เป็นเกมจีบหนุ่มแล้วไง? ข้าขอเล่นแบบเกม Action RPG แล้วกัน!

ลำดับตอนที่ #19 : 3 ขวบ : คุณพี่ชายเลือกของขวัญให้ล่ะ

-มุมมองของเดวิด-

หลังจากที่เอลี่กลับมาจากหมู่บ้าน [Lunar Tear] อาการของเอลี่ก็ไม่ค่อยจะดีนัก

ไม่ใช่อาการเจ็บปวดทางกาย แต่คงจะเป็นอาการทางใจเสียมากกว่า เดวิดคิดเช่นนั้น

ทั้งสัตว์เลี้ยงที่รัก ต้องมาตายเพราะสละชีพตัวเองเข้าช่วยป้องกันเอาไว้ ป่านนี้คงจะทั้งรู้สึกผิด ทั้งเศร้า 

และทั้งเหงาปนๆกันไป เพราะฉะนั้นเดวิดที่เป็นพี่ชายเองก็อยากจะช่วยปลอบใจน้องสาวที่กำลังเศร้าอยู่

คนนี้ให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

“แล้วเราจะช่วยอย่างไรได้บ้างนะ”

เขาบ่นพึมพำกับตัวเองไปเรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุดก็มาพบกับคลาวด์ที่กำลังทำหน้าที่ประจำวันอยู่

“เป็นอะไรไปหรือครับ ท่านเดวิด?”

คลาวด์ถาม ในขณะที่สองมือกำลังเตรียมดาบไม้เพื่อที่จะทำการฝึกซ้อมให้กับเดวิดในช่วงบ่าย

เดวิดเองพอได้ยินเสียงเรียกจึงหันมามองคลาวด์ในขณะที่ตนก็ยังคงทำท่าทางครุ่นคิดอยู่

“นี่คลาวด์ มีวิธีที่ชั้นจะสามารถทำให้เอลี่อารมณ์ดีขึ้นมาบ้างหรือเปล่า?”

“แค่ท่านไม่ไปยุ่งกับคุณหนูก็พอครับ......”

คลาวด์ตอบออกมาทันทีโดยไม่ทันได้คิดอะไร ทำเอาเดวิดไม่พอใจนิดหน่อย เขาจึงท้าวเอวแล้วเถียงกลับ

“พูดอะไรน่ะ ตอนนี้เอลี่กำลังเศร้านะ เป็นหน้าที่ของพี่ชายที่ต้องให้กำลังใจไม่ใช่หรือไง?”

“แต่ผมว่าคุณหนูไม่ค่อยชอบให้ท่านเดวิดเข้าใกล้นะครับ ที่ผ่านมาก็ดูเหมือนจะเลี่ยงๆอยู่ด้วย....”

คลาวด์ที่รู้จักเอลิเชียและสามารถวิเคราะห์สถานการณ์ได้เป็นอย่างดี ได้กล่าวสิ่งที่คิดออกมา

อย่างไร้สีหน้า แต่เดวิดก็มิได้นำพาแต่อย่างใด

“นั่นมันซึนเดเระต่างหาก!!”

เป็นอันว่าคลาวด์ยอมที่จะไม่พูดต่อแล้ว ถ้านายรู้สึกว่าโอเค ก็ปล่อยให้คิดแบบนั้นไปก็แล้วกัน

จากนั้นจึงกลับเข้าประเด็นต่อ

“ถ้าเช่นนั้นของขวัญล่ะครับ ลองให้ของขวัญดูไหมครับ?”

“ของขวัญเหรอ? ก็ดีนะ แล้วคิดว่าอย่างเอลี่ควรซื้อของขวัญอะไรให้ดีล่ะ”

เดวิดถูกใจกับความคิดเห็นนี้ จึงถามต่ออย่างตั้งใจ 

“ก็ของขวัญที่เด็กผู้หญิงชอบ อย่างพวกเครื่องประดับ หรือตุ๊กตา....แบบนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ?”  

ก็เป็นแบบพื้นฐานน่ะนะ แต่ตามความรู้สึกลึกๆของคลาวด์แล้ว ตอนคุยกับเอลิเชียจะรู้สึกเหมือนคุยกับ

ชายที่มีอายุมากกว่าตน เสียมากกว่า 

จึงไม่แน่ใจเอลิเลียจะชอบของขวัญประเภทนี้หรือไม่ แต่ถ้าเดวิดโอเคคลาวด์ก็ไม่คิดจะพูดอะไรมากไปกว่านั้น

เพราะว่ามันเสียเวลาไงล่ะ!

