「大天狗 の 花嫁」DAITENGU NO HANAYOME เจ้าสาวแห่งขุนเขา

ลำดับตอนที่ #27 : เทวดาผู้ไร้ปีก

มายุเพียงมองอยู่ที่ริมระเบียงห้องนอนของตนเท่านั้น แม้จะดูโล่งอกที่ทุกคนต่างปลอดภัยแต่เธอก็ไม่พบชายหนุ่มเสียแต่อย่างใด หญิงสาวมองฝ่าความมืดไปแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครที่พอจะเป็นไดกิได้เลย จึงถอนหายใจออกมาดวงตากลมโตสีน้ำตาลมองไปยังเบื้องหน้าอยู่อย่างนั้น ก่อนร่างของเธอจะถูกสวมกอดแน่นจากด้านหลัง มายุแทบจะกรี๊ดออกมา แต่มือใหญ่ปิดปากเธอเอาไว้ ก่อนไฟทั่วระเบียงจะดับลงเพราะลมพัดโชย การาสุเทนกุเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัยก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมา ก่อนหันไปพูดคุยกันต่อ ปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับร่างในเงามืดนั้น ก่อนเจ้าของมือที่สวมกอดเธอแน่นจะกล่าวขึ้น

“มองหาข้าอยู่รึ?”ร่างนั้นกล่าวขึ้น มายุจำน้ำเสียงของเขาได้ในทันที

“ท...ท่านไดกิ”มายุดีใจนักที่คนที่เธอรอนานได้มาอยู่ที่นี่แล้ว ก่อนจะหันมากอดเขาแน่น

“ดิฉันตกใจหมดเลย ท่านไดกิ ท่านไดกิปลอดภัยดีใช่ไหมคะ”เธอถามขึ้น และเป็นสิ่งแรกที่เธออยากจะรู้

“ข้าไม่เป็นอะไรมากนักหรอกมายุ…แต่ข้าจะให้เจ้าเห็นสารรูปของข้าตอนนี้ไม่ได้มายุ”นิ้วเรียวลูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มก่อนจะจุมพิตเธอให้หายคิดถึง

“เลิกกังวลได้แล้ว มายุ เจ้าไปนอนเสีย ข้ายังมีงานที่ต้องทำอีกมาก”มายุกอดเขาอีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตนอย่างว่าง่าย ส่วนชายหนุ่มเองก็รีบปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าการาสุเทนกุทั้งหลาย ส่งเสียงฮือฮาให้แก่เหล่าการาสุเทนกุตนอื่นยิ่งนัก รวมถึงอากาเนะที่ดูจะดีใจนัก ที่ได้พบเขาเพราะคาบูโตะแอบบอกเธอไว้แล้วว่าไดกิจะมาที่นี่ แม้จะรู้ก่อนผู้อื่นไม่เท่าไหร่แต่เธอก็ดีใจมากที่ท่านไดกิกลับมา

“ท่านไดกิ...”เธอน้ำตารื้นด้วยความดีใจ

“ท่านไดกิปลอดภัยดีใช่ไหมขอรับ”ยามะคาวะกล่าวขึ้น แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่ปีกของอีกฝ่ายหนึ่งที่มีบาดแผลขนาดใหญ่และไม่น่าดูนัก

“ข้าปลอดภัยดี แต่บาดเจ็บที่ปีกของข้านิดหน่อย จากการสู้รบกับคุโระเฮียว แต่พวกเจ้าไม่ต้องกังวล สักวันปีกของข้าก็คงจะหายดีเป็นปกติ” เหล่าการาสุเทนกุต่างคุยกันเสียงดังด้วยความตื่นเต้นที่เขากลับมาระคนกับความเห็นใจกับปีกของไดกิ

“ท่านไม่อยากให้พวกเรากังวลสินะขอรับ…และรวมไปถึงนางด้วย”ยามะคาวะกล่าวขึ้น และมองขึ้นไปยังบนคฤหาสน์

“ท่านเข้าใจถูกแล้ว”เมื่อนั้นการาสุเทนกุทั้งหลายก็นั่งคุกเข่าและคำนับไดกิกันอย่างพร้อมเพรียง จนเขามีสีหน้าประหลาดใจในชั่วแวบหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นปกติ

“ขอคารวะท่านไดเทนกุ”เสียงนั้นกล่าวขึ้นด้วยความดีใจ

“ข้ายังไม่ได้เป็นไดเทนกุแต่อย่างใด…”เขารีบกล่าว

“ไม่หรอกขอรับ ท่านไดกิเป็นไดเทนกุ เทนกุผู้ยิ่งใหญ่ของเรามาเสมอเจ้าค่ะ และตอนนี้ท่านได้พลังและทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาแล้ว พวกข้าเองก็ควรจัดงานฉลอง ให้ท่านเจ้าค่ะ”อายุมุกล่าว พร้อมคำนับอีกฝ่าย

