GOT7 | FRIEND LOVE เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด | [ALLJACKSON] #อสแฟนหก

ลำดับตอนที่ #16 : FRIEND LOVE| 14 #อสแฟนหก (100 per.)

14

‘บางครั้งการที่ใช้ของร่วมกับคนอื่นก็เป็นเรื่องที่ทำให้เราหงุดหงิดได้ เช่นตอนนี้ที่กูต้องแบ่งมึงให้กับเพื่อนอีกห้าคน’

          “ไอ้สั้นมึงจะตื่นไม่ตื่นห๊ะ!”เสียงทุ่มทรงพลังพร้อมกับร่างสูงยืนสวมผ้ากันเปื้อนลายคิคุยืนเท้าเอวข้างหนึ่งส่วนมืออีกข้างนั้นก็ถือตะหลิวอยู่

          เจบีจ้องแจ็คสันที่นอนขดตัวหลบเสียงของตนก่อนกรอกตาขึ้นฟ้ายกเท้าขึ้นเตรียมถีบเข้าที่ก้นของเมียตัวเองแต่ก็ต้องหน้าหงายเมื่อแจ็คสันปาหมอนอัดใส่เบ้าหน้าเต็มๆ

          “รำคาญไอ้สัส!”สิ้นเสียงเล็กร่างขาวก็เงียบไปพร้อมกับลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมออีกครั้ง คนที่ถูกปาหมอนใส่เดือดพาลวางตะหลิวลงแล้วกระโจนพุ่งเข้าใส่อีกฝ่าย

          มือข้างหนึ่งจับแขนทั้งสองรวบเข้าหากันแล้วชูขึ้นเหนือหัวการกระทำที่บุ่มบ่ามทำให้แจ็คสันลืมตาตื่นขึ้นด้วยความตกใจ

          “จะเอางี้ช่ะไอ้เตี้ยเดี๋ยวเจอ”

          “เฮ้ยออกไปไอ้เจบี!...โอ้ยกูเจ็บ!!”

          “หึหึ”

          “โรคจิต”

          แจ็คสันจ้องเจบีตาขวางพลางมองคอตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายกัดจนแดงเป็นรอยฟัน สะโพกบางร้าวเล็กน้อยจากการร่วมรักกับยองแจเมื่อวานแต่มันก็ไม่ได้รุนแรงจนไม่สามารถลุกขึ้นไปเดินไม่ได้

          อย่างน้อยยองแจก็อ่อนโยนกว่าไอ้พวกบ้าพวกนี้แหล่ะ เจบียกยิ้มมุมปากขึ้นด้วยความสะใจที่ได้แกล้งอีกฝ่ายสำเร็จในเช้าของวันนี้

          ดวงตากลมไล่มองตั้งแต่บนลงล่างมองภาพที่ไม่คุ้นตาของเพื่อนสนิทของตนแล้วก็ชวนให้เขารู้สึกอยากหัวเราะขึ้นมาเสียดื้อๆ

          มือข้างหนึ่งยกขึ้นป้องปากก่อนที่ไหล่เล็กจะสั่นพร้อมกับเสียงคิกๆในลำคอที่ดังรอดออกมาให้คนตรงหน้าได้ยินเล็กน้อย

          คนตัวเท่าควายสวมเสื้อกันเปื้อนสีชมพูลายคิคุแบบเจบีนี่มันโคตรน่าเกลียดเลยทุเรศลูกตาจนเกินกว่าจะบอกว่าหล่อได้

          ให้ตายเถอะใครเขาก็ช่างเป็นคนเลือกลายผ้าแบบนี้ให้พี่แกใส่กันนะไม่เข้ากันเลยสักนิด

          “หัวเราะนะมึงเดี๋ยวเถอะ…ไปอาบน้ำจะได้ไปกินข้าวเดี๋ยวไอ้ยองแจมันก็ไปคุมร้านมันแล้วเนี้ย”เจบีชี้หน้าคาดโทษไล่แจ็คสันไปอาบน้ำในขณะที่ก้มหน้าลงมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเล็กเพื่อดูเวลาทำงานของยองแจ

          เพื่อนเขามันเป็นคนเปิดร้านกาแฟอยู่แถวๆห้างชื่อดังเป็นร้านที่ใหญ่พอสมควรเพราะฐานะทางบ้านของเจ้าตัวนั้นเดิมทีก็ดีอยู่แล้ว

          นอกจากกาแฟยองแจก็ยังมีสูตรเค้กและอาหารต่างๆอีกมากมายอีกด้วย เรียกได้ว่าถ้าใครได้อีกฝ่ายเป็นแฟนนี่ไม่ต้องอดตายเลย…แน่นอนว่าแจ็คสัน หวังคือบุคคลที่โชคดีที่สุด

          “ไม่เอาไม่อยากอาบหนาวแค่แปรงฟันกับล้างหน้าอย่างเดียวไม่ได้เหรอ?”แจ็คสันหน้างอทำตัวเป็นเด็กสองขวบที่งอแงไม่ยอมอาบน้ำในตอนเช้าโดยใช้ข้ออ้างที่ว่าอากาศมันหนาว

          ……แต่ขอโทษนะไอ้ 32 องศา นี่มันหนาวเหรอวะ!

