*นิทานความรัก*

ลำดับตอนที่ #3 : นิทานความรัก - 3 แด่ชายผู้เป็นที่รัก...

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... มีหญิงสาวผู้หนึ่งนามว่า ยูซีล ...เธออาศัยอยู่ตัวคนเดียวในกระท่อมหลังเล็กๆ หลังหนึ่งบนทุ่งหญ้าเขียวขจีนอกหมู่บ้านที่เงียบสงัด

เธอชอบขับขานบทเพลงในยามที่เธอเหงาและไม่มีใครอยู่เคียงข้าง เพราะเธอไร้ซึ่งความรัก และยังไม่เคยมอบหัวใจให้กับใคร

ยามเช้าเธอมักจะออกเดินทางไปตามถนนหนทางต่างๆ เพื่อหาเงินเลี้ยงปากท้อง โดยการขับขานเพลงที่เธอแต่งเองให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้ฟังกัน ถึงแม้ว่าเงินที่ได้มานั้นจะไม่มาก แต่ก็พอเลี้ยงชีวิตของเธอให้อยู่รอดต่อไปได้

ยามราตรีเธอก็จะสวดอ้อนวอนต่อท้องฟ้าในยามรัตติกาลเพื่อให้โลกสงบสุข เพราะเธอเกลียดสงครามและการเข่นฆ่าทำลายชีวิตของกันและกัน

จะเป็นอย่างนี้อยู่เสมอ... และเป็นอยู่อย่างนี้เรื่อยไป...

จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอได้พบกับอัศวินหนุ่มคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอโดยบังเอิญ เขาเป็นคนแรกที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นยามได้อยู่ใกล้ และเป็นคนแรกที่ทำให้เธอรู้สึกว่ารักเขาอย่างจริงจัง

เขามีชื่อว่าเบลเซรอส ...อัศวินแห่งราชอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่และห่างไกลผู้ได้รับสมญานามว่า "หมาป่าทมิฬ"

เขาเป็นคนที่ร่าเริงสนุกสนานชอบการต่อสู้และมีความกล้าหาญเข้มแข็งเหนือชายชาตรีคนอื่นๆ เท่าที่เธอได้พบเจอมา ถึงจะไม่ได้เจอกันบ่อยนักแต่เธอก็มีความสุขเมื่อได้พูดคุยกับเขา

เขาชอบเล่าเรื่องการผจญภัยอันน่าตื่นเต้นที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขาให้เธอฟังอยู่เสมอ เมื่อไหร่ที่เธอรู้สึกหดหู่และท้อแท้ใจ ก็มีเขานี่แหละที่คอยรับฟังและพยายามหาเรื่องสนุกๆ มาให้เธอได้ผ่อนคลายความทุกข์เศร้าเหงาใจ

เธอรักเขามากและอยากจะบอกความในใจให้เขารู้ แต่ทว่า...

เขามีผู้หญิงที่เขารักอยู่แล้ว...

เธอชื่อ "ลอเรีย" ...เธอเป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์แห่งแดนไกล เธอเป็นคนที่เขาไม่เคยเจอหน้า รักเธอ... เพราะอิจฉาเธอที่เปี่ยมเสน่ห์และมีความเพรียบพร้อม และเป็นคนที่เขารักมากกว่ายูซิล

ถึงแม้ว่าเบลเซรอสเองจะรู้อยู่แก่ใจก็ตามว่าเธออาจจะไม่ได้รักเขา แต่เขาก็ยังอาลัยอาวรณ์และห่วงหาเธออยู่เสมอ ...อยากให้เธอเป็นของเขาคนเดียว

ความรู้สึกของเบลเซรอสที่มีต่อลอเรียทำให้ยูซีลรู้สึกเจ็บปวดมาก ประหนึ่งว่าจะทำให้ตายได้เลยทีเดียว

ถึงเธอจะรู้อยู่แบบนี้ แต่เธอก็ไม่อาจหักห้ามใจที่จะรักเขาได้

เธอได้บอกรักเขา... แต่ก็ไม่ได้เป็นไปดั่งที่คาดหมาย...

มันกลับทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้น เพราะความรักที่เธอมีต่อเขาก็เป็นได้เพียงแค่ความรักเพียงข้างเดียวเท่านั้น

น้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเธอ ส่องประกายอันหม่นหมองและเศร้าสร้อย เธออยากให้เขามองเธอบ้างเหลือเกิน... อยากให้เขารู้ว่าคนที่รักเขามากที่สุดก็คือเธอ... อยู่ข้างๆ นี้... อยู่ตรงนี้... แต่เขาก็ยังยืนหยัดต่อและเดินทางไปตามสิ่งที่เขาวาดฝันเอาไว้...

อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังอยากให้เขามีความสุข... และได้สมหวังกับคนที่เขารัก

เธอก็เลยเลือก... เลือกที่จะรอคอยเขา... รอให้เขาได้สมหวังในรัก... หรือกลับมาหาเธอสักวัน... ไม่ว่ามันจะยาวนานเท่าไหร่ก็ตาม...

วันเวลาที่ล่วงเลยไป ทำให้ดวงใจของเธอหนาวเหน็บและทนทุกข์ทรมาณ บทเพลงอันสดใสที่เคยขับขานในรุ่งอรุณกลับกลายเป็นเพลงรักที่เศร้าหมอง เธอเป็นห่วงเขา... ไม่อยากให้เขาได้เจ็บปวดเหมือนเธอถ้าเขารู้ว่าลอเรียไม่ได้รักเขาจริงๆ อยากให้เวลาของเขาที่ได้อยู่กับลอเรียยาวนานขึ้น...

เธอได้สวดอ้อนวอนแก่เทพแห่งรัตติกาลในยามที่ไร้ซึ่งแสงตะวัน... ขอแลกอายุขัยของเธอ... กับเวลาของเขาที่จะได้อยู่กับลอเรีย เพื่อที่จะให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน... ได้รักกัน... และมีความสุขเหมือนกับเวลาที่เธอได้อยู่กับเขา...

กาลเวลาที่ล่วงเลยไป เบลเซรอสได้อยู่กับลอเรียและมีความรักกับความสุขอย่างที่เธอได้คาดหวังไว้ แต่เวลาของเธอกลับไม่มีเหลืออีกต่อไปแล้ว... ร่างกายของเธออ่อนแอลง ...เธอค่อยๆ หมดลมหายใจอย่างช้าๆ แล้วในที่สุด... เธอก็จากไปอย่างสงบในที่ๆ ไม่มีใครรู้... อย่างโดดเดี่ยว...

เธอกลายเป็นดวงดาว ที่ล่องลอยอยู่บนฟ้า คอยจ้องมองคนที่เธอรัก มีความสุขกับคนที่เขารัก ...อย่างมีความสุข ชั่วนิจนิรันดร์...

แด่ชายผู้เป็นที่รัก...

We waste time looking for the perfect lover, instead of creating the perfect love. ~ Tom Robbins