คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : FRIEND LOVE| 01 #อสแฟนหก (100 per.)
1
"ถามตัวเองเถอะว่าเมื่อคืนนี้พวกมึงทำอะไรลงไป"
บทเรียนร้อนจากความรักบนเตียงก็เหมือนกับวิชาความรู้ที่สอนให้เราอยู่บนโลกนี้ได้อย่างมั่นคง
การเสียตัวของหญิงสาวที่ผู้ชายมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระก็กลับทำให้ผู้ชายบางกลุ่มรับรู้ได้ถึงดวงใจของพวกเธอว่ามันเป็นเช่นไร
ความรักสอนให้คนจำ ความเจ็บสอนให้คนไม่กระทำซ้ำซาก ความเสียใจ…สอนให้คนเราอยากไว้ใจใครง่ายๆ!
แม้ว่ามันจะเป็นเพื่อนแสนสนิทที่รู้จักกันมานานก็ตาม…เพราะโลกนี้ไม่มีใครจริงใจกับเราโดยไม่หวังประโยชน์!
ค่ำคืนแห่งความทรมานผ่านไปราวกับเนื้อเรื่องในหนังสือนิยาย
ร่างสันทัดตัวขาวอวบลืมตาตื่นพลางขยับกายลุกขึ้นจากเตียงอย่างลำบาก
ข้างกายมีร่างของชายที่เขาเคยให้ความเคารพนอนอยู่ด้วย
ไม่มีแม้แต่คำพูดหรือความเห็นใดๆทั้งสิ้นตอนนี้ในหัวของแจ็คสันมันขาวโพลนไปหมดแทบทุกส่วนคิดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว
แจ็คสันเม้มปากแน่นพยุงกายที่แสนสาหัสของตัวเองออกจากเตียงเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายที่แสนสกปรกของตนและเพื่อเตรียมตัวหนีจากไอ้ระยำข้างๆนี่ด้วย
หมับ!
“จะไปไหน”มือหนาคว้าหมับจับเข้าที่เอวบางพร้อมออกแรงดึงให้อีกฝ่ายเข้ามาหาตนช้าๆ
ร่างเล็กล้มลงมานั่งอยู่ในอ้อมแขนของมาร์คดังเดิม ชายหนุ่มนั่งซ่อนอยู่ด้านหลังโอบกอดร่างแจ็คสันแน่นไม่ปล่อยพร้อมฝังจมูกโด่งของตนลงกับซอกคอขาวเพื่อสูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายอีกฝ่าย
“ปล่อยกู”แจ็คสันพูดเสียงนิ่งไม่ได้ขัดขืนอะไร
แต่ถ้าเกิดมากลวนลามตนมากเกินไปเขาก็ปัดมันออกเพียงเท่านั้นเอง
“ไม่ทำไมพูดไม่เพราะแทนตัวเองว่าเจียสิ….เหมือนกับที่เคยทำเวลาอยู่กับเฮียสองต่อสองไง”มาร์คเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กที่ดูเหมือนว่ากำลังระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้อยู่
ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นด้วยความชอบใจที่เห็นท่าทางต่อต้านของเด็กในอ้อมแขน….เขาล่ะชอบนักเชียวพวกที่ดื้อเพ่งและพยศเป็นม้าเนี้ย เดี๋ยวจะปราบให้ไม่กล้าพยศเลยคอยดู
“ถามตัวเองก่อนเถอะว่าเมื่อคืนพวกมึงทำอะไรลงไป
พวกมึงยังเป็นคนกันอยู่ไหมวะอย่า!...ไม่ต้องมาจับกูออกไปไอ้เหี้ย!!”แจ็คสันสะบัดมือของมาร์คออกจากเอวตัวเอง
ขยับกายถอยห่างจากอีกฝ่ายพอสมควรจนแผ่นหลังแนบชิดกับหัวเตียง ดวงตากลมสีนิลจ้องมองร่างตรงหน้าของมาร์คที่กำลังยกยิ้มราวกับเจ้าป่าเตรียมขย้ำมื้อเช้านั้นมันดูน่ากลัวเสียเหลือเกิน
ตอนนี้แจ็คสันอ่อนแอเกินกว่าที่จะเป็นเสือแล้ว…เขามันก็แค่ลูกกวางตัวน้อยๆเท่านั้น
“เฮียและคนอื่นๆก็ยังเป็นคนอยู่ยังไม่ตาย แต่พวกเฮียแค่อยากได้เจียเป็นเมียก็แค่นั้นเอง”
“แต่กูไม่อยากมีผัวทีเดียวหกคนและก็ไม่อยากได้พวกมึงด้วย!”
“เสียตัวให้พวกเฮียไปแล้วจะไปทำอะไรได้
กาลเวลามันไม่สามารถกลับคืนมาให้เจียแก้ไขได้หรอกนะยอมรับเถอะว่าเจียเป็นเมียพวกเฮีย
ไม่ต้องห่วงพวกเฮียมีเงินเลี้ยงเจียดูแลเจียได้ตลอดชีวิตแน่นอน”
“แต่กูเป็นเพื่อนพวกมึงกูไม่ต้องการความรักแบบผัวเมียกับพวกมึง
กูไม่ได้ชอบพวกมึงแบบนั้น!”
“หึ ไม่ชอบก็ต้องชอบวะเพราะมึงเป็นเมียพวกกูแล้วเจีย”
“เผด็จการ! คำว่าสามัญสำนึกในจิตใจของพวกมึงมันมีกันบ้างไหมไอ้เลวเอ้ย!!”
“คำว่าสามัญสำนึกไม่ได้อยู่ในพจนานุกรมกูวะ”
แจ็คสันอยากร้องไห้เขาอยากร้องไห้ให้กับคำพูดของมาร์ค
มันคือความจริงที่ว่าเขาเสียตัวให้ผู้ชายทีเดียวหกคนแถมยังเป็นเพื่อนรักของตัวเอง
ที่เจ็บกว่าคือสิ่งที่พวกมันคิดกับเขามันเกิดกว่าคำว่าเพื่อน
มันจะดีกว่านี้ถ้าพวกนั้นบอกว่าพวกมันก็แค่เมาแล้วอารมณ์มันพาไป ทำไม…ทำไมต้องบอกว่าอยากได้เขาเป็นเมียด้วยทั้งหมดที่พวกมันทำก็เพื่อให้ได้เขาไปครอบครองสินะ!
“ชัดเจนนะเพราะงั้นไปอาบน้ำจะได้กินยาแก้ปวด”
“อย่าเข้ามาออกไป!”