“ความคิดดี! ถ้าเช่นนั้นไปกันเลยดีกว่า”  

และนี่ก็คือสิ่งที่คลาวด์คาดเอาไว้ เพราะคิดว่าสุดท้ายเดวิดก็ต้องชวนตนออกไปช่วยเลือกของขวัญ

อย่างที่กล่าวเอาไว้อยู่ดี จึงรีบทำให้ทุกอย่างมันจบแต่โดยเร็วโดยไม่รบกวนกำหนดการซ้อมในช่วงบ่าย

และแล้ว เดวิดและคลาวด์ก็นั่งรถม้าเข้าไปในเมืองพร้อมกับทหารคุ้มกันอีก 2 นาย

พอมาถึงโซนตลาด ทั้งสองก็ลงเดินเพื่อเลือกสินค้า

เริ่มจากมุมเครื่องประดับกันก่อน ที่มุมเครื่องประดับของชนชั้นสูงนั้นมีเครื่องประดับที่สวยงามเรียงราย 

ทั้งแหวนเพชร สร้อยคอ และกำไลข้อมือ ไม่ว่าอันไหนก็เหมาะกับเอลิเชียไปเสียหมด เดวิดคิดเช่นนั้น

เลยตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเลือกอะไรดี

จึงเดินไปที่ร้านโน้น ร้านนี้เรื่อยๆ เดินไปอย่างรวดเร็วเพื่อมองหาสิ่งที่น่าจะเข้ากับเอลิเชียมากที่สุด

และในท้ายที่สุดเดวิดก็คลาดกับคลาวด์และทหารคุ้มกัน

“เอ๋ เราอยู่ที่ไหนกันล่ะนี่?”

เพราะว่ารู้สึกตื่นเต้นมากไป เดวิดจึงเดินไปมาโดยไม่มองเส้นทางเลยสักนิด และในท้ายที่สุดเขาก็หลง

เข้ามาในตรอกแคบๆ ที่ไม่น่าจะมีใครอยู่จนได้

“ระ... เราเข้ามาทางไหนกันนะ?”

แล้วก็แน่นอนว่าเพราะว่ามันซับซ้อน เดวิดจึงไม่ทราบด้วยว่าตัวเองเข้ามาจากทางไหน ที่ทำได้จึงมีแค่

การเดินวนไปในตรอกที่เปรียบเสมือนเขาวงกตเรื่อยๆ และหลังจากนั้นเขาก็พบทางออกจนได้

แต่ ณ ที่นั้น ก็ยังเป็นที่ๆเขาไม่รู้จัก เป็นสถานที่ๆรกร้างไม่มีผู้คน ที่นั่นมีเพียงแค่อาคารร้างหลังหนึ่งที่ไม่มี

หลังคาเท่านั้น

“ใครคะ!?”

ในขณะที่เดวิดกำลังคิดวิธีที่ดีในสุดในการหาทางออก จู่ๆก็มีเสียงเรียกหนึ่งดันขึ้น เขาหันไปตามต้นเสียงนั้น

และก็พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุน่าจะเท่าๆกับเอลิเชีย

เธอเป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก มีผิวพรรณที่ดี ถึงแม้จะสกปรกไปหน่อยก็ตาม เส้นผมของเธอนั้นสีทองบริสุทธิ์ดุจดั่ง

ขุนนางจากที่ไหนสักแห่ง 

แต่เมื่อดูจากการแต่งตัวของเธอแล้ว คงจะไม่ใช่.... น่าจะเป็นเด็กๆสามัญชนในเมืองแห่งนี้เสียมากกว่า

“อะ เอ่อ...สวัสดีครับ คือผมหลงทาง หาทางออกไม่ได้น่ะครับ”

แต่จะทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นกังวลไม่ได้ ชื่อของตนเองก็เปิดเผยไม่ได้ด้วย จึงอธิบายสถานการณ์ปัจจุบัน

ให้เธอคนนั้นเข้าใจก่อน และเมื่อเดวิดพูดดังนั้น เธอก็พยักหน้ารับ

“เช่นนั้นหรือคะ? ถ้าเช่นนั้นดิฉันช่วยพาออกไปให้ไหมคะ”

เธอตอบอย่างแข็งขัน พร้อมกับแววตาที่มุ่งมั่น เธอวางสิ่งของที่อยู่ในมือลง และเดินมาทางเดวิด

เดวิดสังเกตถึงสิ่งนั้นจึงได้ถามออกไป

“นั่นมันอะไรงั้นเหรอ?”