          “ไม่เอาไอ้นั่นที่ยองแจมันปล่อยใส่ในตัวออกเดี๋ยวก็ปวดท้องต้องไปหาหมออีก อยากโดนหมอล้วงออกให้หรือไงห๊ะ”นิ้วชี้ไปที่ก้นเจ้าตัวพลางเอ่ยคำพูดลามกออกมาด้วยใบหน้าตายที่แจ็คสันแสนจะเกลียด

          มือขาวจึงหยิบหมอนขึ้นมาแล้วปาใส่เจบีอีกรอบใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอายไม่คิดว่าเจบีจะรู้ว่าเมื่อวานนี้เขากับยองแจทำอะไรกันมา หรือว่ารอยบนตัวเขามันเด่นสะดุดตาจนเกินไปอย่างนั้นเหรอ

          “ไอ้ลามก! ออกไปเลยไอ้สัสก่อนที่กูจะกระทืบมึง”แจ็คสันเตือนชี้นิ้วไล่เจบีให้ออกไปจากห้องของตน

          “ไม่ออกจนกว่ากูจะเห็นว่ามึงลุกไปอาบน้ำสั้น”เจบีทำหน้าล้อเลียนยืนนิ่งเป็นหุ่นไม่ยอมออกไปจากห้องอย่างที่พูด

          คนตัวเล็กยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ไม่ใช่เพราะเขินหรอกนะแต่เป็นเพราะเขากำลังโมโหอีกฝ่ายอยู่ต่างหาก

          เกลียดจริงๆไอ้ท่าทางเหมือนลิงเนี้ยหน้าเจบีตอนนี้มันล่อตาล้อตีนแจ็คสันมากคาดว่าถ้ามันยังไม่ออกไปอีกภายในห้านาทีเขาคงจะต้องกระโดดถีบเข้าที่ยอดหน้ามันแล้วล่ะ

          “กูก็จะไปอาบอยู่นี่ไงโว้ย! ออกไปได้แล้วไอ้สัสไม่งั้นกูจะเรียกไอ้ยองแจจริงด้วย”แจ็คสันขู่แต่ดูเหมือนว่าเจบีจะไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวอะไรกับคำขู่ของเขาเลยแม้แต่น้อย

          ซ้ำมันยังทำทะเล้นยืนแคะขี้หูใส่หน้าตาเฉยอีกด้วย แต่พอเห็นเขายกเท้าขึ้นเท่านั้นแหล่ะวิ่งหนีป่าราบไปเลยทีเดียว…นึกว่าจะแน่ที่แท้ก็ทำกร่างไอ้ป๊อดเอ้ย

          แจ็คสันมองตามหลังไอ้เงิงทองก่อนจะหยิบเอาผ้าขนหนูผืนขึ้นแนบติดตัวเข้าไปยังด้านในของห้องน้ำ

          เขาจัดการล็อคกลอนให้เรียนร้อยแล้วเริ่มอาบน้ำทำความสะอาดลูบไล่ตามร่างตนไปจนทั่วเพื่อล้างคราบสกปรกตามตัวออก

          เมื่อคืนถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะเหงื่อเยอะเป็นพิเศษแถมยังนอนโดยที่ไม่ได้อาบน้ำอีกด้วยพอนึกดูแล้วก็นึกอยากจะอ้วกออกมาจริงๆ…นี่เขานอนไปได้ไงวะ!?

          หลังจากขัดถูตามตัวจนสะอาดแล้วแจ็คสันก็เดินกลับออกมาในสภาพที่ดูดีกว่าเก่า หยดน้ำเกาะตามแผ่นอกขาวร่องรอยของแจยองเด่นชัดเพราะผิวขาวๆของเขามันมีออร่าเปล่งปลั่งเป็นพิเศษ

          เขาบอกว่าคนที่มีSexกับแฟนบ่อยๆจะยิ่งเด็กเพราะได้ออกกำลังกายเยอะ ก็ไม่แปลกที่แจ็คสันจะดูอ่อนเยาว์และดูมีน้ำนวลมากขึ้น

          ร่างเตี้ยยืนส่งอกระจกบานใหญ่อยู่นานสองนานจัดทรงผมตนไปมาโดยที่แต่ละครั้งนั้นก็ไม่มีครั้งไหนเป็นที่น่าพอใจสำหรับเขาเลยสักนิด

          จนตัดสินใจหวีหน้าม้าลงมันซะอย่างนั้นแล้วสวมเสื้อสีแดงคอกว้างกับกางเกงขาสั้นที่ยาวถึงเข่าสีครีมเดินออกจากห้องลงไปยังชั้นล่างของตัวบ้านแล้วตรงไปยังห้องครัวที่ได้ยินเสียงเคร่งครั่งดังอยู่

          “นึกว่าเอาไส้ออกมาล้างซะอีกอาบน้ำนานฉิบหาย”เจบีบ่นก่อนนำเบค่อนเกรียมๆกรอบๆมาวางไว้ตรงหน้าพร้อมบีบซอสมะเขือเทศให้เสร็จสรรพ