“พวกท่าน…ค่อยมาบอกข้าทีหลังก็ได้ ไม่เห็นจะต้องประกาศให้ทุกคนทราบเลย”เขาทำตัวไม่ถูกเสียเท่าไหร่นัก

“ไม่ได้เจ้าค่ะ เพราะเป็นงานฉลองที่ทุกคนอยากมาร่วมแสดงความยินดีนะเจ้าคะ”มิโดริหนึ่งในการาสุเทนกุอาวุโสกล่าวขึ้น

“และก็งานแต่งงานด้วยดีไหมเจ้าคะ”อายุมุกระซิบให้อีกฝ่ายได้ยิน จนชายหนุ่มถึงกับหันขวับมามองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่จ้องเขม็ง ประดุจไม่เชื่อหูตนเองว่าอายุมุจะเป็นคนกล่าวออกมาเช่นนั้น ก่อนนางจะยิ้มมุมปากแล้วเดินจากไป ก่อนเขาจะหันมามองยามะคาวะอย่างงุนงง ประหนึ่งต้องการคำตอบ

“นางไม่ได้ประชด…”เขากล่าวสั้นๆ ก่อนจะให้การาสุเทนกุทั้งหลายกลับไปพักผ่อนได้เช่นเดิม

“มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”ไดกิถามอีกฝ่าย

“ข้าไม่ทราบ ข้าแค่ทราบเพียงว่านางไม่ได้ประชดขอรับ”ยามะคาวะกับการาสุเทนกุอาวุโสที่เหลือคำนับเขา ก่อนจะบินหายไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน เมื่อนั้นชายหนุ่มรีบไปที่ห้องนอนของหญิงสาวในทันที ที่ดูก็รู้ว่านางยังคงนอนไม่หลับอย่างแน่นอนก่อนชายหนุ่มจะหลับตาลงและเปิดประตูเข้าไป และใช้อาคมซ่อนปีกของตนเอาไว้ มายุที่ยังนอนพลิกตัวไปมาก็รีบลุกนั่งในทันทีอย่างตกใจ แต่เมื่อเห็นร่างของอีกฝ่ายเธอยิ่งประหลาดใจเสียมากกว่า

“ปีกของท่านไดกิล่ะคะ?”นั่นเป็นสิ่งแรกที่เธอถามขึ้นทันที ไดกิเพียงเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆเธอและโอบไว้

“ข้าคิดว่า…หากข้าเหมือนมนุษย์ ข้าจะเข้าใจเจ้าได้มากขึ้นหรือไม่...พอดีว่ามีคนเตือนสติข้า ข้าก็เลยนึกขึ้นมาได้ ว่าถ้าข้าเป็นมนุษย์บ้างจะดีไหม”เขายิ้มออกมา

“ท่านไดกิคงเจ็บมากสินะคะ”มายุรีบกอดเขาในทันที

“ไม่หรอกมายุ ข้าดีขึ้นแล้ว”เขาปลอบเธอ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายูกิอนนะนั้นคงนำหน้ามาพบเธอก่อนเขาเสียอีก

“เพื่อนของเจ้า นางมาหาแล้วรึ?”เขาถามขึ้น

“ค่ะ…ทำไมยูกิถึงไปพบท่านไดกิได้ล่ะคะ”มายุเองก็รีบถามขึ้นด้วยความอยากรู้เช่นกัน

“เราเจอกันระหว่างทาง ดูเหมือนนางอยากจะตามหาเจ้า ข้าก็เลยบอกทางมาที่นี่”เขาลูบศีรษะของหญิงสาวเบามือ และเล่าต่อ

“นางอยากรู้ว่าข้าจะจริงจังกับเจ้าเพียงใด ข้าจึงยอมสละปีกทิ้งเสีย แต่นางยังมีเมตตาต่อข้าจึงยังละไว้”

“ยูกิทำอย่างนั้นเลยหรือคะ ทำไมกัน?”มายุสงสัยเธอยังไม่เข้าใจเรื่องยูกิเลยสักนิดเดียว

“นางเพียงเป็นห่วงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าคิดมากเลย”มายุเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่าย และพยักหน้ารับทราบในสิ่งที่เขาพูด

