ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เรื่องวุ่นตอนเช้าของแต่ละ คน \"เรื่องของฮิวจ์\"
\"อ๊าก!...จะแปดโมงแล้วพ่อทำไม่วันนี้ไม่ยอมปลุกละ\" ฮิวจ์ตะโกนเสียงหลงหลังตื่นมาพบว่านาฬิกาบอกเวลาอีก 20 นาทีจะ 8 โมง จึงรีบตารีตาเหลืยกยกใหญ่
\"พ่อปลุกแล้วแต่ลูกไม่ยอมตื่นเองนะ \"ผู้เป็นพ่อตะโกนตอบจากในห้องครัว
\"ไปละฮะ\" ฮิวจ์บอกพ่อก่อนไปโรงเรียน โดยไม่ยอมกินอาหารเช้า
\"ฮิวจ์ ลืมเงินค่าขนมลูก\" พ่อออกมาเรียกเสียงดัง พร้อมวิ่งออกจากครัวเอาเงินมาส่งให้ฮิวจ์ที่หน้าประตูบ้าน
\"อะ ขอบคุณที่เตือนฮะ ไปละฮะ\" ฮิวจ์รับเงินจากพ่อแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านทันที
\"ระวังตัวด้วยนะ \" พ่อกล่าว และเมื่อมองดูจนฮิวจ์ลับสายตาแล้วจึงเดินกลับเข้าบ้านไป
\"สายแล้วๆ ถ้าไม่รีบเช้านี้ไม่ทันพี่เฟรินแน่ \" ฮิวจ์คิดขณะกำลังวิ่งสุดฝีเท้าจากบ้านไปร.ร.บ้านของเธออยู่ไม่ไกลจาก ร.ร.สักเท่าไร เดินไปประมาณ 10 นาทีก็ถึง
\"ฮิวจ์หวัดดีตอนเช้าจ้า\" เสียงหวานที่คุ้นหูเรียกให้ฮิวจ์ต้องหยุดวิ่งหันไปมองทางต้นตอของเสียง
หญิงสาวน่าตาน่ารัก ผมซอยยาวประบ่าสีดาร์กช็อกโกแลต ตาสีกาแฟ ใส่แว่นกรอบเหลี่ยมขอบมนสีดำ ผิวขาว รูปร่างเล็กบอบบางน่าทะนุถนอม เอ้ยทักอิวจ์ที่กำลังรีบจนวิ่งเลยเธอไปอย่างไม่สนใจด้วยรอยยิ้มหวาน อลิส เอ. แองเจิ้ล พี่สาวร่วมสาบานอีกคนหนึ่งของฮิวจ์
\"หวัดดีฮะ พี่อลิส ผมไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่ห้องฮะ\" ฮิวจ์ทักทายเมื่อรู้ว่าใครเรียกจากนั้นก็กลับไปตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอีกครั้ง
\"แหม จะรีบไปไหนละเนี้ย ไม่รอกันมั่งเลยนะ ยายฮิวจ์นี้\" อลีสบ่นเมื่อเห็นว่าตนเองได้รับความสนใจจากฮิวจ์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
\"สวัสดีค่ะพี่อลิส\" เสียงใสดังมาจากข้างหลังของอลิสที่กำลังมองตามฮิวจ์ที่กำลังรีบเร่ง ผู้ที่เอ่ยทักเป็นน้องสาวอีกคนของเธอวิเฮลมิน่า อเล็กซิส คาเรน เด็กสาวที่มีผมยาวสีดำถึงกลางหลัง ตาสีดำ และหน้าตาน่ารักแบบใสๆ
\"หวัดดีเรน วันนี้ทำไมมาสายละ\" อลีสทัก เพราะปกติ ยายเรนจะไม่เคยไปสายกว่า เจ็ดโมงครึ่ง
\"วันนี้ตื่นสายนิดหน่อยค่ะ ว่าแต่ยายฮิวจ์มันจะรีบไปตายที่ไหนนี้ยังเหลือเวลาอีกตั้งเกือบ 15นาที\" เรนถามขึ้น เธอเองก็เป็นคนหนึ่งที่โดนวิ่งเลยไปซะเฉยๆ
