sorry ขอโทษครับเด็กคนนี้แฟนผม

ลำดับตอนที่ #7 : EP6

EP6 ได้โปรดเถอะ

~~~~JYP SHOPPING MORE~~~

"แบมช่วยแม่ถือของหน่อยลูก อะๆๆ เฮ้ยยย"

โคล้มมมม แม่พี่มาร์คถือครีมอาบน้ำมาเต็บทั้งสองมือแม่พี่มาร์ควอนให้ผมช่วยถือของแต่ก็ไม่ทันที่ผมจะได้ช่วยถือของทั้งหมดก็ล่วงลงสู่พื้นข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้นทำใก้ทุกคนต้องรีบวิ่งเข้าไปช่วยแม่พี่มาร์คเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้น

"โถ่แม่ครับ ระวังหน่อยสิครับ อะแบมช่วยหน่อยสิยืนงงอยู่ได้"

อ่าาา พี่มาร์คหันมาหาผมพร้อมยื่นครีมอาบน้ำมาให้ผม2-3ขวดแล้วหันกลับหยิบมาให้ผมอีกรอบ ผมหันไปเพื่อที่จะเก็บใส่ตะกร้าสีแดงที่พี่จินยองถือมาด้วยผมหันไปวางมันไว้แล้วหันกลับไปแต่ก็ต้องชะงักไปเพราะว่าเสียงของพี่จินยองเรียกให้ผมหันกลับไปสบตาด้วย

"แบม ที่นายบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ เรื่องอะไรหรอ"

ผมหันไปสบตากับพี่จินยองแต่ก็อะไรได้แต่ยิ้มลางๆและละสายตา
จากพี่จินยองไปก่อนที่จะหันกลับไปช่วยแม่พี่มาร์คเก็บของ ผมเห็นสายตาที่ดูนิ่งและเย็นชาของเขาก่อนที่ผมจะหันสายตาพี่จินยองทำให้ผมสะดุ่งจนผมไม่กล้าที่จะหันกลับไปสบตาอีกครั้ง

~~~~ที่เคาว์เตอร์~~~~

ตอนนี้ทุกคนช่วยกันยกของนำไปวางไวที่จ่ายเงินแต่มีอยู่คนนึงที่ตอนนี้เอาแต่ยืนนิ่งไม่คิดจะช่วยอะไรใครเลยนั้นก็คือพี่มาร์ค อะไรของเขาน่ะได้เจอพ่อทั้งทีแต่กลับไม่มีแม้แต่ท่าทางดีใจเลยแม้แต่นิดเดียวรู้บ้างไหมว่าคนที่เขาไม่เคยแม้แต่ที่จะเห็นหน้าพ่อเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียวเขารู้สึกยังไง คนที่เขาไม่เคยเห็นหน้าพ่อเขาเลยแม้แต่ครั้งมันรู้สึกคิดถึงและต้องการมากแค่ไหนแต่นี้พี่มาร์คมีทั้งพ่อที่คอยห่วงใยที่ยังพอได้เจอกันบ้างแต่นี้กลับไม่แสดงท่าทีว่าจะรักพอเลย ผมนี้ไม่มีพ่อมีแต่แม่ แม่เคยบอดกับผมว่าพ่อของผมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดตอนที่ปมยังเด็กๆ พ่อผมเสียชีวิตตอนผมอายุ4ปี ตอนนั้นผมนึกว่าท่านแค่หลับไปเท่าผมเลยไม่ได้เสียใจอะไรมากตอนแรกแม่ผมแค่บอกว่าพ่อแค่หลับไปเท่าหลังจากวันที่พ่อเกิดอุบัติเหตุแม่ก็ส่งผมให้ไปอยู่กับป้าที่ญี่ปุ่นจนผมอายุ15ปี แม่ผมก็มารับผมกลับไปและพวกเราก็ย้ายมาอยู่ที่เกาหลีเพราะแม่ผมมาพบรักกับพ่อพี่มาร์คหลังจากที่ผมและแม่ย้ายมาอยู่ที่นี้บ้านของคุณชายต้วน ตอนนั้นวุ่นวายกันมากเพราะว่าแม่พี่มาร์ครู้ว่าพ่อพี่มาร์คไปพบรักกับแม่ของผมจนทำให้แม่พี่มาร์คต้องบินกลับมาเคลียกันจนจบแต่กว่าจะจบได้ก็ประมาณ3-4เดือนได้ ตอนนั้นผมก็เลยได้แต่เรียนหนังสือกลับมาก็อยู่แต่บนห้องนอนตลอดและหลังจากที่ทุกคนเคลียกันเรียบร้อยแล้วนั้นแม่ของผมก็ถึงได้ยอมมาบอกความจริงกับผมว่าพ่อผมได้เสียชีวิตไปแล้ว ตอนนั้นผมนั่งร้องไห้เป็นวันไม่ได้ไปโรงเรียนไม่ได้ลงมากินข้าวได้แต่อยู่บนห้องไม่ยอมคุยกับใครเลยแม้แต่คนเดียวแต่ผ่านไปได้5วันผมก็เริ่มที่จะคุยกับคนรอบข้างแล้วบ้างแต่ก็มีบางคนที่ไม่ได้คุย 55555 นี้ผมเพ้ออะไรอยู่เนี้ยผมนี้น่ะเวลาคุยถึงเรื่องพ่อที่ไรผมรู้สึกหมดแรงทุกทีเลย ไม่รู้เป็นเพราะอะไรนี้ดีไม่ดีน่ะตอนนี้ผมอาจจะยืนร้องไห้โดยไม่รู้ตัวอยู่ก็ได้ ^^