          ตรงข้ามมียองแจที่สวมชุดสูทนั่งอยู่อีกฝ่ายมีกระเป๋าสำหรับใส่พวกเอกสารและโน้ตบุ๊กวางอยู่ด้วยข้างๆกัน ชายหนุ่มหยิบกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อยพลางทอดสายตามองไปยังไอแพดของตนทีปรากฏรายละเอียดของงานในวันนี้จากเลขาอยู่

          “ปากหมานะมึงหุบปากไปเลยไอ้สัส”แจ็คสันเริ่มแยกเขี้ยวใส่เจบีที่ยักไหล่ไม่ใส่ใจในคำบ่นของคนตัวเล็กแล้วเดินไปวางกระทะกับซิงค์ล้างจานก่อนจะมานั่งตรงหัวโต๊ะเพื่อเตรียมตัวทานอาหารเช้าที่ตนเป็นคนลงมือแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาทำเองกับมือ

          เช้านี้เจบีจัดอาหารง่ายๆให้กับสองหน่อด้วยการทำข้าวต้มหมูไข่ลวกคนละสองฟอง ซุปหางวัว เบค่อนทอดหอมๆ และน้ำเปล่า กาแฟ กับนมอุ่นๆ เป็นเมนูที่ส่งตรงจากเชฟอิม แจบอมเลยขอบอก

          คนที่ไม่ได้ทานฝีมือของเขาถือว่าพลาดอย่างแรงเพราะปกติเจบีไม่ค่อยจะทำให้ใครกินสักเท่าไหร่ นี่ก็เป็นครั้งแรกที่แจ็คสันจะได้ลิ้มลองมันเช่นกัน

          “กินไปนี่จะเห็นสวรรค์ปะวะ”

          “ไอ้นี่นิกูทำอร่อยนะเว้ย เห็นหน้าพี่เถื่อนแบบนี้แต่ฝีมือพี่ไม่แพ้ใครนะครับน้อง”

          “ใครน้องมึงไอ้สัส”

          “พวกมึงนี่ทะเลาะกันอีกแล้วนะเฮ้อ!”

          “ก็มันหาเรื่องกูก่อนอ่ะยองแจ มึงดูดิ”เจบีชี้ใส่หน้าแจ็คสันพร้อมกล่าวฟ้องยองแจที่นั่งเป็นกลางให้กับทั้งสองคน

          “ก็กูแค่พูดไหมไอ้เจบีมึงนั่นแหล่ะที่เป็นคนเข้าใจผิดหาเรื่องกูเอง”แจ็คสันเถียงถลึงตาใส่เจบีที่ทำท่าตอแหลฟ้องยองแจเหมือนเด็กๆอยู่ ฝ่ายคนที่นั่งหน้านิ่งมาตั้งนานได้แต่ถอนหายใจเงียบๆเริ่มที่จะมีน้ำโหขึ้นมานิดๆ

          “มึงนั่นแหล่ะไอ้แจ็คสันไอ้เตี้ย!”เจบีเริ่มอารมณ์ขึ้นเขาตอกกลับอีกฝ่ายด้วยการต่อว่าเรื่องส่วนสูงของคนตัวเล็ก ทำให้ใบหน้าขาวแดงซ่านด้วยความโกรธ เรื่องอื่นน่ะว่าได้แต่เรื่องส่วนสูงนี่หวังยอมไม่ได้เด็ดขาด!

          “มึงว่าไงนะไอ้ตาตี๋มึงคิดว่าตัวเองดีกว่ากูนักเหรอวะ!!”แจ็คสันไม่ยอมแพ้ว่าจุดด้อยของเจบีกลับเช่นเดียวกัน ทั้งสองเริ่มจะวางมวยกันอีกครั้งอีกคนก็ทำท่าจะตบส่วนอีกคนก็ยื่นหน้าเข้าไปล้อเลียนเหมือนเป็นเด็กๆ

ปึก!

          “พวกมึงถ้ายังไม่หยุดกูจะจับขังไว้ในห้องร่วมกันซะเลยดีไหม!”เส้นขีดความอดทนของยองแจหมดลงแล้วชายหนุ่มตบโต๊ะเสียงดังลั่นพร้อมลุกขึ้นมองใบหน้าของเจบีสลับกับแจ็คสันด้วยความหงุดหงิดนิดๆ

          เช้านี้เขาต้องรีบเข้าที่ทำงานเพราะพวกร้านคู่แข่งนั้นส่งคนมาโวยวายที่หน้าร้านของเขาทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเดือดร้อนไปหมด

          “เหอะ!/เชอะ!”ลูกหมาและหมาตัวโตหันหน้าหนีกอดอกใส่กันแล้วเชิดหน้าขึ้นเป็นที่เรียบร้อย ยองแจทานอาหารไปประมาณครึ่งจานก่อนดื่มกาแฟจนหมดแก้วแล้วลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะไปทางแจ็คสันก่อนเชยคางคนตัวเล็กขึ้นเล็กน้อย

          ริมฝีปากบางแนบกับปากสีแดงฉ่ำแผ่วเบารสขมของกาแฟไม่เป็นที่ชื่นชอบสำหรับคนตัวเล็กเสียเท่าไหร่

