คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : 7 ขวบ : โดนต่อยล่ะ
“ใช่แล้วล่ะค่ะ พี่ชายน่ะปกป้องเกินเหตุไปแล้วค่ะ!! ทั้งๆที่หนูเองก็ทำอะไรได้ด้วยตัวเองแท้ๆ”
ลิลลี่บ่นขึ้นพร้อมกับวางแก้วชาดังตึง เธอพูดพร้อมกับหน้าที่แดงก่ำด้วยความหงุดหงิดและน้ำเสียงที่ไม่
พอใจสุดๆ นี่เธอ.....คงไม่ได้เมาน้ำชาสินะ?
ใช่แล้ว ในระหว่างที่ปล่อยให้คลาวด์สู้กันกับบุคคลที่ถูกกล่าวถึง ตอนนี้พวกเราสามสาวก็กำลังจัดปาร์ตี้
น้ำชาเล็กๆกันอยู่
บนพื้นถนนในเมืองที่ขรุขระ ผมเอาผ้าปูพื้นสำหรับปิ๊กนิกปูลงบนพื้นและเชิญทั้งสองคนมานั่งทานชาด้วยกัน
ชาที่ใช้เป็นชาสมุนไพรนะ รู้สึกว่าจะมีสรรพคุณช่วยให้ผ่อนคลายได้ ผมให้คลาวด์ชงเตรียมเอาไว้ให้ตอน
อยู่ที่โบสถ์ แล้วหลังจากนั้นก็เอาขนมที่ให้คลาวด์ซื้อมาเมื่อครู่ออกมาเลี้ยงด้วย
ตอนแรกๆทั้งสองก็อยู่ในอาการหวั่นๆอยู่หรอก แต่พอได้ดื่มชากับทานขนมเสียพักหนึ่ง เราก็เปิดใจให้กันได้
เอ๋? เรื่องของคลาวด์น่ะเหรอ ไม่ต้องห่วง หมอนั่นไม่เป็นอะไรหรอกน่า
ว่าแล้วก็เอียงคอมองคลาวด์ที่กำลังสู้กับลาสอยู่
คลาวด์นี้มีสีหน้าแฮปปี้สุดๆเลยล่ะ ไม่ได้เอาจริงเลยสักนิด ราวกับเล่นไล่จับกับอยู่ลูกหมาดุๆอย่างนั้นแหละ
นี่เป็นข้อเสียหนึ่งของคลาวด์เลยนะ ไอ้นิสัยขี้แกล้งเนี่ย
“แล้ว ปกติท่านพี่ของคุณเป็นคนแบบไหนหรือ?”
ผมเอ่ยถามลิลลี่ที่กำลังหงุดหงิดอยู่ เพื่อให้เธอได้ผ่อนคลายลงบ้าง
“ปกติหรือคะ? พี่ชายเป็นคนใจดีนะคะ พี่ชายคอยหาเงินเพื่อให้พวกเราใช้ชีวิตอยู่รอดค่ะ ถึงแม้จะเป็น
พวกปกป้องเกินเหตุก็เถอะ”
“ได้ข่าวว่าเพราะคุณอ่อนแอ จึงไม่ได้ไปอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าใช่ไหมคะ?”
เนทิเลียเองพอได้โอกาสก็หาเรื่องคุยเช่นเดียวกัน คงเป็นเพราะเจ้าตัวสนใจลาสอยู่แล้วด้วยแหละ
“พี่ชายมักจะคิดว่าหนูอ่อนแอตลอดเลยล่ะค่ะ แต่หนูไม่เป็นไรหรอกนะคะ ทุกวันนี้หนูก็พอจะหา
รายได้จากการถักตุ๊กตาแล้วก็ขายดอกไม้ด้วย คิดว่าสักวันหนึ่งหนูจะต้องช่วยเหลือพี่ชายให้มีชีวิต
ที่ดีกว่านี้ให้ได้เลยล่ะค่ะ”
พูดแล้วก็ยิ้มร่าออกมาอย่างสดใส นั่น.....สินะ จะว่าไปลิลลี่คนนี้ก็มีบรรยากาศต่างจากในเกม
ถ้าเป็นในเกมล่ะก็ คงจะเป็นแบบที่ลาสพูดนั่นแหละ ลิลลี่ที่อ่อนแอและมักจะร้องให้ตลอดเวลา
ตัวละครที่น่าปกป้อง
แต่ในตอนนี้ เบื้องหน้าของผมเป็นเพียงเด็กสาวที่ร่าเริงและพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อ
ที่จะใช้ชีวิตเท่านั้น
“แล้ว ไม่คิดจะเสนอตัวเป็นลูกบุญธรรมให้กับขุนนางบ้างหรือ ดูจากหน้าตาแล้วเธอเองก็เป็น
ขุนนางใช่ไหม? ทำไมถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ล่ะ?”
