[Fanfic:Thorki] Now is my turn.

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่2: อยู่ใกล้แค่เอื้อม

บทที่2: อยู่ใกล้แค่เอื้อม









เปรี้ยง!!




เมื่อเสียงสายฟ้าที่ดังสนั่นไปทั่ว ก็ปรากฎร่างสูงใหญ่ของเทพสายฟ้าบนดาดฟ้าตึกของอเวนเจอร์

"ถึงจะนานไปเสียหน่อย แต่ข้าจะหาเจ้าให้พบเอง" ร่างสูงพึมพัมกับตนเอง พร้อมกับการมาถึงของเหล่าฮีโร่

"ไงธอร์! คุณเป็นไงมั้งไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ" ฟิวรี่หัวหน้าหน่วยชิลเอ่ยทักเป็นคนแรก

"ข้าสบายดี แล้วเจ้าละ"

"ผมสบายดี"

"ไงธอร์" นาตาชาก็เดินมาสมทบพร้อมคลินท์บรูซและกัปตันอเมริกา

"ไงนาตาชา ดีใจที่ได้เจอพวกเจ้าอีกนะสหายข้า ฝากทักทายมนุษย์ตัวเขียวด้วยนะ แล้วมนุษย์กระป๋องโทนี่ สตาร์กละ" ร่างสูงเอ่ยถามถึงบุคคลที่หายไป

"โหย~มานินทาอะไรคนอื่นในระยะเผาขน นะพ่อขุนค้อน" พูดถึงเจ้าตัวก็โผล่มาพร้อมกับเสียงกวนอวัยวะเบื้องล่าง ในชุดหุ่นยนต์เต็มยศเพราะเจ้าตัวรีบบินมาหาเพื่อน

"เป็นเช่นไรบ้างโทนี่ สตาร์ก" ร่างสูงหันไปหาบุคคลที่ตนถามหา

"ก็เรื่อยๆอะนะ เลิกกับแฟนเลยต้องหาเลขาใหม่ แถมได้เลขาคนใหม่ที่สวยสุดๆเลยละ" โทนี่ตอบ แต่ตอนพูดถึงเลขานี่ยังกับพ่ออวดลูกไม่มีผิด จนทำเอาเหล่าฮีโร่ทำหน้าระอาไปตามๆกันเพราะพวกเขาต้องทนฟังแบบนี้มาล้านครั้งแล้ว

"หรอๆ ข้าละอยากเห็นหน้าขึ้นมาจริงๆ ว่าสวยขนาดไหนกัน" แต่ดูเหมือนว่าเทพสายฟ้าจะต่างออกไป

"ได้อยู่แล้ว วันนี้ไปปาร์ตี้ที่ตึกของฉันกันเถอะ!เดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก" โทนี่ดูร่าเริงขึ้นมาทันที่ ได้โอกาสหาเรื่องจัดปาร์ตี้แล้ว ขณะที่ในใจของเศรษฐีหนุ่มกำลังระริ้กระรี้ ก็ถูกเสียงนึงดักคอขึ้น ทั้งที่เจ้าของเสียงที่ตอนแรกว่าจะลากมาด้วยกลับปฏิเสธ เขาเลยบินมาคนเดียวแทนที่จะขับรถมา

'หยุดความคิดของนายไปเดี๋ยวนี้โทนี่! งานพะเนินขนาดนี้ยังจะมาหาเรื่องอู้งานอีกนะ!!' เสียงปริศนาดังขึ้นจากชุดเกราะทันที

"งะ! น่าๆทอมฉันอยากพักบ้างง่า" ทุกคนในที่นี้รู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียงของใคร อีกอย่างไม่ใช่เสียงจาร์วิสแน่ๆ เพราะถ้าเป็นเจ้าสมองกลมีหรอที่จะแหลมแถมเล็กได้ขนาดนี้

