คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 3 ขวบ : รู้สึกรำคาญล่ะ
หลังจากที่เมื่อวานผมได้จมปรักอยู่กับความเศร้ามาทั้งวันแล้ว
วันนี้ผมจึงตัดสินใจว่าจะทำตัวให้เป็นปกติ เมื่อฟิลเวียปลุกผมให้ลุกขึ้นจากที่นอน ผมก็ค่อยๆ
ลุกขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่พยายามจะแจ่มใส
“อะไรกันคะคุณหนู
ยังเศร้าอยู่อีกหรือคะ? ให้ฟิลเวียคนนี้ชงนมอุ่นๆให้เอาไหมคะ?”
ทั้งๆที่ควรจะเป็นแบบนั้น แต่ฟิลเวียกลับทักขึ้น ก็ทำเอาผมเบิกตากว้างทันที นี่ผมยังดูเหมือนแบบนั้น
อยู่เหรอ?
“ฮุ ฮุ ฮุ ทำหน้าอะไรของคุณหนูกันคะ? คิดว่าดิฉันเลี้ยงดูคุณหนูมานานแค่ไหนกัน คุณหนูรู้สึกอย่างไร
ดิฉันรู้ได้หมดนั่นแหละค่ะ โฮะๆๆ”
หัวเราะได้น่ารำคาญดี
แต่พอเห็นฟิลเวียที่เป็นแบบนี้ ทำให้ผมสงบลงนิดหน่อย
“อือ
ถ้าเช่นนั้นรบกวนด้วยแล้วกันนะคะ”
พูดจบก็ลุกขึ้นจากเตียง
ทำความสะอาดร่างกายและให้ฟิลเวียแต่งตัวให้
“อ่อ
แล้ววันนี้คุณหนูจะศึกษาอยู่ในห้องอีกหรือเปล่าคะ?”
และในขณะที่กำลังซึ้งใจอยู่นั้น
จู่ฟิลเสียก็เอ่ยถามขึ้นมาเสียก่อน ด้วยท่าทางที่เคอะเขิน
“ทำไมหรือ”
ผมจึงถามกลับพลางดื่มนมอุ่นไปด้วย
อันที่จริงก็พอจะเดาคร่าวๆได้อ่ะนะ
“คือว่าดิฉันมีภารกิจกับสมาคม....”
“จ๊ะ....”
ผมตอบกลับไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเรียบที่เฉย ยังไงฟิลเวียก็ยังเป็นฟิลเวียคนเดิมล่ะนะ.....
เดี๋ยวผมจะฟ้องท่านพ่อแน่ คอยดูเถอะ!
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จผมก็ลงไปข้างล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้าที่ห้องอาหาร
“เอ๊ะ วันนี้ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่อยู่งั้นหรือ?”
เมื่อถึงโต๊ะอาหาร ผมก็กวาดตามองไปรอบๆ ที่โต๊ะอาหารอันยาวเหยียดนั้นมีเพียงแค่เดวิดที่นั่งอยู่
และคลาวด์ที่ยืนอยู่หลังเก้าอี้ ที่เตรียมเอาไว้ให้กับผมเท่านั้น
ผมจึงอุทานออกมาเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะอาหาร
“สวัสดีครับคุณหนู”
“สวัสดีจ๊ะคลาวด์”
ผมกับคลาวด์แลกเปลี่ยนบทสนทนากันนิดหน่อยก่อนที่จะเริ่มรับประทานอาหาร และเมื่อรับประทาน
อาหารเสร็จ ก็ตัดสินใจที่จะไปยังห้องสมุดเพื่อศึกษาหาความรู้ต่อ
แต่แล้ว....
“เดี๋ยวก่อนสิเอลี่”
ก็มีเสียงทักขึ้นจากทางด้านหลัง..... เดวิดนั่นเอง
“คะ?....ท่านพี่”
ถึงแม้จะรู้สึกรำคาญนิดหน่อยก็เถอะ แต่ผมก็ฝืนยิ้มและหันไปตอบกลับเดวิดไป
ที่ผ่านมาผมนั้นคอยหลีกเลี่ยงเดวิดมาตลอดเพราะไม่อยากที่จะต้องเจอกับธงตาย แต่ก็นะ...
หลังจากเหตุการณ์ที่เขต [Lunar Tear] แล้ว ทำให้ผมมองเดวิดดีขึ้นจากเดิมนิดหน่อย
หือ?
