คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฟิคเหนื่อยไหมหัวใจ #YugBam
KIM YUGYEOM x BAMBAM KUNPIMUK PULWAKUL
เปิดเพลงแล้งฟังไปด้วย
มาติดแทก #ฟิคเหนื่อยไหมหัวใจ
ตอนแรกกะจะหน่วงแบบน่ารักน่ารัก ไม่รุ้ทำไมแต่งไปแต่งมามันหน่วงอลังการขนาดนี้
เธออยู่ตรงนั้นเหนื่อยมั้ยเรื่องหัวใจ ตรงนั้นมีใครดูแลเธอหรือเปล่าทำได้เท่าฉันหรือเปล่า
“เหงามั้ย”
“อือ เหงา”
“ขอโทษนะ”
“อือ”
“แบม อย่าโกรธดิ”
“ไม่ได้โกรธ”
“แบม”
“….”
“แบม”
“…”
“แบม นอนหลับไปแล้วหรอ”
“…”
“แบมแบม อย่าทำให้เป็นห่วงสิครับ”
“ฮึก”
“แบมอย่าร้อง”
“คิดถึง”
ตู๊ด ตู๊ด
ยูคยอมได้แต่มองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความสะเทือนใจ ช่วงนี้เป็นช่วงปีใหม่ของเกาหลี สมาชิกในวงของก็เลยได้กลับบ้านกันหมดรวมทั้งเขาด้วย คิม ยูคยอม มักเน่ตัวยักษ์ของวง GOT7 วงน้องใหม่ที่เพิ่งเดบิวด์ได้ไม่นาน และโหมงานหนักเพื่อให้พวกเค้าเป็นที่รู้จักทั้งในประเทศเกาหลีและต่างประเทศ พอมีวันหยุดแม้จะแค่สามวันแต่เขาก็ต้องกลับบ้านมาให้พ่อแม่ได้เห็นหน้าลูกชายคนเดียวของบ้านสักหน่อย แต่มันจะไม่สะเทือนใจเท่านี้ ถ้าตัวเล็กของเขาจะไม่งอแง
“ยูค คุยกับใครลูก”
“แบมฮ่ะแม่”
“แบมคงเหงา ทำไมไม่ชวนมาบ้านละลูก” ผมได้แต่ส่ายหน้าและยิ้มให้แม่ ก่อนจะบอกลาแล้วเข้าไปนอน ตอนแรกยูคยอมก็ชวนแบมมาเที่ยวที่บ้านนี่ล่ะ แต่แบมบอกว่ามันเป็นวันรวมญาติ แบมไม่อยากรบกวนยูค แบมบอกว่าแบมอยู่ได้ วันที่ยูคขึ้นรถกลับมาแบมก็ร่าเริงหรอก แต่ตาแดงแดงของตัวเล็กทำให้ยูคเป็นห่วง
แบมนะขึ้เหงา ยูครู้
แบมชอบทำร่าเริง ยูครู้
แบมคิดถึงยูค และยูคก็คิดถึงแบม
ทั้งยูคยอมและแบมแบม ต่างรู้ดี
“ตัดสายยูคทำไม ยูคก็คิดถึงแบมนะ อย่าร้องนะแล้วยูคจะกลับไปหา” ส่งข้อความไปก่อนจะปิดโทรศัพท์ รีบนอนรีบตื่น พรุ่งนี้ก็จะกลับหอแล้วทำไมต้องมาทำให้เป็นห่วงคืนนี้ด้วยนะ ทุกคนอาจจะมองแบมงอแง ไร้สาระ แต่เปล่าหรอก สำหรับยูคแล้วเค้าเข้าใจว่าความคิดถึงมันทรมานแค่หนึ่งนาทีก็ทรมาน ในเมื่อพวกเค้าเป็นเทรนนี่ด้วยกันมา ซ้อมก็ซ้อมด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน โชว์เคสเทรนนี่ก็อยู่ทีมเดียวกัน
“แบม ยูคกลับมาแล้ว” ยูคลาพ่อแม่แล้วรีบวิ่งขึ้นหอที่มีแบมแบมของเขารออยู่ แต่พอเปิดประตูเข้าไปกลับพบว่าแบมแบมกำลังหัวเราะอยู่กับมาร์คและแจ๊คสัน เค้าเป็นห่วงตั้งนานแต่ทำไมถึงมานั่งหัวเราะกับฮยอง
“ดีฮ่ะ ฮยอง” ยูคทักฮยองทั้งสองแล้วเข้าไปเก็บกระเป๋าในห้อง แบมไม่มองมาเลย แบมโกรธหรอ จะโกรธอะไรละ ยูคกลับมาแล้ว ทีกับฮยองคนอื่นยังหัวเราะสนุกสนานเลย ตอนแรกก็คิดในแง่ดีนะว่าดีแล้วที่แบมหัวเราะก็ดีกว่าเห็นคนที่ตัวเองรักเบะปากร้องไห้