แต่...เรื่องสงสัยผมก็ยังมีอยู่ ทันทีที่ถามเนทิเลียก็หันมามองราวกับจะบอกว่า "พูดอะไรอยู่น่ะ
สองคนนี้จะเป็นขุนนางได้อย่างไร" แต่ขอโทษนะ....ผมรู้เพราะว่าผมเป็นคนที่เคยอ่านเนื้อเรื่อง
นี้มาแล้วยังไงล่ะ
“นะ.....นั่นสินะคะ พวกฉันเองเคยเป็นอดีตขุนนางค่ะ”
“เอ๋ เป็นแบบนั้นหรือคะ!!!”
เนทิเลียดูตกใจน่าดู
“คงจะมีเหตุผลที่ต้องมาใช้ชีวิตแบบคนเร่ร่อนสินะ ว่าแต่ ถ้าหากมีสายเลือดขุนนาง ถ้าไปเคาะประตูบ้าน
ขุนนางตระกูลอื่นให้ขอไปรับเลี้ยง น่าจะไม่ใช่เรื่องยากไม่ใช่หรือ ตระกูลควินมาร์กเอง คุณนายเขาก็เป็น
เพื่อนกับท่านแม่ของเธอไม่ใช่หรือไง?”
“เอ๋? คุณรู้จักฉันด้วยหรือคะ ทราบได้เยี่ยงไรคะว่าท่านแม่ของดิฉันมาเป็นสหายของคุณนายตระกูลควินมาร์ก”
น้ำเสียงและท่าทางของลิลลี่เปลี่ยนไปกะทันหัน หลังจากที่ผมเผลอหลุดปาก อ๊ะ..แย่แล้วล่ะสิ เผลอพูดมากไป
เหรอเนี่ย
“กะ.....ก็แค่เดาน่ะ ตระกูลที่เพิ่งล่มสลายไปเมื่อไม่นานมานี้ก็คือตระกูลเฟรเดียใช่ไหมล่ะ เลยเดาว่าเธอน่าจะ
เป็นคนในตระกูลนั้นน่ะ”
“อ๊ะ แบบนั้นเหรอคะ...”
อารมณ์ของลิลลี่ดูดรอปหน่อยๆ เธอกลับมาใช้คำพูดแบบเดิมอีกครั้ง ว่าแต่....ท่าทางนั้น คงไม่ใช่ว่าเธอ
อยากจะให้ฉันพาเธอเข้าไปยังตระกูลควินมาร์กหรอกนะ
“หรืออันที่จริง ไม่ใช่ว่าไม่ได้เข้าไปติดต่อ แต่เข้าไปติดต่อไม่ได้ เป็นแบบนั้นใช่ไหม? ถ้าหากติดต่อกับตระกูล
ควินมาร์กได้ เธอจะขอให้เขารับเลี้ยงหรือเปล่า?”
การที่พวกเธอถ่อมาถึงเขตควินมาร์กน่าจะมีเหตุผล ผมเองก็ลืมไปว่าการอารักขาของคฤหาถน์เรานั้นมัน
แน่นหนาเพียงใด บางทีลิลลี่อาจจะกำลังรอให้ใครพาเธอเข้าไปอยู่ก็ได้ ก็....ลิลลี่ในตอนนี้กับในเกม มัน
เหมือนกับเป็นคนละคนแล้วนี่นา ถ้าหากเธอที่มุ่งหวังจะใช้ชีวิตอย่างสุขสบายล่ะก็ คงจะคาดหวังในเรื่อง
แบบนั้นนั่นแหละ
“มะ......ไม่กล้าคิดถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ หนูเองก็คิดว่าอยากจะใช้ชีวิตและคว้าความสุขมาด้วยพละ
กำลังของตัวเอง เรื่องแบบนั้นคงไม่กล้าคิดหรอกค่ะ เพียงแต่ว่า.....ถ้าหาก ถ้าหากหนูได้มีโอกาสพบ
กับคุณนางฟ้าอีกครั้ง...”
