ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องราวบนโต๊ะอาหารและการแต่งตัวเจ้าปัญหา
\"กลับมาแล้วจ้า\" เสียงดังถูกส่งมาให้รู้ก่อนตั้งแต่เริ่มเปิดประตู แล้วคนต้นเสียงที่เพิ่งก้าวเข้ามาในบ้าน ก็เดินตรงดิ่งตามกลิ่นที่ลอยมาเตะจมูกเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมที่กลิ่นโชยมา โดยมีเพื่อนอีกสองคนเดินตามเข้ามาและส่ายหัวอย่างอ่อนใจในการกระทำแบบเด็กๆของเพื่อน
ห้องที่เคยมีโซฟาตัวใหญ่ตั้งอยู่กลางห้องตอนนี้ถูกจัดใหม่ โซฟาตัวเก่าถูกย้ายไปไว้ริมห้อง และถูกแทนที่ด้วยโต๊ะอาหารแบบญี่ปุ่นเตี้ยๆที่ใหญ่พอให้คน 7-8คนนั่งกินได้สบายๆและ มีเบาะว่างไว้ 7ที่ สำหรับทุกคนในบ้านวางไว้ด้วย ดูแล้วมันช่างอบอุ่นมากสำหรับผู้เพิ่งกลับมา
\"กลิ่นหอมจัง ทำอะไรกันอยู่เอย\" ซาตานคนเดิมยังเจือแจ้ว เมื่อเห็นรุ่นน้องคนหนึ่งถือหมอใบใหญ่เดินเข้ามาในห้อง
\"ทำหม้อไฟครับ\" นักฆ่าน้อยที่ถือหม้อเดินออกมาเป็นผู้ตอบ ก่อนที่จะว่างหม้อไว้ที่กลางโต๊ะอาหาร
\"หมอไฟ ความคิดดี ใครเป็นคนออกความคิดเห็น\" เจ้าชายมหัศจรรย์ที่กลับจากงานมาพร้อมเพื่อนถามขึ้นบ้าง
\"เฟรินครับ\" ห้องสมุดเดินได้ตอบ มือถือถาดใส่ถ้วยและแก้วน้ำ และจัดการว่างมันตรงตำแหน่งต่างๆที่ว่างเบาะไว้
\"แล้วเจ้าความคิดไปไหนเสียละ\" เสียงเย็นจากนักบวช ที่สักเกตุได้ว่าคนต้นคิดช่างกินยังไม่เข้าห้องมาสักที่ทั้งที่ตอนนี้ก็ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว
\"ยังไม่ลงมาจากห้องครับ\" เสียงเรียบจากแฟนของผู้ถูกกล่าวถึง ที่มือถือน้ำชาเพิ่งชงเสร็จเดินและเพิ่งจะเดินเข้าห้องมา
\"คาโลนายไปตามลงมาได้แล้ว\" โรเวนสั่ง พร้อมรอยยิ้ม
\"ครับ\" รับคำสั่งแล้วก็เดินออกไปปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย
หน้าห้องสาวน้อยจอมยุ่ง เฟรี่ จัง
\"เฟริน นายจะออกมาได้หรือยัง\" เสียงเย็นเรียก เสียงดัง มือก็เคาะรัวที่ประตูเสียงดัง
\"ไม่ พวกนายกินก่อนเลยไม่ต้องรอ\" เสียงหวานตอบกลับมาจากในห้อง
คิ้วของคนเรียกขมวดเข้าหากันเล็กน้อย กับความคิดที่นึกห่วงอาการของสาวเจ้า หล่อนเป็นอะไรอีกละเนี้ย ไม่ยอมลงไปกินข้าว แปลก
\"เฟรินเปิดประตู\" คำสั่ง เสียงเข้ม แฝงความห่วงใย จากเจ้าชายน้ำแข็งแห้ง มือทุบประตูหนักขึ้น
\"ไม่ ฉันยังไม่หิว พวกนายไปกินก่อนเลย\" คำปฏิเสธคงเดิม ทำให้สีหน้าของคนออกคำสั่งยิ่งกลุ้มหนัก คิ้วเรียวผูกเข้าหากันเป็นปม ด้วยความห่วง
มันไม่หิว สงสัยจะป่วยหนัก
\"เปิด ถ้าไม่เปิดฉันจะพัง\" คำขาดของคนเย็นชาที่ตอนนี้ร้อนแทบเดือด เขาเลิกที่จะทุบประตูเปลี่ยนความคิดเป็นจะถีบประพังเข้าไปแทน
\"ไม่\" สาวเจ้ายังคงยืนยันคำตอบเดิม
\"เฟริน\" เสียงดุที่ไม่เหลือเค้าความเย็นชาแม้สักน้อย และเริ่มถอยห่างจากประตูเตรียมพร้อมจะพังมันถามเจ้าหล่อนยังดื้อไม่เลิก
\"ก็ได้\" เสียงอ่อย ฟังดูแล้วไม่เต็มใจสักเท่าไร
ประตูเปิดออก เผยให้เห็นสาวน้อยในชุดเสื้อคลุมสีชมพู สวมรองเท้าแตะที่มีหัวกระต่ายสีขาวหน้ารัก การแต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยของเจ้าหล่อนทำให้คนมองถึงกับหน้าขึ้นสี ก่อนจะรีบคว้าเอาหน้ากากฟาโรห์มาใส่ชนิดแทบไม่ทัน
\"ทำไมยังแต่งตัวไม่เสร็จ\"เสียงเย็นเรียบสงบถามขึ้น ขณะใช้มือตัวเองช่วยแต่งให้เจ้าหล่อนเรียบร้อยขึ้นนิดนึง
สาวน้อยผู้ถูกถามยิ้มแหยะๆ มองคนถามสายตาอ้อนวอนสุดๆก่อนตอบเสียงอ่อน \"ก็ไม่มีชุดให้ใส่\"
คำตอบที่ทำให้คนถามแทบหน้าคว่ำ คิ้วที่เพิ่งคลาย ขมวดเข้าหากันอีกครั้ง เสียงเข้มพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจเท่าไร
\" ไม่มีชุดให้ใส่หรือไม่ยอมใส่กันแน่\"
\"ไม่มีชุดให้ใส่\" เจ้าตัวยุ่งยังยืนยันเหมือนเดิม แต่คราวนี้หลบสายตาคนถาม
คนที่รู้จักกันมานานจึงย่อมรู้ดีว่านี้เป็นอาการของคนโกหก ชายหนุ่มสายหน้าด้วยความระอา ก่อนจะถือวิสาสะเข้าห้องสาว เดินตรงไปเปิดตูเสื้อผ้าแล้วเลือกชุด วันพีส สีฟ้าอ่อน คอ กระเช้า มีโบติดอยู่ที่หน้าอกออกมาแล้วยืนชุดนั้นให้หญิงสาวใส่ แกมบังคับ สาวเจ้าสายหัวไม่ยอมใส่ง่ายๆท่าเดียว ถึงแม้เขาจะส่งสายตาดุๆมาให้แล้วก็ตาม เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนเปรยคำขาด
\" ถ้านายไม่ใส่ฉันจะช่วยใส่ให้\"
เฟรินจำใจใส่ชุดที่คาโลเลือกให้อย่างไม่เต็มใจสุดๆ พอหล่อนเดินออกมาจากห้องน้ำหลังแต่งตัวเสร็จหน้าก็เลยงอหงิกเป็นลอรี่สองเลยที่เดียว ส่วนใบหน้าของคนบังคับที่ไม่ค่อยเห็นรอยยิ้มสักเท่าไรกับปรากฎรอยยิ้มกว้างอย่างพอใจในผลงานของตน
\"นาย เ-สื-อ-กยิ้ม ทำไม\" เฟรินถามเสียงเย็น ตาสีน้ำตาลก็เย็นเชียบเป็นอาการที่หาไม่ค่อยได้จากคนอารมณ์ดีเสมอ
คาโลยิ่งยิ้มกว้างตอบเสียงปนหัวเราะ \"ก็นายน่ารัก \"
หน้าคนที่ถูกชมขึ้นสีทันตา สมองที่เคยปราดเปรื่องกลับว่างป่าวคิดอะไรไม่ออกไปซะงั้น คาโลเห็นอาการอายของเฟรินก็เลยห้ามใจไม่อยู่ คว้าตัวสาวเจ้ามากอด แล้วจึงก้มลงกระชิบ ที่ข้างหู
\" ใสอย่างนี้น่ารักดี ฉันชอบ\"
เฟรินยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีกแต่ก่อนที่จะทันพูดอะไรออกไปคาโลก็พูดประโยคที่เหมือนกระตุกเบ็ดเรียกสติ
\" ลงไปกินข้าวได้แล้ว\"
ทั้งคู่เดินลงมาทานข้าวพร้อมกัน โดยที่คาโลจับมือเฟรินไม่ยอมปล่อยเหมือนว่ากลัวหล่อนจะหายไปไหน เมือเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ถูกเปลี่ยนเป็นห้องทานข้าวห้องที่สองเลยทำให้เกิดเสียงดังขึ้นทันตา
\"ไปตามเสียนาน มัวไปทำอะไรกันมาฮะ\" เพื่อนซี้ตัวดีแซวขึ้นอย่างรู้ทัน คำแซวที่ทำให้สาวน้อยหน้าใหม่หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
ผู้ร่วมโต๊ะคนอื่นที่สังเกตเห็นอาการผิดปกติ พากันนึกอยากแกล้งเจ้าตัวดี โดยเฉพาะลูคัสที่ยิ้มกว้าง ถามเสียงดังฟังชัดเกี่ยวกับชุดที่เจ้าหล่อนใส่
\"ชุดน่ารักดี คาโลเลือกให้ใช่ไหมเฟรี่\"
เฟรินไม่ตอบอะไรออกไปเพียงแต่พยักหน้ารับเท่านั้น หน้าที่แดงอยู่แล้วตอนนี้แดงหนักราบไปจนถึงใบหู
\"คาโลเลือกให้ งั้นก็แสดงว่าตอนที่คาโลไปเรียกเฟรินยังแต่งตัวไม่เสร็จ\" คำพูดเปรยๆแบบไม่ตั้งใจ ของโร ทำให้เจ้าของฉายาน้ำแข็งหน้าขึ้นระบายสีตามแฟนไปด้วยอีกคน
โรเวนหันมามองด้วยสายตาขบขัน ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูรุ่นน้อง แล้วจึงพูดขึ้นบ้าง \" คราวหน้าคราวหลังจะทำไรกันก็เร็วๆหน่อยพวกฉันหิวข้าว\"