“…..”
“กูบอกให้ออกไปไง!!”
มาร์คพูดก่อนเดินไปหมายจะพยุงร่างแจ็คสันไปยังห้องน้ำ
แต่ไม่ทันที่จะได้แตะหรือสัมผัสกับร่างของคนตัวเล็กฝ่าเท้าสีชมพูสวยก็ถีบเข้าที่อกของมาร์คเสียแล้ว
ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กนิ่งๆมาร์คไม่ชอบคนที่เอาเท้ามาเล่นกับตัวเองแม้แต่แจ็คสันที่เขาคิดว่าเป็นเมียของตัวเองก็ตาม
เพี๊ยะ!
“อย่าเล่นแบบนี้เฮียไม่ชอบ”
“…ฮึก!...”
มือหนาฟาดตบเข้าที่ใบหน้าหวานนั่นจนอีกฝ่ายหน้าหัน แจ็คสันกัดฟันแน่นข่มความเจ็บและน้ำตาใสที่คลอเต็มหน่วง
แม้จะเจ็บหน้าแต่หัวใจของเขามันเจ็บมากกว่าแจ็คสันยังคงดื้อเหมือนเดิมคือไม่ยอมให้มาร์คอุ้มดีๆ
แต่อีกฝ่ายก็ใจเย็นหาทางพาแจ็คสันไปห้องน้ำได้สำเร็จจนได้
ร่างสันทัดถูกวางลงบนอ่างอาบน้ำท่ามกลางร่างกายที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิด
มาร์คลอบเลียริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยด้วยความหื่นกระหาย
อยากจะขย้ำและจับฟัดผิวขาวๆนั่นอีกสักรอบเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่อยากให้แจ็คสันเจ็บช่องทางหลังมากไปกว่านี้
เมื่อคืนยิ่งพวกแบมแบมกับยูคยอมมันเล่นอะไรแปลกกันจนแจ็คสันเลือดออกแล้วเขาก็ยิ่งสงสารเข้าไปใหญ่
ก็ทำได้แต่สะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่ให้หลงทำร้ายอีกฝ่ายเอา
“เฮียรอด้านนอกนะไม่ต้องปิดประตูเห็นมาทั้งคืนแล้วจะอายอะไร
รีบอาบจะได้กินข้าวกินยา”มาร์คบอกคนตัวเล็กที่ทำท่าจะลุกขึ้นมาปิดประตูก่อนพูดดักเอาไว้เสีย
ใบหน้าแจ็คสันบูดเบี้ยวเขาไม่ชอบอยู่ใต้อาณัติใครนานๆและไม่อยากจะทำตามคำสั่งของใครด้วย
แต่ก็ต้องจำใจเพราะตอนนี้เขาไม่มีทางขัดขืนได้
แจ็คสันเหลือบมองร่างสูงที่เดินไปลากเก้าอี้มานั่งดูตนอาบน้ำอยู่หน้าห้องน้ำเงียบๆ
อีกฝ่ายหยิบโทรศัพท์ติดมือมาด้วยเพื่อเล่นแก้เบื่อและฆ่าเวลารอเขาอาบน้ำ
แจ็คสันรู้สึกอับอายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนใบหน้าร้อนพราวราวกับถูกไฟลน
ตั้งแต่เกิดมาอาบน้ำโดยที่มีคนมานั่งเฝ้าแบบนี้ครั้งแรกก็คือแม่ของเขานอกนั้นแจ็คสันก็ไม่เคยร้องขอให้ใครมานั่งเฝ้าดูเขาอาบน้ำแบบนี้เลย
นี่เป็นครั้งที่สองที่มีคนมานั่งเฝ้าโดยที่เขาไม่ได้ร้องขอและไม่เต็มใจด้วย
“มองเฮียแบบนั้นหมายความว่ายังไง?
อยากให้เฮียช่วยเจียอาบอย่างนั้นเหรอได้นะเฮียกำลังเบื่อๆพอดีเลย”มาร์คทำหน้าหื่นกามใส่หลังจากพบว่าตัวเองถูกร่างขาวมองมาตั้งนานแล้ว
แจ็คสันที่กำลังยกฝักบัวราดตัวอยู่ถึงกับชะงักกับคำพูดของมาร์คทันที
ร่างกายเขามันขยับถอยหนีเองโดยอัตโนมัติ
“มึงนั่นแหล่ะตัวดีออกไปกูไม่ต้องการใครทั้งนั้น”แจ็คสันเอ่ยไล่แต่มาร์คก็ยังหน้ามึนนั่งอ่านข่าวในโทรศัพท์ต่ออยู่ดี
คนตัวเล็กขยี้เส้นผมของตนเองแรงๆด้วยความหงุดหงิดถึงจะไล่ยังไงแต่มาร์คก็ยังคงทำเป็นมึนใส่เขาอยู่ดี
//มึงนะมึงไอ้เหี้ยมาร์คสักวันกูจะหนีพวกมึงไปให้ไกลๆเลย
เอาให้แม่งตามหาไม่เจอเลยคอยดูสิ!//แจ็คสันพูดในใจขณะลอบมองมาร์คที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้นั่งไขว้ห่างด้วยความสบายใจราวกับเป็นคุณหนู
แต่ท่าทางของมาร์คนั้นมันดูสุขุมและเยือกเย็นกว่าพวกคุณหนูเสียอีก
อย่างกับพญาสิงห์ยังไงอย่างนั้นสง่างามและทรงพลังจนน่าหวาดหวั่น
สายตาคมไล่มองตามร่างขาวไปจนทั่วตัว
มาร์คจดจ้องไปยังแผ่นอกเนียนขาวที่มีเม็ดตุ่มไตสีชมพูสวยประดับอยู่สองเม็ดก่อนกลืนน้ำลายลงคอด้วยความลำบาก
ถึงเมื่อคืนนี้จะทำเรื่องอะไรต่อมิอะไรกับแจ็คสันมาแล้วรอบหนึ่ง
แต่ความต้องการในร่างกายของเขามันก็ยังเกิดขึ้นมาได้เรื่อยๆความเป็นผู้ใหญ่ในตัวของมาร์คมันสั่งให้เขาวิ่งเข้าไปกระชากเด็กในอ่างอาบน้ำนั่นเข้ามากอด
จูบ และจบกดลงเตียงให้จมเขี้ยวสักสามรอบ
“ขาว…”มาร์คพูดเบาๆกับตนเอง
ริมฝีปากแลบลิ้นออกมาเล็กน้อยดวงตาคมเหมือนสิงโตกำลังออกล่าเหยื่อทำให้คนที่กำลังขัดตัวอย่างใจเย็นอยู่สะดุ้ง
พลังงานทางสายตาบางอย่างทำให้เขาไม่กล้าที่จะขยับตัวมันน่ากลัวมากแจ็คสันไม่คิดว่าสายตานั่นจะถูกส่งมาจากมาร์ค
สายตาที่เหมือนจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว
“ไอ้หื่นหันไปทางอื่นเลยนะมึง!”
