[Fanfic:Thorki] Now is my turn.

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่4: คลี่คลาย

บทที่4: คลี่คลาย

            แม้เวลาจะล่วงเลยไปกว่าหลายชั่วโมงแต่ก็ยังคงมีเสียงชนแก้วดังต่อเนื่องเป็นระยะๆ และแน่นอนว่าหัวโจกยังคงเป็นเศรษฐีหนุ่มที่ตอนนี้มีสภาพเมาแอ้เพราะเล่นดื่มของแรงแบบเพียวๆไปหลายแก้ว ตามมาด้วยนาตาชาและคลินท์ที่ต้องให้ฟิวรี่พากลับไปนอนที่ห้องพัก ส่วนบรูซรายนี้ไม่ได้แตะแอกอฮอล์เลยด้วยเหตุผลที่ว่าเดี๋ยวไม่มีสติแล้วเพื่อนตัวเขียวจะออกมาทักทาย คุณกัปตันไม่ต้องถามว่ายังไงสลบคาที่ไปนานแล้ว เพราะถูกโทนี่ยัดเยียดให้ดื่มไปหลายแก้วเลยทีเดียว  ยิ่งทอมยิ่งไม่ต้องพูดสภาพไม่ต่างจากโทนี่สักนิด แต่ดูเหมือนคนเดียวที่ดื่มแล้วไม่ค่อยเกิดปฏิกิริยาอะไรเลยถ้าจะเป็นธอร์ที่ดื่มเอาๆเหมือนกินน้ำเปล่าแต่ยังเมาแบบกริ่มๆ

"ไหงทำไมคุณไม่เมาเลยละธอร์?" เขาแค่นั่งดูยังเมาแทนเลย

"5555ไม่หลอกสหายถ้าเป็นเหล้าของแอสการ์ดฤทธิ์มันแรงกว่านี้นะ ข้าเลยไม่ค่อยเมานะ"

"อ้อ งี้เองแต่ดูถ้า...." บรูซเว้นช่วงเล็กน้อย ก่อนหันไปมองเจ้านายลูกน้องที่กอดคอกันเมาไม่เลิกแบบไม่รู้จะทำยังไง ทั้งที่ก่อนหน้ายังจะตีกันจนวุ่นวาย

"ดูท่าจะไม่ไหวกันแล้วนะแถมนี่ก็ดึกมากด้วย ข้าว่าวันนี้พอแล้วพาทุกคนไปพักดีกว่านะ"

"อา ผมก็ว่างั้นสตีฟๆยังไหวอยู่ป่าว" คุณหมอสะกิดกัปตันเล็กน้อย

"ข้าว่าปล่อยให้กัปตันอยู่นี่น่าจะดีกว่า ส่วน2คนนี้พาไปห้องข้างบนเถอะ" บรูซพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้สตีฟแล้วเดินไปช่วยพาตัวสองคนที่เมาแอ๋ไปด้านบน

"เรียบร้อย..แฮ่กๆนายหนักว่าที่คิดนะโทนี่" พลางส่งสายตาเคืองๆไปทางร่างที่นอนเมาไม่รู้เรื่อง

"แง่มๆ..อืม~" น่านๆยิ่งเห็นยิ่งอยากไปถวายบาทาเสียจริง

"เรียบร้อยดีมั้ยธอร์" เมื่อเสร็จหน้าที่เขาก็เดินไปที่ห้องของทอม

"อืม ขอบใจเจ้ามาก" 

"ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง งั้นผมขอตัวละไว้เจอกัน"

"ไว้เจอกันสหาย" แม้บทสนทนาจะจบลงแล้วแต่ร่างสูงก็ยังคงอยู่ภายในห้องของร่างบาง

เขาค่อยเอื้อมมือไปปัดปอยผมดำที่มาระหน้าหวานอย่างเบามือ กลัวว่าจะไปรบกวนทำให้เจ้าตัวตื่น พลางจ้องมองร่างที่หลับใหลอย่างรักใคร่และห่วงหาตั้งแต่แรกพบจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง หัวใจของเขาเป็นของเจ้ามานานแล้วตั้งแต่ข้าได้เห็นเจ้าเมื่อครั้งที่พวกเรายังเยาวัย