สองคนที่ทำให้ทุกคนต้องรอหน้าซีดลงแต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพียงแค่ พยักหน้ารับเท่านั้น
\"นั่งได้แล้ว จะมัวอายไปถึงไหน \"ลอเรนซ์สั่ง เสียงเรียบ ตัดบทสนทนา แม้แต่คนอย่างเขาก็อดใจที่จะแกล้งไม่ได้ รอยยิ้มน้อยๆระบายที่มุมปาก คงไม่มีใครทันสังเกต แต่มีคนหนึ่งที่เห็น ลูคัส
เฟรินและคาโลเลือกนั่งทัดจากคิล เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้า ทุกคนจึงได้เวลาทานข้าวเย็นกัน
\"ว่าไงนะ วันมะรืนจะมีงานฉลองวันครบรอบ 100ปี รร ว้าว อย่างงี้ก็มีของกินอร่อยๆ เพียบสิ\"เจ้าตัวยุ่งเสียงดัง สีหน้าตื่นเต้นมาก
\"ของกินนะมีอยู่แล้วละแต่เรื่องที่ฉันจะบอกต่อไปนี้สิปัญหา\" โรเวนกล่าวเสียงเรียบ ท่าทางกลุ้มใจเล็กน้อย
\"มันทำไมหรือฮะ\" เจ้าตัวยุ่งยังคงซักไซ้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
\"เรื่องงานนะไม่เท่าไรแต่เรื่องชุดที่จะใส่ไปนี่สิ\" โรเวนพูดไม่ทันเคลียก็เงียบไปเฉยๆ ยิ่งเพิ่มความอยากรู้ให้เฟรินให้มากยิ่งขึ้น
\"ทำไมฮะ ชุดที่จะใส่มันแปลกมากเลยหรือไง\" นัยน์ตาสีน้ำตาลระริก ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแบบเด็กๆ
โรเวนไม่ตอบอะไร ได้แต่หันไปพยักหน้าให้เพื่อนอีกสองคนที่นั่งข้างๆเป็นผู้ตอบแทน
ลูคัส ที่เห็นอาการลำบากใจที่จะพูดของโรเวน ยิ้มออกมา ก่อนจะเป็นรับหน้าที่เป็นผู้ตอบแทน
\"เขาให้พวกที่จะไปงานแต่งชุดแฟนตาซี ไปนะเฟรี่\"
\"แล้วพวกเราก็ต้องไปร่วมห้ามโดดเพราะอาจารย์ใหญ่สั่งมา\" ลอเรนซ์พูดเสียงเครียด หน้าที่บึ่งอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งหงิกหนัก
\"แล้วมันมีปัญหาตรงไหนละฮะ\" เฟรินยังคงไม่เข้าใจปัญหา
คาโลที่นั่งอยู่ข้างๆมองดูหน้าแฟนสาว ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอาในความไม่รู้เรื่องของเธอ แล้วจึงกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม
\"นี่แสดงว่านายยังไม่ได้ตรวจดูเสื้อผ้าที่ดอกเตอร์เตรียมเลยให้สินะ\"
\"ไม่ได้ตรวจดูแล้วจะทำไม\" เฟรินหันมาเสียงดัง พร้อมขึงตาไม่ค่อยพอใจส่งมาให้
\"..........................\" เงียบ คือคำตอบที่ได้รับ แต่เจ้าตัวดีก็ยังสังเกตถึงความผิดปกติของนัยน์ตาสีฟ้า ที่ตอนนี้มันระริกชอบใจอะไรสักอย่างอยู่ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ถามอะไรมันต่อเจ้าเพื่อนอีกคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
ตาสีน้ำตาลคู่โตหันไปมองหน้าเพื่อนซี้ที่ตอนนี้กำลังหัวเราะเอาเป็นเอาตาย หน้าที่เคยฉายแววสงสัยเลยเปลี่ยนเป็นโมโหไม่พอใจที่ไม่ได้คำตอบในคำถามสักที เสียงที่เป่งออกมาจากปากเรียวสวย เลยเย็นเชียบ
\"นายจะหยุดหัวเราะแล้วบอกฉันได้หรือยังคิล\"
\"นายไม่เห็นชุด งั้นนายก็ยังไม่รู้สินะว่าต้องแต่งยั่งไง \"คิลพูดปนเสียงหัวเราะ มือพรางปาดน้ำตาที่ซึมออกมาจากการหัวเราะอย่างหนัก
\"เออ ดิ แล้วจะทำไม\" เฟรินย้อน
\"คาโลนายเห็นชุดของไอ้เฟรินมันหรือยัง\" คิลไม่ยอมตอบคำถามเฟริน แต่กลับหันไปถามคำถามคาโลแทน
หน้ารูปสลักที่ปกติจะเย็นชาตอนนี้กลับปรากฏรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก นัยน์ตาสีฟ้าที่กลับเย็นชาเหมือนเดินแล้วจึงกลับมาระริกอีกครั้งด้วยความขำกลับภาพชุดในห่วงคิดที่ได้ไปเห็นมาเมื่อตอนหัวค่ำ
\"อืม\" คำตอบสั้นๆแต่ได้ใจความจากเจ้าชายภูเขาน้ำแข็ง
\"ชุดมันเป็นยังไง\" คิลยังคงถามต่อด้วยความสนใจอย่างยิ่ง
เสียงหัวเราะของคาโลดังขึ้นอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่เป็นคำตอบที่เชิญชวนให้ผู้รวมฟังการสนทนายิ่งสนใจมากขึ้น ในขณะที่ยังไม่มีใครพูดอะไร เจ้าคนที่ไม่รู้เรื่องมากที่สุดก็พูดออกมา \"ถ้าอยากรู้มากนักก็จะแต่งมากให้ดู\" คำพูดที่จบลงพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่หที่ปรากฎบนใบหน้าและในดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย
\"จะแต่งมาให้ดู\" โรที่เงียบมานานทวน ตาสีเขียวของคนที่รู้ทันเธอเสมอมองสบเธอด้วยสายตาไม่ไว้วางใจอย่างมาก
เจ้าตัวดียังคงยิ้มกริ่ม ปากสาวน้อยเริ่มทำหน้าที่ของมันต่ออีกครั้ง\" ใช่ จะแต่งมาให้ดู และจะยอมแต่งไปงานด้วยถ้าพวกนายและพวกพี่ยอมแต่งมาให้ดูพร้อมกัน\"
ข้อต่อรองที่ทำให้คนอยากรู้อย่างเห็นพากันหน้าซีดลงเล็กน้อย ส่วนคนยื่นขอเสนอกลับยิ้มอย่างผู้ชนะแต่ก็เป็นเพียงชัยชนะเพียงเสียววินาทีเพราะเมื่อรุ่นพี่ที่มีฐานะใหญ่ที่สุดกล่าวขึ้น
\" ก็ได้พวกเราแต่งมาให้ดูกันซะตั้งแต่วันนี้วันมะรืนจะได้ไม่ต้องอายกัน\"โรเวนกล่าวเสียงเรียบแล้วคำสั่งเด็ดขาดต่อมาของเสธคนนี้ก็ตามมา
\" อ้าวทุกคนไปเปลี่ยนชุดที่รินซังเตรียมไว้ให้และลงมาพร้อมกันในสิบนาทีด้วย\"
\"กรี๊ดดดดดด ไม่เอานะ ไม่ใส่ ยังไงก็ไม่ใส่ ออกไปนะ ออกไป\" เสียงโวยวายไล่ส่งดังลั่นจากห้องที่ทุกคนก็รู้ว่าห้องใคร
\"นี่เป็นคำสั่งพี่โรเวนนายไม่ทำตามไม่ได้เว้ย\" เสียงคิลกำลังพยายามกล่อมเฟรินให้แต่งตัว
\"ไม่ ฉันไม่ยอมใส่ไอ้ชุดแมวบ้าๆนี่เด็ดขาด \" เฟรินส่งเสียงสูงดังลั่น อย่างไม่ยอมท่าเดียว
คิลนึกอะไรบางอย่างได้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า แล้วคำพูดที่ไม่ค่อยน่าไว้ใจก็ออกมาจากปาก\"นายไม่ใส่ใช่ไหมได้ รอเดียวนะ\" พูดจบก็เดินออกจากห้องไม่สนใจคำพูดประโยคต่อมาของเจ้าของห้องสักนิด
\"ไปเลยๆ เชิญ แล้วถ้ายังยืนยันให้ฉันใส่ไอ้นั้นอยู่ละก็ อย่ากลับมานะ\" เฟรินตะโกนไล่หลัง
ห้องข้างๆห้องสาวน้อย เฟรินจัง ห้องของเจ้าชายน้ำแข็งคาโล
\"คาโลนายแต่งตัวเสร็จหรือยัง ถ้าเสร็จแล้วช่วยไปจัดการเฟรินนายหน่อยดิ มันไม่ยอมแต่ตัววะ\" คิลเรียกเพื่อนอยู่หน้าห้อง
\".....................\" ความเงียบคือคำตอบที่ชายหนุ่มได้รับจากเพื่อนคนที่สอง
\"คาโล นายได้ยินที่ฉันพูดไหม\" คิลยังคงพยายามเรียก แต่คนในห้องก็ยังไม่ยอมตอบอะไรเช่นเดิม
\"คาโล ถ้านายไม่เปิดประตู ฉันจะไปเรียกพวกพี่ๆมา\" คิลเริ่มจะอารมณ์เสีย แต่ก็ไม่มีเสียงตอบจากในห้องเช่นเคย
คิลที่หมดความอดทนเดินลงบันได้ ตรงเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นรวมที่ตอนนี้มีสี่หนุ่มในชุด แฟนตาซีนั่งดูทีวีอยู่