\"ไม่รู้สิ \" อลีสตอบพร้อมสายหัวอย่างงงการกระทำของน้องสาวนามฮิจว์
\"งั้นเราก็รีบไปมั่งเถอะค่ะ เรนไม่อยากที่จะไปสายกว่ายายนั้น\" ว่าแล้วเรนก็เร่งฝีเท่าของเธอในทันที
\"อ้าว เฮย รอกันด้วยดิ\" อลีสตอบ เธอกำลังจะถูกทิ้งเป็นรอบที่สองของวัน
โอ้ เย้ ทันจนได้ นั้นไงๆ พี่เฟรินอยู่ตรงนั้นกำลังคุยกับพี่ลอรี่อย่างสนุกเชียว คุยอะไรกันน้า ช่างแหะรีบเข้าไปทักก่อนดีกว่า
ความคิดที่ทำให้หน้าสวยๆเริ่มยิ้มหวานออกมาอย่างอารมณ์ดี จากนั้นจึงตั้งท่าที่จะเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก
\"เฮ้ ฮิวจ์เจอกันแต่เช้าเชียวนะ โชคดีจัง\" เสียงทุ่มนิดๆทักขึ้นจากด้านหลัง
เด็กหนุ่มที่จัดว่าน่าตาดี ถ้าไม่ติดว่าหน้าตกกระนิดหน่อย ใส่แว่นขอบสีน้ำตาลทีเชยหน่อยๆ และที่สำคัญชอบที่จะอยู่ในมาดเซอร์จัดซะจนน่าเตะ ผู้ที่มีนัยน์ตาสีนิน ผมสีดำสั้นหยักศกนิดๆ ผิวค่อยเข้ม และน่าจะสู่กว่าเธอสักสองสามเซนต์ได้ ส่งเสียงทักทายอย่างอารมณ์ดี พร้อมรอยยิ้ม
\"อืม!..ฉันกำลังรีบเพิร์ซ ร็อคเก็ตไว้เจอกันตอนเที่ยงนะ\" ฮิวจ์ที่กำลังตั้งท่าจะเร่งฝีเท้าตอบแบบลวกๆ
\"เฮ้ย เดี๋ยวดิ จะรีบไปไหนของแกวะ ฮะ\" เพิรซ์กล่าวเสียงดังเมื่อฮิวจ์ตั้งท่าจะเดินหนีตน
\"ฉันรีบไว้ค่อยคุยกัน\" ฮิวจ์ตอบแบบไม่มองหน้า แล้วก็เร่งฝีเท้าเดินเร็วยิ่งขึ้น
\"รอเดียวดิ \" เพิร์ซเรียกแต่ฮิวจ์ไม่สนใจเขาจึงเร่งฝีเท้าของตัวเองจนทันแล้วจัดการจัดแขนฮิวจ์ไว้ไม่ให้หนี จะได้คุยกันรู้เรื่องสักที
\"ปล่อย\" ฮิวจ์สั่ง ไม่ว่าปล่าวส่งลูกเตะมาให้อีกที่ เพิร์ซหลบทันแต่ก็ต้องปล่อยมือเธออยู่ดี
\"จะรีบไปไหนละเรายัง คุยกันไม่จบเลยนะ\"เพิร์ซพูดออกมาด้วยเสียงกวนๆหน้าทะเล้นนิดๆ
\"ฉันจะรีบไปหา พี่เฟริน มีอะไรไว้คุยตอนเที่ยง และถ้านายยังยุ่งไม่เลิกคราวนี้จะไม่มีการเตือน\" ฮิวจ์พูดเสียงเฮียมนัยน์ตาบงบอกความจริงจัง
ทำให้เพิร์ซรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นทันได้ จึงรีบฮุบปากแล้วเดินแยกออกไป
ตายแล้ว พี่เฟรินไปนู่นแล้ว เพราะอ้ายเพิร์ซแท้ๆ คอยดูนะ ถ้าเช้านี้ไม่ได้คุยกะพี่เฟรินนะ แม่จะอัดให้นวมเลยคอยดู
คำสบถดังในใจ พรางเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งสุดฝีเท้าอีกครั้ง