"หลับฝันดีนะน้องข้า" ธอร์กระซิบแผ่วเบาค่อยผละออกไปอย่างอ้อยอิ่งเสียดาย

"เช่นกัน...พี่ข้า"

"..!!!!?..." คำที่ร่างบางพึมพำขึ้นมาแม้จะแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่กลับก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเขาอย่างชัดเจนทำเอาร่างสูงที่กำลังจะเดินออกไปหันขวับกลับไปทางเตียง หมายความว่ายังไงกัน ทำไมทอมถึงพูดคำนี้ออกมากันเขามีความทรงจำอยู่หรอ?ไม่น่าใช่ จิตใต้สำนึกงั้นรึ? ไม่เข้าใจเสียจริงๆ

---------------------

"นี่โลกิ!!ไปเล่นกันเถอะนะ" เด็กชายตัวน้อยเจ้าของเรือนผมสีทอง กำลังจ้องผู้มีศักดิ์เป็นน้องที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่ในสวนของพระมารดา ซึ่งเป็นที่ที่คนตัวเล็กชอบที่สุด

"ไม่เอาละธอร์ เจ้าไม่เห็นหรอว่าข้ากำลังอ่านหนังสืออยู่นะ" ร่างบางยังคงไม่ละตาสีมรกตจากหนังสือเล่มหนาในมือ

"น่าโลกิ ไปด้วยกันนะๆๆๆ" ธอร์ยังตื๊อไม่เลิกจนโลกิเริ่มรำคาญ

"เฮ้อ! ก็ได้"

"เย้!งั้นไปกัน" ยังไม่ทันร่างบางจะเอื้อนเอ่ยอะไรต่อก็ถูกผู้เป็นพี่คว้ามือแล้วพาออกวิ่งไป

เสียงหัวเราะขบขันของเด็กน้อยสองคนขณะวิ่งเล่นไปทั่วพระราชวังแอสการ์ด แต่เมื่อเวลาผ่านไปเสียงหัวเราะนั้นก็ค่อยๆจางหายไป...

'ข้าจะต้องเก่งขึ้นเพื่อคอยเป็นกำลังให้เจ้าให้ได้ธอร์ ไม่ใช่ต้องคอยให้เจ้ามาปกป้อง ข้าจะไม่ยอมหลบอยู่ด้านหลังของเจ้าอีก' โลกิตั้งใจไว้เช่นนั้นแล้วเริ่มร่ำเรียนศาสตร์เวทมนต์ทุกแขนงตั้งแต่เวทย์พื้นฐานจนถึงเวทย์ชั้นสูง แม้กระทั่งเวทย์ต้องห้ามก็ตาม จนเรียกได้ว่าร่างบางนั้นเป็นจอมเวทย์ที่เก่งกาจชนิดหาตัวจับได้ยาก

'ข้าต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อขึ้นเป็นกษัตริย์ เพื่อปกป้องทุกคนทั้งท่านพ่อ ท่านแม่และโลกิ ข้าจะขอใช้แผ่นหลังนี้คอยปกป้องเจ้าตลอดไป'  ส่วนธอร์ก็ฝึกฝนตนเองอย่างหนัก ให้ตนสามารถใช้ทุกอาวุธได้อย่างคล่องแคล่วและมั่นคงจนได้แผลมาไม่น้อยก็ได้โลกิคอยใช้เวทมนต์ที่ตนเรียนรักษาให้ทุกครั้งไป จนวันหนึ่งโอดินก็มอบค้อนโยเนียร์ให้

.

.

.

.