“เจียอย่าพูดแบบนั้นสิเฮียไม่ได้หื่นสักหน่อย
เฮียแค่กำลังชมว่าตัวเจียขาวแค่นั้นเอง”
“นั่นแหล่ะไอ้สัสที่กูบอกว่ามึงหื่น!”
แจ็คสันชี้นิ้วใส่ร่างสูงของมาร์คก่อนยกมือขึ้นปิดหน้าอกตัวเองไว้แน่นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
แจ็คสันไม่มีทางยอมให้มาร์คเห็นร่างกายของเขาอีกเป็นครั้งที่สองแน่
ครั้งแรกที่เห็นมันก็เกินพอแล้วแค่นี้เขาก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
ยิ่งกว่าการเสียตัวให้เพื่อนก็คือการที่มันติดใจจนอยากจะเอาอีกสักรอบ
แค่คิดแจ็คสันก็อยากอ้วกให้กับความรู้สึกต่างๆของเขาแล้ว
ถ้าไม่เพราะไอ้น้ำส้มแก้วเมื่อคืนนี้ที่เจบีมันเอามาให้เขาดื่มเขาก็คงไม่เป็นแบบนี้
ไม่ต้องมานั่งหวาดระแวงและคอยด่ามาร์คแบบนี้ ทั้งที่แจ็คสันออกจะเคารพมาร์คมากแท้ๆ
แต่เมื่อเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นแถมคนที่สนับสนุนทุกคนก็คือคนตรงหน้าเขาแล้วแจ็คสันยิ่งรับไม่ได้เข้าไปใหญ่
ยิ่งสายตาของมาร์คที่มองมาทางเขาอย่างร้อนแรงนั่นที่แปลกไปจากแต่ก่อนมันก็ยิ่งทำให้แจ็คสันเกลียดมาร์ค
เกลียดทุกคนที่ทำกับเขาเมื่อคืนนี้โดยเฉพาะเจบีเพื่อนที่เขาแสนไว้ใจ
แม่งเป็นอะไรที่เจ็บกว่าการถูกมันทรยศไปเข้ากลุ่มอื่นอีก
มันทำกับเขาได้ขนาดนั้นเชียวเหรอถ้าเจอหน้ากันแจ็คสันก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถพูดกับมันโดยที่ไม่วิ่งเข้าไปต่อยได้ยังไง
คาดว่าเขาคงจะห้ามใจตัวเองไม่ได้หรอก
“อาบเสร็จแล้วใช่ไหม ไหนมาเดี๋ยวเฮียอุ้มไป”มาร์คเดินเข้าไปทำท่าจะอุ้มร่างเล็กขึ้นจากอ่างอาบน้ำ
แต่คนตัวเล็กกลับยกมือข้นห้ามปรามเอาไว้เสียก่อน “อย่าเอามือสกปรกๆของมึงมาแตะตัวกู
กูลุกของกูเองได้มึงไม่จำเป็นต้องมาช่วยกูไม่ใช่ผู้หญิงที่เสียตัวแล้วจะอ่อนแอยอมให้พวกมึงมาเป็นผัวกูได้ง่ายๆ”
“ไม่เอาอย่าพูดคำหยาบกับเฮียสิครับไม่น่ารักเลย
เฮียชอบเด็กอ่อนหวานน่ารักๆขี้อ้อนเหมือนแมวอยู่กับเฮียอย่าพูดคำหยาบนะครับ”มาร์คยังคงยิ้มใจเย็นสั่งสอนเด็กน้อยตรงหน้าราวกับว่าแจ็คสันคือเด็กพึ่งหัดเดินและหัดพูด
แต่ขอโทษคนตรงหน้ามาร์คคืออดีตพ่อเสือร้ายที่ฟาดสาวๆในมหาลัยมาแล้วเกือบครึ่งมหาลัย
แน่นอนว่าความหัวรั้นหัวดื้อนั้นไม่มีใครเทียบเจ้าตัวได้อยู่แล้ว
“ส้นตีนเถอะ ถ้ามึงอยากได้แบบหวานๆก็ไปหาเอาตามข้างทางนู้น
กูเป็นผู้ชายกูเป็นแบบนี้ของกูมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วเพราะงั้นถ้ามึงรับไม่ได้ก็ไสหัวไป
และจะดีมากถ้าพวกมึงพากันไปให้ไกลๆตีนกูด้วยทุกคะ- อื้อ!”
ริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอร์รี่ถูกครอบครองโดยปากของมาร์ค
ชายหนุ่มดึงใบหน้ากึ่งหล่อกึ่งสวยของเด็กหนุ่มเข้ามาประกบปากตนเต็มๆโดยไม่ทันได้ให้แจ็คสันตั้งตัว
คนตัวเล็กเบิกตากว้างอ้าปากงับเข้าที่ปากล่างของมาร์คเต็มๆใช้ฟันกัดปากมาร์คจนหนังที่ห่อปากร่างสูงไว้ลอกออกมาเห็นเนื้อด้านใน
เลือดสีแดงไหลซิบออกมานิดๆ
“ซี๊ดดด…”มาร์คซี๊ดปากด้วยความแสบ
ดวงตาคมที่มีแววความอ่อนโยนแบบพี่ชายหายไปในพริบตา
ความร้อนราวกับไฟในนรกเข้าแทนที่
มาร์คคิดนะว่าวันนี้เขาจะใจดีกับว่าที่เมียคนปัจจุบันของตัวเองแต่…ในเมื่อเด็กมันดื้อผู้ใหญ่อย่างเขาก็ต้องสั่งสอนมันเสียหน่อย
ไม่อย่างนั้นมันจะได้ใจจนชิน
“โอ้ย! อุ๊บ! อือออ!!”ร่างเล็กล้มลงไปนอนกองในอ่างอาบน้ำดังเดิมแต่ที่แปลกไปกว่าเก่าก็คือร่างของมาร์คที่ตามมาคร่อมตัวเองเอาไว้
มือหนากดเข้าที่ศีรษะกลมก่อนเลื่อนมือลงต่ำกดย้ำเข้าที่ทางอ่อนไหวที่บาดเจ็บสาหัสอยู่อย่างแรงเป็นการลงโทษ
ทันทีที่นิ้วแกร่งนั้นสอดแทรกเข้าไปด้านในน้ำตาของแจ็คสันก็เล็ดออกจากเบ้าแทบทันที
“เด็กนิสัยไม่ดีต้องถูกลงโทษ”มาร์คบอกพร้อมก้มหน้าลงกัดเข้าที่ใบหูกระดูกอ่อนของเด็กหนุ่ม
ร่างเล็กสั่นผวาสะดุ้งอย่างตื่นกลัวมือฟันคมกัดเข้าที่หลังใบหูของตน
มันไม่เจ็บแต่รู้สึกจั๊กจี้และเสียวแทนขนทุกตัวเขามันพากันลุกโดยไม่ได้นัดหมายทันทีที่มาร์คกัด
เสียงหอบหายใจของมาร์คที่เต็มไปด้วยความหื่นกามนั่นทำให้แจ็คสันยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่
ภาพความทรงจำในเรื่องเมื่อคืนนี้ปรากฏขึ้นมาในหัว
เขาส่ายหน้าไปมาเมื่อมาร์คก้มลงหมายจะจูบทั้งดิ้นรนขัดขืนและต่อต้านก็แล้วแต่ก็ไม่มีท่าทีว่ามาร์คจะขยับตัวหนีไปไหนเลยแม้แต่น้อย
จนกระทั่งเขาตัดใจยอมนอนนิ่งๆปล่อยให้มาร์คทำตามใจตัวเองไปเงียบๆ
ในขณะที่หางตาตัวเองนั้นก็มีน้ำสีใสไหลย้อยออกมาตลอดไม่ขาดสาย
ไม่มีเสียงร้องท้วงขัดขืน ไม่มีการกระทำที่แสดงถึงความต่อต้าน
มีเพียงเสียงหอบหายใจของคนด้านบนและเสียงคำรามยามสุขสมใจของอีกฝ่ายเพียงเท่านั้น
ส่วนคนที่ถูกกระทำก็ได้แต่นอนเงียบๆกำมือแน่นเพื่อเก็บกั้นความเจ็บปวดเอาไว้ในใจเพียงคนเดียว…แจ็คสันจะไม่แสดงด้านอ่อนแอให้คนพวกนี้เห็น ต่อให้มันสาหัสมากแค่ไหนก็ตาม
เขาจะไม่มีทางยอมมันง่ายๆเด็ดขาด!
“….จะ…เจีย..เกลียดเฮียต้วน!....ฮึก!....”
คำบริภาคของเด็กหนุ่มที่ถูกเอ่ยออกมาพร้อมหยาดน้ำตาใส่ทำให้ร่างสูงหยุดชะงักเพียงเล็กน้อย
ต้วน คือนามสกุลของมาร์คที่นานๆที่แจ็คสันจะเอ่ยมัน
นั่นหมายความว่าแจ็คสันกำลังจะเริ่มทำลายความสัมพันธ์และความรู้สึกดีๆระหว่างตัวเองเขาลงแล้ว
มันทำให้มาร์คเจ็บแต่ยังไงอารมณ์ของเขามันก็หยุดไม่ได้แล้วตอนนี้เพราะอย่างนั้น…
“เกลียดได้เกลียดไป…เกลียดจนเจียลืมเฮียไม่ลงไปเลยนะ”
มาร์คสวมเสื้อผ้ากลับเข้าที่ในขณะที่คนตัวเล็กนั้นก็นอนกองอยู่ในอ่างอาบน้ำอยู่เหมือนเดิม
เขาเช็ดมุมปากตัวเองที่เลือดยังคงไหลอยู่ออกนิดๆ อารมณ์ที่ถูกปลดปล่อยออกไปสามครั้งติดทำให้มาร์ครู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย
เขาเดินไปช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาในอ้อมแขนโดยที่แจ็คสันก็ไม่ได้ร้องโวยวายแต่อย่างใดจากนั้นก็อุ้มพาไปยังเตียงเพื่อหาเสื้อผ้าให้อีกฝ่ายสวม
ร่างสูงหยิบเชิ้ตสีขาวพร้อมกางเกงในและกางเกงขาสามส่วนสีน้ำตาลอ่อนมาวางไว้ตรงหน้าร่างเปลือยเปล่า
แจ็คสันนั่งนิ่งมองการกระทำเขาเงียบๆ
มาร์คเลือกที่จะวางมันลงไว้ตรงหน้าแล้วขยับออกห่างไปเล็กน้อย
“ใส่ซะเดี๋ยวเฮียจะพาไปทานข้าวด้านนอก”
“ไม่ไป!…”
“ไม่ได้ตั้งแต่เช้าเจียยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ
นี่ก็จะเที่ยงแล้วอย่าให้เฮียต้องบังคับเจียได้ไหม”
“ไม่ว่าจะทางไหนสุดท้าย…เฮียก็บังคับเจียอยู่ดีนั่นแหล่ะ”
“ก็รู้ดี งั้นใส่ซะเฮียจะรอด้านนอกเสร็จแล้วก็เรียกเฮีย”
“ไหนๆก็เห็นกันหมดแล้วนี่อยู่ตรงนี้แหล่ะไม่ต้องไปไหนขี้เกียจเสียเวลาเรียก”
คำพูดของแจ็คสันเหมือนกับกำลังเชิญชวนให้มาร์คอยากต่ออีกสักยก
