ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : พายุ ที่กำลังก่อนตัว
\"คาโลวันนี้เวรนายปลุก\" คิลตะโกนบอกสาวน้อย
\"รู้แล้ว\" เสียงใสตะโกนตอบออกมา เพื่อนซี้เลยว่างใจกลับไปทำงานอย่างอื่นของตัวเองต่อระหว่างรอคนตื่นยากตื่น
ทำไม ไอ้เครื่องแบบนักเรียนหญิงนี่มันแต่งยากนักหวะ ไหนจะบาร์ ไหนชั้นใน เสื้อทับ กางเกงซ้อน โธ่โว้ย! เสื้อก็ตัวเล็ก กระโปงก็สั้น โบผูกยาก แถมถุงเท้าที่โคตะระยาวนี่อีกเฮย ทำไมมันยุ่งยากอย่างนี้นะ รู้แล้วละว่าทำไมเฟรินถึงไม่ชอบใส่เครื่องแบบ เสียงทั้งบ่นทั้งด่าการแต่งตัวแสนยุ่งยาก ภายในใจของผู้ที่เพิ่งกลายมาเป็นหญิงได้สองวัน
\"เสร็จสักที\" ปากสีชมพูระเรื่อ พึมพำกับตัวเองขณะสำรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องตรงไปปฏิบัติหน้าที่ตามเวร
\"เฟริน ตื่น ตื่นได้แล้ว นี้สายแล้วนะ\" เสียงใสเรียกเสียงดัง มือก็เขย่าตัวชายหนุ่มผมเงินไปพรางแต่ก็ไม่มีที่ท่าว่าชายหนุ่มจะยอมลุกเลยแม้แต่น้อย
ภาพคาโลนอนตื่นสาย และได้เฟรินมาปลุกคงจะไม่มีใครได้เห็นถ้าพวกเขาไม่สลับร่างกัน คาโลพยายามนึกวิธีทำให้เฟรินตื่น แต่จะใช้วิธีที่ใช้ทุกครั้งคงไม่ได้ สมองอันชานฉลาดพยายามหาวิธีในขณะที่ มือและปากก็ทำหน้าที่ปลุกคนตื่นยากต่อไป
\"อืมมม...\" เสียงคางของคนที่ยังไม่ยอมลืมตา
\"ตื่นแล้วก็ลุก\" เสียงใสเอ่ยเสียงดุ
\"ยังไม่อยากลุก\" คนที่ยังนอนอยู่ลืมตาสีฟ้าคู่สวยมาสบกับตาสีน้ำตาลคู่โต
\"สายแล้ว\" หน้าหวานๆเริ่มงอ
คนนอนอยู่ กระตุกรอยยิ้มพร้อม กับฉุดคนนั่งข้างลงมานอนด้วยกัน ใช้แทนหมอนข้าง คนถูกเอาเปรียบดิ้นคลุกคลัก คนกอดเลยกระซิบที่ข้างหูเบาๆ \"อยู่นิ่งๆ เป็นหมอนข้างให้ 5นาที แล้วจะลุก\"
คนถูกใช้แทนหมอนข้าง เลยยอมอยู่นิ่งๆให้อีกฝ่ายกอดแทนหมอน เมื่อผ่านไป ครบ 5นาที เธอก็เริ่ม ดิ้นและเสียงดังอีกครั้ง
\" 5นาทีแล้ว ลุกได้แล้ว เดียวสาย\"
\"โอเคๆ จูบอรุ่นสวัสก่อนสิแล้วจะลุก\" น้ำเสียงที่เล่นที่จริงของคนที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวหมอนข้างจำเป็น เรียกเลือดฝาดให้มารวมกันที่ใบหน้าน่ารักของอีกฝ่าย
มันได้คืบจะเอาศอก
\"เร็วสิจะได้ลุกไปอาบน้ำอาบท่า\" เสียงทุ้มเร่ง หน้าที่แดงเลยยิ่งแดง
\"ปล่อยมือก่อน ไม่งั้นจะลุกได้ไงเล่า\" เสียงใสอู้อี้อยู่ในคอ ด้วยความอาย ชายหนุ่มมองเธอ แล้วก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดู ก่อนจะยอมปล่อยมือออก
หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งหน้าแดงข้างๆ พรางมองหน้าคนเจ้าเล่ห์ที่ยังนอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนที่จะตัดสินใจโน้มตัวลงจุมพิส ที่ปากเรียวสายของอีกฝ่าย เพียงชั่วขณะ และพรวดพราด ลงจากเตียงแทบจะทันที เธอหันหลัง ให้เขา พร้อมๆ กับตะโกน
\" รีบๆไปอาบน้ำได้แล้ว \"
เฟรินมองร่างสาวน้อยผมสีน้ำตาลที่เคยเป็นร่างของเขา แต่นอนนี้เป็นร่างของมันอย่างขำๆ แกมเอ็นดู ก่อนจะยินยอมทำตามคำสั่งด้วยการลุกจากเตียงเดินตรงไปอาบน้ำ แปรงฟัน
เจ้าบ้า ค่อยดูเถอะ กลับร่างเมื่อไร เราได้เห็นดีกัน
ความคิดในใจของคนที่กำลังหันหลังให้เตียงที่เพิ่งเกิดเรื่องไป
\"สวัสดีค่ะคุณคาโล\" เสียงใสทักขึ้นเรียกความสนใจของชายหนุ่มให้หันไปมองทางต้นเสียง เมื่อล็อกเป้าหมายได้ว่าใคนเป็นคนทั้งเขาก็แอบยิ้มน้อยๆที่มุมปากโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้เห็น
\"คุณลิเนย่ามีธุระอะไรกับผมหรือครับ\" เฟรินแกล้งทำเป็นคุยด้วยท่าทางปกติของคาโล
ยายนี่จะมาไม้ไหนอีก นัยน์ตาสีฟ้ามองคนตรงหน้าอย่างวิเคราะห์
\"เรียกลินนี่ดีกว่านะค่ะ ดูสนิทกันดีค่ะ\" หญิงสาวเอ่ยอย่างอายๆ
\"ครับ ว่าแต่มีเรื่องอะไรครับ ลินนี่\" เสียงทุ้มที่เรียกชื่อทำให้เจ้าของชื่อหน้าแดงนิดๆ