คนแรกที่คิลเห็นก็คือโร ที่แต่งตัวอย่างกับโจรสลัด ที่มือข้างหนึ่งสวมตะขอเหล็ก มีผ้าปิดที่ตาข้างซ้าย คนที่สองคือพี่โรเวนในชุดสีดำทั้งชุด ขนาดพอดีตัวเป็นชุดหนังที่เท่มาก ข้างๆตัวมีเคียวอันใหญ่วางอยู่ คนที่สามพี่ลูคัส แต่งชุดแบบขุนนางญี่ปุ่นในสมัยเอโดะ ที่เคยเห็นในหนังสือการ์ตูนเรื่องฮิคารุ และคนสุดท้าย พี่ลอเรนซ์ในชุดทักสิโด้สีเงิน ที่หัวมีหูกระต่าย ข้างๆตัวมีนาฬิกาเรือนใหญ่วางอยู่
\"ลงมาแล้วหรือคิลลี่ นายแต่งเป็นอะไรนะ\" ลูคัสในชุดขุนนางญี่ปุ่นทักขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาที่มองมาสนใจในชุดของคิลอยู่ไม่น้อย
คิลเข้ามาให้ห้องด้วยชุดแบบเด็กผู้ชายชาวบ้านในสมัยศ.ค.16 ทั้งเสื้อและกางเกงเป็นสีเขียว ใส่หมวกสีเขียวเข้าชุด ที่เอวยังมีมีดสั่นติดอยู่อีกด้วย คิลก้มลงมองชุดตัวเองก่อนเงยหน้าขึ้นมาตอบอยางพอใจในชุด \"แต่งเป็นปีเตอร์แพนครับ\"
\"นายเป็นปีเตอร์แพน ฉันเป็นกัปตัลฮุป เรามาจากเรื่องเดียวกันนิ\" โรกล่าวขึ้นอย่างอารมณ์ดี เขาเองก็พอใจในชุดของเขามากเช่นกัน
\"ใช่แถมเป็นศัตรูที่ยังสู่กันไม่รู้แพ้รู้ชนะกันด้วยนี่สิ\" คิลเอย ขึ้นอย่างขบขัน
\"ฉันพร้อมเสมอถ้านายอยากประลองฝีมือ\" โรกล่าวต่อพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ตาสีเขียวท้าทายตรงไปตรงมา
\"เฮ้ย อยากก็อยากอยู่หร๊อก แต่ไม่ใช่ที่นี้\" คิลกล่าวพร้อมกับทำสีหน้า ลำบากใจ แต่ตาสีม่วงกลับระริก โรที่ได้รับคำตอบยั่งงั้นก็เพียงแต่ยิ้มๆรับเท่านั้น
\"คาโล กับเฟรินยังไม่เสร็จ รึ คิล ฉันจำได้ว่าให้เวลาแค่สิบนาที นี่มันก็เลยมาตั้งนานแล้วนะ\" โรเวนที่สังเกตว่ายังขาดอีกสองคนกล่าวเสียงเรียบ
คิลที่ลืมธุระที่ทำให้ตนต้องลงมาข้างล่างคนเดียว เมือได้ยินคำถามก็รีบรายงาน \" เฟรินไม่ยอมแต่งตัวครับ ส่วนคาโลเงียบไม่ตอบอะไรแล้วก็ไม่ยอมออกจากห้องด้วยครับ\"
\"เฟรินไม่แปลกที่ไม่ยอมแต่งตัว แต่คาโลมันเป็นอะไรของมันละเนีย\" โรเปรยเรียบๆ
\"มันจะเป็นอะไรก็เรื่องของมันแต่ถ้ามันยังไม่ลงมา แล้วทำให้ฉันต้องอยู่ในชุดบ้าๆนี้นานขึ้นละก็\" คำพูดเสียงหงุดหงิดคูนสามเท่าของลอเรนซ์ ที่จบลงซะดื่อๆพร้อมกับการหยิบเอามีดสีเงินที่เคยใช่ประจำกับลูคัสขึ้นมาเช็ดๆถูๆ การกระทำที่ไม่เข้ากับชุดและหน้าตา มันทำให้คนอื่นในห้องชักเริ่มหนาว
\" งั้นคงต้องขึ้นไปดูสักหน่อยว่าพวกมันมีปัญหาอะไร\" โรเวนพูดด้วยเสียงลำคาญเล็กน้อย แค่เจ้าหญิงตัวยุ่งก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว แต่นี่อะไรเจ้าชายน้ำแข็งดันเอากะเขาด้วยอีกคน แค่คิด ก็ทำให้คนอย่างโรเวนถึงกับถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก
กลุ่มชายหนุ่มทั้ง 5 คนจากห้องนั่งเล่น เดินมาหยุดลงที่หน้าห้องแรกของหนึ่งในผู้มีปัญหา ห้องของคาโลทั้งหมดตัดสินใจว่าถ้าไม่กล่อมคาโลก่อนก็คงไม่มีใครสามารถจัดการกับเจ้าหญิงจอมยุ่งได้
\"คาโล นายจะออกมาได้หรือยัง\" โรเวนเรียกเสียงเข้ม หัวของเขาตอนนี้เริ่มปวดตุบๆ
\".........................\"ความเงียบคือคำตอบที่ทุกคนได้รับ
\"พี่ ผมว่าพังประตูดีกว่า มันเงียบเงี้ยรอไปก็ไม่มีประโยชน์\" คิลเสนอ ด้วยความที่เขาเริ่มทนไม่ไหวกะการกระทำของเพื่อนทั้งสองที่ทำให้เขารู้สึกหมือนตัวเองเป็นตัวตลก
ทุกคนที่อยู่หน้าประตูพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นทุกคนก็ช่วยกันพังประตูเข้าไปข้างใน เมื่อพังประตูเรียบร้อย ทุกคนก็พากันเข้าไปในห้อง ภาพเจ้าของห้องที่ทุกคนเห็นก็คือชายหนุ่มที่ยังอยู่ในชุดเดิมกับเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว กำลังนอนฟังเพลงอย่างสบายใจอยู่บนเตียง
ทุกคนที่เข้ามาในห้องต่างพากันควบคุมอารมณ์ตัวเองแทบไม่อยู่ แต่คนแรกที่อารมณ์ขาดก้าวสามขุม เดินไปถอดหูฟังออกจากหูของรุ่นน้องที่กำลังนอนหลับสนิทสบายอยู๋บนเตียง แล้วจัดการปลุกด้วยการถีบมันตกเตียงก็คือลอเรนซ์ในชุดกระต่ายแสนกลสีเงิน ทุกคนที่เห็นก็กลืนน้ำลายเฮือก ไม่ช่างเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะอย่างยิ่งกระคนที่ใส่ชุดกระต่ายน่ารัก
คาโลที่ตื่นเพราะถูกถีบตกเตียงเมือเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นแล้วเห็นกระต่ายสีเงินหน้าบึงผู้เป็นคนปลุกตนก็ถึงกับคุมอาการตัวเองไม่อยู่ หัวเราะออกมาเสียงดัง คนที่หน้าบึงอารมณ์เสียงอยู่แล้วยิ่งบูดใหญ่ ซัดมีดบินสีเงินเฉียวหัวไปปักที่ผนังข้างหลังคนเพิ่งตื่น ทำให้คนที่หลุดการควบคุมรวบรวมสติให้หยุดหัวเราะได้สำเร็จ
\"คาลี่ทำไม ยังไม่แต่งตัวอีกละ\" ลูคัสถามหลังจากกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง
\"เออ คือ ว่าผมไม่ค่อยอยากจะใส่ชุดนั้นสักเท่าไรนะครับ\" คาโลตอบด้วยสีหน้าปันยากท่าทางลำบากใจอย่างมาก นัยน์ตาคู่สวยหลบตารุ่นพี่คนถาม
\"ชุดนั้น\" ลอเรนซ์ทวนอย่างสนใจในชุดที่ขนาดเจ้าชายน้ำแข็งยังขยาด อารมณ์ค่อยดีขึ้นหน่อยหลังได้ระบายออกไปบ้าง
โรเวนเห็นคาโลชักสีหน้าปันยาก ไม่อยากแต่งก็รู้สึกสนใจชุดของคาโลไม่น้อยเช่นกัน เขาเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วนำกล่องที่ใส่ชุดของคาโลออกมาเปิดต่อหน้าของทุกคน
มันเป็นชุดสีเงินอมเทาทั้งชุด เสื้อผ่าหน้าแขนยาวมีหมวก ที่หมวกมีหูคล้ายๆกับหูหมา กางเกงขายาว มีหางยาวหมาๆติดอยู่ รองเท้าและถุงมือเป็นรูปของเท้าหมา ลายบนเสื้อขนสัตว์ตัวนี้เป็นลายแบบหมาพันธุ์ไซบีเรียอัสกี้เครื่องประดับของชุดนี้คือปลอกคอกระดิ่งคริสตัน
ชุดเสื่อผ้าและเครื่องประดับที่ถูกนำมาแสดงให้เห็นทั้วถึง ทำให้เจ้าของถึงกับหน้าขึ้นสี ส่วนผู้ชมคนอื่นต่างก็พากันกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่เพราะนึกสงสารคาโลที่เป็นถึงเจ้าชายแต่ต้องแต่งเป็นหมาไปงานแฟนตาซี
ลอเรนซ์ที่เห็นชุดของคาโลแล้วก็ก้มลงมองดูชุดของตัวเอง แล้วนึกในใจว่าอย่างน้อยชุดของเขาก็ยังดีกว่าของคาโลที่ไม่ได้เป็นชุดขนสัตว์ และที่กางเกงก็ไม่มีหาง ความคิดที่ทำให้นักบวชหนุ่มรู้สึกดีกับชุดตัวเองขึ้นมาก และอารมณ์เสียก็ดูจะเบาบางลงเยอะที่เดียว เสียอย่างคือเขายังกล่าวออกไปอย่างไม่ค่อยจะไว้หน้าคาโลด้วยเสียงเรียบ
\" ยังไงซะนายก็ต้องไปใส่เดียวนี้ นี่เป็นคำสั่ง ถ้ายังไม่อยาก\" เป็นคำขู่ที่จบลงดื้อๆ แล้วมือก็เอามืดบินหมุนๆเล่น