'ไม่ต้องมาหาข้ออ้างหนีงานเลยนะโทนี่ แต่ถ้าวันนี้ทำงานเสร็จพรุ่งนี้จะทำไรก็ไม่ว่า' จากประโยคแรกที่ดูตัดความเป็นไปได้สุดใจจนคอตก แต่ประโยคหลังทำให้เขาดีใจลิงโลดขึ้นทันที

"ได้ๆๆๆๆๆฉันจะกลับไปทำงานเดี๋ยวนี้ งั้นฉันไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้ตอนทุ่มครึ่งที่ชั้นบนสุดตึกฉันนะ" ว่าจบเจ้าตัวก็บินกลับไปที่ตึกทันที

"ได้ๆ" ฟิวรี่ดูจะเป็นคนเดียวที่มีสติมากที่สุดตอบ ส่วนคนอื่นๆตามอารมณ์กับการที่จะมาก็มาจะไปก็ไปของพ่อเศษรฐีหนุ่มไม่ทัน แต่คนที่ดูจะไม่เข้าใจโทนี่ สตาร์กเป็นพิเศษคงจะเป็นเขา

"เอ่อ...คือ..ข้างง" เทพสายฟ้าเอ่ยอย่างสงสัย

"เสียงที่คุณได้ยินเมื่อกี้นั่นแหละคือเลขาเขา ส่วนโทนี่เขาชวนเราไปสังสรรค์พรุ่งนี้นะ" กัปตันอธิบาย

"อ้อ ข้าเข้าใจแล้ว"

"แล้วคุณลงมาที่โลกทำไมหรอ มีเรื่องให้ช่วยอะไรเปล่า" บรูซถามขึ้น ทุกคนต่างก็พยักหน้าซึ่งเป็นคำถามที่ทุกคนเองก็อยากรู้

"ข้ามาตามหาน้องข้า" จากท่าที่ขี้เล่นเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที

"ไหนว่าน้องคุณตายไปแล้วไง" นาตาชาถามขึ้น

"ใช่ แค่จากร่างเดิม ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ที่มิดการ์ด แต่คงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเมื่อก่อน"

"ไหงเป็นงั้นได้นะ" บรูซงงกับเรื่องที่ดูเป็นไปไม่ได้สักนิด

"ได้สิ ท่าเป็นเวทมนต์ของมารดาแห่งสรรพสิ่งนะ" คำพูดที่ทำเอาทุกคนตะลึงไปพอๆกัน เพราะได้ข่าวว่านางก็สิ้นไปแล้วเช่นกัน นี่นะหรอความห่วงของผู้เป็นแม่ที่มีต่อลูก ช่างแข็งแกร่งและแรงกล้านัก

"..!!?..แล้วคุณมั่นใจได้ยังไงว่าน้องคุณอยู่ที่ดาวนี้" คลินท์ออกปากถามอย่างวิเคราะห์

"ก็เพราะ มารดาข้าเองนี่แหละที่เป็นคนบอก" ธอร์กล่าวนิ่งเรียบ

"งั้นคุณคงต้องการให้พวกเราช่วยสินะ แต่มันคงใช้เวลาไม่น้อยเลยทีเดียวนะ กับการหาคนหนึ่งจากหลายร้อยล้านคน" ฟิวรี่พูด

"ใช่ แต่ถึงนานเพียงใดก็คุ้มที่จะทำ เพราะข้าปล่อยให้โลกิรอข้ามานานเกินพอแล้ว" ธอร์พูดยิ้มๆ หลายคนในที่นี้มองได้ไม่ยากเลยว่าเจ้าตัวนะรักคนๆนี้มากขนาดไหน

"งั้นระหว่างนี้คุณไปพักที่ตึกของสตาร์กก่อนละกัน พอดีตึกนี้ไม่มีที่พักนะ แต่อยู่ที่นี่จนกว่าจะเย็นก่อนก็ได้นะ จะได้ไม่ไปกวนคนขี้เกียจทำงาน" ฟิวรี่อธิบาย

"ขอบคุณมากเลยนะ สหายข้า"