"แบม นายเป็นอะไร จ้องฉันแล้วก็ร้องไห้หน่ะห้ะ"

เสียงของพี่มาร์คทักขึ้นทำให้ผมออกจากความคิดของตัวเองและต้องกะพริบตารัวๆเพราะผมรู้สึกเหมือนมีน้ำใสๆคลออยู่ที่เปาตาของผมทั้งสองข้าง ผมนำมือไปเตะๆดูที่ข้างแก้มของผมข้างหนึ่งก็ต้องตกใจว่านี้ผมร้องไห้ออกมาจริงๆหรอเนี้ย ผมเงยหน้ามองพี่มาร์คและทุกคนก็หันมามองผมเช่นกัน ผมยิ้มให้กับความงี้เง่าของผมก่อนที่จะใช้นิ้วเล็กเรียวของผมปาดน้ำตาที่ค้างอยู่ให้หมดไปแต่ผมก็ยังไม่ทันที่จะได้ทำอย่างที่ใจคิดก็มีมือปริศนามือหนึ่งจับข้อมือของผมเอาไว้ทำให้ผมต้องชะงักกับการกระทำของเขาทุกคนก็ต่างมองไปทางเขาด้วยเช่นกัน

"ไปล้างหน้าดีกว่า ถึงเช็ดไปมันก็ไม่สะอาดหรอก"

คนคนนั้นบอกผมก่อนที่จะหันหน้าไปหาทุกคนและดูเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างนึง

"ทุกคนครับ เดียวผมพาแบมไปเขาห้องน้ำเองครับ"

เสียงคนคนนั้นพูดขึ้นทำให้ทุกคนต่างหันกันไปมองหน้ากันแล้วพยักหน้าเข้าใจ แต่เรื่องก็ยังไม่จบเพียงแค่นี้ยังมีอีกคนนึงที่คงไม่ยอมทำอะไรเลย

"อืม เดียวฉันไปด้วย"

เสียงพี่มาร์คดังขึ้นทำให้เราสองคนหันไปมองหน้าพร้อมๆกันและคนคนนั้นก็พูดขึ้นเพื่อที่จะตอบพี่มาร์คไปด้วยเสียงเรียบและสีหน้านิ่งเฉยเย็นชาทำให้พี่มาร์คมีสีหน้าบึ่งขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดขึ้น

"ไม่ต้องหรอก นายไปช่วยพ่อกับแม่นายถือของขึ้นรถเถอะ"