คาโลจำใจต้องเอาชุดที่ได้รับไปใส่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ภาพที่ออกมาจากห้องน้ำถึงกับทำให้ผู้รอทั้ง5 แถบลงไปกลิ้งหัวเราะอยู่กับพื้นซะให้ได้ และเมื่อจัดการกับตัวปัญหาหมายเลยหนึ่งได้สำเร็จทุกคนก็พากันย้ายไปที่หน้าห้องของตัวปัญหาหมายเลยสอง
\"เฟรินเปิดประตู\" เสียงเย็นจากเจ้าชายน้ำแข็งในชุดหมาน้อย
\"บอกแล้วไงถ้าจะมาบังคับให้ฉันใส่ไอ้ชุดบ้านั้นละก็ไม่ต้องมา\" เสียงตะโกนตอบกลับของเจ้าของห้อง
\"เฟริน\" สั่นห่วนแต่เสียงกับเย็นเป็นสองเท่าของหมาน้อยตัวเดิมที่ตอนนี้ภายในเริ่มจะเดือดปุดๆ
เฟรินรับรู้ถึงอารมณ์ของคนเรียกที่ตอนนี้ชักอันตรายถ้าเธอไม่ยอมเปิดดีๆ จึงรีบเดินไปเปิดไปประตูทันที
\"อยากเข้าก็เขามา\" เสียงหวานฟังดูไม่เต็มใจสักเท่าไร
เมื่อเห็นพวกพี่ๆ คิลและโร เดินเข้ามา เฟรินไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป หน้าของสาวน้อยมีเพียงความไม่พอใจอยู่เท่านั้น แต่ทันทีที่แฟนตัวเองเข้ามาในห้องเท่านั้น ความรู้สึกแรกที่เข้ามาในตัวคือ \"น่ารัก\" รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้า แล้วปากสวยๆก็เริ่มทำงาน \"นายยอมแต่งได้ไงนนะคาโล\"
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรออกไป หน้าของเขาขึ้นสีเพียงชั่วครู่ แล้วมันก็กลับมาเย็นชาดังเดิน เขากล่าวออกไปด้วยเสียงทุ้มเรียบ \"ได้เวลาที่นายจะต้องแต่งตัวแล้ว\"
หน้าสาวน้อยกลับมาแสดงอาการไม่พอใจอีกครั้ง เสียงสู่เปรียดที่ทำให้ชายหนุ่มทุกคนต้องยกมือปิดหูว่า \"ม้ายยยยยย ยังไงฉันก็ไม่ใส่\"
\"เฟริน นายก็ใส่ๆซะจะได้หมดเรื่อง\" คิลกล่าวขัดเสียงดังในขณะที่ มืออุดหูสองข้างป้องกันเสียงแปดหลอด
เฟรินหันมาส่งสายตาดุๆ ที่เย็นยะเยือกให้คิล แล้วเอ่ย \" ถ้านายอยากใส่นักก็ใส่เองสิ\"
\"ฉันมีของฉันอยู่แล้วทำไมต้องไปใส่ของนายด้วยละ\" คิลเปรยเสียงเรียบ นัยน์ตาสีม่วงบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังปวดหัวหนัก
\"นานยังไม่อยากใส่มัน แล้วมีสิทธิอะไรมาบังคับฉัน\" เฟรินย้อย พรางทำหน้าทะเล้น
\"เฟรินหยุดได้แล้ว\" คำสั่งจากโรเวน
เฟรินมองหน้าโรเวน ตาสีน้ำตาลคู่โตหลี่ลงเล็กน้อยอย่างใช่ความคิด ก่อนกล่าว \" ถ้าพวกพี่ไม่มายุ่งกับหนู(ผม)ก็ไม่มีเรื่องหรอก\" <อยากให้เฟรินพูดหนูจัง แต่ถ้าเป็นเจ้าตัวจริงคงพูดคำว่าผมมากกว่ามั้ง>
\"คาโลนายจัดการ พวกฉันจะลงไปรอข้างล่างเร็วๆด้วย\" โรเวนที่ปวดหัวจนแทบทนไม่ไหวกล่าวกับคาโลก่อนจะออกจากห้องไปคนแรก
\"เร็วๆด้วยละ\" ลอเรนซ์ที่เริ่มเบื่อสั่งแล้วเดินออกไปเป็นคนที่สอง
\"ระวังตัวด้วยละ ถ้าช้า\" คำพูดกำกวมพร้อมรอยยิ้มแปลกๆจากลูคัส แล้วลูคัสก็วิ่งตามลอเรนซ์ไปพร้อมกับคำพูดที่ทำให้มีดบินอันหนึ่งมาปักในห้องของเฟรินว่า \"รอด้วยลอรี่ รอฉันด้วยสิจ้า...รักจ้า\" ( คำที่เว้นไว้อยากจะใส่คำอะไรลงไปก็ตามใจนะ เราใส่คำว่าเพื่อนรัก แบบว่ากลัวโดนมีดของลอรี่เขา คนอื่นๆละว่าไง)
\"โชคดีนะเพื่อน\"โรกล่าวอวยพร แล้วเดินออกไปอีกคน
คิลไม่ได้พูดอะไรกับคาโลเขาเพียงแต่ตบบ่าเพื่อนเบาๆแบบเอาใจช่วยแล้วก็เดินจากไปคนสุดท้าย
ประตูถูกปิดลง เหลือไว้เพียงชายหนุ่มในชุดสุนัขพันธุ์ไซบีเรียฮัสกี่ กับ สาวน้อยในชุดวันพีสตัวเดิม สวมรองเท้าที่มีหัวกระต่ายสีขาว
เวลาผ่านไปนานพอสมควร ที่ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน จนกระทั้งสาวน้อยทนไม่ไหวพูดขึ้นก่อน
\"ยังไงฉันก็ไม่ยอมใส่\" น้ำเสียงหวานยังคงเด็ดขาด
\"นายไม่ยอมใส่เองใช่มะ ได้ งั้นฉันใส่ให้\" น้ำเสียงที่เย็นชาถูกแทนที่ด้วยน้ำเสียงนุ่มหูแต่ฟังแล้วไม่น่าไว้ใจ
\"นายจะทำอะไรนะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ\" สาวน้อยเริ่มหน้าขึ้นสี เดินถอยหลังไปสะดุดหงายท้องลงไปนอนบนเตียง
คาโลเดินมานั่งข้างๆตรงที่เธอนอนอยู่แล้วค่อยๆ ก้มลง กระซิบที่ข้างหู \" ระวังบ้างสิ อย่าลืมนะตอนนี้เราอยู่กันสองคน และพวกนั้นก็อยู่ข้างล่างกัน\"
เฟรินหน้าแดงจัง เธอผลักคาโลออกไป ยันตัวขึ้นนั่ง เธอกล่าวน้ำเสียงสั่น \"นายก็อย่าทำอะไรบ้าๆสิ\" นัยน์ตาสีน้ำตาคู่โตเบื่องไปทางอื่นไม่ยอมสบตา
คาโลมองภาพที่แสนน่ารักของแฟนตัวเอง เขายิ้มและกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มฟังอบอุ่น \" นายอย่าทำยังงี้ต่อหน้าคนอื่นนะ ฉันห่วง\"
ตาสีน้ำตาคู่โต หันมาสบตากับตาสีฟ้าคู่สวย เธอมองเข้าไปในตาของเขาอย่างเนินนาน ยิ้มหวาน แล้วก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
คาโลมองเฟรินอย่างเอ็นดู ก่อนจะเริ่มวกกลับมาเรื่องที่พวกเขาค้างเอาไว้ เขาเดิมไปหยิบชุดแมวเหมียวของเฟรินมาส่งให้เธอพร้อมกับคำพูดเสียงอ้อนวอนนิดๆ ที่หาฟังแทบไม่ได้ว่า \" นายใส่เถอะ ฉันอยากเห็น\"
เฟรินรับชุดมาอย่างว่าง่าย เธอเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ โดยมีคาโลนั่งรออยู่ในห้อง เมื่อแต่งเสร็จเดินออกมาเธอก็สงเสียงเรียกให้คาโลหันไปดูการแต่งตัวของเธอ
\"คาโล ฉันแต่งยังงี้เป็นไงมั้ง\" เฟรินพูดอย่างอายๆ
เธอมาในชุดขนสัตว์ที่เป็นแมวไทยพันธุ์วิเชียนมาส เสื้อเป็นเสือแขนกุดมีหมวกหูแมว ใส่กระโปรงสั่นเหนือเขาเล็กน้อย มีหางที่ติดโบกระดิ่งสีทองตัวโบเป็นสีชมพูอันใหญ่ ใส่ถุงเท้ายาวขนสัตว์ ใส่ถุงมือยาวเท้าแมว และรองเท้าเท้าแมว เครื่องประดับชินเดียวตรงคอคือโบสีชมพูติดกระดิ่งคริสตัน
คาโลมองเฟรินตาไม่กระพริบ เขาตกลงไปในห้วงความคิด
น่ารัก น่ากอดอะไรยังงี้ แฟนฉัน
คาโลมองเฟรินโดยไม่พูดอะไร จนเฟรินทนไม่ไหวถามขึ้นก่อนพร้อมหน้าแดงๆ
\"ว่าไง คาโล ฉันแต่งยังงี้เป้นไงบ้าง\"
\"น่ารัก น่ารักมากๆ\" คำตอบตรงๆของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวยิ่งหน้าแดงใหญ่
อาการของเฟรินทำให้คาโลยิ่งไม่อยากให้พวกคนที่อยู่ข้างล่างได้เห็น เขายังไม่อยากลงไปแต่ถ้านานกว่านี้ก็ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้างเขาจึงรีบชวนเฟรินลงข้างล่าง
\"เสร็จแล้วงั้นลงกันเถอะ พวกนั้นรอกันนานแล้ว\" คาโลกล่าวเสียงเรียบ
\"อืม\" เฟรินรับคำอย่างว่าง่าย
