*นิทานความรัก*

ลำดับตอนที่ #6 : นิทานความรัก - 6 หมีขั้วโลก...

ยังมีหมีขาวอยู่สองตัว ( ความจริงมีมากกว่านั้นแต่นิทานเรื่องนี้มีหมีมาเกี่ยวข้องแค่สองตัว )

หมีตัวผู้ชายชื่อว่าหมีบีโฮลเด้ Beholde
หมีตัวผู้หญิงชื่อว่าหมีอาเลนี่ Alene
หมีขั้วโลกสองตัวนี้เป็นแฟนกัน

หมีบีโฮลเด้เป็นหมีเข้มแข็งที่สามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้
ค่อนข้างจัดเป็นหมีรักสันโดษอยู่บ้าง

ส่วนหมีอาเลนี่เป็นหมีขี้เหงาแถมทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น
ส่วนใหญ่เธอมักจะพึ่งพาหมีบีโฮลเด้อยู่ตลอดเวลา

วันหนึ่งหมีอาเลนี่พูดขึ้นมาว่า “ แต่งงานกันเถอะนะ ”
หมีบีโฮลเด้ไม่ยิ้มและไม่ตอบอะไร
เพราะมัวแต่คิดในใจอยู่ว่าเขาก็อยู่ของเขาตัวเดียวได้นี่นา 
แล้วทำไมจะต้องแต่งด้วย
หมีอาเลนี่อ้อนต่อว่า “ ชั้นชอบที่มีคุณคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา คุณทำให้ชั้นมีความสุข ”

ถ้าเป็นหมีหนุ่มตัวอื่นก็คงจะเป็นปลื้มไปแล้วที่ได้ยินแฟนพูดยอกันแบบนี้
แต่หมีบีโฮลเด้เป็นหมีคิดมาก

เขาคิดว่าการดูแลคนรักได้เป็นแค่คุณสมบัติที่คนเป็นแฟนกันจะต้องมีเท่านั้น
แต่ไม่ใช่เหตุผลของการเลือกที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเลย

วันรุ่งขึ้นหมีบีโฮลเด้หายไปจากบ้าน . . . แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย!

หมีอาเลนี่ร้องไห้ตัดพ้อต่อว่าหมีบีโฮลเด้ว่าทำไมต้องทิ้งกันด้วย
ชั้นหาอาหารก็ไม่ค่อยเก่ง ทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น
แต่ก่อนก็ทำให้ชั้นมาตลอดแล้วจู่ๆก็มาทิ้งกันไปเฉยๆเลยเนี่ยนะ

หมีบีโฮลเด้ใจร้าย หมีบีโฮลเด้ใจร้ายที่สุด. . .

....และแล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งปี
เป็นหนึ่งปีที่หมีขาวทั้งสองตัวได้เรียนรู้อะไรมากมาย
ในเวลานี้หมีอาเลนี่ไม่ใช่หมีหน่อมแน้มขี้เหงาตัวเดิมที่ทำอะไรไม่เป็นอีกแล้ว
เธอเข้มแข็งขึ้นมาก

เธอรับรู้แล้วว่าการใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเองเป็นความรู้สึกที่ดีถึงเพียงไหน
และเมื่อหมีอาเลนี่สามารถดูแลตัวเองได้
นานเข้าเธอก็เริ่มเกิดความรู้สึกว่าอยากจะได้ดูแลคนที่เธอรักบ้าง
เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน
และก็พลันพบว่าเธอได้พลาดอะไรไปบ้างเมื่อตอนที่ยังมีหมีบีโฮลเด้อยู่ด้วย
เธอเอาแต่พึ่งพาหมีบีโฮลเด้ตลอด
จนตัวเธอเองไม่มีโอกาสได้ทำอะไรดีๆให้กับเขาบ้างเลย
เธอไม่เคยหาอาหารมาป้อนเขาบ้าง

เธอไม่เคยรับฟังปัญหาของเขา

เธอซบไหล่เขาตลอดเวลาแต่ไม่เคยให้ไหล่ของเธอเป็นที่พักพิงกับเขาเลย
ตอนนี้เธอรู้สึกแล้วว่าเธอสมควรโดนทิ้งจริงๆ . . .