หลังจากที่คนคนนั้นพูดจบเขาก็ได้ลากผม(ลาก)ไปห้องน้ำโดยทันที

~~~~ห้องน้ำชาย~~~~

ผมและคนคนนั้นเปิดประตูเข้าไปก็ต้องผมกับกลิ่นที่หอมปะทุออกมาจากในห้องน้ำผมเดินเข้าไปหน้าอ่างอาบน้ำและเปิดก๊อกน้ำ น้ำที่ถูกผมเปิดออกค่อยๆไหลออกมาเป็นทางเหมือนน้ำตกที่ไหลลงมาจากต้นน้ำไหลยาวลงมาจนตกถึงพื้น น้ำจากก๊อกที่ไหลออกมาผมนำมือไปลองน้ำและค่อยๆนำมันมาล้างหน้าแต่ก็ยังไม่วายได้กลิ่นห้องน้ำที่มีกลิ่นหอมของดอกมะลิที่วางจัดไว้ใส่แจกันลายสวยตั้งอยู่ข้างกับกระจกทุกบาน ห้องน้ำขาวสะอาดพื้นขาวใสกระเบื่องลายดอกไม้สีชมพูอ่อนใบไม้สีเขียวอ่อนกลิ่นห้องน้ำที่พึ่งล้างใหม่ๆกลิ่นน้ำยาล้างห้องน้ำผสมกับกลิ่นดอกมะลิหอมละมุลไปทั่วทั้งห้องน้ำ ผมเงยหน้าขึ้นจากอ่างล้างก็ได้พบกันคนคนนั้นที่ยืนมองผมอยู่นานยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวนวนมาให้ผม ผมรับมันมาจากมือของคนคนนั้นก่อนที่จะยิ้มให้และนำมันมาเช็ดเบาบนใบหน้าของผม กลิ่นอ่อนๆของผ้าเช็ดหน้าทำให้ผมรู้สึกสดชื่นและคิดถึงเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างน่าแปลกใจเพราะว่าอะไรผมเองก็ไม่มั่นใจ ผมครี่ผ้าเช็ดหน้าออกแต่ก็ต้องชะงักไปเพราะความตกใจกับสิ่งที่ผมเจออยู่ในผ้าเช็ดหน้ามันเป็นตัวอักษรสีเขียวกับชมพูที่ปักไว้ด้วยหน้าว่า"BJ" ผมหันไปมองหน้าจินยองแล้วยิ้มให้บางๆก่อนที่จะถามจินยองออกไปว่า

"พี่ยังเก็บมันไว้อีกหรอครับ ฮึ"

นั้นสิยังเก็บมันไว้อยู่อีกหรอเนี้ยผมทิ้งมันไปตั้งแต่เราเลิกกันใหม่ๆน่ะเนี้ย ถึงจะเก็บมันไว้ก็คงไม่ทำให้เรากลับเป็นเหมือนเดิมได้หรอก พี่คงคิดแบบนี้สิน่ะครับ

"อา เก็บไว้แล้วมันผิดตรงไหนหรอ"

เสียงของจินยองทำให้ผมสะดุงเฮือกเพราะคำตอบนี้มันสื่อความหมายได้ว่า'เก็บไว้แล้วมันผิดด้วยหรือมันก็แค่ผ้าเช็ดหน้าธรรมดาๆ'ผมก้มลงเช็ดหน้าแต่อยู่ๆความเงียบก็ถูกทำรายลงด้วยคนคนนึงที่พึงเดินเข้ามา

"โห้ๆห้องน้ำขาวจริงเลยน่ะเนี้ย หืม เจอกันอีกแล้วน่ะจูเนียร์ ^^"

คนคนนั้นพูดทักขึ้นมาทำให้จินยองหันไปมองโดยทันใดสายตาของคนคนนั้นมองผมกับจินยองดูแตกต่างกันมากสายตาที่คนคนนั้นมองผมด้วยสายตาน่ากลัวแต่กลับไปมองหน้าจินยองด้วยสายตาอ่อนหวานมาก

"อืมนั้นสิน่ะครับเจอกันอีกแล้ว"

ผมมองตามผู้ชายคนนั้นไปผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใครและมารู้จักกับจินยองตอนไหนในเมือเราสองคนอยู่ด้วยกันตลอดทั้งวันเลยวันนี้อีกอย่างจินยองก็พึ่งกลับมาจากญี่ปุ่นวันนี้อีกด้วยเพราะงั้นไม่มีทางไหนที่จินยองจะไปรู้จักกับใครได้เลยนอกจากคนที่บังมาด้วย

"แบมมีเรื่องจะคุยกับพี่หรือเปล่า"

ผมหันไปมองพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อยและขยิบตาให้เป็นเชิงว่ายังไม่ใช่ตอนนี้ผมเดินไปเข้าห้องน้ำข้างๆกับคนคนนั้นผมทำธุระของผมต่อและห้องข้างๆก็เปิดประตูออกไปผมเลยรีบทำธุระของผมให้เสร็จและรีบออกไปผมเปิดประตู้ด้วยความเร็วและพุ่งออกไปสุดตัวและผมก็ต้องตะลึงเพราะผมเห็นบางอย่างโดยที่ไม่ได้ตั่งใจที่จะเห็นเลยผมยืนค้างสักพักคนคนนั้นก็เดินกลับมาหาผมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมและยิ้มให้ลางก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆและกระสิบเบาๆหวังให้เราได้ยินกันเพียงสองคน

"จุ้ๆอย่าไปบอกใครน่ะเรื่องเมื่อกี่น่ะครับ"

ผมนิ่งไปเพราะความตกใจจากภาพที่เห็นบวกกับการกระทำของคนคนนี้ผมขยับถอยหลังและพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงเข้าใจคนคนนั้นยิมให้อีกครั้งและเดินออกไปจากห้องน้ำผมหันไปหาจินยองตอนนี้ผมเห็นจินยองทรุดไปนั่งอยู่กับพื้นสายตาตกใจริมฝีปากสั่นระลิกด้วยตาสั่นครอหน้าแดงก้ำผมรีบวิ่งเข้าไปหาจินยองเพราะความเป็นห่วง

"พี่จินยองเป็นไงบ้างครับคนคนนั้นทำอะไรจินยองกันครับ"

ผมเอ่ยถามจินยองด้วยเสียงอ่อนแรงและสั่นครอจินยองไม่ได้ตอบอะไรแต่เพียงแค่น้ำตาไหลอาบแก้มแทน

            ปึ่ง

"เห็นพวกนายทำไรกันอยู่อ่ะ"

อยู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้งผมรีบหันไปมองเพราะกลัวคนคนนั้นจะกลับมาอต่กลับไม่ใช่เลยคนที่แรากฎตัวอยู่ที่ประตูคือ

"มะ...มาร์ค"

เสียงจินยองสะอื้นร้องออกมาเบาๆผมหันไปมองและค่อยๆปาดน้ำตาให้เล็กน้อยพี่มาร์ครีบวิ่งมาทางเราทันทีเมื่อเห็นจินยองนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นข้างล้าง

"จินยอง นายเป็นอะไร"

มาดเท่ครั้งแรกที่ผมเห็นตอนนี้กลับเหมือนกับคนที่พึ่งขาดสติไปแล้วพี่มาร์ควิ่งมาหน้าตาตื่นและรับมาคว้าร่างของจินยองเข้าไปในอ้อมกอดช้าๆ

"ฉะ ฉันโดนจู่โจม"

"ห้ะ..???? อะไรน่ะจิน"

พี่มาร์คพูดด้วยความงงๆจินยองตอบพี่มาร์คด้วยเสียงสะดุ่งปนกลัวๆนิดๆ

"ปะที่รถกันเถอะเข้ารอกันอยู่"

พี่มาร์คพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นและดึงจินยองขึ้นมาด้วย

"ไปแบมกลับรถ"

"คะ ครับ"

พี่มาร์คหันมาหาผมและพูดกับผมก่อนที่จะเดินออกไปผมตอบพี่มาร์คและรีบวิ่งตามไป

