ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    My web ผจญภัยอันตรายเด็กชายหน้าเว็ป

    ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2 สิ่งที่ไม่คาดคิด

    • อัปเดตล่าสุด 30 ก.ย. 57


    เช้าวันต่อมา

    “อือ....เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลยแฮะ”คุณสุรกิจรเจ้าของโรงพยาบาลนั่นเป็นเพียงแค่เบื้องหน้าของอาชีพที่ทำตอนกลางวัน

    แต่ตอนกลางคืนชื่อสุรกิจรก็ไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว

     

    “เฮ้อ...เอาล่ะเคลียเรื่องเด็กคนนี้ก่อนเลยดีกว่า”ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วก็กดหาเบอร์ที่ต้องการซักพักปลายสายที่โทรก็มีเสียงตอบกลับมา”งายยโคลจังมีอะไรหรอถึงโทรมาน่ะ”ปลายสายตอบด้วยเสียงสดใส

     

    .

    .“ออกมาหาหน่อยสิที่บ้านผมเลย”เมื่อพูดจบประโยคชายหนุ่มก็วางสายทันทีแล้วหันไปสนใจกับทารกที่กำลังนอนอยู่ต่อ

    .

    .

    .

    .

    .

    ติ้งต่องงงงงง

    “มาแล้วจ้าโคลจัง”เมื่อได้ยินเสียงสดใสชายหนุ่มจึงลุกไปเปิดต้อนรับแขกที่เชิญมาอย่างช่วยไม่ได้

    “โคลจังมีอะไรหรอถึงเรียกมาน่ะ”ชายหนุ่มอายุราว28ทักทายด้วยเสียงสดใสก่อนถือวิสาสะเข้าไปในบ้าน

     

    “เอ๋....อะไรน่ะ ว้าวทารกนี่นาเอ้ะโคลจังมีลูกแล้วหรอแล้วทำไมถึงมีรอยสีฟ้าที่แก้มล่ะ”เมื่อชายหนุ่มวิ่งเข้าไปในบ้านได้แล้วก็อุ้มทารกขึ้นมาสำรวจทันที

     

    “คุณโซวนั่นไม่ใช่ลูกผมหรอกเก็บมาน่ะส่วนรอยที่แก้มดูดีๆสินั่นเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งอยู่เลยเห็นไหม”เมื่อชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าโซวสังเกตดูแล้วก็ต้องร้องอ๋อขึ้นมาทันที

     

    “นี่น่ะหรอผู้สืบทอดของโคลจังโชคดีจังเลยนะชื่อว่าอะไรหรอ”ชายหนุ่มคิดอยู่ซักพักแล้วก็พูดออกมา

     

    “ให้ชื่อว่าคลาวล่ะกันนะ”เมื่อตั้งชื่อให้เสร็จแล้วชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าโคลก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างบนตัวเด็ก

    “คุณโซวนี่อะไรน่ะ”ชายหนุ่มถามพร้อมชี้ไปที่รอยรูปมงกุฎสีฟ้าบนหน้าอกทารก เมื่อโซวได้เห็นก็นิ่งไปชั่วขณะแล้วแสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมา

     

    “ไม่จริงน่า....นี่มัน.....รอยแห่งราชาเผ่าอสูร..”เมื่อโคลได้ยินเช่นนั้นก็แสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมาเช่นกัน

     

    “เราคงต้องผนึกมันไว้แล้วให้เขาใช้ชีวิตแบบเด็กธรรมดาไปก่อนถ้าอายุครบ13ปีเราจะปลดผนึกบางส่วนให้เขาทำงานของเราได้ตกลงนะ”เมื่อโคลพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตโซวจึงยื่นมือไปแตะที่หัวของทารกเบาๆแล้วมือของโซวก็เปล่งแสงสีเขียวจางๆออกมาระยะหนึ่งก่อนที่โซวจะหันไปคุยกับชายหนุ่มต่อ

     

    “ฉันปิดผนึกไว้ให้แล้วนะทีนี้ก็รอดไประยะหนึ่งพอ5ขวบเขาก็ทำงานได้เอง”เมื่อโซวพูดจบชายหนุ่มก็มีท่าทีสบายใจขึ้นมาก

     

    “ขอบคุณมากนะครับได้ไม่ได้คุณโซวผมแย่แน่”เมื่อชายหนุ่มกล่าวขอบคุณเสร็จโซวก็กลับไป

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    “คราวนี้ก็ต้องเลี้ยงจนกว่าจะ13ปีสินะ คลาว”
     


    ...............................................................................................................
    กลับมาอัพให้แล้วค่าาา
    ที่หายไปนานเพราะว่าเตรียมสอบอะนะ
    ช่วยติชมกันต่อด้วยน้าาา
    เดี๋ยวตอนหน้าสนุกแน่ๆ
    รออ่านกันด้วยนะ

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×