ทอมที่กำลังจมอยู่ในความฝันที่แสนแปลกประหลาดที่ดูเหมือนเหตุการณ์ที่เค้าเคยผ่านมันมาแล้ว แต่มันกลับดูนานเกินกว่าที่จะนึกออก เขากำลังวิ่งตามเด็กชายคนนึงอยู่ แล้วคนๆนั้นคือใครนะเจ้าของผมสีทองที่ดูอ่อนโยนต่อเค้าเสมอใครกันนะ แล้วที่นี่มันที่ไหนนะเป็นสถานที่ที่ดูน่าหวนคิดถึงเป็นที่ที่มีความอบอุ่นห้อมล้อมไปหมดนะ

'ทำไมละ ทำไมถึงเอื้อมไปไม่ถึงสะที' ทั้งที่เขาเอื้อมมือเพื่อที่จะคว้าแผ่นหลังนั้นไว้ เหมือนกับว่ายิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่มันยิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ 

----------------

ดวงเนตรมรกตค่อยๆปรือขึ้นอย่างอ้อยอิ่งมองไปรอบๆตัวห้อง หือ?นี่ไม่ใช่ห้องนอนที่บ้านเขานิแล้วที่ไหนกัน 

'อรุณสวัสดิ์ครับคุณทอม' เสียงสมองกลดังขึ้นเสมือนเป็นคำตอบให้เขา อ้อ ห้องของเขาที่ตึกสตาร์กนี่เอง

"อือๆโอ้ย~ปวดหัวง่า~~" ร่างบางค่อยๆยันตัวขึ้นแต่ก็แทบอยากล้มตัวลงนอนต่อด้วยอาการเมาค้าง แต่นั่งนิ่งๆสักพักก็ลุกไปอาบน้ำทันทีเพราะเห็นนาฬิกาที่ชี้บอกว่าเป็นเวลา8โมงเช้าแล้ว 

'สายสุดๆเลยนี่หว่า!' เขาคิดไประหว่างอาบน้ำผ่านไปไม่นานร่างของทอมก็ออกมาจากห้องแล้วรีบตรงดิ่งไปปลุกเจ้านายจอมขี้เกียจทันที

"ตื่นได้แล้วโทนี่!!!!!!!!!!เพราะนายเลยฉันเลยตื่นมาปวดหัวเนี่ย!!!" เสียงของร่างบางที่ดังเป็นนาฬิกาปลุกพร้อมกับแรงเขย่าคอเสื้อทำเอาโทนี่รีบลืมตาตื่นทันที

"จะ..ใจเย็นๆนะจ่ะทอมจ๋า~~ฉันตื่นแล้วจ้ะ~"

"เออ ตื่นได้สักที" ร่างบางไม่พูดอะไรต่อแล้วออกจากห้องไป

'ก๊อกๆ'

"เฮ้!ธอร์นายตื่นยัง"

"อืมข้า.....ขอนอนต่ออีกแป๊ปนึง"

"งั้นก็ไปหาข้าวเช้าเองนะ"

"เอ้ยๆข้าตื่นแล้วๆ" ร่างสูงรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงทันที

"ก็ดี ฉันรอข้างล่างนะ"

-----------

"เอานี่ กาแฟกับขนมปังปิ้งนายโทนี่ ส่วนนี่อาหารเช้านายธอร์" ร่างบางยื่นของแต่ละอย่างให้เจ้าตัวอย่างคล่องแคล่ว ก็จะไม่ให้เป็นงั้นได้ไงก็เขาต้องทำแบบนี้ทุกเช้ามาร่วมอาทิตย์กว่าๆแล้ว กิจวัตรประจำวันของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยตั้งแต่ธอร์มาที่โลกแต่ก็ยังไร้วี่แววของโลกิเลยขนาดเป็นหน่วยชิลนะเนี่ย(หาไปก็เปล่าประโยชน์ฮะ ก็นางเล่นอยู่ตรงนี้อะ/ไรต์)

