คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : 7 ขวบ : เหมือนจะต้องเคลียร์ปัญหากับลาสล่ะ
ลาสได้สติแล้ว..........
พอได้โอกาสดังนั้นแล้ว ลิลลี่จึงเข้าไปอธิบายสถานการณ์ทั้งหมด และในที่สุดก็ทำให้ลาสได้
ยอมรับสถานการณ์ในตอนนี้แบบงงๆ จนได้
สรุปว่าตอนนี้ที่บ้านควินมาร์กของเราได้รับคนรับใช้มาเพิ่ม 2 คน คนแรกก็คือ ลิลลี่ ซึ่งจะมารับ
หน้าที่เป็นเมดส่วนตัวของผมแทนฟิลเวีย(ซึ่งยังไม่โดนไล่ออกนะ)
ส่วนอีกคนหนึ่งก็คือลาส.... แต่เพราะเจ้าตัวไม่น่าจะเหมาะสมกับการเป็นพ่อบ้านเสียเท่าไหร่นัก
ท่านแม่จึงส่งให้เขาไปช่วยงานจิปาถะอย่าง งานคนสวน งานล้างห้องน้ำ ฯลฯ และถ้าหากมีเวลา
ว่าง
ก็จะให้เขาไปฝึกวิธีการต่อสู้กับคลาวด์ในชั้นเรียนการต่อสู้ร่วมกับเดวิด
ถ้าหากตามเนื้อเรื่องในเกมแล้วล่ะก็ ทั้งลาสทั้งเดวิดก็จะกลายเป็นเพื่อนซี้ถึงขั้นสามารถฝากหลังของ
กันและกันได้เลย
อีกไม่นานในโลกนี้ก็คงจะกลายเป็นแบบนั้น นั่นแหละ
แต่...ว่าก็ว่าเถอะ ถึงแม้มีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างนิดหน่อย แต่เนื้อเรื่องทุกอย่างมันก็ยังคงเดินไป
ตามเกมอยู่ดี และสิ่งที่ผมทำไปก่อนหน้านั้น นั่นก็คือการทำร้ายร่างกายลาส อาจจะเป็นความ
แค้นฝังใจทั้งสองพี่น้องจนหาวิธีเอาคืนมาก็เป็นได้
ลิลลี่คนนั้นมาเป็นเมดส่วนตัวของผมเนี่ยนะ? ทั้งๆที่ผมทำร้ายพี่ชายของเธอจนสลบไปเป็นวัน
เนี่ยนะ? มันต้องมีเงื่อนงำอะไรแน่ๆเลย
“ท่านเอลิเชียคะ~
ถึงเวลาอาหารว่างแล้วค่ะ”
คิดแบบนั้นเจ้าตัวก็โผล่มาพอดีพร้อมกับจานอาหารว่าง ถึงจะทำหน้าที่เมดอย่างสมบูรณ์แบบก็ตาม
แต่ยังไงผมก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี
จึงจ้องมองไปยังเมนูอาหารว่างที่ลิลลี่นำมาให้และกำลังจัดจานอยู่
ที่ตรงนั้นมีชูครีม....แป้งสีเหลืองอ่อนน่าทานพร้อมกับรูปร่างฟูๆของมัน สงสัยจังว่าถ้าหากกัดไป
คำหนึ่งแล้ว ครีมข้างในจะไหลเยิ้มขนาดไหนกัน นอกจากนั้นยังมีเค้กผลไม้ เค้กที่ทาหน้าด้วยแยม
ผลไม้หลากรส จัดหน้าด้วยครีมสดและผลไม้สด
ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนใจ
ชาที่มาเสิร์ฟวันนี้ก็เป็นชามะลิกลิ่นหอมฉุย
อาหารว่างทุกอย่างนั้นถูกจัดจนพูนโต๊ะไปหมด นี่เธอหวังจะขุนให้ผมอ้วนหรือไงเนี่ย!! แก้แค้นด้วย
การทำให้อ้วนสินะ
ผมจ้องตามองลิลลี่
หลังจากนั้นเธอก็หันหน้าหลบ มีพิรุจน์ชะมัด ดีล่ะ
“ลิลลี่
ทำไมไม่มากินด้วยกันล่ะคะ?”
