คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Zinderrela (ภาคพิศดาร) part 1
ณ บ้านมีอันจะกินหลังหนึ่งสมาชิกทั้งหมดมี 4 คนคือ ซินโยชิกิ ผู้มีใบหน้างดงาม หวานหยดย้อยและเซ็กซี่ (?) แม่เลี้ยงฮิเดะ ผู้มีใบหน้าสง่างามยามมองเผินๆ แต่ยามใดที่เธอยิ้มทุกๆคนพูดกันเป็นเสียงเดียวเลยว่า หน้าป้า(เข้าใจคำว่าหน้าป้ากันชิมิคะ) เธอมีผมสีแดงสว่างไสว แม่เลี้ยงฮิเดะมีลูกสาว 2 คนคือ โทชิจัง ผู้มีลำตัวกลมบ๊อก(อ้างอิงจากตัวจิงของแกในปัจจุบัน) ใบหน้าเหลี่ยมๆเป็นเอกลักษณ์ และนาโอะจังผู้มีลำตัวกลมบ็อกเช่นเดียวกับผู้เป็นพี่
"นี่ๆ นังซินโยชิกิ มาทำสีผมให้ฉันหน่อยซิ ดูซิเนี่ย ซีดหมดแล้ว"แม่เลี้ยงฮิเดะชี้นิ้วสั่งซินโยชิกิ
"นี่ เสร็จแล้วอ่ะ เอาราเม็งที่ท่านพี่โทชิจังขายมาให้ฉัน 3 ชามนะเร็วๆซิ ฉันผอมหมดแล้วเห็นไม๊"นาโอะ เด้กผุ้หญิงร่างบาง(ประชดอ่ะ)สั่งต่อ
"เอามาให้ฉันด้วยนะ นังซินโยชิกิ เร็วเข้า วันนี้มีงานเลี้ยงที่พระราชวัง เดี๋ยวพวกฉันไปไม่ทันนะ"โทชิจังกล่าวด้วยเสียงอันน่าหลงไหล ซินโยชิกิได้แต่พยักหน้าน้อยๆเป็นการตอบรับ ถึงแม้จะแอบด่าทั้ง 3 อยุ่ในใจ ++ แสดดด... ทำเองไม่เป็นหรอฟระ ++
ใกล้ถึงเวลาที่งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้น ทุกๆคนรีบแต่งตัวกันพัลวัน เพื่อที่จะไปให้ทันงานเลี้ยง
"แม่คะ หนูขอใส่ชุดหมีแพนด้าได้ไม๊คะ เอ๊ะ หรือว่าชุดหมีพูห์ดีคะ ว้าย...น่ารักจังเลยหนูเนี่ย ใส่ชุดไหนก็เข้าเนอะแม่เนอะ"นาโอะทาบชุดหมีแพนด้าที่ตัวแล้วหมุนไปมาระหว่างถามแม่
"อ่ะจ้ะ...แม่ก็ว่างั้นแหละจ้ะ"แม่เลี้ยงฮิเดะถอนหายใจเบาๆหนึ่งเฮือกก่อนจะ(กัดฟัน)พูดออกไป
.
.
เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งของประเทศ Y ทั้ง 3 แม่ลูก ก็เตรียมออกจากบ้านกัน ก่อนออก แม่เลี้ยงฮิเดะไม่ลืมหันมาสั่งซินโยชิกิ
"นี่ นังซินโยชิกิ พวกฉันไม่อยุ่ทำงานบ้านให้เรียบร้อยด้วยนะ" แม่เลี้ยงฮิเดะหันมากำชับลูกเลี้ยงไม่ให้ออกไปไหน เพราะอับอายที่มีลูกเลี้ยงที่หน้าตาสวยน้อยกว่าตน(?) ว่าเสร็จ ทั้ง 3ก็เดินทางไปที่งานเลี้ยง............
