เป็นเกมจีบหนุ่มแล้วไง? ข้าขอเล่นแบบเกม Action RPG แล้วกัน!

ลำดับตอนที่ #27 : 7 ขวบ : ถึงจุดหมายอย่างปลอดภัยล่ะ

หลังจากที่กลุ่มโจรถูกท่านพ่อตักเตือนจนนอนกองกลายเป็นปุ๋ยมะม่วงอยู่ที่พื้นกันหมดแล้ว 

อารมณ์โมโหของผมก็ค่อยๆคลายลง

“อ๊ะ ทำเกินไปรึเปล่านะ?”

เพราะว่าตอนนั้นไม่ได้สติ เลยโบ้ยความผิดมั่วๆทั้งหมดไปให้กับเจ้าหัวหน้าโจรป่า ผลสุดท้ายแล้วจึงทำให้

เขาต้องกลายเป็นชิ้นเนื้อ(ภาพในจินตนาการ) นอนกองอยู่กับพื้น พอได้ยินเสียงร้อง อู อู อย่างทรมาณแบบ

ไม่ขาดสายแล้วก็รู้สึกน่าสงสารแบบแปลกๆ

อันที่จริงพอมามองดูพวกโจรคนอื่น ดีๆแล้ว สภาพแต่ละคนนั้นดูไม่ได้เอาเสียเลย ทั้งคนที่เนื้อตัวเต็มไปด้วย

บาดแผล คนที่แขนขาบิดงอไปอย่างผิดรูปร่าง และอื่นๆอีกมากมาย ที่ดีๆหน่อยก็คงจะเป็นคนที่สลบไปก่อน

ที่จะถูกท่านพ่อเก็บนั่นแหละ โชคดีจริงๆ

ว่าแต่ท่านพ่อฮะ นี่คือสิ่งที่ท่านพ่อบอกว่า เป็นการลงโทษเบาๆแบบไม่เอาชีวิตสำหรับคนที่ไม่เคยมีโทษฆ่า

คนมาก่อนงั้นหรือ?

ในสายตาพวกเขาเหล่านั้นแล้ว ผมคิดว่า พวกเขาคงจะเห็นเส้นกั้นระหว่างความเป็นความตายกันแทบจะทุกราย

แล้วแน่ๆเลยล่ะ

“จับไปให้หมด”

หลังจากที่กำลังคิดอยู่นั้น ท่านพ่อก็สั่งทหารนำปุ๋ยมะม่วง(โจร)กลับไปคุมขัง ส่วนคลาวด์ที่มีส่วนร่วมในการจับกุม

ด้วย ก็เดินมาหาผมด้วยความเป็นห่วง

“คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างครับ!”

ช่างเป็นคำพูดที่ลุกลี้ ลุกลนน่าดู ถึงแม้ว่าคลาวด์ในตอนนี้จะไม่ได้มีนิสัยขี้เล่นหรือรักสนุกมากเท่าแต่ก่อน 

แต่ความขี้กังวลจนเกินเหตุ และความเอาใจใส่ของเขาน่ะ ผมก็ไม่ได้เกลียดหรอกนะ

“มะ... ไม่เป็นไรค่ะ ทางนั้นล่ะ ปลอดภัยไหมคะ”

“ทางคุณหนูเองน่าเป็นห่วงกว่านะครับ ไม่ต้องมาถามกลับหรอก!”

โดนตะคอกใส่ซะแล้วล่ะ....

“ทางฉันไม่เป็นไรหรอกน่า อีกอย่างนะ ต้องขอบคุณคลาวด์ที่สอนทักษะดาบให้นะ เพราะฉะนั้นถึงได้โจมตี

โต้กลับได้ไงล่ะ”

การโจมตีนัดแรกใช้การรวบรวมหลัง Boots ทั้งหมดเข้าที่หมัดและปล่อยออกไป ถึงแม้จะกินมานาเกินคาดแต่ก็

สามารถล้มโจรไป 1 รายได้ ถัดจากนั้นก็ใช้มานาที่เหลือ เร่งสปีด เร่งพลัง แล้วก็บวกความคล่องตัว คำนวณทั้งหมด

ให้เหลือมานาไว้ก้นๆถัง กันสลบ แล้วโจมตีไปด้วยท่าดาบที่เคยร่ำเรียนมา

ทั้งหมดมันใช้ได้ผล ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้หญิง จะเป็นเพียงนางร้ายสุดแสนกระจอก แต่หลังจากที่ได้เรียนดาบมาแล้วนั้น 

ตัวผมก็ได้พัฒนาขึ้น ทั้งกล้ามเนื้อที่เพิ่มมากขึ้น ทำให้ตอนนี้การโจมตีหลังจากเพิ่มพลังเวทมนตร์นั้น ไม่ใช่แค่ความ

