คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2: Doubt (ความสงสัย)
"เฮีย ผมว่ายิ่งนับวันเรโน่ยิ่งไร้สาระมากขึ้นทุกวันนะ" คลาวด์พูดติดถอนหายใจพลางจ่ายตังค์ค่าเครื่องดื่มกาแฟเย็นสองแก้วให้แม่ค้าเจ้าของรถขายกาแฟราคาถูกที่อร่อยที่สุดแถวโรงเรียน ไม่งั้นทั้งเขาและเซฟิร่อทคงไม่ดื่มจนเกลี้ยงภายในสองนาที ในขณะที่เซฟิร่อทกำลังจะแสดงความเห็นกับคลาวด์ ก็รู้สึกได้ถึงคนหมู่มากประมาณ 50 กว่าคนกำลังเดินเข้ามา ว่าแล้วคนที่ดูเป็นเหมือนหัวหน้ากลุ่มแสดงความเกรียนออกมาอย่างไม่อายใคร
"ปัาขอกาแฟฟรี 50 ที่!!"
ปกติในเวลาแบบนี้ผู้คนมักจะแตกตื่น ลุกลน ทำอะไรไม่ถูก
แต่ไม่ใช่กับเซฟิร่อท คลาวด์ หรือกระทั่งแม่ค้าทั้งๆที่ควรจะเป็นผู้ตกใจมากที่สุดกลับยิ้มแก้มปริเหมือนกับว่า ยังไงๆคนพวกนี้ก็คงจะโดนเก็บอีกในไม่ช้่า เมื่อหนึีงในฝูงเห็นสีหน้าไม่กดดันของหญิงแก่ก็ทักด้วยเสียงเอาเรื่อง
"ยิ้มไรป้า ไม่อยากครบสามสิบสองหรอห้ะ!?"
แทนที่จะโวยกลับเมื่อโดนพูดจายียวนกวนประสาทใส่แบบนั้น เธอกลับตอบเรียบๆเหน็บนิดๆ
"แหม พูดจาดีๆหน่อยก็ได้จ้า อีกอย่างเล่นสั่งให้ป้าแก่ๆทำกาแฟตั้ง 50 แก้ว แถมยังต้องคิดฟรีอีก ป้าไม่ขาดทุนทั้งเงินและแรงเลยเหรอจ้ะ?"
"เฮ้ยไอ้ป้านี่~!"
เสี้ยววินาทีที่นักเลงหน้าเถื่อนกำหมัดและกำลังพุ่งมาทำร้ายหญิงแก่ ก็โดนมือขาวซีดคว้าคอเสื้อด้านหลังไว้จนเขาเกือบหายใจไม่ออก คลาวด์เอ่ยอย่างเย็นชา
"เฮ้ๆ นี่มันผู้หญิงนะเว้ย"
จบประโยค เขากระชากคอเสื้อจนร่างนักเลงหนุ่มลอยเหนือพื้นก่อนที่ได้จังหวะใช้มือขวาที่จับคอเสื้อ ทุ่มศีรษะร่างนั้นลงบนพื้นถนนด้วยแรงมหาศาลจนมีรอยแตกร้าว เลือดที่พุ่งออกมาได้สาดกระเด็นจนย้อมสีผิวของมือเป็นสีแดง จนเขาต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวโปรดมาใช้ แม้ว่านักเลงคนนั้นได้จอดไปเรียบร้อย หนุ่มผมทองยังคงต่อคำในโทนเสียงเย็นชาเหมือนเดิม
"ขอร้องล่ะ..อย่าทำตัวโสโครกเหมือนส้วมเลย ไม่อยากเปลืองผ้าเช็ดหน้า"
"ฮะฮะ เดี่ยววนี่โหดขึ้นนะคลาวด์" เซฟิร่อทขำเบาโดยไม่แยแสรัศมีแห่งความโกรธรอบด้าน เพราะว่าหัวหน้าของกลุ่มอันธพาลเริ่มเดือดได้ที่พร้อมกับสั่งการลูกน้องให้ไปจัดการ
"พวกเราจัดการมานนน !!!”
"(ถอนหายใจ) เฮ้อ พวกนายนี่นา.."