“แบมมานี่หน่อย”
เงียบ
“แบม”
เงียบ
ยูคได้แต่ถอนหายใจ แบมเป็นอะไรอีกแล้ว แสดงว่างอน งอนอะไรล่ะ งอนเรื่องอะไรอีก ยูคเริ่มเหนื่อยใจแล้วนะ แล้วดูสิ เดินเข้ามาแล้วกอดผ้าห่ม กอดหมอนออกไปอย่างนั้น
“พี่มาร์ค แบมนอนด้วย”
“เห้ย อะไร โตป่านนี้ยังนอนคนเดียวไมได้หรือไง เอ๊ะไม่สิ ไอยูคก็อยู่ก็นอนกับยูคดิ”
“ไม่เอา แบมไม่อยากนอนกับยูค”
“ทะเลาะกับไอยูคอีกแล้วละสิตัวเล็ก มาหาพี่มามายเบบี้” ผมเห็นแจ๊คสันฮยองเข้าชาร์จแบมจากด้านหลัง เจ็บว่ะ รู้ว่าพี่น้องแต่หึงเป็นป่ะว่ะ
“อะไรไม่ได้ทะเลาะกับยูคสักหน่อย วันนี้อยากนอนกับมาร์ค”
“นี่ตัวเล็ก ก็รู้อยู่ว่ายูคขี้หึง จะมาหาฮยองกับไอแจ๊คทำไม เดียวก็เข้าใจผิดหมด” มาร์คฮยองพูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจกับแบมแบม มาร์คฮยองเลี้ยงแบมแบมมาตั้งแต่เด็กทำไมจะไม่รู้ว่าไออาการแบบนี้คืองอนยูค จริงจริงแบมกับยูคทะเลาะกันตั้งแต่เจอครั้งแรก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เราไม่ได้ทะเลาะกันเรื่องราวใหญ่โตเหมือนเมือก่อน
“เข้าใจผิดอะไรเล่า แบมเปล่า ก็ยูค” ผมเห็นมาร์คฮยองมองแบมแบมที่เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่พยายามปกปิดไว้ คงกลัวมาร์คฮยองดุ ตัวเล็กเอ้ย ขี้กลัวมาร์คฮยองไม่เปลี่ยน
“ไหนตัวเล็กของมาร์ค บอกมาร์คมาสิว่าไปทะเลาะอะไรกับยูค”
“มาร์ค แบมเปล่านะ”
“ถ้าไม่บอกมาร์คไม่ให้นอนนะ”
“มายเบบี๋ มานอนกับปะป๊าก็ได้มา”
“หวังอย่า กูจะดัดนิสัยเด็กเอาแต่ใจ” มาร์คเอ่ยปรามแจ๊คสันฮยองที่ชอบตามใจแบมแบม ตามใจจนแบมแบมอยู่กับแจ๊คสันฮยองมากกว่ายูคอีก
“เห้อ ถ้าไม่บอกก็กลับไปนอนกับยูค” มาร์คฮยองจับตัวแบมแบมหมุนแล้วพลักไปที่ประตู
แบมแบมเดินออกมาเจอผมที่แอบยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ ทำไมไม่อยากนอนกับยูคขนาดนั้นหรอ ยูคทำอะไรผิด ยูคแค่กลับบ้าน ยูคก็เหนื่อยนะ เจอญาติๆก็ถูกเอาไปเปรียบเทียบว่าสิ่งที่ทำไม่คุ้ม กลับมากะจะเล่าเรื่องนู้นนี่ให้แบมฟัง ทำไมแบมแบมต้องเอาแต่ทำหน้าบึ้งแล้วหลบหน้า แต่พออยู่กับฮยองคนอื่นถึงทำหน้ายิ้มแปร้ขนาดนั้น
“ถ้าแบมไม่อยากนอนกับยูค เดียวยูคไปนอนกับมาร์คฮยองเอง แล้วให้แจ๊คสันฮยองมานอนไม่ก็ยูคมานอนโซฟา” ผมบอกแบมแบม ก่อนจะเดินไปแลกห้องกับแจ๊คสันฮยอง เจรจาอยู่นาน แจ๊คสันฮยองไม่ว่าหรอกชอบสะอีกได้นอนกับเบบี๋ของเค้า แต่มาร์คฮยองไม่อยากให้ผมผิดใจกับแบม แต่แคร์อะไร ผมง้อแบมมาตลอด ผมไม่ไหวแล้วนะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทะเลาะอะไรกัน เมื่อก่อนตอนเป็นเพื่อนนะยังพอเคลียร์กันแมนแมน พอเป็นแฟนนี่ผมง้อตลอด ผมเหนื่อย