\"เปลี่ยนที่คุยได้ไหมค่ะ\" ลินนี่เอ่ยพรางหันซ้ายหันขวามองคนรอบด้าน
\"ที่นี้ไม่ได้รึครับ\" เฟรินกล่าวเสียงเรียบ แต่ในใจกำลังระริกอย่างสะใจ
\"ลินนี่ไม่สะดวกค่ะ\" ลินนี่กล่าวพร้อมมองหน้าเฟริน(ภายนอกเป็นคาโลนะห้ามลืม)แล้วยิ้มหวานอายๆ
\"ได้ครับ ผมรู้จักที่ดีตามมาครับ\" ว่าจบก็เดินนำลินนี่ไป
สวน ด้านหลัง ตึก 5 ตึกเรียนของชั้นปีสอง เป็นที่เงียบสงบแต่ก็จัดว่าเป็นอีกที่หนึ่งในโรงเรียนที่สวยมากที่เดียว และด้วยความเงียบสงบกับสวยงามมันจึงเป็นสถานที่เหมาะแก่การสารภาพรักเป็นอย่างยิ่ง
ชายหนุ่ม เดินนำหน้าหญิงสาวมาที่ใต้ต้นไม้แห่งหนึ่ง ที่เขาคิดว่ามันลับตาคนพอสมควร ก่อนจะเริ่มดำเนินการตามแผนที่แอบคิดไว้ขณะเดินมาที่สวนสวยแห่งนี้
\"ที่นี่ใช้ได้รึปล่าวครับลินนี่\" เขากล่าวพรางมองสำรวจดูให้แน่ใจอีกรอบว่าไม่มีใครอยู่
\"ค่ะ\"
\"คูณมีเรื่องอะไรจะพูดกับผมครับ\" เสียงทุ้มกล่าวน้ำเสียงฟังดูอบอุ่น
\"คืออ เออ ลินนี่ เออ ลินนี่ \" หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก ดวงตากลมโตก้มลงมองพื้นไม่กล้าสบตา
\"มีอะไรครับ\" เฟรินแกล้งทำเป็นเร่ง ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
\" คือ ลินนี่ ชอบคุณค่ะ\" สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าก่อนที่จะประกาศออกมาตรงๆ
อย่างที่คิด จริงๆด้วย
เฟรินมองหน้าคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ภายใต้หน้ากากจะยิ้มเยาะออกมาอย่างผู้ชนะก็ตามที่
\"ต้องขอโทษด้วย ผมมีแฟนแล้ว และก็รักเธอคนนั้นมากด้วยครับ\" เสียงทุ้มกล่าวออกมาอย่างเรียบสนิท ทำให้ฝ่ายตรงข้ามจ๋อยไปมาก
\" ไม่เป็นไรค่ะเรื่องนั้นลินนี่รู้อยู่แล้วละค่ะ ลินนี่ก็แค่ยากบอกคุณเฉยๆนะค่ะ\" เธอยิ้มฝืดๆออกมาทั้งน้ำตาที่เริ่มครอเบ้าตา
\"งั้นผมขอตัวไปทำธุระก่อนนะครับ\" เฟรินกล่าวก่อนรีบเดินตรงออกจากสวนก่อนที่เธอจะหลุดหัวเราะเยาะลินนี่
\"เจอกันที่ห้องค่ะ\" ลินนี่ตะโกนไล่หลังเฟริน พอเธอเห็นเฟรินเดินลับตาและเดาว่าคงจะไม่ได้ยินเสียงเธอแน่ เธอก็ระเบิดเสียงกรี๊ด ชนิดทำให้คนที่ผ่านไปมาแถวหน้าตึกสะดุ่งกันเป็นแถบๆ
\"ฉันจะไม่ยอมเลิกราแค่นี้แน่ เตรียมตัวไว้ได้เลย e เฟริน แกได้เจอดีแน่\" เธอเอ่ยออกมาด้วยเสียงสูงแหลมที่แฝงไปด้วยความโกรธ เกียจ และอิจฉาริษยา ก่อนจะกลับไปปันหน้าตาบริสุทธิ์ใสซื่อ เพื่อเดินออกไปเจอผู้คน
\"ไงเฟริน ไม่เจอกันนานเลยนะ\" เสียงทุ้มเป็นกันเองเรียกให้คาโลต้องหยุดมองไปที่ต้นเสียงที่กำลังเดินเข้ามาหา ชายหนุ่มหน้าตาดี ผมทองตาฟ้า นาม เฟรย่า ถ้าจำไม่ผิด
\"สวัสดีค่ะรุ่นพี่\"คาโลเอ่ยออกมาอย่างเรียบร้อยสุดๆ
\"วันนี้ดูเฟรินไม่ค่อยจะเหมือนเดินเลยนะ ไม่สบายหรือปล่าว\" ชายหนุ่มถามเสียงห่วงใย
\"สบายดีค่ะ\" คาโลยังตอบแบบสั้นง่ายตามนิสัย
\"แต่พี่ว่ามันไม่ปกตินะ เมื่อก่อนรู้สึกจะพูดมากว่านี้นะ\" เสียงทุ้มยังคงความสงสัยไว้
\"ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ\" สิ้นคำตอบดวงตาคู่กลมโตก็มองไปสบกับนัยน์ตาฟ้าสวย
กรุณาอย่าถามซอกแซกได้มะ
ชายหนุ่มแอบถอนหายใจก่อนกล่าว
\"ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร\"
\"ว่าแต่เดียวเราจะไปไหนละ ให้พี่ไปส่งไหม\" เขายังคงถามอย่างใจดี
นัยน์ตาสีน้ำฉายแววรำคาญนิดๆ ที่ชายหนุ่มตรงหน้ามายุ่งกับคนของเขา แต่ก็ไม่ได้ตอบออกไป และดูท่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่รับรู้ถึงความหมายของนัยน์ตาคู่นั้นจริงได้ เอ่ยต่อ
\"ไงจ๊ะ คิดออกหรือยัง\" เสียงแซวที่ทำให้คนถูกแซวกำหมัดแน่นอยากจะชกหน้ามันถ้าเขาอยู่ในร่างตัวเองและผ่านมาเจอมันทำยั่งงี้กับคนของตัวเอง
\"ห้องสมุด\" เสียงใสตอบเพียงสั้นๆ