\"พี่เฟริน สวัสดีตอนเช้าฮะ\" ฮิวจ์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วที่ตรงมาทางเฟรินทำให้ยั้งฝีเท้าไม่ทันผลก็เลยกลายเป็นเข้าไปกอดเอวพี่สาวคนสวยอย่างแรงและถ้าพี่สาวตั้งตัวไม่ทันพวกเธอคงลงไปนอนทับกันอยู่ที่พื้นแน่ๆ
\"หวัดดีจ๊ะฮิวจ์ ปล่อยก่อนได้มะพี่อึดอัด\" เฟรินกล่าวขึ้นพร้อมยิ้มแหยะๆ เธอรู้สึกเจ็บมากที่โดนชนอย่างจังถ้าเป็นคนอื่นละก็โดนแม่ตัวดีอัดน่วมแน่แต่นี้เป็นน้องสาวที่น่ารักเลยอภัยให้
\"ยังสวยเหมือนทุกวันเลยนะฮะ\" ฮิวจ์กล่าวชมขณะปล่อยมือจากเอวเฟริน แล้วออกมายื่นคุยข้างๆ
\"ขอบใจจ๊ะ \" เฟรินยังยิ้งเห่ยๆ เธออยากให้น้องกล่าวคำชมแบบอื่นมากว่า
\"นั้นอะไรนะฮะ \"ฮ้วจ์ทักเมื่อเห็นกรงที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวที่เฟรินถืออยู่
\"อ้อ หมาพี่เองวันนี้ห้องพี่จัดเป็น pet shopนะ \"เฟรินตอน พร้อมๆกับที่หน้าสวยๆเริ่มแย้มรอยยิ้ม พรางนึกถึงเรื่องเมื่อวาน แต่ฮิวจ์ก็ไม่ทันสังเกตุเพราะก้มลงเปิดผ้าดูหน้าสุนัขน้อยในกรง
\"หน้าตาบ่องแบ้วเหมือนพี่คาโลเลยนะฮะ\"ฮิวจ์วิจารณ์หมาน้อยในกรงเสียงดัง
\"พูดให้มันดีๆหน่อยฮิวจ์\" เสียงเย็นจากชายหนุ่มผู้ยื่นอยู่เงียบๆมานายข้างเฟริน ส่วนเพื่อนอีกสองคนที่ยื่นเงียมมานานเหมือนกันกำลังหัวเราะเอาเป็นเอาตายอยู่ข้างๆ โดยไม่ให้คนถูกว่าเหมือนหมาสังเกตเห็น คนหนึ่งยกหนังสือขึ้นมาบังทำอ่าน อีกคนยกกระเป๋าขึ้นมาบังทำเป็นควานหาของ
\"อ๊ะ โทษที่ฮะ ผม ปากเร็วไปหน่อย ต้องบอกว่าพี่ดันหน้าตาไปเหมือนกับหมานี้นะ เฮยไม่ใช่ โทษทีๆ \" ฮิวจ์แกล้งทำเป็นพูดผิด ยิ้มแหยะๆ
คนถูกว่าได้แต่กัดฟัดกรอดๆ ด้วยความโมโห แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรฮิวจ์ เพราะเฟรินห้ามไว้ ส่วนไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสองที่หัวเราะเอาเป็นเอาตายนั้น อย่านึกว่าหาอะไรมาบังแล้วเขาจะไม่รู้นะ คิดว่าจะอัดมันสักหน่อยแต่พวกมันดันตรีน ไว้ หนีไปได้ซะก่อนเลยรอดตัว
\"ผมไปที่ห้องก่อนนะฮะ\" ฮิวจ์กล่าวลาเฟริน และคนอื่นๆ จากนั้นจึงแยกไปเข้าตึกเรียนของพวกปี 1แต่ก่อนที่จะไปยังไม่ลืมทิ้งละเบิดลูกโตไว้
“พี่คาโลไม่ต้องห่วงนะพี่เฟรินเขาไม่เข้าใจผิดว่าไอ้คารุเป็นพี่หรอก ถึงพี่กะมันจะหน้าเหมือนกันก็เถอะ”
“ฮิวจ์” คนถูกเปรียบกะหมาเสียงดุชนิดคนใกล้ตัวยังหนาว