"เป็นเพื่อนกันช่วยแค่นี้ไม่มีปัญหาหรอกครับ" กัปตันเดินมาตบไหล่ร่างสูงเบาๆ


------------------



ทางด้านสตาร์กทาวเวอร์








"ฉันกลับมาทำงานแล้ว ทอมจ๋า~~" เสียงอ้อนที่ฟังดูน่าขนลุก ดังขึ้นทันที่เมื่อร่างของโทนี่กลับมาถึงตึกของตน

"อือๆไปทำงานไป๊ ฉันขอไปนอนสัก3 ชั่วโมงก่อนนะ เมื่อคืนฝันเหมือนเดิมอีกแล้วนะ " ทอมพูดอย่างเบื่อหน่าย

"ได้จ้า~ฝันดีนะ" โทนี่รื่นเริงเดินเข้าห้องทำงานไป เพื่อพรุ่งนี้จะได้จัดปาร์ตี้ให้เต็มเหนี่ยว ซึ่งเขาไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เลขาคนสวยของเขาจะขอไปนอนที่ห้องซึ่งอยู่ด้านบนที่เขายกให้ทอมไปห้องนึงที่อยู่ด้านในสุด เพื่อเจ้าตัวมีอะไรก็มาได้

"อาๆ ทำงานให้เสร็จไม่งั้นพรุ่งนี้อย่าหวังว่าจะได้ปาร์ตี้นะ" ร่างบางไม่วายหันมาย้ำก่อนจะเดินขึ้นไป

"คร้าบ~คุณแม่" โทนี่ขานเสียงใส

"เหอะ" ทำเอาร่างบางหมั่นไส้ไม่ได้ แล้วหันหลังขึ้นไปชั้นบน


"จาวิส ปลุกชั้นด้วยหลังจากผ่านไป3ชั่วโมง"

'ครับ คุณทอม'

------------

หลังจากร่างบางของทอมขึ้นไปนอนก็กลับลงมาทำงานต่อจนถึงเวลาเย็น งานของโทนี่ก็เหลือไม่เยอะมาก

"โทนี่ พรุ่งนี้ค่อยทำต่อก็ได้เหลือไม่เยอะแล้ว วันนี้ฉันนัดแม่ไว้ด้วย"

"หรอ งั้นนายกลับเลยก็ได้......เหนื่อยจัง~" เศรษฐีหนุ่มปิดเอกสารในมืออย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปนอนอยู่ที่โซฟาซุกหน้าลงกับหมอนบ่นงุ้งงิ้ง เห็นได้ชัดว่าเขาก็ยังขี้เกียจอยู่ดี

"ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ โทนี่ตื่นมาแต่เช้าด้วย" เจ้าตัวหยิบเสื้อโค้ดสีน้ำตาลมาไว้ในมือเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ก่อนหน้านั้นโทนี่ก็  เรียกเขาไว้ก่อน

"นี่ ทอมพรุ่งนี้นายว่างป่าว มีคนที่อยากแนะนำให้รู้จักอะ" เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นจากหมอน

"อืม...ก็ไม่ทำไมอะ แต่อยู่ไม่เกิน3ทุ่มครึ่งนะ"

"แจ่มเลยละ เจอกันพรุ่งนี้"

"บายโทนี่" เจ้าตัวเดินตรงไปที่ลิฟท์ก่อนจะหันมาพูด

"บายทอม" แต่ก็กลับเอาหน้าไปซุกหมอนดังเดิม

'เจอกันพรุ่งนี้ครับคุณทอม เดินทางปลอดภัยครับ'

"ขอบคุณจาวิส"

แต่เหมือนฟ้าจะไม่เห็นใจเขาสักนิด พอประตูลิฟท์ปิดลง ก็มีสิ่งก่อกวนถัดมามาเยือน

'เจ้านายครับ กำลังมีคนมุ่งมาทางนี้ครับ' ระบบสมองกลเตือนขึ้น

"หา!?ใครเนี่ย!คนจะนอน" คนขี้เกียจลุกขึ้นนั่งโวยวาย

"ข้าเองละ สหาย" แล้วก็ปรากฎร่างของเทพสายฟ้าที่ระเบียงกระจกพร้อมกับผลักประตูกระจกเข้ามาด้านในตึก

