คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : 7 ขวบ : โดนตัวร้ายเชื้อเชิญล่ะ
เสียงคลื่นทะเลซ่าๆ
ในยามเช้า กลิ่นเค็มของทะเลที่ลอยมาแตะจมูก ลมเย็นๆที่พัดผ่านมาในยามเช้า
เช้าวันนี้ก็ยังเป็นเช้าที่สดใสอีกวันหนึ่งในคฤหาสน์มารีนเทล.....
ทั้งๆที่คิดว่าจะเป็นแบบนั้น
“ดิฉันอยากจะเชิญท่านเอลิเชียไปเยี่ยมชมหมู่บ้านชายทะเลค่ะ”
ท่ามกลางมื้ออาหารทะเลที่เรียงราย จู่ๆมาเรียริสก็โพล่งเรื่องที่ผมอยากจะหลีกเลี่ยงมากที่สุดออกมาจนได้
ทำเอาปลาชิ้นใหญ่ในมือนั้นหลุดลงจากช้อนซ้อมลงสู่จานดังแผละเลยทีเดียว
“มะ...แหม~ ช่างเป็นเกียรติที่ชวนนะคะท่านมาเรียริส แต่น่าเสียดาย ดิฉันมีแผนการซ้อมมือประดาบ
กับท่านพี่และคลาวด์ในช่วงเช้านี้น่ะค่ะ
คาดว่าช่วงบ่ายก็มีภารกิจเช่นกัน คงจะไม่ว่างหรอกค่ะ”
ใครจะยอมไปกับเธอกันล่ะ ไม่รู้ว่ามีแผนอะไรอยู่ด้วยหรือเปล่าถึงได้เรียกตัวผมไปยังที่ห่างไกลด้วยกัน
แบบนี้เช่นนี้
คิดแบบนั้นแล้วจึงหันไปมองที่ท่านพ่อ เพื่อขอความช่วยเหลือ
ซึ่งพอท่านพ่อที่กำลังจะเอาเนื้อแซลม่อนเข้าปากอยู่ได้เห็นสายตาขอความช่วยเหลือจากผมไปแล้วนั้น
จึงวางช้อนและทำท่าครุ่นคิด
“พ่อคิดว่าตามคุณหนูคนนั้นไปก็ดีนะ ถึงแม้จะอายุเท่ากับลูก แต่เธอคนนั้นน่ะ ได้รับตำแหน่งบริหารเกาะ
ทั้งเกาะด้วยตัวคนเดียวเชียวนะ ลูกที่เอาแต่เล่นทำไมไม่ลองไปดูเธอเป็นตัวอย่างล่ะ”
ค่า ขอบคุณค่า จำไว้เลยนะ
ท่านพ่อคนทรยศ
“แหม~ ตายจริง จริงหรือคะที่ท่านมาเรียริสบริหารพื้นที่ตั้งแต่ยังเยาว์วัยเสียขนาดนี้”
ถัดจากท่านพ่อคือท่านแม่ที่พูดขึ้น ท่านพูดน้ำเสียงประหลาดใจก่อนกรอกตามามองที่ผม
อา....เข้าใจครับว่าผมมันไร้ประโยชน์
แต่พักหลังนี่ ท่านแม่ไม่ใจร้ายกับผมไปหน่อยเหรอ?
เอาตามจริงหลังจากที่ได้ยินเมื่อกี้ ผมก็แปลกใจนะ ไม่คิดว่านางร้ายในเกมที่ดีแต่ทำร้ายชาวบ้านและ
ใช้ความรุนแรงไปเรื่อยจะรับหน้าที่บริหารบ้านเมืองกับเขาด้วย ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่หมู่บ้านเล็กๆใน
เกาะก็เถอะ สรุปแล้ว นี่เธอยังมีความลับที่ไม่มีปรากฏในเกมซ่อนอยู่อีกกี่เรื่องกันเนี่ย
“อา ใช่แล้วล่ะครับ ตระกูลของเราน่ะมีวิธีการสั่งสอนลูกหลานให้เริ่มบริหารพื้นที่ตั้งแต่เยาว์วัย ทั้งนี้ก็เพื่อ
เป็นการฝึกผู้สืบทอดดินแดนโดยไม่เกี่ยงชายหญิงด้วย และสิ่งที่มาเรียริสทำให้เราเห็นนั้นก็น่าทึ่ง ผมภาค
ภูมิใจในตัวลูกสาวคนนี้มากเลยล่ะครับ”
คนที่ตอบพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มก็คือ มาร์ควิส มากัส ฟอน มารีนเทล สุดยอดคุณพ่อตัวร้ายในเกม
เพียงแต่ว่า ณ
ที่แห่งนี้นั้นสิ่งที่ผมมองเห็น ก็เป็นเพียงแค่คุณลุงใจดีที่เอาแต่เห่อลูกเท่านั้น
อา...ยิ่งคิดยิ่งตามเนื้อเรื่องไม่ทันแล้วสิ
ถ้าเช่นนั้น หยุดคิดมันเสียเลยดีกว่า
“อะไรกัน
เอลิเชียจะไม่ไปกับท่านมาเรียริสเหรอ?”