\"งั้นไปกันเถอะก่อนจะหมดเวลาพัก\" ว่าแล้วคนเป็นรุ่นพี่ก็ฉุดแขนรุ่งน้องให้รีบเดินตาม
\"ไม่เคยคิดเลยนะนี่ว่าเฟรินเป็นพวกชอบเข้าห้องสมุดอ่านหนังสือ\" เฟรย่ากล่าวแหย่หลังจากรอคาโลเลือกและยืมหนังสือเรียบร้อย
\"ยืมให้คาโลค่ะ คาโลชอบอ่าน\" ชื่อของคนถูกเอ่ยถึงทำให้คนเป็นรุ่นพี่ถึงกับหยุดเดิน
\"คาโลเป็นใครเหรอจ๊ะ\" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยสำเนียงที่สื่อความสนใจในเจ้าของชื่ออย่างมาก
\"เป็นแฟนแล้วก็คู่หมั้นค่ะ\" คำตอบที่ทำให้คนถามช็อกค้าง
\"พี่มีธุระขอตัวก่อนนะ\" เฟรย่ากล่าวตะกุกตะกักก่อนที่จะเดินแยกทางไป
\"ค่ะ\" คาโลตอบแค่สั้นๆ แล้วก็เดินแยกออกจากเฟรย่า
เฟรย่ามองคาโลจนเธอเดินห่างออกไป พร้อมๆกับความคิด แฟนเฟรินหน้าตาเป็นไงนะอยากรู้ซะจริงอย่างนี้ต้องไปถามยายลอร์รี่แล้ว เมื่อคิดยังงั้นก็รีบตรงไปห้องคณะกรรมการนักเรียนทันที
เฟริน หล่อนอย่าคิดนะว่าเรื่องจะจบแค่นี้
ความคิดอาฆาต และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ปรากฏขึ้นเมื่อ นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลจองตรงไปที่คู่อริ อย่างเครียจแค้น
ลิเนย่า สาบานกับตัวเองหลังจากแยกจากคาโลได้สักพักว่า จะไม่ยอมปล่อยให้ยายก้างขวางคอลอยนวนเด็ดขาด และจะต้องบดขยี้ไอ้กางชิ้นนั้นให้แหลกคามือให้ได้
ลิเนย่า สูดลมหายใจอย่างเรียกสติก่อนจะเก็บซ้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ละ สายตาอาฆาต มาใสหน้ากากแห่งผู้แพ้ที่ทำใจยอมรับและสำนึกผิด ก่อนที่จะเริ่มก้าวเท้าตรงไปหากลุ่มของเฟริน
\"คุณคาโลยังไม่กลับบ้านเหรอค่ะ\" หล่อนกล่าวพร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ
\" รอคิลอยู่ครับ\" เสียงทุ้มตอบอย่างราบเรียบเช่นเคย แม้ว่านัยน์ตาสีฟ้าสวยจะฉายแววหงุดหงิดนิดๆก็ตาม
\"คาโลกลับ\" เสียงหวานของคนตัวเล็กกว่าข้างๆดังขึ้นอย่างว่างอำนาจ
\"คุณเฟรินจะรีบไปไหนรึค่ะ\" สาวน้อยผู้มาใหม่เอ่ยถามเสียงอ่อน
\"ขี้เกียจรอ\" คำตอบสั้นๆพร้อมนัยน์ตาสีน้ำตาลเย็นชาถูกส่งไปให้คนถาม
\"ลินนี่เข้ามากวนใช้ไหมค่ะ \" เสียงเริ่มสะอื่น น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ร่างน้อยๆเริ่มสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่
\"ลินนี่ขอโทษนะค่ะ ที่ทำไม่ดีต่อคุณเฟรินไว้มาก ลินนี่ไม่ได้ตั้งใจ ลินนี่แค่ชอบคุณคาโลมากไปก็เท่านั้นค่ะ ลินนี่ขอโทษ ค่ะ ต่อไปลินนี่จะไม่ทำอีกแล้ว คุณเฟรินไม่ต้องยกโทษให้ลินนี่ก็ได้ค่ะ แค่คุณเฟรินรับรู้ว่าลินนี่สำนึกผิดแล้วก็พอค่ะ\" กล่าวจบทำนบน้ำตาก็พัง หยดน้ำใสๆไหลอาบแก้ม ลินนี่หันหลังให้ทุกคน แล้วรีบเดินแยกออกมา
คนใจอ่อน ที่แพ้น้ำตาผู้หญิงใจอ่อนอีกตามเคย นัยน์ตาคู่สวยมองหญิงสาวผู้ร้องไห้ขอโทษอย่างนึกสงสาร ก่อนเอ่ยออกมาสั้นๆเสียงดังฟังชัด \"ฉันยกโทษให้เธอ\"
คนร้องไห้ ที่เดินออกไป พอได้ยินคำยกโทษจากคู่คดี ก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมานิดก่อนจะหายไปในพริบตา เธอหันกลับไปมองต้อนเสียงด้วยสายตาที่ไม่ค่อยอย่างเชื่อ ยิ้มออกมาอย่างซื่อ แล้ววิ่งกลับไปโผลกอด คนให้อภัย
\"ขอบคุณค่ะ ต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกันนะค่ะ\" เสียงใสเอ่ยเจื่องแจ้ว
\"อืม ปล่อยได้แล้ว\" คนถูกกอดกล่าวเสียงปนรำคาญนิดๆ แต่ก็ยอมรับปากแต่โดยดี
\" คิลมาแล้วกลับกันเถอะเฟริน\" เสียงทุ้มที่ยืนดูเหตุการณ์เงียบๆดังขัดขึ้น ลินนี่เลยปล่อยตัวเฟรินออก หันไปมองหน้าคมคาย ด้วยสายตาเศร้าๆ แล้วเอ่ย \" ลินนี่ชอบคุณคาโลมากนะค่ะ แต่ลินนี่จะตัดใจค่ะ ขอให้พวกคุณรักกันนานๆนะค่ะ\"
\"ขอบใจลินนี่\" ชายหนุ่มกล่าว ก่อนเอื้อมมือไปคว้ามือคนข้างตัวแล้วลากกลับบ้าน
