบมแบมก็เอาแต่หัวเราะ  นั่นแบมแบมแฟนผมนะ หน๊อยไอแจ๊ค

ปัง

แบม เดี๋ยวคุยกันให้รู้เรื่องก่อน

' มาร์คทำไร'  ผมมองไปตามเสียงพังประตูแล้วก็พบแบมแบมยืนน้ำตาคลออยู่กับแจ๊คสัน

'มึงกูขอโทษจริงๆว่ะ แต่น้องมันลากกูมา แล้วก็เปิดประตูเข้ามาเลย มึงมีอะไรเคลียร์กันก่อนเหอะ' แจ๊คสันที่อยู่หลังแบมแบมพยายามอธิบาย  ผมมองหน้าน้องแล้วค่อยๆปล่อยผู้หญิงในอ้อมกอด เค้าเป็นเด็กฝึกมากจากอเมริกาเหมือนกับผม เราเลยสนิทกันเป็นพิเศษ

'ไม่ต้องหรอกพี่แจ๊คสัน จริงๆแบมรู้ตั้งนานละ เพราะพี่มาร์คลืมมือถือไว้ที่แบมบ่อย แต่ครั้งนี้แบมแค่อยากเห็นกับตาแล้วก็อีกอย่างทำไมไม่ไปทำอะไรกันข้างนอก นี่มันในตึกฝึกหัดของบริษัท ถ้าใครรู้อาจจะโดนไล่ออกเลยนะ' แบมแบมพูดออกมาเหมือนปกติ ที่ไม่ปกติมีเพียงน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ตลอด

'มาร์ค มึงไปคุยกับน้องก่อน ' ผมพยักหน้าแต่โดนผู้หญิงคนนี้รั้งมือไว้ แจ๊คสันเข้ามาช่วย ผมเลยรีบเดินตามแบมแบมไป จากเดินเป็นวิ่ง แบมแบมวิ่งหนีผม เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่น้องหนีผม 

ปัก  

เป็นเพราะแบมแบมวิ่งไม่ดูทาง น้องเลยชนเข้ากับยูคยอม 

'แบม แบมเป็นอะไร ใครทำอะไร' ยูคยอมพยุงแบมแบมให้ลุกขึ้น

'เปล่า ไม่มีอะไร' 

'แบม ฟังพี่ก่อนนะ'  ผมหยุดมองแล้วพยายามพูดอธิบาย ยูคยอมมองมาทางผม

'เมื่อปีก่อนที่พี่เดินเข้ามาบอกผมว่าคบกับแบม ผมบอกพี่แล้วไม่ใช่หรอว่าให้ดูแลแบมดีดี แล้วนี้พี่ทำอะไรแบม' ยูคยอมขึ้นเสียงใส่ผม นี่ไม่ใช่เวลามาโกรธยูคยอม ยังไงก็ต้องคุยกับแบมให้เข้าใจก่อน 

'เห้ยเป็นไงบ้าง'  แจ๊คสันวิ่งตามมาที่ที่ผม แบมแบม และยูคยอมยืนอยู่

"นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอก แบมรู้และพี่เค้าไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่พี่มาร์คมีอะไรด้วย แบมเห็นหมดแหละ แต่แบมไม่พูด"

"มันไม่ใช่นะแบม แต่แบมยังเด็ก พี่ไม่อยากแตะต้องแบมแบบนั้น ผู้ชายก็ต้องอารมณ์บ้าง และพี่ไม่อยากทำะไรแบบนั้นกับเรา" ผมตอบแล้วเดินเข้าไๆปหาแบมแบม

"ตอนแรกแบมก็คิดว่าแบมเข้าใจ แต่ตอนนี้แบมว่าแบมควรปล่อย เราเลิกกันเหอะ' แบมแบมสะบัดมือที่ผมจับออก แล้วก็เดินไปหายูคยอม นั่นสินะ จริงๆด้วย ทั้งๆที่หลายครั้งผมคิดว่าแบมเห็นแต่เพราะแบมไม่พูด ผมถึงยังทำมัน ยังใช้รอยยิ้มของผมไปกับผู้ัหญิงหลายคน