“เด็กเด็ก ตื่นตื่น” เสียงพี่เมเนเจอร์ตะโกนไปทั่วหอ เพื่อปลุกสมาชิกทุกคนให้ตื่นต้อนรับเช้าวันทำงาน หลังจากหยุดยาวกันมานาน สรุปว่าเมื่อคืนผมกับตัวเล็กก็ไม่ได้คุยกันแถมผมต้องมานอนที่โซฟาเพราพี่มาร์คไล่ผมให้ไปนอนห้องตัวเอง จะได้ปรับความเข้าใจกับแบมแต่ผมยอมรับว่าผมมีทิฐิอยู่มาก เพราทุกครั้งง้อแบมตลอดเลยมานอนที่โซฟาทั้งคืน ผมเลิกผ้าห่มออกจากตัว เอ๊ะ ใครเอามาห่มมาห่มให้นะ เมื่อคืนผมไม่ได้ห่มผ้าห่มนะเพราปกติเป้นคนขี้ร้อนอยู่แล้ว
“ยูคยอม ทำไมนายมานอนตรงนี้ ไป ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว เราต้องเข้าตึกวันนี้”
“ครับๆ” พี่เมเนเจอร์เดินมาไล่ผม ผมรีบเดินเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เห็นแบมแบมนั่งเสร็จผมอยู่ก่อนแล้ว
“แบมตื่นเช้าจังครับ” โอเค วันนี้ยูคจะลดทิฐิลองดูอีกสักครั้ง ผมพูดก่อนจะเข้าไปสวมกอดแบมจากด้านหลัง พร้อมกับหอมแก้มกลมกลมของตัวเล็ก
“…”
“แบมเป็นอะไร หืมม ?” ผมถามแบมที่เอาแต่เงียบ ไม่ยอมพูด แบมเป็นอะไรนี่ผมไม่เข้าใจจริงๆ
“ปล่อย พี่เมเนเรียกแล้ว” แบมบอกเสียงแข็งก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“แบม เมื่อไหร่จะคุยกับยูค ไม่สงสารมันหรอ” ผมที่เพิ่งเลิกจากการฝึกร้องเพลงเดี่ยว และกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องซ้อมเต้น แต่เผอิญได้ยินเสียงเหมือนมาร์คฮยองคุยกับแบมแบมที่ห้องซ้อมร้องใกล้ๆกัน ผมเลยแง้มประตูแอบดูเหตุการณ์
“แบมก็คุยอยู่ไง”
“คุยอะไร พี่เห็นเราหลบหน้ามันตลอด พอมันเข้ามาเล่นด้วยก็เดินหนี”
“เปล่านะมาร์ค”
“แบม มาร์คไม่อยากให้แบมเป็นแบบนี้ เป็นแบบตอนที่เคยคบกับมาร์คนะ” ใช่ครับ แบมกับมาร์คฮยองเคยครบกัน นั่นเป็นสิ่งที่ผมกลัวที่สุด ผมเป็นแค่คนมาทีหลัง และผมก็น้อยใจทุกครั้งที่แบมเชื่อฟังแต่มาร์คฮยอง
“ก็นี่ไง” แบมยื่นหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองให้มาร์คฮยองพูด
“แบมฟังนะ ยูคไม่ได้เจ้าชู้แบบมาร์ค แบมอย่าทำกับยูคแบบนั้นสิ”
“ผู้ชายมันก็เจ้าชู้กันหมดแหละ” ผมได้ยินเสียงแบมเริ่มเหวี่ยงขึ้นเรื่อยๆ ผมเจ็บอีกแล้ว เหมือนแบมยังรักมาร์คฮยองอยู่เลย
“ยูคมันไม่ใช่คนแบบนั้น มันรอเรามานานนะตัวเล็ก รูปนั้นก็แค่ถ่ายรูปกันนะ” ผมสงสัยว่ารูปอะไร ผมต้องเอาโทรศัพท์ตัวเล้กมาดูให้ได้
“ยูคไม่ต้องแอบดู อยากเข้ามาคุยก็เข้ามา” แบมแบมหันมามองที่ประตู มาร์คฮยองรุ้ได้ไงนะว่าผมแอบดูอยู่ แต่ผมก็ไม่คิดจะหนี ผมเดินเข้าไปในห้องซ้อมร้องทำให้ห้องยิ่งดูเล็กเข้าไปอีก
“….”