“แต่เพราะคำพูดของนาง…บางทีข้าก็อยากจะเกิดเป็นมนุษย์ และจะได้คู่กันกับเจ้าบ้าง”เขากล่าวออกมาด้วยความจริงใจ

“ท่านไดกิอย่าฝืนอะไรที่ไม่ใช่ตัวของท่านเลยค่ะ ดิฉันรักในทุกสิ่งที่ท่านไดกิเป็นค่ะ”มายุกล่าวขึ้น ก่อนกอดไดกิไว้ และรูปแผ่นหลังของเขาอย่างนิ่มนวล

“ให้ข้าดูแผลของท่านเถอะค่ะ”ชายหนุ่มเพียงยิ้มออกมา มายุจะมองเห็นปีกสีดำได้ชัดเจน ปีกข้างหนึ่งของเขามีรอยถูกเย็บไว้อย่างดีเป็นทางยาวจนน่ากลัว และนั่นก็ทำให้ปีกของเขานั้นแหว่งไปบางส่วนจนดูไม่สวยงามนัก ส่วนอีกข้างหนึ่งนั้นมีรอยแผลเล็กน้อย

“แผลของข้า… ข้ากลัวเจ้าจะใจเสีย จึงไม่อยากให้เห็นสารรูปที่น่าอดสูเช่นนี้ ปีกที่ข้าแสนภูมิใจก็ไม่เหลือความงามใดๆแล้ว ข้าไม่อยากให้ใครมาเห็นข้าในสภาพนี้ โดยเฉพาะเจ้า มายุเจ้าเห็นบาดแผลของข้าและจะยิ่งเป็นกังวลเสียเปล่า แต่หากเจ้าอยากจะเห็น ข้าก็ขัดไม่ได้”

“ดิฉันต้องเป็นห่วงท่านไดกิอยู่แล้วค่ะ ท่านไดกิไม่เป็นไรนะคะ ไม่นานแผลนั้นจะต้องหายดีแน่ๆค่ะ” หญิงสาวค่อยๆจูบลงที่แผ่นหลังของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล

“หายไวๆนะคะ”เขากล่าวขึ้น

“ข้าเป็นห่วงเจ้าอยู่ตลอดเลย กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเจ้าตอนที่ข้าไม่อยู่”ไดกิสวมกอดร่างบางเอาไว้แนบอก

“ดิฉันเองก็ห่วงท่านไดกิค่ะ เป็นห่วงมากๆเลยค่ะ ถ้าดิฉันแบ่งความเจ็บปวดให้ท่านสักครึ่งหนึ่งได้ก็คงดี..”เขาแสยะยิ้มออกมาเมื่อได้ฟัง

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าคงต้องจูบที่หัวใจของข้า”มายุยิ้มออกมาเมื่อได้ฟังอีกฝ่ายที่ชอบกล่าววาจาด้วยสีหน้าที่ยียวน

“ท่านเจ็บกายหรือเจ็บใจกันแน่คะ? ถึงให้ดิฉันจูบท่านที่หัวใจ”เธอยิ้มออกมา

“ไม่รู้สิข้าคงเจ็บทั้งสองอย่าง เช่นนั้นเจ้าช่วยจูบข้าได้ไหม”มายุตีอีกฝ่ายเบาๆ เท่านั้นรู้สึกหมั่นไส้อีกฝ่ายเสียจริง ขนาดเจ็บตัวอยู่ยังกล่าววาจาเช่นนี้ได้ หากหายดีแล้วคงไม่ยิ่งกว่านี้อีกหรือ

หลายวันต่อมานั้น ที่กลางผืนป่ายามใบไม้ผลิที่เงียบสงบไร้ผู้คน เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ออกมาหาอาหารกันมากมายหลังจากการจำศีล นกน้อยหลากหลายสีบินกันเป็นคู่อย่างมาความสุข หญิงสาวมองดูชายหนุ่มที่พยายามจะบินขึ้นไปบนท้องนภาแต่ก็เห็นได้ชัดว่าปีกของเขาดูจะเป็นปัญหาไปเสียแล้ว เพราะเมื่ออีกฝ่ายพระพือปีกนั้น ข้างที่บาดเจ็บก็จะงอเข้ามาได้ไม่เต็มที่นัก จนเขาเสียการทรงตัวอยู่ร่ำไป มายุเองได้เพียงแต่มองร่างนั้นและพยายามเอาใจช่วยอย่างมาก

