[Fanfic:Thorki] Now is my turn.

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่5: ลังเล

บทที่5: ลังเล

'แฮ่กๆ..ระ..รอก่อน!หันมาตอบฉันก่อน!' ในคืนนั้นร่างบางก็ยังคงฝันถึงเรื่องเดิมที่ยังคงคาใจ ผู้ชายคนนั้นคือใครกัน

'เจ้าไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก อีกไม่นานก็จักจำได้ว่าข้าคือใคร' ร่างสูงก็ยังคงไม่ยอมหันมาสบตากับเขาตามเคยแต่ทั้งเสียงทั้งแผ่นหลังนี้มันช่างคุ้นเหลือเกิน เขามั่นใจว่าเจ้าของแผ่นหลังนี้แหละที่เขาเฝ้ารออยู่ แล้วไปอยู่ไหนละใยไม่มาสักที

'เดี๋ยวก่อน!แล้วมันเมื่อไหรกันละ'

'อีกไม่นานหรอก...โลกิ'

'..!!?..ฉันชื่อทอมไม่ใช่โลกิ'

'เจ้าคือโลกิ เพียงแต่เจ้าลืมเลือนไปเท่านั้น'

'แล้วฉันลืมอะไรไปกันละ!! ทั้งที่มันสำคัญแต่ทำไมฉันนึกไม่ออกละ'

'ใจเย็นๆก็ได้ ไม่ต้องรีบ'

'แต่ว่า!..'

'ไม่เป็นอะไร..ข้าอยู่ข้างเจ้าแล้ว..ไม่ต้องเป็นเป็นกังวลไป' ร่างสูงเริ่มออกเดินต่อ ทำไมมันช่างคุ้นเหลือเกินประโยคนี้เขาเคยได้ยินมันที่ไหนกันนะ จากแผ่นหลังเล็กที่พึ่งพาไม่ได้กลายเป็นแผ่นหลังกว้างที่คอยปกป้องผู้อื่น ผ้าคลุมสีแดงนั่นช่างเหมาะกับคุณจริงๆ

'รอก่อน!!นายคือใครบอกฉันก่อนสิ' ร่างสูงหันมามองทางทอมเล็กน้อย

'หากถึงเวลาเจ้าจะจำได้เองว่าข้าคือใคร...ดวงใจข้า'

'ฉันจะนึกออกจริงๆใช่มั้ย'

'แน่นอนสิ....'

----------------

"...ทะ..อม...ทอม...ทอม!" 

"หะ! หือ?มีอะไร"

"ก็เห็นนายเหม่อๆนี่ เป็นไรอะป่าว" โทนี่สังเกตว่าตั้งแค่เช้าวันนี้ทอมดูเงียบแปลกๆ เอาแต่ทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา ขนาดตอนนี้เย็นแล้วก็ยังไม่เลิก

"ป่าวหรอก" ทั้งที่ปากพูดไปอย่างนั้นแต่หน้าตากับในหัวนี่คนละเรื่องเลย

"นี่โทนี่....นายเคยลืมบางสิ่งที่สำคัญมากๆไปรึป่าว" ทอมชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะถามออกไป

"หืม? ทำไมละนายลืมอะไรหรอ"

"ตอบมาเหอะน่า"

"อืม...เคยสิแต่พอเห็นมันอีกครั้งก็เริ่มนึกออกนะ ไม่มีทางที่จะลืมมันไปแบบถาวรหรอกน่า"

"คงใช่...มั้ง" ร่างบางพึมพัมกับตัวเองเบาๆ

"นายเป็นไรรึป่าวทอม มีอะไรก็ปรึกษาฉันได้นะ"

"อือ แต่เอาไว้ฉันมั่นใจเมื่อไหรฉันจะบอกนะ"

"ก็แล้วแต่นะ นี่ก็เริ่มเย็นแล้วนายกลับบ้านเหอะ"

"งั้นเจอกันนะ โทนี่"

"บาย"

"อ้าว เจ้าจะกลับแล้วรึทอม" อยู่ร่างของเทพสายฟ้าก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับลิฟท์ที่เปิดออก

"อื้อ ทำไมหรอ"

"ให้ข้าไปส่งมั้ย"

"เอ่อ..ไม่ต้องก็ได้ฉันกลับเองได้" ร่างบางโบกมือปฏิเสธรั่วๆ

"น่าๆยังไงข้าก็ว่างอยู่แล้ว" แล้วจะถามกันทำไมเนี่ย มัดมือชกชัดๆ

"ก็ได้"