แต่พอมองใบหน้าของผู้เอ่ยชวนแล้วมันไม่ใช่
ใบหน้าเรียบนิ่งปกติเหมือนแจ็คสันคนเดิมทำให้มาร์คเลิกคิ้วขึ้นสูง หรือว่าเจ้าตัวทำใจยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้แล้วกันถึงได้ทำหน้าแบบนั้น
ใบหน้าเรียบๆเหมือนไม่สนใจโลกนั่น…เห็นแล้วขัดตามาร์คซะจริง
มาร์คทำได้เพียงแค่มองและพูดในใจเพียงเท่านั้น
เพราะในความเป็นจริงแล้วเขาไม่สามารถพูดอะไรได้ ร่างขาวเปลือยกายอยู่ตรงหน้ากำลังหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาสวมใส่ช้าๆเหมือนกำลังยั่ว
แต่ที่จริงแล้วมันเกิดจากที่แจ็คสันทำกับมาร์คจนแทบไม่เหลือแรงให้หยิบจับสิ่งของใดๆ
แค่ลุกขึ้นสวมเสื้อดีๆได้แค่นี้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว
ร่างขาวอวบสวมกางเกงในอย่างง่ายดายก่อนตามด้วยกางเกงสามส่วนสีน้ำตาลเป็นอันเสร็จ
ทรงผมไม่ได้เซ็ทให้ดูดีเหมือนเคยมันทำให้แจ็คสันดูแปลกตาไปอีกแบบ
มาร์คค่อนข้างพอใจกับการแต่งตัวของร่างเล็กโดยเฉพาะใบหน้ายุ่งๆของแจ็คสันที่ตอนนี้เริ่มจะปรากฏมากขึ้นเพราะเริ่มหงุดหงิดกับกางเกงของมาร์ค
ไม่ใช่ว่ามันคับมากไปแต่มันตัวใหญ่สำหรับเขาไปต่างหากล่ะ
มันจึงทำให้ช่วงล่างรู้สึกหวิวแปลกๆ
“มีกางเกงที่มันคับกว่านี้อีกไหม”แจ็คสันเงยหน้าถามมาร์ค
“ไม่มีแล้วนี่ตัวที่เล็กที่สุดสำหรับเฮียแล้วนะ
แต่ถ้าเจียอยากได้เดี๋ยวเราค่อยไปเดินซื้อกันวันนี้ก็ได้”มาร์คบอกยิ้มๆไม่สะทกสะท้านหรือคำนึงถึงเงินในกระเป๋าของตัวเองเลยแม้แต่น้อยว่ามันจะหมดไปกับการซื้อของไร้สาระพวกนี้หรือเปล่า
สำหรับมาร์คแล้วให้เลี้ยงแจ็คสันพร้อมลูกๆอีกสามร้อยคนเขาก็เลี้ยงได้โดยไม่นึกกลัวเงินในกระเป๋าหมดด้วย
“บ้านรวยเงินเล็กน้อยๆของเฮียมันไม่จำเป็นหรอก”
แจ็คสันบอกเรียบๆแต่ทำเอาคนฟังเจ็บถึงกระดูกดำเลยทีเดียว
ใช่สิก็เพราะว่าบ้านแจ็คสันเองไม่ได้ขัดสนเงินทองอะไรออกจะรวยกว่าเขาด้วยซ้ำไป
ลูกชายของมาเฟียฮ่องกงซะอย่างมีหรือจะไม่รวย
ขนาดมาร์คที่เป็นเหมือนพ่อแจ็คสันยังเทียบไม่ติดเลย
อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเกิดพ่อแจ็คสันรู้ว่าพวกเขาหกคนพากันรุมข่มขืนลูกชายตัวเองขึ้นมา
เจ้าตัวจะมีปฏิกิริยาเช่นไร…ที่แน่ๆมาร์คคิดว่าเขาไม่อยากให้พ่อของแจ็คสันรู้หรอก
เพราะมันไม่ดีต่อตัวเขาและเพื่อนคนอื่นๆ
“งั้นเราไปกันเถอะเฮียหิวแล้ว”
“…..”
แจ็คสันไม่ตอบแต่เดินนำหน้ามาร์คออกไปรอด้านนอกอย่างลำบากแทน
ระหว่างเดินเจ้าตัวก็คลำจับกำแพงไปพลางๆด้วยเพราะรู้สึกเจ็บที่ช่วงล่างบริเวณช่องทางด้านหลังของตนที่ถูกกระทับมาหลายต่อหลายครั้งจนแทบพรุนแล้ว
คนตัวเล็กแอบสาปแช่งมาร์คและคนอื่นๆในใจเล็กน้อยแต่กระนั้นก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรออกไป
มาร์คเดินตามหลังแจ็คสันมาตลอดเขารู้ว่าเหตุผลใดคนตัวเล็กถึงได้เดินเกาะกำแพงแบบนั้น
เขาที่ทนดูไม่ไหวอีกต่อไปก็มีแต่จะต้องเดินเข้าไปโอบเอวบางช่วยจับมือประคองร่างเล็กให้เดินตามตนแทน
แจ็คสันแอบดื้อปฏิเสธการช่วยเหลือจากเขาอยู่พักหนึ่ง
แต่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะรู้ตัวว่าสู้แรงเขาไม่ได้แล้วจึงได้ปล่อยให้มันเลยตามเลยแทน
มาร์คพาแจ็คสันไปขึ้นรถเก๋งของตน
ประตูรถถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของแจ็คสันที่ถูกดันเข้าไปอยู่ด้านในด้วยฝีมือของมาร์ค
คนตัวเล็กนั่งข้างเบาะคนขับก่อนที่มาร์คจะเอี้ยวตัวมารัดเข็มขัดให้กันหัวแจ็คสันกระแทกเวลาตนเบรกรถ
ใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงถึงความรู้สึกใดๆของแจ็คสันทำให้มาร์คแอบน้อยใจเล็กน้อยเพราะถ้าเป็นสาวคนอื่นคงจะแก้มแดงหรือไม่ก็ยิ้มเขินกับการกระทำของเขาไปนานแล้ว
ร่างสูงผละออกจากแจ็คสันปิดประตูแล้วเดินไปนั่งอีกฝั่งที่เป็นฝั่งของคนขับรถแทน
เขาจัดการออกรถเพื่อพาแจ็คสันไปหาอะไรทานเป็นมื้อเช้า
“เจียอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าเดี๋ยวเฮียจะได้พาไป”
“ไม่ต้องแค่ข้าวต้มไข่ลวกก็พอ”
“เจียไม่ไปห้างเหรอ?”