แล้วทั้งคู่ก็พากันออกจากห้องตรงไปที่ห้องนั่งเล่นร่วมของบ้านเพื่อพบกับพวกที่รอพวกเขาอยู่ ในใจของคาโลที่ชักไม่ค่อยจะอยากลงไปสักเท่าไร ทำให้เขาคว้าเอามือเฟรินมาจับไม่ยอมปล่อย ถึงแม้จะเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่นแล้วก็ตาม (ด้วยความห้วงมาก)
ห้องที่เคยมีโซฟาตัวใหญ่ตั้งอยู่กลางห้องตอนนี้ถูกจัดใหม่ โซฟาตัวเก่าถูกย้ายไปไว้ริมห้อง และถูกแทนที่ด้วยโต๊ะอาหารแบบญี่ปุ่นเตี้ยๆที่ใหญ่พอให้คน 7-8คนนั่งกินได้สบายๆและ มีเบาะว่างไว้ 7ที่ สำหรับทุกคนในบ้านวางไว้ด้วย ดูแล้วมันช่างอบอุ่นมากสำหรับผู้เพิ่งกลับมา
\"กลิ่นหอมจัง ทำอะไรกันอยู่เอย\" ซาตานคนเดิมยังเจือแจ้ว เมื่อเห็นรุ่นน้องคนหนึ่งถือหมอใบใหญ่เดินเข้ามาในห้อง
\"ทำหม้อไฟครับ\" นักฆ่าน้อยที่ถือหม้อเดินออกมาเป็นผู้ตอบ ก่อนที่จะว่างหม้อไว้ที่กลางโต๊ะอาหาร
\"หมอไฟ ความคิดดี ใครเป็นคนออกความคิดเห็น\" เจ้าชายมหัศจรรย์ที่กลับจากงานมาพร้อมเพื่อนถามขึ้นบ้าง
\"เฟรินครับ\" ห้องสมุดเดินได้ตอบ มือถือถาดใส่ถ้วยและแก้วน้ำ และจัดการว่างมันตรงตำแหน่งต่างๆที่ว่างเบาะไว้
\"แล้วเจ้าความคิดไปไหนเสียละ\" เสียงเย็นจากนักบวช ที่สักเกตุได้ว่าคนต้นคิดช่างกินยังไม่เข้าห้องมาสักที่ทั้งที่ตอนนี้ก็ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว
\"ยังไม่ลงมาจากห้องครับ\" เสียงเรียบจากแฟนของผู้ถูกกล่าวถึง ที่มือถือน้ำชาเพิ่งชงเสร็จเดินและเพิ่งจะเดินเข้าห้องมา
\"คาโลนายไปตามลงมาได้แล้ว\" โรเวนสั่ง พร้อมรอยยิ้ม
\"ครับ\" รับคำสั่งแล้วก็เดินออกไปปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย
หน้าห้องสาวน้อยจอมยุ่ง เฟรี่ จัง
\"เฟริน นายจะออกมาได้หรือยัง\" เสียงเย็นเรียก เสียงดัง มือก็เคาะรัวที่ประตูเสียงดัง
\"ไม่ พวกนายกินก่อนเลยไม่ต้องรอ\" เสียงหวานตอบกลับมาจากในห้อง
คิ้วของคนเรียกขมวดเข้าหากันเล็กน้อย กับความคิดที่นึกห่วงอาการของสาวเจ้า หล่อนเป็นอะไรอีกละเนี้ย ไม่ยอมลงไปกินข้าว แปลก
\"เฟรินเปิดประตู\" คำสั่ง เสียงเข้ม แฝงความห่วงใย จากเจ้าชายน้ำแข็งแห้ง มือทุบประตูหนักขึ้น
\"ไม่ ฉันยังไม่หิว พวกนายไปกินก่อนเลย\" คำปฏิเสธคงเดิม ทำให้สีหน้าของคนออกคำสั่งยิ่งกลุ้มหนัก คิ้วเรียวผูกเข้าหากันเป็นปม ด้วยความห่วง
มันไม่หิว สงสัยจะป่วยหนัก
\"เปิด ถ้าไม่เปิดฉันจะพัง\" คำขาดของคนเย็นชาที่ตอนนี้ร้อนแทบเดือด เขาเลิกที่จะทุบประตูเปลี่ยนความคิดเป็นจะถีบประพังเข้าไปแทน
\"ไม่\" สาวเจ้ายังคงยืนยันคำตอบเดิม
\"เฟริน\" เสียงดุที่ไม่เหลือเค้าความเย็นชาแม้สักน้อย และเริ่มถอยห่างจากประตูเตรียมพร้อมจะพังมันถามเจ้าหล่อนยังดื้อไม่เลิก
\"ก็ได้\" เสียงอ่อย ฟังดูแล้วไม่เต็มใจสักเท่าไร
ประตูเปิดออก เผยให้เห็นสาวน้อยในชุดเสื้อคลุมสีชมพู สวมรองเท้าแตะที่มีหัวกระต่ายสีขาวหน้ารัก การแต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยของเจ้าหล่อนทำให้คนมองถึงกับหน้าขึ้นสี ก่อนจะรีบคว้าเอาหน้ากากฟาโรห์มาใส่ชนิดแทบไม่ทัน
\"ทำไมยังแต่งตัวไม่เสร็จ\"เสียงเย็นเรียบสงบถามขึ้น ขณะใช้มือตัวเองช่วยแต่งให้เจ้าหล่อนเรียบร้อยขึ้นนิดนึง
สาวน้อยผู้ถูกถามยิ้มแหยะๆ มองคนถามสายตาอ้อนวอนสุดๆก่อนตอบเสียงอ่อน \"ก็ไม่มีชุดให้ใส่\"
คำตอบที่ทำให้คนถามแทบหน้าคว่ำ คิ้วที่เพิ่งคลาย ขมวดเข้าหากันอีกครั้ง เสียงเข้มพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจเท่าไร
\" ไม่มีชุดให้ใส่หรือไม่ยอมใส่กันแน่\"
\"ไม่มีชุดให้ใส่\" เจ้าตัวยุ่งยังยืนยันเหมือนเดิม แต่คราวนี้หลบสายตาคนถาม
คนที่รู้จักกันมานานจึงย่อมรู้ดีว่านี้เป็นอาการของคนโกหก ชายหนุ่มสายหน้าด้วยความระอา ก่อนจะถือวิสาสะเข้าห้องสาว เดินตรงไปเปิดตูเสื้อผ้าแล้วเลือกชุด วันพีส สีฟ้าอ่อน คอ กระเช้า มีโบติดอยู่ที่หน้าอกออกมาแล้วยืนชุดนั้นให้หญิงสาวใส่ แกมบังคับ สาวเจ้าสายหัวไม่ยอมใส่ง่ายๆท่าเดียว ถึงแม้เขาจะส่งสายตาดุๆมาให้แล้วก็ตาม เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนเปรยคำขาด
\" ถ้านายไม่ใส่ฉันจะช่วยใส่ให้\"
เฟรินจำใจใส่ชุดที่คาโลเลือกให้อย่างไม่เต็มใจสุดๆ พอหล่อนเดินออกมาจากห้องน้ำหลังแต่งตัวเสร็จหน้าก็เลยงอหงิกเป็นลอรี่สองเลยที่เดียว ส่วนใบหน้าของคนบังคับที่ไม่ค่อยเห็นรอยยิ้มสักเท่าไรกับปรากฎรอยยิ้มกว้างอย่างพอใจในผลงานของตน
\"นาย เ-สื-อ-กยิ้ม ทำไม\" เฟรินถามเสียงเย็น ตาสีน้ำตาลก็เย็นเชียบเป็นอาการที่หาไม่ค่อยได้จากคนอารมณ์ดีเสมอ
คาโลยิ่งยิ้มกว้างตอบเสียงปนหัวเราะ \"ก็นายน่ารัก \"
หน้าคนที่ถูกชมขึ้นสีทันตา สมองที่เคยปราดเปรื่องกลับว่างป่าวคิดอะไรไม่ออกไปซะงั้น คาโลเห็นอาการอายของเฟรินก็เลยห้ามใจไม่อยู่ คว้าตัวสาวเจ้ามากอด แล้วจึงก้มลงกระชิบ ที่ข้างหู
\" ใสอย่างนี้น่ารักดี ฉันชอบ\"
เฟรินยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีกแต่ก่อนที่จะทันพูดอะไรออกไปคาโลก็พูดประโยคที่เหมือนกระตุกเบ็ดเรียกสติ
\" ลงไปกินข้าวได้แล้ว\"
ทั้งคู่เดินลงมาทานข้าวพร้อมกัน โดยที่คาโลจับมือเฟรินไม่ยอมปล่อยเหมือนว่ากลัวหล่อนจะหายไปไหน เมือเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ถูกเปลี่ยนเป็นห้องทานข้าวห้องที่สองเลยทำให้เกิดเสียงดังขึ้นทันตา
\"ไปตามเสียนาน มัวไปทำอะไรกันมาฮะ\" เพื่อนซี้ตัวดีแซวขึ้นอย่างรู้ทัน คำแซวที่ทำให้สาวน้อยหน้าใหม่หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
ผู้ร่วมโต๊ะคนอื่นที่สังเกตเห็นอาการผิดปกติ พากันนึกอยากแกล้งเจ้าตัวดี โดยเฉพาะลูคัสที่ยิ้มกว้าง ถามเสียงดังฟังชัดเกี่ยวกับชุดที่เจ้าหล่อนใส่
\"ชุดน่ารักดี คาโลเลือกให้ใช่ไหมเฟรี่\"
เฟรินไม่ตอบอะไรออกไปเพียงแต่พยักหน้ารับเท่านั้น หน้าที่แดงอยู่แล้วตอนนี้แดงหนักราบไปจนถึงใบหู
\"คาโลเลือกให้ งั้นก็แสดงว่าตอนที่คาโลไปเรียกเฟรินยังแต่งตัวไม่เสร็จ\" คำพูดเปรยๆแบบไม่ตั้งใจ ของโร ทำให้เจ้าของฉายาน้ำแข็งหน้าขึ้นระบายสีตามแฟนไปด้วยอีกคน
โรเวนหันมามองด้วยสายตาขบขัน ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูรุ่นน้อง แล้วจึงพูดขึ้นบ้าง \" คราวหน้าคราวหลังจะทำไรกันก็เร็วๆหน่อยพวกฉันหิวข้าว\"
สองคนที่ทำให้ทุกคนต้องรอหน้าซีดลงแต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพียงแค่ พยักหน้ารับเท่านั้น