สามารถในการยกถังน้ำไปปาใส่นางเอกเพื่อกลั่นแกล้งอีกแล้ว

ถึงแม้การต่อสู้ในครั้งนี้จะจบลงด้วยมือของท่านพ่อก็เถอะ

แต่มั่นใจได้ว่าเส้นทางการเป็นนักผจญภัยตามที่ฝันนั้นไม่ใช่หนทางที่ไกลเกินไปเลย

กล่าวอีกครั้งคือ ต้องขอบคุณคลาวด์จริงๆ

ทั้งๆที่คิดแบบนั้นแต่หน้าตาของคลาวด์ในตอนนี้ดูจะไม่ยินดีกับการพัฒนาของผมเอาเสียเลย

“เมื่อครู่นี้คุณหนูบอกว่ายังไงนะครับ.....ต่อสู้กับโจรงั้นหรือ?”

จิตอาฆาตเริ่มพุ่งขึ้นมาทุกที ทำเอาผมเริ่มสั่นกลัวอย่างบอกไม่ถูก อะไรง่า เค้าทำผิดอะไรงั้นเหรอ?

ท่านพ่อที่เห็นสภาพการณ์แบบนี้จึงเดินเข้ามาห้ามปรามเพื่อไม่ให้เกิดการทะเลาะกันที่เสียประโยชน์

“เอาน่า คลาวด์ เอลิเชียเค้าแค่ป้องกันตัวเท่านั้นเอง ไม่ได้มีความผิดอะไรเลยนะ”

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งกับความคิดของท่านพ่อ

“นายท่านช่วยหยุดตามใจคุณหนูด้วยครับ!! กลุ่มโจรจะมาทำร้ายคุณหนูได้อย่างไร ถ้าคุณหนูไม่ไปเริ่มก่อน 

ยิ่งคุณหนูที่มีนิสัยแบบนี้ด้วยแล้ว ยิ่งไม่ต้องตั้งคำถามเลย แล้วถ้านิสัยอย่างนี้ติดตัวไปจนโต คุณนายจะว่า

ยังไงครับ นายท่านจะทำให้คุณนายหนักใจทางอ้อมนะครับ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ท่านควรห้ามปรามคุณหนูนะ!”

ตอนนี้ท่านพ่อลงมาคุกเข่าโดนเทศก์พร้อมกันกับผมแล้ว นอกจากท่านแม่ก็มีคลาวด์นั่นแหละที่ดุท่านพ่อได้ 

คงจะเพราะทำหน้าที่แทนอวตารของท่านแม่ด้วยล่ะมั๊ง น่ากลัวชะมัดเลย คลาวด์โหมดคุณแม่.....

_________________เวลาผ่านไปครู่ใหญ่

เหตุการณ์ทุกอย่างสงบแล้ว ดูเหมือนตอนนี้คลาวด์จะพูดทุกอย่างจนพอใจแล้ว อารมณ์เลยกลับไปเป็น

เหมือนเดิม พวกเราจึงขึ้นไปนั่งรถม้าเพื่อเดินทางต่อ

เดินทางมาได้สักพักหนึ่งท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม อีกไม่นานคงจะเข้าสู่เวลากลางคืนแล้ว 

เพราะว่าวันนี้เจอเรื่องอะไรมาหลายเรื่องทำให้อะไรๆนั้นช้าไปหมด จากระยะที่เหลือนั้นนับว่าไม่ไกลมาก 

ถ้าคิดตามเวลาแล้วก็น่าจะถึงในก่อนเที่ยงคืน

อันที่จริงการเดินทางในตอนกลางคืนมันอันตราย ตรงจุดนี้ควรจะนอนค้างแรมที่ข้างทางเสียมากกว่า 

เพราะว่าในป่าที่กำลังจะเข้าไปนั้นเต็มไปด้วยมอนสเตอร์อันตรายมากมาย 

แต่หลังจากเหตุการณ์โจรป่าที่เพิ่งผ่านไป จึงตัดสินใจที่เดินทางไปให้ถึงจุดหมายเลย เพราะว่ามันสะดวกกว่า 

และในตอนนี้ท่านพ่อก็อยู่ด้วย เราจึงไม่กังวลเรื่องมอนสเตอร์

กึก!!

คิดๆแล้วรถม้าก็หยุดกะทันหันอย่างที่ไม่ได้อยู่ในการคำนวณมาก่อน อย่าบอกนะว่าโจรป่าอีกแล้ว!!

