เพราะนาย.....น่ารัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ในตอนเช้า......ท้องฟ้าเป็นสีเทาหม่นหมอง เมฆฝนลอยอยู่เหนือตึกรามบ้านช่องที่สูงเสียดฟ้า อากาศข้างนอกหนาวเย็น ตรอกซอกซอยแคบๆที่แสงสว่างส่องเข้าไปไม่ถึง ตอนนี้ยิ่งดูมืดและน่าค้นหายิ่งขึ้นเพราะกลุ่มเมฆฝนที่ลอยบดบังท้องฟ้าในตอนนี้เริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆ    ไม่นาน.....ฝนก็ตกลงมา   ไม่แรงนักและไม่ได้เบาจนเกินไป ผู้คนเริ่มทยอยกันหาที่หลบฝนใกล้ๆตัว    บางคนตัดสินใจวิ่งออกไปจากที่ๆยืนอยู่ครั้งแรกเพื่อไปหาที่หลบฝนใหม่ ถนนเต็มไปด้วยรถราซึ่งติดกันเป็นสายยาว 

ใต้ชายคาหน้าร้านขายอาหารตามสั่งริมถนนร้านหนึ่ง   เด็กชายอายุ 11 ผมสีดำสนิท รูปร่างบอบบาง กำลังยืนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆฝน ในใจภาวนาว่า ‘ขอให้ฝนหยุดตกซะที’ ผู้คนบ้างก็ออกจากร้าน บ้างก็เข้ามาหาที่หลบฝนในร้าน ซึ่งตอนนี้ในร้านเต็มไปด้วยคนมากมาย จนรู้สึกอึดอัด   เมื่อลองมองดูภายในร้านก็แทบจะไม่มีที่นั่งเหลือแล้ว เด็กชายจึงตัดสินใจวิ่งออกไปท่ามกลางสายฝนที่โปรบปรายลงมาแบบไม่มีคราว่าจะหยุด คิดในแง่ดีว่าจะเจอที่หลบฝนแห่งใหม่ที่มีคนน้อยกว่านี้

“อ๊า!!เปียกหมดแล้ว” เด็กชายวิ่งมาจนถึงชายคาของร้านขายของชำแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ไกลจากหอพักของเขามากนัก เพียงแค่ว่า เขาจะตัดสินใจวิ่งไปเลย หรือ จะยืนรอจนกว่าฝนจะหยุดตก

“เฮ้ย!!!ไอ้หน้าไหนมันกล้ามายืนแถวนี้วะ ” เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านข้าง ห่างไปประมาณไม่กี่เมตร ทำให้เด็กชายตัดสินใจวิ่งกลับหอพักทันที โดยไม่คิดที่จะรอให้ฝนหยุดตก

“ไอ้เด็กนั่น....มันเป็นใครวะ” ชายคนนั้นหันไปถามเพื่อนของเขา

“ก็แค่ไอ้เด็กที่มันอยู่หอพักตรงนี้เองแหละน่า ทำไม แกจะฆ่าเด็กรึไง” คำตอบของเพื่อนที่ได้ไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย เพราะเขาเคยเห็นเด็กคนนี้ค่อนข้างบ่อย เขาเองก็รู้แค่ว่าเด็กคนนั้นอาศัยอยู่ที่หอพักใกล้ๆนี่เอง

“ป่าว   ก็แค่หยอกมันเล่น”

 

 

 

 

 

“เมื่อไหร่จะหยุดตกน้า” เด็กชายบ่นอยู่คนเดียวที่ระเบียงห้อง หลังจากกลับถึงหอพักเขาก็รีบอาบน้ำเพื่อให้สบายตัว

“พรุ่งนี้จะเปิดเรียนแล้วนะ หยุดตกซะทีได้ไหม” แต่พูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ฝนยังคงตกต่อไปเรื่อยๆ และมีโอกาสที่จะตกได้ทั้งวัน

 

 

............................................................

 

“ระวังหน่อยนะหนู ตรงนั้นมันลื่นน่ะ” เสียงแม่ค้าคนหนึ่งบอกมา จริงอย่างที่หล่อนบอก พื้นบริเวณนี้เต็มไปด้วยน้ำฝนที่ขังอยู่เป็นแอ่ง ซึ่งมันทำให้ค่อนข้างลื่นมากๆ

“ครับ” เด็กชายตอบกลับไป หลังจากนั้นจึงเดินต่อมาจนถึงหอพัก   ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ผู้คนต่างก็เดินออกมาจับจ่ายซื้อของ   บางคนออกมากับครอบครัว บางคนออกมากับคนรัก ยางคนออกมากับเพื่อน หลังจากฝนตก ท้องฟ้าดูมืดเร็วกว่าปกติ ทำให้ตลาดในตอนเย็นวันนี้ดูคึกครื้นมากเป็นพิเศษ  