"เจอกันนะทอม~" ร่างบางหันมาโบกมือลาแล้วเดินไปที่ลิฟท์ โดยที่ไม่ได้เห็นหน้าของโทนี่ว่าที่พูดด้วยเสียงยี่ยวนกำลังยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ นั่นๆหน้าแดงใหญ่แล้วนะทอม~ คิดว่าฉันไม่รู้ไม่เห็นหรอหะว่าธอร์ไปส่งนายที่บ้านแทบทุกวันอะ~แดงลามมายันหูแล้วนะ

-----------------

"กลับมาแล้วหรอลูก" เมื่อผู้เป็นแม่ได้ยินเสียงประตูก็เอ่ยถามขึ้น

"คร้าบ~~~~"

"เธอก็มาด้วยหรอธอร์"

"วันนี้คงต้องขอรบกวนท่าน อีกเช่นเคย"

"แม่คิดอยู่แล้วละจ่ะว่าต้องมาเลยทำเผื่อไว้แล้ว" ฟังไม่ผิดหรอเพราะเจ้าคนตัวสูงนี่มาที่บ้านเขาแทบทุกวันอยู่แล้ว แถมยังคุยกับแม่อย่างถูกคออีกตะหาก ก็ดีแม่จะได้ไม่เหงามีเพื่อนคุยเพิ่มมาอีกคน ที่ดีไปกว่านั้นคืออย่างน้อยก็ไม่ต้องเดินกลับบ้านคนเดียวด้วย

"ไปกินข้าวกันเถอะจ่ะ" แล้วทั้งสามก็เดินไปที่ห้องครัวที่เคยมีคนแค่สองคนพูดคุยกันแม้จะไม่ได้เงียบเหงา แต่ในตอนนี้ก็ดูอบอุ่นขึ้นไปอีก 

------------------

"นี่ธอร์" ร่างบางเรียกอีกคนขึ้นขณะกำลังเดินกลับบ้านโดยมีร่างสูงมาส่งเช่นเคย

"ว่าอย่างไรรึ"

"ถ้านายเจอน้องนายแล้ว นายจะทำไงต่อหรอ"

"อืม..ข้าก็คงพาเขากลับไปแอสการ์ด"

"อ้อ..เอ่อธอร์ถ้าฉันบอกว่า.." ยังไม่ทันที่ทอมจะพูดประโยคของตนได้จบดี ก็ถูกเสียงโทรศัพท์ของตนเองขัดขึ้นสะก่อน ร่างบางหยิบขึ้นมาดูว่าใครเป็นคนโทรมาก็ปรากฏชื่อ 'โทนี่' ก็รีบรับสายทันที

"มีอะไรด่วน ไหงโทรมาเวลานี้" ปกติแล้วถ้าไม่มีอะไรเร่งด่วนมาก โทนี่ก็จะเก็บไปบอกเขาอีกวัน แต่นี่โทรมาทั้งที่เพิ่งลากันไม่นานนี่มันแปลกๆ ชักสังหรใจไม่ดียังไงไม่รู้แหะ

'ทอม!!ธอร์ยังอยู่กับนายใช่มั้ย'

"ใช่ ทำไม"

'นายรีบพาหมอนั่นกลับมาตึกชีลด์!!ด่วนเลย!!'

"หา!?มีเรื่องอะไรเนี่ย"

'เหอะน่า!รีบมาก่อนเดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง'

"อือๆก็ได้ แล้วฉันต้องไปด้วยหรอ"

'ใช่'

"โอเค ไว้เจอกัน" พอร่างบางคุยโทรศัพท์เสร็จธอร์ที่ยืนฟังอยู่อย่างงงๆกำลังจะเอ่ยถาม แต่ร่างบางก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน "อย่างเพิ่งถามอะไร ตอนนี้เราต้องรีบกลับไปตึกชีลด์เดี๋ยวนี้!"

"เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่"

"ฉันก็ไม่รู้"

"เช่นนั้น ข้าว่าเรารีบไปกันเถิด...แบบนี้มันเร็วกว่านะข้าว่า" ร่างสูงยื่นมือออกมาเรียกค้อนคู่ใจไม่นานมันก็มาอยู่มือของผู้เป็นนาย เขาไม่รอช้ารีบรวบตัวของทอมมาไว้ในอ้อมกอดแล้วกระชับให้แน่นพาบินไปที่จุดหมาย พอมาถึงทั้งสองก็รีบไปที่ห้องที่เหล่าทีมอเวนเจอร์ใช้ในการประชุม 

"มาถึงเร็วดีนะ" ฟิวรี่และคนอื่นๆที่ได้รอพวกเขาอยู่ก่อนแล้วไม่ว่าจะโทนี่ กัปตัน บรูซ คลินท์ นาตาชา และเจ้าหน้าที่ฮิลล์

"แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้น" คลินท์หันไปถามฟิวรี่ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ

"ให้โทนี่เป็นคนอธิบายน่าจะดีกว่านะ" แล้วทุกสายต่อของทุกคนก็เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นเศรษฐีหนุ่มแทน

"หือ?แหมมองฉันกันทุกคนแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะ"

"โทนี่!!เอาดีๆ" ทอมหันไปแวดใส่โทนี่

"ก็ได้..เอาตรงๆว่าฉันก็ยังไม่แน่ใจอะไรมากเมื่อกี่10นาทีที่แล้ว จาร์วิสตรวจเจออะไรบางอย่างกำลังมุ่งมาทางโลก" โทนี่อธิบายแบบละเอียด

"แล้วสิ่งนั้นมันคืออะไรหรือ" ธอร์ถามขึ้น

"ยังไม่ชัดเจนเท่าไหร เพราะระยะมันไกลเกินไป แต่ที่แน่ๆไม่ได้มาดีชัวร์"

"งั้นจะทำไงละ..ถ้าปล่อยไว้งี้คนอื่นๆก็จะได้รับอันตราย" คราวนี้เป็นบรูซที่ถาม

"เรารีบให้คนอพยบดีมั้ย" กัปตันออกความเห็น

"แต่เรายังไม่รู้ว่ามันจะมาที่นี่รึเปล่า ง่ายๆคือเรายังไม่รู้จุดประสงค์ของมันเลย" ฟิวรี่พูดขัดความคิดของสตีฟ

"แล้วจะรู้ได้ตอนไหนละว่ามันคืออะไร" นาตาชาหันไปถามโทนี่โดยมีทอมพูดเสริม

"เพราะอย่างน้อยถ้าเรารู้ว่ามันคือใคร ก็พอจะเดาได้ว่ามันมาทำไมอะนะ" ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วย กับคุณเลขาหนุ่มที่ทั้งสวย(?)ทั้งฉลาดของโทนี่

"ขอเวลาหน่อยดิ จาร์วิสนานแค่ไหนกว่าจะตรวจสอบได้"

'ประมาณ6ชั่วโมงครับ' เสียงสมองกลประมวลผลอย่างรวดเร็ว

"งั้นอีก6ชั่วโมงมาเจอกันที่นี่อีกครั้ง" ฟิวรี่ออกคำสั่ง ทุกคนก็พยักหน้าตามอย่างว่าง่าย

"ธอร์พาฉันไปส่งที่ตึกหน่อย" ร่างบางหันมาบอกร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากตน

"เจ้าไม่กลับบ้านรึ"

"ในสถานะการณ์แบบนี้คงทำตัวสบายๆไม่ได้หรอก"

"ได้"

-------------

"ครับ เพราะงั้นช่วงนี้ผมอาจจะไม่กลับบ้านนะ" 

'จ่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ'

"คร้าบ~~เดี๋ยวไว้ผมโทรไปใหม่นะ"

'จ้า' หลังจากคุยโทรศัพท์กับผู้เป็นแม่เสร็จ ร่างบางก็เดินกลับเข้ามาด้านในตึก

"เสร็จแล้วรึ"

"อือ" ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ฟังจากโทนี่ว่ามีบางสิ่งกำลังมาทางโลก เขาก็รู้สึกไม่สบายใจเลย เหมือนเขาจะรู้แต่มันกลับเหมือนมีหมอกหนามากั้นไว้ 

"ข้าว่าเจ้าไปพักก่อนก็ดีนะ" เทพสายฟ้าเห็นดวงตาสีมรกตที่แสดงความกังวลออกมาไม่ปิดบัง 

"ในเวลาอย่างนี้ฉันนอนไม่ลงหรอกธอร์"

"งั้นมานั่งนี่เถิด เจ้าเดินไปเดินมาแบบนั้นคงมีเรื่องรบกวนจิตใจใช่หรือไม่" ร่างสูงตบเบาะโซฟาข้างกาย