\"บ้าย บายค่ะทุกคน\" ลินนี่กล่าว ก่อนจะเริ่มเดินไปในทิศตรงข้าม คราบน้ำตาถูกเช็ดออกหมด นัยน์ตาเศร้าๆแปรเปลียนเป็นสายตาของคนที่สะใจที่ได้ทำแผนการชั่วร้ายสำเร็จด้วยดี รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดจนดูน่ากลัวพร้อมๆกับเสียงหัวเราะ ฮึๆในลำคอ และความคิดที่ว่า
คราวนี้แกไม่ลอดแน่ เฟริน
ที่บ้านของดร.ริน ห้องนั่งเล่นรวม
\"แกบ้าไปแล้วรึไงคาโล ถึงยอมไปเชื่อนังมารร้ายอย่างยายลินนี่นั้นนะ\" เสียงทุ้มจากคนตัวสูงเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด
\"นายก็เห็นเขาร้องไห้ขอโทษ\"
\"แล้วนายก็เชื่อ\" คนหงุดหงิดเสียงดังกว่าเก่า
\"แล้วนายไม่เชื่อรึไง\" คำถามวัดใจพร้อมกับสายตาสีน้ำตาลที่มองสบนันต์ตาสีฟ้าตรงแบบตรงไปตรงมา
\" ไม่ และไม่คิดจะเชื่อด้วย\"
คำตอบที่ได้รับแทบจะทันทีแบบไม่ต้องคิด พร้อมๆกับน้ำเสียงที่หนักแน่นบอกความมั่นใจ
\" ทำไม\" ที่เย็นอยู่เสมอเริ่มร้อนเพราะ ชักไม่เข้าใจคนตรงหน้ามากขึ้นทุกที
\"เพราะ ฉันรู้จักยายนั้นมากกว่านาย แล้วนายจะเข้าใจเองว่าที่นายทำไปนะมันผิด ระวังตัวไว้ด้วยละ\" เสียงทุ้มเอ่ยก่อนอย่างปล่งๆ เขารู้ดีว่าอธิบายให้ฟันหัก หรือหมดลมตาย นายหัวดื้อนั้นก็ไม่เชื่ออยู่ดี ปล่อยให้เจอเองดีกว่า ที่ทำได้ตอนนี้คงมีแค่ค่อยดูแลอยู่ห่างๆ ก็เท่านั้น
ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาในห้องนั่งเล่นร่วม เดินตรงกลับห้องตัวเอง โดยไม่แม้แต่จะหันไปมองสายตาของคนข้างตัวเลยแม้แต่น้อย เธอเดินออกจากห้องนั่งเล่นเงียบๆ ระหว่างทางก็สวนกับไอ้เพื่อนซี้
\"นายเป็นไรไป เฟริน ทะเลาะ กับไอ คาโลอีกแล้วละซิ\" ไอ เพื่อนตัวดี หยุดยื่นแซว
\"เรื่องลิเน่ย่าละซิ\" ไอเพื่อนอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์แต่กลับปิดปากเงียบตลอด เอ่ยขึ้น
\"นายก็รู้ดีอยู่แล้วนี่โร และถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ช่วยเงียบๆอย่างตอนนั้นนะ ไว้มีเรื่องฉันจะขอให้ช่วย\" เฟรินกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิดการกระทำของคนตรงหน้าสุดๆ
\" ได้ \" มันตอบสั้นๆ พร้อมๆกับรอยยิ้มที่คนมองแล้วให้ความรู้สึกหมั่นใส้ คันไม้คันมืออยากจะออกแรงสักหน่อย
\" เรื่องอะไรไม่เล่าให้ฟังมั่งอะ\" คนถูกลืม ขัดขึ้น
\"ไปให้ไอโรมันเล่าให้ฟังละกัน\" เสียงที่กล่าวออกมาบ่งบอกว่าคนพูดเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว
\"นั้นแกจะไปไหน\" ไอเพื่อนซี้ยังซักอย่างสงสัย
\"ไปหาอะไรแก้กลุ้ม\" เฟรินกล่าวก่อนเดินออกจากบ้าย
\"กลับมาให้ทันกินข้าวเย็นละ \" โรเอ่ยตามหลัง
\"รู้แล้ว\" สิ้นเสียงร่างสูงก็หายแวบไปจากสายตาของเพื่อน
\"ว่าแต่มันมีเรื่องอะไรโร\" คิลหันไปถาม คนที่ยืนยิ้มระไมข้างตัวเอง
โรยิ้มออกมามากกว่าเก่า อย่างถูกใจคำถาม \" เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ....................... มันก็แค่นั้นละ\"
\"เฟรินมันหึงคาโลทั้งๆ ที่คาโลยังอยู่ในร่างมันเนียนะ 555 บ้าดีวะ\" คิลกล่าวอย่างห้ามเสียงหัวเราะไม่อยู่
\"ฉันก็ว่างั้น แต่ยังไงก็ต้องระวังลิเนย่าไว้ดีกว่า เพราะฉันรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้หน้ากลัว\" รอยยิ้มหายไป น้ำเสียงจริงจัง นัยน์ตาสีเขียวฉายแววกังวนเจืออยู่นิดๆ
\"ฉันเห็นด้วย แต่ถึงจะเตือนไอคาโลอย่างไง ถ้าไม่มีหลักฐานมันก็ไม่เชื่ออยู่ดี \" คิล เอ่ย น้ำเสียงจริงจังไม่แพ้กัน
\" เพราะงั้นเฟรินมันถึงหงุดหงิดจนอยู่เฉยไม่ได้ไง \" รอยยิ้มกลับมาอีกครั้งเมื่อเอ่ยถึงคนเพิ่งเดินออกจากบ้านไป
\"นั้นสินะ 555\" คิลเริ่มหัวเราะอีกครั้งเมื่อหน้าบูดๆของเพื่อนซี้กลับเข้ามาในสมอง
…………………………………………………..