\"นั่งได้แล้ว จะมัวอายไปถึงไหน \"ลอเรนซ์สั่ง เสียงเรียบ ตัดบทสนทนา แม้แต่คนอย่างเขาก็อดใจที่จะแกล้งไม่ได้ รอยยิ้มน้อยๆระบายที่มุมปาก คงไม่มีใครทันสังเกต แต่มีคนหนึ่งที่เห็น ลูคัส
เฟรินและคาโลเลือกนั่งทัดจากคิล เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้า ทุกคนจึงได้เวลาทานข้าวเย็นกัน
\"ว่าไงนะ วันมะรืนจะมีงานฉลองวันครบรอบ 100ปี รร ว้าว อย่างงี้ก็มีของกินอร่อยๆ เพียบสิ\"เจ้าตัวยุ่งเสียงดัง สีหน้าตื่นเต้นมาก
\"ของกินนะมีอยู่แล้วละแต่เรื่องที่ฉันจะบอกต่อไปนี้สิปัญหา\" โรเวนกล่าวเสียงเรียบ ท่าทางกลุ้มใจเล็กน้อย
\"มันทำไมหรือฮะ\" เจ้าตัวยุ่งยังคงซักไซ้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
\"เรื่องงานนะไม่เท่าไรแต่เรื่องชุดที่จะใส่ไปนี่สิ\" โรเวนพูดไม่ทันเคลียก็เงียบไปเฉยๆ ยิ่งเพิ่มความอยากรู้ให้เฟรินให้มากยิ่งขึ้น
\"ทำไมฮะ ชุดที่จะใส่มันแปลกมากเลยหรือไง\" นัยน์ตาสีน้ำตาลระริก ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแบบเด็กๆ
โรเวนไม่ตอบอะไร ได้แต่หันไปพยักหน้าให้เพื่อนอีกสองคนที่นั่งข้างๆเป็นผู้ตอบแทน
ลูคัส ที่เห็นอาการลำบากใจที่จะพูดของโรเวน ยิ้มออกมา ก่อนจะเป็นรับหน้าที่เป็นผู้ตอบแทน
\"เขาให้พวกที่จะไปงานแต่งชุดแฟนตาซี ไปนะเฟรี่\"
\"แล้วพวกเราก็ต้องไปร่วมห้ามโดดเพราะอาจารย์ใหญ่สั่งมา\" ลอเรนซ์พูดเสียงเครียด หน้าที่บึ่งอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งหงิกหนัก
\"แล้วมันมีปัญหาตรงไหนละฮะ\" เฟรินยังคงไม่เข้าใจปัญหา
คาโลที่นั่งอยู่ข้างๆมองดูหน้าแฟนสาว ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอาในความไม่รู้เรื่องของเธอ แล้วจึงกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม
\"นี่แสดงว่านายยังไม่ได้ตรวจดูเสื้อผ้าที่ดอกเตอร์เตรียมเลยให้สินะ\"
\"ไม่ได้ตรวจดูแล้วจะทำไม\" เฟรินหันมาเสียงดัง พร้อมขึงตาไม่ค่อยพอใจส่งมาให้
\"..........................\" เงียบ คือคำตอบที่ได้รับ แต่เจ้าตัวดีก็ยังสังเกตถึงความผิดปกติของนัยน์ตาสีฟ้า ที่ตอนนี้มันระริกชอบใจอะไรสักอย่างอยู่ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ถามอะไรมันต่อเจ้าเพื่อนอีกคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
ตาสีน้ำตาลคู่โตหันไปมองหน้าเพื่อนซี้ที่ตอนนี้กำลังหัวเราะเอาเป็นเอาตาย หน้าที่เคยฉายแววสงสัยเลยเปลี่ยนเป็นโมโหไม่พอใจที่ไม่ได้คำตอบในคำถามสักที เสียงที่เป่งออกมาจากปากเรียวสวย เลยเย็นเชียบ
\"นายจะหยุดหัวเราะแล้วบอกฉันได้หรือยังคิล\"
\"นายไม่เห็นชุด งั้นนายก็ยังไม่รู้สินะว่าต้องแต่งยั่งไง \"คิลพูดปนเสียงหัวเราะ มือพรางปาดน้ำตาที่ซึมออกมาจากการหัวเราะอย่างหนัก
\"เออ ดิ แล้วจะทำไม\" เฟรินย้อน
\"คาโลนายเห็นชุดของไอ้เฟรินมันหรือยัง\" คิลไม่ยอมตอบคำถามเฟริน แต่กลับหันไปถามคำถามคาโลแทน
หน้ารูปสลักที่ปกติจะเย็นชาตอนนี้กลับปรากฏรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก นัยน์ตาสีฟ้าที่กลับเย็นชาเหมือนเดินแล้วจึงกลับมาระริกอีกครั้งด้วยความขำกลับภาพชุดในห่วงคิดที่ได้ไปเห็นมาเมื่อตอนหัวค่ำ
\"อืม\" คำตอบสั้นๆแต่ได้ใจความจากเจ้าชายภูเขาน้ำแข็ง
\"ชุดมันเป็นยังไง\" คิลยังคงถามต่อด้วยความสนใจอย่างยิ่ง
เสียงหัวเราะของคาโลดังขึ้นอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่เป็นคำตอบที่เชิญชวนให้ผู้รวมฟังการสนทนายิ่งสนใจมากขึ้น ในขณะที่ยังไม่มีใครพูดอะไร เจ้าคนที่ไม่รู้เรื่องมากที่สุดก็พูดออกมา \"ถ้าอยากรู้มากนักก็จะแต่งมากให้ดู\" คำพูดที่จบลงพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่หที่ปรากฎบนใบหน้าและในดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย
\"จะแต่งมาให้ดู\" โรที่เงียบมานานทวน ตาสีเขียวของคนที่รู้ทันเธอเสมอมองสบเธอด้วยสายตาไม่ไว้วางใจอย่างมาก
เจ้าตัวดียังคงยิ้มกริ่ม ปากสาวน้อยเริ่มทำหน้าที่ของมันต่ออีกครั้ง\" ใช่ จะแต่งมาให้ดู และจะยอมแต่งไปงานด้วยถ้าพวกนายและพวกพี่ยอมแต่งมาให้ดูพร้อมกัน\"
ข้อต่อรองที่ทำให้คนอยากรู้อย่างเห็นพากันหน้าซีดลงเล็กน้อย ส่วนคนยื่นขอเสนอกลับยิ้มอย่างผู้ชนะแต่ก็เป็นเพียงชัยชนะเพียงเสียววินาทีเพราะเมื่อรุ่นพี่ที่มีฐานะใหญ่ที่สุดกล่าวขึ้น
\" ก็ได้พวกเราแต่งมาให้ดูกันซะตั้งแต่วันนี้วันมะรืนจะได้ไม่ต้องอายกัน\"โรเวนกล่าวเสียงเรียบแล้วคำสั่งเด็ดขาดต่อมาของเสธคนนี้ก็ตามมา
\" อ้าวทุกคนไปเปลี่ยนชุดที่รินซังเตรียมไว้ให้และลงมาพร้อมกันในสิบนาทีด้วย\"
\"กรี๊ดดดดดด ไม่เอานะ ไม่ใส่ ยังไงก็ไม่ใส่ ออกไปนะ ออกไป\" เสียงโวยวายไล่ส่งดังลั่นจากห้องที่ทุกคนก็รู้ว่าห้องใคร
\"นี่เป็นคำสั่งพี่โรเวนนายไม่ทำตามไม่ได้เว้ย\" เสียงคิลกำลังพยายามกล่อมเฟรินให้แต่งตัว
\"ไม่ ฉันไม่ยอมใส่ไอ้ชุดแมวบ้าๆนี่เด็ดขาด \" เฟรินส่งเสียงสูงดังลั่น อย่างไม่ยอมท่าเดียว
คิลนึกอะไรบางอย่างได้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า แล้วคำพูดที่ไม่ค่อยน่าไว้ใจก็ออกมาจากปาก\"นายไม่ใส่ใช่ไหมได้ รอเดียวนะ\" พูดจบก็เดินออกจากห้องไม่สนใจคำพูดประโยคต่อมาของเจ้าของห้องสักนิด
\"ไปเลยๆ เชิญ แล้วถ้ายังยืนยันให้ฉันใส่ไอ้นั้นอยู่ละก็ อย่ากลับมานะ\" เฟรินตะโกนไล่หลัง
ห้องข้างๆห้องสาวน้อย เฟรินจัง ห้องของเจ้าชายน้ำแข็งคาโล
\"คาโลนายแต่งตัวเสร็จหรือยัง ถ้าเสร็จแล้วช่วยไปจัดการเฟรินนายหน่อยดิ มันไม่ยอมแต่ตัววะ\" คิลเรียกเพื่อนอยู่หน้าห้อง
\".....................\" ความเงียบคือคำตอบที่ชายหนุ่มได้รับจากเพื่อนคนที่สอง
\"คาโล นายได้ยินที่ฉันพูดไหม\" คิลยังคงพยายามเรียก แต่คนในห้องก็ยังไม่ยอมตอบอะไรเช่นเดิม
\"คาโล ถ้านายไม่เปิดประตู ฉันจะไปเรียกพวกพี่ๆมา\" คิลเริ่มจะอารมณ์เสีย แต่ก็ไม่มีเสียงตอบจากในห้องเช่นเคย
คิลที่หมดความอดทนเดินลงบันได้ ตรงเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นรวมที่ตอนนี้มีสี่หนุ่มในชุด แฟนตาซีนั่งดูทีวีอยู่
คนแรกที่คิลเห็นก็คือโร ที่แต่งตัวอย่างกับโจรสลัด ที่มือข้างหนึ่งสวมตะขอเหล็ก มีผ้าปิดที่ตาข้างซ้าย คนที่สองคือพี่โรเวนในชุดสีดำทั้งชุด ขนาดพอดีตัวเป็นชุดหนังที่เท่มาก ข้างๆตัวมีเคียวอันใหญ่วางอยู่ คนที่สามพี่ลูคัส แต่งชุดแบบขุนนางญี่ปุ่นในสมัยเอโดะ ที่เคยเห็นในหนังสือการ์ตูนเรื่องฮิคารุ และคนสุดท้าย พี่ลอเรนซ์ในชุดทักสิโด้สีเงิน ที่หัวมีหูกระต่าย ข้างๆตัวมีนาฬิกาเรือนใหญ่วางอยู่