"ก็ได้" ร่างบางนั่งลงตามที่ร่างสูงบอก

"แล้วก่อนหน้านี้เจ้าจะพูดอะไรกับข้ารึเปล่านะ" เขาเพิ่งนึกได้ว่าก่อนที่เครื่องสื่อสารจะดังขึ้นร่างเล็กกำลังจะพูดอะไรซักอย่างอยู่

"ฉันว่ายังไม่ใช่เวลาที่ควรจะมาพูดเรื่องนั้นสักเท่าไหร" ใช่..มันยังไม่ใช่เวลา ไว้หลังจากเรื่องวุ่นวายนี่จบลง..เขาจะลองถามธอร์ไป แต่ยังก่อนถึงอยากรู้มากขนาดไหนก็ตาม

"งั้นข้าก็จะรอนะ เมื่อใดก็ตามข้าจะอยู่ตรงนี้เสมอ" ร่างบางหันขวับมาทางร่างสูง 

"ทำไมละ..นายถึงคอยอยู่ข้างฉันตลอดเลย" เจ้าของนัยตาสีมรกตทอแววประกายสับสนงุนงง

"มันเป็นสิ่งที่ข้าต้องการจะทำ คอยดูแลเจ้าปกป้องเจ้า"

"แล้วน้องชายของนายละ" 

"นั่นคือสัญญาที่ข้าต้องรักษา" 

"สัญญาเรื่องอะไรหรอ"

"ข้าสัญญาก่อนที่น้องข้าจะสิ้นลมว่า ไม่ว่าเขาจะไปอยู่ที่หนใดข้าก็จะพากลับไปที่แอสการ์ดแน่นอน" ร่างบางเหมือนถูกบางสิ่งกระตุกที่หัวใจให้ชาวาบ ราวกับต้องมนต์ในคำพูดที่ร่างสูงได้เอื้อนเอ่ย แต่ก็รีบเปลี่ยนกลับมาเป็นดังเดิมเพื่อไม่ให้คนที่นั่งข้างๆจับได้

"เขาคงดีใจน่าดูที่คุณทำเพื่อเขาขนาดนี้"

"เจ้าคิดเช่นนั้นรึ" แม้จะพยายามปิดไว้แต่ก็ไม่พ้นสายตาของเขาที่คอยจ้องมองคนตัวเล็กมาตลอด แววตาที่สับสน วุ่นวายใจ

"อื้อ ทำไมหรอ"

"ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้ข้าก็ดีใจ" ร่างสูงพูดพลางส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ พาลให้พวงแก้มของร่างบางทั้งสองขึ้นสีระเรื่อจนต้องรีบหันเบนสายตาไปด้านนอกที่เวลานี้พระอาทิตย์กำลังค่อยๆลาลับขอบฟ้าไป เป็นภาพที่ชวนให้ผู้พบเห็นหลงเสน่ห์ไปตามกัน แต่แล้วทิวทัศน์เบื้องหน้าก็ถูกบดบังด้วยมือใหญ่ของอีกคน

"เจ้าพักสักหน่อยเถอะ เจ้าคงเหนื่อยมากแล้ว" ร่างสูงกดผมดำขลิบลงมาซบกับบ่าของตนให้ร่างบางใช้เป็นที่พักพิง จากตอนแรกที่จะปฏิเสธก็โอนอ่อนทำตามอย่างว่าง่าย 

"อื้อ ปลุกด้วยนะ"

"ไม่ต้องกังวลไป หลับเถิด" ถ้อยคำที่แสนธรรมดาแต่มันกลับฟังดูลึงซึ้งกว่าที่มันเป็น

"อืม......อย่าไปไหนนะ" เขาไม่อยากจากความอบอุ่นตรงหน้าไปเลยแม้แต่นาทีเดียวราวกับคอยโหยหาถึงมันมาเนิ่นนาน

"ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว.....ดวงใจข้า" เสียงค่อยๆแผวลงจนประโยคสุดท้ายเขาแทบจะไม่ได้ยินมันเสียแล้ว จังหวะหายใจที่คงที่ทำให้รู้ว่าเจ้าตัวได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว

"อ้าว หลับไปสะละ" เสียงของผู้มาใหม่เจ้าผมและดวงตาสีอัลมอลดังขึ้น

"เมื่อครู่นี้เอง"