เซฟิร่อทสายหน้าเบาๆก่อนชักดาบอันยาวเหยียดคู่ชีวิตออกมา ประจานหน้ากับพวกกระจอกทั้งหลายที่รนหาหลุมศพไม่ถูกเวลา และไม่ต้องพูดให้มากความ เซฟิร่อทตวัดดาบยาวจนกำแพงเปลวเพลิงบังเกิดภายในพริบตา
เพียงเท่านั้น กลุ่มอันธพาลที่เคยอวดดีกลับเป็นพวกลูกจ๊อกกลัวผีก็ไม่ปาน
"อย่าก้าวข้ามเส้นนี่ล่ะ ถ้าไม่อยากเกรียม" เซฟิร่อทแสยะยิ้มภายดวงตาอันเย็นชาและค่อยๆชักดาบกลับคืนอย่างสโลว์โมชั่น ไม่ต้องต่อความยาวสาวความยืด พวกนั้นรีบแบกเพื่อนชายที่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นก่อนจะวิ่งหนีหางจุกตูดไปไกลจนลับตาด้วยความเร็วสูงอย่างกับติดจรวด. เปลงไฟที่มอดไหม้อยู่ชั่วครูก็ได้ดับลงวูบราวกับเซฟิร่อทบังคับมันได้ แม่ค้าแก่ที่ดูเหมือนจะเห็นเหตุการณ์บแบบนี้จนเป็นเรื่องชินตาก็อดชมในฝีมือของชายหนุ่มทั้งสองไม่ได้
"แหมม ฝีมือเฉียบคมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ คุณหนูทั้งสอง"
"ฮะฮะ นีีมันก็แค่การขู่เล็กๆน้อยๆเนอะ คลาวด์"
เซฟิร่อทขบขันเบาๆแล้วหันขวับมาทางกลาวด์ซึี่งยืนพยักหน้าช้าๆ
“งั้นไปก่อนนะครับ มีอะไรไม่ต้องเกรงใจที่จะเรียกพวกเรานะครับ"
ชายผมยาวยิ้มให้แม่ค้าก่อนโบกมือลา แต่ทว่ายังไม่ทันไรแม่ค้าก็ทำให้หนุ่มทั้งสองหยุดนิ่งชะงักเมื่อเธอบอกให้พวกเขาคอยก่อน..
คอยอะไรล่ะ?
---------------------------------
แม้จะเลิกคาบวิชาอังกฤษแสนน่าเบื่อไปแล้ว แต่เรโน่ยังคงร้อนรนกับสิ่งที่น็อคทิสพูดอยู่ดี เรื่องที่เรียนมาแทบจะไม่เข้าเศษสมองเลยซักนิด
“นายอยากหาคริสตัลใช่ไหม"
“งั้นถ้านายอยากตามหา บอกฉันด้วยล่ะ"
..โธ่เว้ยย มันต้องการอะไรของมันฟะ..
ยิ่งคิดยิ่งสับสน ร้อนรน จนเรโน่ทนไม่ไหว มุ่งตรงไปหาน็อคที่ยังนั่งเฉยเมยอยู่
"นาย เป็นเจ้าของเว็บบอร์ด "บอกแดนแห่งความฝันของคุณ" ใช่ไหม?"
อาจจะเป็นคำถามที่สามารถชี้ชัดได้ว่ายังไงเรโน่ต้องมีการเกี่ยวพันเว็บประหลาดนี้เป็นแน่แท้ แต่เขาไม่สนใจซักนิดเพราะยังไงน็อคต้องรู้อยู่แล้ว หากเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเว็บไซต์ดังกล่าว ทว่าคำตอบห้วนๆเกือบทำให้เรโน่ใจหาย
"เปล่า..."
"แค่เป็นสมาชิกน่ะ พอเห็นกระทู้ของ เจ้าชายผมแดงที่โพสต์ไว้ว่า อยากจะไปหาคริสตัลในตำนานกับพวกพ้อง ก็เลยพอเดาออกว่าน่าจะเป็นนายน่ะ"
..แค่นั้นก็เดาออกเลยเหรอ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ คนผมแดงใช่จะมีแต่ฉันคนเดียวสักหน่อย ไอ้บ้าเอ้ยย...