\"ลงมาแล้วหรือคิลลี่ นายแต่งเป็นอะไรนะ\" ลูคัสในชุดขุนนางญี่ปุ่นทักขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาที่มองมาสนใจในชุดของคิลอยู่ไม่น้อย
คิลเข้ามาให้ห้องด้วยชุดแบบเด็กผู้ชายชาวบ้านในสมัยศ.ค.16 ทั้งเสื้อและกางเกงเป็นสีเขียว ใส่หมวกสีเขียวเข้าชุด ที่เอวยังมีมีดสั่นติดอยู่อีกด้วย คิลก้มลงมองชุดตัวเองก่อนเงยหน้าขึ้นมาตอบอยางพอใจในชุด \"แต่งเป็นปีเตอร์แพนครับ\"
\"นายเป็นปีเตอร์แพน ฉันเป็นกัปตัลฮุป เรามาจากเรื่องเดียวกันนิ\" โรกล่าวขึ้นอย่างอารมณ์ดี เขาเองก็พอใจในชุดของเขามากเช่นกัน
\"ใช่แถมเป็นศัตรูที่ยังสู่กันไม่รู้แพ้รู้ชนะกันด้วยนี่สิ\" คิลเอย ขึ้นอย่างขบขัน
\"ฉันพร้อมเสมอถ้านายอยากประลองฝีมือ\" โรกล่าวต่อพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ตาสีเขียวท้าทายตรงไปตรงมา
\"เฮ้ย อยากก็อยากอยู่หร๊อก แต่ไม่ใช่ที่นี้\" คิลกล่าวพร้อมกับทำสีหน้า ลำบากใจ แต่ตาสีม่วงกลับระริก โรที่ได้รับคำตอบยั่งงั้นก็เพียงแต่ยิ้มๆรับเท่านั้น
\"คาโล กับเฟรินยังไม่เสร็จ รึ คิล ฉันจำได้ว่าให้เวลาแค่สิบนาที นี่มันก็เลยมาตั้งนานแล้วนะ\" โรเวนที่สังเกตว่ายังขาดอีกสองคนกล่าวเสียงเรียบ
คิลที่ลืมธุระที่ทำให้ตนต้องลงมาข้างล่างคนเดียว เมือได้ยินคำถามก็รีบรายงาน \" เฟรินไม่ยอมแต่งตัวครับ ส่วนคาโลเงียบไม่ตอบอะไรแล้วก็ไม่ยอมออกจากห้องด้วยครับ\"
\"เฟรินไม่แปลกที่ไม่ยอมแต่งตัว แต่คาโลมันเป็นอะไรของมันละเนีย\" โรเปรยเรียบๆ
\"มันจะเป็นอะไรก็เรื่องของมันแต่ถ้ามันยังไม่ลงมา แล้วทำให้ฉันต้องอยู่ในชุดบ้าๆนี้นานขึ้นละก็\" คำพูดเสียงหงุดหงิดคูนสามเท่าของลอเรนซ์ ที่จบลงซะดื่อๆพร้อมกับการหยิบเอามีดสีเงินที่เคยใช่ประจำกับลูคัสขึ้นมาเช็ดๆถูๆ การกระทำที่ไม่เข้ากับชุดและหน้าตา มันทำให้คนอื่นในห้องชักเริ่มหนาว
\" งั้นคงต้องขึ้นไปดูสักหน่อยว่าพวกมันมีปัญหาอะไร\" โรเวนพูดด้วยเสียงลำคาญเล็กน้อย แค่เจ้าหญิงตัวยุ่งก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว แต่นี่อะไรเจ้าชายน้ำแข็งดันเอากะเขาด้วยอีกคน แค่คิด ก็ทำให้คนอย่างโรเวนถึงกับถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก
กลุ่มชายหนุ่มทั้ง 5 คนจากห้องนั่งเล่น เดินมาหยุดลงที่หน้าห้องแรกของหนึ่งในผู้มีปัญหา ห้องของคาโลทั้งหมดตัดสินใจว่าถ้าไม่กล่อมคาโลก่อนก็คงไม่มีใครสามารถจัดการกับเจ้าหญิงจอมยุ่งได้
\"คาโล นายจะออกมาได้หรือยัง\" โรเวนเรียกเสียงเข้ม หัวของเขาตอนนี้เริ่มปวดตุบๆ
\".........................\"ความเงียบคือคำตอบที่ทุกคนได้รับ
\"พี่ ผมว่าพังประตูดีกว่า มันเงียบเงี้ยรอไปก็ไม่มีประโยชน์\" คิลเสนอ ด้วยความที่เขาเริ่มทนไม่ไหวกะการกระทำของเพื่อนทั้งสองที่ทำให้เขารู้สึกหมือนตัวเองเป็นตัวตลก
ทุกคนที่อยู่หน้าประตูพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นทุกคนก็ช่วยกันพังประตูเข้าไปข้างใน เมื่อพังประตูเรียบร้อย ทุกคนก็พากันเข้าไปในห้อง ภาพเจ้าของห้องที่ทุกคนเห็นก็คือชายหนุ่มที่ยังอยู่ในชุดเดิมกับเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว กำลังนอนฟังเพลงอย่างสบายใจอยู่บนเตียง
ทุกคนที่เข้ามาในห้องต่างพากันควบคุมอารมณ์ตัวเองแทบไม่อยู่ แต่คนแรกที่อารมณ์ขาดก้าวสามขุม เดินไปถอดหูฟังออกจากหูของรุ่นน้องที่กำลังนอนหลับสนิทสบายอยู๋บนเตียง แล้วจัดการปลุกด้วยการถีบมันตกเตียงก็คือลอเรนซ์ในชุดกระต่ายแสนกลสีเงิน ทุกคนที่เห็นก็กลืนน้ำลายเฮือก ไม่ช่างเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะอย่างยิ่งกระคนที่ใส่ชุดกระต่ายน่ารัก
คาโลที่ตื่นเพราะถูกถีบตกเตียงเมือเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นแล้วเห็นกระต่ายสีเงินหน้าบึงผู้เป็นคนปลุกตนก็ถึงกับคุมอาการตัวเองไม่อยู่ หัวเราะออกมาเสียงดัง คนที่หน้าบึงอารมณ์เสียงอยู่แล้วยิ่งบูดใหญ่ ซัดมีดบินสีเงินเฉียวหัวไปปักที่ผนังข้างหลังคนเพิ่งตื่น ทำให้คนที่หลุดการควบคุมรวบรวมสติให้หยุดหัวเราะได้สำเร็จ
\"คาลี่ทำไม ยังไม่แต่งตัวอีกละ\" ลูคัสถามหลังจากกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง
\"เออ คือ ว่าผมไม่ค่อยอยากจะใส่ชุดนั้นสักเท่าไรนะครับ\" คาโลตอบด้วยสีหน้าปันยากท่าทางลำบากใจอย่างมาก นัยน์ตาคู่สวยหลบตารุ่นพี่คนถาม
\"ชุดนั้น\" ลอเรนซ์ทวนอย่างสนใจในชุดที่ขนาดเจ้าชายน้ำแข็งยังขยาด อารมณ์ค่อยดีขึ้นหน่อยหลังได้ระบายออกไปบ้าง
โรเวนเห็นคาโลชักสีหน้าปันยาก ไม่อยากแต่งก็รู้สึกสนใจชุดของคาโลไม่น้อยเช่นกัน เขาเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วนำกล่องที่ใส่ชุดของคาโลออกมาเปิดต่อหน้าของทุกคน
มันเป็นชุดสีเงินอมเทาทั้งชุด เสื้อผ่าหน้าแขนยาวมีหมวก ที่หมวกมีหูคล้ายๆกับหูหมา กางเกงขายาว มีหางยาวหมาๆติดอยู่ รองเท้าและถุงมือเป็นรูปของเท้าหมา ลายบนเสื้อขนสัตว์ตัวนี้เป็นลายแบบหมาพันธุ์ไซบีเรียอัสกี้เครื่องประดับของชุดนี้คือปลอกคอกระดิ่งคริสตัน
ชุดเสื่อผ้าและเครื่องประดับที่ถูกนำมาแสดงให้เห็นทั้วถึง ทำให้เจ้าของถึงกับหน้าขึ้นสี ส่วนผู้ชมคนอื่นต่างก็พากันกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่เพราะนึกสงสารคาโลที่เป็นถึงเจ้าชายแต่ต้องแต่งเป็นหมาไปงานแฟนตาซี
ลอเรนซ์ที่เห็นชุดของคาโลแล้วก็ก้มลงมองดูชุดของตัวเอง แล้วนึกในใจว่าอย่างน้อยชุดของเขาก็ยังดีกว่าของคาโลที่ไม่ได้เป็นชุดขนสัตว์ และที่กางเกงก็ไม่มีหาง ความคิดที่ทำให้นักบวชหนุ่มรู้สึกดีกับชุดตัวเองขึ้นมาก และอารมณ์เสียก็ดูจะเบาบางลงเยอะที่เดียว เสียอย่างคือเขายังกล่าวออกไปอย่างไม่ค่อยจะไว้หน้าคาโลด้วยเสียงเรียบ
\" ยังไงซะนายก็ต้องไปใส่เดียวนี้ นี่เป็นคำสั่ง ถ้ายังไม่อยาก\" เป็นคำขู่ที่จบลงดื้อๆ แล้วมือก็เอามืดบินหมุนๆเล่น
คาโลจำใจต้องเอาชุดที่ได้รับไปใส่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ภาพที่ออกมาจากห้องน้ำถึงกับทำให้ผู้รอทั้ง5 แถบลงไปกลิ้งหัวเราะอยู่กับพื้นซะให้ได้ และเมื่อจัดการกับตัวปัญหาหมายเลยหนึ่งได้สำเร็จทุกคนก็พากันย้ายไปที่หน้าห้องของตัวปัญหาหมายเลยสอง