"นายก็พักบ้างก็ได้นะ วันๆแกล้งทำเป็นหาน้องชายตัวเองตอนเย็นก็พาทอมไปส่งบ้านทุกวัน ไม่เหนื่อยบ้างหรอพ่อขุนเทพ" ประโยคยี่ยวนก็ยังคงหลุดออกมาจากปากของโทนี่ไม่ขาดสาย

"เพียงข้าได้เห็นรอยยิ้มจากโลกิข้าก็ไม่เหนื่อยแล้ว"

"เอาให้จริงอย่างที่พูดเถอะ อีก3ชั่วโมงปลุกทอมด้วย"

"แต่ยังมิถึงเวลาที่นัดไม่ใช่รึ" 

"ก็ใช่ แต่เพราะความเร็วของพวกนั้นมันเพิ่มขึ้นแล้ว ระยะเวลาที่ใช้คงสั้นลง"

"ได้เดี๋ยวข้าจะปลุกทอมเอง" ร่างสูงหันมามองร่างบางที่นอนเกยไหลตนอยู่ พลางเอื้อมมือไปเกลี่ยปอยผมที่มาปลกหน้า โดยแทบจะลืมสมาชิกอีกคนที่ยังยืนหัวโด่อยู่ที่เดิม โว้ย!!หัดเกรงใจคนที่คนรักไม่ได้อยู่ด้วยหน่อยสิวะ

----------

'หือ?ที่ไหนกันนะ' ร่างบางมองไปรอบบริเวณ มีแต่น้ำแข็งและหิมะเท่านั้นแถมตอนนี้เขากำลังร่ายมนต์อะไรซักอย่างด้วย อยู่ๆก็มียักษ์น้ำแข็งร่างมหึมาตรงมาทางเขาด้วยสิ..ไม่ทัน..ป้องกันไม่ทันแล้ว....แย่แล้ว แต่ไมไม่รู้สึกกลัวเลยแหะ ร่างใหญ่ยักษ์โถมตัวเขามาพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่แขนเขาหวังที่จะทำร้ายคนตรงหน้า แต่ปฏิกิริยาที่ได้กลับแทนที่เขาจะได้รับบาดเจ็บสักหน่อยผิวกายบริเวณนั้นกลับเปลี่ยนเป็นมีน้ำเงินพร้อมปรากฏรอยอัขระโบราณ เขารีบร่ายเวทย์สะบัดยักษาตรงหน้าออกไป

'นี่มันอะไรกัน!?'

'เพราะเจ้าเป็นพวกเดียวกับพวกเราอย่างไรละ' เขาหันหน้าไปทางต้นเสียงก็พบกับยักษ์น้ำแข็งอีกตนแต่ ตนนี้กลับมีหน้าตาและความสูงที่เหมือนกับเขายังกะแกะมีเพียงสีผิวกับดวงตาสีเลลือดเท่านั้นที่ต่างกัน ทำเอาร่างบางผงะไปเล็กน้อย

'นายคือใครกัน!?' เขาถามออกไปแต่ดูเหมือนคำตอบที่ได้กลับมานั้นจะไม่ได้ช่วยเขาสักนิด

'ข้างั้นรึ?หึหึ น่าขันเสียจริงๆ'

'มีอะไรให้ขำหรือไง'

'ใช่ น่าขำยิ่งกว่าสิ่งใดอีก นี่เจ้ายังจำไม่ได้เลยรึงั้นให้ข้าช่วยเจ้าดีกว่า...' ยักษ์ตรงหน้าค่อยยื่นมามาแตะที่ใบหน้าของเขา

'นั่นนายกำลังทำอะไร!' ทอมพยายามที่จะเถิบตัวหนีแต่มันดูไม่เป็นผลสักนิดเหมือนเขากำลังถูกตรึงไว้กับที่ด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น

'ก็ให้เจ้าดูอดีตที่เจ้าลืมเลือนไป ก็เท่านั้นเอง..ตัวข้า' ยักษ์ตรงหน้ากำลังแสยะยิ้มเย็นมาให้เขา 'ไปดูกันเถิดว่ามันอย่างไรกัน สิ่งเจ้าจำไม่ได้นะทอม ไม่สิ..ต้องโลกิสิถึงจะถูก' ชื่อนี้อีกแล้วมันคือชื่อของเขาจริงๆหรอ 

'อดีตที่จำไม่ได้?ฉันจะได้เห็นมัน?'

