璐蓮 ลู่เหลียน อำมหิตจิตฆาตกร

璐蓮 ลู่เหลียน อำมหิตจิตฆาตกร

อารัมภบท

        คืนนี้เป็นคืนที่ท้องฟ้าดูอึมครึมมีเมฆปกคลุมทั่วไปหมด เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมาเป็นช่วงๆคล้ายกับว่าจะมีฝนฟ้าคะนองตกในค่ำคืนนี้ ป้ายที่ริมถนนมีชื่อซอยของหมู่บ้านติดอยู่ จากสีฟ้าสดใสดั้งเดิมแปรเปลี่ยนสภาพตามกาลเวลากลายเป็นสีเขียวหม่น สภาพเก่าครึ สนิมเขรอะแต่ยังพอเห็นตัวเลขจางๆ 

     'ตึก ตึก ตึก'

     เสียงรองเท้าส้นตึกกระทบกับพื้นถนนดังสะท้อนแข่งกับเสียงจักจั่นเรไร และอีกา 

     "แสงจันทร์ส่องนภา เหล่านกบินโบยทั่วหล้า..."

     เสียงร้องเพลงของยามรปภ.หนุ่มวัยประมาณยี่สิบปลายๆที่ขี่จักรยานตรวจตราถนนหน้าหมู่บ้าน 

     ยามดึกสงัดแบบนี้ใจจริงเขาก็อยากจะนอนพักผ่อนเหมือนผู้คนทั่วไป แต่ในเมื่อเขาทำงานและมีหน้าที่ประจำยามค่ำคืนก็ต้องจำใจนอนผิดเวลาอย่างเสียไม่ได้ 

     'กริ๊งงงง'

     อยู่ดีๆก็มีเสียงเหรียญหยวนกลิ้งมาหยุดลงตรงใกล้ปลายเท้าเขา ช่างน่าแปลกใจที่กลางดึกสงัดขนาดนี้กลับมีเหรียญหยวนปริศนากลิ้งมา แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้เอะใจอะไร หนุ่มรปภ.ได้ยินเสียงเหรียญกลิ้งกระทบกับพื้นเข้าจึงตัดสินใจหยุดรถจักรยานและหยิบไฟฉายที่เหน็บไว้ข้างเอวขึ้นมาเปิดสวิทซ์ส่องที่พื้น ในใจก็แอบภาวนาหวังว่าจะเป็นเหรียญร้อยหยวน เขายิ้มที่มุมปากเล็กๆ

     'ตึก ตึก ตึก'

     เสียงรองเท้าส้นตึกกระทบกับพื้นไล่หลังเข้ามาระยะประชิดชายหนุ่มขึ้นมาทุกที

     "เอ๋...ไหนกัน ฉันว่าฉันได้ยินเสียงเหรียญกลิ้งมาแถวนี้นี่น่า"

     ชายหนุ่มรปภ.ใช้ไฟฉายก้มส่องไปทั่วบริเวณพื้นถนน เหมือนว่าเสียงอีการ้องจะกลบเสียงรองเท้าส้นตึกจากด้านหลังจนมิด โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวเสียงชักดาบออกจากฝักของบุคคลที่อยู่ด้านหลังเขาก็ดังขึ้นมา

     "เอื้อ..."

     เสียงร้องครั้งสุดท้ายของชีวิตเขาดังขึ้นก่อนที่ศีรษะของเขาจะหลุดออกจากร่างกายตกลงมากลิ้งกับพื้นถนนโดยที่เขายังไม่ทันได้เห็นหน้าของฆาตกรด้วยซ้ำ....

     และดูเหมือนว่าเหรียญหยวนที่เขามองหาจะอยู่ตรงหน้าของเขานี่เอง !

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น ชื่อบุคคลและสถานที่ต่างๆไม่มีอยู่จริง อาจมีคำพูดการบรรยายที่ไม่เหมาะสมกับเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน

Talk:นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นที่จีนปีพ.ศ.2520

เป็นนิยายแนวฆาตกรโรคจิตต่อเนื่องค่ะ

เรื่องนี้อาจจะยังไม่ค่อยอัพนะคะ มาเปิดเรื่องทิ้งไว้ก่อน