"เฮ้อ...อยุ่คนเดียวอีกแล้ว ดูซิ พวกนั้นทิ้งเศษอาหารไว้เต็มเลย กินจนจะอ้วนเป็นหมูอยู่แล้ว กินกันทั้งวัน นี่ขนาดเปิดร้านราเม็งเองนะเนี่ย จะเจ๊งอยู่แล้ว กินกันอยู่ 2 คน แล้วนังแม่เลี้ยงฮิเดะก็เหมือนกัน(อ่อ...นี่ลูกเค้าเรียกแม่กันอย่างนี้หรอกรึ)น้ำยาย้อมสีผมเปื้อนโซฟาหมด เชอะ นึกว่าจะปิดผมขาวได้หรอ ฮ่าาาา ชะอุ๊ย ลืมตัว เราเป็นนางเอกนี่ เฮ้อ....เหนื่อยจังเลย ไม่ไหวแล้ว อยากไปงานเลี้ยงบ้างจัง ทำไงดีล่ะ งานก็ยังไม่เสร็จ เสื้อผ้าสวยๆก็ไม่มี" ซินโยชิกิถอนหายใจอยู่หลายรอบ เธอนั่งเศร้ากับชีวิตของตัวเอง หลังจากที่เผลอด่าแม่เลี้ยงฮิเดะและพี่สาวทั้งสอง
ทันใดนั้น แสงสว่างอันเจิดจ้าได้ปรากฏแก่สายตาของซินโยชิกิ +ปิ๊งๆๆๆ+
"อ๊า....ท่านเป็นใครน่ะ อ๊า....ไม่นะ จะมาทำมิดีมิร้ายข้าหรอ ไม่เอานะ เค้ายังเวอร์จิ้นอยู่เลย(ไม่เชื่อเฟ้ย..) ไม่เคยผ่านมือผู้ใดมาก่อนเลยนะ(ไม่เชื๊อออออ) "ซินโยชิกิปกป้องตนเอง ด้วยการใช้สองแขนโอบรอบคอคนตรงหน้าพร้อมสายตาเปล่งประกายเหมือนรออะไรสักอย่าง (อย่างงี้เค้าเรียกปกป้องหรอฟระ)
"เอ่อ...."คนตรงหน้าใบหน้าเหยเกและทำท่ากลัวเล็กน้อย แล้วรีบเอาแขนทั้งสองข้างของซินโยชิกออกจากคอตนเอง
"ข้ามีชื่อว่าซางะ เรียกข้าว่านางฟ้าสง่าแล้วกัน" นางฟ้าสง่าพูดพลางเกาหัวเเกรกๆ
"เจ้าอยากไปงานเลี้ยงที่ราชวังใช่ไม๊" นางฟ้าสง่าเอ่ยถาม
"ใช่...ข้าอยากไปมากเลยท่านนางฟ้าสง่า" โยชิกิตอบ แต่ยังไม่วายส่งสายตาวิ๊งๆเช่นเคย
"ถ้างั้นข้าจะช่วยเสกเปียโนของเจ้า ให้เป็นรถม้าแล้วกัน"นางฟ้าสง่าพูด แล้วใช้คทาเบสเสกเปียโน Kawai สีดำตรงมุมห้อง ให้เป็นรถม้า
"แล้วชุดของเค้าอ่ะ เสกให้ด้วยดินางฟ้าสง่า"ซินโยชิกิ เริ่มเรียกร้อง นางฟ้าสง่าจึงเสกชุดอยู่บ้านเก่าๆให้เป็นชุดเจ้าหญิงฟูฟ่อง สวยงาม และมิดชิด แต่ซินโยชิกิทำหน้างองุ้มด้วยความไม่พอใจ
"เป็นอะไรไป ซินโยชิกิไม่สบายรึเปล่า"นางฟ้าสง่าเห็นจึงถามด้วยความเป็นห่วง
"เชอะ ชุดแบบนี้ไม่เซ็กซี่อ่ะ เอาชุดอะไรที่มันเข้ากับใบหน้าสุดเย้ายวนของเค้าหน่อยซิ อย่างเช่น ซีทรูอะไรแบบนี้"ซินโยชิกิวอนขอแกมบังคับ นางฟ้าสง่าได้ยินเกือบหัวทิ่ม +นี่มันเจ้าหญิงของฉันจริงๆ หรือ ไม่ผิดตัวแน่นะ+ นางฟ้าสง่าคิดในใจ
"อ่ะๆๆ ซีทรูก็ซีทรู"นางฟ้าใช้คทาเบสอันเดิมเปลี่ยนให้ พร้อมๆกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ซินโยชิกิก้มดูชุดและรูปร่างของตัวเองพร้อมทำท่าเขินอาย