“เจ้าดูจะลุ้นมากกว่าข้าเสียอีก”เขาหยอกอีกฝ่ายหนึ่ง เมื่อเห็นสีหน้าของมายุ

“ดิฉันก็ต้องลุ้นเป็นธรรมดาอยู่แล้วนี่คะ ท่านไดกิเป็นคนสำคัญของดิฉันนี่คะ”มายุกล่าวออกมาด้วยสายตาที่ที่หวานชื่น

“เจ้าจะหยอดคำหวานใส่ข้า ตลอดเวลาเลยรึยังไง”เขาแก้มแดงขึ้นมาเมื่อได้ฟังอีกฝ่ายกล่าว

“ค่ะท่านไดกิ ท่านอาจารย์สุดที่รัก”มายุกล่าวพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างหวานหยาดเยิ้ม จนชายหนุ่มต้องรีบทะยานขึ้นไปบนฟ้าอันกว้างใหญ่ในทันที ส่วนหญิงสาวเพียงหัวเราะคิกคักออกมากับท่าทางดังกล่าวอย่างมีความสุข

“เขินใหญ่เลยนะคะ”เธอตะโกนไล่ขึ้นไปบนอากาศ

“แหงสิ เจ้าจะทำให้ข้าไม่มีสมาธิ”ชายหนุ่มพยายามกระพือปีกบินไปสูงมากกว่าเดิม และสูงที่สุดที่เขาจะไปถึง ก่อนจะรีบพุ่งตัวลงมาอย่างรวดเร็วประดุจเหยี่ยวที่กำลังล่าเหยื่อจนลงมาที่พื้นเบื้องล่าง

“ข้าจะรีบหายให้ได้!!!”เขากล่าวกับตนเอง

“ท่านไดกิพักก่อนเถอะค่ะ ดิฉันได้ยินว่าปีกของท่านไดกิเกือบจะขาด เช่นนั้นท่านไดกิน่าจะต้องใช้เวลาพักรักษามากกว่านี้นะคะ ไม่เช่นนั้นท่านไดกิอาจบาดเจ็บมากกว่าเดิมได้นะคะ”เธอรีบกล่าวขึ้นและตรวจดูบาดแผลว่าเรียบร้อยดีหรือไม่

“ข้าพักก็ได้… แต่ขอนอนตักเจ้าเสียหน่อย”เขาลงนอนบนตักในทันทีโดยไม่ทันได้รับคำอนุญาตแต่อย่างใด เขาลงนอนตะแคง ก่อนจะหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาตรวจดู

“นั่นปิ่นปักผมของดิฉันนี่คะ?”

“ใช่ที่เจ้าให้ข้าพกติดตัวไป เจ้ารู้ไหมว่าข้างในมันมีแท่งเงินที่แหลมคม ข้าให้เจ้าไว้เผื่อเจ้าจะจัดการกับปิศาจได้…แต่สิ่งที่เจ้าให้ มันก็ช่วยชีวิตข้าได้อย่างน่าเหลือเชื่อ”เขายิ้มออกมา แต่เมื่อมายุพยายามคว้าไว้ ชายหนุ่มก็หันหนีอีกฝ่าย

“ปิ่นปักผมนี้มันเลอะเลือดของคุโระเฮียว เป็นเลือดสกปรก ข้าคงจะคืนให้เจ้าไม่ได้แล้วมายุ”หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างเสียดายเมื่อได้ฟัง

“แต่ท่านไดกิให้ดิฉัน มันเป็นของสำคัญของฉันนะคะ ดิฉันขอคืนไม่ได้หรือคะ”

“ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเจ้าอยากได้ ข้าจะหาอันใหม่ให้เจ้า”

“ดิฉันไม่ต้องการของใหม่ค่ะ ท่านไดกิ ท่านไดกิอุตส่าหาปิ่นปักผมสวยๆเช่นนี้มาให้ดิฉันแล้ว”มายุพูดออกมา

“เจ้าช่างหวงแหนปิ่นปักผมที่ข้าไว้แทนใจเสียเหลือเกิน แล้วข้าล่ะ มายุ เจ้าหวงแหนข้าบ้างหรือไม่ ข้าอยากรู้เสียจริง”มายุที่ได้ฟังคำตอบก็ถึงกับหลุดขำออกมา ไดกิเองก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นเธอหัวเราะ

“ท่านไดกิตลกจังเลยค่ะ ดิฉันไม่ค่อยได้เห็นท่านแบบนี้”

“มายุ ข้าชอบที่เจ้าหัวเราะเหลือเกิน หากเจ้าอยากจะได้ปิ่นปักผมอันนี้นักล่ะก็ ให้ข้านำไปทำพิธีชำระล้างเสียก่อนเถิด”มือใหญ่ดึงแก้มของเธออย่างเอ็นดู