เรโน่ยังคงเงียบกริบ เป็นไปไม่ได้ที่หมอนั่นจะรู้จักเรโน่เพียงแค่นั้น
แต่ดูเหมือนว่าน็อครู้ใจว่าเรโน่กำลังคิดอะไรอยู่เลยพูดต่อ
“อ๋อลืมไป ที่สงสัยว่าเป็นนายเพราะรูปโปรไฟล์นายมันเป็นรูปนายในท่าหันหลังน่ะ ตอนแรกที่ฉันเข้าห้องก็แอบเอะใจอยู่เหมือนกัน แต่พอนั่งคิดไปคิดมาเลยมั่นใจเต็มร้อยว่าต้องเป็นนายแน่ๆ"
เมื่อรู้สาเหตุอย่างแจ่มแจ้งเรโน่ก็อดโทษความโง่ของตัวเองไม่ได้ ลืมไปสนิทเลยว่ารูปโปรไฟล์เป็นรูปของตนแบบหันหลัง ใครเห็นก็ดูออกทั้งนั้นแหละหว้าว่าเป็นเขา เพราะไม่มีใครหน้าไหนไว้ทรงผมประหลาดตาชาวบ้านแบบเขาหรอก !!
ว่าแล้วน็อคแสยะยิ้มขึ้นมาอีกครั้งแต่รอยยิ้มครั้งนี้เหมือนกับว่าเรโน่เข้าทางแผนอะไรบางอย่างของตน
"ว่าไงละ เย็นนี้นายอยากจะมาบ้านฉันมั้ย?"
เรโน่กระตุกเล็กน้อย เนื่องจากไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องไปบ้านของคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าแบบนั้น แต่ช่วยไม่ได้ ในเมื่อไม่มีอะไรจะต้องปิดบัง แถมหมอนี่ดูรู้อะไรเยอะ และไม่แน่เขาอาจจะใช้ข้อมูลที่ได้มาเพิ่มเกลี้ยกล่อมให้พวกพ้องของเขา ด้วยความไม่ลังเล เรโน่ยืนกร่านเต็มเสียง
"อืม ตกลง!"
ยังไม่ทันจะคุยกันต่อเสียงของแหลมๆของแซ็คก็ดังขึ้นตามติดกันมา ช่างเป็นมารขัดขวางจริงๆ
"ไอ้กิ้งก่า ~~ สองคนนั้นมันไปซื้อกาแฟที่ดาวอังคารไงวะ? นานเว่อร์อ่ะ"
"จะไปรู้เหรอ เดี่ยวก็กลับมามั้ง ระดับเซฟิร่อท ใครกล้าทำให้พี่แกมีแผลนะ ฉันกราบเท้างามเลย"
แซ็คพอจะเข้าใจว่าหมายถึงอะไร เลยพยักหน้าเชิงเห็นด้วย
"เหอะ ก็จริงน่ะนะ หมอนั่นเป็นหัวหน้ากลุ่มผู้พิทักษ์ของพวกเรานี่นา"
แต่เมื่อได้ยินคำว่า ผู้พิทักษ์ทำให้น็อคทิสถึงกับขมวดคิ้วอย่างสงสัย เลยแทรกถามไป เพราะรู้สึกสะกิดใจกับชื่อกลุ่มนี้
"เอ่อ โทษนะว่าแต่กลุ่มผู้พิทักษ์มันคืออะไรกัน เคยได้ยินมาบ้่าง"
แซ็คซึ่งยังไม่เคยเห็นหน้าเห็นตาน็อคทิส (เพราะมัวแต่จ้องแอริสน่ะสิ ไอ้หัวงู!!) เบิกตากว้างตกใจเพราะนานๆทีจะเห็นผู้ชายหน้าตาดีเหมือนตน (เหรอ) เข้ามาอยู่ห้องเดียวกัน แซ็คทักทายแบบแฟรนด์ลี่
"อ้าวว น็อคทิสใช่ไหมเอ้อออ หล่อดีนี่หว่า ฉันแซ็คนะ"
“แล้ว....ส่วนเรื่องกลุ่มผู้พิทักษ์ไว้ให้เรโน่อธิบายให้ฟังละกัน พอดีฉันมีนัดน่ะบาย"
และแล้วแซ็คก็เผ่นหนีออกไป ทิ้งให้เรโน่ใบ้รับประทานสักพัก
...ชิ ทำเป็นพูดซะสวยหรูที่แท้ก็มีนัดกับสาวล่ะหว้า
แต่เมื่อเห็นว่าน็อคทิสหันมาสบตาทางเขาคล้ายกับว่า บอกฉันมาเถอะนะ เรโน่จึงถอนหายใจยาว เล่าเรื่องที่มาที่ไปอย่างช่วยไม่ได้
