sorry ขอโทษครับเด็กคนนี้แฟนผม

ลำดับตอนที่ #8 : EP6.1

EP 6.1 เปลี่ยนใจยังทันมัย

ตอนพิเศษ

Jinyong part

"มาแบมยืนอยู่ทำไม"

เสียงของมาร์คดังขึ้นก่อนที่จะหันกลับมาจับมือแบมแล้วเดินไป ผมอยากจะเข้าไปกระชากแบมออกมาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะตอนนี้ผมกับแบมเป็นเพียงพี่กับน้องเท่านั้นผมยืนก้มหน้าหวังที่จะไม่ให้เห็นภาพนี้แต่เสียงที่ดังมาจากสองคนนั้นดังมายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมเสียงและภาพที่สองคนนั้นจับมือกันยังวนเวียนไปมาในสมองของผม ผมก้มหน้ากำมือแน่นเพื่อที่จะระบายอารมณ์ตัวเอง น้ำตาที่ไม่เคยไหลออกมาเลยตั้งแต่เลิกกับแบมตอนนี้กลับไหลลินอาบทั้งสองแก้มของผม น้ำตาที่ไม่อยากให้ใครเห็นเป็นน้ำตาที่ทำให้ผมถึงกับบ้าเพราะว่าภาพของมาร์คกับแบมที่เดินจับมือกันไปเมื่อกี่ยังคงติดตาผมอยู่และยิ่งคิดถึงมันน้ำตาผมก็ยิ่งไหลออกมากขึ้นจนผมไม่มีแรงที่จะขยับตัวไปไหนเลย ผมทรุดลงนั่งทั้งน้ำตาความรู้สึกของผมตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับคนที่พึ่งจะโดนบอกเลิกมา ทั้งที่ผมหนีแบมไปอยู่ญี่ปุ่นกับพ่อเพื่อที่จะลืมแบม ทั้งๆที่มันใจตัวเองแล้วว่าลืมแบมได้แล้ว แล้วทำไมพอนึกถึงภาพที่มาร์คจับมือแบมแล้วผมรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ก็ไม่รู้ ทั้งๆที่บอกกับตัวเองไว้แล้วว่าห้ามรักแบมเด็ดขาดแต่ทำไมทำไมถึงได้เจ็บปวดแบบนี้เวลาเห็นแบมอยู่กับคนอื่นโดยเฉพาะมาร์ค

She's monter โนโวกอยาจาเซอ~~

เสียงโทรศัพน์ของผมดังขึ้นทำให้ผมปาดน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มด้วยความรีบร้อน ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงข้างซ้าวแล้วยกโทรศัพน์รุ่นไอโฟนสีขาวออกมาดูรายชื่อคนที่โทรมาว่าเป็นใครผมก้มลงมองโทรศัพน์

"สวัสดีครับ"

ผมรับโทรศัพท์ละปาดน้ำตาทิ้งไปและพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

(จินยอง ลูกอยู่ไหน เป็นอะไรรึเปล่าเสียงแปลกๆน่ะ)

เสียงจากปลายสายดังขึ้นทำให้จินยองนิ่งไปสักพักก่อนที่จะตอบไป

"เปล่าครับ"

ผมตอบไปด้วยเสียงเรียบ ผมตอบได้แค่นั้นผมหยุดประโยคไว้แค่นั้น ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะพูดออกไป แต่ผมก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงจากปลายสายดังมากระทบหูผม

(คุณนายต้วนครับ ผมขอคุยกับพี่จินยองหน่อยได้มัยครับ)

(อะ...อืม ได้สิจ๊ะ แต่ว่าเรียกชื่อแม่ใหม่สิ บอกแล้วใช่ไหมให้เรียกแม่ว่าคุณแม่ใหญ่อ่ะ เรียกแม่ก่อนแม่ถึงจะให้คุยกับจินยอง)