"ขอบใจ ว่าแต่ทอมช่วงนี้นายดูดีขึ้นเยอะนะ ตั้งแต่เริ่มเข้าฤดูหนาวอะ"

"อือ ไม่ค่อยฝันประหลาดๆแล้วละ" จะบอกได้ไงว่าแทบไม่อยากตื่นด้วยซ้ำ เพราะมีเรื่องที่ยังคาใจ

"งั้นก็ดีแล้วละ"

"หือ?ฝันอันใดรึ" เทพสายฟ้าในตอนนี้ใส่ชุดเหมือนมนุษย์โลกทั่วไปเพราะ ชุดนักรบนั่นมันเด่นเกินไปฟิวรี่ว่างั้นนะ

"อ้อ ก่อนหน้านี้ทอมเค้าฝันว่า...." โทนี่ที่กำลังจะเล่าก็ถูกขัด

"หยุดเลยนะ! ถ้านายเล่าฉันจะให้นายทำงานเพิ่มเป็นเท่าตัวเลยคอยดูโทนี่!"

"ทำไมเล่าให้ข้าฟังไม่ได้รึ" ร่างใหญ่พูดด้วยเสียงออดอ้อน

"นายไม่ต้องรู้หรอก มันไม่ได้สำคัญอะไรก็แค่ฝันร้ายที่ทำให้นอนไม่พอแค่นั้น" ก็คนมันไม่อยากให้รู้นี่

"แล้วแต่เจ้าละกัน งั้นข้าไปหาฟิวรี่นะ"

"ฉันไปดะ..."

"อย่ามาหาเรื่องอู้โทนี่!"

"โดนจับได้ซะละ"

"โทนี่!"

"คร้าบๆไปทำงานก็ได้คร้าบ~" 

"งั้นข้าไปละ"

"อา ไว้เจอกันสหาย" ร่างบางกล่าวลา แล้วร่างสูงก็ออกไปพร้อมกับค้อนโยเนียร์คู่ใจ

.

.

.

"โอ้ย~ไมไม่หมดสักทีเนี่ย~"

"ก็นายอยากขี้เกียจเองนะโทนี่"

"ไม่อยากทำแล้วง่า ช่วงนี้ไม่มีอะไรสนุกๆเลย"

"ไม่ต้องมาบ่นเลย อยากให้โลกมันวุ่นวายขนาดนั้นเลยรึไง"

"งะ ก็ได้" โทนี่ยอมเพราะเถียงไม่ได้

'เจ้านายครับ คุณกัปตันมาครับ' เหมือนเสียงสวรรค์ที่มาช่วยคนขี้เกียจจากงานที่เยอะเกิน

"โทนี่ผมว่าจะชวนคุณ...อ้าว!ทอมคุณยังไม่กลับหรอนี่เย็นแล้วไม่ใช่หรอ"

"อือ แต่ว่าจะกลับละ เพราะอยู่งานก็ไม่คืบหน้า" ประโยคสุดท้ายร่างบางหันไปเหน็บโทนี่เต็มๆ แต่มีหรอที่พ่อเศรษฐีเงินล้านจะสนใจ

"เย้!ไม่ต้องทำแล้ว"

"แล้วนายมาทำอะไรหรอสตีฟ"

"อ้อ ผมมาชวนโทนี่ไปกินข้าวนะ"

"แหมๆคืบหน้ากันไปถึงไหนแล้วเนี่ย"

"แหะๆ" กัปตันได้แต่เกาท้ายทอยแก้แขิน

"ฉันไม่อยู่เป็นกขค.ดีกว่า" ใช่ฟังกันไม่ผิดหรอกโทนี่ สตาร์กกับสตีฟ โรเจอร์สองคนนี้กำลังดูๆใจกันอยู่นั่นแหละ เขาหวังอย่างยิ่งว่ากัปตันจะทำให้เจ้านายจอมขี้เกียจมีระเบียบมากกว่านี้

"ทอม!!" โทนี่เริ่มหน้าแดง

"หืม~อะไรหรอ ฉันกลับละเจอกันพรุ่งนี้" ทอมทำเสียงยียวนกลับ

"เอ้อ นี่สตีฟ"

"ครับ?"