ผมกำลังจะยื่นหน้าออกไปจากรถม้าเพื่อดูสถานการณ์ แต่ก็โดนคลาวด์ห้ามเอาไว้อีกครั้ง

“ไม่เป็นไรค่ะ!!! ครั้งนี้จะไม่ยอมลงจากรถม้าแน่!!”

ผมพูดด้วยความมุ่งมั่น ส่วนคลาวด์ก็มองกลับด้วยสีหน้าที่เหมือนจะบอกว่า พูดอะไรของเธอน่ะ 

และตามด้วยท่านพ่อที่มาเสริม

“คราวนี้ลงได้นะ แค่พักชั่วคราวน่ะ คุณม้าเองก็เดินทางมาไกลแล้ว เราต้องให้น้ำให้อาหาร แล้วก็ให้

เวลาเขาพักผ่อนด้วย พวกเราเองก็จะได้พักทานข้าวเย็นก่อนเดินทางต่อด้วยไง”

พูดแบบนั้นพลางยิ้ม ส่วนผมหลังจากได้ฟังก็พยักหน้าเพื่อเป็นการตอบรับว่าเข้าใจทุกอย่างแล้ว

จะว่าไป.....แล้ว ใครทำอาหารล่ะ?

คลาวด์นั่นเอง.....

ผมจึงไปช่วยคลาวด์ทำอาหารด้วย เผื่อจะลดโทษจากเมื่อครู่นี้ลงได้

“คลาวด์ วันนี้จะทำอะไรเหรอ?”

“มีซุปกระดูก แล้วก็เนื้อย่างง่ายๆครับ คุณหนูจะมาช่วยอย่างงั้นหรือครับ”

คลาวด์พูดพร้อมกับเอียงคอสงสัย แต่ว่า อย่าดูถูกกันนะจ๊ะ~

“ใช่ค่ะ เชื่อมือดิฉันได้เลย”

ว่าแล้วก็ลงมือ

คลาวด์นั้นตระเตรียมน้ำต้มกระดูกอยู่โดยการเลาะเนื้อชิ้นโตและแยกกระดูกออกจากกัน สำหรับเนื้อนั้น

ถูกเก็บไว้ในถุงเวทมนตร์ จึงทำให้เนื้อยังคงความสดเอาไว้อยู่ แล้วเขาก็เตรียมผักกับอะไรสารพัดอย่างของ

เขานั่นแหละ คงต้องใช้เวลาสักพักนึง ผมจึงเลือกที่จะทำเนื้อย่าง

เริ่มด้วยเอาเนื้อที่คลาวด์หั่นแยกออกมา มาหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ แยกใส่ภาชนะเอาไว้

หลังจากนั้นก็เตรียมเกลือ น้ำตาล น้ำ และเครื่องปรุงที่วางเอาไว้มาปรุงกับเนื้อแล้วทำการหมัก

อันที่จริง เรื่องเครื่องปรุงและอาหารผมก็ศึกษามาด้วยเหมือนกัน(เพราะว่ามันจำเป็นสำหรับนักผจญภัย) 

รวมถึงได้ทดลองมาแล้วบ่อยครั้ง เทียบกับรสชาติของอาหารในโลกเก่า จึงทำให้การปรุงของผมนั้นทำได้

อย่างคล่องแคล่วแล้ว

หลังจากหมักเนื้อจนอบอวลไปด้วยกลิ่นสมุนไพรและเครื่องเทศที่หอมฉุย ผมก็เอาเนื้อนั้นมาเสียบไม้ และเอา

ไม้ไปย่างใกล้ๆกับเตาที่กำลังต้มน้ำซุบกระดูกอยู่

ที่เหลือก็คอยควบคุมไฟ ไม่ให้เนื้อไหม้จนเกินไป....

“คุณหนูทำได้จริงๆเหรอครับเนี่ย?”

โดยที่ไม่ได้สังเกต พอได้ยินเสียงทักจากคลาวด์จึงหันไปมองและพบว่าเขากำลังทำหน้าตาตกใจอยู่

อะ อะ อะ อ้าว~ ประหลาดใจหรือจ๊ะ อย่าดูถูกผมให้มากนะ ที่โลกเก่า เพราะว่าผมต้องอยู่กับน้องสาวเวรตะไล

เสียส่วนใหญ่ พ่อแม่ก็เลิกงานจนดึกดื่น ผมจึงต้องทำอาหารเพื่อเลี้ยงครอบครัวอยู่บ่อยครั้ง ผมทำได้ตั้งแต่อาหาร

ง่ายๆ ไปจนถึงอาหารหรูๆบางชนิดเลยนะ คุยมากเดี๋ยวจะหาว่าโม้อีก~

“คึคึคึ ผิดคาดสินะคะ แต่ว่าเรื่องนี้น่ะ หมูๆค่ะ”

“ผิดคาดจริงๆนั่นแหละครับ ปกติไม่มีบุตรีดยุกคนไหนสนใจทำกับข้าวกันหรอกครับ เพราะว่ามันเป็นงาน

ของคนครัว อย่างมากที่สุดก็น่าจะทำแค่ขนมนั่นแหละ......”