“ทำไมเจียต้องไปด้วยเจียไม่ใช่พวกผู้หญิงหรือเด็กคนอื่นๆที่เฮียเคยได้หรอกนะ
เจียก็แค่คนธรรมดาแค่กินข้าวไม่ต้องถ่อสังขารของตัวเองไปถึงห้างหรอก
คนในนั้นมันน้อยสักที่ไหนกว่าเจียจะได้กินเจียไม่เป็นลมตายก่อนพอดีเหรอ”
“เพราะความคิดของเจียเป็นแบบนี้ไงเฮียถึงได้อยากได้เจียมาเป็นคู่ชีวิต”
“แต่เจียไม่ต้องการคู่ชีวิตอย่างเฮียหรือคนอื่นๆ
เพราะเจียไม่ได้รักเฮียทั้งหมดมันเป็นเพราะความผิดพลาด”
ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบทันทีที่ร่างเล็กพูดจบ
มาร์คนั่งนิ่งมือบีบพวกมาลัยแน่นด้วยความไม่พอใจที่แจ็คสันพูดเรื่องแบบนั้นออกมาโดยไม่นึกถึงจิตใจของเขาเลยสักนิด
ชายหนุ่มถอนหายใจยาวออกมาเขาขับรถผ่านหน้าร้านโจ๊กและตรงไปยังห้างเพราะต้องการที่จะทำให้แจ็คสันโมโหหรือโวยวายใส่ตัวเอง
แต่…นอกจากอีกฝ่ายจะนิ่งเป็นรูปปั้นแล้วเจ้าตัวยังไม่ได้ว่าอะไรเขาอีกด้วย
ออกไปทาง…เหม่อลอยซะมากกว่า
เมื่อรถขับมาถึงห้างมาร์คก็วนหาที่จอดใกล้ๆแล้วพาแจ็คสันเดินลงจากรถตรงเข้าไปยังชั้นสี่ของห้างที่เป็นแหล่งรวมร้านอาหารนานาชาติ
เขาจับมือเล็กขาวป้อมนั่นแน่นในขณะที่คนถูกจับมือนั้นก็ได้แต่เดินตามเงียบๆเท่านั้น
เงียบซะจนมาร์คคิดว่าเขามาที่นี่เพียงคนเดียว เงียบเหมือนไม่ใช่แจ็คสันที่เขารู้จักมันผิดปกติเกินไป
“กินอาหารญี่ปุ่นดีไหมเจีย”
“แล้วแต่เฮีย
ในเมื่อเจียบอกอยากกินข้าวต้มแต่เฮียกลับไม่จอดให้เพราะงั้นการตัดสินใจว่าจะกินอะไรหือทำอะไรมันก็ขึ้นอยู่กับเฮียแค่คนเดียว
เจียก็แค่ตัวเลือกที่เฮียถามแต่ไม่ได้ทำตามที่เจียต้องการก็เท่านั้น”
“หยุดประชดสักทีจะได้ไหม…ทำไมต้องพูดแบบนั้น
กลับมาเป็นเจียคนเดิมของเฮียไม่ได้เหรอวะ”
“มันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
ความสัมพันธ์ของพวกเรามันกำลังจะจบแล้ววะเฮีย”
“อย่าพูดแบบนี้….เฮียไม่ชอบ”
“ไม่มีอะไรที่ผมพูดแล้วเฮียชอบหรอก”
แจ็คสันเซหน้าหันไปทางอื่นอย่างไม่ใส่ใจมาร์คเสียเท่าไหร่
ร่างสูงจึงต้องจับกระชากออกแรงดึงที่แขนคนตัวเล็กกว่าให้เดินตามหลังตนไป “เฮียจะพาผมไปไหนปล่อยนะเว้ย!”แจ็คสันสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของมาร์ค
อีกฝ่ายหันหน้ามามองเขาเล็กน้อย นัยน์ตาสีน้ำตาลนั่นไม่ได้มีแววความอ่อนโยนและใจเย็นเหมือนเมื่อครู่นี้เลยแม้แต่น้อย
มันเรียบนิ่งและเย็นชากับเขาเสียมากกว่า
“ในเมื่อพูดดีก็แล้ว ตามใจก็แล้วเจียยังทำตัวงี่เง่าอยู่แบบนี้
เฮียก็คิดว่าเฮียควรจะดัดนิสัยเด็กดื้อแบบเจียสักหน่อย”มาร์คกล่าวขณะลากแจ็คสันตรงไปยังจุดหมายของตน
คนตัวเล็กเริ่มระแวงกับการกระทำของมาร์ค ในกลุ่มเพื่อนมาร์คเป็นคนที่เดาความคิดยากที่สุดเพราะใบหน้าที่เรียบนิ่งและนิสัยที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครมันทำให้เจ้าตัวดูลึกลับและดูมีปมน่ากลัวเยอะสุด
ดังนั้นจึงไม่แปลกที่แจ็คสันจะแอบกลัวเวลาที่มาร์คมีแผนชั่วๆเพราะเขา…เดาทางมาร์คไม่ทันเลยสักนิด
มาร์คลากแจ็คสันมายังห้องน้ำชายที่ไม่มีคนใช้ชายหนุ่มผลักร่างแจ็คสันเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่งที่ว่างอยู่และตามด้วยร่างของตัวเองที่ตามไปด้วยยืนบังประตูไว้เมื่อไม่ให้ร่างเล็กขยับหนี
มาร์คไล่สายตามองตามเรือนร่างขาวก่อนขยับกายเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กแล้วลูบตามต้นแขนมีน้ำนวลนั่นด้วยความหลงใหล
สายตาเขาจ้องมองแจ็คสันอย่างโลมเลียเต็มที่โดยไม่คิดปิดบัง
มันทำให้คนที่ลวนลามทางสายตาแอบขยะแขยงเล็กน้อย
“เฮียออกไปอย่า!”แจ็คสันร้องบอกพลางผลักใบหน้าหล่อมาร์คให้ขยับออกไปไกลๆเมื่ออีกฝ่ายตั้งใจก้มลงมาหมายจะสูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอขาวของตน
“อ่า~ เจีย..รู้ไหมว่าตัวเองหอมแล้วก็น่ากินขนาดไหน
เฮียจะบอกให้นะยิ่งถ้าเจียทำตัวงี่เง่าประชดเฮียมากเท่าไหร่เฮียก็จะตามดูดตัวเจียมากเป็นสองเท่า
วันนี้เฮียระชดเฮียมาสามสี่ครั้งแล้วเพราะงั้น….เฮียจะดูดตัวเจียแปดครั้ง”มาร์คบอกก่อนเลิกเสื้อคนตัวเล็กขึ้น แผ่นอกขาวที่มีรอยฟันของเขาอยู่ตรงใต้หน้าอกปรากฏต่อหน้ามาร์ค
รอยยิ้มหล่อยกขึ้นเล็กน้อยด้วยความชอบใจกับรอยตรีตราความเป็นเจ้าของของตน
“เฮียจะเริ่มกินแล้วนะเจีย”มาร์คส่งสัญญาณบอกร่างเล็กข้างใต้ที่สะบัดดิ้นเร้าๆใต้ร่างตนอยู่
ชายหนุ่มค่อยๆโน้มใบหน้าลงก้มต่ำแลบลิ้นเลียขบทำรอยกุหลาบตามไหปลาร้าคนตัวเล็ก
เสียงครางต่ำที่ห้าไม่ได้ของแจ็คสันดังขึ้นตามสัมผัสหนักๆของมาร์ค มือหนาลูบทั่วหน้าท้องที่มีซิกแพคขึ้นอย่างคนชอบออกกำลังกายแล้วออกแรงบีบมันด้วยความหมั่นเขี้ยวนิดๆยามที่อีกฝ่ายเกร็งตัว
มาร์คยิ้มมุมปากเมื่อพบว่าแจ็คสันไม่สามารถห้ามเสียงร้องแสนน่าอายของตัวเองไว้ได้
มือขาวยกขึ้นเพื่อป้องปิดมันเอาไว้
ดวงตากลมเหลือบมองต่ำมายังมาร์คที่คงไล่ทำรอยตามตัวตนไปเรื่อยๆเล็กน้อย