เด็กชายเดินมาจนถึงตลาดสดแห่งหนึ่ง ซึ่งเขาก็มาซื้อของที่นี่เป็นประจำ    ที่จริงแล้วเขาไม่ได้มีอะไรที่จำเป็นต้องซื้อแต่การเดินผ่านตลาดเป็นทางที่ใกล้ที่สุดในการเดินไปร้านเครื่องเขียน ในตลาดดูมีชีวิตชีวามากในตอนเย็น พวกแม่ค้า พ่อค้า ต่างก็นำหลอดไฟมาติดที่ร้านของพวกเขาและตลาดยังเป็นแหล่งซื้อขายที่ง่ายที่สุด จึงไม่แปลกเลยที่ทุกๆวันตลาดแห่งนี้จะดูหนาแน่นไปด้วยผู้คน

เมื่อเด็กชายเดินมาถึงร้านขายเครื่องเขียน ก็เดินหยิบสิ่งที่ตัวเองต้องการและจำเป็นที่จะใช้ในวันพรุ่งนี้มา

“อ้าว!มาอีกแล้วหรอ มาบ่อยจังเลยนะเดี๋ยวนี้น่ะ” เจ้าของร้านซึ่งเป็นหญิงสาววัยประมาณยี่สิบห้าปี ชื่อ ‘ยุ้ย’ ถามขึ้น

“ครับ พรุ่งนี้โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว เลยมาซื้ออุปกรณ์การเรียนไว้ให้พร้อมน่ะครับ” เด็กชายตอบไป

“อ๋อ!จริงด้วย พรุ่งนี้โรงเรียนของน้องเปิดเรียนแล้วนี่   ตอนแรกพี่นึกว่าน้องจะไม่มาซะแล้ว เห็นว่าฝนตกทั้งวันเลย แต่ตอนเย็นน้องก็ยังอุตส่าห์มานี่นะ” ยุ้ยยิ้มให้เด็กชายก่อนที่เธอจะเดินหายเข้าไปในห้องเก็บของ เด็กชายจึงก้มหน้าก้มตาดูของต่อไป

 

 

 

 

 

“อ่ะ!” 

“ขะ ขอโทษครับ” เด็กชายทำสีหน้าเลิกลั่ก

“ไม่เป็นไรค่ะ เราขอกระเป๋าดินสอใบนั้นได้รึป่าว” เด็กหญิงคนหนึ่งถาม ก่อนจะชี้ไปที่กล่องดินสอสีดำ ที่ดูจะใส่ของได้สะดวก และที่สำคัญคือตอนนี้มันเหลืออยู่เพียงใบเดียว

“ครับ ได้ครับ” เด็กชายจึงให้เด็กหญิงหยิบมันไป แม้ว่าในใจลึกๆของตนนั้นอยากจะได้มันมาก

“ขอบคุณนะ”เด็กหญิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “นายชื่ออะไรหรอ”พร้อมกับถามชื่อของเขา

“อ่า...ผมชื่อ ‘พล’ ครับ แล้วเธอล่ะ ชื่ออะไรหรอ” ตอบกลับไปพร้อมกับถามคำถามแบบเดียวกันเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว

“แหม! ถามชื่อผู้หญิงตรงๆอย่างนี้เลยหรอ” หล่อนย้อนกลับ ก็ทีหล่อนยังถามชื่อผู้ชายตรงๆอย่างนั้นได้เลยนี่นา

“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรครับ” เด็กชายบอกแล้วเตรียมตัวจะเดินไปที่เคาเตอร์

“เราชื่อ ‘พรีแพร์’ ” หล่อนตอบพร้อมกับยิ้มเหมือนอย่างที่เคย

“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เด็กชายหันไปตอบรับแล้วยิ้มให้ อันที่จริงเขาไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าใครจะชื่ออะไร โดยเฉพาะ ‘ผู้หญิง’ เขาไม่สนว่าจะชื่ออะไรเพราะอย่างไรก็ไม่ได้สนิทกันตลอดอยู่แล้ว แม้ว่าหล่อนจะอายุเท่าเขาก็ตาม แต่ไม่นานก็ต้องจากกันอยู่ดี   

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ พล”หล่อนบอกพร้อมกับก้มหัวน้อยๆแล้วยิ้มให้ เป็น ครั้งแรกเลยที่เขาได้คุยกับผู้หญิงที่อายุเท่ากันเป็นครั้งแรกแล้วหล่อนก็ยังยิ้มให้เขาอีกด้วย