'ใช่'

'งั้นคงไม่เสียหายมั้ง'

'แน่นอน' แต่แล้วก็มีสุระเสียงหนึ่งดังขึ้น ช่างเป็นน้ำเสียงที่หนักแน่นและแข็งกร้าวจริงๆ

'ไม่!ยังไม่ใช่เวลาที่เจ้าสมควรจะรู้' มือใหญ่เอื้อมมาจับมือของเขาไว้แล้วพาเดินออกไป

'ชิ!เจ้าอีกแล้ว อย่าลืมซะละเจ้าก็เหมือนข้าเป็นเผ่าโยทันไฮม์..' ร่างบางตรงหน้าพูดพลางแสยะยิ้ม ก่อนจะค่อยๆสลายไป โดยรอบเหลือเพียงความมืดปกคลุมไปทั่วบริเวณไม่มีแล้วดินแดนหิมะแห่งโยทันไฮม์เช่นก่อนหน้านี้ มีเพียงแสงสว่างอยู่ที่ปลายทางเท่านั้น

'นายอีกแล้วหรอ มาช่วยฉันทำไม'

'ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องใส่ใจในเวลานี้'

'แต่ว่า..'

'เจ้าตื่นได้แล้วโลกิ' ร่างสูงตรงหน้าเขาผละมือจากเขาแล้วเดินห่างออกไปเรื่อยๆ

'เดี๋ยวสิ!' ทำไมละ เอื้อมไปไม่ถึงอีกแล้ว.....

"...ทะ..อม...ทอม!เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า"

"เฮือก!" ร่างบางสะดุ้งตื่นดวงเนตรสีมรกตเบิกกว้าง เหงื่อกาฬยังเกาะอยู่ตามใบหน้า ฝัน..อีกแล้ว?

"เจ้าฝันร้ายอีกแล้วหรือ" มือใหญยื่นมาเกลี่ยแก้มบาง

"..แฮ่กๆ..อื้อ.."

"ไม่เป็นอันใดแล้ว" ธอร์รวบร่างบางเข้ามาปลอบประโลมในอ้อมกอด ร่างบางก็ซุกเข้าที่อกแกร่งเหมือนลูกแมวน้อยอย่างลืมตัว

"อื้อ..แล้ว..ถึงเวลารึยัง" ทอมเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของอ้อมกอดก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาทันที ไหงเขามาอยู่สภาพนี้เนี่ย!!!! มานั่งบนตักแถมกำลังโดนกอดธอร์อีก

"ใกล้แล้วละ"

"ระ..หรอ เอ่อ...ปล่อยได้แล้วละ" ร่างบางได้แต่ก้มหน้างุดๆกลัวว่าร่างสูงจะเห็นว่าตนหน้าแดงขนาดไหน

"แต่ข้าไม่อยากปล่อยนิ" นั่นๆเข้าโหมดเอาแต่ใจไปสะแล้ว ไม่ว่าเปล่าร่างสูงจอมเอาแต่ใจยังเอาคางมาเกยที่ไหลเข้าอีก แกล้งนิดแกล้งหน่อยเจ้าคงจะไม่โกรธข้านะทอม~

"ไม่เอา ปล่อยเลยนะ"

"ก็ได้แต่ว่า...ขอสิ่งนี้เป็นข้อแลกเปลี่ยนละกัน" ร่างสูงก็ยอมปล่อยให้หลุดจากอ้อมแต่โดยดี แต่ก่อนที่ร่างบางจะได้ลุกออกจากตักของร่างสูงก็ถูกกระชากกลับมาขโมยหอมแก้มไปหนึ่งที

"...!!!!!...0o0" ดวงเนตรมรกตเบิกค้าง ปากได้แต่ทำปากพะงาบๆนึกคำพูดที่จะต่อว่าจอมฉวยโอกาสไม่ออก ส่วนเจ้าก็ยิ้มหน้าระรื่นไม่ได้รู้สึกเลยว่าตนทำอะไรไป

"เห็นมั้ยสตีฟฉันบอกแล้วสองคนนี้ต้องมีSome thing wrongกันแน่ๆ!" โทนี่กระซิบกันกัปตันแต่ดูเหมือนเสียงจะดังจนทั้งสองคนที่อยู่แถวโซฟาจะได้ยินชัดเจน ทั้งสองหันควับไปยังต้นเสียงบริเวณครัวก็พบสองคนนี้ซ่อนตัวอยู่