“ดูสิ…ดูรอยพวกนี้สิเจียชอบไหมครับ”มาร์คกล่าวพร้อมบอกให้แจ็คสันก้มดูรอยที่ตนทำไว้เต็มหน้าท้องคนตัวเล็ก
“อึก!...เฮียโรคจิต”แจ็คสันกล่าวบอกพร้อมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนิ้วกลางของมาร์คค่อยๆสอดเข้าไปยังช่องทางหลังแสนฝืดและคับแน่น
นิ้วซุกซนนั่นเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่แจ็คสันโคตรจะเกลียดมันเลย
“พึ่งรู้เหรอเด็กน้อย
เฮียน่ะโรคจิตและเสพติดร่างกายเจียมาตั้งแต่แรกแล้วนะครับ”มารคเลื่อนหน้าขึ้นกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก
อ้าปากแลบลิ้นเลียแก้มนวลขาวที่ขึ้นสีแดงระเรือนอยู่เล็กน้อยก่อนบดขยี้ริมฝีปากตัวเองลงบนปากอิ่มที่อ้าปากเพราะต้องการที่จะก้นด่าตน
แต่เพราะเจ้าตัวไม่ทันมาร์คที่ทำอะไรปุ๊บปับจึงเป็นเหตุให้แจ็คสันพ่ายแพ้ต่อมาร์คอย่างราบคาบ
ริมฝีปากของเขาถูกราชสีห์แก่ครอบครองไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย
ปลายลิ้นนุ่มนิ่มหยอกล้อกับลิ้นเล็กที่พยายามจะหลบหนีตนอย่างสนุกสนาน
มาร์คจ้องมองลึกลงไปยังดวงตากลมของแจ็คสันที่มีแววสั่นไหวอยู่นิดๆก่อนใช้ฟันคมของตนงับเข้าที่ปากอิ่มนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว
เป็นผลให้ลิ้นเล็กเสียหลักหลงเกี่ยวรัดกับลิ้นเขาโดยไม่รู้ตัว
กว่าจะได้สติตอนนี้มาร์คก็เอาแต่ดูดดุนลิ้นของแจ็คสันอย่างเอาเป็นเอาตายไปเสียแล้ว
เสียงจ๊วบจ๊าบแสนน่ารังเกียจดังขึ้นเป็นระยะพร้อมกับนิ้วแกร่งที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
แจ็คสันทั้งเจ็บและรู้สึกหวิวๆในช่องทองตัวเอง
เขาหลับตาลงเมื่อตอนนี้สมองของตัวเองไม่สามารถสั่งการอะไรได้อีกแล้ว
ปล่อยให้ร่างกายเป็นไปตามธรรมชาติ ปล่อยให้เจ้าป่าอย่างมาร์คควบคุมตนเองตามใจนึก
“อือออ…เฮีย…”แจ็คสันเรียกมาร์คแผ่วเบาพร้อมกับจังหวะหายใจที่แสนติดขัดของตน
มาร์คเงยหน้ามองก้มลงทำรอยที่หน้าท้องน้อยของคนตัวเล็ก
“ว่าไงเจียมีอะไรให้เฮียช่วยเหรอครับ ไหนบอกมาซิคนดีของเฮีย”มาร์คเอ่ยถามเสียงพร่าขณะขยับนิ้วตัวเองในตัวแจ็คสันเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ปลายเท้าเล็กจิกลงบนพื้นระบายความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอร์รี่บวมเจ้อกัดแน่นขึ้นเรื่อยๆเมื่อตัวเองใกล้ถึงจุดที่จะต้องปลดปล่อยออกมา
“…..แรงอีก….แรงๆ..”คำขอร้องแสนน่าอายเป็นเหตุทำให้มาร์คยิ้มพอใจอย่างบอกไม่ถูก
ชายหนุ่มจัดการให้ตามคำเรียกร้องของแจ็คสัน
เขากระแทกนิ้วตัวเองเข้าไปแรงๆตามที่เจ้าตัวต้องการ
เสียงครางกระเส่าร้องลั่นห้องน้ำโดยไม่นึกอายหรือเกรงกลัวเลยสักนิดว่าจะมาใครมาพบหรือได้ยินเสียงร้องของตนหรือไม่
ชั่ววูบร่างกายของแจ็คสันก็กระตุกเด้งขึ้นพร้อมความรู้สึกเบาหวิวเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศปรากฏขึ้นช้าๆก่อนจางหายไปภายในชั่วพริบตา
เขาก้มมองส่วนอ่อนไหวของตัวเองพบว่ามันยังคงปกติอยู่ไม่มีอาการตื่นหรือมีอะไรเปียกแถวเป้ากางเกงแต่อย่างใด
แต่ทำไมล่ะ…ความรู้สึกเสร็จเมื่อกี้นี้มันหมายความว่าอะไรกัน
“เขาเรียกว่า Dry Orgasm อาการเกร็งตัวของร่างกายที่เกิดขึ้นในขณะมีเซ็กส์เหมือนกับว่าตัวเองได้ปลดปล่อยออกมาแล้วแต่ไม่มีน้ำอสุจิหลั่งออกมาเรียกง่ายๆว่าเสร็จแบบแห้งนั่นเอง
แต่จะต่อก็ได้นะเพราะมันก็ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถเสร็จได้เพียงแค่ครั้งเดียว แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดกับเจีย…เฮียก็แค่ใช้นิ้วเองมันเด็ดขนาดนั้นเชียวหรือนิ้วเฮียน่ะ”
มาร์คอธิบายพร้อมถามเด็กตรงหน้าด้วยความสงสัยบนเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
รอยยิ้มของมาร์คไม่ได้ส่งผลต่อแจ็คสันในตอนนี้แต่อย่างใด ชายหนุ่มมองสภาพคนตัวเล็กพลางส่ายหน้าไปมาช้าๆ
เสื้อที่เขาเลือกให้ถูกเลิกขึ้นพร้อมกับใบหน้าหวานที่ยังคงเบลอกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อยู่
ริมฝีปากสีแดงบวมเจ้อเพราะถูกจูบอย่างหนักหน่วงติดต่อกันสามครั้งรวดและดวงตาหวานเยิ้มที่มองเท่าไหร่ก็ไม่มีเบื่อ
กลับกันยังทำให้อารมณ์ของคนมองเกิดขึ้นอีกด้วย
แจ็คสันนั่งหอบหายใจบนฝาชักโครกในขณะที่ดวงตานั้นก็เงยขึ้นมองเพดานสีขาวอย่างเบลอๆ
คำพูดของมาร์คไม่ได้เข้าหัวเขาเลยแม้แต่น้อย
เสียงอีกฝ่ายคล้ายกับแมลงวันที่บินเข้ามาตอมทำให้หูอื้อไปชั่วขณะ
ความรู้สึกโหวงโล่งตัวแปลกๆเข้ามาแทนที่
นิ้วของมาร์คถูกดึงถอดออกจากร่างเขาไปแล้วความช่ำเยิ้มของน้ำอะไรบางอย่างไหลตามออกมาเล็กน้อย
มันเป็นน้ำใสๆที่ไม่ได้ขุ่นมัวแต่อย่างใด…อย่าบอกนะว่าเขาเป็นคนหลั่งมันออกมา…
“มีเวลา5วินาทีก่อนที่คนอื่นจะเข้ามาเห็นพวกเราในสภาพนี้
ถ้าไม่อยากอายจนต้องซุกแผ่นดินหนีก็รีบจัดการตัวเองซะ เฮียจะออกไปรอข้างนอก…หรืออยากให้เฮียช่วยพยุงออกไป?”