“ฮะๆๆๆ” คนว่างระเบิดไม่ว่าหัวเราะขบขัน เยอะ ก่อนที่จะขึ้นตึกเรียนไปโดยไม่มองหน้าคนโดนว่าสักนิด
\"พ่อปลุกแล้วแต่ลูกไม่ยอมตื่นเองนะ \"ผู้เป็นพ่อตะโกนตอบจากในห้องครัว
\"ไปละฮะ\" ฮิวจ์บอกพ่อก่อนไปโรงเรียน โดยไม่ยอมกินอาหารเช้า
\"ฮิวจ์ ลืมเงินค่าขนมลูก\" พ่อออกมาเรียกเสียงดัง พร้อมวิ่งออกจากครัวเอาเงินมาส่งให้ฮิวจ์ที่หน้าประตูบ้าน
\"อะ ขอบคุณที่เตือนฮะ ไปละฮะ\" ฮิวจ์รับเงินจากพ่อแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านทันที
\"ระวังตัวด้วยนะ \" พ่อกล่าว และเมื่อมองดูจนฮิวจ์ลับสายตาแล้วจึงเดินกลับเข้าบ้านไป
\"สายแล้วๆ ถ้าไม่รีบเช้านี้ไม่ทันพี่เฟรินแน่ \" ฮิวจ์คิดขณะกำลังวิ่งสุดฝีเท้าจากบ้านไปร.ร.บ้านของเธออยู่ไม่ไกลจาก ร.ร.สักเท่าไร เดินไปประมาณ 10 นาทีก็ถึง
\"ฮิวจ์หวัดดีตอนเช้าจ้า\" เสียงหวานที่คุ้นหูเรียกให้ฮิวจ์ต้องหยุดวิ่งหันไปมองทางต้นตอของเสียง
หญิงสาวน่าตาน่ารัก ผมซอยยาวประบ่าสีดาร์กช็อกโกแลต ตาสีกาแฟ ใส่แว่นกรอบเหลี่ยมขอบมนสีดำ ผิวขาว รูปร่างเล็กบอบบางน่าทะนุถนอม เอ้ยทักอิวจ์ที่กำลังรีบจนวิ่งเลยเธอไปอย่างไม่สนใจด้วยรอยยิ้มหวาน อลิส เอ. แองเจิ้ล พี่สาวร่วมสาบานอีกคนหนึ่งของฮิวจ์
\"หวัดดีฮะ พี่อลิส ผมไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่ห้องฮะ\" ฮิวจ์ทักทายเมื่อรู้ว่าใครเรียกจากนั้นก็กลับไปตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอีกครั้ง
\"แหม จะรีบไปไหนละเนี้ย ไม่รอกันมั่งเลยนะ ยายฮิวจ์นี้\" อลีสบ่นเมื่อเห็นว่าตนเองได้รับความสนใจจากฮิวจ์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
\"สวัสดีค่ะพี่อลิส\" เสียงใสดังมาจากข้างหลังของอลิสที่กำลังมองตามฮิวจ์ที่กำลังรีบเร่ง ผู้ที่เอ่ยทักเป็นน้องสาวอีกคนของเธอวิเฮลมิน่า อเล็กซิส คาเรน เด็กสาวที่มีผมยาวสีดำถึงกลางหลัง ตาสีดำ และหน้าตาน่ารักแบบใสๆ
\"หวัดดีเรน วันนี้ทำไมมาสายละ\" อลีสทัก เพราะปกติ ยายเรนจะไม่เคยไปสายกว่า เจ็ดโมงครึ่ง
\"วันนี้ตื่นสายนิดหน่อยค่ะ ว่าแต่ยายฮิวจ์มันจะรีบไปตายที่ไหนนี้ยังเหลือเวลาอีกตั้งเกือบ 15นาที\" เรนถามขึ้น เธอเองก็เป็นคนหนึ่งที่โดนวิ่งเลยไปซะเฉยๆ
\"ไม่รู้สิ \" อลีสตอบพร้อมสายหัวอย่างงงการกระทำของน้องสาวนามฮิจว์
