คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : 7 ขวบ : โดนเจ้าหญิงเล่นงานเข้าให้แล้วล่ะ
ตัวละครจีบได้ อาเจนโต้ เดอ เซอเรียโอร่า ถ้าอ้างอิงตามคาแรคเตอร์ในเกมแล้วนั้น เขาเป็นเจ้าชาย
อันดับที่2 ของอาณาจักรบีกินเนีย
แตกต่างจากพี่ชายของเขา ลักษณะนิสัยของเจ้าชายอาเจนโต้นั้น จะเป็นคนที่เงียบขรึม และให้ความ
รู้สึกเย็นชาตลอดเวลา นั่นก็เพราะอดีตอันขมขื่นที่ฝังใจของเขา.....
เจ้าชายอาเจนโต้นั้นมีน้องสาวอยู่ นั่นก็คือ เจ้าหญิง อาเรีย เดอ เซอเรียโอร่าที่กำเนิดจากพระมารดาเดียวกัน
เหตุทั้งหมดนั้นเกิดในตอนที่เจ้าชายอาเจนโต้อายุ 10 ปี
ในตอนนั้นได้เกิดสงครามย่อมๆระหว่างประเทศขึ้น และเขาทั้งสองก็ได้ถูกจับตัวไปในฐานะตัวประกัน
แน่นอนว่าเจ้าชายอาเจนโต้นั้นรอดมาได้ แต่กับเจ้าหญิงอาเรียแล้วนั้น.....เธอไม่อาจกลับมาถึงประเทศ
บ้านเกิดของเธอเองได้ เพราะเธอโดนลูกหลงจากการต่อสู้จนสุดท้ายก็เสียชีวิตไปในที่สุด
และด้วยเหตุนั้นเจ้าชายอาเจนโต้จึงปิดกั้นจิตใจ เปลี่ยนนิสัยจากเดิมของเขาให้กลายเป็นคนเย็นชา
และเงียบขรึมเช่นนั้น
__________จนกระทั่งหัวใจเขาได้ถูกเปิดออกอีกครั้ง โดยหญิงสาวที่คล้ายกับน้องสาวของเขา ลิลลี่ ควินมาร์ก
ลูกบุญธรรมแห่งตระกูลควินมาร์ก
พูดกันตามคาแรคเตอร์แล้ว เจ้าชายอาเจนโต้นั้นนับว่าเป็นตัวละครที่เป็นที่นิยมเหมือนกันด้วยคำพูดที่จิกกัด
และท่าทางที่เย็นชากระแทกจิตใจสาวๆ รูปร่างหน้าตาของเขานั้นดีเยี่ยม ดวงตาสีทองซึ่งเป็นจุดบ่งบอกว่ามี
สายเลือดของกษัตริย์ไหลเวียนอยู่ และเส้นผมสีทองแทรกด้วยเส้นผมสีเงินของเขานั้น ทำให้หญิงสาวหลายๆ
คนคลั่งไคล้ไปกับตัวเขาคนนี้
ทั้งๆที่น่าจะเป็นแบบนั้น แต่จะให้บอกว่า เจ้าเด็กหัวสีเงินอวดดีคนนี้คือเจ้าชายที่ว่างั้นเหรอ!?
ใครจะไปทราบได้ล่ะคะ ห่านเอ้ย!
“ฟะ ฟะ ฟะ ฟ่าบาทอาเจนโต้งั้นเหรอ!!!! ขออภัยที่เสียมารยาทเป็นอย่างสูงค่ะ!!!!!”
หลังจากได้ฟังจบสมองของผมก็พลิกกลับกะทันหัน และย้อนมองกลับไปในเรื่องที่ผ่านมา ทั้งต่อย
ทั้งจิกหัว ทั้งขึ้นคล่อมขนาดนั้น โทษอย่างต่ำมันถึงขั้นประหารเลยไม่ใช่หรือไง พอคิดแบบนั้นก็หยุดวิ่ง
และก้มหัวลงขอโทษทันที อย่างร้อนรน
“อะ...อะไรของเธอเนี่ย?”