          ยองแจจูบแจ็คสันอย่างดูดดื่มโดยไม่สนใจเจบีที่นั่งเหลือบมองตนหัวโด่อยู่ข้างๆเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อพอใจกับรสจูบแล้วยองแจจึงแผละออกเส้นใยสีขาวบางๆยืดตามปากของเขาก่อนหยดแหมะที่ข้างปากคนตัวเล็ก

          นิ้วโป่งเกลี่ยเช็ดออกให้อย่างอ่อนโยนก่อนส่งยิ้มอบอุ่นให้อีกฝ่ายแล้วขยี้เส้นผมเจ้าตัวพลางเดินออกจากห้องไป

          แจ็คสันทอดสายตามองตามแผ่นหลังยองแจเยิ้มๆดวงตาเขาแดงฉ่ำเพราะรสจูบแสนอบอุ่นนั่นของอีกฝ่าย

          จนกระทั่งเจบีทนไม่ไหวจับบีบเข้าที่ไหล่ร่างเล็กแรงๆแล้วดึงใบหน้าแจ็คสันเข้ามาใกล้ตน ความรู้สึกอิจฉาและโหยหาความรักจากร่างเล็กทำให้เจบีตัดสินใจที่จะจูบอีกฝ่ายบ้างแต่แจ็คสันกลับยกมือขึ้นกั้นใบหน้าเขาไว้ทันเสียก่อน

          “จะทำอะไรของมึง”แจ็คสันถามเสียงเรียบดวงตากลมจ้องนิ่งกับใบหน้าคมของเจบีที่จ้องตนอยู่

          “ทำแบบที่ยองแจทำกับมึงไง ทำไมหวงเหรอกูทำไม่ได้รึไง”เจบีพูดบอกจ้องแจ็คสันกลับอย่างเอาเรื่องเช่นเดียวกัน คนตัวเล็กก้มหน้าลงพลางยิ้มหัวเราะนิดๆกับความเด็กลึกๆของเจบี

          “ปัญญาอ่อนนะมึงเนี้ย โตเป็นควายแล้วยังน้อยใจอะไรแบบนี้อีกด้วยหรือไงอิจฉามันเหรอวะ”แจ็คสันยิ้มมองเจบีด้วยสายตาเอ็นดูนิดๆ

          อีกฝ่ายฮึดฮัดแถมยังไม่ยอมแพ้ที่จะยื่นหน้าทำปากจู๋ใส่เขาอีก เขาล่ะขอยอมแพ้กับความพยายามกับมันจริงๆอะไรจะอิจฉายองแจมันขนาดนั้น

          “ไม่รู้โว้ย!แต่กูจะจูบมึง!!”ชายหนุ่มคะยั้นคะยอที่จะจูบ

          ฝ่ายแจ็คสันแผละใบหน้าออกก่อนใช้สองมือตบเข้าที่แก้มสองข้างจนเจบีร้องด้วยความเจ็บแสบ เมียเขามือมันหนังอย่างกับงวงช้างลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง จังหวะที่กำลังจะอ้าปากด่าใบหน้าหวานก็เคลื่อนเข้ามาประกบจูบเจบีเสียก่อนแล้ว

          ลิ้นเล็กแทรกเข้ามาด้านในควานหารสชาติจูบของเจบีจนทั่วปากฝ่ายคนที่โดนรุกโดยไม่ทันตั้งตัวได้แต่ครางอื้อด้วยความงุนงงปนพอใจในลำคอก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นรุกแจ็คสันแทนในเวลาต่อมา

          เจบีจูบหนักหน่วงตามสไตล์ตนเองกับแจ็คสัน ลิ้นร้อนเกี่ยวรัดตวัดกันไปมาจนเกิดเสียงดัง น้ำลายสีใสไหลย้อนจากมุมปากคนตัวเล็ก มือเรียวยกขึ้นทบแผ่นอกอีกฝ่ายเสียงดังเพื่อให้ปล่อยตนให้เป็นอิสระเสียที เจบีจูบต่ออีกนิดแล้วค่อยๆถอนจูบออกช้าๆ ทันทีที่เป็นอิสระแจ็คสันก็อ้าปากโกยอากาศเข้าปอดเต็มที่

          “แฮ่ก!แฮ่ก! มึงจะฆ่ากูเหรอ!!”แจ็คสันร้องโวยวายหลังจากที่เริ่มจะกลับมาหายใจได้ทันเหมือนเดิมแล้ว คนตัวเล็กใบหน้าแดงซ่านไม่ได้เขินจากการจูบแต่อย่างใดแต่เกิดจากอาการไอโดยล้วน

          “ใครจะไปกล้าฆ่ามึงเตี้ยขืนกูฆ่าแน่นอนว่าไม่นานกูก็ตายตามมึงอยู่ดีเพราะไอ้พี่ต้วนมันไม่ปล่อยกูไว้อยู่แล้ว”เจบีบอกแสดงสีหน้าแหยงๆออกมาเมื่อนึกถึงมาร์ค

          แจ็คสันกับเจบีนั่งเงียบอยู่พักหนึ่งแข็งจ้องตากันประมาณ20นาทีก่อนที่คนตัวเล็กจะเป็นฝ่ายยอมแพ้ต่อสายตาคมของเจบีแล้วก้มหน้าลงทานอาหารเช้าต่อไปเงียบๆ

