Lost: ปริศนาทะลุมิติ

ลำดับตอนที่ #1 : Intro: บทนำ

ในยามวิกาลที่ลึกลับกว่าความมืดมิด มีเพียงแสงรำไรจากจันทรากับดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าเท่านั้นที่สามารถเป็นตัวนำทางสำหรับคนบางคนซึ่งกำลังวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตายจาก “บางสิ่ง”

"ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยย" 

เสียงกรีดร้องของชายหนุ่มร่างบึกดังขึ้นอย่างไม่ขาดสายขณะกำลังวิ่งหนีจากบางสิ่งที่เหนือกว่าคำว่าร้ายกาจอย่างมาก เพราะภายพริบตาเดียว "มัน" ก็สามารถปลิดชีวิตพวกพ้องของเขาที่มีร่างแข็งเกร่งไม่แพ้กัน โดยการ"เขมือบ"จนไม่เหลือซากกระดูกให้ปลวกแท้เลยทีเดียว

'ไม่.. ไม่จริงนี่มันแค่ฝัน นี่มันแค่ฝัน ฮ่าๆๆๆๆ'

ชายหนุ่มยังคงเร่งฝีเท้าต่อไปแม้นว่าสติของเขาแทบจะไม่หลงเหลืออยู่เลยนอกจากสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของ “มนุษย์” ที่คอยกระซิบบอกให้วิ่งต่อไปเรื่อยๆ อีกอึดใจเดียวเท่านั้น เขาก็สามารถออกจากนรกบนดินแห่งนี้ได้ และกลับไปใช้ชีวิตตามปกติที่ตนเคยทำมาตลอดไม่ว่า เล่นกีฬา คุยกับแฟน เรียนหนังสือ เที่ยวกลางคืน ลึกๆก็อดที่จะโทษตัวเองไม่ได้ อยู่ดีๆไม่ชอบชอบแกว่งเท้าหาเสี้ยนตลอด ถึงทุกครั้งเขามักจะเอาตัวรอดจากความซวยได้ก็ตามแต่

อนิจจา..ดูเหมือนคราวนี้สวรรค์ฟ้าดินมิอาจให้ความเมตตาแก่ชายหนุ่มผู้มีชะตาอันน่าเศร้าได้อีกต่อไป

เพราะ"มัน" ได้ดักรอหน้าเขาเต็มๆเข้าเสียแล้ว ชายหนุ่มตัวสั่นงึกๆงักๆก่อนที่จะก้มลงสิโรราบบนพื้นดิน

"ปละ ปล่อยกูไปเถอะนะ !! กูสาบานว่ากูจะไม่มายุ่งที่นี่อีกต่อไปแล้ว!!"

แทนที่"มัน"จะพุ่งมาปลิดชีพของชายหนุ่มโดยไม่รีรอ เปล่าเลย มันกลับแสยะยิ้มราวกับพึงพอใจที่ไล่ต้อนเหยื่อจนมุม ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆพร้อมเพรียงกับกระแสลมอันเย็นเชียบที่เล่นเอาขนแทบร่วงไปทั้งตัว

จนในที่สุด น้ำตาที่ไหลพรากของชายหนุ่มดูท่าจะไม่มีผลต่อการขอความเมตตาเลยแม้แต่น้อย

"อ้ากกกกกกกกกกก"

เสียงหวีดร้องสุดสยองครั้งสุดท้ายของชายหนุ่มดังลั่นก่อนที่คอเขาจะกระเด็นออกจากบ่าแล้วกลิ้งตกลงไปในทะเล เลือดสดใหม่ที่ไหลรินจากบนบกค่อยๆอาบทะเลสีฟ้าเปล่งประกายเป็นสีแดงก่ำดั่งดอกกุหลาบ

และแล้ว ที่แห่งนั้นก็หวนกลับมาสงบอีกเช่นเคย

ไม่มีเสียงขอร้องชีวิตอย่างเอาเป็นเอาตาย

ไม่มีการฆ่าฟันจนนองเลือด

หรือแม้กระทั่่งกระแสลมที่พัดเข้ามาแรงกระหน่ำเมื่อสักครู่

จากยามราตรีที่ยากจะหยั่งถึงกลับแปรเปลี่ยนเป็นอรุณรุ่งของวันใหม่โดยทันควัน สีท้องฟ้าอันแจ่มใส่กับแสงแดดจากดวงอาทิตย์ค่อยๆฉายส่องลงมาให้เฉลยบรรยกาศที่ถูกความมืดปกคลุมเมื่อครู่ ซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้หลากหลายสีและขนาดเรียงรายกันอย่างสวยงามราวกับใช้สถาปนิกระดับโลกมาจัดยังไงอย่างงั้น พื้นดินทั้งแถบถูกย้อมด้วยหญ้าสีเขียวขจีกับดอกไม้ต่างชนิดที่กำลังงอกงามเบิกบานได้ที่ เสียงเจี้ยวจ้าวของสัตว์ผสมผสานกับน้ำตกยิ่งเพิ่มสีสันความเป็นธรรมชาติให้กับสถานที่แห่งนี้ขึ้นไปอีก

"หึหึ เหยื่อครั้งหน้าจะเป็นใครหนอ~"

หลังจากที่"มัน"รับประทานอาหารมื้อสุดท้ายอย่างมุมมาบ ก้ไม่วายที่จะหัวเราะคึกๆด้วยใบหน้าไม่ต่างกับอสูรกายไร้ความปราณี แววตาของมันวาววับเพราะอยากรู้เหลือเกินว่า “เหยื่อ” ครั้งต่อไปจะมีรสชาติอร่อยซักแค่ไหนกันนะ? ก่อนที่มันจะเดินกลับไปที่ถิ่นของตน มันจ้องมองท้องฟ้าแล้วพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มชวนขนลุกซู่
"หึหึ มาสิ ที่นี่ยินดีต้อนรับแขกทุกประเภท เสมอ !!!"