"ช่วยกำราบเจ้ากระรอกบินตัวนี้ให้อยู่หมัดสักทีสิ"

"ทอม!!!!!!!!!!!"

"555555ฉันไปละ" แหมนานๆทีขอเอาคืนบ้างเถอะ กวนคนอื่นไว้เยอะดีนัก

'ถึงชั้นล่างแล้วครับ โชดดีนะครับคุณทอม'

"อา ขอบใจจาร์วิส"

"อ้าว ทอมเจ้ากำลังจะกลับรึ" ร่างบางถูกร่างสูงของเทพสายฟ้าทักขึ้นขณะกำลังออกจากประตู

"ใช่ ทำไมหรอ" 

"ขอข้าเดินไปส่งเจ้าได้มั้ย"

"หือ?ไม่ต้องหรอก" ร่างบางรีบโบกมือปฏิเสธ

"เถอะนะ" ตัวก็เท่าหมีแต่มาทำตาอ้อนเป็นลูกหมานี่มันเหมาะกันตรงไหนเนี่ย แต่ทำเอาปฏิเสธไม่ลงเลย

"กะ ก็ได้" ร่างบางที่หน้าเริ่มแดงรีบหันหลังเดินนำไปทันที ทำเอาคนอาสาไปส่งต้องคว้ามือเอาไว้ จากที่หน้าแดงอยู่แล้วก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีก

"เดี๋ยว รอข้าด้วยสิ"

"อื้อ รอแล้วก็ปล่อยมือสิ"

"ไม่เอาละ เดี๋ยวเจ้าเดินหนีข้าไปอีก"

"ไม่หนีหรอกน่า" ร่างบางก้มหน้าบ่นงุบงิบ ซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าว ทั้งสองเดินมาเรื่อยโดยต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรจนมาถึงบ้านของทอม

"อะ ถึงละนี่แหละบ้านฉัน"

"งั้นข้ากลับละ...หือ?" ร่างสูงผละมือออกจากมือของร่างบางเตรียมที่จะหันหลังกลับ ก็รู้สึกถึงแรงรั้งที่มือของตน

"เอ่อ..ขะ..เข้ามากินข้าวด้วยกันก่อนมั้ย" ถึงแม้ร่างบางจะเบือนหน้าไปอีกทางแต่ร่างสูงก็เห็นได้ชัดเลยว่าคนตัวเล็กกว่ากำลังหน้าแดงไม่ว่าจะเพราะอากาศที่หนาวเย็นหรือเพราะเขินกันแน่ แต่มันก็ทำให้เขาตอบแบบไม่ต้องคิดเลย

"ได้รึ"

"อื้อ"

"งั้น คงต้องรบกวนด้วย"

.

.

.

"ผมกลับมาแล้วคร้าบ~~"

"วันนี้กลับช้านะจ๊ะ" วันนี้ฟริก้าเป็นคนออกมารับลูกชายเอง 

"ขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แล้วนี่พาใครมาด้วยหรอจ๊ะ?....!!!!.." นางลูบหัวบุตรชายอย่างเคยแต่เมื่อเงยหน้าไปมองแขกผู้มาเยือนที่มองตนอยู่แล้วด้วยสีหน้าตะลึง นางก็ต้องตกใจเมื่อแขกที่ว่ากลับเป็นลูกชายแท้ๆของนางอีกคนนั่นเอง'ธอร์'นางได้แต่พึมพำอยู่ในใจเท่านั้น

'อย่าเพิ่งพูดอันใดไปนะธอร์' ฟริก้าขยับปากพูดแบบไรเสียงกับธอร์ ร่างสูงพยักหน้าอย่างเข้าใจ 