“…”
“เคลียร์กันเองแล้วกัน แบมอย่าดื้อนะ” มาร์คฮยองพูดก่อนจะทิ้งให้เราคุยกันสองคน ผมกับแบมมองหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้ด้วยทิฐิ ง้อก็แล้ว ถามก็แล้วไม่ฟังใช่มั้ย ยูคก็ผู้ชายนะผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าแบมด้วย
“แบมมีไรทำไมไม่บอกเรา แล้วที่มาร์คฮยองพูดหมายถึงรูปอะไร”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“แบม ขอร้องละ บอกยูคดิ ทำไมบอกยูคไมได้ ทำไมไม่บอก” ผมจับข้อมือแบบให้พลิกขึ้นเพื่อดูรูปในโทรศัพท์
“ยูค แบมเจ็บนะ” ผมรู้ว่าผมแรงเยอะกว่าแบมมากและคงจับข้อมือแรงมาก ผมใช้อีกมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดุรูปชัดๆ ก่อนจะปล่อยข้อมือตัวเล็กที่มีรอยแดงเป็นปื้นทิ้งไว้
แบม
ยูคขอโทษ
“แบมรูปนี้มันไม่ใช่อย่างที่แบมคิดนะ” รูปนี้เป็นรูปที่ผมกับผู้หญิงคนนึงนอนหลับฟุบอยู่กับโต๊ะ
“ไม่ใช่แบบที่แบมคิดแล้วอะไรละยูค”
“ก็แค่เพื่อนข้างบ้าน”
“เพื่อนข้างบ้านอะไร ถึงฟุบเกยแขนกันแบบนั้น”
“แบมมีอะไรคุยกันก่อนดี อย่าตีโพยตีพาย”
“แบมไม่ได้ตีโพยตีพายนะ ฮึก” น้ำตาของตัวเล็กที่ผมไม่อยากเห้นเริ่มไหลออกมา อย่าร้องสิ อย่าร้อง ยูคจะร้องตามแล้ว
“...” ผมนิ่งมองแบม
“แบมไมได้งี่เง่านะ ทำไมยูคต้องว่าแบม ยูคก็อธิบายมาสิ”
“เค้าก็แค่เพื่อนข้างบ้าน เราคุยกันจนดึกเพรายูคไมได้กลับไปนานแล้วเผลอหลับ แม่อาจจะถ่ายไว้”
“หรอ คุยกันจนดึก ฮึก มีเรื่องให้คุยเยอะสินะ ฮึก”
“แบม มันไม่ใช่อย่างนั้น ทำไมคิดเองเออเองแบบนี้ล่ะ”
“คิดเองเออเองหรอ แบมเนี่ยนะ รูปมันฟ้องขนาดนี้”
“แล้วทำไมแบมไม่ถามยูค”
“ถามก็แบบนี้ไง ที่ยูคอธิบายมามันมีอะไรดีขึ้นหรอ”
"แบมหยุดร้องก่อน ยูคขอร้อง”
“ไม่ต้องทำมาพูดดีหรอกยูค ผู้ชายทุกคนก็แบบนี้ละ ยูคก็เหมือนมาร์คที่เจ้าชู้” อีกแล้ว มาร์คฮยองอีกแล้ว อะไรอะไรก็มาร์คฮยอง
“มาร์คฮยองหรอ ยูคไม่เหมือนมาร์คฮยองหรอก ยูคไมได้เจ้าชู้ แบมมากกว่าที่เอาเรื่องของมาร์คฮยองมาลงที่ยูค แบมยังรักมาร์คฮยองอยู่” ผมพูดนิ่งนิ่ง มองแบมที่มองกลับมามองผมอย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจสายตาของแบมตอนนี้ ตอนนี้ตัวเล้กคิดอะไรอยู่
“แบมไม่ได้รักมาร์คแล้ว”
“แบมไม่ต้องอธิบายหรอก ยูคเข้าใจ”
“แบมบอกว่าไม่ได้รักมาร์คแล้ว”
“ไม่งั้นทำไมแบมยังเรียกมาร์คฮยองว่ามาร์คอยู่ละ ทั้งๆที่เป้นคำที่มาร์คฮยองขอให้แบมเรียกตอนเป้นแฟนก่อนหน้านั้นก็เรียกมาร์คฮยองมาตลอด”