          ฝ่ายคนชนะได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางเขินอายของแจ็คสันเขาเท้าคางมองใบหน้าน่ารักนั่นยิ้มๆอย่างเอ็นดู แก้มกลมที่พองเพราะอมข้าวต้มไว้ในปากริมฝีปากสีแดงที่เกิดจากอากาศหนาวยามเช้าของวันนี้ที่มีหมอกลงเล็กน้อย และดวงตากลมที่หลุบลงเพราะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองตนนั้นทำให้เจบีเผลอหยิบเอากล้องขึ้นมากดถ่ายไว้โดยไม่รู้ตัว

          เขาบอกว่าคนเรามักจะเผลอทำอะไรโดยไม่รู้ตัวโดยเฉพาะตอนที่เรามองสิ่งๆนั้นว่าเป็นสิ่งน่ารัก…..เจบีคิดว่าไอ้เขาที่กล่าวถึงนั่นมันน่าจะพูดถูกแล้วล่ะ เพราะสิ่งตรงหน้าเขาคือสิ่งที่น่ารักที่สุดเท่าที่เจบีเคยเจอมาเลย

          “มึง”

          “อะไรตี๋”

          “เช้านี้ไปเดทกันก่อนเรียนดีปะ”

          “ห๊ะ!”

          “ตามนั้นกินเสร็จแล้วรีบแต่งตัวนะเดี๋ยวกูรอที่ห้องนั่งเล่น”

          “เฮ้ยเดี๋ยวก่อนดิ!!”

          ยังไม่ทันจะได้พูดปฏิเสธอะไรใดๆเจบีก็เดินหน้ายิ้มไปที่ห้องนั่งเล่นเสียก่อนแล้ว ทิ้งให้แจ็คสันนั่งอยู่ในห้องครัวคนเดียวด้วยใบหน้างงเป็นไก่ตาแตกอยู่อย่างนั้น

          เดี๋ยวก่อนนะเขายังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจหรืออยากจะไปเดทอะไรกับไอ้เพื่อนตาสองขีดนี่เลยนะเว้ยแล้วจู่ๆมาชวนไปแบบนี้มันใช่เรื่องเหรอวะ!

Rrrr Rrrr

-Park Jinyoung-

          “ฮัลโหล”

          [“ฮึก…นะ…นึกว่ามึงจะไม่รับ..สายกูซะแล้ว”]

          “เป็นอะไร”

          [“ปะ..อึก!...เปล่า..ไม่ได้เป็นไร”]

          “อย่าโกหกมึงร้องไห้?”

          [“…..มึงรู้…ฮึก…กูขอโท-…”]

          “อย่า…พอไม่ต้องพูด กูไม่อยากฟัง”

          [“ฮื่ออออ…แจ็คสัน…ฮื่ออออ…ให้อภัยกูไม่ได้เหรอ…”]

          “…อยู่ไหน…”

          [“มะ…แม่น้ำฮัน…ถามทำไม..อึก!...”]

          “เดี๋ยวกูไป….”

          แจ็คสันเป็นคนกดวางสายแทนจินยอง เขาเดินเอาจานไปวางไว้ในซิงค์ล้างจานก่อนเก็บทุกอย่างเข้าที่แล้วเดินขึ้นไปยังชั้นบนห้องนอนของยองแจ

          เขาหยิบเอาชุดสำหรับขับมอเตอร์ไซค์ของอีกฝ่ายมาสวมใส่เดินไปเปิดตู้หยิบหมวกกันน็อคมาสองใบก่อนลงไปยังชั้นล่างที่มีเจบีกำลังนั่งดูทีวีแต่งตัวด้วยชุดใหม่อยู่

          คนตัวเล็กเหลือบมองไปยังกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ที่แขวนไว้ตรงข้างประตูก่อนย่างก้าวเดินผ่านร่างเจบีตรงไปยังบริเวณนั้นแล้วดึงมันมาถือไว้ในมือ

          เจบีขมวดคิ้วนึกสงสัยว่าทำไมแจ็คสันถึงใส่ชุดเหมือนจะไปแข่งรถแบบนั้น ชายหนุ่มเดินไปคว้าแขนคนตัวขาวเอาไว้แน่นออกแรงบีบเล็กน้อยเพื่อเป็นการคั้นถามว่าเจ้าตัวกำลังจะออกไปไหนกันแน่

          “มึงจะไปไหน ไปเดทไม่เห็นต้องแต่งตัวแบบนี้เลย”

          “ไปหาจินยอง”

          “ทำไม?”