"เอ่อ..." ร่างบางไม่รู้จะตอบผู้เป็นแม่อย่างไร

"ข้านามว่าธอร์ โอดินซัน ข้าลงมาที่โลกเพื่อหาน้องชายของข้า ส่วนท่านคงจะเป็นแม่ของทอมใช่หรือไม่"

"ฟริก้าจ้ะ แต่จะเรียกว่าแม่เหมือนทอมก็ได้จ่ะ" 

"วันนี้แม่ทำอะไรให้ผมกินหรอ"

"สเต็กจ้ะ"

"น่ากินจัง~"

"งั้นไปกินกันเถอะจ่ะ" นางไม่ลืมที่จะหันไปพูดกับอีกคน

.

.

.

.

"ต้องขอบคุณสำหรับอาหารนะขอรับ ท่านแม่"

"ได้ยินแบบนี้ก็ชื่นใจจ่ะ"

"ผมขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ ธอร์อยู่เป็นเพื่อนคุยกับแม่ก่อนก็ได้นะ"

"จ่ะ นั่นสิอยู่เป็นเพื่อนคุยกับแม่ก่อนสิ"

"ข้าไม่ได้รีบไปไหนอยู่แล้วขอรับ"

"อื้อ ดีแล้วแม่จะได้ไม่เหงา" แล้วร่างบางก็ออกจากห้องนั่งเล่นไป

"เกรซ ไปพักเถอะจ่ะเดี๋ยวฉันดูแลเขาเอง"

"ค่ะคุณนาย" เมื่อไร้คนที่จะคอยขัดจังหวะทั้งสองก็หันหน้ามาหากันพร้อมที่จะพูดในสิ่งที่ตนคาใจ

"...."

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้างธอร์" ฟริก้าเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน

"ข้าสบายดี ท่านแม่ละอยู่ที่นี่ลำบากหรือไม่"

"ไม่เลยจ่ะ"

"เอ่อ.."

"เจ้ามีอะไรจะถามข้ามากมายเลยไม่ใช่รึ"

"มันก็ใช่อยู่ แต่ข้าไม่รู้จักเริ่มจากตรงไหนดี"

"งั้นก็ค่อยๆนึกมาทีละข้อสิ"

"ทำไม โลกิยังอยู่ตรงนี้ละ"

"เพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่โลกิจะตาย"

"แล้วตอนนี้เขายังเป็นเทพอยู่หรือไม่"

"มิเปลี่ยนแปลง แม้แต่สายเลือดของชาวโยทันไฮมล์ก็ยังไม่สูญเสียไป ความสามารถทุกอย่างก็ด้วยแค่ยังจำเรื่อฃอันใดไม่ได้"

"แล้วนี่ร่างคือร่างเดิมของเขาจริงๆ"

"ใช่"

"แล้วทำไมท่าน ถึงยังอยู่ที่นี่ละข้าเห็นท่านสิ้นลมไป..ตะ...ต่อหน้าข้า ข้า..ข้า..ข้ามั่นใจ"

"ธอร์ ข้าไม่เคยจากพวกเจ้าไปเพียงแต่ร่างของข้าไม่อาจอยู่ในภพนี้ได้อีกแล้ว แม้ตอนนี้เจ้าจะยังสามารถสัมผัสข้าได้แต่อีกไม่นานร่างกายนี้ก็จะค่อยๆสลายไป เพราะเวทย์มนต์ข้าเริ่มจะอ่อนแรงลงเต็มทีแล้ว"

"แล้วเมื่อใดกันที่เขาจะได้ความทรงจำกลับมากัน ไม่มีวิธีเลยรึ"

"เมื่อถึงเวลามันจะกลับมาเองธอร์ แต่คงอีกไม่นานหรอก"

"แน่ใจได้อย่างไรกัน"

"ธอร์ในบางคราที่เจ้าลืมบางสิ่งไป เมื่อเจ้าเห็นมันอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง เจ้าจะไม่นึกเอะใจถึงมันเลยรึ"

"...."