เสียงเล็กแหลมของแบมแบมดังขึ้นจากปลายสายทำให้สมองผมทำงานและสักพักผมก็ได้เห็นภาพของแบมจับมือกับมาร์คอีกครั้งภาพนี้ทำให้ผมเจ็บปสดทุกครั้งที่นึกถึงถมพยายามที่จะลืมภาพนี้โดยการสบัดหน้าตัวเองแต่สิ่งที่เกิดขึ้นจากผลที่ผมทำคือน้ำตาที่เคยหยุดไหลกับไหลออกมาอาบทั้งสองแก้มของผมอีกครั้งผมรู้สึกอ่อนแรงอย่างบอกไม่ถูก ผมใช่มือข้างที่ว่างอยู่เช็ดน้ำตาที่อาบท่วมทั้งสองแก้มของผมและสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อที่จะตั้งสมาธิ พอผมคิดว่าเป็นปกติแล้วผมก็เริ่มพูดออกไปเพื่อให้คนปลายสายได้ยินและหยุดการสนทนากันเพื่อฟังผมพูด

~~บทสนทนาเสียงจากปลายสาย(ระหว่างที่จินยองกำลังนิ่งเงียบ)~~

"เร็วสิแบม พูดก่อนแม่ถึงจะให้พูดกับจินยอง"//แม่มาร์ค

"อะ เออ คะ คือ"//แบมแบม

"ยึกยักอยู่ได้ น่ารำคาญ"//เสียงมาร์คบ่นอุบอิบ

"ไม่อยากคุยกับจูเนียร์เขาแล้วหรอ 5555"//พ่อมาร์ค

"ครับ ขอผมคุยกับพี่จินยองหน่อยได้ไหมครับ คะ คุณแม่ยะ..."

"ทุกคนครับ เดียวผมโทรกับน่ะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายครับ ฝากบอกแบมด้วยน่ะครับว่าเดียวผมโทรไปหา คงยังใช้เบอร์เดิมอยู่ใช่ไหม เดียวโทรไปน่ะ"//เสียงของจินยอง

พอผมพูดจบผมก็รีบกดวางสายโดยไม่ได้รอฟังคำตอบหรือคำถามอะไรต่อเลย ผมละสายตาจากโทรศัพท์แล้วปิดตาลงสักพักเพื่อที่จะควบคุมสติตัวเองก่อนที่ผมจะทำอะไรไม่ถูก สักพักพอผมเริ่มควบคุมสติได้ผมก็เลิมตาแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อเรียกรถกลับบ้าน แต่ผมไม่ทันที่จะเรียกรถอะไรก่อนก็มีคนมาจับบ่าผมแล้วทักทายผมมาว่า

"แหมๆ เป็นถึงคุณชายไฮโซแต่เรียกรถประจำทางกลับเองเนี้ยน่ะ โฮๆๆ"

คนคนนั้นใส่เสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อนลายตัวอักษรสีเขียวที่พิมพ์ไว้ว่า"Can you came back me" ใส่กางเกงยีนสีเข้ม ผมหันไปมองหน้าคนคนนั้นและยิ้มให้น้อยๆให้แล้วตอบกลับไปด้วยสีหน้าทะเล้นว่า

"อ้าว ไม่มีกฎขอไหนสักหน่อยที่ห้ามคุณชายไฮโซอย่างฉันกลับบ้านโดยใช้รถประจำทางหรือรถแท็กซี่นี่น๊าาา"

คนคนนั้นหันมามองหน้าผมก่อนที่จะหัวเราะแล้วยิ้มน้อยๆให้แล้วอยู่ๆเขาก็ขว้าข้อมือผมแล้วก็พูดกับผมว่า

"งั้นเดียวฉันไปส่งเพราะฉันก็กำลังจะไปหาพ่อนายอยู่พอดีเลย"

ผมหันไปมองคนคนนั้นแล้วพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถกับคนคนนั้นที่ลานจอดรถที่ผมพึ่งเดินออกมาเมื่อกี้คนเดียว

สัญญาว่าจะมาอัพฟิคเลื่อยๆนะค่ะ ขอฝากผลงานชินแรกของไรน์ไว้ในใจทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะค่ะ ไม่พึงพอใจอะไรบอกได้น่ะค่ะ
ไรน์จะนำไปปรับปรุงทันทีค่ะ ช่วงปิดเทอมจะอัพเยอะๆเลยนะ ถ้าว่างนะค่ะ สัญญาค่ะ
O W E N TM.