คดีพลิก....อ้าว ตกลงผมผิดอีกแล้วเหรอเนี่ย? แต่ว่าก่อนหน้านี้ก็เพิ่งจะบ่นไปรอบนึงแล้วนะ ครั้งนี้ช่วย

อภัยให้หน่อยได้ไหม ก็คนมันไม่รู้นี่นาว่าความเป็นกุลสตรี กับความเป็นแม่ศรีเรือนมันคนละอย่างกันน่ะ 

ว่าแล้วก็กระพริบตาปริบๆใส่เพื่อขอให้ละเว้นโทษให้

ซึ่งทางคลาวด์นั้น หลังจากที่ได้เห็นก็

เห้อ~~

ถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะยื่นมือมาทางผม

จะตบกันเร้อ~~~!

เปล่าหรอก.....แค่ลูบหัวเฉยๆแหละ ผิดคาดมากเลย ผมจึงหันไปมองหน้าคลาวด์ คราวนี้เขายิ้มออกมา

“แต่ว่าสำหรับผมน่ะ...คุณหนูที่มีความเป็นแม่ศรีเรือนผมก็ไม่ได้เกลียดหรอกนะ”

ช่างสว่างเหลือเกิน ถ้าหากมองคลาวด์ในตอนนี้แล้วนั้น ราวกับว่าจะเห็นภาพดอกไม้ปูเป็นพื้นหลังเอาไว้เลย 

เผลอใจเต้นไปแวบนึงเลยนะเนี่ย ทั้งๆที่หมอนี่เป็นแค่ตัวประกอบแท้ๆ

“งะ...งั้นเหรอ? ที่จริงแค่คิดนิดหน่อยว่าเรียนเอาไว้น่าจะใช้ประโยชน์ได้น่ะ แต่ไม่เคยคิดเลยนะ ว่าคุณพวกเหล่า

คุณหนูเขาจะไม่ทำอาหารกัน”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ เรียนรู้ไว้น่ะดีแล้วล่ะ อาจจะเป็นประโยชน์อย่างที่คุณหนูว่านั่นแหละ”

พูดถึงตรงนี้ก็จ้องเข้ามาในตาของผม ราวกับประเมิน

“___________เพราะว่าผมไม่รู้ว่าคุณหนูจะออกบินไปตอนไหนนี่นา”

คำพูดนั้นราวกับทะลุปรุโปร่งไปถึงดวงใจของผม คลาวด์รู้งั้นเหรอ? ว่าผมวางแผนที่จะหนีไปเป็นนักผจญภัย

.....ไม่ ไม่น่าจะรู้หรอก คงเป็นแค่สัญชาติญาณล้วนๆ แต่ว่ากับคลาวด์ที่ดูเหมือนจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวผมนั้น 

ทำเอาผมหาอะไรมาอธิบายไม่ถูกเลย

และแล้วความรู้สึกกระอักกระอ่วน ก็เริ่มก่อตัวขึ้น อาหารเสร็จแล้วเราจึงเอาออกไปเสิร์ฟและพากันรับประทาน

อาหารเย็น

พอทานเสร็จก็ออกเดินทางต่อ

และใช้เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดเราก็มาถึงอาณาเขต [Lunar Tear] กันแล้ว

หลังจากติดต่อกับทหารเฝ้ายามเสร็จ ก็มุ่งไปที่บ้านของผู้ใหญ่บ้าน

ตอนนี้จะเที่ยงคืนแล้ว เลยไม่คิดว่าจะมีใครมาต้อนรับอยู่หรอก แต่เมื่อลงจากรถ

“ท่านเอลิเชียยยยยย”

เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น ร่างเล็กๆที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและสวมกอดผม 

โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวสักนิด

“ยินดีต้อนรับค่า”

เจ้าของร่างนั้นคืออมาเรียนั่นเอง

ทำเอาผมตกใจนิดหน่อย เพราะว่าเธอแตกต่างจากครั้งที่แล้วมาก ทั้งบรรยากาศรอบตัวและท่าทางการพูด 

เรียกได้ว่าคนละคน ก็ได้แหละ..... ถ้ามองจากความใจกล้าตอนนี้แล้ว

ซึ่งทำเอาผมอยากจะร้องถามออกไปตรงๆเลยว่า

ฉันไปสนิทกับหล่อนขนาดนั้นตอนไหนงั้นเหรอ!?

***