นางฟ้า? อือ....ช่างเถอะ แต่ว่า จากคำตอบของเธอ แสดงว่าเธอไม่ต้องการที่จะกลายเป็นลูกเลี้ยงบ้าน
ควินมาร์กสินะ ถ้าเช่นนั้นก็คงพอใจไปได้เปราะนึงแล้วล่ะ
เธอเองก็พยายามอย่างเต็มที่เลยสินะ ขอโทษนะที่แวบนึงเผลอคิดไปว่า “เด็กคนนี้โตมากลายเป็นเด็กที่
เห็นแกตัวซะแล้วสิ” น่ะ
“ว่าแต่ ทางนั้นยังไม่เสร็จกันอีกหรือคะ?”
หลังจากจบเรื่องราวที่น่าอบอุ่นใจของลิลลี่แล้ว พอขนมและชาหมด ซิสเตอร์เนทิเลียก็หันมาถามผมอีกครั้ง
พร้อมกับจ้องมองไปที่แบล็กกราวด์ด้านหลังที่ยังคงต่อสู้กันอยู่
ใบหน้าของคลาวด์นั้นยังเปี่ยมไปด้วยความสุข แต่ในทางกลับกัน ลาสนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
และเสียงหอบหายใจแรง ตอนนี้เขาใช้หมัดแทนเวทมนตร์แล้ว มานาคงใกล้จะหมดแล้วสินะ เขาใช้หมัด
ทั้งสองต่อยไปที่คลาวด์ แต่คลาวด์นั้นก็หลบราวกับกำลังหยอกล้ออยู่
ไอ้พ่อบ้านคนนี้นี่นิสัยไม่ดีเลยนะ รังแกเด็กเนี่ย?
“คลาวด์ พอได้แล้วล่ะมั๊ง”
ผมเลยบอกคลาวด์ให้หยุดแกล้งเด็กเสียที ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปผมคงจะรู้สึกผิดไม่เบาล่ะนะ พอพูดแบบนั้น
คลาวด์ก็ใช้มือข้างหนึ่งผลักเบาๆไปที่ลาส
ทันใดนั้น แค่แรงผลักเบาๆก็ทำให้เขาล้มลงกับพื้นได้ ล้มลงนอนราวกับแรงทั้งหมดได้หายไปอย่างหมดสิ้นแล้ว
ไหวไหมเนี่ย?
ผมจึงเดินเข้าไปหาเพื่อที่จะปรับความเข้าใจอีกครั้ง
“คือว่านะ~ ฟังกันบ้างได้หรือยัง น้องของนายวิ่งมาหาพวกเราเองนะ พวกเราก็ไม่ได้คิดจะมาทำร้ายพว
กนายสองคนด้วย เข้าใจหรือยัง สงบอารมณ์ได้แล้วนะ”
พูดแบบนั้นพลางนั่งลงมองเจ้าเด็กหัวแดงที่กำลังนอนเหนื่อยหอบอยู่ นอนขนาดนี้คงซ่าไม่ได้อีกแล้วล่ะมั๊ง
“หุบปาก!!!”
แต่แล้ว ไม่รู้เป็นเพราะแรงเฮือกสุดท้ายหรือเปล่า เพียงแค่มือข้างเดียวเท่านั้น หมอนั่นยกมือขึ้นแล้วเหวี่ยงเข้า
มาจังๆตรงหน้าผม หมอนั่นใช้แรงสุดท้ายต่อยหน้าผมจนกระเด็นไปนอนกับพื้น วิกผมสั้นที่ใส่กระเด็นไปอีก
ทางหนึ่ง เผยเส้นผมสีเงินที่ซุกซ่อนอยู่ในวิกผมนั้น
“คุณหนู!!!!!”
“อะ....อะไรน่ะ ผู้หญิงงั้นเหรอ?”
หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงคลาวด์ดังขึ้น อือ....ยังไงดีนะ ตอนที่โดนต่อย ตอนนี้สมองก็ยังมึนๆอยู่เลย นี่ผม
โดนต่อยอย่างงั้นสินะ คิดแล้วก็หันไปมองคนร้ายที่ต่อยผม
ตอนนี้หมอนั่นกำลังทำใบหน้าสับสน พร้อมกับจ้องมองมาด้วยสายตาที่ยังไม่เชื่อความจริง อะไรกันล่ะ
ท่าทางแบบนั้น มาต่อยผมแล้วทำหน้ารู้สึกผิดแบบนั้นเหรอ? หา? อะไรกันจะบอกว่าไม่รู้ว่าผมเป็นผู้หญิง
เลยต่อยงั้นเหรอ?
แต่ดั้งแต่เดิม ทำไมไม่ยอมฟังกันบ้างเลยนะ ทั้งๆที่บอกแล้วแท้ๆว่าไม่ใช่คนร้ายก็ยังไม่ยอมฟังคำพูดอะไรเลย
แถมยังมาต่อยกันทีเผลออีก หงุดหงิดจัง รู้สึกหงุดหงิดแล้วนะ สุดๆเลยล่ะ
“ดะ....เดี๋ยวก่อนครับ คุณหนู ใจเย็นๆก่อนนะครับ”
คลาวด์เองก็รับรู้ถึงออร่าที่ดำมืดที่ปล่อยมาจากตัวผมได้มั๊ง เลยทำท่าห้ามปรามยกใหญ่ แต่.....สายไปแล้วล่ะ
ผมเดินไปหาลาสที่ยังคงสับสนอยู่ พร้อมกับนั่งคล่อมร่างของหมอนั่น
“อะ...เอ๋”
สับสนสินะ ไม่ต้องห่วง นายน่ะ
“ได้ตายไปแล้วล่ะ.........”
ว่าแล้วก็กำหมัดแน่น เสริมพลัง แล้วซัดไปแบบไม่ยั้ง
ตุ๊บ ตั๊บ ปลั๊ก ผลั๊ก!!!!! โอร่า โอร่า โอร่า โอร่า!!!!
หลายสิบหมัดประเคนให้กับเด็กน้อยรูปหล่อจนใบหน้าบวมเปล่ง หงุดหงิด หงิดหงิด ฉันโมโห!!!
“พอก่อนครับ!!!”
แล้วผมก็โดนคลาวด์หิ้วปีกจนได้ ปล่อยฉันนะ ปล่อย ฉั้นจะฆ่ามานนนนน!!!!
“คุณหนู.....เขาสลบไปแล้วครับ”
พอคลาวด์พูดแบบนั้นก็เลยหันไปมอง อ้าว ตายจริง สลบไปแล้วจริงๆด้วย คิดแล้วก็หันไปมองลิลลี่
เธอคงจะช็อกมากสินะ ที่ผมไปต่อยพี่ชายของเธอ ขอโทษนะ ผมเสียสติไปจริงๆนั่นแหละ
____________แต่เปล่าเลย ไม่รู้ทำไมสายตาเธอถึงเป็นประกายสุดๆ
“แล้ว...เอายังไงต่อดีล่ะ”
ไม่รู้จะทำยังไงดี แต่ผมก็รู้สึกผิดนิดๆล่ะนะ เลยหันไปถามคลาวด์ และหลังจากนั้น
“คงต้องพาตัวไปรักษาที่คฤหาสถ์นั่นแหละครับ”
คุณพระ จนแล้วจนรอดก็ต้องพาทั้งคู่ไปที่บ้านจนได้สินะ ผมจ้องมองตาคลาวด์ ส่วนคลาวด์นั้นก็ตอบ
มาด้วยสายตาว่า “คุณหนูทำตัวเองเองนะ”
ว่าแต่ ถ้ามาดูตามหลักแล้ว นี่มันเป็นไปตามเนื้อเรื่องเลยไม่ใช่หรือไง? อา.....เดธแฟลกเข้าใกล้ตัวผม
อีกก้าวแล้วสินะ....
ตอนนี้ผมรู้สึกผิดสุดๆเลยล่ะ
.....ต่อท่านสมองอ่ะนะ
***
ความคิดเห็น