"อ้าว ว่าไงธอร์มีไร" พอรู้ว่าใครโทนี่ก็กลับลงไปนอนท่าเดิม

"ฟิวรี่บอกข้ามาพักที่นี่นะ" คนถูกถามอธิบาย

"เชิญห้องด้านบนเลยครับท่าน ยังเหลือห้องอยู่ขี้เกียจเตรียมห้องใหม่ตอนนี้เหนื่อย จาวิสบอกธอร์ด้วยว่าห้องไหน เดี๋ยวไปผิดห้อง เจ้าของห้องได้วีนแตกแน่" โทนี่ตอบอย่างเกียจคร้าน

'ครับเจ้านาย'

"หือ?เจ้าของห้องที่ว่านี่ใครกันรึ แฟนเจ้า?" เทพสายฟ้างุนงง

'เปล่าหรอกครับ ห้องของคุณทอมที่เป็นเลขานะครับ' จาวิสตอบอย่างสุภาพ

"ส่วนแฟนฉันนะตั้งแต่เลิกกันไป เจ้าหล่อนก็ย้ายของทุกอย่างออกไปจนหมดละ" โทนี่เสริม

"อ้อ"

'ห้องของคุณอยู่ตรงกลางนะครับ และกรุณาอย่าไปรบกวนห้องที่อยู่ด้านในสุดนะครับ'

"ห้องของคนที่ชื่อทอมรึ"

'ใช่ครับ แต่เจ้าตัวได้กลับไปแล้ว ก่อนที่คุณจะมาสักครู่'

"รึ" ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากรู้เหลือเกินว่า'ทอม'คนนี้คือใครกัน ตั้งแต่ได้ยินเสียงตอนที่เจอโทนี่แล้ว มันคุ้นและรู้สึกโหยหามากขนาดนี้

"งั้นข้าขอขึ้นไปพัก ก่อนนะสหาย"

"อาๆบาย เจอกัน" เจ้าตัวก็โบกมือให้แต่ยังอยู่ท่าเดิม เขาอยากพักจะตายแล้วยังจะมีคนมาขัดได้เรื่อยๆเลยสิน่า คงไม่มีใครมาอีกหรอกนะ แล้วความคิดก็พาซวยจนได้ไง..

'เจ้านายครับ กัปตันมาหาครับ' พร้อมกับประตูลิฟท์ที่เปิดออก

"โว้ย!ไม่นอนแล้วก็ได้วะ มีไรว่ามาเลย" ร่างบางของโทนี่กระเด้งตัวขึ้นนั่งกอดอกหันไปประจันหน้ากับร่างใหญ่ที่เพิ่งมาถึงอย่างอารมณ์เสีย

"เอ่อ...คุณกำลังพักผ่อนหรอผมไม่รู้" สีหน้าที่แสดงถึงความรู้สึกผิดเหมือนเวลาสุนัขถูกเจ้าของดุ ทำให้ความโกรธของคนขี้เกียจเบาบางลง

"ก็ใช่ แต่นายมีอะไรละ"

"ผมว่าจะมาชวนไปกินข้าวนะ"

"แต่ฉันเหนื่อยแล้วอะ โดนทอมบังคับทำงานทั้งวันแล้วเนี่ย"

"หรอ.." คุณกัปตันถึงขั้นหงอย ทำเอาคนพูดเลิกลั่กพูดต่ออย่างลนลาน

"ตะ แต่เห็นกับที่นายมาชวน ฉันจะไปด้วยก็ได้"

"จริงหรอ!งั้นไปกันเถอะ" พูดจบก็'ลาก'เจ้าตัวไปทันที

"เฮ้ยๆ!!ใจเย็นๆก็ได้แคป ร้านมันไม่หนีนายไปไหนหลอกน่า" ร่างสูงไม่ได้หันมาสนใจกับคำพูดของร่างเล็กเท่าไหรนัก เพราะเจ้าตวกำลังดีใจจนยิ้มไม่หุบแล้วลืมสิ่งรอบข้างไปเสียหมด

'ทานอาหารให้อร่อยนะครับ' สมองกลกล่าวกวนๆ

"เงียบไปซะจาวิส!"