“ท่านไดกิคะ… ดิฉันจะอยู่กับท่านนานๆให้ได้ยินเสียงหัวเราะของดิฉันดีไหมคะ”เธอกล่าวขึ้น ก่อนมือเรียวจะลูบเส้นผมของเขา แต่เขาเพียงยิ้มออกมาแทนคำตอบเท่านั้นก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วกล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“มายุเจ้าจงแต่งงานกับข้า ข้าอยากให้เจ้าอยู่เคียงข้างข้าสักที ไม่ใช่จากเบื้องหลังข้า”ไดกิกุมมือเธอไว้ ส่วนมายุนั้นก็เหนียมอายกับสิ่งที่เขากล่าว ก่อนจะดูครุ่นคิดสักพัก

“ดิฉัน…จะเหมาะหรือคะท่านไดกิ”เธอตอบออกมาด้วยความกังวล มนุษย์อย่างเธออายุก็สั้นแถมยังไม่มีคาถาอาคมใดๆอีก

“ถ้าไม่ใช่เจ้า ก็ไม่มีใครเหมาะไปมากกว่านี้แล้ว”มือใหญ่ประคองใบหน้าหญิงสาวให้มองเขา

“ถ้าดิฉันแก่ลง ท่านไดกิจะอายไหมคะที่ต้องอยู่กับดิฉันเช่นนั้น ดิฉันเองก็แก่ขึ้นทุกปีอีกสักสิบปี ดิฉันอาจจะไม่สวยเช่นนี้แล้ว และยังดูแก่กว่าท่านไดกิเสียอีก ท่านไดกิรับได้ไหมคะ”มายุกล่าวขึ้น

“ข้าไม่อาย หากเจ้าแก่ลงจะให้ข้าแปลงกายให้แก่ลงพร้อมๆเจ้า ข้าก็ยังทำได้ หากเจ้าต้องการ ข้าแค่ขอให้เจ้าอยู่เคียงข้างข้าก็พอแล้วมายุ”

“แล้วที่ท่านไดกิเคยบอกว่าดิฉันจะอยู่ได้ไม่นานนัก… หากดิฉันมีชีวิตที่สั้นเช่นนั้นจริง ท่านไดกิอยากจะแต่งงานกับดิฉันหรือคะ”ไดกิชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะกอดเธอไว้แนบอก

“ข้าจะแต่งงานกับเจ้ามายุ ข้ารักเจ้าแม้ว่าท่านยามะคาวะจะบอกว่าเจ้านั้นมีอายุขัยที่สั้นนัก แต่ข้าจะช่วยเจ้าให้ได้มายุ ข้าจะมอบอายุขัยของข้าให้เจ้า”

“แล้วมันจะดีหรือคะท่านไดกิ แล้วที่ท่านสาบานกับพวกการาสุเทนกุไว้แล้วล่ะคะ”เธอถามด้วยสีหน้าที่ตื่นตกใจ

“ข้าทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้วที่ผู้นำคนหนึ่งจะทำให้ได้ ข้าสาบานกับการาสุเทนกุอาวุโสไว้ว่าข้าจะไม่สาบานให้าข้ากับเจ้าตายตกไปตามกัน แต่เรื่องมอบอายุขัยมันอยู่เหนือกฏเกณฑ์ที่พวกเขาวางไว้ เช่นนั้นคงไม่เป็นไรหรอก เจ้าไม่ต้องกังวลไป”

“เช่นนั้นหรือคะ”เธอกล่าวอย่างสงสัย

“ใช่ และหากพวกนั้นกลัวว่าข้าจะตายลงก่อนที่จะมีทายาทคอยสืบทอด เช่นนั้นข้าก็คงต้องรีบมีลูกเสียแล้วล่ะสิ”มายุเขินขึ้นมาเมื่อได้ยินดังนั้น

“เจ้าล่ะมายุ อยากมีลูกไหม?”เขาถามไถ่ขึ้น มายุหน้าแดงด้วยความเขินอายก่อนจะพยักหน้าออกมาช้าๆ

“ถ้าเป็นลูกของท่านไดกิกับดิฉันก็อยากมีค่ะ”หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงเด็กตัวน้อยๆ แต่ก็รู้สึกเขินเช่นกันที่คุยกันเรื่องนี้

“ข้าเองก็คิดเช่นนั้นมายุ ข้าอยากมีครอบครัวกับเจ้า คงเป็นชีวิตที่มีความสุขไม่น้อย”