ถัดจากมาร์ควิสมารีนเทล คนที่เอ่ยปากคนต่อไปบนโต๊ะอาหารก็คือเจ้าชายอันดับที่2 ของประเทศ อาเจนโต้
และวันนี้เองหมอนี่เองก็ยังพูดแบบไม่ดูตาม้าตาเรือเช่นเคย
แกรก!!
เสียงหักของช้อนดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาจากทางไหน ดันเรียกฉันด้วยชื่อเฉยๆ แต่ตามด้วยท่านกับคู่มั่น
ตัวเอง
แบบนี้มันเสียมารยาทไม่ใช่หรือไง? อย่าให้ชั้นต้องตายแบบโง่ๆด้วยเรื่องทะเลาะกันของแฟนสิฟร่ะ
“แหม~ น่าเสียดาย แต่คงจะต้องปฏิเสธตามที่พูดไว้ก่อนหน้านี่น่ะค่ะ
ถ้าไม่รังเกียจ ยังไงเจ้าชายก็ไปแทนดิฉันสิคะ”
“ข้าเองก็กะจะไปอยู่แล้วล่ะ
ข้าแค่ถามดูเผื่อว่าเจ้าจะมาด้วยน่ะ เมื่อเช้าก็คุยกับท่านมาเรียริสเรื่องนี้ไว้แล้วด้วย”
อ๋อ สรุปว่าต้นเหตุคือแกสินะ
ไอ้เจ้าชายเฮ็งซวย ฉันจะสาปแช่งแก จะสาปแช่งแก!!
“ท่านพี่เอลิเชียไม่ไปด้วยกันหรือคะ”
คิดว่าจะจบแล้ว แต่ก็ยังไม่จบถัดจากเจ้าชายสมองกลวง คนที่พูดคนต่อมาก็คือ ท่านอาเรีย อุก....ท่านอาเรีย
ถึงแม้จะอ้อนแบบนั้น
“ท่านอาเรียคะ
คือฉัน.....”
“นะคะ
ขอร้องล่ะค่ะ ไปด้วยกันนะคะ”
เธอยังคงจ้องด้วยแววตาเหมือนลูกสุนัขตัวน้อยต่อๆไป ทั้งใบหน้าออดอ้อนที่น่ารัก และเสียงอ้อนวอน
ที่กระตุ้นต่อมอยากจะเอาใจ แต่ว่า
ไม่ได้!!! ไม่ได้ก็คือไม่ได้
ผมจึงหลบหน้าหนี
และขอความช่วยเหลือจากคลาวด์
“คุณหนู....ท่านอาเรียอ้อนวอนขนาดนี้
ไม่ไปก็กระไรอยู่นะครับ”
แต่แล้วคลาวด์ก็พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบอย่างไร้เยื่อใย เจ้าคนทรยศ!!!!! บ้านนี้มีแต่คนทรยศใช่ไหม!!
ความเห็นของเดวิดนั้นช่างมันเถอะ แต่ทั้งท่านพ่อ ท่านแม่ แล้วก็คลาวด์ต่างผลักใสไล่ส่งผม
ทำไม ทำไมช่างใจร้ายเยี่ยงนี้
“ท่านพี่เอลิเชียคะ~”
“อุก......ก็ได้ค่ะ”
และแล้ว
เพราะทนต่อความกดดันไม่ไหว สุดท้ายผมจึงยอมตบปากรับคำไปอย่างช่วยไม่ได้
เพล้ง!!!