"ถ้าเจ้าเข้าใจแล้วก็จงให้เวลากับน้องเจ้าหน่อยเถิด" ร่างสูงเริ่มเอามือกุมขมับ

"..."

"ธอร์...แม่ขอร้องเจ้าอย่างนึงได้รึเปล่าถ้าโลกิได้ความทรงจำกลับมาแล้ว จงอย่าได้ปล่อยเขาไว้คนเดียวอีก"

"แน่นอน ข้าสาบาน" ร่างสูงตอบกลับมาอย่างหนักแน่น

"กลับไปพักเถิด บุตรแห่งข้า" ฟริก้าลุกจากโซฟาแล้วเดินมากอดลูกชายของนางพลางลูบหัว ส่วนร่างสูงก็กอดตอบแม้ตนจะนั่งอยู่ก็ตาม

"ข้าจะมาพบกับท่านอีกมั้ย ท่านแม่"

"ทุกเมื่อ หากข้ายังอยู่เมื่อใดที่เจ้าทุกข์ใจก็มาได้ แม่รักเจ้านะธอร์"

"ข้าก็รักเช่นกันท่านแม่" 

"นี่ก็ดึกแล้ว กลับไปเถิด" ร่างสูงพยักหน้าแล้วลุกขึ้น โดยมีฟริก้าเดินนำไปที่ประตู

"อ้าว จะกลับแล้วหรอ" ร่างบางในสภาพชุดนอนเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขายาวสีเขียวเข้มที่เพิ่งลงมาเอ่ยถามขึ้น

"ใช่ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"อื้อ เจอกัน" ร่างบางโบกมือลา

"ฝันดีนะทอม ท่านด้วย"

"จ่ะ" ฟริก้าส่งยิ้มอ่อนโยนกลับไปให้

"อะ อื้อ!นายก็ฝันดีนะ" ร่างบางรู้สึกได้เลยว่าหน้าเขาตอนนี้ต้องกำลังแดงอยู่แน่ๆ

"วันหลังแวะมาทานข้าวด้วยกันอีกก็ได้นะจ่ะ"

"ข้าไม่พลาดแน่นอน"

'ปึง' ถึงเสียงปิดประตูจะดังขึ้นแต่ไม่ทำให้ร่างบางตื่นจากภวังค์สักนิด

"แล้วนั่นเราเป็นอะไรฮึ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว"

"ผะ ผมป่าวยิ้ม"

"จ้าไม่ยิ้มๆ" แต่เขินหน้าแดงจนตัวแทบบิดเป็นเกรียวแค่นั้นเอง

"ไปนอนเถอะจ่ะ ดึกแล้ว"

"ครับ ฝันดีคร้าบ~"

"จ้า"

TBC......

ก็จบกันไปอีกหนึ่งตอนนะครับ ตอนนี้ก็มาคลายทุกปมที่หลายๆคนอาจจะสงสัยกันนะคร้าบ ผมจะมาต่อเมื่อมีคนมาเม้นอีกนะ~(เกี่ยว?)

Talk talk:: 

To. คุณRabbit : ขอบคุณมากคร้าบที่บอก เพราะตอนที่ลงตอนนี้ผลกำลังเบลอๆ และอยากอยากจะบอกว่า.......เก๋าขอโต้ด~อย่าโกรธเก๋าเลยนะ~เก๋าผิดไปแล้วTYT อยากให้ผมทำไรไถ่โทษบอกได้เลยคร้าบ ถ้าผมทำได้นะ;-;

To. Pay_ston: ใช่ม้าๆ~

To.คุณPiyacha: แหม~จายเยนๆสิคร้าบ ก็อยากจะลงให้ยาวๆแหละคร้าบแต่ติดที่ว่า...ผมตันมานานมากกกก กำลังพยายามแต่งต่ออยู่คร้าบTT