“ยูคเริ่มเปลี่ยนเรื่องแล้วนะ” ผมมองแบมที่ขึ้นเสียงเหมือนว่าโกรธมาก โกรธหรอ ใครกันแน่ที่ต้องโกรธ ยูครู้แล้วว่าตอนนี้ยูคเริ่มงี่เง่าแล้ว แต่ของี่เง่าสักครั้งเถอะ ยูคอดทนเรื่องมาร์คฮยองมานานแล้ว
“…”
“ยูคนั่นละที่ไม่เคยเชื่อใจแบมเลย”
“ถ้าแบมงี่เง่าแบบนี้ ยูคก็เหนื่อยนะ”
“ นะ เหนื่อย ฮึก เหนื่อยหรอ ยูคบอกว่ายูคเหนื่อยที่คบกับแบมหรอ ฮืออออ”
ทำอะไรไม่ถูก
อยากตบปากตัวเอง
อีกแล้ว
แบม
ยูคขอโทษ
อีกแล้ว
ขอโทษ
ที่ทำแบม ‘ ร้องไห้ ‘ อีกแล้ว
“ถ้ายูคเหนื่อยเราก็เลิกกันเห่อะ”
“…”
“ยูคเหนื่อยมากเราก็ ฮึก เลิก เลิกกัน” แบมวิ่งไปแล้ว วิ่งหนีผมไปแล้ว ผมได้แต่ทรุดลงกับพื้น น้ำตาที่กลั้นไว้ ไหลออกมามากมาย
80%
“มาร์คมาร์ค มองกล้อง”
แชะ แชะ
“แจบอมยิ้มปิดปากๆ”
“เนียร์สวยแล้วสวยแล้ว เอาอีกรูปนะ”
“ยูคยอมอ่า ยิ้มหน่อย”
“แบมแบม ทางนี้” ตอนนี้เราอยู่กันที่งานแฟนไซต์ครับ ผมหันไปตามเสียงเรียกชื่อตัวเล็กแทนจะหันไปทางแฟนคลับของผม ขอโทษด้วยนะแต่มันห้ามใจตัวเองไม่ได้จริงจริง นับจากวันนั้นผมกับแบมเราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันครับ แบมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุยกับผมและสมาชิกทุกคนปกติ ทุกคนรู้ว่าเราเลิกกันและทุกคนสัมผัสได้ถึงเส้นกั้นบางบางที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับแบม
“ยูคยอมมีสมาธิหน่อย แฟนคลับรอนายเซนลายเซนต์อยู่นะ” พี่เมเนเจอร์เรียกสติผมขึ้น ผมละสายตาจากแบมมายิ้มให้แฟนคลับตรงหน้า
“ยูคยอมอ่า ทำไมเดียวนี้ไม่ค่อยเล่นกับแบมแบมเลย” มือที่กำลังจะเซนไซต์ชะงักลง ผมเงยหน้าหันไปมองแบม ก็เห็นว่าแบมมองอยู่เหมือนกนั คงจะได้ยินสินะ
“....” ผมไม่พูดอะไร แต่ชวนคุยเรื่องอื่นไปทั่ว ช่วงนี้ทั้งแบมและผมได้ยินคำถามนี้กันบ่อยบ่อยครับ
‘แบม ยูคยอมไปไหน’
‘ยูคยอม แบมแบมอยู่ไหน’
‘ยูคยอมอ่า ไม่รีบจีบเดียวน้องก็ชอบคนอื่นหรอก’
‘แบมอ่า ทำไมไม่เคยรู้ว่าเพื่อนสนิทแอบชอบ’ ต่างๆนาๆว่ากันไปครับ แล้วแต่แฟนคลับจะคิดกันไป แต่ใครจะรู้ความจริงละว่าความสัมพันธ์ของเราจบลงกันไปแล้ว
“วันนี้เหนื่อยจังเลย” ตัวเล็กกระโดดลงเตียงทันทีที่ถึงหอ วันนี้พวกเราเหนื่อยมากๆแต่ก็สนุกมากๆเลยครับ แฟนคลับน่ารักมากๆเลย
“เหนื่อยก็ไปอาบน้ำนอนซะ”
“อื้อ” แบมเพียงแต่ส่งยิ้มมา ทำไมระยะห่างของเรามันห่างขึ้นมากขนาดนี้ ถ้าผมรู้จะเป็นอย่างนี้ ผมคงไม่ขอแบมเป็นแฟน ผมยังอยากกอดเจ้าตัวเล็กแม้จะในสถานะเพื่อน มันก็ดีกว่าตอนนี้ที่แม้แต่แตะตัวยังไม่กล้า
“ยูคยอม ไม่นอนอีกหรอ” มาร์คฮยองเอ่ยถามผม ก่อนจะมองผมอย่างเอ็นดู
“อือ”
“คืนนี้จะนอนที่โซฟาอีกแล้ว ?”