ถึงแม้หลังจากนั้นจะได้ยินเสียงจานแตกก็เถอะ ต้นเหตุไม่ต้องเดาหรอก ช่างน่ากลัวจริงๆ ผมจะมีชีวิต
อยู่รอดถึงวันพรุ่งนี้ไหมนะ?
***
ช่วงสายๆ หลังจากที่ทานอาหารและจัดการธุระเสร็จ ผมก็ตามมาเรียริสไปที่ท่าเรือ แต่...ถึงจะบอกว่าเป็น
ท่าเรือก็เป็นเรือลำเล็กที่สามารถพาคนไปได้ไม่กี่คนเท่านั้น (ก็เป็นท่าเรือส่วนตัวไม่ได้เกี่ยวกับท่าเรือธุรกิจนี่นา)
กำหนดการในวันนี้นั้นจากที่ได้ฟังมาจากมาร์ควิสมารีนเทล ก็คือ มาเรียริสจะนำทางผมและพวกเจ้าชาย
ไปดูชีวิตบนเกาะและการบริหารเกาะของตัวมาเรียริสเอง
ส่วนหนึ่งก็น่าจะเพื่อสร้างภาพลักษณ์ให้กับตัวเองแหละนะ เอาจริงๆนางร้ายสายบ้าพลังแบบนี้จะไปบริหาร
บ้านเมืองได้เรื่องได้ยังไงล่ะ~
ชิ้ง!
คงจะรู้สึกถึงจิตนินทาของผม มาเรียริสจึงส่งสายตาขู่ฟ่อมาใส่อย่างร้ายกาจ ทำเอาผมตัวสั่นและหดตัวเล็กลง
อย่างรวดเร็ว
ทีหลังจะไม่นินทาแล้วครับ
ขอโทษครับ
“พร้อมกันแล้วใช่ไหมคะ?
ถ้าเช่นนั้นเชิญลงเรือได้เลยค่ะ”
หลังจากนั้นเธอก็พูดพร้อมกับชี้ทางไปที่เรือ ผมจึงยอมทำตามที่เธอบอกอย่างว่าง่าย ก่อนที่เธอจะลงมา
ที่เรือตาม
แต่...อนิจจา
หลังจากที่ลงกันไปสองคนรวมถึงคนขับเรือ เรือก็เต็มเสียแล้ว
“คุณหนู
เดี๋ยวผมตามไปนะครับ”
“ท่านพี่เอลิเชียคะ
เดี๋ยวตามไปนะคะ~~”
ที่บนฝั่งมีคลาวด์
เจ้าชายแล้วก็ท่านอาเรียโบกมือให้อยู่ แล้วหลังจากนั้นเรือก็ค่อยๆลอยออกจากฝั่ง
เห้~ เดี๋ยว ให้ผมไปกับมาเรียริสแค่สองคนเหรอ? ล้อเล่นน่า
ล้อเล่นใช่ไหม ใครก็ได้เปลี่ยนตัวที!!!!
แต่อนิจจาอีกครั้ง ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้แล้ว เรือได้ล่องไปเรื่อยๆ พร้อมกับท้องฟ้าที่มืดมนราวกับ
อ่านสภาพจิตใจของผมได้ แต่ก็ดีหน่อยที่ตลอดทางมาเรียริสไม่พูดอะไร ได้เพียงแต่ นั่งด้วยท่าทาง
ไม่สบอารมณ์และหันมองออกไปทางทะเลเท่านั้น
และแล้วอนิจจาซ้ำซ้อน เมื่อถึงชายฝั่งปุ๊บ ฟ้าที่เริ่มมืดก็เกิดฝนแล้วก็เปลี่ยนเป็นพายุโหมกระหน่ำ และ
เพราะเหตุนั้น วันทั้งวันนี้ ตัวละครที่ปรากฏอยู่บนเกาะเล็กๆแห่งนี้ก็มีเพียงผมและนางร้ายที่จ้องจะเอา
ชีวิตผมเพียงแค่สองคนเท่านั้น
“นี่ล้อเล่นกันใช่ไหมห๊า!!!!”
ผมตะโกนแบบนั้นในจิตใจในขณะที่กำลังทำหน้านิ่งวิ่งไปยังที่หลบฝนอยู่
***
ความคิดเห็น