"ไม่มีอะไรมากหรอกจริงๆพวกเราก็เป็นแก๊งค์น่ะแหละ มีเรื่องชกต่อยเป็นเรื่องปกติ ทั้งๆที่จริงอุดมการณ์ของพวกเราคือปกป้องคนอ่อนแอจากอุ้มมือคนชั่วๆก็เท่านั้น แต่ก็นะอธิบายแบบนี้พวกพ่อแม่เอย ครูเอยก็ไม่เข้าใจ แถมยังหาว่าเป็นแค่ข้ออ้างไม่ได้เรื่องอีก ยังดีนะที่มีเซฟิร่อมเป็นประธานนักเรียนและยังเป็นลูกเลี้ยงผอใจดี ไม่งั้นพวกเราโดนไล่ออกไปนานแล้ว"
"แต่....ฉันเคยได้ยินมานะว่าฝีมือพวกนายน่ากลัวยิ่งกว่าอสูรอีก" น็อคทิสยิ้มต่อโดยไม่แสดงความตื่นเต้นกับเรื่องราวแม้แต่น้อย
"ก็นะ พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆและเริ่มจับอาวุธเป็นตอนเจ็ดขวบต้นๆน่ะ ลองผิดลองถูกบ้าง สุดท้ายพอผอเห็นแววก็จับให้พวกเราไปฝึกกับอดึตทหารนายหนึ่งที่เคยเป็นหัวหน่วยต่อสู้ระดับโลก เพราะผอมีเส้นสายอ่ะนะ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพวกเราฝึกอย่างบ้าคลั่งทุกวันจนแตกฉาน..มั้ง"
แม้เรื่องที่เล่าจะแอบยาวหน่อยแต่ก็พอทำให้น็อคเห็นภาพประวัติของกลุ่มได้ชัดเจนยิ่งขึ้น น็อคถามต่อ
"แล้วพ่อแม่นายไม่ว่ารึไง?"
พอได้ยินคำว่า "พ่อกับแม่" เรโน่นิ่งเงียบไปพักใหญ่แล้วค่อยพูดอะไรบางอย่างออกมาหลังจากสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
"..พ่อฉันตายไปแล้ว ส่วนแม่ฉันก็ค้านหัวชนฝาสุดๆเลยล่ะ"
น็อคถึงกับตาเบิกกว้างนิดหน่อย อีแบบนี้แสดงว่าหนุ่มผมแดงคนนี้ คงจะมีปัญหาเรื่องครอบครัวไม่ใช่น้อย ถึงกระนั้นเรโน่ยังคงพูดต่อไปด้วยสีหน้ากับเสียงเศร้าสร้อย
""คนบางคนอาจดูเข้มแข็งทั้งๆที่เบื้องหลังกลับแฝงไปด้วยบาดแผลอันปวดร้าว" พ่อของฉันเคยพูดไว้น่ะ และดูเหมือนจะตรงกับกลุ่มพวกเราซะด้วยสิ"
ถึงน็อคจะยังคงฟังต่อโดยไม่แสดงความเห็นแต่อย่างใด เขาก็สามารถสัมผัสได้ว่าทุกคนในกลุ่มนี้ ต้องแบกรับอดีตแสนเจ็บปวดไม่มากก็น้อย
"เป็นการเล่าเรื่องกลุ่มของเราได้ดีนี่" จู่ๆเสียงทุ้มต่ำคุ้นหูของใครบางคนดังขึ้นมาจากทางเข้าห้อง พอทั้งโรโน่และน็อคหันไป ก็พบสองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกอยู่"
"โธ่เว้ย เซฟิร่อท คลาวด์พวกนายนี่ชอบโผล่แบบนี้ตลอด ข้าก็ตกใจเป็นนะโว้ย" หลังจากที่รู้ว่าเป็นเพ่ือนรักทั้งสองและเจ้าของเสียงนั่นก็เป็นของเซฟิร่อท เรโน่ค่อยโล่งออกและไม่รอช้าที่จะแนะนำน็อคทิสให้พวกเขารู้จัก แต่ก่อนที่น็อคจะเอ่ยคำทักทายก็โดนเสียงนุ่มๆของคลาวด์เบรคอย่างกระทันจนน่าตกใจ
"เรโน่ ฉันของสั่ง ไม่ ทั้งฉันและเซฟิร่อทขอสั่งไม่ให้นายไปตามหาคริสตัลบ้าบอคอแตกนั่นอะไรเด็ดขาด!!!"
ความคิดเห็น