\"งั้นเราก็รีบไปมั่งเถอะค่ะ เรนไม่อยากที่จะไปสายกว่ายายนั้น\" ว่าแล้วเรนก็เร่งฝีเท่าของเธอในทันที
\"อ้าว เฮย รอกันด้วยดิ\" อลีสตอบ เธอกำลังจะถูกทิ้งเป็นรอบที่สองของวัน
โอ้ เย้ ทันจนได้ นั้นไงๆ พี่เฟรินอยู่ตรงนั้นกำลังคุยกับพี่ลอรี่อย่างสนุกเชียว คุยอะไรกันน้า ช่างแหะรีบเข้าไปทักก่อนดีกว่า
ความคิดที่ทำให้หน้าสวยๆเริ่มยิ้มหวานออกมาอย่างอารมณ์ดี จากนั้นจึงตั้งท่าที่จะเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก
\"เฮ้ ฮิวจ์เจอกันแต่เช้าเชียวนะ โชคดีจัง\" เสียงทุ่มนิดๆทักขึ้นจากด้านหลัง
เด็กหนุ่มที่จัดว่าน่าตาดี ถ้าไม่ติดว่าหน้าตกกระนิดหน่อย ใส่แว่นขอบสีน้ำตาลทีเชยหน่อยๆ และที่สำคัญชอบที่จะอยู่ในมาดเซอร์จัดซะจนน่าเตะ ผู้ที่มีนัยน์ตาสีนิน ผมสีดำสั้นหยักศกนิดๆ ผิวค่อยเข้ม และน่าจะสู่กว่าเธอสักสองสามเซนต์ได้ ส่งเสียงทักทายอย่างอารมณ์ดี พร้อมรอยยิ้ม
\"อืม!..ฉันกำลังรีบเพิร์ซ ร็อคเก็ตไว้เจอกันตอนเที่ยงนะ\" ฮิวจ์ที่กำลังตั้งท่าจะเร่งฝีเท้าตอบแบบลวกๆ
\"เฮ้ย เดี๋ยวดิ จะรีบไปไหนของแกวะ ฮะ\" เพิรซ์กล่าวเสียงดังเมื่อฮิวจ์ตั้งท่าจะเดินหนีตน
\"ฉันรีบไว้ค่อยคุยกัน\" ฮิวจ์ตอบแบบไม่มองหน้า แล้วก็เร่งฝีเท้าเดินเร็วยิ่งขึ้น
\"รอเดียวดิ \" เพิร์ซเรียกแต่ฮิวจ์ไม่สนใจเขาจึงเร่งฝีเท้าของตัวเองจนทันแล้วจัดการจัดแขนฮิวจ์ไว้ไม่ให้หนี จะได้คุยกันรู้เรื่องสักที
\"ปล่อย\" ฮิวจ์สั่ง ไม่ว่าปล่าวส่งลูกเตะมาให้อีกที่ เพิร์ซหลบทันแต่ก็ต้องปล่อยมือเธออยู่ดี
\"จะรีบไปไหนละเรายัง คุยกันไม่จบเลยนะ\"เพิร์ซพูดออกมาด้วยเสียงกวนๆหน้าทะเล้นนิดๆ
\"ฉันจะรีบไปหา พี่เฟริน มีอะไรไว้คุยตอนเที่ยง และถ้านายยังยุ่งไม่เลิกคราวนี้จะไม่มีการเตือน\" ฮิวจ์พูดเสียงเฮียมนัยน์ตาบงบอกความจริงจัง
ทำให้เพิร์ซรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นทันได้ จึงรีบฮุบปากแล้วเดินแยกออกไป
ตายแล้ว พี่เฟรินไปนู่นแล้ว เพราะอ้ายเพิร์ซแท้ๆ คอยดูนะ ถ้าเช้านี้ไม่ได้คุยกะพี่เฟรินนะ แม่จะอัดให้นวมเลยคอยดู
คำสบถดังในใจ พรางเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งสุดฝีเท้าอีกครั้ง
\"พี่เฟริน สวัสดีตอนเช้าฮะ\" ฮิวจ์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วที่ตรงมาทางเฟรินทำให้ยั้งฝีเท้าไม่ทันผลก็เลยกลายเป็นเข้าไปกอดเอวพี่สาวคนสวยอย่างแรงและถ้าพี่สาวตั้งตัวไม่ทันพวกเธอคงลงไปนอนทับกันอยู่ที่พื้นแน่ๆ
