ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
O W E N TM.
INTRO. . .
Mark part
"จบสักที่นะมาร์ค ต้วน" เสียงของอาจารย์ประจำชั้นพูดขึ้นพร้อมเดินมาตบบ่าผมเบาๆ ผมเรียนจบม.6แล้วครับ หลังจากนี้ผมคงต้องเจออะไรอีกเยอะ
"ไอ้มาร์คมหาลัยจะไปต่อไหนว่ะ"เสียงไอ้แจบอมเพื่อนสนิทของผมเองครับ พวกเราสนิทกันตั้งแต่เด็กบ้านเราสนิทกันมากสนิทกันจนพ่อแม่มันกับแม่ของผมจับเราหมั้นกันแต่โชคดีไอ้แจบอมมันไม่ชอบไม้ป่าเดียวกันผมเลยลอดตัวไป
"กูสัญญากับพ่อไว้ว่าจะกลับไปเรียนต่อที่เกาหลี"ผมบอกไอ้บอมแล้วถามมันกลับ
"ว่าแต่มึงละจะไปต่อไหนล่ะ"
"กูโดนพ่อบังคับให้ไปเรียนที่เกาหลีว่ะ"มันบอกผมพร้อมทำหน้าเบื่อโลกให้ผมรู้ผมเลยบอกมันไปแล้วตบบ่ามันแรงๆให้มันรู้ว่ามันยังมีผมอยู่
"มึงยังมีกูอยู่ไม่ใช่หรอว่ะไอ้บอม"มันหันมายิ้มให้ผมแล้วมันก็เดินดิ่วๆไปไหนก็ไม่รู้อะไรว่ะเพื่อนคนนี้ นั้นมันเดินไปเหล่สาวอีกแล้วไม่ชวนเลยนะไอ้เพื่อนนิสัยเสีย
หลังจากจบการศึกษาวันนั้นผมกับไอ้บอมก็ต้องเก็บของเตรียมตัวไปเกาหลีตามที่พ่อของผมกับมันขอร้องไว้
"ไอ้มาร์ค พ่อมึงโทรมาว่ะ" ผมรับโทรศัพน์มาจากไอ้บอมแล้วก็ได้ยินเสียงจากปลายสาย เสียงนี้ผมไม่ได้ยินมานานแล้ว พ่อผมคิดถึงพ่อจัง
"นี่ๆ มาร์คฟังพ่ออยู่หรือเปล่าเนี่ย" เสียงของพ่อดังออกมาเลยทำให้ผมต้องสะดุ่งและออกมาจากภวัง
"ครับ เมื่อกี่พ่อว่าไงนะครับ" ผมถามพ่อไปอย่าช่วยไม่ได้ก็ผมไม่ได้ฟังที่พ่อพูดนี้หน่า
"พ่อบอกว่า ถ้าลูกกับแม่แล้วก็บีกลับมาแล้วพ่อมีอะไรจะเซอร์ไพรซ์ด้วยนะ เครื่องออกพรุ่งนี้ตอนเช้าใช่ไหมหล่ะเดียวพ่อจะส่งคนไปรับน่ะลูก"
"ครับพ่อ"เซอร์ไพรซ์หรออยากรู้จังว่าจะเป็นอะไร (บีที่พ่อมาร์คพูดถึงคือแจบอมแต่จะเรียกย่อว่าเจบีหรือเรียกย่อๆว่าบีค่ะ) หลังจากที่พ่อว่างสายไปแล้วผมกับบีเลยกะว่าจะแวะไปล่าเพื่อนๆแต่ระหว่างทางเราได้เจอกับแฟนเก่าของไอ้บีเลยแวะคุยกันแปบนึง
"อะไรว่ะพวกแกจะไปเรียนต่อที่เกาหลีกันหรอว่ะ น่าเสียดายว่ะ" เพื่อนของเราคนนึงพูดขึ้นพร้อมทำหน้าเสียใจ
"เออน่าไอ้วีมันมีอนาคตที่ดีก็ปล่อยมันไป ดีแล้ว ขอให้โชคดีนะเว้ยไปดีมาดีนะเว้ย" แล้วทำไมน้ำตาต้องไหลด้วยว่ะไอ้จีมินไหนบอกดีแล้วไงที่จริงก็ไม่อยากให้พวกเราไปนี้หว่าง
"เออ ขอบใจมากนะไอ้มิน"ไอ้บีบอกพร้อมตบบ่ามันเบาๆ
Rrrrrrrr Rrrrrrrrrr
ทุกคนหันมามองผมเป็นทางเดียวอ่าเสียงโทรศัพน์ผมคงจะดังมากเลยสินะ
"กูขอตัวก่อนน่ะเดียวมา"
ผมเดินออกมาแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูสาเหตุของเสียงและสิ่งที่ผมเห็นคือ ข้อความของพ่อที่ส่งมาผมเปิดดูข้อความที่พ่อส่งมาให้ และก็เห็นรูปเด็กผู้ขายคนหนึ่งและมีข้อความกำกับไว้ข้างบน พิมไว้ว่า
"คนนี้จะไปรับลูกที่สนามบินนะมาร์ค คนนี้ชื่อแบมแบม ใจดีกับน้องหน่อยนะมาร์ค" เขาว่างี้แหละ ผมเลื่อนลงไปดูรูปก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาน่ารัก เด็กคนนี้หรอแบมๆ น่ารักดีนี้มาเป็นคนขับรถแบบนี้น่าเสียดายแย่เลย
สนามบินอเมริกา
"มาร์คลูกแล้วบีละ"แม่ถามผมแล้วหันซ้ายหันขวามองหาไอ้บี
"ไม่รู้สิครับแม่"ผมตอบไปพร้อมหยิบมือถือออกมาโทรหาไอ้บ
ตู๊ดดด ตู๊ดดดดด
(ว่าไงว่ะ)
"มาสายนะไอ้บีทำไรอยู่ว่ะ" ผมถามไอ้บีแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นมันยืนใส่แว้นตาดำอยู่ด้านผมตั้งแต่เมื่อไหล่
(กูก็ยืนอยู่ข้างหลังมึงนี่ไง)ไอ้บีว่าผมผ่านทางมือถือโดยใช้น้ำเสียงเยือกเย็นและทำให้ผมรู้ว่ามันไมพอใจ่ ผมเลยกดวางสายแล้วหันไปบอกแม่และบีเกียวกันคนที่จะมารับเรา
"แม่ครับไอ้บีพ่อจะส่งคนมารับเรานะเด็กคนนั้นชื่อแบมแบม"ผมหันไปหาแม่แล้วหันกลับมาหาไอ้บี
"แบมแบม"ไอ้บีเน้นอีกครั้งเพื่อความมั่นใจผมเลยพยักหน้าตอบ
"น้องแบมแบมหน่ะหรอ ทำไมเอาลูกออกมาทำเรื่องแบบนี้น่ะพ่อเนี่ย คิดอะไรอยู่น่ะ" แม่อุทานออกมาก่อนที่จะทำท่าตกใจว่ามีพวกเรายืนอยู่ข้างๆ
"แม่รู้จักแบมด้วยหรอครับ"ผมถามแม่ก่อนที่แม่จะเปลียนเรื่องคุยเสียก่อนแม่ทำท่าลุกลี่ลุกลน แล้วทำท่าจะพูดอะไรแต่ก็เงียบไป
"แม่ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้นะครับ"ผมบอกแม่และก็มีประชาสัมพันถึงกลุ่มคนที่จะต้องเตรียมตัวขึ้นเครื่อง
"ผู้โดยสารที่จะไปเกาหลีกรุญาเช็กตั๋วที่ช้อง11ด้วยค่ะ ขอบคุญค่ะ"
ทั้งผมและแม่กับบีก็รีบพากันไปที่ช้อง11เพื่อเตรียมตัวขึ้นเครื่องกลับเกาหลี ผมรู้สึกเริ่มตื่นเต้นยังไงไม่รู้สิอยากเจอคนที่ชื่อแบมแบมเร็วๆจังอยากรู้ว่าหน้าตาจะน่ารักเท่าในรู้หรือเปล่านะ เอ๋!!!! นี่เรามัวคิดอะไรอยู่เนี่ยเราไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกันสักหน่อยนี้
สนามบินเกาหลี (กรุงโซน)
"สวัสดีครับคุณนายต้วน คุณชายต้วน คุณแจบอม" เสียงแบมแบมทักผมแม่และเจบี
"เรียกฉันว่าคุณแม่ใหญ่ดีกว่านะหนูแบมแล้วก็เรียกเจ้ามาร์คว่าพี่มาร์คก็ได้จ้ะสวนอีกคนเรียกว่าพี่บีก็ได้" แม่ผมรีบแย้งแบมๆและจากนั้นเจบีก็เสริมต่อ
"ใช่ เรียกพี่ว่าพี่บีก็ได้" ไอ้บีบอกพลางเอามือลูบหัวแบมเล่นอะไรของมันเนี่ย