เย้ อัพฉบับเก่าครบทุกตอนทัน เวลากลับมอด้วย โชคดีไปนะเนี้ย เพราะมีต้นฉบับอยู่ที่บ้านอย่างเดียวไม่งั้น ซ ว ย ตายแน่งานนี้ ครบสักที เฮ้ย กลับมอ จะได้แต่งตอนใหม่ สักที่สำรับคนอ่านที่เคยอ่าน เรื่องนี้ตั้ง แต่ ตอนที่เป็น ชื่อเรื่อง เมื่อเฟรินออกมานอกหนังสือ เอาแต่แก้ของเก่าของใหม่เลยยังไม่ได้เขียน แต่ก็จะเริ่มเขียนต่อแล้วละก็ ของเก่ามันครบแล้วนี่นะ บอกเลยว่าโล่งอก ที่ทันเวลากลับไปเรียน
\"รู้แล้ว\" เสียงใสตะโกนตอบออกมา เพื่อนซี้เลยว่างใจกลับไปทำงานอย่างอื่นของตัวเองต่อระหว่างรอคนตื่นยากตื่น
ทำไม ไอ้เครื่องแบบนักเรียนหญิงนี่มันแต่งยากนักหวะ ไหนจะบาร์ ไหนชั้นใน เสื้อทับ กางเกงซ้อน โธ่โว้ย! เสื้อก็ตัวเล็ก กระโปงก็สั้น โบผูกยาก แถมถุงเท้าที่โคตะระยาวนี่อีกเฮย ทำไมมันยุ่งยากอย่างนี้นะ รู้แล้วละว่าทำไมเฟรินถึงไม่ชอบใส่เครื่องแบบ เสียงทั้งบ่นทั้งด่าการแต่งตัวแสนยุ่งยาก ภายในใจของผู้ที่เพิ่งกลายมาเป็นหญิงได้สองวัน
\"เสร็จสักที\" ปากสีชมพูระเรื่อ พึมพำกับตัวเองขณะสำรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องตรงไปปฏิบัติหน้าที่ตามเวร
\"เฟริน ตื่น ตื่นได้แล้ว นี้สายแล้วนะ\" เสียงใสเรียกเสียงดัง มือก็เขย่าตัวชายหนุ่มผมเงินไปพรางแต่ก็ไม่มีที่ท่าว่าชายหนุ่มจะยอมลุกเลยแม้แต่น้อย
ภาพคาโลนอนตื่นสาย และได้เฟรินมาปลุกคงจะไม่มีใครได้เห็นถ้าพวกเขาไม่สลับร่างกัน คาโลพยายามนึกวิธีทำให้เฟรินตื่น แต่จะใช้วิธีที่ใช้ทุกครั้งคงไม่ได้ สมองอันชานฉลาดพยายามหาวิธีในขณะที่ มือและปากก็ทำหน้าที่ปลุกคนตื่นยากต่อไป
\"อืมมม...\" เสียงคางของคนที่ยังไม่ยอมลืมตา
\"ตื่นแล้วก็ลุก\" เสียงใสเอ่ยเสียงดุ
\"ยังไม่อยากลุก\" คนที่ยังนอนอยู่ลืมตาสีฟ้าคู่สวยมาสบกับตาสีน้ำตาลคู่โต
\"สายแล้ว\" หน้าหวานๆเริ่มงอ
คนนอนอยู่ กระตุกรอยยิ้มพร้อม กับฉุดคนนั่งข้างลงมานอนด้วยกัน ใช้แทนหมอนข้าง คนถูกเอาเปรียบดิ้นคลุกคลัก คนกอดเลยกระซิบที่ข้างหูเบาๆ \"อยู่นิ่งๆ เป็นหมอนข้างให้ 5นาที แล้วจะลุก\"
คนถูกใช้แทนหมอนข้าง เลยยอมอยู่นิ่งๆให้อีกฝ่ายกอดแทนหมอน เมื่อผ่านไป ครบ 5นาที เธอก็เริ่ม ดิ้นและเสียงดังอีกครั้ง
\" 5นาทีแล้ว ลุกได้แล้ว เดียวสาย\"
\"โอเคๆ จูบอรุ่นสวัสก่อนสิแล้วจะลุก\" น้ำเสียงที่เล่นที่จริงของคนที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวหมอนข้างจำเป็น เรียกเลือดฝาดให้มารวมกันที่ใบหน้าน่ารักของอีกฝ่าย
มันได้คืบจะเอาศอก
\"เร็วสิจะได้ลุกไปอาบน้ำอาบท่า\" เสียงทุ้มเร่ง หน้าที่แดงเลยยิ่งแดง
\"ปล่อยมือก่อน ไม่งั้นจะลุกได้ไงเล่า\" เสียงใสอู้อี้อยู่ในคอ ด้วยความอาย ชายหนุ่มมองเธอ แล้วก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดู ก่อนจะยอมปล่อยมือออก
หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งหน้าแดงข้างๆ พรางมองหน้าคนเจ้าเล่ห์ที่ยังนอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนที่จะตัดสินใจโน้มตัวลงจุมพิส ที่ปากเรียวสายของอีกฝ่าย เพียงชั่วขณะ และพรวดพราด ลงจากเตียงแทบจะทันที เธอหันหลัง ให้เขา พร้อมๆ กับตะโกน
\" รีบๆไปอาบน้ำได้แล้ว \"
เฟรินมองร่างสาวน้อยผมสีน้ำตาลที่เคยเป็นร่างของเขา แต่นอนนี้เป็นร่างของมันอย่างขำๆ แกมเอ็นดู ก่อนจะยินยอมทำตามคำสั่งด้วยการลุกจากเตียงเดินตรงไปอาบน้ำ แปรงฟัน
เจ้าบ้า ค่อยดูเถอะ กลับร่างเมื่อไร เราได้เห็นดีกัน
ความคิดในใจของคนที่กำลังหันหลังให้เตียงที่เพิ่งเกิดเรื่องไป
\"สวัสดีค่ะคุณคาโล\" เสียงใสทักขึ้นเรียกความสนใจของชายหนุ่มให้หันไปมองทางต้นเสียง เมื่อล็อกเป้าหมายได้ว่าใคนเป็นคนทั้งเขาก็แอบยิ้มน้อยๆที่มุมปากโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้เห็น
\"คุณลิเนย่ามีธุระอะไรกับผมหรือครับ\" เฟรินแกล้งทำเป็นคุยด้วยท่าทางปกติของคาโล
ยายนี่จะมาไม้ไหนอีก นัยน์ตาสีฟ้ามองคนตรงหน้าอย่างวิเคราะห์
\"เรียกลินนี่ดีกว่านะค่ะ ดูสนิทกันดีค่ะ\" หญิงสาวเอ่ยอย่างอายๆ