"เกิดอะไรขึ้น" จินยองและเจบีที่เพิ่งจบการโปรโมทในฐานะศิลปินคู่วิ่งเข้ามา จินยองวิ่งเข้าไปหาแบมแบม ผมเห็นแบมแบมบอกจินยองว่าไม่เป็นไร แล้วพากันเดินออกไปกับยูคยอม ผมเอาแต่นั่งเฉย

"มีอะไรกันไ เจบีที่เป็นอดีตหัวหน้าเด็กฝึกเดินเข้ามา ผมได้แต่สายหน้า ไม่พูดอะไร  นี่สินะ วันนี้เมื่อปีที่แล้วที่ผมขอแบมเป็นแฟน และปีนี้ผมทำความรักของผมพังเอง 

วันนั้นทั้งวันแบมแบมเอาแต่หลบหน้าผม เจบีบอกว่าจินยองกับยูคยอมคอยดูแบมแบมให้อยู่ แบมแบมไม่ร้องแล้วแต่ยังเงียบๆเลยพากันไปเที่ยว พอตกดึกผมไปหาที่ห้องก็ปรากฏว่าเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อย ทั้งเรื่องซ้อม เรื่องที่ผมทให้เสียใจ แถมยังโดนจินยองกับยูคยอมพาไปนู้นไปนี่เพื่อไม่ให้ซึมเศ้ราหรือกลับมาคิดถึงเรื่องผมอีก จะได้ไม่ร้องไห้ 

วันรุ่งขึ้นผมรีบตื่นเช้าเพื่อจะไปหาแบม แต่เจอจินยองก่อน ทำให้ผมรู้ว่าวันหยุดยาวของบริษัทปีนี้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เด็กฝึกต่างพากันกลับบ้าน และแบมแบมขึ้นเครื่องกลับประเทศไทยไปแล้ว

'ฮัลโหล ม๊า ครับ ผมเก็บเสื้อผ้า แล้วเจอกันครับ' และผมก็ต้องกลับอเมริกาเหมือนกัน

80%

"โอ้ย"  ผมร้องเสียงหลงทันทีที่ตีลังกาพลาด  

"มาร์คเป็นอะไรไหม" เทรนนี่หญิงคนนึงวิ่งเข้าดูผมที่กระโดดตีหลังกาพลาดจนถไลไปตามพื้น

'โอ้ย'

'มาร์คเป็นอะไร มาร์คไม่เจ็บนะ แบมทำไงดี แจ๊คสันฮยอง แจ๊คสันฮยองอยู่ไหน'   

"มาร์ค มาร์คเป็นอะไรหรือเปล่า" เทรนนี่หญิงคนนั้นถามซ้ำ ผมรีบส่ายหน้าแล้วเดินกะเผลกเข้าไปหากลุ่มแจ๊คสันแจบอมที่มองอยู่ ทั้งสองคนรีบเข้ามาช่วย  ช่วยไม่ได้ที่ผมจะนึกถึงเมื่อก่อน ภาพแบมแบมสมัยตัวเล็กๆวิ่งเข้ามาให้หัว วันนั้นผมตีลังกาพลาดแบบนี้ละ แบมแบมรีบวิ่งเข้ามาหาผม แต่เพราะไม่รู้วิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นเลยเอาแต่ร้องหาแจ๊คสัน

"มาร์คเป็นไร" จินยองที่นั่งเล่นอยู่กับแบมแบมและยูคยอมเงยหน้าขึ้นมาหา 

"ตีลังกาพลาดอีกแล้ว" แจบอมเป็นคนตอบ ผมมองไปทางแบมแบมที่เล่นกับยูคยอมไม่สนใจผม  ผมเข้าใจดี แบมแบมคงเกลียดผมมากสินะ ตอนวันหยุดยาวที่ผมกลับอเมริกา ผมพยายามติดต่อแบมแบมทางSNSแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ จะโทรศัพท์หา ก็ไม่มีเบอร์แบมแบมที่ไทย วันที่กลับมาผมจึงรีบไปหาเค้า แต่แบมแบมก็เอาแต่เลี่ยงผมโดยตลอด ประมาณอาทิตย์นึงหลังจากนั้นผมถึงหาโอกาสเข้าไปคุยกับเค้าได้

'ไม่' แบมแบมตอบมาคำเดียว แต่นั่นคือคำปฏิเสธการขอคุยกันสองคนกับแบมแบม แม้ผมอยากจะปรับความเข้าใจกันใจจะขาด แต่แบมแบมก็ไม่ยอมเลย