          “เรื่องของกู มึงปล่อยเถอะเดี๋ยวไปช้า”

          “แล้วเดทกูล่ะ”

          “ไว้ก่อนครั้งหน้าก็แล้วกันกูไปนะ…อ๋อฝากจดงานให้ด้วยวันนี้คงไม่ไปเรียนวะ”

          “….อืม…..”เจบีตอบเสียงเรียบมองแจ็คสันที่เดินด้วยความเร่งรีบออกจากบ้านไป เขาถอนหายใจก่อนย่อตัวลงนั่งดวงตาเรียวทอดมองจอทีวีต่อแต่จิตใจนั้นได้ลอยไปไกลเสียแล้ว

          บางทีการมีสามีหลายคนก็อาจทำให้แต่ละคนนั้นหงุดหงิดเพราะถ้าฝ่ายหนึ่งกำลังมีความสุขอยู่อีกฝ่ายก็จะมาแย่งความสุขนั้นของตนไป การแบ่งและส่งต่อคนรักไปเรื่อยๆก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพวกเขาอีกต่อไป

          “เมื่อไหร่กูจะเป็นคนที่มึงให้ความสำคัญเหมือนกับคนอื่นๆบ้างวะแจ็คสัน”เสียงทุ่มพูดขึ้นอย่างตัดเพ้อ

          ชายหนุ่มมองสิ่งของในมือของตัวเองแล้วก็ต้องเก็บมันไว้ใส่ในกระเป๋าดังเดิม เดทแรกที่เขาอุตส่าห์จัดฉากขึ้นมาเพื่อเซอร์ไพรส์อีกฝ่ายต้องจบลงเพราะแจ็คสันต้องไปหาใครอีกคน เหอะๆเจบีแม่งโคตรน่าสงสารเลยวะตอนนี้

          กายีลืมตาขึ้นภายใต้ห้องนอนสีขาวและเตียงยาวๆสีครีมแสนนุ่ม เสียงนกร้องเป็นสัญญาณบอกว่าตอนนี้คือเวลาเช้าแล้ว

          เขาทอดสายตามองไปยังหน้าต่างด้านนอกด้วยความสงสัย กลิ่นหญ้าและเสียงของวัวโคดังมาแต่ไกลแว่วให้ได้ยิน เสียงเคร่งครั่งจากอีกห้องทำให้ร่างสีน้ำผึ้งนวลลุกเดินออกไปดู

          กายีพบว่าเหว่ยเทากำลังทำอาหารเช้าสำหรับพวกเขาอยู่ พอเห็นแบบนั้นแล้วชายหนุ่มก็ตกใจก้มลงมองสภาพตัวเองแทบจะทันที

          เขาพบว่าตนยังคงสวมเสื้อผ้าตัวเดิมไม่เปลี่ยนสภาพยังเป็นเหมือนเดิมแต่ที่แปลกไปคือสถานที่ๆกายีไม่รู้จักกับคนที่แทบจะไม่อยากพบหน้าอย่างเหว่ยเทา…มันมาได้ยังไง!

          “อรุณสวัสดิ์น้องกายีตื่นเช้าจังนะ พี่นึกว่าจะแฮงค์ไปแล้วซะอีก…นี่น้ำเปล่ากับยาแก้แฮงค์ดื่มสักหน่อยจะได้รู้สึกดี”

          เหว่ยเทายิ้มหวานส่งให้กายีพร้อมเดินไปหยิบแก้วรินน้ำใส่ก่อนยื่นให้คนตัวเล็กพร้อมยาในมือ กายีมองสิ่งเหล่านั้นพลางขยับกายถอยหลังหนีร่างสูงกว่านิดๆด้วยความระแวง

          “ที่นี่ที่ไหนแล้วทำไมมึงถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”กายีถามด้วยความสงสัย ทำให้เหว่ยเทาหัวเราะนิดๆเพราะใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นดูจะงงกับการปรากฏตัวของเขาเอามากๆ

          ก็ไม่แปลกเพราะเรื่องที่เขาแอบตามกายีมานั้นแม้แต่การ์ดของเจ้าตัวก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาตามเจ้านายตนมาด้วย

          “พี่แอบตามเรามาเองแหล่ะ ก็คนมันอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเราไป”ประโยคเสี่ยวๆกับพี่เหว่ยคนเพรียวยามเช้าทำให้กายีรู้สึกแพ้ท้องตั้งแต่ยังไม่โดนเอา

          คนตัวเล็กกว่าแทบจะอ้วกทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ สาบานว่าที่คือมุกจีบของไอ้พี่มันที่เอามาถวายเป็นอาหารในเช้าของวันนี้ กายียังไม่รู้สึกถึงรสชาติความเขินอายอะไรจากมันเลยสักนิด

          “อย่าเล่นอีกนะไม่สนับสนุนวะ”กายีบอกก่อนจะตาโตเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ เขารีบวิ่งหนีเหว่ยเทาออกไปยังด้านนอกเพื่อหวังที่จะหนีอีกฝ่าย แต่พอเปิดประตูออกไปแล้วกายีก็ต้องอ้าปากค้างยืนตะลึงกับสิ่งตรงหน้า

          เขาแทบจะหมดมาดเมื่อเจอกับฟาร์มวัวและเหล่าทุ้งหญ้าสีเขียวที่ขึ้นเรียงรายกันอยู่ เสียงทุ่มหัวเราะอย่างขำขัดจากด้านหลังทำให้กายีนึกโมโหจนต้องหันไปพาลใส่อีกฝ่าย

          “อะไรวะเนี้ย! นี่มันหมายความว่ายังไงไอ้พี่เหว่ย!!”กายีชี้นิ้วไปยังทุ้งหญ้าตรงหน้าด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว

          “พามาสูดอากาศสบายๆสไตล์คาวบอยน่ะพี่ว่ากายีน่าจะชอบ”เหว่ยเทายิ้มเรียบๆจ้องมองภาพทุ้งหญ้าและเหล่าวัวโคด้วยความรู้สึกสบายใจเบาๆ ถัดไปอีกสักสองสามเมตรจะเป็นคลองที่มีน้ำสะอาดเหมือนสีของน้ำทะเลอยู่ด้วย เขาคิดว่าทานข้าวเช้าเสร็จแล้วจะพากายีไปลงเล่นเสียหน่อย

          “ไม่! จะกลับหอไปหาน้องเจียพากูกลับเดี๋ยวนี้”กายียื่นคำขาดจ้องเหว่ยเทาหน้านิ่งพร้อมกับมือที่กำแน่นเหมือนโกรธ ที่จริงก็โกรธนั่นแหล่ะนี่ถ้าไม่ติดว่าเห็นมันเป็นพี่คงจะซัดหน้าไปแล้ว

          “ไม่เอาสิอุตส่าห์พามาเที่ยวเลยนะเห็นว่านานๆจะมาที เดี๋ยวไปกินข้าวเสร็จอาบน้ำแต่งตัวพี่ว่าจะพาเราไปเล่นน้ำแถวๆคลองอยู่ อากาศกำลังอุ่นๆแบบนี้เล่นน้ำสนุกดี”

          เหว่ยเทาพยามไกล่เกลี่ยให้กายีหลงกลยอมตนแต่โดยดี ใบหน้ายิ้มของตนช่วยได้อย่างมากเพราะดูจากหมัดที่กำไว้อยู่นั่นแล้วมันก็พอจะบอกได้บ้างว่าตอนนี้เจ้าตัวรู้สึกอย่างไร

          ….อย่างน้อยเขาก็ไม่โดนต่อยหน้าตอนนี้หรอกนะ….

          “ว่าไงนะ…เล่นน้ำอย่างนั้นเหรอ?”ดวงตากลมลุกวาวเป็นประกายเปล่งปลั่ง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมกายีถึงได้มีปฏิกิริยาแบบนี้

          ก็เพราะว่าเจ้าตัวชอบเล่นน้ำยังไงล่ะยิ่งได้เล่นที่ทะเลหรือแถวๆธรรมชาติแบบนี้กายียิ่งชอบ หรือว่าจะเปลี่ยนจากเล่นน้ำแถวคลองไปเป็นตั้งแค้มป์เดินป่าเล่นน้ำตกดีนะ?

          “ใช่ เราจะไปตั้งแค้มป์กันด้วยสนใจหรือเปล่าล่ะ”

          “…..ก็นิดหน่อย….บางทีก็รู้สึกอยากไปเดินป่าบ้างอะไรบ้างเหมือนกัน”

          “งั้นก็ไปล้างหน้าแปรงฟันมาทานอาหารเช้าได้แล้ว เดี๋ยวบ่ายแก่ๆพี่จะพาไปเดินป่าโอเคไหม”

          “……อืม…..”

          เหว่ยเทายิ้มเมื่อปรามม้าพยศอย่างกายีได้ เขารู้หมดนั่นแหละว่าทำยังไงเจ้าตัวถึงจะยอมอ่อนให้ ใช่ว่ากายีจะเป็นคนแข็งๆที่แจ็คแล้วเจ้าตัวน่ารักจะตายถ้าไม่มีมาดคุณชายมาเฟียฮ่องกง

          ไม่ใช่พี่คนโตของบ้านที่ต้องรับผิดชอบดูแลน้องชายและคนในครอบครัว กายีก็เป็นได้แค่เด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งที่แสนน่ารักและอ่อนโยน

          กายีชอบถ่ายรูป ชอบธรรมชาติ ชอบเล่นน้ำ และรักสัตว์ ชอบสิ่งของน่ารักๆ แต่เพราะเป็นพี่คนโตของบ้านจึงต้องเลิกชอบของพวกนั้นแล้วเปลี่ยนมาเป็นพวกปืน ราคาหุ้น เงิน และอำนาจทางการค้าด้านมืดแทน

          ต้องมาคอยรับมือพวกสารเลวที่ชอบลอบเข้ามาทำร้าย ต้องคอยเป็นโล่บังกระสุนให้กับคนบางคน ทำให้ร่างกายแสนสวยงามนั่นถูกตราประทับไปด้วยรอยเย็นและรอยแผลเป็นแถวแผ่นหลังเต็มไปหมด

          ดังนั้นแล้วเหว่ยเทาก็อยากจะให้กายีเป็นตัวของตัวเองบ้างจึงได้พาเจ้าตัวมาที่นี่ในที่แห่งนี้ สถานที่ๆจะทำให้กายีได้เปิดเผยตัวตนของตนเองได้มากที่สุด

          แล้วค่อยกลับไปเป็นกายีเวอร์ชั่นมาเฟียสุดโหดของเหว่ยเทาต่ออีกครั้งหลังจากที่ได้ปลดปล่อยอิสระของตนแล้ว

          สุดท้ายกายีก็ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วกลับออกมาในสภาพชุดที่ใส่สบายกว่าตัวเมื่อคืน คนตัวเล็กเดินไปนั่งยังฝั่งตรงข้ามกับเหว่ยเทา ชายหนุ่มหยิบช้อนกับซ้อมขึ้นมาเตรียมทานอาหารเช้าที่เขาเป็นคนทำไว้ให้

          แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพบกับสายตาของร่างสูงที่จับจ้องอยู่ไม่กระพริบทำให้ความรู้สึกอยากอาหารลดลงไปเกือบครึ่ง

          “มองไร”กายีถามเสียงห้วน

          “เปล่าครับทานสิพี่ตั้งใจทำเลยนะ ได้ข่าวว่าชอบผัดผักกุยช่ายไม่ใช่เหรอ”เหว่ยเทาโกหกตอบกายีไปพลางตักผัดผักกุยช่ายใส่จานให้คนตัวเล็ก

          “อืม”กายีตอบก่อนหยิบช้อนตักผัดผักกุยช่ายที่เหว่ยเทาตักให้เข้าปาก คนตัวเล็กเคี้ยวอย่างผู้มีมารยาทดีเก็บอาการต่างได้เยี่ยม

          “อร่อยไหม?”เหว่ยเทาแกล้งถาม ที่จริงเขาเองก็ไม่ค่อยจะมั่นใจในฝีมือการทำอาหารของตนเสียเท่าไหร่เพราะไม่ได้ทำมานานแล้ว

          เขากลัวว่าตนเองจะปรุงผิดรสแล้วทำให้กายีไม่อร่อยกับอาหารมื้อนี้

          “ก็ดีพอกินได้”กายีบอกด้วยใบหน้าเรียบๆไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมามาก

          “งั้นเหรอดีใจจังที่เราชอบพี่นึกว่าจะไม่ถูกปากเราซะแล้ว”เหว่ยเทายิ้มโล่งอกกับคำตอบคนตัวเล็ก เขาเริ่มลงมือทานบ้างซึ่งพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีกายีก็ลุกเดินไปตักข้าวเพิ่มอีกจานเสียแล้ว

          ผัดผักกุยช่ายเองก็เริ่มจะหมดแล้วเช่นเดียวกัน เห็นแบบนั้นแล้วเหว่ยเทาก็ยิ้มกว้างกว่าเก่า….ปากแข็งจริงๆเลยนะตัวเล็กของเขา

          ยามเช้าผ่านไปได้ด้วยดีอาหารก็หมดเกลี้ยงแทบทุกอย่าง เหว่ยเทายืนล้างจานอยู่ที่ครัวในขณะที่กายีนั้นก็หยิบขวดน้ำเปล่าในตู้เย็นขึ้นมาเปิดดื่ม คนตัวเล็กเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆร่างสูงแผ่นหลังกว้างทาบอยู่กับขอบโต๊ะมือข้างหนึ่งยืนกายค้ำตัวเองเอาไว้ไม่ให้ล้ม

          ส่วนอีกข้างนั้นก็ยกขวดน้ำขึ้นดื่มแต่ไม่รู้ว่าดื่มอีท่าไหนน้ำถึงได้ไหลออกจากปากเลื่อยลงมาที่ลำคอและหลุบหายไปในเสื้อสีขาวตัวบาง

          ถ้าไม่ติดว่ากายีไม่ได้เป็นแฟนเขาล่ะก็ เหว่ยเทาจะต้องคิดว่าอีกฝ่ายต้องกำลังยั่วเขาอยู่แน่ๆเพราะการที่อีกฝ่ายทำแบบนี้ไม่สามารถทำให้เหว่ยเทาสามารถล้างจานไปได้อีกต่อไป

          แถมตอนที่ดื่มเสร็จก็ยังมีหน้าเหลือบตามองเขาพร้อมกระตุกยิ้มเหมือนสะใจอะไรบางอย่างอีกด้วย

          “หื่นจังนะคุณพี่ชาย”อีกฝ่ายพูดทิ้งท้ายไว้แต่เพียงเท่านั้นก่อนเดินจากไปปล่อยให้เหว่ยเทาอยู่คนเดียวในห้องครัว

          ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัยกับคำพูดแปลกๆของกายี เขาก้มลงมองกางเกงตัวเองก่อนจะถึงบางอ๋อในทันที….ก็ว่าทำไมกายีถึงได้เหลือบมองเขาแบบนั้น…

          ….ลูกชายของเหว่ยเทามันกำลังผงาดเตรียมสำแดงเดชอยู่…..

          ….กายีเจ้าเด็กแสบ!!...

TALK

          พี่เจบีตอนนี้ทำไมแลดูน่าสงสารจังจะพาน้องไปเดทแต่ก็ถูกพี่จินโทรมาตัดหน้าไปซะก่อนโถ้ๆไม่ต้องน้อยใจไปนะคะน้องต้องไปช่วยพี่จินจริงๆพี่เจบีกอดรีดๆไปก่อนนะ ส่วนทางทางพี่เหว่ยมาถูกทางแล้วค่ะอีกนิดก็จะพิชิตใจพี่กายีได้แล้วกิ้วๆพยายามต่อไปนะคะ ตอนจบนี่แบบพีคสุดทำไมพี่เหว่ยหื่นกามแบบนี้ล่ะคะ!5555+ สตรีมกันได้ที่แท็ก #อสแฟนหก ขอบคุณที่ติดตามค่ะ!