Baby... I love you (Yaoi)

ตอนที่ 35 : Baby…I love you Special : สุขสันต์วันเกิด (Our First Romance ) [Spoil รวมเล่ม]

Baby…I love you Special : สุขสันต์วันเกิด (Our First Romance )  [Spoil รวมเล่ม]

‘สิง วันเกิดปีนี้อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?’

‘อืม... ขอเค้กสักก้อนกับมึงที่ใส่แค่ผ้ากันเปื้อนก็พอแล้ว’

นั่นเป็นบทสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อสัปดาห์ก่อน  ก่อนที่จะถึงวันเกิดของสิงครับ   ตั้งแต่เรารู้จักกันมา ไม่ว่าก่อนหรือหลังที่เราจะสนิทกัน ผมไม่เคยถามสิงเลยว่าวันเกิดมันอยากได้อะไร  ปกติผมก็ทำเค้กให้มันปีละก้อนแค่นั้นเอง  แต่เพราะปีนี้พิเศษตรงที่(เหมือนกับว่า) สถานะของเรามันขยับเข้ามาใกล้กันอีกนิด   ผมที่ไม่เคยถามมันเลยว่ามันอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิด  ก็เลยลองเอ่ยปากถามมันไป  เพราะคิดว่าถ้ามันอยากได้อะไรเป็นพิเศษที่ไม่ ‘เหลือบ่ากว่าแรง’ ผมก็คิดว่าจะสรรหามาให้มัน 

แต่ไม่คิดเลยว่าคำตอบของมันจะมาในรูปแบบนี้!   ไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วสิงพูดจริงหรือพูดเล่นเพื่อเย้าผมกันแน่  แต่มันก็ทำเอาผมถึงกับไปต่อไม่ถูก ‘อ..อะไรนะ  ส..สัญญาณไม่ดีเลย แค่นี้ก่อนนะ’  ผมแกล้งถามซ้ำราวกับไม่ได้ยินเหมือนกับโทรศัพท์สัญญาณไม่ดีแล้วก็ตีมึนกดตัดสายไปดื้อๆ เลยครับ  หลังจากนั้นผมก็ไม่พูดเรื่องของขวัญวันเกิดกับสิงอีกเลย 

ผ่านมาหลายเดือนแล้วนับจากวันที่ผมและสิงรับรู้ถึงความในใจและเปิดเผยความรู้สึกที่เรามีต่อกัน  หลังจากนั้นสิงก็แสดงออกกับผมมากขึ้น ทั้งคำพูดคำจาและจากการสัมผัส  โดยเฉพาะอย่างหลังนั้นที่เจ้าตัวดูจะชื่นชอบเป็นพิเศษ   พักหลังยิ่งแสดงออกชัดเจนว่ามันชอบแค่ไหนที่ได้เห็นผมหน้าแดงจากการสัมผัสของมัน

ผมก็เข้าใจนะครับว่าเวลาที่เรารักใครสักคน  การอยากสัมผัสแตะเนื้อต้องตัวอีกฝ่ายนั้นถือเป็นเรื่องปกติธรรมดา  แต่เพราะสิงเป็นรักแรกของผม  ยิ่งผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน ผมยิ่งไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงเวลาที่มันเข้ามา ‘นัวเนีย’  ผมจะรู้สึกเขินมากๆ บางครั้งก็ได้แต่เบี่ยงตัวหลบมันบ้าง  แกล้งตีมึนกับมันบ้าง ซึ่งสิงก็ไม่เคยว่าหรือแสดงออกว่าน้อยใจอะไร  แต่ผมกลับกลัวว่าสักวันมันจะเบื่อผมที่เป็นอย่างนี้หรือเปล่า

โอ้ยยยยย 

ผมยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองไปมา การคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวนี่มันทำให้คนเราฟุ้งซ่านไปไกลได้เลยนะครับ จากที่ไม่คิดอะไร จู่ๆ ผมก็เริ่มคิดมากขึ้นมาจริงๆ แล้วนะเนี่ย  หรือผมควรจะหาที่ปรึกษา  แต่ผมต้องไปปรึกษาใครอ่ะ  ผมละสายตาจากทิวทัศน์นอกหน้าต่าง กลับเข้ามาที่ห้องเรียนที่เพื่อนๆ กำลังขะมักเขม้น จดเลคเชอร์บนกระดานที่อาจารย์เขียนงานทิ้งไว้อยู่  ก็พบว่าเพื่อนที่นั่งข้างๆ ผมคือไอ้แว่น

อ่า... คงไม่ดีแน่ที่จะปรึกษาเรื่องแบบนี้กับไอ้แว่นผู้สุดแสนจะโอตาคุและ(น่าจะ)เวอร์จิ้น  ส่วนคนที่นั่งถัดจากแว่นคือแนนครับ  งืม... ไม่ดีอีกเหมือนกันที่จะไปปรึกษาเรื่องแบบนี้กับสาววาย  ดีไม่ดีจะได้เอาความคิดแปลกๆ มาใส่หัวผมอีก

Rrrrrr 

ระหว่างที่ผมกำลังนั่งกลุ้มใจอยู่คนเดียวนั้น  โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด

“ว่าไงเอ็ม”  ผมรับสายเมื่อเห็นว่าใครโทรมา

/มึงยังอยู่ใน ม.อยู่เปล่าอ่ะ?/

“อยู่  ทำไมหรอ?”