“อ๋อ สิ่งนั้นคือตุ๊กตาค่ะ ดิฉันถักตุ๊กตาเพื่อหาเลี้ยงชีพน่ะค่ะ”

พูดเช่นนั้นเด็กสาวก็หยิบตุ๊กตาที่เพิ่งวางหมากๆ ออกมาอวด ตุ๊กตานั้นเป็นตุ๊กตาผ้าที่มีการเย็บอย่างประณีต 

ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะถูกทำขึ้นโดยเด็กอายุเพียงแค่นี้ รูปร่างของตุ๊กตานั้นเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก เส้นผมนั้น

ถูกถักด้วยเชือกสีขาวอย่างสวยงาม พร้อมกับชุดเดรสสีฟ้าที่ถูกตัดเย็บอย่างประณีตด้วยเช่นกัน พอมองตุ๊กตา

นั่นดูแล้วก็คล้ายๆกับเอลี่เลย เดวิดคิดเช่นนั้น

ดังนั้นเดวิดจึงตัดสินใจเลือกของขวัญที่จะให้น้องสาวของเขา

“ชั้นขอซื้อนั่นได้ไหม?”

“เอ๋ ท่านจะรับตุ๊กตาตัวนี้หรือคะ”

“อยากได้เป็นของขวัญให้น้องสาวน่ะ ช่วยขายให้หน่อยได้ไหม?”

“ค่ะ!! ขอบคุณนะคะ เป็นครั้งแรกที่ขายได้เลยค่ะ ขอบคุณมากจริงๆนะคะ”

ว่าแล้วเธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ช่างเป็นเด็กผู้หญิงที่ใจดีและขยันขันแข็งอะไรเยี่ยงนี้

เดวิดคิดแค่นั้น แล้วก็เดินตามเด็กสาวเพื่อออกจากตรอกเขาวงกตนี้ แน่นอนว่าข้างนอกก็มีพวกทหาร

และคลาวด์ที่กำลังตามหาตัวเดวิดอยู่ เดวิดจึงไปรวมตัวกับพวกเขาพร้อมกับขอโทษขอโพยยกใหญ่

ซึ่ง ณ ตอนนั้น เดวิดไม่รู้เลย

ถ้าเป็นเรื่องราวในเกมล่ะก็ จะต้องเกิดอีเว้นท์หนึ่งขึ้นที่จะทำให้เกิดความรักเล็กๆผลิบานขึ้น 

เด็กผู้หญิงคนที่เดวิดอยู่ด้วยเมื่อครู่นี้ก็คือ ลิลลี่ เฟรเดีย นางเอกของเกมส์นั่นเอง

ณ วัน เวลานี้ตามเนื้อเรื่องในเกมนั้น เดวิดได้เข้ามาในเมืองด้วยเหตุผลที่แตกต่างจากในครั้งนี้ 

แน่นอนว่าเขาก็หลงเข้ามาในตรอกเช่นกัน และภาพที่พบเห็นนั้นก็คือภาพเด็กสาวที่กำลังร้องไห้อยู่

เด็กสาว อดีตลูกขุนนางที่ตกอับ เธอสูญเสียพ่อและแม่ของเธอไป พี่ชายของเธอก็ทำงานอย่างหนักเพื่อดูแลเธอ 

ณ ตอนนั้น สิ่งที่เด็กอายุ 4 ขวบสามารถทำได้มีเพียงแค่การร้องไห้อย่างสิ้นหวัง และความอ่อนแอนั้นทำให้ความ

รู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นในตัวเดวิด

อยากจะปกป้อง ทิ้งเธอคนนี้ไม่ไว้ไม่ได้ ยิ่งตอนหลังที่เดวิดรู้ว่าเธอลูกลูกสาวของขุนนางที่ตกอับ ความสงสาร

ก็ยิ่งทวีคุณ และแปรผันเป็นความรักในลักษณะของความรู้สึกที่อยากจะปกป้อง

มันควรจะเป็นเช่นนั้น

เพียงแต่เดวิดในตอนนี้คิดถึงเพียงแค่เอลิเชีย น้องสาวของตนเท่านั้น

และลิลลี่เองก็ไม่ได้เศร้าเสียใจอะไร ทั้งยังทำตัวเข้มแข็งและสามารถก้าวไปข้างหน้าด้วยลำแข้งของตัวเองได้

สิ่งที่เดวิดคิดกับเธอนั้นจึงเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงที่ใจดีและขยันขันแข็งก็เท่านั้น

ไม่มีอะไรอย่างอื่นมากกว่านั้น

แต่เรื่องราวของธงผืนนี้ที่ถูกหักไปแล้วนั้น เอลิเชียไม่ได้รู้ถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว...

***