“ค่ะ ท่านไดกิ”เธอตอบมาสั้นๆ ก่อนจะเอามือปิดหน้าที่แดงแป๊ด

“เจ้าว่าไงล่ะมายุ”เขาคาดคั้นคำตอบจากเธอและรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งหญิงสาวใช้ความกล้าทั้งหมดเท่าที่มีในการตอบมา

“ค่ะท่านไดกิ ดิฉันจะแต่งงานกับท่านค่ะ”ชายหนุ่มดึงเธอไปสวมกอดในทันที

“ขอบคุณเจ้ามากมายุ”เขาจุมพิตเธอเสียอีกครั้งหนึ่ง อย่างดีใจ ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันอย่างนุ่มนวล และวาบหวามจนหัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้น ทั้งสองหลับตาลง และจุมพิตกันอยู่อย่างนั้นก่อนร่างกำยำจะโอบกอดอีกฝ่ายที่อ่อนแรง และเขากอดอยู่เช่นนั้น

“ข้ารักเจ้ามายุ”เขากระซิบข้างใบหูของเธอ

“ดิฉันเองก็รักท่านค่ะ รักท่านมานานแล้วเหมือนรักท่านไดกิมาหลายร้อยปีเลยค่ะ”เธออมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข​ ในใจของเธอแอบขอบคุณมิวะที่ทำให้เธอได้มาพบเจอเขาและรักเขาเช่นนี้

“ข้าก็รักเจ้ามานานแล้ว”ไดกิโอบกอดเธอเอาไว้ มายุที่ยิ้มอย่างมีความสุขก็รีบซุกที่อกของอีกฝ่ายหนึ่ง ก่อนน้ำตาแห่งความดีใจจะไหลออกมา

“เช่นนั้นข้าจะรีบหายไวๆ ข้าจะได้รีบแต่งงานกับเจ้าเสียทีหนึ่ง”ร่างนั้นยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“ค่ะ ดิฉันจะรอนะคะ”เธอจูบเขากลับ ก่อนชายหนุ่มจะยิ้มออกมาด้วยความยียวน

“จูบข้าก่อนอีกแล้วรึ?”เขากล่าวขึ้น ก่อนจะถูกอีกฝ่ายผลักไปนอนอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้าแปลกใจ กลายเป็นว่าเขาถูก หญิงสาวกดให้ล้มลงเมื่อไม่ทันระวังตัว

“ท่านไดกินี่ล่ะก็… อยากให้ดิฉันจูบให้อยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ?”เธอกดเขาลงกับพื้นและยื่นหน้าที่ขาวผ่องเข้ามาใกล้

“ข้าจะยอมให้เจ้าทำเช่นนี้แค่ครั้งเดียวนะ”แก้มของชายหนุ่มมีสีฝาดเมื่อคิดว่าเขาจะเป็นฝ่ายถูกจูบ และแถมยังถูกอีกฝ่ายเป็นคนรุก แต่จู่ๆเธอก็ผละออกในทันที ดวงตาเรียวสีดำฉายแววประหลาดใจนิดหน่อย

“อะไรของเจ้ามายุ จะยั่วข้าเล่นรึ?”หญิงสาวหัวเราะคิกคักออกมาอย่างสนุกสนานที่ได้หลอกอีกฝ่าย

“ก็ท่านบอกเองว่าจะยอมให้ดิฉันทำแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าเช่นนั้นดิฉันเก็บไว้แกล้งท่านหลายๆรอบน่าจะสนุกดีกว่า”มายุตอบอย่างทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“ข้าไม่อยู่เพียงปีเดียว เจ้ามีเล่ห์เหลี่ยมเยอะขึ้นขนาดนี้เลยรึ?” มือกำยำยีผมร่างบางจนยุ่งเหยิง ให้สาสมกับการที่เธอแกล้งหยอกเขาดีนัก เขามองอีกฝ่ายที่พยายามลูบเส้นผมของตนเองให้เข้าที่ ก่อนไดกิจะยิ้มออกมาอย่างมีชัย​ เขาไม่ได้พบเธอมาตั้งสองปีเต็ม​ เขาคิดถึงเธอเสียเหลือเกิน​ ไหนจะเป็นห่วงอีกจนแทบไม่มีสมาธิ​ แต่พอกลับมาก็พบว่าเธอนั้นแสนจะเจ้าเล่ห์เหลือเกินจนหัวใจของเขามันเต้นระรัวแล้ว​ หากมายุยังทำเช่นนี้บ่อยๆท่าทางเขาจะ้องมีแผนสยบนางมนุษย์​ผู้นี้แล้ว สักพักหนึ่งที่มายุตั้งตัวได้เธอจึงกล่าวออกมา