"มาร์ค" อ๋ะเสียงใครกันน่ะทำมัยมันคุ้นๆแบบนี้น่ะเหมือนกับพึ่งได้ยินมาเมื่อไม่นานมานี้เอง ผมรีบหันไปหาต้นเสียงว่าเป็นใครกันที่เรียกผมเมื่อกี่พอผมหันไปก็ต้องตกใจเพราะคนที่เรียกผมไว้คือ
"จินยอง"
ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจนายมาที่นี้ได้ยังไงจินยองผมมองจินฮยองด้วยความตกใจและก็มีเสียงหนึ่งดังมาเรียกเราสองคนให้หันไปสนใจและคนคนนั้นก็ได้รีบวิ่งไปทางจินยองด้วยความตกใจเช่นกัน
"จินยอง มาที่นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"
"แบมแบม"จินยองเองก็ดูท่าจะตกใจไม่ใช่น้อยอยู่เหมือนกันที่เห็นแบมๆ แต่ที่น่าตกใจไปกว่านั้นคนที่มากับจินยองคือแฟนเก่าของผมนั้นคือ
"จียอน"ผมอุทานออกไปอีกครั้งด้วนคสามตกใจสุดๆ นี้มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ยผมงงไปหมดแล้วนะเนี่ยใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ผมฟังทีผมงงไปหมดแล้วจริงๆนะเนี่ีย
TALK
อันยองงง รีดเดอร์ทู๊กคนนน เราเพิ่งพึ่งเคยแต่งฟิคเรื่องนี้เรื่องแรกเลยย แหะๆ เลยเอา ID เพื่อนมาลง ฝากฟอคเพื่อนด้วยน้าาา เรื่อง MY (M)WeReWolF สนุกน้ะ เป็นแนวแฟนตาซี (มั้ง) ยังไงก็ฝากทั้ง2เรื่องเลยน้ะ ผิดพลาดประการใดบอกไรท์ด้วยน้ะ เดี๋ยวจิ๋ววิวจะกลับมาแก้ห้ายยย ฝากด้วยน้ะค่ะ บายยยยยย
"จบสักที่นะมาร์ค ต้วน" เสียงของอาจารย์ประจำชั้นพูดขึ้นพร้อมเดินมาตบบ่าผมเบาๆ ผมเรียนจบม.6แล้วครับ หลังจากนี้ผมคงต้องเจออะไรอีกเยอะ
"ไอ้มาร์คมหาลัยจะไปต่อไหนว่ะ"เสียงไอ้แจบอมเพื่อนสนิทของผมเองครับ พวกเราสนิทกันตั้งแต่เด็กบ้านเราสนิทกันมากสนิทกันจนพ่อแม่มันกับแม่ของผมจับเราหมั้นกันแต่โชคดีไอ้แจบอมมันไม่ชอบไม้ป่าเดียวกันผมเลยลอดตัวไป
"กูสัญญากับพ่อไว้ว่าจะกลับไปเรียนต่อที่เกาหลี"ผมบอกไอ้บอมแล้วถามมันกลับ
"ว่าแต่มึงละจะไปต่อไหนล่ะ"
"กูโดนพ่อบังคับให้ไปเรียนที่เกาหลีว่ะ"มันบอกผมพร้อมทำหน้าเบื่อโลกให้ผมรู้ผมเลยบอกมันไปแล้วตบบ่ามันแรงๆให้มันรู้ว่ามันยังมีผมอยู่
"มึงยังมีกูอยู่ไม่ใช่หรอว่ะไอ้บอม"มันหันมายิ้มให้ผมแล้วมันก็เดินดิ่วๆไปไหนก็ไม่รู้อะไรว่ะเพื่อนคนนี้ นั้นมันเดินไปเหล่สาวอีกแล้วไม่ชวนเลยนะไอ้เพื่อนนิสัยเสีย
หลังจากจบการศึกษาวันนั้นผมกับไอ้บอมก็ต้องเก็บของเตรียมตัวไปเกาหลีตามที่พ่อของผมกับมันขอร้องไว้
"ไอ้มาร์ค พ่อมึงโทรมาว่ะ" ผมรับโทรศัพน์มาจากไอ้บอมแล้วก็ได้ยินเสียงจากปลายสาย เสียงนี้ผมไม่ได้ยินมานานแล้ว พ่อผมคิดถึงพ่อจัง
"นี่ๆ มาร์คฟังพ่ออยู่หรือเปล่าเนี่ย" เสียงของพ่อดังออกมาเลยทำให้ผมต้องสะดุ่งและออกมาจากภวัง
