sorry ขอโทษครับเด็กคนนี้แฟนผม

ลำดับตอนที่ #5 : EP4

O W E N TM.

Ep4ทำแบบนี้อีกแล้วน่ะ

 

 Mark part

 

 

ผมรีบขึ้นรถแล้วขับออกไปทั้นทีแต่ว่าผมกับลืมอะไรบางอย่างนั้นคือเจบีมันยังไม่ทันได้ขึ้นผมก็ขับรถออกมาเสียแล้วผมได้ยินเสียงของเจบีดังมาจากข้างหลังรถผมเลยต้องหยุดรถเพื่อให้มันขึ้นมา

 

 

"มาร์คแกรีบหรอ"

 

 

หลังจากที่มันเปิดประตูแล้วขึ้มาเรียบร้อยแล้วมันก็โวยวายใส่ผม

 

 

 ปังงงง~~~

 

 

เสียงปิดประตูที่ลงแรงอย่างหนักเจบีกลังจากปิดประตูเสร็จก็หันมามองผมด้วยสายตาแค้นมาก ก็แค่ขึ้นรถไม่ทันเนี้ยน่ะถึงกับโกรธบ้าไปแล้ว......

 

 

 หน้าสนามบิน

 

 

"ช้าน่ะเราอ่ะมัวทำอะไรอยู่มาร์ค"

 

 แม่ของผมพูดพร้อมบอกให้จินยองรีบอุ้มแบมแบมขึ้นรถ

 

 

"จินพาน้องขึ้นรถเร็วเข้าลูก"

 

 

แม่ผมพูดแล้วก็รีบวิ่งขึ้นมานั่งบนรถตรงคนที่สามารถปิดเปิดประตูได้สะดวกที่สุดหลังจากที่จินยองแบมแม่บีและผมอยู่บนรถเรียบร้อยแล้วแม่ก็ได้ปิดประตูแต่ว่ากับมีคนมาดึงไม่ต้องการให้ประตูนี้ปิดไปคนนั้นมองหน้าแม่ของผมด้วยความไม่พอใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างมาก 

 

 

"หนูยังไม่ได้ขึ้นเลยน่ะค่ะ"

 

 

เสียงของจียอนดังขึ้นพร้อมกับแระตูที่ค่อยๆเปิดออกและทุกคนก็ต้องพบกับสายตาที่น่าหวาดกลัวของจียอน

 

 

"หรอ ฉันนึกว่าไม่มีใครแล้วซ่ะอีก"

 

 แม่ของผมพูดแล้กก็ทำสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวเหมือนคนไม่สนใจอะไร

 

 

"งั้นก็ขึ้นมาสิ"

 

 

แม่ผมเปิดประตูออกแล้วหลบให้จียอนขึ้นมานั่ง

 

 

"ขอบคุณค่ะ"

 

 

จียอนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นลงอย่างเห็นได้ชัดเธอคงร้องมั้งเลยทำให้อารมณ์เสีย แต่ที่นี้ก็ไม่ได้ร้อนอะไรขนาดนั้นน่ะแค่มีแดดมากเท่านั้นเอง

หลังจากที่จียอนขึ้นมานั้งเรียบร้อยแล้วแม่ผมก็ปิดประตูลงและผมเลยเร่งเครื่องกลับบ้านไปอย่าเร็วแต่ก็ยังขับไปได้ไม่ถึง2น.ก็มีเสียงสั่งให้ผมจอดรถอย่างด่วนเพราะว่าอะไรกฺไม่รู

 

 

"เดียวก่อนๆ กระเป๋าหล่ะๆ"

 

 

เสียงเล็กแหลมของจียอนดังขึ้นมาทำให้ผมต้องรีบกดแบลกโดยอัตโนมัด

 

 

"อะไรของเธออีกห่ะ จียอน"

 

 

เสียงเจบีตะโกนดังมาจากทางด้านหลังทำให้ทุกคนต่างหันไปมอง

 

 

"กระเป๋า เอามากันยัง"

 

 

กระเป๋า?????? อ่อนั้นสิน่ะกระเป๋าเอาขึ้นรถกันมาหรือยังแต่เท่าที่ผมรู้คือ ไม่มีใครหยิบหรือสนใจกระเป๋ากันเลยสักคน

 

 

"เออ นั้นสิน่ะ จียอนลงไปเอามาซิ"

 

 

แม่ผมพูดพร้อมเปิดประตูให้จียอน

 

 

"......"

 

 

เงียบ.....~~ผม~~

เงียบ.....~~แม่~~

เงียบ.....~~จียอน~~

เงียบ.....~~จินยอง~~

เงียย.....~~เจบี~~

เงียบ(ยังไม่ได้สติ)~~แบมแบม~~

 

 

"เงียบกันทำไมเนี้ยทำไมไม่ลงไปเอากระเป๋ากันหล่ะครับ เดียวกระเป๋าก็หายหรอกครับ ป่ะเดียวผมช่วย" 

 

 

"......."

 

 

"แบมฝื้นแล้วหรอครับ????"

 

 

เสียงเล็กของแบมๆพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบของทุกคนและก็ไม่สามารถทำได้สำเร็จเพราะทุกคนเงียบกว่าเดินก็คงเป็นเพราะว่าอยูๆแบมแบมก็เด่งขึ้นมาพูดละมั้งเลยทำให้ทุกคนตกใจ 

 

 

"อะ...เออ...คือว่า...."

