คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #233 : THE CHORUS;;) Sakura no Ame
桜ノ雨―初音ミク
Sakura no ame (Cherry blossom rain) – Hatsune Miku
作詞：halyosy
作曲：halyosy
編曲：is / halyosy
英詩協力：iso & his friends
唄：初音ミク
それぞれの場所へ旅立っても
友達だ
聞くまでもないじゃん
十人十色に輝いた日々が
胸張れと背中押す
土埃上げ競った校庭
窮屈で着くずした制服
机の上に書いた落書き
どれもこれも僕らの証し
白紙の答辞には伝えきれない
思い出の数だけ涙が滲む
幼くて傷つけもした
僕らは少しくらい大人になれたのかな
教室の窓から桜ノ雨
ふわりてのひら
心に寄せた
みんな集めて出来た花束を
空に放とう
忘れないで
今はまだ…
小さな花弁だとしても
僕らは一人じゃない
下駄箱で見つけた恋の実
廊下で零した不平不満
屋上で手繰り描いた未来図
どれもこれも僕らの証し
卒業証書には書いてないけど
人を信じ人を愛して学んだ
泣き
笑い
喜び
怒り
僕らみたいに青く青く晴れ渡る空
教室の窓から桜ノ虹
夢の一片
胸奮わせた
出会いの為の別れと信じて
手を振り返そう
忘れないで
いつかまた…
大きな花弁を咲かせ
僕らはここで逢おう
幾千の学び舎の中で
僕らが巡り逢えた奇跡
幾つ歳をとっても変わらないで
その優しい笑顔
教室の窓から桜ノ雨
ふわりてのひら
心に寄せた
みんな集めて出来た花束を
空に放とう
忘れないで
今はまだ…
小さな花弁だとしても
僕らは一人じゃない
いつかまた …
大きな花弁を咲かせ
僕らはここで逢おう
No matter how hard it hurts me.
I'll never say good bye.
Your presence will always linger in my heart.
...wanna see your smile again.
(Romaji)
sorezore no basho e tabitatte mo
tomodachi da
kiku made mo nai jan
juunin-toiro ni kagayaita hibi ga
mune hare to senaka osu
tsuchi-bokori age kisotta koutei
kyuukutsu de ki-kuzushita seifuku
tsukue no ue ni kaita rakugaki
dore mo kore mo bokura no akashi
hakushi no touji ni wa tsutae-kirenai
omoide no kazu dake namida ga nijimu
osanakute kizutsuke mo shita
bokura wa sukoshi kurai otona ni nareta no kana
kyoushitsu no mado kara sakura no ame
fuwari te no hira
kokoro ni yoseta
minna atsumete dekita hanataba wo
sora ni hanatou
wasurenaide
ima wa mada...
chiisana hanabira da to shite mo
bokura wa hitori ja nai
geta-bako de mitsuketa koi no mi
rouka de koboshita fuheifuman
okujou de taguri-egaita miraizu
dore mo kore mo bokura no akashi
sotsugyou-shousho ni wa kaite-nai kedo
hito wo shinji hito wo aishite mananda
naki
warai
yorokobi
ikari
bokura mitai ni aoku aoku hare-wataru sora
kyoushitsu no made kara sakura no niji
yume no hitohira
mune furuwaseta
deai no tame no wakare to shinjite
te wo furi-kaesou
wasurenaide
itsuka mata…
ookina hanabira wo sakase
bokura wa koko de aou
ikusen no manabiya no naka de
bokura ga meguri-aeta kiseki
ikutsu toshi wo totte mo kawaranaide
sono yasashii egao
kyoushitsu no mado kara sakura no ame
fuwari te no hira
kokoro ni yoseta
minna atsumete dekita hanataba wo
sora ni hanatou
wasurenaide
ima wa mada…
chiisana hanabira da to shite mo
bokura wa hitori ja nai
itsuka mata…
ookina hanabira wo sakase
bokura wa koko de aou
No matter how hard it hurts me
I’ll never say good bye.
Your presence will always linger in my heart
…wanna see your smile again.