"ถ้าคุณทอมจับได้ ผมไม่รู้ด้วยนะ" เพราะเขาไม่เห็นด้วยอยู่แล้วที่จะมานั่งแอบดูคนอื่นแต่เจ้าคนตัวเล็กข้างๆเขาก็ยังบังคับให้อยู่ด้วยห้ามไปไหนนี่สิ

"ไม่หรอกน่า~" เจ้าตัวกูพูดเสียงยี่ยวนแบบปกติกลับไป แต่หารู้ไม่ว่ามีรังสีอัมหิตกำลังแผ่อยู่ด้านหลังเขา

"ช่าย~ไม่หรอก~" ทอมเอื้อมมือมาแตะที่ไหลของโทนี่พร้อมพูดเสียงสดใสที่พาให้หล่อนจิตดีไม่น้อยออกมา

"ใช่มั้ยๆ~เนอะ~.....อะ..เอ่อ..บอกฉันที่สิแคปว่าไม่ใช่..." โทนี่ยังคงพูดด้วยเสียงสนุกแต่พอหันไปหาคนที่นั่งอยู่ที่พื้นห้องครัวทำหน้าเหวอๆปนผวา เขาก็รู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร กัปตันได้แต่พยักหน้ารัวๆแล้วค่อยกระเถิบออกห่าง เอาแล้วไง!!!!แคปพูดไม่ทันขาดคำ งานนี้โทนี่คนนี้ชะตาขาดแน่ๆ

"ใช่~ผมเองนี่แหละคุณโทนี่ สตาร์ก~" ร่างบางกระชากคอเสื้อเจ้าของผมสีน้ำตาลให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากัน เจ้าตัวรีบหันรีหันขวางมองหาเทพคนพี่ แต่เทพสายฟ้าได้แต่นั่งทำหน้าประมาณ 'งานนี้ข้าช่วยเจ้าไม่ได้หรอกสหาย' แล้วงานนี้เขาจะรอดยังไงเนี่ย!! ถึงร่างบางตรงหน้าจะกำลังฉีกยิ้มสดใสแต่ข้างหลังนี่มีรังสีอัมหิตแผ่อยู่ไม่เลิก

"เอ่อ....ทอม..ผมว่าใจเย็นก่อนนะ" สตีฟพยายามห้ามทัพ แน่นอนว่า..ไม่ได้ผล!!

"เงียบก่อนเถอะกัปตัน~หรือนายก็อยากโดนด้วย"

"มะ..ไม่.....ปะ..เป็นไร"

"งั้นก็ไปนั่งกับธอร์ตรงโซฟานะ" กัปตันรีบทำตามอย่างว่าง่าย

"มาเคลียร์กันดีกว่าเนอะ~โทนี่~"

"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!" เสียงโหยหวนดังขึ้นระหว่างร่างบางที่อยู่ในครัว ส่วนพวกตัวสูงทั้งหลายก็ได้แต่นั่งทำหน้าขำปนสงสารต่อไป

--------------------------------------------------

ภายในยานอวากาศที่มีเทคโนโลยีแปลกตาเกินกว่าที่มนุษย์จะเข้าใจได้ พร้อมกับกองกำลังเอเลี่ยนที่เตรียมที่จะออกรบ เพียงแต่รอคำสั่งจากคนๆนึงเท่านั้น

"อีกนานเพียงใดจึงจะถึงโลก"

"ไม่นานเกินรอขอรับ นายท่าน" ลูกน้องตอบผู้เป็นนายด้วยความเคารพ

"หึหึ..ข้ามาทวงคำพูดที่เจ้าได้ให้กับข้าไว้แล้ว'เทพแห่งคำลวง' "

Tbc.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5555555//เสียงหัวเราะชั่วร้าย(เกี่ยว?). ในที่สุดตัวหลักตัวสุดท้ายก็ปรากฎโฉมแล้ว รีตเดอร์ทุกคนก็ลองเดาดูกันนะว่า'นายท่าน'ที่ว่านี่คือใครกันนะ~~~ หลายๆคนอาจจะรู้จักเขาคนนี้กันแล้วก็ได้ ลองเดากันดูนะคร้าบ^^

สุดท้ายก็>> อย่าลืมเม้นหรือโหวต(จะรักมากมายถ้าแชร์ให้เพื่อนๆ>_<~<3) เป็นกำลังใจไรต์กันด้วยนะ ผมจะพยายามให้ถึงที่สุด~