คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : 7 ขวบ : เอาคืนคลาวด์ล่ะ
วันนี้ผมก็ยังคงตื่นมาพร้อมกับเช้าที่สดใส
หลังจากที่ตื่นขึ้นมาสักพักหนึ่ง ท่านแม่ก็มาเยี่ยมไข้และก็คุยด้วยหลายๆอย่าง ก่อนจะกลับ
ก็บอกมาด้วยว่าท่านพี่เดวิดรอเยี่ยมไข้ด้วย
ผมเลยแกล้งหลับไปในขณะที่ท่านพี่เข้ามาในห้อง ก็แหม~ เมื่อวานตอนที่นอนอยู่บนเตียง ท่านพี่ก็ร้องไห้
ฟูมฟายกอดร่างผมเหมือนอย่างกับผมได้ตายจากไปแล้ว ทั้งน้ำตาน้ำมูกไหลออก ด้วยสภาพอย่างเก็บเด็ก
ทำเอารู้สึกผิดที่จะลืมตาขึ้นมาเลย
สุดท้ายเมื่อวานก็เลยต้องแกล้งหลับตาอยู่อย่างนั้นทั้งวัน
แหม~ ทุกคนนี่ช่างโอเวอร์ซะจริงๆเลยน้า~
ก็จริงอยู่ที่บาดเจ็บ ถึงแม้จะเป็นลมจริงๆก็เถอะ แต่ว่าแผลจากมอนสเตอร์ระดับ F มันก็แค่รอย
หมากัดไม่ใช่หรือไง....
เอ่อ.....หรือจะเรียกว่าหมูกัด ดีกว่ากันนะ?
ยังไงก็ช่างเถอะ มันก็แค่แผลจากรอยกัด และก็มีเลือดไหลออกมา แต่แอคติ้งทุกคนนี่ทำอย่างกับผม
โดนกัดซะแขนขาดอย่างนั้นแหละ
รวมถึงเรื่องของคลาวด์ที่แอบได้ยินมาเมื่อวานนี้ด้วย....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เดวิดจากไปสักพักแล้ว ผมจึงลืมตานั่งโง่ๆคิดอะไรเรื่อยเปื่อยบนเตียงไปอย่างนั้น และในขณะนั้น
ประตูก็ถูกเคาะ คนที่เคาะคงจะเป็นคลาวด์นั่นแหละ ผมจึงส่งเสียงออกไปเบาๆ และประตูห้องก็ถูกเปิดออก
“สบายดีแล้วหรือครับ คุณหนู”
เป็นคลาวด์จริงๆ คลาวด์เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ ในมือของเขาถือช่อดอกไม้สีขาวช่อใหญ่มาด้วย
“จ๊ะ สบายดีแล้ว ขอบใจที่มาเยี่ยมไข้นะคะ”
ถ้าเป็นปกติผมคงจะบอกกับคราวด์ว่า “อะไรกันทำไมทำหน้าซังกะตายอย่างนั้นล่ะ ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า”
พร้อมกับหัวเราะอย่างขบขัน ส่วนคลาวด์เองก็คงจะจ้องมองมาด้วยสายตาคุณแม่และแก้เรื่องมารยาทให้
อย่างทุกทีเป็นแน่
แต่แบบนั้นน่าเบื่อจะตายไป! ไหนๆหมอนี่ก็ซึมกระทือทั้งทีแล้ว เลยคิดว่าจะลองแกล้งดูหน่อยแล้วกัน
เพื่อเป็นการเอาคืนเรื่องครั้งที่แล้ว ผมพยายามพูดเสียงอ่อยๆ เหมือนคนที่กำลังป่วยหนักและทำสีหน้า
แบบอ่อนแรง
คลาวด์ที่เห็นดังนั้นสีหน้าของเขาก็ซีดลง และหลังจากนั้นเขาก็เอาดอกไม้นั้นไปจัดแจกัน
“คือว่า...คุณหนูครับ เรื่องที่ผ่านมา....”