“ไร้ความผิดชอบ”
“หึ!”
“หัวเราะอะไร”
“เปล่า เด็กดื้อสิ้นฤทธิ์แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ”
สิ้นคำพูดมาร์คแก้มนวลขาวก็ขึ้นสีแดงระเรือนขึ้นนิดๆ
แจ็คสันเซหน้าหันไปอีกทางเพื่อไม่ให้มาร์คเห็นมันเขาอายเกินกว่าที่จะให้อีกฝ่ายเห็น
แต่แจ็คสันรู้ว่ามาร์คไม่มีทางพลาดอยู่แล้วสายตาอีกฝ่ายไวอย่างกับนกอินทรีย์ไม่มีอะไรในสายตามาร์คสามารถรอดหนีพ้นไปได้แม้แต่เขาก็ตาม
“สรุปว่าไปกินอาหารญี่ปุ่นนะ เดี๋ยวเฮียจะได้โทรเรียกเจบีกับคนอื่นๆมากินด้วยป่านนี้มันเรียนกันเสร็จแล้วมั้ง”มาร์คบอกขณะพาร่างเล็กออกจากห้องน้ำ
“ไม่ต้องโทร”แจ็คสันเอ่ยขัดขึ้นเงียบๆ
“ทำไมอยากเห็นหน้าพวกนั้นหรือไง รึว่ารับไม่ได้ว่าได้พวกมันปะ-”มาร์คเริ่มอารมณ์ขึ้นเมื่อแจ็คสันปฏิเสธไม่ยอมให้ตนโทรเรียกพวกเจบีและคนอื่นๆมาทานข้าวด้วย
แต่ยังไม่ทันที่จะได้เริ่มโวยวายอะไรคนตัวเล็กก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อนทำให้เขาเงียบและนั่งฟังอีกฝ่ายพูดเงียบๆ
“รำคาญ…เรียกมาก็วุ่นวายแค่นี้ก็พอแล้วไม่ได้กินเลี้ยงอะไรสักหน่อย
ชอบเสียเงินมากนักหรือไง”แจ็คสันพูดเรียบๆใบหน้าอิดโรยเต็มทนเพราะรู้สึกหิวและอยากนอนเนื่องจากเสียแรงไปกับมาร์คมากไปหน่อย
คนตัวสูงทำท่าครุ่นคิดก่อนพยักหน้าตัดสินใจความใจร่างเล็กอย่างที่เจ้าตัวต้องการ
“โอเคงั้นไปกินแค่เราสองคนก็พอ ป่ะเดี๋ยวจะปวดท้องรีบกัน”มาร์คจูงมือแจ็คสันให้เดินตามตนเอง คนตัวเล็กไม่ได้ปฏิเสธอะไรแต่มีบ้างเป็นบางครั้งที่เจ้าตัวขัดขืน
ซึ่งหลังๆเริ่มจะหยุดเพราะเหนื่อยหน่ายและไม่ค่อยมีแรงแต่ถ้าหากได้กินแล้วคาดว่าเจ้าตัวคงจะแรงกลับมาอยู่ไม่มากก็น้อย
TALK
พี่มาร์คนี่ได้กำไรหลายรอบมากอ่ะคือน้องเจียอยู่กับพี่มาร์คทีไรเป็นอันต้องโดนลวนลามตลอดทางสายตาบ้างทางคำพูดบ้างล่ะ
แต่ก็ฟินพี่แกแลดูเป็นป๋าใจดีเลี้ยงอีหนู(เจีย)แล้วการที่บังคับให้น้องแทนตัวเองว่าเจียเป็นอะไรที่เลิศมากฮ่าๆ
น้องเจียก็น่ารักและแมนไปอีก(หรือเปล่า)ไรท์พยายามจะให้คาแร็คเตอร์น้องแมนนะแต่พออยู่กับเฮียแล้วทำไมมันมุ้งมิ้งอ่ะโทษทั้งคราวหน้าจะพยายามให้มากกว่านี้นะคะ
หวังว่าจะไม่โดนเบนเนอะเซอร์วิสไปเยอะอยู่นะเรทRเนี้ย
พยายามที่จะไม่บรรยายให้มันเห็นภาพเกินไป(=,.=)
ตอนหน้าจะเป็นยังไงน้องจะถูกเฮียมาร์คและคนอื่นๆกินต่อไหมต้องรอติดตามนะคะ
ปล.ไรท์เปิดเทอมแย้วววแง้งงงถ้ามาอัพช้าหรือหายไปนานก็อย่าพึ่งทิ้งไรท์นะไรท์แค่ไม่มีเวลางื้อๆแต่สัญญาว่าจะพยายามปั่นมาให้อ่าน
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์และทุกคนที่กดติดตามให้กำลังใจไรท์นะคะ รักทุกคนค่ะจุ๊บๆ
สามารถไปคุยเล่นกับไรท์ได้ที่ #อสแฟนหก
[12/05/2017]
ความคิดเห็น