\"เฟรินเปิดประตู\" เสียงเย็นจากเจ้าชายน้ำแข็งในชุดหมาน้อย
\"บอกแล้วไงถ้าจะมาบังคับให้ฉันใส่ไอ้ชุดบ้านั้นละก็ไม่ต้องมา\" เสียงตะโกนตอบกลับของเจ้าของห้อง
\"เฟริน\" สั่นห่วนแต่เสียงกับเย็นเป็นสองเท่าของหมาน้อยตัวเดิมที่ตอนนี้ภายในเริ่มจะเดือดปุดๆ
เฟรินรับรู้ถึงอารมณ์ของคนเรียกที่ตอนนี้ชักอันตรายถ้าเธอไม่ยอมเปิดดีๆ จึงรีบเดินไปเปิดไปประตูทันที
\"อยากเข้าก็เขามา\" เสียงหวานฟังดูไม่เต็มใจสักเท่าไร
เมื่อเห็นพวกพี่ๆ คิลและโร เดินเข้ามา เฟรินไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป หน้าของสาวน้อยมีเพียงความไม่พอใจอยู่เท่านั้น แต่ทันทีที่แฟนตัวเองเข้ามาในห้องเท่านั้น ความรู้สึกแรกที่เข้ามาในตัวคือ \"น่ารัก\" รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้า แล้วปากสวยๆก็เริ่มทำงาน \"นายยอมแต่งได้ไงนนะคาโล\"
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรออกไป หน้าของเขาขึ้นสีเพียงชั่วครู่ แล้วมันก็กลับมาเย็นชาดังเดิน เขากล่าวออกไปด้วยเสียงทุ้มเรียบ \"ได้เวลาที่นายจะต้องแต่งตัวแล้ว\"
หน้าสาวน้อยกลับมาแสดงอาการไม่พอใจอีกครั้ง เสียงสู่เปรียดที่ทำให้ชายหนุ่มทุกคนต้องยกมือปิดหูว่า \"ม้ายยยยยย ยังไงฉันก็ไม่ใส่\"
\"เฟริน นายก็ใส่ๆซะจะได้หมดเรื่อง\" คิลกล่าวขัดเสียงดังในขณะที่ มืออุดหูสองข้างป้องกันเสียงแปดหลอด
เฟรินหันมาส่งสายตาดุๆ ที่เย็นยะเยือกให้คิล แล้วเอ่ย \" ถ้านายอยากใส่นักก็ใส่เองสิ\"
\"ฉันมีของฉันอยู่แล้วทำไมต้องไปใส่ของนายด้วยละ\" คิลเปรยเสียงเรียบ นัยน์ตาสีม่วงบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังปวดหัวหนัก
\"นานยังไม่อยากใส่มัน แล้วมีสิทธิอะไรมาบังคับฉัน\" เฟรินย้อย พรางทำหน้าทะเล้น
\"เฟรินหยุดได้แล้ว\" คำสั่งจากโรเวน
เฟรินมองหน้าโรเวน ตาสีน้ำตาลคู่โตหลี่ลงเล็กน้อยอย่างใช่ความคิด ก่อนกล่าว \" ถ้าพวกพี่ไม่มายุ่งกับหนู(ผม)ก็ไม่มีเรื่องหรอก\" <อยากให้เฟรินพูดหนูจัง แต่ถ้าเป็นเจ้าตัวจริงคงพูดคำว่าผมมากกว่ามั้ง>
\"คาโลนายจัดการ พวกฉันจะลงไปรอข้างล่างเร็วๆด้วย\" โรเวนที่ปวดหัวจนแทบทนไม่ไหวกล่าวกับคาโลก่อนจะออกจากห้องไปคนแรก
\"เร็วๆด้วยละ\" ลอเรนซ์ที่เริ่มเบื่อสั่งแล้วเดินออกไปเป็นคนที่สอง
\"ระวังตัวด้วยละ ถ้าช้า\" คำพูดกำกวมพร้อมรอยยิ้มแปลกๆจากลูคัส แล้วลูคัสก็วิ่งตามลอเรนซ์ไปพร้อมกับคำพูดที่ทำให้มีดบินอันหนึ่งมาปักในห้องของเฟรินว่า \"รอด้วยลอรี่ รอฉันด้วยสิจ้า...รักจ้า\" ( คำที่เว้นไว้อยากจะใส่คำอะไรลงไปก็ตามใจนะ เราใส่คำว่าเพื่อนรัก แบบว่ากลัวโดนมีดของลอรี่เขา คนอื่นๆละว่าไง)
\"โชคดีนะเพื่อน\"โรกล่าวอวยพร แล้วเดินออกไปอีกคน
คิลไม่ได้พูดอะไรกับคาโลเขาเพียงแต่ตบบ่าเพื่อนเบาๆแบบเอาใจช่วยแล้วก็เดินจากไปคนสุดท้าย
ประตูถูกปิดลง เหลือไว้เพียงชายหนุ่มในชุดสุนัขพันธุ์ไซบีเรียฮัสกี่ กับ สาวน้อยในชุดวันพีสตัวเดิม สวมรองเท้าที่มีหัวกระต่ายสีขาว
เวลาผ่านไปนานพอสมควร ที่ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน จนกระทั้งสาวน้อยทนไม่ไหวพูดขึ้นก่อน
\"ยังไงฉันก็ไม่ยอมใส่\" น้ำเสียงหวานยังคงเด็ดขาด
\"นายไม่ยอมใส่เองใช่มะ ได้ งั้นฉันใส่ให้\" น้ำเสียงที่เย็นชาถูกแทนที่ด้วยน้ำเสียงนุ่มหูแต่ฟังแล้วไม่น่าไว้ใจ
\"นายจะทำอะไรนะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ\" สาวน้อยเริ่มหน้าขึ้นสี เดินถอยหลังไปสะดุดหงายท้องลงไปนอนบนเตียง
คาโลเดินมานั่งข้างๆตรงที่เธอนอนอยู่แล้วค่อยๆ ก้มลง กระซิบที่ข้างหู \" ระวังบ้างสิ อย่าลืมนะตอนนี้เราอยู่กันสองคน และพวกนั้นก็อยู่ข้างล่างกัน\"
เฟรินหน้าแดงจัง เธอผลักคาโลออกไป ยันตัวขึ้นนั่ง เธอกล่าวน้ำเสียงสั่น \"นายก็อย่าทำอะไรบ้าๆสิ\" นัยน์ตาสีน้ำตาคู่โตเบื่องไปทางอื่นไม่ยอมสบตา
คาโลมองภาพที่แสนน่ารักของแฟนตัวเอง เขายิ้มและกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มฟังอบอุ่น \" นายอย่าทำยังงี้ต่อหน้าคนอื่นนะ ฉันห่วง\"
ตาสีน้ำตาคู่โต หันมาสบตากับตาสีฟ้าคู่สวย เธอมองเข้าไปในตาของเขาอย่างเนินนาน ยิ้มหวาน แล้วก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
คาโลมองเฟรินอย่างเอ็นดู ก่อนจะเริ่มวกกลับมาเรื่องที่พวกเขาค้างเอาไว้ เขาเดิมไปหยิบชุดแมวเหมียวของเฟรินมาส่งให้เธอพร้อมกับคำพูดเสียงอ้อนวอนนิดๆ ที่หาฟังแทบไม่ได้ว่า \" นายใส่เถอะ ฉันอยากเห็น\"
เฟรินรับชุดมาอย่างว่าง่าย เธอเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ โดยมีคาโลนั่งรออยู่ในห้อง เมื่อแต่งเสร็จเดินออกมาเธอก็สงเสียงเรียกให้คาโลหันไปดูการแต่งตัวของเธอ
\"คาโล ฉันแต่งยังงี้เป็นไงมั้ง\" เฟรินพูดอย่างอายๆ
เธอมาในชุดขนสัตว์ที่เป็นแมวไทยพันธุ์วิเชียนมาส เสื้อเป็นเสือแขนกุดมีหมวกหูแมว ใส่กระโปรงสั่นเหนือเขาเล็กน้อย มีหางที่ติดโบกระดิ่งสีทองตัวโบเป็นสีชมพูอันใหญ่ ใส่ถุงเท้ายาวขนสัตว์ ใส่ถุงมือยาวเท้าแมว และรองเท้าเท้าแมว เครื่องประดับชินเดียวตรงคอคือโบสีชมพูติดกระดิ่งคริสตัน
คาโลมองเฟรินตาไม่กระพริบ เขาตกลงไปในห้วงความคิด
น่ารัก น่ากอดอะไรยังงี้ แฟนฉัน
คาโลมองเฟรินโดยไม่พูดอะไร จนเฟรินทนไม่ไหวถามขึ้นก่อนพร้อมหน้าแดงๆ
\"ว่าไง คาโล ฉันแต่งยังงี้เป้นไงบ้าง\"
\"น่ารัก น่ารักมากๆ\" คำตอบตรงๆของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวยิ่งหน้าแดงใหญ่
อาการของเฟรินทำให้คาโลยิ่งไม่อยากให้พวกคนที่อยู่ข้างล่างได้เห็น เขายังไม่อยากลงไปแต่ถ้านานกว่านี้ก็ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้างเขาจึงรีบชวนเฟรินลงข้างล่าง
\"เสร็จแล้วงั้นลงกันเถอะ พวกนั้นรอกันนานแล้ว\" คาโลกล่าวเสียงเรียบ
\"อืม\" เฟรินรับคำอย่างว่าง่าย
แล้วทั้งคู่ก็พากันออกจากห้องตรงไปที่ห้องนั่งเล่นร่วมของบ้านเพื่อพบกับพวกที่รอพวกเขาอยู่ ในใจของคาโลที่ชักไม่ค่อยจะอยากลงไปสักเท่าไร ทำให้เขาคว้าเอามือเฟรินมาจับไม่ยอมปล่อย ถึงแม้จะเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่นแล้วก็ตาม (ด้วยความห้วงมาก)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น