แน่นอนว่าเจ้าชายอาเจนโต้พอมองท่าทีที่เปลี่ยนไปของผมก็ทำท่าทางสับสน แต่ว่านะ ถ้ายังมีโอกาสผม
ก็อยากจะได้รับการอภัยโทษเสียก่อนเจ้าตัวจะกลับคำลงโทษตัวผมทีหลังอ่ะนะ
“กระหม่อมสำนึกผิดแล้วพะย่ะค่ะ ที่กระหม่อมทำลงไปเพียงเพราะหวังดีกับพระองค์เรื่องยุงกัด เพียงแต่ว่า
ถ้าหากจะไม่เป็นการมากไป อยากจะขอพระองค์ทรงอภัยโทษหรือลงโทษกระหม่อมแต่น้อยอย่าให้ถึงขั้นเสีย
ชีวิตจะนับว่าเป็นบุญคุณอันล้นพ้น”
“นี่เธอใช้ราชาศัพท์ผิดๆถูกๆอยู่เลยนะเนี่ย....”
“ถ้าเช่นนั้นลองชกหม่อมฉันเป็นเช่นไรบ้างเพคะ เอาเลยค่ะ ชกเลยค่ะ”
เจ้าชายอาเจนโต้ยังคงทำหน้ามึนงง ต่อไป ไม่สิ ดูเหมือนจะมีสีหน้าเอือมระอาแล้วด้วย แต่ว่า ตัวผมยัง
คงรุกต่อไปไม่หยุดยั้ง
“ตกลงเธอเล่นอะไรของเธอเนี่ย?”
“ชกไม่เป็นงั้นหรือเพคะ? ถ้าเช่นนั้น หม่อมฉันจะชกหน้าตัวเองให้ดูนะคะ เอ้า ฮึบ”
ไม่ได้การ ขืนทำให้เจ้าชายยังงงอยู่แบบนี้ อันตรายถึงชีวิตแน่ ดังนั้นจึงใช้กระบวนท่าสุดท้าย รวบรวม
พลังไว้ที่หมัด และหลังจากนั้นก็พุ่งเข้าสู่หน้าตัวเอง เอาให้แรงจนบวมช้ำไปเลย ถ้าเป็นแบบนั้นเจ้าชาย
จะต้องให้อภัยเป็นแน่ คิดแบบนั้น
แต่....
หมับ
“พอได้แล้วน่า!”
เจ้าชายกลับจับแขนผมที่กำลังจะชกหน้าตัวเองเอาไว้ ก่อนตวาดใส่ อะ เอ๋~ ไม่ได้เหรอ หมดหนทางแล้ว
งั้นเหรอ นี่ผมจะต้องตายตั้งแต่อายุ 7 ขวบหรือนี่~
คิดแล้วก็น้ำตาไหล
“ฮึก ท่านพ่อ ท่านแม่ คลาวด์ หนูขอโทษ~~ แง~”
“เฮ้ย เอลิเชีย คราวนี้เธอเป็นบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ย? ”
“ฉันกำลังจะตาย แง~”
“แล้วทำไมถึงได้ตายล่ะ”
“โดนองค์ชายฆ่า แง~~”
“ห๊ะ!! ชั้นเหรอ ชั้นจะฆ่าเธอทำไมล่ะ”
เรื่องมาจนถึงตอนนี้แล้ว แต่พอคุยกับเจ้าชายก็เหมือนมีจุดอะไรที่ยังแปลกๆ พอคิดดังนั้นจึงได้
หยุดร้องไห้และหันไปหาเจ้าชายอย่างช้าๆ
“ไม่คิดจะฆ่าฉันที่ทำเสียมารยาทไปหรือคะ?”
“หา? ป่านนี้แล้วยังจะมากลัวเรื่องพรรคนั้นอยู่อีกเหรอเนี่ย? ไม่ฆ่าหรอก ไม่ฆ่าหรอกน่า”
ดูเหมือนว่าผมจะเข้าใจผิด เจ้าชายเลยช่วยแค่ความเข้าใจให้ใหม่ พร้อมกับเกาหัวแกรกๆ ส่วนผมนั้น
“ขะ..... ขอบพระทัยเป็นอย่างสูงเพคะฝ่าบาทอาเจนโต้ ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน”
พูดออกมาด้วยความโล่งใจทันที พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอีกหนึ่งรอบ ให้ตายสิ คิดว่าจะตายตั้งแต่เกม
ยังไม่เริ่มแล้วไง ถ้าแบบนั้นอะไรที่วางแผนมาก็พังหมดน่ะสิ คิดแล้วก็สรรเสริญองค์ชายอาเจนโต้ต่อ
แต่พอทำแบบนั้น เจ้าชายก็เอามือมาหยุดปากผมเอาไว้
“พอได้แล้วน่า มันน่าขนลุกนะ ถ้าใช้คำราชาศัพท์ไม่ถูกก็ไม่ต้องใช้หรอก แล้วอีกอย่าง....”