"ครับ เมื่อกี่พ่อว่าไงนะครับ" ผมถามพ่อไปอย่าช่วยไม่ได้ก็ผมไม่ได้ฟังที่พ่อพูดนี้หน่า
"พ่อบอกว่า ถ้าลูกกับแม่แล้วก็บีกลับมาแล้วพ่อมีอะไรจะเซอร์ไพรซ์ด้วยนะ เครื่องออกพรุ่งนี้ตอนเช้าใช่ไหมหล่ะเดียวพ่อจะส่งคนไปรับน่ะลูก"
"ครับพ่อ"เซอร์ไพรซ์หรออยากรู้จังว่าจะเป็นอะไร (บีที่พ่อมาร์คพูดถึงคือแจบอมแต่จะเรียกย่อว่าเจบีหรือเรียกย่อๆว่าบีค่ะ) หลังจากที่พ่อว่างสายไปแล้วผมกับบีเลยกะว่าจะแวะไปล่าเพื่อนๆแต่ระหว่างทางเราได้เจอกับแฟนเก่าของไอ้บีเลยแวะคุยกันแปบนึง
"อะไรว่ะพวกแกจะไปเรียนต่อที่เกาหลีกันหรอว่ะ น่าเสียดายว่ะ" เพื่อนของเราคนนึงพูดขึ้นพร้อมทำหน้าเสียใจ
"เออน่าไอ้วีมันมีอนาคตที่ดีก็ปล่อยมันไป ดีแล้ว ขอให้โชคดีนะเว้ยไปดีมาดีนะเว้ย" แล้วทำไมน้ำตาต้องไหลด้วยว่ะไอ้จีมินไหนบอกดีแล้วไงที่จริงก็ไม่อยากให้พวกเราไปนี้หว่าง
"เออ ขอบใจมากนะไอ้มิน"ไอ้บีบอกพร้อมตบบ่ามันเบาๆ
Rrrrrrrr Rrrrrrrrrr
ทุกคนหันมามองผมเป็นทางเดียวอ่าเสียงโทรศัพน์ผมคงจะดังมากเลยสินะ
"กูขอตัวก่อนน่ะเดียวมา"
ผมเดินออกมาแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูสาเหตุของเสียงและสิ่งที่ผมเห็นคือ ข้อความของพ่อที่ส่งมาผมเปิดดูข้อความที่พ่อส่งมาให้ และก็เห็นรูปเด็กผู้ขายคนหนึ่งและมีข้อความกำกับไว้ข้างบน พิมไว้ว่า
"คนนี้จะไปรับลูกที่สนามบินนะมาร์ค คนนี้ชื่อแบมแบม ใจดีกับน้องหน่อยนะมาร์ค" เขาว่างี้แหละ ผมเลื่อนลงไปดูรูปก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาน่ารัก เด็กคนนี้หรอแบมๆ น่ารักดีนี้มาเป็นคนขับรถแบบนี้น่าเสียดายแย่เลย
สนามบินอเมริกา
"มาร์คลูกแล้วบีละ"แม่ถามผมแล้วหันซ้ายหันขวามองหาไอ้บี
"ไม่รู้สิครับแม่"ผมตอบไปพร้อมหยิบมือถือออกมาโทรหาไอ้บ
ตู๊ดดด ตู๊ดดดดด
(ว่าไงว่ะ)
"มาสายนะไอ้บีทำไรอยู่ว่ะ" ผมถามไอ้บีแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นมันยืนใส่แว้นตาดำอยู่ด้านผมตั้งแต่เมื่อไหล่
(กูก็ยืนอยู่ข้างหลังมึงนี่ไง)ไอ้บีว่าผมผ่านทางมือถือโดยใช้น้ำเสียงเยือกเย็นและทำให้ผมรู้ว่ามันไมพอใจ่ ผมเลยกดวางสายแล้วหันไปบอกแม่และบีเกียวกันคนที่จะมารับเรา
"แม่ครับไอ้บีพ่อจะส่งคนมารับเรานะเด็กคนนั้นชื่อแบมแบม"ผมหันไปหาแม่แล้วหันกลับมาหาไอ้บี
"แบมแบม"ไอ้บีเน้นอีกครั้งเพื่อความมั่นใจผมเลยพยักหน้าตอบ
"น้องแบมแบมหน่ะหรอ ทำไมเอาลูกออกมาทำเรื่องแบบนี้น่ะพ่อเนี่ย คิดอะไรอยู่น่ะ" แม่อุทานออกมาก่อนที่จะทำท่าตกใจว่ามีพวกเรายืนอยู่ข้างๆ