\"ครับ ว่าแต่มีเรื่องอะไรครับ ลินนี่\" เสียงทุ้มที่เรียกชื่อทำให้เจ้าของชื่อหน้าแดงนิดๆ
\"เปลี่ยนที่คุยได้ไหมค่ะ\" ลินนี่เอ่ยพรางหันซ้ายหันขวามองคนรอบด้าน
\"ที่นี้ไม่ได้รึครับ\" เฟรินกล่าวเสียงเรียบ แต่ในใจกำลังระริกอย่างสะใจ
\"ลินนี่ไม่สะดวกค่ะ\" ลินนี่กล่าวพร้อมมองหน้าเฟริน(ภายนอกเป็นคาโลนะห้ามลืม)แล้วยิ้มหวานอายๆ
\"ได้ครับ ผมรู้จักที่ดีตามมาครับ\" ว่าจบก็เดินนำลินนี่ไป
สวน ด้านหลัง ตึก 5 ตึกเรียนของชั้นปีสอง เป็นที่เงียบสงบแต่ก็จัดว่าเป็นอีกที่หนึ่งในโรงเรียนที่สวยมากที่เดียว และด้วยความเงียบสงบกับสวยงามมันจึงเป็นสถานที่เหมาะแก่การสารภาพรักเป็นอย่างยิ่ง
ชายหนุ่ม เดินนำหน้าหญิงสาวมาที่ใต้ต้นไม้แห่งหนึ่ง ที่เขาคิดว่ามันลับตาคนพอสมควร ก่อนจะเริ่มดำเนินการตามแผนที่แอบคิดไว้ขณะเดินมาที่สวนสวยแห่งนี้
\"ที่นี่ใช้ได้รึปล่าวครับลินนี่\" เขากล่าวพรางมองสำรวจดูให้แน่ใจอีกรอบว่าไม่มีใครอยู่
\"ค่ะ\"
\"คูณมีเรื่องอะไรจะพูดกับผมครับ\" เสียงทุ้มกล่าวน้ำเสียงฟังดูอบอุ่น
\"คืออ เออ ลินนี่ เออ ลินนี่ \" หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก ดวงตากลมโตก้มลงมองพื้นไม่กล้าสบตา
\"มีอะไรครับ\" เฟรินแกล้งทำเป็นเร่ง ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
\" คือ ลินนี่ ชอบคุณค่ะ\" สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าก่อนที่จะประกาศออกมาตรงๆ
อย่างที่คิด จริงๆด้วย
เฟรินมองหน้าคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ภายใต้หน้ากากจะยิ้มเยาะออกมาอย่างผู้ชนะก็ตามที่
\"ต้องขอโทษด้วย ผมมีแฟนแล้ว และก็รักเธอคนนั้นมากด้วยครับ\" เสียงทุ้มกล่าวออกมาอย่างเรียบสนิท ทำให้ฝ่ายตรงข้ามจ๋อยไปมาก
\" ไม่เป็นไรค่ะเรื่องนั้นลินนี่รู้อยู่แล้วละค่ะ ลินนี่ก็แค่ยากบอกคุณเฉยๆนะค่ะ\" เธอยิ้มฝืดๆออกมาทั้งน้ำตาที่เริ่มครอเบ้าตา
\"งั้นผมขอตัวไปทำธุระก่อนนะครับ\" เฟรินกล่าวก่อนรีบเดินตรงออกจากสวนก่อนที่เธอจะหลุดหัวเราะเยาะลินนี่
\"เจอกันที่ห้องค่ะ\" ลินนี่ตะโกนไล่หลังเฟริน พอเธอเห็นเฟรินเดินลับตาและเดาว่าคงจะไม่ได้ยินเสียงเธอแน่ เธอก็ระเบิดเสียงกรี๊ด ชนิดทำให้คนที่ผ่านไปมาแถวหน้าตึกสะดุ่งกันเป็นแถบๆ
\"ฉันจะไม่ยอมเลิกราแค่นี้แน่ เตรียมตัวไว้ได้เลย e เฟริน แกได้เจอดีแน่\" เธอเอ่ยออกมาด้วยเสียงสูงแหลมที่แฝงไปด้วยความโกรธ เกียจ และอิจฉาริษยา ก่อนจะกลับไปปันหน้าตาบริสุทธิ์ใสซื่อ เพื่อเดินออกไปเจอผู้คน
\"ไงเฟริน ไม่เจอกันนานเลยนะ\" เสียงทุ้มเป็นกันเองเรียกให้คาโลต้องหยุดมองไปที่ต้นเสียงที่กำลังเดินเข้ามาหา ชายหนุ่มหน้าตาดี ผมทองตาฟ้า นาม เฟรย่า ถ้าจำไม่ผิด
\"สวัสดีค่ะรุ่นพี่\"คาโลเอ่ยออกมาอย่างเรียบร้อยสุดๆ
\"วันนี้ดูเฟรินไม่ค่อยจะเหมือนเดินเลยนะ ไม่สบายหรือปล่าว\" ชายหนุ่มถามเสียงห่วงใย
\"สบายดีค่ะ\" คาโลยังตอบแบบสั้นง่ายตามนิสัย
\"แต่พี่ว่ามันไม่ปกตินะ เมื่อก่อนรู้สึกจะพูดมากว่านี้นะ\" เสียงทุ้มยังคงความสงสัยไว้
\"ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ\" สิ้นคำตอบดวงตาคู่กลมโตก็มองไปสบกับนัยน์ตาฟ้าสวย
กรุณาอย่าถามซอกแซกได้มะ
ชายหนุ่มแอบถอนหายใจก่อนกล่าว
\"ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร\"
\"ว่าแต่เดียวเราจะไปไหนละ ให้พี่ไปส่งไหม\" เขายังคงถามอย่างใจดี
นัยน์ตาสีน้ำฉายแววรำคาญนิดๆ ที่ชายหนุ่มตรงหน้ามายุ่งกับคนของเขา แต่ก็ไม่ได้ตอบออกไป และดูท่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่รับรู้ถึงความหมายของนัยน์ตาคู่นั้นจริงได้ เอ่ยต่อ
\"ไงจ๊ะ คิดออกหรือยัง\" เสียงแซวที่ทำให้คนถูกแซวกำหมัดแน่นอยากจะชกหน้ามันถ้าเขาอยู่ในร่างตัวเองและผ่านมาเจอมันทำยั่งงี้กับคนของตัวเอง
\"ห้องสมุด\" เสียงใสตอบเพียงสั้นๆ
\"งั้นไปกันเถอะก่อนจะหมดเวลาพัก\" ว่าแล้วคนเป็นรุ่นพี่ก็ฉุดแขนรุ่งน้องให้รีบเดินตาม