“แล้วท่านสงสัยไหมล่ะคะ ว่าทำไมดิฉันถึงทนอยู่กับอายุมุกับการาสุเทนกุตนอื่นๆที่ไม่ค่อยชอบมนุษย์ได้ค่ะ”

“นั่นน่ะสิ เจ้าทำเช่นไรกัน”ชายหนุ่มถามขึ้น

“นางพนันกับดิฉัน และดิฉันชนะพนันค่ะ”มายุยิ้มออกมา

“พนันเรื่องใดกัน?”เขาสงสัย

“พวกเราตกลงกันว่าจะให้เป็นความลับค่ะ ท่านไดกิเองก็จะทราบไม่ได้นะคะ รู้เพียงว่าดิฉันชนะก็พอแล้วค่ะ”เธอกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“อะไรของเจ้า ข้าล่ะอยากรู้เสียแล้วนี่ล่ะสิ และยังต้องมาปิดบังข้าอีก”มือใหญ่ยีผมอีกฝ่ายเสียยุ่งเหยิง ก่อนจะพอนึกออกแล้วว่าอายุมุต้องทำเช่นไรเมื่อตนเองแพ้พนัน

“เจ้านี่มักจะทำอะไรที่เหนือความคาดหมายอยู่เรื่อย ข้าจะต้องรู้สึกประหลาดใจกับเจ้าอีกสักกี่ครั้งกัน”ทั้งสองค่อยลุกขึ้นยืนและเดินไปตามทางเรื่อยๆ ก่อนที่เขาจะแปลงกายเป็นมนุษย์อีกครั้งหนึ่ง และเดินคู่ไปกับมายุไปตามป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ อยู่สักพักทั้งเดินขึ้นเนินและเดินลงเนินไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ ชายหนุ่มที่ทั้งชีวิตเคยกางปีกบินอยู่กลางท้องนภานั้นก็ได้มีโอกาสมองไปรอบๆที่เป็นมุมมองที่เขาไม่ค่อยคุ้นเคยดีนัก หญิงสาวมองเขาอย่างสงสัยว่าทำไมจึงต้องแปลงกายเป็นร่างที่ไร้ปีก

“เจ้าเป็นมนุษย์ คงได้แต่เดินอยู่บนผืนดินเช่นนี้แต่ละก้าวของเจ้ามันช้าและก็ยาวนานเสียเหลือเกิน หากข้าไม่มีปีกข้าก็คงต้องลงมาเดินดินเหมือนกับเจ้า”

“ค่ะ มันช้ามากเลยสินะคะ หากท่านสยายปีกบินเหมือนอย่างปกติ ตอนนี้ท่านคงไปถึงคฤหาสน์แล้วค่ะ”

“มันช้า แต่ข้าก็ได้อยู่กับเจ้านานขึ้น ข้าเคยคิดว่าหากข้าเป็นมนุษย์เช่นเดียวกับเจ้า ข้าจะได้พบเจ้าไหม ในวันนั้นที่เจ้ามาที่นี่ ใครจะช่วยเจ้า…หากข้าเป็นมนุษย์”เขาดูจะครุ่นคิด

“หากท่านไดกิเป็นมนุษย์ ดิฉันก็ยังชอบท่านไดกิค่ะ แต่คงไม่ได้เรียกว่าท่าน ถ้าเรียกไดกิเฉยๆ ก็รู้สึกแปลกดีนะคะ”มายุยิ้มกว้างให้เขา

“และเหตุใดเจ้าจึงเรียกข้าว่าท่านล่ะมายุ ทำไมไม่กลับไปเรียกข้าว่าท่านพี่ล่ะ”

“ดิฉันไม่ใช่มิวะแล้วนะคะ แล้วก็ที่ดิฉันเรียกว่าท่านไดกิก็เพราะท่านไดกิมีบุญคุณกับดิฉัน ท่านไดกิช่วยชีวิตดิฉันไว้ค่ะ”มายุมองหน้าอีกฝ่ายก่อนเขาจะโอบเธอไว้  เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายอยู่เช่นนั้นจนเขาหันมามองเธอบ้าง

“มีอะไรรึ ที่รัก?”เขาถามไถ่ขึ้น แม้แต่ตอนนี้ชายหนุ่มก็หน้าแดงเช่นเดียวกับเธอ เขาเพียงอยากจะหยอกอีกฝ่ายหนึ่งเท่านั้นแต่คำพูดเช่นนี้เขาเองก็ยังไม่ชินปาก ส่วนมายุที่ได้ฟังก็หน้าแดงแป๊ดเป็นลูกตำลึง 

“ท่านไม่เขินหรอ เรียกดิฉันแบบนั้น?”