ถามว่าทำไมถึงมองเดวิดไม่ดีขนาดนั้นงั้นเหรอ
ก็แหม~ อย่างที่เคยบอกไปนั่นแหละ... เดวิดเป็นตัวละครที่ผมเกลียดที่สุด ตั้งแต่อยู่ในเกมแล้ว เพราะการ
ที่สามารถฆ่าน้องสาวตัวเองได้อย่างไม่ใยดี เพียงเพื่อนางเอกนี่แหละ
ผมเองก็เป็นพี่ชายคนหนึ่งนะ ถึงแม้น้องสาวของผมจะไม่ได้เรื่องและทำตัวน่ารำคาญยังไง ผมก็ไม่มีทาง
คิดที่จะฆ่าน้องสาวตัวเองเพื่อผู้หญิงที่ตนรักแน่ๆ
ถึงแม้ว่าเดวิดในตอนนี้จะยังไม่แสดงลักษณะนิสัยเหล่านั้นออกมาให้เห็นก็เถอะ
แต่ว่าในสักวันหนึ่ง ก็ต้องมีสักวันที่เดวิดได้ไปเจอกับลิลลี่ และตกหลุมรัก เมื่อเวลานั้นมาถึง ผมที่ทำดีกับเดวิด
อาจจะกลายเป็นตัวน่ารำคาญสำหรับเขาแทนก็ได้
สู้อยู่ห่างๆกันแบบนี้น่ะ
ยังจะดีกว่าเสียอีก....
ก็เพราะคิดแบบนั้นจึงพยายามเมินเดวิดเรื่อยมา จนกระทั่งวันนี้ที่ยอมเปิดใจให้นิดหน่อย
.......และนั่นก็เป็นความคิดที่ผิดพลาดจริงๆ
“เอลี่ คือว่านะ พี่จ๋าเห็นว่าเอลี่กำลังเศร้าเลยอยากจะช่วยอะไรเอลี่บ้าง พี่จ๋ามีของขวัญ
มาให้เอลี่ด้วยนะ
รับไปสิ”
ว่าแล้วก็ยืนตุ๊กตาออกมาให้กับผม ตุ๊กตานั้นเป็นตุ๊กตาที่ถักด้วยเชือก ถ้าเทียบกับตุ๊กตาในปัจจุบัน
อาจจะดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ถ้ามองลึกๆลงไปแล้วก็จะสามารถรู้สึกถึงความตั้งใจของคนทำได้
เส้นผมนั้นทำด้วยเส้นเชือกสีขาว ถักเป็นทรง ชุดของตุ๊กตาที่สวมใส่นั้นก็มีการตัดเย็บเป็นอย่างดี
พอมองแบบนี้แล้วคล้ายกับชุดเก่าของผมที่เคยใส่เลย......หืม
ตุ๊กตานี่พอมองดูดีๆแล้วคล้ายกับผมเลยนี่นา
ด้วยความสงสัยผมเลยหันไปมองหน้าเดวิด
“ตุ๊กตาตัวนี้เหมือนเอลี่มากเลยนะ
พี่จ๋าก็เลยซื้อมาน่ะ”
อือ....ซื้อมาเพราะเหมือนนี่เอง ถ้าหากสั่งทำพิเศษคงน่าขยะแขยงน่าดูล่ะนะ
ว่าแต่....ถึงยังไงก็เถอะ ตุ๊กตางั้นเหรอ? ผมเองก็เคยเป็นเด็กวัยรุ่นผู้ชายด้วย ถ้านับอายุจริงๆ อายุก็
มากเกินกว่าจะมาเล่นตุ๊กตาแล้วด้วย อีกอย่างการรับตุ๊กตาจากเดวิดก็เหมือนกับการสร้างสัมพันธ์
อันดีกับเดวิดด้วย เพราะฉะนั้น
“ไม่เป็นไรค่ะ
ไม่ขอรับดีกว่า”
ผมจึงปฏิเสธออกไป
“เอ๋ ทำไมล่ะ
ไม่ชอบงั้นเหรอ”
แน่นอนว่าเดวิดไม่มีทางยอมง่ายๆแน่ หมอนั่นถามกลับมาทันทีหลังจากที่ผมปฏิเสธ เอายังไงดีนะ?
เมินดีไหมนะ?
คิดแล้วผมจึงเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่สนใจเดวิดที่ตามมาข้างหลัง
“เอลี่
ตอบพี่จ๋าหน่อยสิ”
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะท่านพี่
แต่น้องคงรับเอาไว้ไม่ได้”
“พี่จ๋า
ถึงได้ถามไงวา ทำไม เอลี่ ตอบหน่อยสิ!”
ก็ไม่อยากจะเกี่ยวข้องด้วยไงเล่า
อยากจะพูด แต่ก็พูดไม่ได้ไง เข้าใจมั๊ย!!
ผมเลยเมินต่อ
“เอลี่!”
“.......”
“นี่ เอลี่!”
“...........”