'แบมอย่างอแงเป็นเด็กนะ'  ด้วยความโมโหผมจึงเผลอว่าแบมแบมไป

'เด็กหรอ แบมงอแงเป็นเด็กหรอ กับสิ่งที่พี่มาร์คทำ'

'ไม่ใช่อย่างนั้น แต่เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง อย่าทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วอย่าทำตัวเหมือนเราไม่ได้เป็นแฟนกันได้มั้ย' แบมแบมพยายามหลบหน้า ตัวติดกับยูคยอมกับจินยอง และมไ่ให้ผมเข้าใจ แฟนกันที่ไหนเค้าทำกันล่ะ

'พี่มาร์คฮะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เราเลิกกันแล้ว จำไม่ได้หรอ'

'ไม่ พี่ไม่เลิก เราไม่ได้เลิกกัน' ผมบอกหน้าเด็กน้อย ผมรู้ว่าหน้าของผมเริ่มแดง ไม่มีใครรูร้องหรอกว่าผมเจ็บปวดแค่ไหนที่ทุกๆวันที่หอ ผมจะแอบได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ตรงบันไดหนีไฟน่ะ ผมก็เสียใจกับสิ่งที่ผมทำ ผมอยากแก้ตัว แบมแบมต่อหน้าชอบทำตัวเข้มแข็ง 

'พี่มาร์คนั่นแหละทำอะไรไว้บ้าง รู้อยู่แก่ใจ พี่มาร์คนั่นแหละที่เด็ก เราเลิกกันแล้ว' แบมเริ่มสะอึก อย่าร้องนะ อย่าร้องต่อหน้าขนาดนี้ พี่ไม่อยากเป้นคนทำเราร้องไห้อีกแล้ว

'ไม่ พี่ไม่เลิก' ผมพยายามกอดแบมแบมไว้ แต่เด็กน้อยในอ้อมกอดเอาแต่ดิ้น

'แต่แบม ฮึก จะ จะเลิก'  แบมแบมผลักผมออกแล้วรีบวิ่งเข้าห้องที่หอปิดประตูไป หลังจากนั้นแบมแบมก็ไม่ยอมอยู่คนเดียวอีกเลย ไม่ยอมให้ผมเข้าไปใกล้ แถมเพื่อนๆคนอื่นไของผมก็ช่วยแบมแบม มีแต่แจ๊คสันที่เทียวมาดูผมบ้างว่าเป็นอย่างไร ในช่วงว่างๆที่มันไม่ได้ไปหาแฟน

เอาจริงๆตอนนี้ก็ผ่านมานานหลายเดือนแล้ว ถึงผมกับแบมจะไม่ได้คุยกันหรือสนิทกันเหมือนเมื่อก่อน แต่ด้วยที่ว่าเราเป้นทีมเต้นเหมือนกัน ดังนั้น ปาร์คจินยองพีดีนิมที่เป็นโปรดิวเซอร์ใหญ่ของบริษัทนี้ก็ให้พวกผมฟอร์มทีมเต้น ซ้อมเต้นกันเรื่อยๆ ผมก็มีโอกาสได้ใกล้ชิดแบมแบมบ้างในเวลาซ้อม ได้พูดคุยเรื่องท่าเต้นบ้าง แบมแบมโตขึ้นมากครับ ขนาดแค่ไม่กี่เดือน แต่ส่วนสูงสูงขึ้นมาก ถึงแม้จะไม่ได้สูงเท่าผม แต่ก็เกือบๆแล้ว น้องดูเข้มแข็งขึ้น เวลาพูดก็ดูจะใช้ความคิดกลั่นกรองก่อนจะพูดออกมามากขึ้น แถมเดียวนี้มีอะไรก็จะเก็บไว้ในใจ ไม่ค่อยบอกใคร อันนี้จินยองกับแจบอมเล่ามา แต่ก็ยังง้องแง้งกับพี่ๆยกเว้นผม เหมือนเดิม เอาจริงๆผมว่าแบมแบมดูร้ายขึ้น

"เอาละ ฉันมีเรื่องจะบอก"  ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองคุณปาร์คจินยอง โปรดิวเซอร์ของบริกษัทเจวายพีที่เรียกพวกเรามารวมตัวพูด