“เอ๋?”
“เรา.....เป็นเพื่อนกันแล้วไม่ใช่หรือไง เรียกข้าว่าอาเจนโต้ แล้วข้าจะเรียกเจ้าว่า เอลิเชียก็ได้....”
พูดแบบนั้นในขณะที่หน้าขององค์ชายนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง พอมองภาพแบบนั้นแล้ว......
ฮะ ฮ้า~ อย่างงั้นเหรอ? อย่างนี้นี่เอง ผมเองทำลายธงตายของตัวเองด้วยการทำให้เจ้านี่กลายเป็น
เพื่อนไปแล้วนี่นา
องค์ชายที่โดดเดี่ยว ไม่มีมิตรและสหาย ถ้าเรากลายเป็นเพื่อนกันซะอย่าง เรื่องเสียมารยาทนั้นนับว่า
เป็นเรื่องจิ๊บจ๋อยไปเลย ตัวเราที่หักธงตายแบบไม่รู้ตัวนี่ก็สุดยอดไปเลย สุดยอดไปเลยเอลิเชีย สุดยอด
ไปเลยตัวผม!
“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้น้า อาเจนโต้ เอาเถอะ ไปหาเจ้าหญิงอาเรียกันต่อดีกว่า”
คิดแบบนั้นแล้วก็เลยยืดอกอย่างมั่นใจ และก็พูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเจ้าชายได้
มองผมด้วยสีหน้าปลาตายไปแล้ว
“เธอนี่มันเปลี่ยนสีเร็วชะมัดเลยนะ....”
ใครสนล่ะ ว่าแล้วก็เริ่มออกตามหาเจ้าหญิงอาเรีย โดยมองไปรอบๆป่า
ตอนนี้เราเพิ่งจะ 7 ขวบ ถ้าหากอีเว้นท์ลักพาตัวเกิดขึ้นตอนอายุ 10 ขวบ ก็เท่ากับว่าตอนนี้ยังไงเจ้าหญิงอาเรีย
ก็ต้องปลอดภัย ที่เหลือก็แค่หาให้เจอก็เท่านั้น
ตอนนี้ผมแยกกับอาเจนโต้ไปคนละฝั่งเพื่อหา เพราะว่าสวนแห่งนี้มันกว้าง ไม่รู้ว่าเจ้าหญิงจะเดินไปทางไหน
อาจจะคลาดกันตอนตามหาก็ได้ จึงแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งสวนดอกไม้นั้นให้อาเจนโต้ไปหา ส่วนฝั่งน้ำตก
นั้นผมเป็นคนออกไปหา และในขณะที่วิ่งสำรวจอยู่นั้น
“กรี๊ดดดดด!!!!”
ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้น อ๊ะ ที่ตรงนั้น
คิดแล้วก็รีบตามเสียงนั้นไปทันที ต้นเสียงนั้นอยู่ตรงใกล้ๆน้ำตกนี่แหละ ผมจึงเร่งสปีดด้วยเวทมนตร์
และหลังจากนั้นก็ปรากฏร่างๆหนึ่งขึ้นมา
ร่างนั้นเป็นเด็กสาว อายุน่าจะราวๆ 3-4 ขวบ ใบหน้าของเธอนั้นกลมโตน่ารัก ดวงตาสีทองสดใส
เส้นผมสลวยสีทอง ว่าก็ว่าไป แต่ใบหน้านั้นคล้ายกับลิลลี่จริงๆนั่นแหละ ไม่แปลกเลยที่ลิลลี่จะเป็น
คนที่เป็นตัวแทนน้องสาวให้กับอาเจนโต้ได้
แต่เรื่องนั้นเก็บเอาไว้ก่อนเถอะ ฟังจากเสียงนั้นท่าจะเกิดเรื่องไม่ดีนัก ผมจึงมองไปที่พื้น
ที่ตรงนั้นมีงูกำลังเลื้อย เลื้อยเข้าไปใกล้ร่างของเจ้าหญิงที่ล้มพิงกับก้อนหินก้อนใหญ่ คงจะกลัวและ
ขยับขาไม่ได้
ถ้าปล่อยให้งูเข้าไปใกล้มากกว่านี้คงจะอันตราย
ดังนั้นผมจึงเร่งสปีด และพุ่งเข้าไปที่หลังงู เสริมพลังที่เท้า และหลังจากนั้น
แผละ!!