--------------------




Tom's Part :







"เฮ้อ เหนื่อยเป็นบ้าเลย" ผมละอยากกลับบ้านมากกกก จริงๆไม่อยากมาด้วยซ้ำเพราะต้องฝันแบบนั้นทุกคืน ก็ไม่มีอาามณ์จะมาทำงานสักนิดแถมต้องมาบ่นโทนี่จนที่ผมจะกลายเป็นแม่มันจริงๆแล้วเนี่ย ตลอด5ปีขี้เกียจยังไงก็ขี้เกียจอย่างนั้น บ่นเท่าไหรก็ไม่เคยเปลี่ยนโดนเฉพาะวิธีกวนเบื้องล่างคนที่ดูจะมากขึ้นทุกวัน

บ้านของผมอยู่ไม่ไกลจากตึกของจอมกวนประสาทมากนักเดินแค่15นาทีก็ถึงแล้ว ผมเลยเลือกที่จะเดินไปเอา ยกเว้นวันไหนตื่นสายค่อยเรียกแท็กซี่ แต่ช่วงนี้อย่างหวังว่าจะได้แอ้มตังของ'ทอม ฮิดเดิลสตัน' หนุ่มหล่อผิวขาว แม่สวยแถมทำอาหารอร่อยคนนี้หรอก เพราะฝันบ้าๆนั้นมันหลอกหลอนกันแบบ 'Non-stop' จนสะดุ้งตื่นทุกเช้าทำเอาไม่อยากนอนตอนกลางคืนเลย จะบ้าตายสุดๆ


แอ้ด~


ไม่ต้องงงว่าเสียงประตูบ้านร้างที่ไหนหรอก ประตูรั้วบ้านผมเองยังไม่ได้เอาน้ำมันมาหยอดเลยยังส่งเสียงอย่างนี้ พอเปิดประตูบ้านก็ได้ยินเสียงของแม่ดังมาจากทางห้องครัวทันที

"กลับมาแล้วหรอทอม" พร้อมกับมีแม่บ้านวัยกลางคนคนนึงเดินมารับเสื้อโค้ดไปแขวนไว้

"กลับมาแล้วคร้าบ~~ ขอบคุณครับเรเชล" ผมขานตอบแม่ไปก่อนจะหันมาขอบคุณ

"ค่ะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณชาย" เธอก็ส่งยิ้มมาให้

"ครับ แม่อยู่ในครัวใช่มั้ย" ผมถามเพื่อความแน่ใจ

"ใช่ค่ะ" เมื่อเธอยืนยันผมก็เดินตรงไปที่ครัวทันที

"วันนี้ทำอะไรให้ผมกินหรอคร้าบ~~" ผมเดินเข้าไปกอดคนที่ยืนทำอาหารอยู่

"สตูไก่จ้ะ" แม่หันมาลูบหัวผมก่อนจะกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

"หอมจัง~"

"จ้า ไปหาชามมาให้แม่เร็ว จะเสร็จแล้ว"

"ครับผม" ผมไปกินข้าวฝีมือคุณแม่สุดที่รักก่อนนะครับ

-------

ระหว่างกำลังล้างจาน


"แม่ครับ พรุ่งนี้ผมจะกลับดึกหน่อยนะครับ" ทอมเอ่ยขึ้น ขณะที่มือยังล้างจานอยู่

"หือ? ทำไมละ" คุณนายฟริก้าที่กำลังดื่มชาวางแก้วลงแล้วถามขึ้น

"โทนี่เขาจะจัดปาร์ตี้ครับ เห็นว่าเพื่อนฮีโร่เขาที่มาจาก'แอสการ์ด'มาเลยจะเลี้ยงต้อนรับ" ทอมอธิบาย