“อะ...เอ๋
คือว่า มิบังอาจค่ะ จะให้คนรับใช้สกปรกอย่างดิฉันไปทานอาหารร่วมกับท่าน....”
หรือว่าจะแอบใส่อะไรลงในอาหารกันนะ? ทั้งๆที่เคยเป็นเด็กน่ารักแท้ๆ คนเราพอไปอยู่ในสังคมที่มี
ตัวอย่างไม่ดี ก็จะกลายเป็นคนไม่ดีตามไปด้วย การที่มนุษย์หลงพี่อย่างลิลลี่เห็นสภาพพี่ชายที่โดน
ผมทำร้ายเสียขนาดนั้น
จะโกรธก็คงไม่แปลกหรอก
“ลิลลี่
ในฐานะที่เป็นเมดส่วนตัว ฉันขอสั่งค่ะ ทานเข้าไปเดี๋ยวนี้”
เลยลองขึ้นเสียงดู คราวนี้ถ้าหากโหมดปกติใช้ไม่ได้ ก็คงต้องใช้โหมดนางร้ายข่มขู่บ้าง ปรากฏว่า
ได้ผลเกินคาดค่ะ ลิลลี่ค่อยๆนั่งลงพร้อมกับตัวสั่น น้ำตาเธอไหลลงอาบแก้ม พร้อมกับหยิบช้อน
ตักชูครีมเข้าไปในปาก
ฟันกรามของเธอเริ่มเคี้ยว สังเกตจากกระพุ้งแก้มที่ขยับราวกับกระรอก เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุด
ทั้งๆที่กำลังยิ้มร่า
“ขะ...ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆค่ะท่านเอลิเชีย อย่างกับฝันเลยค่ะ ตลอดชีวิตฉันไม่เคยคิดว่าจะได้รับ
ความสุขแบบนี้เลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ”
และแล้วเธอก็พูดขอบคุณซ้ำไปมาเรื่อยๆไม่มีหยุดหย่อน อา...นั่นสินะ เพราะว่าที่ผ่านมาต้องใช้ชีวิต
อย่างยากลำบาก ขนมพวกนี้คงจะเป็นสิ่งที่ไกลเกินเอื้อมสำหรับเธอ การที่แสดงความรู้สึกออกมา
อย่างจริงใจและไม่ปิดบังเช่นนั้น
อย่างที่คิดเลย...สมกับเป็นนางเอกจริงๆเลยน้า~
ผมเองก็เถอะ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าลิลลี่เป็นคนยังไงทำไมถึงต้องไปสงสัยเธอด้วยล่ะ
เพราะว่ามันแปลกแตกต่างจากเกมงั้นหรือ? เพราะว่าจะนำหายนะมาสู่ตัวฉันงั้นหรือ? ผมเข้าใจดีเลยล่ะ
เพราะว่าอีกไม่นาน ถ้าเป็นไปตามเนื้อเรื่อง เดวิดจะต้องเกลียดผม ดังนั้นผมจึงเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว
ไงล่ะ ด้วยการที่จะไม่ไปสุงสิงกับเดวิดมากมายตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว
สิ่งที่น่าจะเป็นปัญหาผมก็คิดว่าก็น่าจะแก้ไขไปหมดแล้ว ที่เหลือก็เพียงแค่อายุถึงกำหนด หลังจากนั้น
การเดินทางครั้งใหม่ของผมก็จะเริ่มเสียที
“ท่านเอลิเชียคะ?”