“อือ” ตั้งแต่เลิกกันผมก็ไม่นอนในห้องอีกเลย มารืคฮยองมองผมอย่างเหนื่อยใจอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปในห้อง ผมมองเวลานี่ก็ดึกมากแล้วอีกสองชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว ผมมักจะนอนก่อนและตื่นมาเวลานี้ เพราะแบมนอนดึก กว่าจะนอนก็ตีสองตีสาม ผมเดินเข้าไปในห้องมั่นใจว่าตัวเล็กหลับแล้วก่อนจะปิดไฟห้อง แบมนะชอบเปิดไฟคาราโอเกะ ไฟสีสีนะครับ เปิดทิ้งไว้เวลานอน แต่มันไม่ดีต่อสุขภาพไง ทุกคืนผมจะเข้ามาปิดไฟในห้องเสมอ
“ฮึก” ผมที่กำลังจะก้าวเท้าเดินออกไปถึงกับชะงัก แบมละเมอร้องไห้อีกแล้ว ?
กี่ครั้งแล้วที่ยูคเข้ามาปิดไฟในห้องนอนแบบนีั้ แล้วได้ยินเสียงแบมร้องไห้
กี่ครั้งแล้วที่ฮยองต่างเข้ามาบอกว่าที่แบมตาบวมเพราะยูค
กี่ครั้งแล้วนะยูคที่ทำแบมร้องไห้
กี่ครั้งแล้ว
แบม
ยูคขอโทษ
100
“เหนื่อยเมื่อไหร่ก็กลับมานะ”
เสียงกระซิบแผ่วแผ่วกับสัมผัสเบาเบาที่หัว
“ฮึก” แบมกลั้นเสียงสะอื้นให้เบากว่านี้ไม่ไหวหรอกนะ ทำไมยูคไม่เข้ามาปรับความเข้าใจดีดี ทำไมไม่ง้อแบม ไม่บอกแบมว่าเราจะไม่เลิกกัน ทำไม
“ยูคขอโทษนะ” ยูคบอกขอโทษแบมเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วตั้งแต่เราเลิกกัน ถึงยูคจะคิดว่าแบมไม่รู้ ถึงยูคจะเข้าใจว่าแบมละเมอ หรือหลับไปแล้ว แต่เปล่าเลย ทุกครั้งที่ยูคเข้ามาผิดไฟในห้องนอน แบมยังไม่เคยหลับหรอก แบมก็แค่แกล้งหลับ ผมรู้สึกได้ว่ายูคเริ่มเดินห่างออกไปแล้ว โหยหาเหลือเกินสัมผัสเดิมเดิม สัมผัสเก่าเก่าที่เคยได้รับ
แบมรอ รอจนผ่านไปสักพัก ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปดูคนตัวโตที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟา หน้าหนาวแล้วนะยูค ทำไมไม่ยอมห่มผ้าห่ม ผมเข้าไปขนผ้าห่มออกมาห่มให้ยูค ยูคยอมกระชับผ้าห่มแน่น
“อ๊ะ” ผมสะดุ้งเมื่อถูกยูคจับข้อมือไว้ พอหันไปก็หลับอยู่นิ
“เห้ย” ยูคยอมกระตุกข้อมือผมอย่างแรงจนผมเซล้มไปนอนทับเขา เขาจะตื่นรึเปล่าวนะ
“ขออยู่แบบนี้สักคืนนะ เป็นความฝันก็ยังดี” ผมได้ยินเสียงยูคกระซิบแค่นั้นละ แบมก็ขอสักคืนละกันไม่ขัดขืนอะไรและให้ยูคกอดอยู่อย่างนั้น จนผมเผลอหลับไป
“วันนี้ไม่มีไซต์นะเด็กๆ ทำงานเสร็จแล้วไปพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้เราต้องขึ้นเครื่องไปญี่ปุ่นแต่เช้า” พี่เมเนเจอร์บอกพวกเราทุกคน ตอนนี้พวกเราอยู่บนรถกำลังจะกลับหอครับ รถของแบมก็มีมาร์คฮยอง แจ๊คสันฮยองแล้วก็จินยองฮยอง
“มายเบบี๋ เมื่อเช้านายตื่นเช้าจัง” แจ๊คสันฮยองพูดขึ้นมา ไม่ใช่ตื่นเช้าหรอกครับ แต่แบมเผลอหลับไปได้แค่แปปเดียวพอตื่นมาก็รับลุกกลับเข้าห้อง ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่รู้สิ มันเขิลมากกว่ารู้สึกแย่ ถึงจะเลิกกันแล้วก็เห่อะ แล้วก็อยากให้ยูคคิดว่ามันคือความฝันดีกว่า อีกอย่างตั้งแต่เลิกกันแบมมาคิดดูแล้วว่าแบมนะทิฐิมากเกินไป แถมคิดอะไรก็ไม่บอกยูค ชอบสนิทกับฮยองไปทั่วทั้งๆที่ยูคยอมนะขี้หึงอย่าบอกใครแต่เค้าไม่เคยแสดงออก ถึงจะโกรธที่ยูคไม่เชื่อใจแบม แต่อย่างน้อยๆยูคก็เป็นคนง้อแบมตลอด เลิกกันครั้งนี้แบมคิดอะไรได้มากมายเลย แต่เรื่องในเมื่อมีเรื่องผู้หญิงคนนั้นที่ยุคถ่ายรูปด้วย แบมก็ไม่อยากจะกลับมาเป็นแฟนกับยูคแล้ว เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะดีแล้ว
ผมนั่งเล่นอินสตราแกรมไปเรื่อยๆ แบมไม่อยากบอกหรอกว่าแบมมีแอคอินสตราแกรมที่ไม่มีคนรู้ด้วย เอาไว้ติดตามคนอื่นอย่างเช่นเพื่อนยูคคนนี้ไง อ่ะ เค้าอัพเดตรูปใหม่ด้วย แล้วดูแคปชั่นสิ ยูคยอม แฟนเราเป็นแฟนบอยนาย พอเค้าเห็นรูปที่เราถ่ายด้วยกันเอาไปให้ เค้าก็เอาแต่ด่าชั้นว่าทำไมไม่ขอลายเซนมา ยูคยอมนายแย่งความรักจากแฟนชั้น! โอ้ย ตลกครับ แคปชั่นน่ารักเชียว เป็นภาพผู้หญิงคนนี้เหมือนกำลังทะเลาะกับแฟน
เอ๊ะ
เดี๋ยวนะ แฟนหรอ แสดงว่า ?