หมอนั่นยังคงรบเร้าผมต่อ ทั้งก้าวหนึ่ง ก้าวสอง และก้าวสาม ในขณะที่กำลังก้าวขึ้นบันไดนั้น
เดวิดก็ตามรบเร้าอย่างไม่ลดละ
คลาด์เองก็เดินตามผมมาโดยไม่พูดอะไรเช่นกัน
และในขณะที่กำลังเดินจนถึงก้าวสุดท้ายนั้น
“เลิกยุ่งกับหนูสักทีเถอะค่ะ!!!”
ความอดทนที่พยายามเก็บเอาไว้กลับเตลิดไปหมดแล้ว ความรำคาญ และความกลุ้มใจที่มีมีตั้งแต่ต้น
ระเบิดใส่เดวิดที่ยังคอยรบเร้าไม่เลิก
และในขณะที่กำลังจะปัดมือเดวิดไปนั้น
วืด~
ผมกลับคำนวณผิด
สิ่งที่ผมปัดไปนั้นคือความว่างเปล่า ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น ในขณะที่โน้มตัวไปปัด แต่ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น
นั้น
ร่างกายของผมก็เสียจุดสูญถ่วง
ผมร่วงลงมาจากบันได
ทันที
“คุณหนู!!”
“เอลี่!!!!!!!!!”
เสียงทั้งคู่ดังขึ้นทันทีพร้อมกับจนแสบแก้วหู ในขณะที่ผมกำลังร่วงลงสู่พื้นล่างนั้น ในชั่วขณะหนึ่ง
ผมรู้สึกเหมือนว่า ช่วงเวลาได้ไหลไปอย่างช้าๆ ภาพหนึ่งนั้นได้ตราตรึงอยู่ภายในแก้วตาของผม
ร่างของเดวิดนั้นพุ่งตัวออกมาอย่างรวดเร็ว
รวดเร็วกว่าคลาวด์ที่กำลังกายดีกว่าตนเป็นหลายเท่า
พร้อมกับกางแขนทั้งสองข้างเอาไว้
เดวิดกอดร่างผมไว้ในขณะที่กำลังร่วงลงสู่พื้น
แนบชิด และมิดชิด
เพื่อป้องกันไม่ให้ร่างผมได้รับความบาดเจ็บ และหลังจากนั้น
ตุ๊บ!!
ร่างของทั้งสองก็ร่วงลงสู่พื้น
“ท่านเอลิเชีย ท่านเดวิด!”
ทุกอย่างจบลงแล้ว ตอนนี้ผมและเดวิดลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายแล้ว ได้ยินเสียงเรียกดังลั่นมาจากคลาวด์
ด้วยน้ำเสียงที่แตกตื่น
พลางรีบเดินลงมา เพื่อดูอาการของพวกผม
“ท่านเอลิเชีย! ปลอดภัยไหมครับ”
พอมาถึงก็ถามความปลอดภัยของผมก่อน ผมเองจนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกตัวดีอยู่ จึงค่อยๆดันตัวออก
จากเดวิดที่กอดผมซะแน่น
และออกไปหาคลาวด์ที่อยู่ข้างนอก ก่อนจะพูดออกมา
“ค่ะ ปลอดภัยดี”
ผมตอบพร้อมกับเช็คสภาพร่างกายไปด้วย
โอเค ไม่บาดเจ็บมาก คิดดังนั้นจึงหันไปมองที่ใบหน้าคลาวด์อีกครั้ง
แต่ภาพที่เห็นนั้นกลับเป็นภาพของคลาวด์ที่เบิกตากว้าง
สีหน้าของเขานั้นซีดเผือด
“หือ? เกิดอะไรขึ้นเหร.....”
เหนอะหนะ.....
ในขณะที่กำลังจะก้าวข้าวไปหาคลาวด์ที่กำลังอยู่ในสภาพไม่ปกติอยู่นั้น
ขาของผมก็เหยียบเข้ากับบางสิ่ง ที่หนืดคล้ายกับของเหลว คิดแล้วจึงก้มลงดู
และที่ตรงนั้น
“เลือด?”
มันคือเลือด เลือดงั้นเหรอ แล้วเลือดของใครกันล่ะ?
พยายามจะหลอกตัวเองอยู่ทั้งๆที่ในใจก็รู้อยู่แล้ว
ผมค่อยๆหันไปทางร่างเดวิดที่อยู่ตรงนั้น และ
____________ต้นเหตุของเลือดนั้นก็คือเลือดของเดวิดนั่นเอง
“ท่านพี่เดวิด!!!!!!!!!”
เหตุการณ์ในครั้งนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ผมตะโกนชื่อเดวิดออกมา
***
ความคิดเห็น