ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เตรียมงาน
\"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆน่าเบื่อชะมัดทำไมชั้นต้องไป งาน โรงเรียนอะไรนั้นด้วยละ\" เฟรินร้องลั่นเมื่อออกมาจากห้องของเซเรีย
\"ไม่เอาน่าเฟริน ทำใจซะเถอะ ยังไงเราก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่\" คิลปลอบ เขาเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกเซง แต่ทำไงก็มันเป็นคำสั่ง ที่ไม่สามารถขัดได้
\"นายไม่มาเป็นฉัน นายไม่รู้หรอกว่าการที่ต้องใส่ไอ้ชุดแมวบ้านั้นไปงาน ร.ร.ก็แย่พออยู่ แล้วนี้อะไรยังต้องไปทำตัวเด่นเป็นคนเต้นเปิดฟอร์อีก ซ-ว-ย ชะมัด\" เสียงใสบ่นอยาวเยียด ไม่พอยัง สบถตบท้ายอีก
\"เอาน่าใจเย็นๆเพื่อน\" คิลพูดพร้อมตบบ่าปลอบ ลึกก็ปลอบตัวเองไปด้วย ก็สภาพตัวเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ามันมากมายนักนี่นะ
\"บ่นอะไรเสียงดัง เฟรี่จัง\"กาเซ่เดินมาทักจากด้านหลัง
\"อะ ปล่าว ค่ะไม่มีไรค่ะ\" เฟรินปฏิเสธเสียงอ่อน พรางหน้าแดง
ขายน่าอีกแล้วเรา
\"ไม่ต้องโกหกหรอก ครูไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่\" เกเซ่พูดเสียงอ่อนโยน พร้อมส่งยิ้มใจดีให้
\"ขอคุณค่ะ\" เฟรินกล่าว ยิ้มรับตอบกลับ
ค่อยยังชั่ว
\"แล้วตกลงมีเรื่องอะไรถึงมาเสียงดังอยู่ตรงระเบียงนี่\" จีนัสกล่าวเสียงเย็น นัยน์ตาฉายแววหงุดหงิดชัดเจน
เฮ้ย เรื่องยังไม่จบ
\"ไม่มีเรื่องอะไรมากมายหรอกค่ะ\" เฟรินยังคงปฏิเสธ
เลิกถามซะที่ได้มะ
\"คนหน้าตาดีอย่างฉันไม่ยอมให้เธอหลอกได้เหมือนกับเอสเพรสโซ่ หรอกนะ\" จีนัส กล่าวเสียงเย็นมากกว่าเก่าเล็กน้อย สายตาที่ส่งให้ไม่มีแววของการล้อเล่น
เออ รู้แล้ว พ่อคนฉลาดที่แสน หล่อ
\"คือว่าเฟรินเขาไม่ค่อยจะพอใจกับชุดที่พี่เซเรียจัดให้นิดหน่อยนะฮะ\" คิลอธิบายแทน พร้อมสะกิดส่งซิกให้เพื่อน
แกอย่าเพิ่งพูดมากนะโว้ย
\"คนความจำดีอย่างฉัน จำไม่ได้ว่าถามเธอนะ คิล\" จีนัสหัดมามองหน้าคิลแล้วกล่าว ทำให้คิลถึงกับจ๋อยแล้วเงียบไปเลย
เรื่องมากจริง
ความคิดที่ดังในใจพร้อมกันของสองจำเลย
\"ว่าไงเฟริน เธอจะบอกฉันได้รึยัง ว่าทำไมเธอถึงมาเสียงดังแถวนี้\" จีนัสถามเฟรินอีกครั้ง ด้วยเสียงที่เครียดมากกว่าเดิมหลายเท่า
\"ไม่เอาน่าเฮิบจัง เฟรี่จังกับคิลลี่จังกลัวนายหมดแล้ว\" กาเซ่แทรกขึ้น เขามองเด็กนักเรียนสองคนด้วยความเห็นใจอยู่ไม่น้อยที่ด้วยซวยมาเสียงดังตอนเฮิบจังอารมณ์ไม่ดี เลยได้โดนดี
\" คนหล่ออย่างฉันยังไม่ได้ถามนายสักคำนะเอสเพรสโซ่\" จีนัส เสียงเข้ม ดุใส่กาเซ่
“จ้าๆ ฉันมันยุ่งเอง พอใจยังเฮิบจัง” คำตอบที่เรียกได้แต่สายตาเย็นๆจากคนฟัง ก่อนมันที่จะกลับไปสนใจในนักเรียนคนต้นเรื่องอีกครั้ง
เออ บอกก็ได้วะ แต่พูดอย่างไงดีเนี้ย จะได้ดูน่าส่งสาร เอางี้ละกัน
\"คือหนูโวะ...โวย วะ.... วายเรื่องชุดที่พี่เซเรียหามาให้นิดหน่อยนะค่ะ\" เฟรินพูดติดอ่างเล็กน้อยพลางทำหน้าซีดลง นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โตฉายแววตื่นกลัว
คิลหันไปมองหน้าเฟริน หลังได้ฟังคำตอบที่เฟรินให้อาจารย์ เขากระพริบตาปริบๆ ด้วยความทึ่ง ในความสามารถในการแสดงของมันอย่างมาก
แกทำได้ไงวะ
\"ดี ...ยังดีที่ยอมรับ แต่...คราวหน้าอย่างมาโวยวายหน้าห้องทำงานฉันอีก มันหนวกหู\" จันัสกล่าวเสียงเรียบ จากนั้นก็หันหลังกับเดินเข้าประตูที่อยู่ไม่ห่างจากที่นั้นสักเท่าไร
\"ไม่ต้องกังเวนไปหรอกเฟรี่จัง คิลลี่จัง เอิบจังก็เป็นงี้ละ ดุแต่หน้า แต่ใจดี \" กาเซ่อธิบายก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องเดียวกับจีนัส
\"เชื่อดีไหมเนียเฟริน\" คิลที่เงียบมานานตั้งแต่ถูกดุเอ่ยขึ้น
\"ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่ค่อยสนิทกะพี่แก่สักเท่าไร คงต้องรู้จักมากว่านี้ละมั้ง\" เฟรินตอบ พร้อมสายหน้าอย่างไม่เชื่อที่พี่แกพูดเท่าไร