ปิดไฟ วันนี้ยูคยอมไม่เดินมาปิดไฟ แบมรอนานแล้วนะ
ถ้าไม่เดินมาแบมเดินไปเองก็ได้ โถ่ ผมลุกขึ้นจากเตียงจะเดินไปหายูคยอมที่นอนอยู่ที่โซฟา
ตึก
ตึก
อ้าวยูคยอมเดินมารึป่าว แบมแกล้งหลับดีกว่า
“อึก” น้องแบมสะอึกครับตายแล้ว
“แบม ร้องไห้อีกแล้วหรอ” เปล่านะ ไม่ได้ร้อง แค่สะอึก เอาจริงจริงแบมยังไม่รู้จะง้อยูคยังดีเลย มันเป้นฟิคดราม่าไงแบมไม่อยากให้มันฮานะ
“แบมไม่ร้องนะ” ยูคเดินเข้าลูบหัวแบมอีกแล้ว แบมไม่ทนหรอกนะ
“อ๊ะ” ผมลืมตาแล้วจับข้อมือยูคไว้ ดูยูคตกใจมาก
“บะ บะ แบม”
“ยูคเข้ามานอนในห้องเห่อะนะ แบมขอร้อง”
“คือ”
“นะ ยูค”
“คือว่า”
“แค่นอนเองนี่ยูค”
“แต่”
“เพื่อนกันนอนห้องเดียวกันไมได้หรอ” ผมคิดอะไรสนุกสนุกออกแล้วละ แต่ดูยูคไม่สนุกเลยกับคำว่าเพื่อนที่ผมพูดออกไป
“อื้อ” ยุคยอมขานตอบแล้วเดินออกไปเอาหมอนเข้ามานอนในห้อง
“ฝันดีนะ” ยูคยอมบอกแค่นั้นก่อนจะปิดไฟแล้วล้มตัวนอนไป เห้อ ..
110%
“แจ๊คสันฮยองรอแบมด้วย” ผมวิ่งตามแจ๊คสันฮยองไป แจ๊คสันฮยองจับข้อมือผมไว้แล้วจูงมือข้ามถนน ตอนนี้เราอยู่กนัที่สนามบิน กำลังจะเดินทางวไปทำงานกันที่ญี่ปุ่น แบมสังเกตเห้นนะ ยูคยอมหันมามองนิดหน่อย แต่คงเพราะเราไมได้เป็นแฟนกัน ยูคเลยเดินไปก่อนเงียบเงียบ
“มาร์คฮยอง เอากระเป่ามาเร็วแบมจะเก็บของ” กระเป๋ามาร์คฮยองแหละ MCM เมื่อก่อนแบมก็มีกระเป่านะ แต่เดี๋ยวนี้ชอบเอาฝากมาร์คฮยอง แล้วตัวเองเดินตัวเปล่า ยูคที่กำลังเดินอยู่ชะงักอีกแล้ว ผมได้แต่หัวเราะในใจ ยูคใส่หูฟังแล้วรีบเดินไปก่อนอย่างเร็ว
“เซตต่อไปแบมถ่ายคู่กับเจบีฮยอง ฮยองมานี่เร็ว” ผมเข้าไปคล้องแขนเจบีฮยอง ก่อนจะลากมาเข้ากล้องด้วยกัน ยูคที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัวพอดี กลับเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัวอีก ยูคคนตัวดต คนตัวโตที่ขี้หึงนี่น่ารักจริงๆ
“จะแบ่งห้องนอนยังไง” เหนื่อยมากครับวันนี้เรามีถ่ายแบบนิตยสาร และนอนที่ญี่ปุ่นคืนนึงก่อนจะเดินทางกลับพรุ่งนี้ เพราะเลิกถ่ายกันดึกมาก
“แบมนอนกับยูคเหมือนเดิมไง” ผมรู้ว่าทุกคนแปลกใจ ไม่มีใครรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ทุกคนมองหน้ายูคก่อนที่ยูคยอมจะพยักหน้า