เหยียบลงไปที่ร่างของงูโดยไม่ให้มันสังเกตได้ทัน และหลังจากนั้นที่ตรงนั้นก็เหลือเพียงแค่กองเลือดที่สาวกระจายเท่านั้น
ฟู่วว จบงานๆ
คิดดังนั้นก็หันไปมององค์หญิงเพื่อเช็คความปลอดภัย อื้ม ปลอดภัยดี จึงคิดจะเข้าไปรับตัว
ว่าแต่...เดี๋ยวนะ? ถ้าหากไปรับตัวตอนนี้เธอจะกลัวหรือเปล่านะ ก็เพิ่งฆ่างูโชว์สดๆต่อหน้าเด็กน้อยนี่นา
เด็กๆต้องกลัวอยู่แล้วนี่เนอะ....
เพียงแต่ว่า
“ขะ ขอบคุณนะเจ้าคะ!!”
หลังจากที่เห็นว่าปลอดภัยแล้วเจ้าหญิงก็ลุกขึ้นทันที พร้อมกับวิ่งเข้ามากอดตัวผม ตัวเธอร้องไห้ใหญ่
“โอ๋ๆ ไม่เป็นนะคะ มาช่วยแล้วนะคะ”
ผมจึงลูบหัวปลอบเธอไป อันที่จริงก็ไม่รู้หรอกว่าจะรับมือกับเด็กยังไงดี แต่ถ้าเป็นเด็กว่าง่ายแบบนี้ก็
น่าจะพอไหว
“พี่สาวเป็นใครหรือเจ้าคะ มาช่วยอาเรียหรือคะ?”
เธอยังคงพูดขอบคุณต่อ โดยไม่ลืมที่จะถามชื่อของฉันด้วย ช่างเป็นเด็กที่ได้รับการศึกษามาดีอะไรเยี่ยงนี้
ถ้าหากคนที่มาช่วยเป็นโจรหรือคนไม่ดีมันก็จะแย่สินะ รู้จักถามชื่อเอาไว้เพื่อประเมินสถานการณ์เอาไว้ก่อน
แบบนี้ฉลาดดีมาก คิดเช่นนั้นผมจึงปล่อยตัวจากเจ้าหญิง แล้วถอนสายบัวคำนับ
“สวัสดีค่ะ หม่อนฉันชื่อ เอลิเชีย ควินมาร์ก เป็นบุตรีของท่านดยุกควินมาร์กค่ะ ในครั้งนี้ดิฉันร่วมกับองค์ชาย
อาเจนโต้เพื่อตามหาองค์หญิงน่ะค่ะ”
“ร่วมกับท่านพี่น่ะหรือคะ.....”
