Dolle Lela ตุ๊กตาต้องสาป

เปิดเรื่อง: 30/3/2562

สถานะ: เปิดเรื่อง

“Dolle lela”

     ตุบ ตุบตุบตุบ...ฟุบ!

     “วินเทอร์สโมค...วินเทอร์สโมค!! ข้าอยากฟังนิทาน!” ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูททางการที่วิ่งอย่างเร็วรีบมุดเข้าไปในพุ่มหญ้าโผล่หน้าออกมาร้องเรียกเจ้าหนูสีขาวที่กำลังนอนหลับอยู่ใต้ต้นสวีทตี้ฮอกส์

     “งืออออ...ไม่อาววววข้ากำลังนอนหลับฝันดีดมกลิ่นหวานๆจากต้นสวีทตี้อยู่...” จมูกสีชมพูระเรื่อของเจ้าหนูขยับยุกยิกพลิกตัวกลมป้อมหนีกอดหมอนข้างขนาดพอดีตัวเอาไว้อย่างสลึมสลือ “อย่ากวนข้ามัสฮันต์ ไปให้เจ้ากระต่ายดิดเดิ้ลเล่าให้ฟังนู่น” มันเอ่ยปากไล่อย่างเกียจคร้าน

     เจ้าของดวงตาสีทองที่กำลังฉายแววตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิดทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างถือวิสาสะ ไม่ยอมไปตามคำไล่ของวินเทอร์สโมคหนำซ้ำยังเบียดตัวเข้าไปใกล้อย่างเซ้าซี้

     น่ารำคาญจริง

     “ไม่เอาน่า กระต่ายดิดเดิ้ลไปงานแต่งงานญาติ ดิดเดิ้ลไม่อยู่ ไม่มีใครเล่านิทานให้ข้าฟัง เจ้าก็ต้องเล่าแทนไง” ริมฝีปากยิ้มกว้าง มัสฮันต์ใช้ศอกกระทุ้งเจ้าหนูวินเทอร์สโมคสองสามทีพลางนึกวิธีที่จะปลุกขึ้นมาได้

     ถ้าเจ้าหนูขี้เซาไม่ตื่นเขาจะยอมปีนต้นถั่วขึ้นไปเก็บผลมันลงมาจากความสูงสองพันหนึ่งร้อยยี่สิบฃเก้าเมตรสามสิบเซนสามสิบสองมิลมาห้ากระบุงเพื่อเลี้ยงพวกกระรอกบนต้นไม้ที่มีอยู่กว่าสองร้อยห้าสิบตัว!

     ยอมเฉยๆนะ ไม่ได้บอกว่าจะทำ  (…)

     “วินเทอร์สโมค! เจ้าแมวดำรอฟสกี้แอบเข้าบ้านเจ้าแล้วฉกขนมของเจ้าไปกินอีกแล้ว!!”

     “วันนี้ข้าไม่ได้ทำ งั่มงั่ม...ขนม”

     “...”

     อย่างนี้มันต้องใช้ท่าไม้ตาย!! 

     ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกได้ สาม สอง หนึ่ง...เริ่ม!

     “วินเทอร์สโมค ข้าอยากฟังนิทานนี่นา น้าน้าน้า น้า... วินเทอร์สโมคนอกจากเจ้าแล้วข้าไม่รู้จะฟังใครเล่าแล้ว ได้โปรดนะ ขอร้องล่ะนะ ข้าอยากฟัง อยากฟัง อยากฟังงงงง วินเทอร์สโมค นี่ นี่ นี่ วินเทอร์สโมคคคค” มือสองข้างจับเข้าที่ไหล่ของคนนอนอุตุเริ่มออกแรงโยกไปโยกมาตามความหมั่นไส้(?)

      ตื่นซะสิ ตื่นสิ ตื่นสิ!