"ตอนนี้ฉันหาคนสุดท้ายที่จะมาเข้าทีมได้ครบแล้ว ฉันขอประกาศฟอร์มวงใหม่ของบริษัทเรา GOT7 และมีแผนจะโปรโมตในช่วงต้นปีหน้าหรืออีก 7 เดือน ต่อไปนี้ขอให้ทุกคนแนะนำตัว" หลังจากที่พีดีประากศจบ พวกเราก็ตบมืออย่างดีใจ ในที่สุดการเป็นเด็กเทรนก็ใกล้จะสิ้นสุด และเราจะเริ่มต้นในฐานะไอดอลหน้าใหม่ของบริษัทแห่งนี้

"สัวสดีครับ ผมแบมแบม เป็นคนไทย รับตำแหน่งแร๊พเปอร์ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"  พีดีให้แต่ละคนมาแนะนำตั๊ว รวมถึงเจ้าเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาแต่ได้เป็นเมนโวคอลในทันที ผมมองแบมแบมที่กำลังแนะนำตัว 

แปะๆๆๆ 

"วู้วววววววว" เสียงโห่เชียร์ของพวกแจบอม จินยอง และคนอื่นๆ ดังขึ้นหลังที่แบมแบมแนะนำตัวเสร็จ สุดท้ายก็หนีไม่พ้นสินะเจ้าตัวเล็ก สุดท้ายก็ได้อยู่วงเดียวกัน คงต้องร่วมงานไปอีกนาน

ผมแกล้งเขยิบไปชิดคนอื่นๆเพื่อที่พอแบมแบมเข้ามานั่ง จะเหลือที่เดียวนั่นก็คือที่ข้างๆผม แบมแบมมองอยู่สักพักก็จำใจเดินเข้ามานั่งตรงนี้

Bambam Part

ผมนั่งมองพี่มาร์คเขยิบเข้าไปใกล้ๆจินยองกับแจบอมฮยอง และเบียดจนพี่ๆทุกคนต้องเขยิบไปอีกจนไม่มีที่ให้ผมนั่ง เหลือแต่ที่ว่างๆข้างๆพี่มาร์ค ผมเลยต้องจำใจเดินไปนั่งเพราะไม่อยากแสดงอาการมีพิรุษให้พีดีนิมเห็น

"หึ" ผมหันไปมองพี่มาร์คที่ทำเสียง กระแอ่มออกมา

"...."

"โตขึ้นเยอะนิ" ผมมองพี่มาร์คอย่างสงสัยในประโยคที่พี่เค้าพูด

"พูดอะไรแปลกๆ ก็เจอกันทุกวัน" 

"ก็โตขึ้นกว่าเมื่อก่อน สงสัยถ้ากลับมาคบพี่คงไม่ต้องไปหาผู้หญิงที่ไหนแล้วมั้ง"  และประโยคที่ตามมาทำให้ผมเข้าใจ หัวพี่มันวั

นๆคิดแต่เรื่องแบมนี้หรือไง

"ใช่ ผมโตขึ้น และพี่ไม่มีทางได้ผม คนที่ทำร้ายผม ผมไม่มีทางกลับไปหา" ผมทิ้งท้ายไว้อย่างนั้น พี่มาร์คสอนให้ผมเข้มแข็ง การที่ไม่ได้ตัวติดกับพี่เค้า ไม่ได้มีคนปกป้อง ไม่ได้เดินตามต้อยๆแบบเมื่อก่อน สอนให้ผมได้รู้ได้คิดอะไรหลายๆอย่าง จริงๆก็ต้องขอบคุณพี่มาร์คนะแหละ 

ไอพี่บ้าเอ้ย ถ้าพี่กล้าจีบผมอีกที จะลองคิดดูละกัน แต่ตอนนี้ต้องไปหายูคยอมแล้ว ยูคยอมรออยู่ จริงๆผมก็แอบเห็นนะว่าพี่มาร์คชอชักสีหน้าเวลาผมจับมือกับยูคยอม หึงละสิ สมน้ำหน้า

จบ 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ คอมเม้นเป้นกำลังใจให้ไรต์กันด้วยนะ แล้วก็อยากอ่านของคู่ไหนรีเควสมาได้นะ 

ขอบคุณอีกครั้งที่ติดตามค่ะ <3

｡SYDNEY♔