“แต่เมื่อกี้แก่แสดงได้ถึงบทบาทสุดๆเลยรู้มะ” คิล แซวขึ้น เมื่อนึกถึงหน้าตาตอนเฟรินพูดกับจีนัส แล้วเขาก็เริ่มจะหัวเราะขึ้นมาเฉย
“เพื่อเอาตัวลอด เรื่องแค่นี้ฉันยอมทำวะ” เฟรินเอ่ย เธอก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าเธอจะทำได้ถึงขนาดนั้น
\"เฟริน คิลพวกนายมัวทำอะไรกัน\" คาโล กะโร ที่เดินนำไปก่อนเมื่อสังเกตได้ว่าทั้งคู่ยังไม่เดินตามมา เลยพากันย้อนกลับมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นหรือปล่าว
\" เปล่าไม่มีอะไร\" เฟรินปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มซื่อๆ ที่คนฟังต่างเห็นพ้องกันว่ามันคือคำโกหกชัด
\"ใช่ๆ ไม่มีอะไรจริงๆ \" คิลยืนยันอย่างร้อนตัว นี่ก็โกหก คนที่รู้ทันเลยได้แต่ทำหน้าเซงอย่างเห็นได้ชัด คนหนึ่งเลือกที่จะเงียบรอ แต่อีกคนเลือกที่จะถามเพราะเคยนิสัย
\" อืม พวกนายมีอาการแปลกๆ บอกมาเหอะว่าเกิดอะไรขึ้น\" โรทัก ตาสีเขียวมันบอกชัดว่าไม่เชื่อคำพูดเพื่อนแม้แต่น้อย
\" บอกว่าไม่มี ก็ไม่มีสิ โธ่โว้ย ถามอยู่ได้ \" เฟรินเริ่มเสียงดัง ตาสีน้ำตาลบ่งบอกความไม่สบอารมณ์
\"ก็ได้ งั้นก็กลับบ้านกันเถอะ \" คาโลกล่าวเสียงเย็น
เมื่อมันไม่อยากบอกบังคับไปก็ปล่าวประโยชน์ ความคิดที่ดังในใจคนไม่ชอบพูดมาก
\"แล้วงานที่ห้องละ\" คิลถามขึ้น ตามสีม่วงฉายแววสงสัย พวกเขาไม่ได้อู้ไปไหนนานสักหน่อย
\"ทุกคนเขาช่วยกันเตรียมเสร็จแล้ว จะเหลือก็แต่พรุ่งนี้ให้เอาสัตว์เลี้ยงของตนมาด้วยก็เท่านั้น\" โรอธิบายแทน เมื่อเห็นไอ้เพื่อนคนที่จะต้องอธิบายมันจงใจเงียบอีกแล้ว
\"งั้นพวกเราก็ต้องไปซื้อสัตว์สิ \" เฟรินกล่าวเสียงใสกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง
\"กลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยไป\" คาโลพูดเสียงเรียบ
\"เย้ จะซื้อตัวอะไรมาเลี้ยงดีน้า\" เฟรินพูดเสียงอารมณ์ดี พร้อมทั้งออกเดินนำไปก่อน ทำให้หนุ่มๆที่เหลือเลยต้องรีบเร่งเดินตามไปโดยเร็ว
\" โอ้ว้าว... ร้านค้าสุดลูกหูลูกตาเลย แล้วนี่เราจะเริ่มที่ร้านไหนก่อนดีละคาโล\" สาวน้อยน่ารักที่กำลังตื่นแต้นสุดๆถามขึ้น
\"ร้านนั้นละกัน\" ชายหนุ่มตอบแบบขอไปที่ เขาเลือกร้ายเล็กๆที่อยู่ใกล้พวกตนมากที่สุด
\"model Anime\" ร้านเล็กๆ แต่ดูทันสมัย และแค่อ่านชื่อก็รู้ทันที่ว่าขายอะไร
\"ยินดีตอนรับสู่ โมเดิล เอนิเมะ ค่ะเชิญเลือกชมได้ตามสบาย ถ้าสนใจหรือสงสัยเกี่ยวกับเจ้าพวกนี้ตัวไหนถามที่ดิฉันได้ค่ะ\" พนักงานเสียงหวานและถ้าจะน่ารักทักขึ้นเมื่อทั้ง 7 คนเข้ามาในร้าน แต่ที่ทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เข้ามาก็คือน้ำเสียงที่คุ้นหูซะเหลือเกินของเจ้าหล่อน ทุกคนจึงพร้อมเพรียงใจกันหันไปดูทางต้นเสียงและสิ่งที่น่าตกใจก็ได้เกิดขึ้นเมื่อคนที่ได้พบก็คือ ลอเรีย กะ เซเรีย พี่สาวคณะกรรมการคนสวยทั้งสอง
\"พี่ลอรี่มาทำอะไรที่นี่ฮะ\" เฟรินถามขึ้นในทั้นที
\"ก็เห็นๆอยู่นี่จ๊ะกำลังทำงานพิเศษอยู่\" ลอรี่จังตอบด้วย รอยยิ้มการค้า
“พี่เซเรียก็ด้วยรึ ค่ะ” เจ้าตัวดี ยังคงช่างสงสัยและถามไม่เลิก
“จ๊ะ พี่ทำมันแปลกตรงไหนรึจ๊ะ เฟรี่” เซเรียตอบคำถามพร้อมถามกลับไป
“ก็รวยอย่างพี่ ทำไมยังต่อหางานพิเศษอีกละค่ะ ขอเงินพ่อแม่กินก็น่าจะง่ายกว่าไม่ใช่รึค่ะ” เจ้าตัวดีเอ่ยด้วยสีหน้าที่สงสัยไม่เข้าใจการกระทำของรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างมาก
“ฮะๆ นั้นสินะ ขอพ่อแม่ง่ายกว่า แต่พี่ไม่ได้มาทำงานเพราะ ขัดสนเงินหรอกนะ พี่มาช่วยลอเรียนะ ที่นี้เป็นร้านของบ้านลอเรียเขานะจ๊ะ” คำตอบที่ได้รับทำให้คนช่างสงสัยหันไปมองหน้าเจ้าของร้านเพื่อขอคำยืนยัน ซึ่งพี่แกก็พยักหน้ารับรองคำพูดเพื่อนให้เรียบร้อย
“อ้าว พวกพี่ๆกะไอ้โรไปไหนแล้วละ คิล” เฟรินหันมาถามหลังจากหันไปหาสี่คนที่หายไปโดยไม่รอกันมั่งเลย
“ทนรอแก่พูดมากไม่ไหว เลยไปหาอะไรดูละมั้ง” คิลตอบ พร้อมๆกับมองไปรอบๆร้านที่มีห้องแยกออกไปอีกหลายห้อง