"..!!..หรอจ่ะ จะค้างที่ตึกเลยก็ได้นะ แต่ถ้ากลับบ้านตอนดึกให้ใครมาส่งนะลูกอย่าเดินกลับเอง" ฟริก้าตกใจไม่ใช่น้อยแต่ก็รีบเปลี่ยนสีหน้ากลับมาอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้บุตรของนางรู้ นางดีใจเหลือเกินที่ในที่สุดธอร์ก็รู้เสียที ร่างบางที่ยืนหลังให้ไม่ได้รู้ถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เพราะยืนหันหลังให้ฟริก้าอยู่ ก็ยังคงพูดต่อ

"กลับบ้านนี่ละครับ ผมไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียว" ทอมหันตัวมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามแม่ของตนเพราะล้างจานเสร็จแล้ว

"แหม แม่ไม่ใช่คนขี้เหงาแบบลูกนะจ๊ะ อีกอย่างใช่ว่าแม่อยู่คนเดียวสักหน่อยเกรซ เรเชลกับคาร่าก็อยู่ด้วยนะจ๊ะ"

"คร้าบ~แต่ผมอยากอยู่กับแม่มากกว่านี่" ทอมพูดออดอ้อน

"หัดมีสังคมกับคนอื่นเพิ่มบ้างสิจ๊ะ โทนี่เขามีคนที่จะแนะนำให้ลูกรู้จักไม่ใช่หรอจ๊ะ"

"ใช่ครับ"

"งั้นวันนี้รีบไปนอนเถอะจ้ะ ช่วงนี้ดูเหนื่อยๆ นานๆทีไปสังสรรค์กับเพื่อนบ้างก็ได้นะลูก" ฟริก้าส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

"งั้นฝันดีครับ เจอกันพรุ่งนี้เช้า แม่เองก็อย่างนอนดึกมากนะครับเดี๋ยวไม่สวยผมไม่รู้ด้วยนะ" ทอมเดินไปหอมแก้มผู้เป็นแม่ แล้วเดินออกไปจากห้องครัว

"จ้า~"

พอเห็นลูกชายของตนเดินออกไปก็ลุกจากโต๊ะกินข้าวแล้วเดินออกไปที่สวน

"ไฮดัลม์ เจ้าชายของเจ้าลงมาที่นี่แล้วรึ" อยู่ๆนางก็เงยหน้าขึ้นพูดกับฟากฟ้าทั้งที่ไม่มีสิ่งใดอยู่ตรงนั้น แต่นางรู้ดีว่ามีผู้ที่คอยเฝ้าดูนางและโลกิมาตลอด

'ใช่แล้ว มารดาแห่งสรรพสิ่ง' การถามที่ดูเลื่อนลอยกลับมีคำตอบจากนายทวารแห่งแอสการ์ด

"เช่นนั้นรึ แล้วทุกคนเป็นอย่างไรบ้างละ"

'ทุกคนล้วนสบายดี แต่โอดินยังคงเศร้าเรื่องที่ท่านทั้งสองล้วงลับไป แต่อีกไม่นานคงไม่ต้องเศร้าแล้ว'

"ข้าเองก็คิดเช่นเดียวกับเจ้า ดีแล้วที่ธอร์ลงมายังมิดการ์ดเสียที พลังเวทย์ของข้าเองก็ลดลงทุกทิวาราตรีแล้ว"

'แล้วท่านกับโลกิเป็นอย่างไรบ้างกับชีวิตในตอนนี้'

"สงบเป็นปกติดี"

'หวังว่าข้าจะได้มีโอกาสพบท่านกันอีกครา'

"เช่นกันไฮดัลม์"