“คลาวด์....ได้ยินว่าจะลาออกงั้นเหรอ?”
ยังที่คลาวด์ไม่ทันจะพูดจบ ผมชิงพูดแทรกขึ้นมาก่อน แน่นอนว่าเขาสะดุ้งกับคำพูดของผมและค่อยๆ
หันมองมา รีแอคชั่นเป็นไปตามคาด ชักสนุกขึ้นมาแล้วสิ
“ได้ยิน...ด้วยเหรอครับ.....”
“ใช่สิ ทำไมเหรอ? นายเบื่อที่จะรับใช้ฉันแล้วงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่นะครับ!!!! ผมไม่เคยคิดเช่นนั้นเลย เพียงแต่ว่า ผมละอายแก่ใจ”
“คลาวด์ เธอละอายแก่ใจเรื่องอะไร เรื่องที่ปกป้องฉันไม่ได้งั้นหรือ?”
“ครับ.....แทนที่ผมจะต้องเป็นคนปกป้องคุณหนู แต่กลับเป็นคุณหนูที่ปกป้องผมเสียอย่างนั้น
ทั้งๆที่คุณหนูไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องเสียสละเพื่อปกป้องคนไร้ค่าอย่างผมแท้ๆ”
“คลาวด์.....เธอจะคิดอย่างไรไม่สำคัญนะ แต่สำหรับฉัน เธอคือสิ่งที่มีค่าที่สุด เป็นสมบัติที่มีค่าที่สุด”
พอพูดเช่นนั้นคลาวด์ก็เบิกตากว้างขึ้น อืม~ นี่ผมเผลออินไปหน่อยหรือเปล่านะ ก็เล่นบทตามน้ำเพื่อ
จะดูรีแอคชั่นของคลาวด์แต่รู้สึกน้ำเน่ายังไงไม่รู้แฮะ ชักเขินแล้วสิ.....
“แต่ว่า.....”
สำหรับผมก็เป็นแค่บทละครสำหรับล้อเล่นกับคลาวด์ แต่ดูเหมือนว่าคลาวด์จะจริงจังกับบทพูดนี้มาก
เขาจ้องมองมาในดวงตาผมพร้อมกับสีหน้าของลูกหมาที่ต้องการขอการอภัยให้
“ไม่มีแต่นะ คลาวด์คือสมบัติของฉัน ปกป้องสมบัติของตัวเองมันผิดตรงไหน จะไม่ยอมจบครั้งนี้
หรอกนะ ไม่ว่าครั้งนี้หรือครั้งหน้า ฉันจะปกป้องนายทุกครั้งให้ได้”
พูดจบก็เอามือลูบไปที่หัวของคลาวด์ที่กำลังอยู่ในท่านั่งคุกเข่า
เอาล่ะ การแกล้งก็จบแค่นี้ การพูดบทละครน้ำเน่าแบบนี้นี่มันเขินดีจริงๆ คลาวด์เองก็คงรู้ว่าผม
เล่นละครเลยเล่นตามด้วยอย่างเข้าขา สมแล้วกับที่เป็นคลา........
ในขณะนั้นเองก็ได้ยินเสียงสะอื้นมาจากคลาวด์
คลาวด์น้ำตาไหลออกมา
อะ...เอ๋~
ผมซ่อนความตกใจไว้ในใจก่อนมองคลาวด์ในสภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้ว่าสีหน้านี้จะเรียกว่าโล่งใจ
หรือตื้นตันใจดี คลาวด์ยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับจับมือของผมไว้
“ครับ ครับ!! ขอบคุณครับ ผมเองก็จะขอสาบานเหมือนกัน ว่าจะไม่อ่อนแอพอถึงขนาดให้คุณหนู
ปกป้องได้แน่ โปรดทิ้งชีวิตของหนูไว้ให้ผมดูแลได้เลยนะครับ”
หลังจากนั้นก็เลื่อนมือของผมไว้แนบที่แก้มของเขา
เห้ เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่แล้ว คลาวด์ หยุดก๊อนน!!!! ฉันจำไม่เห็นได้เลยว่าแกเป็นคนน้ำเน่าแบบนี้น่ะ
หยุดก๊อนน เลิกเล่นได้แล้ว
แน่นอนว่าหมอนั่นไม่ยอมหยุดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มือข้างที่สัมผัสแก้มของคลาวด์นั้น
สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของแก้มที่เปียกชุ่มด้วยน้ำตาเมื่อครู่ ดวงตาของหมอนั่นนั้นออดอ้อนเหมือน
ลูกหมาที่ต้องการความรัก อึก....