\"ไม่เคยคิดเลยนะนี่ว่าเฟรินเป็นพวกชอบเข้าห้องสมุดอ่านหนังสือ\" เฟรย่ากล่าวแหย่หลังจากรอคาโลเลือกและยืมหนังสือเรียบร้อย
\"ยืมให้คาโลค่ะ คาโลชอบอ่าน\" ชื่อของคนถูกเอ่ยถึงทำให้คนเป็นรุ่นพี่ถึงกับหยุดเดิน
\"คาโลเป็นใครเหรอจ๊ะ\" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยสำเนียงที่สื่อความสนใจในเจ้าของชื่ออย่างมาก
\"เป็นแฟนแล้วก็คู่หมั้นค่ะ\" คำตอบที่ทำให้คนถามช็อกค้าง
\"พี่มีธุระขอตัวก่อนนะ\" เฟรย่ากล่าวตะกุกตะกักก่อนที่จะเดินแยกทางไป
\"ค่ะ\" คาโลตอบแค่สั้นๆ แล้วก็เดินแยกออกจากเฟรย่า
เฟรย่ามองคาโลจนเธอเดินห่างออกไป พร้อมๆกับความคิด แฟนเฟรินหน้าตาเป็นไงนะอยากรู้ซะจริงอย่างนี้ต้องไปถามยายลอร์รี่แล้ว เมื่อคิดยังงั้นก็รีบตรงไปห้องคณะกรรมการนักเรียนทันที
เฟริน หล่อนอย่าคิดนะว่าเรื่องจะจบแค่นี้
ความคิดอาฆาต และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ปรากฏขึ้นเมื่อ นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลจองตรงไปที่คู่อริ อย่างเครียจแค้น
ลิเนย่า สาบานกับตัวเองหลังจากแยกจากคาโลได้สักพักว่า จะไม่ยอมปล่อยให้ยายก้างขวางคอลอยนวนเด็ดขาด และจะต้องบดขยี้ไอ้กางชิ้นนั้นให้แหลกคามือให้ได้
ลิเนย่า สูดลมหายใจอย่างเรียกสติก่อนจะเก็บซ้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ละ สายตาอาฆาต มาใสหน้ากากแห่งผู้แพ้ที่ทำใจยอมรับและสำนึกผิด ก่อนที่จะเริ่มก้าวเท้าตรงไปหากลุ่มของเฟริน
\"คุณคาโลยังไม่กลับบ้านเหรอค่ะ\" หล่อนกล่าวพร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ
\" รอคิลอยู่ครับ\" เสียงทุ้มตอบอย่างราบเรียบเช่นเคย แม้ว่านัยน์ตาสีฟ้าสวยจะฉายแววหงุดหงิดนิดๆก็ตาม
\"คาโลกลับ\" เสียงหวานของคนตัวเล็กกว่าข้างๆดังขึ้นอย่างว่างอำนาจ
\"คุณเฟรินจะรีบไปไหนรึค่ะ\" สาวน้อยผู้มาใหม่เอ่ยถามเสียงอ่อน
\"ขี้เกียจรอ\" คำตอบสั้นๆพร้อมนัยน์ตาสีน้ำตาลเย็นชาถูกส่งไปให้คนถาม
\"ลินนี่เข้ามากวนใช้ไหมค่ะ \" เสียงเริ่มสะอื่น น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ร่างน้อยๆเริ่มสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่
\"ลินนี่ขอโทษนะค่ะ ที่ทำไม่ดีต่อคุณเฟรินไว้มาก ลินนี่ไม่ได้ตั้งใจ ลินนี่แค่ชอบคุณคาโลมากไปก็เท่านั้นค่ะ ลินนี่ขอโทษ ค่ะ ต่อไปลินนี่จะไม่ทำอีกแล้ว คุณเฟรินไม่ต้องยกโทษให้ลินนี่ก็ได้ค่ะ แค่คุณเฟรินรับรู้ว่าลินนี่สำนึกผิดแล้วก็พอค่ะ\" กล่าวจบทำนบน้ำตาก็พัง หยดน้ำใสๆไหลอาบแก้ม ลินนี่หันหลังให้ทุกคน แล้วรีบเดินแยกออกมา
คนใจอ่อน ที่แพ้น้ำตาผู้หญิงใจอ่อนอีกตามเคย นัยน์ตาคู่สวยมองหญิงสาวผู้ร้องไห้ขอโทษอย่างนึกสงสาร ก่อนเอ่ยออกมาสั้นๆเสียงดังฟังชัด \"ฉันยกโทษให้เธอ\"
คนร้องไห้ ที่เดินออกไป พอได้ยินคำยกโทษจากคู่คดี ก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมานิดก่อนจะหายไปในพริบตา เธอหันกลับไปมองต้อนเสียงด้วยสายตาที่ไม่ค่อยอย่างเชื่อ ยิ้มออกมาอย่างซื่อ แล้ววิ่งกลับไปโผลกอด คนให้อภัย
\"ขอบคุณค่ะ ต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกันนะค่ะ\" เสียงใสเอ่ยเจื่องแจ้ว
\"อืม ปล่อยได้แล้ว\" คนถูกกอดกล่าวเสียงปนรำคาญนิดๆ แต่ก็ยอมรับปากแต่โดยดี
\" คิลมาแล้วกลับกันเถอะเฟริน\" เสียงทุ้มที่ยืนดูเหตุการณ์เงียบๆดังขัดขึ้น ลินนี่เลยปล่อยตัวเฟรินออก หันไปมองหน้าคมคาย ด้วยสายตาเศร้าๆ แล้วเอ่ย \" ลินนี่ชอบคุณคาโลมากนะค่ะ แต่ลินนี่จะตัดใจค่ะ ขอให้พวกคุณรักกันนานๆนะค่ะ\"
\"ขอบใจลินนี่\" ชายหนุ่มกล่าว ก่อนเอื้อมมือไปคว้ามือคนข้างตัวแล้วลากกลับบ้าน
\"บ้าย บายค่ะทุกคน\" ลินนี่กล่าว ก่อนจะเริ่มเดินไปในทิศตรงข้าม คราบน้ำตาถูกเช็ดออกหมด นัยน์ตาเศร้าๆแปรเปลียนเป็นสายตาของคนที่สะใจที่ได้ทำแผนการชั่วร้ายสำเร็จด้วยดี รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดจนดูน่ากลัวพร้อมๆกับเสียงหัวเราะ ฮึๆในลำคอ และความคิดที่ว่า