"ว้าย...เซ็กซี่ถูกใจเค้าจังเลย เขิลอ่าาา" นางฟ้าสง่าทำหน้าเซ็ง นี่เพราะหน้าที่หรอกไม่งั้นไม่ทำเด็ดขาด(จะเอาไว้ใส่เองหรอจ๊ะหง่า/Maki)
"อ๊ะ....นางฟ้าสง่า ท่านลืมเสกรองเท้าให้ข้าน่ะ เอา..รองเท้าบู๊ทสีดำนะ อ๊างส์...เขิลอ่ะ" ซินโยชิกิขอ(อีกแล้ว)พลางบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย นางฟ้าสง่าที่ยืนมองทำหน้าเซ็งหนักกว่าเดิม แต่ก็เสกให้ตามคำขอ+นี่ถ้าไม่ใช่หน้าที่นะ....นัง..+นางฟ้าสง่าเก็บความรู้สึกหมั่นไส้เอาไว้
"อ่ะ....ทีนี้จะไปไหนก็ไปได้และ แต่ต้องกลับก่อนเที่ยงคืนนะ ไม่งั้นทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"นางฟ้าสง่าพูดด้วยน้ำเสียงคนละแบบกับทีแรกโดยสิ้นเชิง
"ไม่เอาอ่ะ...นี่มันจะ3ทุ่มครึ่งแล้ว แล้วเค้าจะมีเวลาอ่อย เอ๊ย!!คุยกับเจ้าชายป่าวเนี่ย"ซินโยชิกิทำท่าไม่พอใจ
"แกนี่เรื่องมากจริง เรื่องของแก แกจะกลับกี่โมงก็เรื่องของแก แต่คาถาพวกนี้อยู่ได้ถึงเที่ยงคืนเท่านั้น โอ๊ย...เซ็งว้อย...ไปดีฟ่า"นางฟ้าสง่าหายแว๊บไปพร้อมกับอารมณ์หมั่นไส้ และรำคาญสุดฤทธิ์ แล้วได้ตั้งปฏิญาณกับตนเองไว้ว่าจะไม่มาหานังนี่อีก
"เชอะ...เที่ยงคืนก็เที่ยงคืน 2 ชั่วโมงเนี่ย อ่อยเจ้าชายทันไม๊น้า" ซินโยชิกิบ่นอุบอิบก่อนจะรีบเดินทางไปพระราชวัง เพื่ออ่อยเจ้าชาย!!!
............................
.....................
...........
เมื่อรถม้าจอดที่หน้าพระราชวังอันใหญ่โต
"อ๊างงง ผู้ชายเยอะแน่เลย รับเข้าไปดีกว่า ฮุๆๆๆ ต้องเสร็จฉันสักคนแน่ๆ"ซินโยชิกิแทบจะวิ่งเข้าไปในงานเลยก็ว่าได้(- -")
เมื่อซินโยชิกิเดินเข้าไปในงาน ด้วยใบหน้าสุดเย้ายวนใจและชุด....ซีทรู!!! ทุกคนตกตะลึงและมองมาที่ซินโยชิกิเพียงผู้เดียว...................
...
.
เมื่อเพลงเต้นรำเริ่มต้นขึ้น เจ้าชายโชเดินออกมาจากห้องประทับด้วยความสง่า(เยๆๆๆพี่โชออกซะที ป่อยให้โยชิกิเด่นตั้งนาน ชิๆ/มากิ // อารายๆ บ่นอารายย../ยูมิ) หญิงสาวทุกคนหวังว่าเจ้าชายโช จะมาขอตนเต้นรำ เจ้าชายโชกวาดสายตาอันหวานหยดเยิ้มหาหญิงงามที่ตนถูกใจ และแล้ว...........เจ้าชายโชก็สะดุดสายตาอันเย้ายวนและเร่าร้อนของซินโยชิกิ เจ้าชายโชเหมือนโดนมนต์สะกด เดินปรี่เข้าที่ซินโยชิกิ
"เต้นรำกับข้าเถอะ เอ่อ..." เจ้าชายโชพูดตะกุกตะกัก เพราะไม่รู้จักชื่อของหญิงงาม(?)