เจ้าหญิงอาเรียทำสายตาไม่เชื่อ คงจะคิดว่าเจ้าอาเจนโต้เป็นพวกหยิ่งในศักดิ์ศรีไม่ยอมขอความช่วยเหลือ
จากใครสินะ
คิดดังนั้นจึงย่อตัวให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับเจ้าหญิงและยิ้มให้
“ดิฉันเป็นเพื่อนกับองค์ชายอาเจนโต้แล้วน่ะค่ะ ถ้าเช่นนั้นถ้าหากเชื่อใจดิฉัน ให้ดิฉันช่วยพาไปส่งนะคะ”
พูดดังนั้นแล้ว และในตอนนั้นเจ้าหญิงก็พยักหน้าแรงๆราวกับยอมรับ เห็นภาพเหมือนสัตว์ตัวน้อยกำลังพยัก
หน้าแรงๆน่ารักแบบนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะแบบนั้นเลยนึกไอเดียดีๆได้
“เอาล่ะค่ะ องค์หญิงคะ ในครั้งนี้เป็นกรณีพิเศษ ขอให้ใช้งานเอลิเชียเซอร์วิสให้เต็มที่เลยนะคะ”
พูดจบแล้วก็อุ้มเจ้าหญิงคุณอย่างอ่อนโยนในท่าอุ้มเจ้าหญิง เสริมสปีดด้วยเวทมนตร์ที่ขาและออกวิ่ง
ท่ามกลางธรรมชาติที่งดงาม ผมวิ่งพร้อมกับอุ้มเจ้าหญิงเอาไว้ สายลมที่สดชื่นนั้นกระแทกใบหน้าไปพร้อม
กับทิวทัศน์โดยรอบที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ
“ว้าว เท่จัง~”
ท่านอาเรียเองก็ดูเหมือนจะชอบด้วย ทำให้ผมยิ่งอมยิ้มอย่างเปี่ยมสุขเข้าไปใหญ่และหลังจากนั้นก็มุ่งตรง
ไปที่จุดนัดพบทันทีอย่างรวดเร็ว
เวลาผ่านไปสักพัก เจ้าชายอาเจนโต้ก็กลับมา
“อาเรีย เป็นอย่างไรบ้าง!!!”
พอเห็นน้องสาวตัวเองปลอดภัยแล้ว อาเจนโต้ก็รีบวิ่งเข้ามาหาเจ้าหญิงทันทีโดยไม่ห่วงภาพลักษณ์ใดๆ
ทั้งสิ้น สมกับเป็นซิสค่อนในเกมที่มีแต่ซิสค่อนเลย......
“ปลอดภัยดีค่ะท่านพี่”
แน่นอนว่าเจ้าหญิงตอบกลับไป ดูท่าว่าเธอจะใจเย็นแล้ว เธอจึงตอบด้วยน้ำเสียงที่สุขุมและน่าเชื่อถือ
ถึงแม้ว่าจะยังไม่ปล่อยจากตัวผมก็เถอะ
“ปลอดภัยก็ดีแล้ว เอาล่ะ มาหาพี่สิ”
แต่จะเกาะผมอย่างเดียวไม่ได้ อาเจนโต้เองก็คิดแบบนั้นจึงพยายามต้อนเจ้าหญิงอาเรียให้กลับไปหา แต่ว่า
“ไม่ค่ะ!!”
เจ้าหญิงอาเรียปฏิเศษเสียงแข็ง พร้อมกับกอดผมเอาไว้แน่น
“โฮ่ย อาเรีย......นี่ เอลิเชีย เธอไปทำอะไรอาเรียไว้เนี่ย”
อย่ามาโยนขี้กันอย่างนี้สิฟร่ะ ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ ผมส่ายหัวอย่างเร็ว ในขณะที่อาเจนโต้ก็เริ่ม
ขมวดคิ้วแล้ว
ทันใดนั้น ในขณะที่ยังไม่รู้จะแก้สถานการณ์นี้ยังไง เจ้าหญิงอาเรียก็แก้มป่องแล้วพูดขึ้น
“น้องอยากให้ท่านพี่สาวเอลิเชียแต่งงานกับท่านพี่ค่ะ!!!!”
“หา!!!!!!!!!!”
ด้วยความที่โดนโยนระเบิดใส่กะทันหันพวกเราสองคนตะโกนดังลั่นทันที
พรึ่บ
ตอนนี้ธงได้ชูขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว หลังจากคำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากของท่านอาเรีย แต่ถ้าถามว่านั่น
ใช่ธงความรักหรือเปล่าน่ะเหรอ? นั่นน่ะ......
ธงตายต่างหาก
กรอบ! ที่พื้นที่ห่างไปอีกสักนิด บริเวณทางเข้าของสวนนั้น มีเงาของร่างหนึ่งกำลังบีบขอบประตูจนแหลก
ละเอียด คาดว่าเจ้าของร่างนั้นคงจะได้ยินบทสนทนาของทางนี้แล้ว และผมก็รู้จักเจ้าของร่างนั้นเช่นกัน
เธอก็คือ มาเรียริส มารีนเทล นางร้ายในรูทของ เจ้าชาย อาเจนโต้ เดอ เซอเรียโอร่า ไงล่ะ.......
***
ความคิดเห็น