เผลอเหม่อลอยไปนิดหน่อย
คงจะทำให้ลิลลี่เป็นห่วง เธอจึงแสดงสีหน้ากังวลออกมา
อ๊ะ ไม่ได้สิ
ผมจึงยิ้มและลูบหัวเธอเบาๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
แต่ไม่รู้เพราะอะไรหลังจากนั้นลิลลี่ก็หน้าแดงและสลบไปเลย
หลายวันหลังจากนั้น หลังจากที่ผมเลิกสงสัยลิลลี่ เราทั้งสองคนก็สนิทกันมากขึ้น ส่วนหนึ่งเพราะว่า
ยังอยู่ในเงื่อนไขห้ามฝึกดาบเป็นเวลา
3 เดือนด้วย เวลาส่วนใหญ่จึงอยู่กับการเรียน และการพักผ่อนดื่มชา
ช่วงเวลาเรียนเองลิลลี่ก็จะมาร่วมเข้าเรียนด้วย ทำให้พวกเราที่เป็นเหมือนเพื่อนร่วมชั้นมีความสนิท
กันมากๆถึงขั้นที่ผมสามารถเผยตัวตนที่แท้จริงและสามารถปรับทุกข์กับเธอได้
และเมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งเดือน
ลิลลี่ก็เปลี่ยนไปโดยสมบูรณ์
สำหรับลิลลี่นั้นนับว่าเป็นเด็กโตเร็วและเรียนรู้เร็วนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเด็ก
เธอมักจะทำตัวเป็นคนประเภทน้องสาวที่แสนอ่อนแอแท้ๆ แต่เมื่อมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ตอนนี้
คาแรคเตอร์ของเธอก็เปลี่ยนไปกลายเป็น พี่สาวขี้บ่น ไปเสียแล้ว
ยิ่งถ้าจับคู่ด้วยกันกับคลาวด์ล่ะก็ บอกได้เลยว่านรกเลยล่ะ
เพราะฉะนั้นนานๆทีผมจึงหนีพวกขี้บ่นพวกนั้นออกมาข้างนอกสวนบ้าง เช่นในวันนี้.....
วันที่แสงแดดส่องกำลังดี สายลมก็เย็นสบาย ผมเดินเข้าไปในสวนเพื่อหลบหลีกพวกขี้บ่น
และเดินไปยังวงกตซุ้มดอกไม้
ที่มักจะเป็นที่นอนของผมในยามหลบหนีเสมอ
สาเหตุที่มาหลบที่นี่ นั่นก็เพราะทางเข้าที่นี่ซับซ้อนและไม่ใช่ที่หลบซ่อนที่ดีนัก
แต่ว่านะ เขาว่ากันว่าที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุด ดังนั้นวันนี้ผมจึงมาหลบซ่อน
ณ ที่แห่งนี้เช่นเดิม เพียงแต่....
พอมองไปที่กอหญ้านุ่มสบายที่มักจะเป็นที่นอนประจำของผมแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่พื้นที่ว่างอีกต่อไป
เพราะที่ตรงนั้น มีร่างๆหนึ่งนอนแผ่อยู่
ลาสนั่นเอง.......
สำหรับลาสนั้นถึงแม้จะผ่านมาเดือนนึงแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถคุยกันได้แบบปกติกับเขาได้ดีนัก
ต่างจากลิลลี่ที่สนิทถึงขั้นตีมือผมที่กำลังนั่งแคะขี้มูกอย่างเสียมารยาทแล้ว
แต่กลับลาสนั้น การที่เขาจะเอ่ยปากพูดกับผมนั้น ก็จะมีเพียงแค่เรื่องงานเท่านั้น ซ้ำร้าย เจ้าตัว
ยังมักจะทำหน้าเหมือนหงุดหงิดตลอดเวลาเมื่อเจอผมด้วย แต่...นั่นมันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เพราะ
ศักดิ์ศรีของพี่ชายของเขาถูกตัวผมเองทำลายจนป่นปี้ไปหมดแล้วนี่นา อีกทั้งยังแย่งลิลลี่น้องสาว
สุดที่รักของเขาไปอีก
จะให้มาสนิทอย่างรวดเร็วคงเป็นไปไม่ได้หรอก
คิดดังนั้นจึงเดินหันกลับ
ถ้าเขาอยากนอนตรงนี้ก็ให้เขานอนไป ไม่ไปยุ่งจะดีกว่า
และเมื่อหันกลับไป...ทันใดนั้น
“ใครน่ะ!!”