"ซินโยชิกิเพคะ เจ้าชายโช"ซินโยชิกิกระซิบข้างๆใบหูของเจ้าชายโช ด้วยเสียงเซ็กซี่ของเธอ พร้อมส่งสายตายั่วยวนคล้ายๆบอกความนัย +ฮิๆๆ ในที่สุดเจ้าที่หล่อเหลา น่ารัก น่าหยิกและน่าจับกดคนนี้ ก็ตกหลุมพลางฉันเข้าจนได้+
ทั้งคู่เต้นรำไปส่งสายตาวิ้งๆให้กันไป ซินโยชิกิส่งสายตายั่วยวนสุดแรงเกิด ทำเอาเจ้าชายโชหวั่นไหว
"ซินโยชิกิ...เราไม่ไหวแล้วอ่ะ"เจ้าชายโชเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"อ๊างงง...แหม ตรงนี้จะดีหรอเพคะ คนเยอะแยะนะ ..... เขิลอ่ะ" ซินโยชิกิเหล่ตามองไปที่ห้องประทับ (ฉันรู้นะแกคิดอะไร//มากิ/ยูมิ)
"ตรงนี้ก็ได้จ้ะ ซินโยชิกิ"เจ้าชายโชบอกด้วยเสียงที่แหบพร่ากว่าเดิม
"บ้าหรอเพคะ เค้าเขินนะ" ซินโยชิกิทุบกำปั้นเล็ก(?) ที่หน้าอกเจ้าชายโชเบาๆด้วยความเขินอาย แต่ที่จริงนั้น ดีใจโค-ตรๆ
"เอ่อ....ไม่บ้าหรอกจ้ะ ช่วยเอาส้นรองเท้าบูตส์ของเจ้าออกจากเท้าเราทีเถอะ โอ๊ยไม่ไหวแล้ว" ซินโยชิกิทำหน้าเซงแล้วยกเท้าออกทันใดนั้นเอง ซินโยชิกิเลหือบไปเห็นนาฬิกา +อ๊ายยย...จะเที่ยงคืนแล้ว ไม่นะต้องรับกลับแล้ว เสียดายจัง ยังไม่สำเร็จเลย+
"เอ่อ เจ้าชายโชเพคะ เค้าต้องไปแล้ว นี่เมลของเค้า อย่าลืมแอดมาคุยกันนะเพคะ"
+โยชิกิ แอด ฮอทเมลดอทคอม ทำไมเมลเชยงี้อ่ะ...อ๋อสงสัยเป็นคนง่ายๆ+เจ้าชายโชคิดในใจแล้วซินโยชิกิก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว จนถึงบันไดของพระราชวัง ทำให้ซินโยชิกิชะงัก แล้วนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้
+อ๊ะ...เดี๋ยวก่อน ต้องทิ้งอะไรไว้เป็นที่ระทึก เอ๊ยระลึกเอาไว้ เผื่อเจ้าชายจะได้ออกตามหาตัวเรา+ ในตอนแรก ซินโยชิกิกะว่าจะทิ้งชุดซีทรูเอาไว้ แต่คิดว่ามันน่าจะไม่ทันเพราะเชือกที่ร้อยมันมีหลายเส้นเกินไป เธอจึงนั่งลงถอดรองเท้าบูตส์ทิ้งไว้ข้างหนึ่งแล้วรีบวิ่งกะเพลกๆไปขึ้นรถม้า
เจ้าชายโชที่วิ่งตามมาติดๆแต่ก็ไม่ทัน มองเห็นรองเท้าบูตส์ที่ซินโยชิกิถอดทิ้งไว้จึงเก็บขึ้นมาดม (- -")
"เอ๊ะ...กลิ่นนี้....คุ้นๆแฮะ".............................................................(ไอยูมิ...แกตายยยย/มากิ // กร๊ากกกกกก ฮ่าๆๆๆสะจายย /ยูมิ)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เอาล่ะเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคเรื่องแรกเลยนะที่แต่ง เพราะงั้นมันอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ต้องขอโทษด้วยนะ ยังไงๆ ก็เม้นท์ด้วยเน้อ รักคนอ่านนะ ด๊วฟๆๆๆๆๆ (/- -)~
ความคิดเห็น