“งั้นเราก็ไปกันมั่งเหอะ” เฟรินชวน ก่อนจะเดินนำเข้าห้องที่ติดป้ายไว้ว่า puppy roomไปก่อน
“ไปกันเถอะคาโล” คิลกล่าวก่อนเดินตามเฟรินไปอีกคน
“ขอให้เจอตัวถูกใจนะจ๊ะคาลี่” ลอเรียกล่าวก่อนที่คาโลจะเดินเข้าห้องตามไป
“ครับ” ตอบสั้นๆก่อนที่จะเดินหายไปหลังประตูที่ถูกปิดลง
“งั้นฉันไปดูลูกค้าคนอื่นในร้านว่าได้อะไรรึยังก่อนนะ” ลอเรียกล่าวก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าห้องcat roomที่เห็นลอเรนซ์กะลูคัสเดินเข้าไป
“อย่าไปก่อเรื่องละ” เซเรียเตือน แต่คำตอบที่ได้ได้รับจากเพื่อนสนิทมีเพียงเสียงหัวเราะนิดๆ กะการโบกมือว่าอย่าห่วงไม่มีเรื่องหรอก
“คิลดูเจ้าหนูนี่สิ น่ารักชมัดอยากเลย” ว่าแล้วก็อุ้บลูกสุนัขพันธุ์ ไซบีเรียฮัสกี้ ขนสีออกเงินๆ มีสีขาวปนนิดหน่อยที่ขาและใบหน้า ยื่นมาให้คิลดูชัดๆ
คลายคาโลชมัด
ความคิดที่ต้องเก็บเงียบ และคุมตัวเองไม่ให้หัวเราะออกมา ก่อนจะกล่าวอย่างอื่นแทน
“อืม น่ารัก แต่ของฉันน่ารักกว่า”
ว่าแล้วก็เอาเจ้า ชิสุตัวน้อย ขนสีขาวสลับดำออกมาโชบ้าง
“ว้าวน่ารัก นายเอาเจ้านั้นสินะ” เฟรินถามหลังจากเอ่ยชมเจ้าหมาน้อย
“ แน่นอน ก็มันน่ารักออกอย่างนี่นี้” ว่าแล้วก็เอาเจ้าหมาน้อยขึ้นมาจูบที่หัวของมันไปทีนึง
“คาโลแล้วนายละเลือกได้ยัง” เฟรินหันไปถามอีกคนที่เห็นเงียบมานาน
“อืม ฉันเอา เจ้านี่” ว่าแล้วก็อุ้ม ลูกโกเด้น ตัวน้อยมาโชให้เพื่อนทั้งสองดู
“น่ารัก” เฟรินกล่าวเพียงสั้นๆพร้อมรอยยิ้ม ไม่ได้คิลอะไรมากกว่านั้น ส่วยคิลหัวเราะคิกคักกับความคิด
เหมือนเฟรินตอนเป็นหมาเฮะ เจ้าหนูนี่
“เมื่อเลือกกันเสร็จแล้วก็ไปจ่ายเงินกันเถอะ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” เฟรินกล่าวก่อนจะอุ้มเจ้าตัวน้อยที่ได้รับเลือกเดินนำหน้าออกไปห้องไปก่อน เพื่อนอีกสองคนเลยต้องอุ้มเจ้าตัวน้อยของตัวเองเดินตามออกมา อย่างแทบไม่ทัน
อีกห้องหนึ่ง ห้องที่ลูคัส กะลอเรนซ์เข้าไป เมื่อประมาณ 10นาทีก่อนที่ลอเรีย จะตามเข้าไป หรือเมื่อ 15 นาทีที่แล้ว
สีดำก็น่ารัก สีขาวก็น่ารัก เอาตัวไหนดีหว่า
ความคิดที่นิ่งคิดมาได้สักพัก ขณะที่ดวงตาสีอะเมทิส จองมองไปที่ลูกแมวสีขาว กับสีดำสองตัวที่กำลังเล่นกันอยู่
ตัวสีดำที่ตัวเล็กกว่าหน่อย ขนของมันมันวาว ดวงตาสีทองดูมีเสน่ห์ส่วนตัวสีขาวสะอาด เป็นมันไร้ ตำหนิ มีดวงตาสีฟ้าสวย
มันยากแก่การตัดสินใจที่จะเลือกตัวใด ตัวหนึ่งเป็นอย่างมากสำหรับผู้นิยมชมชอบแมว
“นี่นายจะจองไอ้หนูสองตัวนี่อีกนานไหม ลอรี่”
“หนึ่งไอ้หนู หนึ่งอีหนู ต่างหาก แล้วก็ฉันชื่อลอเรนซ์ เรียกถูกๆหน่อย ลูคัส” ลอเรนซ์กล่าวแก้ โดยไม่หันมองลูคัสแม้แต่น้อย
ความเงียบกลับมาปกคลุมภายในห้องอีกครั้ง ลอเรนซ์ยังจมอยู่ในความคิดเดิม ส่วนลูคัสที่นั่งมองอยู่ใกล้ก็เริ่มคิดหาแผนเรียกความสนใจจากเพื่อนแผนใหม่มั่ง และเมื่อเวลาผ่านไปในขณะที่ยังไม่มีใครกล่าวอะไรออกมา ประตูก็เปิดออก
ลูคัสหันไปมองผู้มาใหม่ ในขณะที่ลอเรนซ์ยังคงให้ความสนใจเจ้าพวกลูกแมวมากกว่า
“เลือกได้สักตัวรึยังค่ะ อาจารย์” หญิงสาวเจ้าของร้านถามขึ้นเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคน
“อืม ฉัน อย่างไงก็ได้ แต่ท่าทางลอรี่คงกำลังคิดหนัก”
คำกล่าวที่ทำให้ลอเรียหันไปมองเซียวหน้าของคนที่ยังคงจมอยู่ในความคิดโดยไม่สนใจพวกเธอสักนิด
“อาจารย์ลอเรนซ์ จะรับตัวไหนดีค่ะ” ได้ผล ลอเรนซ์หันมามองหน้าเธอ แล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“เอาทั้งสองตัว”
หญิงสาวยิ้มออกมาเมื่อได้รับคำตอบจากบุรุษเบื่องหน้า ก่อนที่จะหันไปคุยกับอีกคนหนึ่ง
“แล้วอาจารย์ละค่ะ จะรับตัวไหนดี” ลอเรีย กล่าวพร้อมแย้มรอยยิ้มการค้า
“ไม่ดีกว่า ฉันจะช่วยลอร์รี่เลี้ยง”
“ค่ะ เมื่อเลือกได้แล้วก็เชิญด้านนอกนะค่ะ เดียว ดิฉันจะเตรียมอาหาร กับอุปกรณ์อื่นๆที่จำเป็นให้ค่ะ” ลอเรีย กล่าว ก่อนที่จะเดินเข้าประตู ไปที่ห้องทัดไป