คราวนี้แกไม่ลอดแน่ เฟริน
ที่บ้านของดร.ริน ห้องนั่งเล่นรวม
\"แกบ้าไปแล้วรึไงคาโล ถึงยอมไปเชื่อนังมารร้ายอย่างยายลินนี่นั้นนะ\" เสียงทุ้มจากคนตัวสูงเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด
\"นายก็เห็นเขาร้องไห้ขอโทษ\"
\"แล้วนายก็เชื่อ\" คนหงุดหงิดเสียงดังกว่าเก่า
\"แล้วนายไม่เชื่อรึไง\" คำถามวัดใจพร้อมกับสายตาสีน้ำตาลที่มองสบนันต์ตาสีฟ้าตรงแบบตรงไปตรงมา
\" ไม่ และไม่คิดจะเชื่อด้วย\"
คำตอบที่ได้รับแทบจะทันทีแบบไม่ต้องคิด พร้อมๆกับน้ำเสียงที่หนักแน่นบอกความมั่นใจ
\" ทำไม\" ที่เย็นอยู่เสมอเริ่มร้อนเพราะ ชักไม่เข้าใจคนตรงหน้ามากขึ้นทุกที
\"เพราะ ฉันรู้จักยายนั้นมากกว่านาย แล้วนายจะเข้าใจเองว่าที่นายทำไปนะมันผิด ระวังตัวไว้ด้วยละ\" เสียงทุ้มเอ่ยก่อนอย่างปล่งๆ เขารู้ดีว่าอธิบายให้ฟันหัก หรือหมดลมตาย นายหัวดื้อนั้นก็ไม่เชื่ออยู่ดี ปล่อยให้เจอเองดีกว่า ที่ทำได้ตอนนี้คงมีแค่ค่อยดูแลอยู่ห่างๆ ก็เท่านั้น
ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาในห้องนั่งเล่นร่วม เดินตรงกลับห้องตัวเอง โดยไม่แม้แต่จะหันไปมองสายตาของคนข้างตัวเลยแม้แต่น้อย เธอเดินออกจากห้องนั่งเล่นเงียบๆ ระหว่างทางก็สวนกับไอ้เพื่อนซี้
\"นายเป็นไรไป เฟริน ทะเลาะ กับไอ คาโลอีกแล้วละซิ\" ไอ เพื่อนตัวดี หยุดยื่นแซว
\"เรื่องลิเน่ย่าละซิ\" ไอเพื่อนอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์แต่กลับปิดปากเงียบตลอด เอ่ยขึ้น
\"นายก็รู้ดีอยู่แล้วนี่โร และถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ช่วยเงียบๆอย่างตอนนั้นนะ ไว้มีเรื่องฉันจะขอให้ช่วย\" เฟรินกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิดการกระทำของคนตรงหน้าสุดๆ
\" ได้ \" มันตอบสั้นๆ พร้อมๆกับรอยยิ้มที่คนมองแล้วให้ความรู้สึกหมั่นใส้ คันไม้คันมืออยากจะออกแรงสักหน่อย
\" เรื่องอะไรไม่เล่าให้ฟังมั่งอะ\" คนถูกลืม ขัดขึ้น
\"ไปให้ไอโรมันเล่าให้ฟังละกัน\" เสียงที่กล่าวออกมาบ่งบอกว่าคนพูดเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว
\"นั้นแกจะไปไหน\" ไอเพื่อนซี้ยังซักอย่างสงสัย
\"ไปหาอะไรแก้กลุ้ม\" เฟรินกล่าวก่อนเดินออกจากบ้าย
\"กลับมาให้ทันกินข้าวเย็นละ \" โรเอ่ยตามหลัง
\"รู้แล้ว\" สิ้นเสียงร่างสูงก็หายแวบไปจากสายตาของเพื่อน
\"ว่าแต่มันมีเรื่องอะไรโร\" คิลหันไปถาม คนที่ยืนยิ้มระไมข้างตัวเอง
โรยิ้มออกมามากกว่าเก่า อย่างถูกใจคำถาม \" เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ....................... มันก็แค่นั้นละ\"
\"เฟรินมันหึงคาโลทั้งๆ ที่คาโลยังอยู่ในร่างมันเนียนะ 555 บ้าดีวะ\" คิลกล่าวอย่างห้ามเสียงหัวเราะไม่อยู่
\"ฉันก็ว่างั้น แต่ยังไงก็ต้องระวังลิเนย่าไว้ดีกว่า เพราะฉันรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้หน้ากลัว\" รอยยิ้มหายไป น้ำเสียงจริงจัง นัยน์ตาสีเขียวฉายแววกังวนเจืออยู่นิดๆ
\"ฉันเห็นด้วย แต่ถึงจะเตือนไอคาโลอย่างไง ถ้าไม่มีหลักฐานมันก็ไม่เชื่ออยู่ดี \" คิล เอ่ย น้ำเสียงจริงจังไม่แพ้กัน
\" เพราะงั้นเฟรินมันถึงหงุดหงิดจนอยู่เฉยไม่ได้ไง \" รอยยิ้มกลับมาอีกครั้งเมื่อเอ่ยถึงคนเพิ่งเดินออกจากบ้านไป
\"นั้นสินะ 555\" คิลเริ่มหัวเราะอีกครั้งเมื่อหน้าบูดๆของเพื่อนซี้กลับเข้ามาในสมอง
…………………………………………………..
เย้ อัพฉบับเก่าครบทุกตอนทัน เวลากลับมอด้วย โชคดีไปนะเนี้ย เพราะมีต้นฉบับอยู่ที่บ้านอย่างเดียวไม่งั้น ซ ว ย ตายแน่งานนี้ ครบสักที เฮ้ย กลับมอ จะได้แต่งตอนใหม่ สักที่สำรับคนอ่านที่เคยอ่าน เรื่องนี้ตั้ง แต่ ตอนที่เป็น ชื่อเรื่อง เมื่อเฟรินออกมานอกหนังสือ เอาแต่แก้ของเก่าของใหม่เลยยังไม่ได้เขียน แต่ก็จะเริ่มเขียนต่อแล้วละก็ ของเก่ามันครบแล้วนี่นะ บอกเลยว่าโล่งอก ที่ทันเวลากลับไปเรียน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น