 

 

ดูท่าทางแล้วแบมเองก็ดูท่าจะตกใจเช่นกันเพราะหลังจากที่แบมๆพูดไปนั้นเสียงเจบีก็ดังขึ้นมาตามติดๆ

 

 

"นั้นสิ ตื่นขึ้นมาตอนไหนเนี้ย...?"

 

 

เสียงของจียอนพูดพร้อมเดินลงจากรถแล้วตะโกนบอกให้ผมเปิดท้ายรถเพื่อที่จะนำกระเป๋าขึ้นรถแต่ก็มิวายตะโกนเรียกคนที่อยู่บนรถให้ลงมาช่วยกันขนกระเป๋าขึ้นรถ เธอหน่ะยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย

 

 

"มาร์คเปิดหลังรถหน่อย ทุกคนลงมาช่วยยกกระเป๋าขึ้นรถหน่อยสิย่ะ"

 

 

"รู้แล้วๆๆ"

 

 

เสียงของแม่ผมดังมาจากทางด้านหลังของผม แม่เดินลงไปด้วยท่าทางเมื่อยล้าแต่ก็มิวายหันมาตะโกนใส่ผมและคนอืนๆเช่นเดียวกับจียอง

 

 

"อย่าช้าสิย่ะ มันร้อนน่ะรู้ไหม"

 

 

เสียงแวดๆของจียอนเรียกความเร็วจากทุกคนผมรีบกระโดดลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าของตัวเองมาเก็บไว้หลังรถตู้ทันที

 

 

"พะ...พี่มา...มาร์ค คะ...คือว่า....."

 

 

อยู่ๆแบมแบมก็เดินมาหาผมมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้วก้มหน้าพูดจาติดๆขัดๆก่อนที่ตะหยุดพูดไป

 

 

"มีอะไรหรอแบม"

 

 

ผมลุกขึ้นยืนแล้วถามแบมด้วยความงงเนื่องจากอยู่ดีๆก็เดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าผมแล้วพูดจาติดๆขัดๆ

 

 

"เออ...คือ..."

 

 

"มีอะไรแบม"

 

 

ผมถามแบมอีกครั้งแบมเองก็พูดติดๆขัดๆเช่นเดิม

 

 

"แบมอยากสลับที่นั่งกับมาร์คอ่ะ"

 

 

เสียงของจินยองแซกออกจากทางด้านหลังของผม ผมหันไปมองพร้อมทำหน้างงให้พอรู้ว่าผมงง

 

 

"สลับที่ ยังไง"

 

 

"กะ...ก็...หะ...ให้...แบม...ปะ...ปะ..."

 

 

"ให้แบมขับแล้วมาร์คก็เป็นคนนั่งไงมาร์ค"

 

 

เสียงจินยองดูท่าทางจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร ผมหันไปมองหน้าแบมสลับกับหน้าของจินยอง

 

 

"ไม่ได้น่ะ"

 

 

เสียงมาก่อนตัวซ่ะอีกน่ะครับแม่ 

 

 

"จินยองจะให้แบมขับไม่ได้น่ะลูก เพราะแบมเค้าพึ่งฝื้นอาจจะเบรอๆอยู่ก็ได้ลูก"

 

 

แม่ผมพูดพร้อมเดินไปทางแบมๆอย่างเป็นห่วง

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เด็กคนนี้หน่ะ"

 

 

จินยองพูดขึ้นทำให้ทั้งแม่ผมและทุกๆคนต่างหันมาด้วยความงงไม่เข้าใจประโยคช์ของจินยองเขาเว้นระยะในการพูดท่อนสุดท้ายแล้วหันไปมองหน้าแบมๆ

 

 

"เด็กคนนี้หน่ะเก่งอยู่แล้วครับ"

 

 

จินยองพูดก่อนที่จะเดินจากไปแล้วไปขึ้นข้างหน้าด้านจ้างคนขับแล้วพูดออกมาเป็นน้ำเสียงโหดร้ายนิดๆ

 

 

"เดียวผมคุมเองครับ"

 

 

อ่าาาาาน่ากลัวจังน่ะนายเนี้ย

 

 

 

________________________________

 

 

Bambam part

 

 

อ่าาาาาาโดนจับได้ช่ะแล้วฮือออออ

พี่จินยองอ่าไม่น่าเอามาเล่นซ้ำเลยผมนั่งขับรถตู้เพื่อที่จะกลับบ้านระหว่างทางทุกคนเงียบมากโดยเฉพาะึนข้างๆผมจินยองเขาเงียบกว่าใครคนยังมีไอมีจามมีคุยโทรศัพท์มีแม้กระทั้งถามทางว่าแบมๆเมื่อไรจะถึงอ่าาาาาาอะไรประมาณนี้

 

 

"แบม"

 

 

เสียงของใครบางคนเรียกผมเสียงนั้นเบามากตนไม่สามารถรู้ได้ว่าเป็นเสียงของใครผมหันซ้ายหันขวาไปมองทางด้านหน้าด้านหลังและด้านข้าง

 

 

"ครับ ใครเรียกผมครับเมื่อกี้นี้"

 

 

ผมตัดสินใจถามออกไปแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเลยทุกคนไม่ยอมคุยกับผมหรือว่าทุกคนไม่ได้ยินที่ผมพูดกันน่ะ

 

 

"ทุกคนครับ มีใครเรียกผมหรือเปล่าครับ"

 

 

ผมตัดสินใจถามไปอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่แล้วครั้งนี้มีเสียงตอบรับแต่เป็นบุคคลที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเอ่ยปากเรียกผมก่อนเลยสักครั้งเดียว

 

 

"ฉันเอง"