“ไปจากตังกันเถอะลอรี่” ว่าแล้วก็ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปค่อยที่หน้าประตู
ลอเรนซ์อุ้มลูกแมวน้อยทั้งสองตัวขึ้นมาไว้ที่อก ก่อนกล่าว
“ดีนะ ที่มือฉัน ไม่ว่าง ไม่งั้นนายเจอดีแน่ ที่ยังไม่ยอมเรียกชื่อฉันถูกสักที”
แล้วพวกเขาก็ออกมาจากห้อง cat room เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พวกเฟรินจ่ายเงินและรับข้าวของเครื่องใช้ของพวกเจ้าหนูเรียบร้อยแล้ว
“พวกพี่จะเลี้ยงแมวรึฮะ” เฟรินถามเมื่อเห็นว่าลอเรนซ์อุ้มแมวออกมาถึงสองตัว
“ลอรี่เลี้ยงคนเดียวนะ พี่แค่ช่วยดู” ลูคัสตอบแทน พร้อมรอยยิ้มพรายบนใบหน้าประจำตัว
เมื่อ ลูคัสจ่ายเงินและช่วยรับของใช้ ของเจ้าหนูทั้งสองแทนแล้วพวกเขาก็ออกจากร้านไปสมทบกับอีกสองคนที่ออกมานั่งชิบชารอที่ร้านน้ำชาข้างๆตั้งนานแล้ว
“ได้อะไรมามั่งละเฟริน” โรถามขึ้นหลังว่างแก้วชาที่เพิ่งดื่มหมดลงบนโต๊ะ
“ได้ คารุ มา” เฟรินกล่าวแล้วอุ้มเจ้าหมาน้อยไซบีเรียขนเงิน ขึ้นมาให้ทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะได้เห็นอีกครั้ง
เหมือนคาโล ชื่อก็คล้าย
ความคิดทุกคนเก็บเงียบ กลัวคนที่นั่งใกล้ๆแม่ตัวดีจะเอาเรื่อง
“แล้วของพวกนายละ คิล คาโล” โรถามต่อ พร้อมมองไปที่สองคนที่นั่งข้างเฟริน
“ของฉัน เฟร์” คาโลกล่าว แล้วเรียก โกเด้นน้อยขึ้นมานั่งบนตัก
นี่เหมือนเฟริน ตอนเป็นหมา
ความคิดที่ผุดขึ้นในสองหมอคนถาม
“ของฉัน เรนี่” แล้วคิลก็อุ้ม ชิสุน้อยขึ้นมาว่างบนโต๊ะ
ไม่เหมาะกะนักฆ่าเลย ชื่อนั้นก็คงเอามาจากเรนอน แน่ๆ
ความคิดที่ดังขึ้นในใจ ไม่กล้าเอ่ยออกไป เลยได้แต่ยิ้ม ไว้แค่นั้น
“แล้วของนายละโร มัวแต่ถามถึงของคนอื่น ของนายอยู่ไหน” เฟรินถาม เมื่อเห็นว่าข้างตัวโรไม่มีตัวอะไรอยู่เลยนอกจากถุงอาหาร
“ของฉันนะเหรอ อ้อได้สิ” แล้วโรก็ล้วงลงใบที่คอเสื้อยิบขลุ่ยอันเล็กๆขึ้นมาเป่า
ครู่ต่อมาเหยี่ยวหิมะ ข้นขาวสะอาด ตัวใหญ่ก็บนโฉบลงมาเกาะที่แขนคนเรียก
“มาเรีย ของฉันสวยมาก พวกนายว่าไหม” โรกล่าวขณะเอามือลูบที่ข้นสีขาวของเจ้าเหยี่ยวตัวใหญ่
“แล้วของพี่ละฮะพี่โรเวน” เฟรินหันไปถามอีกคนที่ออกมาก่อนเหมือนกัน
“ของพี่ รึ ไอซ ขึ้นมานั้นนี่สิ” โรเวนทวน ก่อนที่จะเรียกสัตว์เลี้ยงตัวโตของตัวเองขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ว่างตัวข้างๆ
ไวท์ วูฟ ตัวใหญ่ ข้นสีขาวทั้งตัว กระโดดขึ้นมานั่งข้างคนเรียก ขนสีขาว นัยน์ตาสีเงิน ทำให้มันดูสง่างามอย่างมาก
“เลือกได้เหมาะกะพี่จริงๆฮะ” เฟรินชม ก่อนที่จะหันไปหารุ่นพี่อีกคนที่ดูท่าจะไม่สนใจอะไรนอกจากแมวสองตัว ท่าจะชอบมันมาก
“พี่ลอเรนซ์ แมวพี่ พวกมันชื่ออะไรเหรอฮะ” คนถามเรียกความสนใจ จากคนถูกถามได้ชะงัก นัยน์ตาที่มองสบมาฉายแววถูกใจในคำถาม
“ตัวดำ ชื่อลูน่า ตัวขาวชื่อบลู ตั้งตามสีตาของพวกมัน” ลอเรนซ์ ตอบเสียงเรียบขณะเอามือเกาคางให้ ลูน่า
“กลับกันเถอะ นี่ก็เย็นมากละ” ลูคัสกล่าวหลังจากก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“แล้วพี่ไม่เลี้ยงอะไรสักตัวรึฮะ” เฟรินถามขึ้นอย่างสงสัยว่าทำไมมีรุ่นพี่คนนี้คนเดียวที่ไม่ได้ซื้อสัตว์เลี้ยงให้ตัวเอง
ลูคัส ยิ้มกว้างออกมาอย่างถูกใจคำถาม ก่อนตอบ
“พี่จะช่วยลอรี่เลี้ยง”
“กลับบ้านได้แล้วเฟริน” คาโลกล่าวเสียงเรียบ
แล้วทั้งหมดก็เดินทางกลับบ้าน พร้อมสมาชิกใหม่อีก 7ตัว อันได้ แก่ สุนัข 4 แมว 2 และนก อีก 1
เย็นวันนี้เป็นเวน พวกพี่ๆทำอาหารเย็น ดังนั้นวันนี้พวกเขาทั้งหมด เลยได้กินอาหารมื้อใหญ่ เพราะพวกพี่ๆมีทุนทรัยพ์มากกว่า
0..................................................................................................................................0
ตอนนี้มันหายไปครึ่งหนึ่งของของเก่า แต่งใหม่ไม่รู้จะยังสนุกเท่าของเก่ารึปล่าว ไงช่วย คอมเม้นให้หน่อยนะเจ้าค่ะ
ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ
ปล.ตอนหน้า เป็นคนที่ ชื่อว่าเรื่องราวของแต่ละคน เป็นเรื่องราวที่แต่งให้คนอื่นๆในเรื่องอ่านดูแล้วมันก็สนุกดี เลยไม่ได้แก้ไขอะไร เป็นฉบับเดิมกับที่เคยลงค่ะ
\"ไม่เอาน่าเฟริน ทำใจซะเถอะ ยังไงเราก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่\" คิลปลอบ เขาเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกเซง แต่ทำไงก็มันเป็นคำสั่ง ที่ไม่สามารถขัดได้
\"นายไม่มาเป็นฉัน นายไม่รู้หรอกว่าการที่ต้องใส่ไอ้ชุดแมวบ้านั้นไปงาน ร.ร.ก็แย่พออยู่ แล้วนี้อะไรยังต้องไปทำตัวเด่นเป็นคนเต้นเปิดฟอร์อีก ซ-ว-ย ชะมัด\" เสียงใสบ่นอยาวเยียด ไม่พอยัง สบถตบท้ายอีก
\"เอาน่าใจเย็นๆเพื่อน\" คิลพูดพร้อมตบบ่าปลอบ ลึกก็ปลอบตัวเองไปด้วย ก็สภาพตัวเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ามันมากมายนักนี่นะ
\"บ่นอะไรเสียงดัง เฟรี่จัง\"กาเซ่เดินมาทักจากด้านหลัง
\"อะ ปล่าว ค่ะไม่มีไรค่ะ\" เฟรินปฏิเสธเสียงอ่อน พรางหน้าแดง
ขายน่าอีกแล้วเรา
\"ไม่ต้องโกหกหรอก ครูไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่\" เกเซ่พูดเสียงอ่อนโยน พร้อมส่งยิ้มใจดีให้
\"ขอคุณค่ะ\" เฟรินกล่าว ยิ้มรับตอบกลับ
ค่อยยังชั่ว
\"แล้วตกลงมีเรื่องอะไรถึงมาเสียงดังอยู่ตรงระเบียงนี่\" จีนัสกล่าวเสียงเย็น นัยน์ตาฉายแววหงุดหงิดชัดเจน
เฮ้ย เรื่องยังไม่จบ
\"ไม่มีเรื่องอะไรมากมายหรอกค่ะ\" เฟรินยังคงปฏิเสธ
เลิกถามซะที่ได้มะ
\"คนหน้าตาดีอย่างฉันไม่ยอมให้เธอหลอกได้เหมือนกับเอสเพรสโซ่ หรอกนะ\" จีนัส กล่าวเสียงเย็นมากกว่าเก่าเล็กน้อย สายตาที่ส่งให้ไม่มีแววของการล้อเล่น
เออ รู้แล้ว พ่อคนฉลาดที่แสน หล่อ
\"คือว่าเฟรินเขาไม่ค่อยจะพอใจกับชุดที่พี่เซเรียจัดให้นิดหน่อยนะฮะ\" คิลอธิบายแทน พร้อมสะกิดส่งซิกให้เพื่อน
แกอย่าเพิ่งพูดมากนะโว้ย
\"คนความจำดีอย่างฉัน จำไม่ได้ว่าถามเธอนะ คิล\" จีนัสหัดมามองหน้าคิลแล้วกล่าว ทำให้คิลถึงกับจ๋อยแล้วเงียบไปเลย
เรื่องมากจริง
ความคิดที่ดังในใจพร้อมกันของสองจำเลย
\"ว่าไงเฟริน เธอจะบอกฉันได้รึยัง ว่าทำไมเธอถึงมาเสียงดังแถวนี้\" จีนัสถามเฟรินอีกครั้ง ด้วยเสียงที่เครียดมากกว่าเดิมหลายเท่า
\"ไม่เอาน่าเฮิบจัง เฟรี่จังกับคิลลี่จังกลัวนายหมดแล้ว\" กาเซ่แทรกขึ้น เขามองเด็กนักเรียนสองคนด้วยความเห็นใจอยู่ไม่น้อยที่ด้วยซวยมาเสียงดังตอนเฮิบจังอารมณ์ไม่ดี เลยได้โดนดี
\" คนหล่ออย่างฉันยังไม่ได้ถามนายสักคำนะเอสเพรสโซ่\" จีนัส เสียงเข้ม ดุใส่กาเซ่
“จ้าๆ ฉันมันยุ่งเอง พอใจยังเฮิบจัง” คำตอบที่เรียกได้แต่สายตาเย็นๆจากคนฟัง ก่อนมันที่จะกลับไปสนใจในนักเรียนคนต้นเรื่องอีกครั้ง
เออ บอกก็ได้วะ แต่พูดอย่างไงดีเนี้ย จะได้ดูน่าส่งสาร เอางี้ละกัน
\"คือหนูโวะ...โวย วะ.... วายเรื่องชุดที่พี่เซเรียหามาให้นิดหน่อยนะค่ะ\" เฟรินพูดติดอ่างเล็กน้อยพลางทำหน้าซีดลง นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โตฉายแววตื่นกลัว
คิลหันไปมองหน้าเฟริน หลังได้ฟังคำตอบที่เฟรินให้อาจารย์ เขากระพริบตาปริบๆ ด้วยความทึ่ง ในความสามารถในการแสดงของมันอย่างมาก
แกทำได้ไงวะ
\"ดี ...ยังดีที่ยอมรับ แต่...คราวหน้าอย่างมาโวยวายหน้าห้องทำงานฉันอีก มันหนวกหู\" จันัสกล่าวเสียงเรียบ จากนั้นก็หันหลังกับเดินเข้าประตูที่อยู่ไม่ห่างจากที่นั้นสักเท่าไร
\"ไม่ต้องกังเวนไปหรอกเฟรี่จัง คิลลี่จัง เอิบจังก็เป็นงี้ละ ดุแต่หน้า แต่ใจดี \" กาเซ่อธิบายก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องเดียวกับจีนัส
\"เชื่อดีไหมเนียเฟริน\" คิลที่เงียบมานานตั้งแต่ถูกดุเอ่ยขึ้น
\"ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่ค่อยสนิทกะพี่แก่สักเท่าไร คงต้องรู้จักมากว่านี้ละมั้ง\" เฟรินตอบ พร้อมสายหน้าอย่างไม่เชื่อที่พี่แกพูดเท่าไร
“แต่เมื่อกี้แก่แสดงได้ถึงบทบาทสุดๆเลยรู้มะ” คิล แซวขึ้น เมื่อนึกถึงหน้าตาตอนเฟรินพูดกับจีนัส แล้วเขาก็เริ่มจะหัวเราะขึ้นมาเฉย