หมอนี่ ร้ายกาจ!!! เอาคืนกันด้วยท่าทางร้ายกาจขนาดเลยเหรอ
และพอคิดถึงการโต้กลับหลังจากนั้นจู่ๆก็มีอีกคนหนึ่งเดินเข้ามา
ท่านพ่อนั่นเอง
คลาวด์เห็นดังนั้นจึงเอามือผมออกและจัดแจงยืนด้วยท่าทางเคารพ
“ทำอะไรกันอยู่น่ะ?”
แต่ท่านพ่อผู้ไม่ดูบรรยากาศนั้นมาถึงก็เปิดประเด็นที่ไม่ควรจะหยิบยกขึ้นมาทันที ผมเลยกุมขมับ
ส่วนคลาวด์นั้นก็ตอบคำถามด้วยเสียงเรียบ
“กำลังอ้อนคุณหนูอยู่ครับ”
“เห้!! อย่าพูดเรื่องชวนให้เข้าใจผิดเซ่”
ผมตะโกน ส่วนคลาวด์นั้นไม่สนใจ และคุณพ่อก็ทำท่าประเมิน
“อืม...พ่อไม่รู้หรอกนะว่าเล่นอะไรกัน แต่ว่าพ่อมีเรื่องจะมาแจ้งเอลิเชียน่ะ”
“แจ้งหนูหรือคะ?”
เพราะเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน ผมเลยปรับตัวไม่ถูกพร้อมกับทำหน้างงๆใส่ ส่วนท่านพ่อนั้นก็ยิ้มร่า
พลางมานั่งข้างๆและลูบหัวเบาๆ
“เอลิเชีย ช่วนนี้ลูกดวงไม่ดีเจอเหตุการณ์แย่ๆมาบ่อยครั้งใช่ไหม”
“ค่ะ....ก็จริง”
“ถ้าอย่างนั้นพ่อว่าลูกควรพักผ่อนหน่อยแล้วล่ะ เดี๋ยวครอบครัวเราจะไปพักร้อนที่เขตทะเล โอเชียนทาร์
คฤหาสน์พักร้อนราชวงศ์ "มารีนเทล" เตรียมตัวไว้ให้ดีนะ”
“คฤหาสน์พักร้อนราชวงศ์?”
“เป็นคฤหาสน์ที่เหล่าผู้สืบเชื้อสายจากราชวงศ์ใช้พักร้อนกันครับ คุณท่านเองก็มีเชื่อสายของราชวงศ์
อยู่จึงสามารถเข้าใช้ได้ครับ”
คลาวด์ที่ทำตัวเป็นพ่อบ้านกล่าวด้วยเสียงเรียบ ส่วนท่านพ่อนั้นยิ้มกว้างแล้วก็ลูบหัวผมต่อ
“เป็นไงล่ะ ดีใจไหม? คราวนี้ลูกจะได้พักผ่อนสักทีเนอะ ลืมความเครียดไปให้หมดและเที่ยวให้หนำใจ
กันดีกว่านะ”
ท่านพ่อพูดแบบนั้น ส่วนผมนั้นหรี่ตาลงเล็กน้อย.....อืม คฤหาสน์ราชวงศ์งั้นเหรอ....
“ได้กลิ่นเรื่องวุ่นวายเลยแหะ...”
ผมพูดเบาๆพร้อมกับมองไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย
***
ความคิดเห็น