เสียงเรียกก็ดังมาจากทางด้านหลัง
เสียงของลาสนั่นเอง เขาตื่นแล้ว
อือ....ทีนี้จะทำยังไงดีนะ ถ้าหากปิดบังตัวตนแล้วเขาเผลอโจมตีเพราะคิดว่าเป็นโจร
เราจะแย่ทั้งสองฝ่ายด้วยสิ
“เอ่อ......เอลิเชียเองค่ะ”
“อ๊ะ....ท่านเอลิเชียหรือครับ....”
พอคิดว่าเป็นผมเสียงเขาก็เปลี่ยนเป็นเสียงที่เรียบเฉยทันที
“จ้ะ
เอลิเชียเองค่ะ แล้วลาสมาทำอะไรในที่แบบนี้หรือคะ?”
“ทำงานเสร็จแล้วเลยมานอน....ครับ
แล้ว....คุณหนูล่ะ”
“คือว่าคิดว่าจะมานอนเหมือนกันน่ะค่ะ
แต่เห็นลาสนอนแล้วเลยกะจะออกไป”
“อ้อ....งั้นเหรอครับ”
ทั้งๆที่ตอบกลับไปอย่างสุภาพแท้ๆ แต่ลาสกลับตอบมาด้วยท่าทีรำคาญทันที เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ก่อนก้มหัวให้กับผม
“ขอประทานอภัยที่เสียมารยาทครับ ผมไม่ทราบจริงๆว่าเป็นที่นอนของคุณหนู เดี๋ยวผมจะนำน้ำมาล้าง
คราบสกปรกอันน่ารังเกียจของตัวผมจากหญ้าผืนนี้ออกไปนะครับ หรือถ้าคุณหนูไม่พอใจจะให้เปลี่ยน
หญ้าใหม่ทั้งผืนก็ยินดีครับ”
เขาพูดแบบนั้นพลางเดินสวนร่างของผมที่กำลังยืนฟังอย่างงงๆไป
อะไรล่ะนั่น....ความคิดแบบนั้นมันอะไรกันน่ะ? สกปรก? เปลี่ยนหญ้าใหม่ คิดว่าผมคิดแบบนั้น
อยู่งั้นหรือ? นี่เขาดูถูกผมขนาดไหนกัน
“เดี๋ยวก่อนสิคะ!!”
ความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นในใจทันที ความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไรกันนะ? โกรธ? ผิดหวัง? น้อยใจ? ทั้งๆที่
ผมสามารถสนิทกับลิลลี่ได้มากขนาดนั้นแท้ๆ แต่พี่ชายกับทำตัวห่างจากทุกคน ราวกับว่าตั้งแต่ที่
เข้ามาในบ้านหลังนี้แล้วตัวเขาจะต้องเจอแต่ความทุกข์ที่หลอกหลอนไม่จบไม่สิ้น
ไม่พอใจเลย!!
ดังนั้นผมจึงจับมือลาส ฉุดรั้งเขาเอาไว้
“อะไรครับ?.....จะลงโทษเหรอ?”
อีกครั้ง หลังจากที่หยุดลาสได้แล้ว เขาหันกลับมาพูดด้วยเสียงเรียบและแววตาที่ว่างเปล่า
แบบนี้มัน....น่ากลัวนะ แต่ว่า!!!
ผมจะมายอมแพ้ในที่แบบนี้ไม่ได้!!!!
“นี่ลาส
มาต่อยกันเถอะ!!!! ถ้าฉันชนะ นายจะต้องเปิดใจให้ฉันนะ!!!”
“ห.....หา!?”
นั่นคือคำตอบที่ฉันพอจะคิดได้เป็นคำตอบสุดท้าย และช่วงพริบตานั้น ลาสก็ได้ร้องออกมาด้วย
น้ำเสียงและสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิมนิดหน่อย.....
***
ความคิดเห็น