“เพื่อเอาตัวลอด เรื่องแค่นี้ฉันยอมทำวะ” เฟรินเอ่ย เธอก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าเธอจะทำได้ถึงขนาดนั้น
\"เฟริน คิลพวกนายมัวทำอะไรกัน\" คาโล กะโร ที่เดินนำไปก่อนเมื่อสังเกตได้ว่าทั้งคู่ยังไม่เดินตามมา เลยพากันย้อนกลับมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นหรือปล่าว
\" เปล่าไม่มีอะไร\" เฟรินปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มซื่อๆ ที่คนฟังต่างเห็นพ้องกันว่ามันคือคำโกหกชัด
\"ใช่ๆ ไม่มีอะไรจริงๆ \" คิลยืนยันอย่างร้อนตัว นี่ก็โกหก คนที่รู้ทันเลยได้แต่ทำหน้าเซงอย่างเห็นได้ชัด คนหนึ่งเลือกที่จะเงียบรอ แต่อีกคนเลือกที่จะถามเพราะเคยนิสัย
\" อืม พวกนายมีอาการแปลกๆ บอกมาเหอะว่าเกิดอะไรขึ้น\" โรทัก ตาสีเขียวมันบอกชัดว่าไม่เชื่อคำพูดเพื่อนแม้แต่น้อย
\" บอกว่าไม่มี ก็ไม่มีสิ โธ่โว้ย ถามอยู่ได้ \" เฟรินเริ่มเสียงดัง ตาสีน้ำตาลบ่งบอกความไม่สบอารมณ์
\"ก็ได้ งั้นก็กลับบ้านกันเถอะ \" คาโลกล่าวเสียงเย็น
เมื่อมันไม่อยากบอกบังคับไปก็ปล่าวประโยชน์ ความคิดที่ดังในใจคนไม่ชอบพูดมาก
\"แล้วงานที่ห้องละ\" คิลถามขึ้น ตามสีม่วงฉายแววสงสัย พวกเขาไม่ได้อู้ไปไหนนานสักหน่อย
\"ทุกคนเขาช่วยกันเตรียมเสร็จแล้ว จะเหลือก็แต่พรุ่งนี้ให้เอาสัตว์เลี้ยงของตนมาด้วยก็เท่านั้น\" โรอธิบายแทน เมื่อเห็นไอ้เพื่อนคนที่จะต้องอธิบายมันจงใจเงียบอีกแล้ว
\"งั้นพวกเราก็ต้องไปซื้อสัตว์สิ \" เฟรินกล่าวเสียงใสกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง
\"กลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยไป\" คาโลพูดเสียงเรียบ
\"เย้ จะซื้อตัวอะไรมาเลี้ยงดีน้า\" เฟรินพูดเสียงอารมณ์ดี พร้อมทั้งออกเดินนำไปก่อน ทำให้หนุ่มๆที่เหลือเลยต้องรีบเร่งเดินตามไปโดยเร็ว
\" โอ้ว้าว... ร้านค้าสุดลูกหูลูกตาเลย แล้วนี่เราจะเริ่มที่ร้านไหนก่อนดีละคาโล\" สาวน้อยน่ารักที่กำลังตื่นแต้นสุดๆถามขึ้น
\"ร้านนั้นละกัน\" ชายหนุ่มตอบแบบขอไปที่ เขาเลือกร้ายเล็กๆที่อยู่ใกล้พวกตนมากที่สุด
\"model Anime\" ร้านเล็กๆ แต่ดูทันสมัย และแค่อ่านชื่อก็รู้ทันที่ว่าขายอะไร
\"ยินดีตอนรับสู่ โมเดิล เอนิเมะ ค่ะเชิญเลือกชมได้ตามสบาย ถ้าสนใจหรือสงสัยเกี่ยวกับเจ้าพวกนี้ตัวไหนถามที่ดิฉันได้ค่ะ\" พนักงานเสียงหวานและถ้าจะน่ารักทักขึ้นเมื่อทั้ง 7 คนเข้ามาในร้าน แต่ที่ทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เข้ามาก็คือน้ำเสียงที่คุ้นหูซะเหลือเกินของเจ้าหล่อน ทุกคนจึงพร้อมเพรียงใจกันหันไปดูทางต้นเสียงและสิ่งที่น่าตกใจก็ได้เกิดขึ้นเมื่อคนที่ได้พบก็คือ ลอเรีย กะ เซเรีย พี่สาวคณะกรรมการคนสวยทั้งสอง
\"พี่ลอรี่มาทำอะไรที่นี่ฮะ\" เฟรินถามขึ้นในทั้นที
\"ก็เห็นๆอยู่นี่จ๊ะกำลังทำงานพิเศษอยู่\" ลอรี่จังตอบด้วย รอยยิ้มการค้า
“พี่เซเรียก็ด้วยรึ ค่ะ” เจ้าตัวดี ยังคงช่างสงสัยและถามไม่เลิก
“จ๊ะ พี่ทำมันแปลกตรงไหนรึจ๊ะ เฟรี่” เซเรียตอบคำถามพร้อมถามกลับไป
“ก็รวยอย่างพี่ ทำไมยังต่อหางานพิเศษอีกละค่ะ ขอเงินพ่อแม่กินก็น่าจะง่ายกว่าไม่ใช่รึค่ะ” เจ้าตัวดีเอ่ยด้วยสีหน้าที่สงสัยไม่เข้าใจการกระทำของรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างมาก
“ฮะๆ นั้นสินะ ขอพ่อแม่ง่ายกว่า แต่พี่ไม่ได้มาทำงานเพราะ ขัดสนเงินหรอกนะ พี่มาช่วยลอเรียนะ ที่นี้เป็นร้านของบ้านลอเรียเขานะจ๊ะ” คำตอบที่ได้รับทำให้คนช่างสงสัยหันไปมองหน้าเจ้าของร้านเพื่อขอคำยืนยัน ซึ่งพี่แกก็พยักหน้ารับรองคำพูดเพื่อนให้เรียบร้อย
“อ้าว พวกพี่ๆกะไอ้โรไปไหนแล้วละ คิล” เฟรินหันมาถามหลังจากหันไปหาสี่คนที่หายไปโดยไม่รอกันมั่งเลย
“ทนรอแก่พูดมากไม่ไหว เลยไปหาอะไรดูละมั้ง” คิลตอบ พร้อมๆกับมองไปรอบๆร้านที่มีห้องแยกออกไปอีกหลายห้อง
“งั้นเราก็ไปกันมั่งเหอะ” เฟรินชวน ก่อนจะเดินนำเข้าห้องที่ติดป้ายไว้ว่า puppy roomไปก่อน
“ไปกันเถอะคาโล” คิลกล่าวก่อนเดินตามเฟรินไปอีกคน