\"หวัดดีจ๊ะฮิวจ์ ปล่อยก่อนได้มะพี่อึดอัด\" เฟรินกล่าวขึ้นพร้อมยิ้มแหยะๆ เธอรู้สึกเจ็บมากที่โดนชนอย่างจังถ้าเป็นคนอื่นละก็โดนแม่ตัวดีอัดน่วมแน่แต่นี้เป็นน้องสาวที่น่ารักเลยอภัยให้
\"ยังสวยเหมือนทุกวันเลยนะฮะ\" ฮิวจ์กล่าวชมขณะปล่อยมือจากเอวเฟริน แล้วออกมายื่นคุยข้างๆ
\"ขอบใจจ๊ะ \" เฟรินยังยิ้งเห่ยๆ เธออยากให้น้องกล่าวคำชมแบบอื่นมากว่า
\"นั้นอะไรนะฮะ \"ฮ้วจ์ทักเมื่อเห็นกรงที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวที่เฟรินถืออยู่
\"อ้อ หมาพี่เองวันนี้ห้องพี่จัดเป็น pet shopนะ \"เฟรินตอน พร้อมๆกับที่หน้าสวยๆเริ่มแย้มรอยยิ้ม พรางนึกถึงเรื่องเมื่อวาน แต่ฮิวจ์ก็ไม่ทันสังเกตุเพราะก้มลงเปิดผ้าดูหน้าสุนัขน้อยในกรง
\"หน้าตาบ่องแบ้วเหมือนพี่คาโลเลยนะฮะ\"ฮิวจ์วิจารณ์หมาน้อยในกรงเสียงดัง
\"พูดให้มันดีๆหน่อยฮิวจ์\" เสียงเย็นจากชายหนุ่มผู้ยื่นอยู่เงียบๆมานายข้างเฟริน ส่วนเพื่อนอีกสองคนที่ยื่นเงียมมานานเหมือนกันกำลังหัวเราะเอาเป็นเอาตายอยู่ข้างๆ โดยไม่ให้คนถูกว่าเหมือนหมาสังเกตเห็น คนหนึ่งยกหนังสือขึ้นมาบังทำอ่าน อีกคนยกกระเป๋าขึ้นมาบังทำเป็นควานหาของ
\"อ๊ะ โทษที่ฮะ ผม ปากเร็วไปหน่อย ต้องบอกว่าพี่ดันหน้าตาไปเหมือนกับหมานี้นะ เฮยไม่ใช่ โทษทีๆ \" ฮิวจ์แกล้งทำเป็นพูดผิด ยิ้มแหยะๆ
คนถูกว่าได้แต่กัดฟัดกรอดๆ ด้วยความโมโห แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรฮิวจ์ เพราะเฟรินห้ามไว้ ส่วนไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสองที่หัวเราะเอาเป็นเอาตายนั้น อย่านึกว่าหาอะไรมาบังแล้วเขาจะไม่รู้นะ คิดว่าจะอัดมันสักหน่อยแต่พวกมันดันตรีน ไว้ หนีไปได้ซะก่อนเลยรอดตัว
\"ผมไปที่ห้องก่อนนะฮะ\" ฮิวจ์กล่าวลาเฟริน และคนอื่นๆ จากนั้นจึงแยกไปเข้าตึกเรียนของพวกปี 1แต่ก่อนที่จะไปยังไม่ลืมทิ้งละเบิดลูกโตไว้
“พี่คาโลไม่ต้องห่วงนะพี่เฟรินเขาไม่เข้าใจผิดว่าไอ้คารุเป็นพี่หรอก ถึงพี่กะมันจะหน้าเหมือนกันก็เถอะ”
“ฮิวจ์” คนถูกเปรียบกะหมาเสียงดุชนิดคนใกล้ตัวยังหนาว
“ฮะๆๆๆ” คนว่างระเบิดไม่ว่าหัวเราะขบขัน เยอะ ก่อนที่จะขึ้นตึกเรียนไปโดยไม่มองหน้าคนโดนว่าสักนิด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น