“ห้องสวยดีนะ” ผมพูดบอกคนตวโตที่เปิดประตูเดินนำเข้าห้องมาก่อน
“ตั้งของแล้วอาบน้ำนอนได้แล้วแบม” ยุคยอมพูดแค่นั้นก่อนจะทำเหมือนจะเดินออกไปข้างนอก
“ดึกแล้วนะจะไปไหน”
“จะออกไปข้างนอกนะ”
“บอกให้แบมนอนแล้วทำไมจะออกไปข้างนอก งั้นแบมไปด้วยแบมจะไปหามาร์คฮยอง”
“แบม” ยูคหูแดง ตาก็เริ่มแดงนิดนิด คงจะทนมาทั้งวันละสิ ยูคยอมทำท่าจะเดินออกไปผมเลยรีบเข้าไปจับมือยูค ก่อนจะประสานนิ้วเข้าไป
“…” ยูคยอมมองหน้าผมเราสองคนไม่พูดอะไร แบมลืมบอกไปอย่างนึง ถึงแบมจะงี่เง่า แต่แบมอ้อนเก่งนะ
ผมเปลี่ยนเอามือไปคล้องคอยูคไว้ จ้องมองยูคยอม คนตัวโตมองลงมาอย่างไม่เข้าใจ ผมโน้มตัวไปพิงอกคนตัวโต ได้ยินเสียงหัวใจเต้น เหมือนจะสับสมากกว่าเขิน
“แบมขอโทษนะ แบมงี่เง่า แบมรู้แล้วว่ายูคไม่ผิด”
“…”
“แบมรู้แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นมีแฟนแล้ว”
“…”
“ขอโทษ”
“…”
“ทำไมยูคไม่พูดกับแบม” ผมเงยหน้าขึ้นมาเห้นยูคมองผมกับหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆ ยูคยอมเขิน แต่เหมือนจะไม่ให้อภัยกันเลย
“….”
“แบมขอโทษจริงๆ วันนี้แบมแค่แกล้งยูค แบมจะไม่งี่เง่าแล้ว จะแคร์ความรุ้สึกยูค จะไม่เรียกมาร์คว่ามาร์คแล้ว จะเรียกว่าฮยอง จะทำให้ยูคเชื่อใจแบม ยูคหายโกรธแบมนะ”
“…”
“ยูคอ่า” ผมพูดได้แค่นั้นยุคยอมก็ก้มลงมาหอมแก้มผมก่อนจะกอดผมแน่น
“สัญญานะ แบบนี้ไม่เอาแล้วนะ” ยูคยอมพูดขึ้น
เรามองหน้ากัน
“อื้อ เกี่ยวก้อยกัน คืนดีกันแล้วนะ” คืนนี้คงได้นอนกอดคนตัวโตให้อุ่นประชดหน้าหนาวกันไปเลย
“ยูคอ่ารอแบมด้วย”
“ตัวเล็กขาสั้นนิ”
“ขาสั้นอะไร สูงขึ้นแล้ว”
“เห้ยทำไมมายเบบี๋ คุยกับยูคแล้ว”
“เค้าคืนดีกันแล้วไอแจ๊ค”
“ไม่เอา ป๊าไม่ยอม ป๊าไม่ยกลูกสาวปาให้ไอตัวยักษ์นี่หรอกใช่มั้ยม๊า”
“ใครม๊าอ่ะฮยอง ผมไปมีลูกเป็นแบมกับฮยองตั้งแต่เมื่อไหร่” แบมเห็นยองแจฮยองพูดแค่นั้นก่อนจะไล่ตีแจ๊คสันฮยองไปทั่ว สงสัยคงจะเขิน 5555555555555
ไม่ต้องไปหาคำตอบจะดีกว่า ปล่อยปล่อยให้รักมันเป็นไปตามที่เธอไม่เข้าใจ
ก็ถ้าเลือกแล้วไงทุกข์จะไปโทษใคร ยังไงก็ยังมีกันและกัน ยังคงมีฉันและเธอ
จบจริงๆแล้วนะ แล้วเจอกันใหม่
ความคิดเห็น