“ขอให้เจอตัวถูกใจนะจ๊ะคาลี่” ลอเรียกล่าวก่อนที่คาโลจะเดินเข้าห้องตามไป
“ครับ” ตอบสั้นๆก่อนที่จะเดินหายไปหลังประตูที่ถูกปิดลง
“งั้นฉันไปดูลูกค้าคนอื่นในร้านว่าได้อะไรรึยังก่อนนะ” ลอเรียกล่าวก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าห้องcat roomที่เห็นลอเรนซ์กะลูคัสเดินเข้าไป
“อย่าไปก่อเรื่องละ” เซเรียเตือน แต่คำตอบที่ได้ได้รับจากเพื่อนสนิทมีเพียงเสียงหัวเราะนิดๆ กะการโบกมือว่าอย่าห่วงไม่มีเรื่องหรอก
“คิลดูเจ้าหนูนี่สิ น่ารักชมัดอยากเลย” ว่าแล้วก็อุ้บลูกสุนัขพันธุ์ ไซบีเรียฮัสกี้ ขนสีออกเงินๆ มีสีขาวปนนิดหน่อยที่ขาและใบหน้า ยื่นมาให้คิลดูชัดๆ
คลายคาโลชมัด
ความคิดที่ต้องเก็บเงียบ และคุมตัวเองไม่ให้หัวเราะออกมา ก่อนจะกล่าวอย่างอื่นแทน
“อืม น่ารัก แต่ของฉันน่ารักกว่า”
ว่าแล้วก็เอาเจ้า ชิสุตัวน้อย ขนสีขาวสลับดำออกมาโชบ้าง
“ว้าวน่ารัก นายเอาเจ้านั้นสินะ” เฟรินถามหลังจากเอ่ยชมเจ้าหมาน้อย
“ แน่นอน ก็มันน่ารักออกอย่างนี่นี้” ว่าแล้วก็เอาเจ้าหมาน้อยขึ้นมาจูบที่หัวของมันไปทีนึง
“คาโลแล้วนายละเลือกได้ยัง” เฟรินหันไปถามอีกคนที่เห็นเงียบมานาน
“อืม ฉันเอา เจ้านี่” ว่าแล้วก็อุ้ม ลูกโกเด้น ตัวน้อยมาโชให้เพื่อนทั้งสองดู
“น่ารัก” เฟรินกล่าวเพียงสั้นๆพร้อมรอยยิ้ม ไม่ได้คิลอะไรมากกว่านั้น ส่วยคิลหัวเราะคิกคักกับความคิด
เหมือนเฟรินตอนเป็นหมาเฮะ เจ้าหนูนี่
“เมื่อเลือกกันเสร็จแล้วก็ไปจ่ายเงินกันเถอะ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” เฟรินกล่าวก่อนจะอุ้มเจ้าตัวน้อยที่ได้รับเลือกเดินนำหน้าออกไปห้องไปก่อน เพื่อนอีกสองคนเลยต้องอุ้มเจ้าตัวน้อยของตัวเองเดินตามออกมา อย่างแทบไม่ทัน
อีกห้องหนึ่ง ห้องที่ลูคัส กะลอเรนซ์เข้าไป เมื่อประมาณ 10นาทีก่อนที่ลอเรีย จะตามเข้าไป หรือเมื่อ 15 นาทีที่แล้ว
สีดำก็น่ารัก สีขาวก็น่ารัก เอาตัวไหนดีหว่า
ความคิดที่นิ่งคิดมาได้สักพัก ขณะที่ดวงตาสีอะเมทิส จองมองไปที่ลูกแมวสีขาว กับสีดำสองตัวที่กำลังเล่นกันอยู่
ตัวสีดำที่ตัวเล็กกว่าหน่อย ขนของมันมันวาว ดวงตาสีทองดูมีเสน่ห์ส่วนตัวสีขาวสะอาด เป็นมันไร้ ตำหนิ มีดวงตาสีฟ้าสวย
มันยากแก่การตัดสินใจที่จะเลือกตัวใด ตัวหนึ่งเป็นอย่างมากสำหรับผู้นิยมชมชอบแมว
“นี่นายจะจองไอ้หนูสองตัวนี่อีกนานไหม ลอรี่”
“หนึ่งไอ้หนู หนึ่งอีหนู ต่างหาก แล้วก็ฉันชื่อลอเรนซ์ เรียกถูกๆหน่อย ลูคัส” ลอเรนซ์กล่าวแก้ โดยไม่หันมองลูคัสแม้แต่น้อย
ความเงียบกลับมาปกคลุมภายในห้องอีกครั้ง ลอเรนซ์ยังจมอยู่ในความคิดเดิม ส่วนลูคัสที่นั่งมองอยู่ใกล้ก็เริ่มคิดหาแผนเรียกความสนใจจากเพื่อนแผนใหม่มั่ง และเมื่อเวลาผ่านไปในขณะที่ยังไม่มีใครกล่าวอะไรออกมา ประตูก็เปิดออก
ลูคัสหันไปมองผู้มาใหม่ ในขณะที่ลอเรนซ์ยังคงให้ความสนใจเจ้าพวกลูกแมวมากกว่า
“เลือกได้สักตัวรึยังค่ะ อาจารย์” หญิงสาวเจ้าของร้านถามขึ้นเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคน
“อืม ฉัน อย่างไงก็ได้ แต่ท่าทางลอรี่คงกำลังคิดหนัก”
คำกล่าวที่ทำให้ลอเรียหันไปมองเซียวหน้าของคนที่ยังคงจมอยู่ในความคิดโดยไม่สนใจพวกเธอสักนิด
“อาจารย์ลอเรนซ์ จะรับตัวไหนดีค่ะ” ได้ผล ลอเรนซ์หันมามองหน้าเธอ แล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“เอาทั้งสองตัว”
หญิงสาวยิ้มออกมาเมื่อได้รับคำตอบจากบุรุษเบื่องหน้า ก่อนที่จะหันไปคุยกับอีกคนหนึ่ง
“แล้วอาจารย์ละค่ะ จะรับตัวไหนดี” ลอเรีย กล่าวพร้อมแย้มรอยยิ้มการค้า
“ไม่ดีกว่า ฉันจะช่วยลอร์รี่เลี้ยง”
“ค่ะ เมื่อเลือกได้แล้วก็เชิญด้านนอกนะค่ะ เดียว ดิฉันจะเตรียมอาหาร กับอุปกรณ์อื่นๆที่จำเป็นให้ค่ะ” ลอเรีย กล่าว ก่อนที่จะเดินเข้าประตู ไปที่ห้องทัดไป
“ไปจากตังกันเถอะลอรี่” ว่าแล้วก็ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปค่อยที่หน้าประตู
ลอเรนซ์อุ้มลูกแมวน้อยทั้งสองตัวขึ้นมาไว้ที่อก ก่อนกล่าว