~~~หน้าลานจอดรถ~~~


She's monther นอวอนอกาเซอร์~~

"สวัสดีครับ//ครับผม//ได้ครับ//ครับ//สวัสดีครับ"

พี่มาร์ครับโทรศัพท์จากใครสักคนที่โทรมาเสียงปลายดังเล็ดลอดออกมาเล็กน้อยแต่ทำให้รู้ได้ว่าคนปลายสายเป็นผู้ชาย พี่มาร์คหันมามองหน้าของเราสองคนก่อนที่จะเดินต่อไปแต่คราวนี้พี่มาร์คไม่ได้พูดอะไรมือข้างขวาล้วงหยิบกุญแจรถออกมาแล้วหยุดลงก่อน่ ที่จะหันมาหาเราสองคนก่อนที่จะหันกลับไป ผมและจินยองเดินไปที่รถแต่สิ่งที่เราสองคนพบก็คือความว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ที่รถเลยแต่ถ้าอยู่ก็คงไม่ปิดประตูแล้วล็อคหรอก ผมและจินยองหันไปมองหน้าพี่มาร์คโดยอัตโนมัตพี่มาร์คได้แต่ทำหน้างุนงง

"ทำไมไม่มีใครเลยหล่ะ"

จินยองหันไปถามพี่มาร์คด้วยสีหน้าขุ่นเคลืองเล็กน้อยก่อนที่พี่มาร์คจะพูดอะไรบางอย่างออกมา

"ก็ใช่ไงไม่มีใครอยู่เลย"

พี่มาร์คตอบจินยองด้วยสีหน้านิ่งเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆทำไมกันน่ะทั้งๆที่พี่มาร์คกับจินยองดูท่าจะสนิทกันมากแท้ๆแต่ทำไมกลับไม่เป็นอย่างนั้นเลยผมหันไปมองหน้าจินยองด้วยสายตาเป็นห่วงเพราะจินยองเป็นคนข้อนข้างอ่อนโยนและโมโหง่ายแค่ยิ่งพี่มาร์คที่เป็นเพื่อนสนิทของจินยองอีกมาทำสีหน้าเย็นชาดั่งปกติ

"จะยังไงก็ได้แต่พ่อว่าอย่าให้มันมากดกินไปกว่านี้ดีกว่าน่ะแม่"




ขอโทดน่ะค่ะทุกคนที่ลงฟิคช้าอ่าค่ะปังเอิญติดสอบอ่ะค่ะ ขอโทดแฟนคลับด้วยน่ะค่ะ ขอโทดจริงๆค่ะ

O W E N TM.