--------

"เจ้าอยู่หนใดกันโลกิ อีกนานมั้ยกว่าข้าจักหาเจ้าเจอ" ร่างสูงใหญ่ของธอร์เหม่อมองเพดานห้องพักพลางพึมพำพูดกับตนเอง

ร่างสูงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไประเบียงด้านนอกสูดอากาศ

"เฮ้อ....ได้โปรดเถอะข้าอยากพบเจ้าเหลือเกิน..." เงยหน้ามองฟากที่มืดมิดประดับด้วยดวงดารากระจิ้ดริดนั้นดูบางตาเหลือเกินเมื่อเทียบกับท้องฟ้าในแอสการ์ด เมืองที่ระยิบระยับไปด้วยแสงจากสิ่งต่างๆดูวุ่นวายทั้งที่ราตรีได้เดินทางมากว่าค่อนคืนแต่ชาวเมืองกับไม่มีท่าทีจะสงบลง ช่างเป็นดาวที่ไม่เงียบเหงาซะเหลือเกิน เขาคิดเช่นนั้น

แล้วร่างของธอร์ก็หายกลับเข้าไปในตัวตึก เพื่อเข้าสู่ห้วงนิทราเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดกับการข้ามผ่านราตรีอันแสนเจ็บปวดทรมานกับการสูญเสียผู้เป็นที่รัก

"หวังว่าคืนนี้เจ้าจะหลับฝันดีนะ ดวงใจข้า.." คำพูดได้ลอยละล่องไปตามสายลม แต่หาได้รู้ไม่ว่าคำพูดของตนได้ส่งไปถึงผู้ที่ต้องการจะให้ได้ยินไปให้เรียบร้อย

----------

ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทกำลังกระสับกระส่ายกับฝันร้ายที่มาหลอกหลอนอีกคราเช่นทุกราตรีตั้งแต่ลงมายังมิดการ์ด แต่กลับมีบางสิ่งที่เหมือนมาปลอบประโลมเจ้าตัว

'หวังว่าคืนนี้เจ้าจะหลับฝันดีนะ ดวงใจข้า..' เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่กลับดังก้องอยู่ในโสตประสาทของผู้ได้ยินยิ่งนัก ทั้งอบอุ่นและเป็นเสียงที่ถวิลหามาเนินนาน

จากที่กระสับกระส่ายจากฝันร้าย บัดนี้กลับค่อยๆสงบลงไม่ฝันถึงสิ่งเดิมๆแต่กลับฝันถึงความทรงจำในวันวานที่เคยวิ่งเล่นด้วยกัน ยิ้มหัวเราะร้องไห้ด้วยกัน ช่างเป็นสิ่งที่ล้ำค่าสำหรับทั้งสอง......








Tbc..

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ก็จบไปอีกตอนแล้ว>< ไรต์ไม่ได้หายไปไหนนะคร้าบบบบบ แต่ก่อนหน้านี้พยายามจะอัพแต่คอมมีปัญหาเลยอัพไม่ได้สักที ขออภัยเป็นอย่างสูง (m_ _m)

อีกประเด็นคือไม่เห็นใครมาเม้นก็ใจหายนึกว่าไม่มีใครอ่าน แต่เพิ่งมีเพื่อนมาทักว่าลืมเปิดให้คอมเม้นกัน อย่าเพิ่งโกรธผมกันน้าาาาาาาาาา//กอดขารีดเดอร์ทุกท่าน

สุดท้ายสัญญาว่าจะพยายามมาอัพนะคร้าบ ช่วงนี้เรียนหนักพอสมควรแถมกำลังตัน แต่จะเอาตอนที่แต่งแล้วเอามาลงให้นะคร้าบบบบบบ สุดท้ายก็อยากให้รีดอยู่ด้วยกันจนจบนะคร้าบถึงไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบตอนไหนแต่ก็จะพยายามให้ดีที่สุดคร้าบผม!!

สุดท้ายจริงๆละ ช่วยเม้นเป็นกำลังในให้ผมกันด้วยนะ *0*