“ดีนะ ที่มือฉัน ไม่ว่าง ไม่งั้นนายเจอดีแน่ ที่ยังไม่ยอมเรียกชื่อฉันถูกสักที”
แล้วพวกเขาก็ออกมาจากห้อง cat room เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พวกเฟรินจ่ายเงินและรับข้าวของเครื่องใช้ของพวกเจ้าหนูเรียบร้อยแล้ว
“พวกพี่จะเลี้ยงแมวรึฮะ” เฟรินถามเมื่อเห็นว่าลอเรนซ์อุ้มแมวออกมาถึงสองตัว
“ลอรี่เลี้ยงคนเดียวนะ พี่แค่ช่วยดู” ลูคัสตอบแทน พร้อมรอยยิ้มพรายบนใบหน้าประจำตัว
เมื่อ ลูคัสจ่ายเงินและช่วยรับของใช้ ของเจ้าหนูทั้งสองแทนแล้วพวกเขาก็ออกจากร้านไปสมทบกับอีกสองคนที่ออกมานั่งชิบชารอที่ร้านน้ำชาข้างๆตั้งนานแล้ว
“ได้อะไรมามั่งละเฟริน” โรถามขึ้นหลังว่างแก้วชาที่เพิ่งดื่มหมดลงบนโต๊ะ
“ได้ คารุ มา” เฟรินกล่าวแล้วอุ้มเจ้าหมาน้อยไซบีเรียขนเงิน ขึ้นมาให้ทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะได้เห็นอีกครั้ง
เหมือนคาโล ชื่อก็คล้าย
ความคิดทุกคนเก็บเงียบ กลัวคนที่นั่งใกล้ๆแม่ตัวดีจะเอาเรื่อง
“แล้วของพวกนายละ คิล คาโล” โรถามต่อ พร้อมมองไปที่สองคนที่นั่งข้างเฟริน
“ของฉัน เฟร์” คาโลกล่าว แล้วเรียก โกเด้นน้อยขึ้นมานั่งบนตัก
นี่เหมือนเฟริน ตอนเป็นหมา
ความคิดที่ผุดขึ้นในสองหมอคนถาม
“ของฉัน เรนี่” แล้วคิลก็อุ้ม ชิสุน้อยขึ้นมาว่างบนโต๊ะ
ไม่เหมาะกะนักฆ่าเลย ชื่อนั้นก็คงเอามาจากเรนอน แน่ๆ
ความคิดที่ดังขึ้นในใจ ไม่กล้าเอ่ยออกไป เลยได้แต่ยิ้ม ไว้แค่นั้น
“แล้วของนายละโร มัวแต่ถามถึงของคนอื่น ของนายอยู่ไหน” เฟรินถาม เมื่อเห็นว่าข้างตัวโรไม่มีตัวอะไรอยู่เลยนอกจากถุงอาหาร
“ของฉันนะเหรอ อ้อได้สิ” แล้วโรก็ล้วงลงใบที่คอเสื้อยิบขลุ่ยอันเล็กๆขึ้นมาเป่า
ครู่ต่อมาเหยี่ยวหิมะ ข้นขาวสะอาด ตัวใหญ่ก็บนโฉบลงมาเกาะที่แขนคนเรียก
“มาเรีย ของฉันสวยมาก พวกนายว่าไหม” โรกล่าวขณะเอามือลูบที่ข้นสีขาวของเจ้าเหยี่ยวตัวใหญ่
“แล้วของพี่ละฮะพี่โรเวน” เฟรินหันไปถามอีกคนที่ออกมาก่อนเหมือนกัน
“ของพี่ รึ ไอซ ขึ้นมานั้นนี่สิ” โรเวนทวน ก่อนที่จะเรียกสัตว์เลี้ยงตัวโตของตัวเองขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ว่างตัวข้างๆ
ไวท์ วูฟ ตัวใหญ่ ข้นสีขาวทั้งตัว กระโดดขึ้นมานั่งข้างคนเรียก ขนสีขาว นัยน์ตาสีเงิน ทำให้มันดูสง่างามอย่างมาก
“เลือกได้เหมาะกะพี่จริงๆฮะ” เฟรินชม ก่อนที่จะหันไปหารุ่นพี่อีกคนที่ดูท่าจะไม่สนใจอะไรนอกจากแมวสองตัว ท่าจะชอบมันมาก
“พี่ลอเรนซ์ แมวพี่ พวกมันชื่ออะไรเหรอฮะ” คนถามเรียกความสนใจ จากคนถูกถามได้ชะงัก นัยน์ตาที่มองสบมาฉายแววถูกใจในคำถาม
“ตัวดำ ชื่อลูน่า ตัวขาวชื่อบลู ตั้งตามสีตาของพวกมัน” ลอเรนซ์ ตอบเสียงเรียบขณะเอามือเกาคางให้ ลูน่า
“กลับกันเถอะ นี่ก็เย็นมากละ” ลูคัสกล่าวหลังจากก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“แล้วพี่ไม่เลี้ยงอะไรสักตัวรึฮะ” เฟรินถามขึ้นอย่างสงสัยว่าทำไมมีรุ่นพี่คนนี้คนเดียวที่ไม่ได้ซื้อสัตว์เลี้ยงให้ตัวเอง
ลูคัส ยิ้มกว้างออกมาอย่างถูกใจคำถาม ก่อนตอบ
“พี่จะช่วยลอรี่เลี้ยง”
“กลับบ้านได้แล้วเฟริน” คาโลกล่าวเสียงเรียบ
แล้วทั้งหมดก็เดินทางกลับบ้าน พร้อมสมาชิกใหม่อีก 7ตัว อันได้ แก่ สุนัข 4 แมว 2 และนก อีก 1
เย็นวันนี้เป็นเวน พวกพี่ๆทำอาหารเย็น ดังนั้นวันนี้พวกเขาทั้งหมด เลยได้กินอาหารมื้อใหญ่ เพราะพวกพี่ๆมีทุนทรัยพ์มากกว่า
0..................................................................................................................................0
ตอนนี้มันหายไปครึ่งหนึ่งของของเก่า แต่งใหม่ไม่รู้จะยังสนุกเท่าของเก่ารึปล่าว ไงช่วย คอมเม้นให้หน่อยนะเจ้าค่ะ
ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ
ปล.ตอนหน้า เป็นคนที่ ชื่อว่าเรื่องราวของแต่ละคน เป็นเรื่องราวที่แต่งให้คนอื่นๆในเรื่องอ่านดูแล้วมันก็สนุกดี เลยไม่ได้แก้ไขอะไร เป็นฉบับเดิมกับที่เคยลงค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น