      “พอ ! เลิกกวนข้า ข้าจะเล่าแค่เรื่องเดียว เสร็จแล้วเจ้าต้องกลับไป ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าไม่เตือน!” เจ้าหนูขาวผุดลุกนั่งใช้หมอนที่ยัดไปด้วยนุ่นชี้มาทางคนก่อกวนอย่างอารมณ์เสีย

      ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้คนใส่สูทผูกไทด์ ผู้ไม่ใส่ใจคนจะหลับจะนอน!

      “ดีเลย ข้าเตรียมหนังสือนิทานมาแล้ว เล่าหมดนี้เมื่อไหร่ข้าไปทันที” มัสฮันต์ยิ้มแย้มคว้าหนังสือเล่มหนาที่คาดว่าน่าจะเป็นหนังสือนิทานออกมาจากกระเป๋าเสื้อในสูท

      เดี๋ยว...คือมันหนามาก นี่นิทาน?

      เจ้าหนูเลิกคิ้วขึ้นคว้าหนังสือจากมัสฮันต์มากะน้ำหนักดู พลิกไปพลิกมาจึงได้ข้อสรุป หน้าหนังสือมีอย่างน้อยๆคือเก้าร้อยกว่าหน้าและสามารถโยนใส่หัวเจ้าแมวดำจอมกวนอย่างรอฟสกี้ให้หัวแตกได้

      เป็นความคิดที่ดีแต่ตอนนี้มันอยากจะเล่าให้จบและรีบนอน!

      ดังนั้นแผนนี้มันจะพับเก็บเอาไว้ก่อน

      “ไม่ ...ข้าจะเล่านิทานของข้าให้ฟังดีกว่า ส่วนเรื่องนี้เจ้าคงฟังดิดเดิ้ลเล่าจนเบื่อแล้ว” มือของมันโยนหนังสือเข้าพุ่มไปอย่างไม่สนใจกอดหมอนเอาไว้อย่างแนบแน่น

      จ้างให้มันก็ไม่อ่านหรอก ไอ้เล่มนั้นกว่าจะอ่านจบก็สว่าง กวนเวลานอนกลางคืนไม่พอ ยังเลทไปเวลานอนกลางวันด้วย ไม่ได้ๆ แบบนั้นไม่ต้องมาเรียกมันว่าวินเทอร์สโมคยอดนักขี้เซาแล้ว

      “ไหนๆ เจ้าจะเล่าอะไรให้ข้าฟัง?”  ชายหนุ่มยิ้มแฉ่งคว้าหมอนที่เตรียมมา คว้าเอาจากในหมวกเอามากอดกระพริบตาปริบๆสามทีรอฟังอย่างตั้งใจ

      บางทีมันก็สงสัยนะ ว่าเจ้าหนุ่มนี่ยัดพวกที่ถือมาไว้ตรงไหน(…)

      แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น...

      “นี่ๆ เรื่องราวของเจ้าเป็นอย่างไร รองเท้าแก้วไหม? แอปเปิ้ลอาบยาพิษล่ะ? ฟองสบู่? หรือปราสาทที่ล้อมรอบไปด้วยเถาวัลย์กุหลาบนับไม่ถ้วน?”

      “เรื่องเก่าซ้ำวนล้วนน่าเบื่อ ในนิทานข้าไม่มีรองเท้าแก้ว แอปเปิ้ล ฟองสบู่...ปราสาทอะไรทั้งนั้นล่ะ”

      “แล้วเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรเหรอ?” มัสฮันต์เอียงคอแล้วทิ้งตัวลงกับต้นไม้นอนรอฟังอย่างตั้งใจ

      “เรื่องที่ข้าจะเล่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับตุ๊กตา...” วินเทอร์สโมคเริ่มเกริ่นเรื่อง ปากอ้ากำลังจะเล่า

      “สนุกจังๆ มหัศจรรย์สุดๆ

      “ยัง! เรื่องมีอยู่ว่า....”

                ...และแล้วเรื่องราวของเจ้าหนูวินเทอร์สโมคก็เริ่มขึ้น...

Writer : เหมียวรักของหวาน

ขอบคุณรูปภาพหน้าปกจาก : Deloris