“ก็นิดหน่อย เพราะข้ายังไม่ชินดีนัก”เข้ายิ้มออกมาอย่างกรุ้มกริ่ม

“ค่ะ ที่รักของดิฉัน”มายุรีบกล่าวขึ้น จนอีกฝ่ายถึงกับทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้ฟัง ก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองมาดึงแก้มพวง

“ซุกซนเสียจริง หากต้องดูแลเจ้า ข้าคงเหนื่อยมากแน่ๆ”เขายังคงดึงแก้มของเธออย่างเบามืออยู่อย่างนั้น ก่อนจะกล่าวต่อ

“ข้าจะรีบหายให้เร็วที่สุด เพราะข้าแทบจะรอไม่ไหวแล้วมายุ จงมาอยู่ด้วยกันกับข้าตลอดไป”เขากล่าวออกมา​ ก่อนจะนึกถึงห้วงคำนึงของตนเองเมื่อนานแสนนานมาแล้ว​ ภาพในความทรงจำของหญิงสาวที่นอนซบเขาด้วยความเหนื่อยล้าที่ดูแลมารดาของเขาอย่างเต็มกำลังแล้ว​ ไดกิก็อดคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อนึกถึงห้วงเวลาทั้งเขาและเธอยังเยาว์นัก​ และในตอนนี้ทั้งสองผ่านเรื่องต่างๆมามากมายด้วยกัน​ สุดท้ายเธอกับเขาก็ยังลงเอยกันและกันอีก​ บางทีเขาคงรักหญิงผู้นี้หมดหัวใจที่เขามีเสียแล้วสิ​ ไดกิรู้ซึ้งถึงความพยายามของร่างบางแล้ว​และเขาจะตอบรับความพยายามเช่นนั้นไว้ให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน

“ดิฉันก็อดใจรอแทบจะไม่ไหวแล้วค่ะที่จะได้เป็นเจ้าสาวของท่านไดกิ ดิฉันจะอยู่เคียงข้างท่านไดกิตลอดไปค่ะ” มายุกอดเขากลับอย่างมีความสุขอยากจะหยุดเวลาที่มีความสุขไว้เช่นนี้ เธอซุกที่แผงอกของอีกฝ่ายหนึ่ง และฟังเสียงหัวใจของเขาแต่เต้นเป็นจังหวะอยู่เช่นนั้น  จนเสียงหัวใจของเธอสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกับชายหนุ่ม

“ดิฉันเองจะเป็นของท่านคนเดียวเท่านั้นค่ะ”

“ข้าก็จะเป็นของเจ้าผู้เดียวเท่านั้น มายุ ข้าสัญญาและสาบานก็ยังได้”นิ้วมือเรียวปิดปากของชายหนุ่มไว้

“ดิฉันเชื่อท่านค่ะ ท่านไม่จำเป็นจะต้องสาบานหรือสัญญาใดๆทั้งสิ้นค่ะ อย่าได้กล่าวเช่นนี้เลยค่ะ ดิฉันเองขอแค่ตอนที่มีดิฉันอยู่อย่าได้หลงรักคนอื่นก็พอค่ะ หากวันไหนที่ดิฉันไม่อยู่—“กล่าวยังไม่ทันจบ เธอก็ถูกอีกฝ่ายสวมกอดอย่างแนบแน่นในทันที

“ข้าไม่อยากนึกถึงวันนั้นมายุ อยู่ข้างข้าเถอะ ให้ข้าคอยปกป้องเจ้าตลอดไป หากวันใดที่เจ้าได้เกิดใหม่และหลงลืมข้าไป ข้าจะทำให้เจ้าจำข้าให้ได้ ว่าเราเคยอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขเพียงใด ข้าเองก็จะมีเพียงเจ้าผู้เดียวเท่านั้น แต่ก่อนอื่นให้ข้ามอบอายุขัยของข้าใจเจ้าเถิดมายุ จงเต็มใจรับไว้เสียอย่าได้รู้สึกผิดเลย  เพราะข้าเต็มใจให้เจ้าผู้เดียวเท่านั้น”

“ค่ะท่านไดกิ ดิฉันเองก็ดีใจที่จะได้อยู่กับท่านไดกินานๆค่ะ”มายุแม้จะเกรงใจอีกฝ่ายเป็นอย่างมากแต่ก็รับปากอย่างดิบดี เธอจะอยู่เคียงข้างไดเทนกุผู้นี้อีกนานแสนนานเท่าที่เธอจะนึกหาวิธีได้