/ไอ้สิงมันลืมเอกสารที่ต้องใช้ทำรายงานไว้กับกูอ่ะดิ  แต่มันกลับห้องไปแล้ว มันบอกให้กูเอาไปฝากไว้กับมึงอ่ะ/

“เอามาดิ กูกำลังจะเลิกคลาสพอดี ตอนนี้กูอยู่ที่คณะอ่ะ ”  ผมบอกชื่อตึกเรียนของผมให้เอ็มรู้

/เออๆ งั้นกูรอมึงที่ร้านโดนัทใต้โรงอาหารคณะมึงแล้วกันนะ/  แล้วเอ็มก็วางสายไป

หลังจากเลิกคลาสผมก็เดินลงมาหาเอ็มที่ร้านโดนัทที่นัดกันไว้  เห็นมันกำลังนั่งปั่นงานอยู่ บนโต๊ะมีกาแฟและโดนัทกล่องใหญ่สำหรับเอากลับบ้าน  มันเงยหน้าเหมือนรู้ดีว่าผมมาถึงแล้ว

“รอนานมั้ย?”  ผมถามมัน 

“ไม่หรอก  กูกำลังปั่นรายงานอยู่พอดี”  มันว่าแล้วหยิบเอกสารส่งให้ผมปึกหนึ่ง

“เอาไป ของผัวมึงอ่ะ  แม่งขี้ลืม”

ผมรับมาแล้วยิ้มขำ  เอ็มชอบเรียกสิงว่า ‘ผัว’ ของผมอยู่เรื่อยเลยครับ  แล้วมันเรียกได้เต็มปากเต็มคำด้วยนะ  แรกๆ ผมก็ด่ามันแหละครับ แต่มันก็ไม่สนใจ จนหลังๆ ผมก็ชักจะชิน

“งานเยอะหรอมึง?”  ผมมองคิ้วที่ขมวดกันจนยุ่งของมันแล้วอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้

“เออดิ แม่งไม่รู้อะไรเป็นอะไร อาจารย์ก็สั่งๆ มาพร้อมกันอีก  กูนี่แทบจะแยกร่างอยู่แล้ว  เอาโดนัทเปล่า?”  มันบ่นๆ แล้วชี้กล่องโดนัทที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ไม่อ่ะ  นี่ซื้อกลับบ้านไม่ใช่หรอ”

“เปล่า ของไอ้อิงมัน ชอบแดกจะตายห่าขนมพวกนี้ นี่กูต้องเอาไปประเคนให้ถึงคณะมันอีก สั่งเหมือนกูว่างอ่ะ”  เอ็มบ่นไปพลางพิมพ์งานไป 

“มึงยิ้มทำไม?”

“เปล๊า”  ผมปฏิเสธ เมื่อเอ็มเงยหน้าจากแลปทอปมาถามผม   ก็จะไม่ให้ผมยิ้มได้ยังไงล่ะครับ  ก็ไอ้เอ็มอ่ะ มันโคตรจะแพ้ทางน้องข้างบ้านมันเลย  อย่างวันนี้ที่มันบ่นว่าต้องเอาขนมไปให้น้องถึงคณะ เอาจริงๆ มันจะไม่ทำก็ได้แต่ มันก็ยังซื้อไปให้ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ว่าง  มันคงไม่รู้ตัวว่ามันสปอยด์น้องแค่ไหน

ผมสั่งกาแฟมานั่งพักหลังจากเรียนเหนื่อยมาทั้งวัน มองเอ็มพิมพ์งานเพลินๆ  ก็ทำให้คิดถึงสิงขึ้นมา

“หน้ากูเหมือนผัวมึงหรอ?  มองอยู่ได้ ทำไม? กูหล่ออ่ะเด้”  มันเงยหน้าขึ้นมากวนตีนผม

“เออ”

“ฮะๆ กูชินแล้วแหละ ใครๆ ก็ชมงี้   ว่าแต่มึงเหอะ มีอะไรก็ว่ามา”  ไอ้เอ็มนี่มันแสนรู้จริงๆ นะครับ  ขนาดผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย แต่มันกลับรู้ว่าผมอยากพูดอะไรบางอย่างกับมัน

“มึงฟังไปทำงานไปก็ได้นะ มัน... ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก”  พอผมพูดงี้ มันถึงกับกดเซฟงานแล้วพับหน้าจอแลปทอปลงดัง ปั๊บ ทันที 

“ว่ามา”

“หน้ามึงเสือกมากอ่ะเอ็ม”

“เออ กูชอบเสือกเรื่องชาวบ้านเป็นสันดานอยู่แล้ว โดยเฉพาะเรื่องมึงอ่ะ”  เอ็มเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ คว้ากาแฟขึ้นมาดูดแล้วมองผมจากฝั่งตรงข้าม

 แหม่... ผมนี่แทบอยากจะลุกหนีกลับหอเลยครับ  ควรพูดเรื่องนี้กับมันดีมั้ยเนี่ย!!

#######ติดตามต่อได้ในรวมเล่ม ภาค First Kiss ค่ะ #######

#นางปรึกษาอิพี่เอ็มจย้าาาาา๕๕๕๕

#คิดว่าหมอแก้มผู้ใสซื่อจะทำยังไงกับคำขอของพี่สิง ฮะๆ

#จะบอกว่าคำตอบของพี่เอ็มน่ารักมาก  (เอาจริงๆมีเพื่อนแบบพี่เอ็มก็ดีนะ กวนตรีนแต่พึ่งได้ ไม่ใช่พวกตลกไปวันๆ)

#เป็นตอนพิเศษที่ทำให้พี่สิงไม่สามารถจะมองผ้ากันเปื้อนสีแดงกับเค้กสตรอเบอรี่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป

******* พบกับโรม๊านซ์แรกของพี่สิงกับหมอแก้มได้ในรวมเล่มค่ะ มันน่ารักมากจริงๆนะ 555 ***********

 *รักจ้ะ*