"แม่รู้จักแบมด้วยหรอครับ"ผมถามแม่ก่อนที่แม่จะเปลียนเรื่องคุยเสียก่อนแม่ทำท่าลุกลี่ลุกลน แล้วทำท่าจะพูดอะไรแต่ก็เงียบไป
"แม่ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้นะครับ"ผมบอกแม่และก็มีประชาสัมพันถึงกลุ่มคนที่จะต้องเตรียมตัวขึ้นเครื่อง
"ผู้โดยสารที่จะไปเกาหลีกรุญาเช็กตั๋วที่ช้อง11ด้วยค่ะ ขอบคุญค่ะ"
ทั้งผมและแม่กับบีก็รีบพากันไปที่ช้อง11เพื่อเตรียมตัวขึ้นเครื่องกลับเกาหลี ผมรู้สึกเริ่มตื่นเต้นยังไงไม่รู้สิอยากเจอคนที่ชื่อแบมแบมเร็วๆจังอยากรู้ว่าหน้าตาจะน่ารักเท่าในรู้หรือเปล่านะ เอ๋!!!! นี่เรามัวคิดอะไรอยู่เนี่ยเราไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกันสักหน่อยนี้
สนามบินเกาหลี (กรุงโซน)
"สวัสดีครับคุณนายต้วน คุณชายต้วน คุณแจบอม" เสียงแบมแบมทักผมแม่และเจบี
"เรียกฉันว่าคุณแม่ใหญ่ดีกว่านะหนูแบมแล้วก็เรียกเจ้ามาร์คว่าพี่มาร์คก็ได้จ้ะสวนอีกคนเรียกว่าพี่บีก็ได้" แม่ผมรีบแย้งแบมๆและจากนั้นเจบีก็เสริมต่อ
"ใช่ เรียกพี่ว่าพี่บีก็ได้" ไอ้บีบอกพลางเอามือลูบหัวแบมเล่นอะไรของมันเนี่ย
"มาร์ค" อ๋ะเสียงใครกันน่ะทำมัยมันคุ้นๆแบบนี้น่ะเหมือนกับพึ่งได้ยินมาเมื่อไม่นานมานี้เอง ผมรีบหันไปหาต้นเสียงว่าเป็นใครกันที่เรียกผมเมื่อกี่พอผมหันไปก็ต้องตกใจเพราะคนที่เรียกผมไว้คือ
"จินยอง"
ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจนายมาที่นี้ได้ยังไงจินยองผมมองจินฮยองด้วยความตกใจและก็มีเสียงหนึ่งดังมาเรียกเราสองคนให้หันไปสนใจและคนคนนั้นก็ได้รีบวิ่งไปทางจินยองด้วยความตกใจเช่นกัน
"จินยอง มาที่นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"
"แบมแบม"จินยองเองก็ดูท่าจะตกใจไม่ใช่น้อยอยู่เหมือนกันที่เห็นแบมๆ แต่ที่น่าตกใจไปกว่านั้นคนที่มากับจินยองคือแฟนเก่าของผมนั้นคือ
"จียอน"ผมอุทานออกไปอีกครั้งด้วนคสามตกใจสุดๆ นี้มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ยผมงงไปหมดแล้วนะเนี่ยใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ผมฟังทีผมงงไปหมดแล้วจริงๆนะเนี่ีย
TALK
อันยองงง รีดเดอร์ทู๊กคนนน เราเพิ่งพึ่งเคยแต่งฟิคเรื่องนี้เรื่องแรกเลยย แหะๆ เลยเอา ID เพื่อนมาลง ฝากฟอคเพื่อนด้วยน้าาา เรื่อง MY (M)WeReWolF สนุกน้ะ เป็นแนวแฟนตาซี (มั้ง) ยังไงก็ฝากทั้ง2เรื่องเลยน้ะ ผิดพลาดประการใดบอกไรท์ด้วยน้ะ เดี๋ยวจิ๋ววิวจะกลับมาแก้ห้ายยย ฝากด้วยน้ะค่ะ บายยยยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น