คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำสัญญา
ราตรีอันแสนมืดมิด ความเงียบสงัดปกคลุมไปทั่วบริเวณหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ ณ ชายป่าเล็ก ๆ แสงสว่างเพียงจุดเดียวที่ยังคงมีให้เห็นนั้นมาจากบ้านหลังเล็ก ๆ ท้ายหมู่บ้าน ภายในบ้านปรากฏร่างของเด็กสาว เรือนผมสีดำเป็นประกาย ยาวสลวย รับกับดวงตากลมโตสีดำสนิท หากแต่บัดนี้มันกลับยุ่งเหยิงบอกได้ว่าเจ้าของไม่มีเวลาที่จะดูแลมัน ดวงหน้าได้รูปนั้นมีริ้วรอยแห่งความกังวลปรากฏอยู่อย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เดินไปมาอย่างกระสับกระส่าย
“ดาร์ค มาเรียอยากพบเจ้า” เสียงของผู้ชายแก่ดังออกมาจากห้องๆหนึ่งภายในบ้าน ทำให้เด็กสาวเร่งรุดเข้าไปทันที ภาพที่เด็กสาวเห็น คือภาพของผู้หญิงที่หน้าซีดจัด บ่งบอกว่ากำลังป่วยหนัก ทำให้เธอต้องรีบเข้าไปทรุดลงข้างเตียง แล้วจับมือของหญิงที่นอนอยู่บนเตียงไว้ พลางละล่ำละลักพูด
“แม่…แม่ เกิดอะไรขึ้นน่ะหมอ? แม่เป็นอะไร?” เด็กสาวกุมมือผู้เป็นแม่ไว้แน่น แล้วหันหน้าไปถามชายแก่ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าหมอ แต่ผู้ที่พูดขึ้นกลับเป็นมาเรีย
“คุณหมอคะ ฉันขอบคุณมากนะคะที่กรุณาในวันนี้” เมื่อมาเรียพูดจบ หมอก็เดินมาหยิบกระเป๋าและโค้งให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ดะ…เดี๋ยว หมอ แล้วแม่ข้าล่ะ แม่ข้าเป็นอะไรกันแน่” ดาร์ควิ่งไปหาหมอและถามน้ำเสียงแทบจะเป็นตะคอก
“ดาร์ค ยัยตัวซนของแม่ มาหาแม่มา หนูน้อยยามค่ำคืนของมาเรีย” มาเรียเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน ดาร์คเดินกลับมาหาผู้เป็นแม่และกุมมือของนางไว้อีกครั้ง มาเรียมองผู้เป็นลูกสาวเนิ่นนานราวกับจะจดจำภาพตรงหน้าให้ได้มากที่สุด
“แม่อยากให้เจ้ายอมรับ ว่าแม่จะต้องไปจากเจ้าแล้ว” เธอเว้นช่วงในการพูด พร้อมกับมองดูหน้าของลูกสาวที่ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา แต่มาเรียส่ายหัวและยิ้มน้อยๆ เป็นเชิงว่าไม่อยากให้พูด
“แม่อยากให้เจ้าฟังที่แม่พูด ดาร์ค แม่ไม่ได้จากไปไหน เพียงแต่มันถึงเวลาของสัญญาที่แม่กับพ่อเคยพูดกันไว้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดกาล ดาร์ค มันไม่ได้เป็นการลาจากแต่มันเป็นการเริ่มต้นสัญญา” มาเรียต้องหยุดพูดเพราะอาการเจ็บหน้าอกเริ่มเล่นงานเธอเข้ามาเรื่อยๆ ดาร์คกำมือของแม่ไว้แน่น พลางสะอื้น แล้วมาเรียก็เริ่มต้นพูดอีกครั้ง
“ดาร์ค มีบางอย่างที่แม่อยากให้เจ้าทำ เจ้าต้องตามหาน้องชายของเจ้า ไลท์”
“แต่แม่บอกข้าว่า ไลท์ ตายแล้ว…พร้อมกับพ่อ”
“แม่ขอโทษ ดาร์ค แม่บอกได้แค่ว่า ครอบครัวของเราน่ะถูกสาป คำสาปร้ายกาจ ทุกสิ่งที่เจ้ารู้เกี่ยวกับไลท์มันเป็นคำลวง เจ้าต้องตามหาน้องชายของเจ้าให้พบ เพื่อไลท์ เพื่อตัวของเจ้าเอง”
“นี่ก็เป็นคำสัญญา เหรอคะแม่” คำถามนี้ของดาร์คทำให้มาเรียยิ้มน้อยๆ
“จ้ะ ใช่ นี่เป็นสัญญาของเจ้ากับแม่ วันนี้…เป็นวันเริ่มต้นสัญญาของเรา” ว่าแล้วมาเรียก็ยื่นนิ้วก้อยของตนมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของลูกสาวไว้
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องรักษาสัญญา เพราะตราบใดที่เจ้ารักษาสัญญา เจ้าจะยังคงอยู่ ไลท์ จะยังคงอยู่ เอาล่ะ เจ้าเข้าไปหยิบดาบในห้องของพ่อเจ้า พ่อเจ้าทำมันขึ้นมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ มันมีอยู่เพื่อเจ้า แล้วมันก็จำเป็นมากในการตามหาน้องชายของเจ้า มันเป็นของขวัญจากพ่อและแม่จ้ะ ไปเอามาสิ”
ดาร์คลุกขึ้นและเดินไปที่ประตูที่เชื่อมต่อกับห้องนี้ เมื่อเปิดประตูเข้าไปเธอก็เจอมันทันที มันวางอยู่บนโต๊ะทำงานของพ่อ ทั้งๆที่แต่ก่อนดาร์คเข้ามาในห้องพ่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยเจอดาบเล่มนี้เลย ตัวดาบทำจากวัตถุใดดาร์คไม่อาจทราบได้ รู้แต่ว่ามันเป็นสีดำเป็นประกาย ยาวประมาณ 3 ฟุต มีความกว้างของตัวดาบประมาณ 3 นิ้ว และมีอัญมณีสีขาวประดับอยู่ที่ด้ามจับซึ่งไม่ปรากฏลวดลายใดๆเลย มันเป็นเพียงด้ามจับที่ทำมาจากวัตถุคล้ายคริสตัลสีขาวขุ่น แต่เมื่อดาร์คหยิบมันขึ้นมากลับพบว่ามันกระชับเข้ากับมือของเธอราวกับมีตัวยึด
‘เบาจังแฮะ’ เธอคิด
เมื่อดาร์คได้ดาบเธอก็เดินกลับเข้ามาที่ห้องของแม่ แต่พบว่าแม่ได้หลับไปแล้ว ดาร์คยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเอง เธอรู้ว่ามันเริ่มต้นขึ้นแล้ว สัญญาของแม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว การนิทรานิรันด์กาล
ดาร์คก้าวไปยังเตียงของแม่ ทรุดตัวลงนั่งตรงขอบเตียงและจับนิ้วก้อยของแม่มาเกี่ยวไว้กับนิ้วก้อยของตน
“ข้าจะกลับมาอีกครั้งพร้อมกับไลท์” เธอเริ่มต้นพูด
ความคิดเห็น