(คำแปล)
ต่อให้เราเดินทางไปยังสถานที่ที่ต่างกันไป
ก็ยังเป็นเพื่อนกัน
แน่อยู่แล้ว ไม่ต้องถามหรอก
วันวานเจิดจ้าที่หลากหลายไปด้วยแต่ละคนในกลุ่มพวกเรานั้น
ช่วยให้ชั้นยืดอกภูมิใจ ผลักดันชั้นไปข้างหน้า
สนามโรงเรียนที่เราแข่งขันกันจนฝุ่นกระจาย
ชุดนักเรียนอึดอัดที่พวกเราใส่กันแบบหลุดลุ่ย
อักษรมือบอนที่เขียนไว้บนโต๊ะ
ไม่ว่าจะสิ่งไหนก็เป็นสิ่งพิสูจน์ถึงพวกเรา
เพียงแค่จำนวนของความทรงจำที่ถ่ายทอดลงในกระดาษคำตอบสีขาวได้ไม่หมดนั้น
ก็ทำให้น้ำตาซึมแล้ว
เพราะยังเป็นเด็ก เรื่องทำให้คนอื่นเจ็บปวดก็เคยทำ
แล้วพวกเรานั้นโตเป็นผู้ใหญ่บ้างรึเปล่านะ
สายฝนของดอกซากุระที่ร่วงผ่านหน้าต่างห้องเรียน
ลงมาสัมผัสฝ่ามืออย่างแผ่วเบา
คว้ามันมาสู่หัวใจ
ปล่อยช่อดอกไม้ที่คือพวกเรามารวมกันนั้น
ออกไปสู่ท้องฟ้า
ขอว่าอย่าลืมนะ
ถึงตอนนี้...
พวกเราจะเป็นแค่กลีบดอกไม้เล็กๆ
แต่พวกเรานั้นก็ไม่ได้อยู่เพียงลำพัง
ผลไม้แห่งรักที่เจอในตู้รองเท้า(1)
คำบ่นไม่พอใจที่เอ่อล้นออกมาบนระเบียงตึกเรียน
แผนการในชีวิตข้างหน้าที่วาดกันไว้บนดาดฟ้า
ไม่ว่าจะสิ่งไหนก็เป็นสิ่งพิสูจน์ถึงพวกเรา
แม้จะไม่มีเขียนเอาไว้ในใบจบการศึกษา
แต่เราก็ได้เรียนรู้ที่จะเชื่อใจและรักในผู้อื่น
ร้องไห้
หัวเราะ
ดีใจ
โมโห
ท้องฟ้าสดใสสีครามเหมือนกับพวกเรา
สายรุ้งดอกซากุระที่ผ่านเข้ามาทางหน้าต่างห้องเรียน
เสี้ยวหนึ่งแห่งความฝัน
ทำให้ในใจนั้นเต้นรัว
ขอให้เชื่อว่าการลาจากนี้มีไว้เพื่อให้เราได้พบกันใหม่
แล้วโบกมือให้แก่กันเถอะ
ขอว่าอย่าลืมนะ
วันใดสักวัน...
พวกเราจะผลิบานกลีบดอกไม้กลีบใหญ่
แล้วมาพบกันที่นี่อีกครั้ง
ท่ามกลางที่เรียนตั้งไม่รู้กี่หมื่นพัน
กลับมีปาฏิหาริย์ให้พวกเราได้เวียนมาพบกัน
ไม่ว่าจะอายุมากขึ้นเพียงใด ก็ขออย่าให้มันเปลี่ยนไปนะ
รอยยิ้มอ่อนโยนนั้นน่ะ
สายฝนของดอกซากุระที่ร่วงผ่านหน้าต่างห้องเรียน
ลงมาสัมผัสฝ่ามืออย่างแผ่วเบา
คว้ามันมาสู่หัวใจ
ปล่อยช่อดอกไม้ที่คือพวกเรามารวมกันนั้น
ออกไปสู่ท้องฟ้า
ขอว่าอย่าลืมนะ
ถึงตอนนี้...
พวกเราจะเป็นแค่กลีบดอกไม้เล็กๆ
แต่พวกเรานั้นก็ไม่ได้อยู่เพียงลำพัง
วันใดสักวัน...
พวกเราจะผลิบานกลีบดอกไม้กลีบใหญ่
แล้วมาพบกันที่นี่อีกครั้ง
ไม่ว่าชั้นจะรู้สึกเจ็บปวดซักแค่ไหน
ชั้นก็จะไม่มีวันพูดคำว่า ลาก่อน
ตัวตนของเธอจะยังคงอยู่ในในของชั้นเสมอ
...อยากเห็นรอยยิ้มของเธออีกสักครั้ง
1 โรงเรียนญี่ปุ่นจะมีตู้ใส่รองเท้าเพื่อให้นักเรียนถอดรองเท้าที่ใส่มา โรงเรียนเก็บไว้ในตู้ แล้วเปลี่ยนไปใส่คู่ที่ใช้เดินในโรงเรียนแทน เพราะว่าทุกคนต้องมาแวะที่นี่ทุกเช้าและเย็น จึงเป็นอีกตำแหน่งหนึ่งนอกจากในเก๊ะของโต๊ะเรียนที่คนมักจะนิยมหยอดจดหมาย รักไว้ (อย่างน้อยใน anime ก็ยังมีเรื่องแนวนี้ให้เห็นบ่อยๆ ส่วนโลกความจริงจะยังเป็นอย่างนั้นหรือไม่ ผู้เขียนไม่ทราบเจ้าค่ะ)
แหล่งข้อมูลอ้างอิง
http://www5.atwiki.jp/hmiku/pages/467.html 06/12/2008
ความคิดเห็น