ส่วนหมีบีโฮลเด้...หมีบีโฮลเด้หลังจากที่หนีมาก็ไม่ได้ไปไหนไกล
เขาเฝ้าอยู่ข้างกายหมีอาเลนี่มาโดยตลอด
เขามักจะปลอมตัวเป็นเนินหิมะไปติดตามคอยดูแลเธออยู่อย่างเงียบๆเสมอๆ
โดยเฉพาะช่วงแรกๆที่หมีอาเลนี่ยังจับปลาไม่เป็น
หมีบีโฮลเด้ต้องคอยไปแอบจับปลาแล้วเอามาวางทิ้งไว้ที่ข้างๆหลุมน้ำแข็งให้
ด้วยความที่หมีอาเลนี่เป็นหมีหน่อมแน้ม
เธอก็เข้าใจว่าปลาคงจะหนาวเลยกระโดดขึ้นมานอนตากแดดเล่นล่ะมั๊ง
จนกระทั่งนานเข้าหมีอาเลนี่ก็สามารถดูแลตัวเองได้
และเธอก็ไม่ต้องการการดูแลอย่างลับๆจากเขาอีกต่อไป
นั่นทำให้หมีบีโฮลเด้มีเวลาเพลิดเพลินไปกับธรรมชาติตามประสาหมีโสดไปวันๆอย่างมี
ีอิสระมากขึ้น
หมีบีโฮลเด้ไม่มีภาระอะไรให้ต้องห่วงให้ต้องกังวลเหมือนเช่นตอนที่ยังอยู่กับหมีอาเลนี่อีกแล้ว
แรกๆเขาก็สบายใจ
แต่พอนานเข้าเขาก็เริ่มรู้สึกว่าชีวิตเหมือนจะขาดอะไรบางอย่างไป
แค่ขาดอะไรบางอย่างไปยังไม่พอ แต่กลับยังมีความเหงามาแทนที่อีกด้วย
และแล้วเขาก็เข้าใจความรู้สึกของหมีอาเลนี่ขึ้นมาในทันที


เขารับรู้แล้วว่าการมีใครสักคนคอยเฝ้าเคียงข้างอยู่ทุกเวลาเป็นความรู้สึกที่ดี
ถึงเพียงไหน
ตอนนี้เขารู้สึกแล้วว่าเขาไม่น่าทิ้งเธอมาจริงๆ . . .

และแล้วเมื่อวันสุดท้ายของฤดูร้อนก่อนที่จะถึงช่วงจำศีลอันแสนยาวนานในฤดูหนาวมาถึง
หมีอาเลนี่นั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งข้างๆเนินหิมะ
แม้เธอจะเข้มแข็งและสามารถอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้แล้ว . . .
แต่เธอก็กลับมีน้ำตาไหลออกมา

“ กลับมาหาชั้นเถอะนะ ชั้นมีอะไรที่อยากจะชดเชยให้กับคุณมากมาย”
เธอพูดคนเดียวทั้งน้ำตา

“ ผมก็ขอโทษ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีกแล้ว ”
หมีอาเลนี่ประหลาดใจที่มีเสียงตอบกลับมา

เนินหิมะข้างๆเธอเริ่มขยับ

และก็ยืนขึ้นมากลายเป็นหมีบีโฮลเด้นี่เอง

หมีอาเลนี่ยิ้มทั้งน้ำตา “ แต่งงานกันเถอะนะ ชั้นอยากจะดูแลคุณ
ชั้นอยากจะทำให้คุณมีความสุข ”

คราวนี้หมีบีโฮลเด้ก็ยังคงไม่ตอบอะไรเช่นเดิม
เขาเพียงแต่ยิ้ม . . . และก็ใช้เพียงแค่รอยยิ้มนี้กับแววตาเท่านั้น
แทนคำตอบว่าตกลง

“ หน้าหนาวปีนี้คุณกับผมมานอนจำศีลด้วยกันนะ ”
มันจะต้องเป็นหน้าหนาวที่อบอุ่นและมีความสุขมากแน่ๆ

หมีอ่อนแอต้องการคนดูแล
ถ้าไม่รู้จักความสุขของการได้ดูแลคนอื่นบ้าง
มีแฟนไปก็กลายเป็นภาระแฟนเปล่าๆ
หมีเข้มแข็งที่ใช้ชีวิตเพียงลำพังได้

ถ้าไม่รู้จักความอ้างว้างบ้างก็ไม่รู้จะมีความรักไปทำไม