สาวน้อยขัดดอก

ปัญชิกา น้องปุยฝ้าย + ปุลวัช คุณปูน

“ที่ว่าสดว่าซิงนี้จริงหรือเปล่า? 

“คุณ?! พูดอะไรคะ?” ร่างเล็กลุกขึ้นถอยหลัง เมื่อโดนคุกคามจากชายแปลกหน้า 

“หึ เอางี้ไหม ไปกับฉัน แล้วเดี๋ยวจะจ่ายให้เอง ไม่ต้องโดนหักค่าตัว ถ้าสดจริงๆ ถ้าซิงอย่างว่า แล้วฉันจะเลี้ยงเธอต่อ  เอาไหม?” 

ดูเหมือนจะยังเด็กเพราะตัวหล่อนเล็กนิดเดียว หน้าตาไร้เครื่องสำอางใสกิ๊ก ดวงตาหล่อนแจ๋วแหววกลมโต

แต่มองดีๆ หล่อนก็ไม่ได้เด็กนักหรอก  มีอกมีเอว ออก จะน่าฟัดขนาดนี้

................................................

“ฮึก...ฝ้ายไม่อยากทำ ฝ้ายไม่ทำนะคะ” หล่อนพูดพึมพำตัวสั่นอยู่บนเตียง

“อะไร?” คนอยากทำก้าวเข้ามาหา ดึงหล่อนลงมายืน คนตัวเล็กเงยหน้าช้อนตาจ้องเขา ทั้งสีหน้าบิดเบ้กลั้นสะอื้น 

“ให้ฝ้ายทำอย่างอื่น ทำงานใช้แรง ยังไงก็ได้ทั้งนั้น แต่ฝ้ายไม่อยาก...ไม่อยากทำบนนี้ ไม่อยากอยู่บนเตียงนี้ ฝ้ายไม่อยากทำบนเตียง”

“ไม่ชอบเตียงแล้วจะให้ทำตรงไหน?”

“ตรงไหนก็ได้ ในครัวในสวน ในบ้าน” หล่อนหมายถึงทำงาน จะใช้แรงหล่อนทำอะไรก็ยอมทั้งหมด แต่ไม่อยากโดนเขารังแกขืนใจ

“เหอะ...ชอบนอกสถานที่หรือเราหืม?” คนฟังนิ่วหน้า กวาดตามองไปรอบห้อง ไม่ได้พยายามจะทำความเข้าใจในสิ่งที่หล่อนพูด

“เอางี้โซฟาเป็นไง?”

“หือ?” เงยหน้าจ้องตาเขาอย่างงุนงง เขาจะทำอะไรกับโซฟานะ?

“เอากันบนนั้นไง ไม่ชอบเตียงไม่ใช่เหรอ?”