คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บททดสอบที่ 2 : รับน้องสุดซึ้ง(?)
“เริ่มได้!!”
เสียงของรองเท้าและเสียงพูดคุยต่างๆออกมาจากปากเด็กปี 1 ทันทีเมื่อเหล่าพี่ว้ากให้พวกผมทุกคนจำชื่อเพื่อนให้ได้หมดภายในเวลา 10 นาที อืม...ก็ประมาณ 500 ชีวิตได้ ถือว่าเป็นเรื่องที่แปลกทั้งๆที่ม.นี้คณะสถาปัตย์มีคนสมัครเยอะมากแต่มีคนไม่ถึงพันคนในแต่ละปี
เอาล่ะ เข้าเรื่องๆ
ผมยืนกอดอกอยู่เฉยๆในมุมหนึ่งของหอประชุมประจำคณะที่ปัจจุบันกลายเป็นห้องเชียร์ขนาดใหญ่พอตัวเพื่อหลบเลี่ยงความวุ่นวาย ในขณะที่หลายคนรีบวิ่งวุ่นไปถามชื่อคนนู่นคนนี้ โดยเฉพาะพวกหน้าตาดีสวยๆหล่อๆนี่แทบจะแบบเพราะโดนคนมากมายรุมจนน่าสงสาร...
ใช่...รวมไอ้ชินเฮด้วย
ผมที่แต่งตัวไม่โดดเด่น หน้าตาไม่ได้หล่ออะไร จึงขอยืนมองความวุ่นวายตรงหน้าดีกว่า
“น้องครับ ไม่ไปถามชื่อเพื่อนหรอเรา?”เสียงทุ้มของคนที่มายืนตรงหน้าผมทำให้ผมต้องเงยหน้ามอง แม่ม จะสูงไปไหนวะ พอเงยหน้ามองเท่านั้นแหละ
...กูเจอคนหล่ออีกแระ=_=(แกเซ็งแต่พวกฉันอยากเจอมั่งอะ! : ไรท์,รีด)
“ไม่ล่ะครับ มันวุ่นวายเกินไป”ผมตอบตามความจริงด้วยสีหน้านิ่งๆ คนตรงหน้าผมเลิกคิ้วนิดๆก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ก็ตามใจ”พี่แกยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินจากไป
“หมดเวลา!”
หลังจากเสียงสวรรค์(?)กล่าวจบก็เกิดเสียงร้องโหยหวนด้วยความดีใจ(!?)ของเหล่านักศึกษาดังขึ้นเหมือนจะประท้วง แน่ล่ะคนตั้งเยอะจำหมดก็บ้าล่ะ เด็กปี 1 ทุกคนเข้าแถวไปนั่งอย่างเป็นระเบียบทันทีเมื่อรู้สึกถึงออร่าบางอย่างจากเหล่าพี่ว้ากที่ทำให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ
พี่คนที่มาถามผมเมื่อครู่ตอนนี้ได้ไปกระซิบกระซาบกับเฮดว้ากอย่างพี่แมทที่มีใบหน้าโหด โฉด ดุดัน หนวดเครายาววัดได้เป็นเมตร(แค่เซนเถอะ= =) แล้วเหล่มองมาทางผม อย่านะ อย่ามอง ผมอยู่ของผมเงียบๆนะพี่- -
“ตอนนี้พี่จะเลือกเด็กปีหนึ่งมา 1 คน แล้วคนนั้นก็คือ...”เด็กปี 1 ทุกคนได้แต่ลุ้นตัวโก่งพยายามภาวนาไม่ใช่ตนเอง ก่อนที่สายตาของเฮดว้ากจะมาหยุดอยู่ที่...
...ผม...
เอ่อ...
ผมคิดไปเองใช่มั้ย? ขอร้องอย่าเป็นผมT_T
“น้องแว่นจืดตรงนั้นนะ”แม่ง...ชี้มาที่กูทำม๊ายยยยยยยยยยย
ผมได้แต่โอดครวนในใจ แต่ก็ยอมลุกออกไปแต่โดยดีอย่างไม่สามารถขัดได้ แต่ก็แอบทำหน้าเซ็งนิดๆตอนที่เหล่ารุ่นพี่ไม่เห็นเพราะถ้าเห็นงานนี้คงโดนตืบแน่ เดินมาจนหยุดอยู่หน้าเฮดว้ากหน้าโหดแต่โคตรหล่อ
“เอาล่ะเหล่าเด็กปี 1 ทุกคนเอาป้ายชื่อกลับด้าน! เร็วๆ!!!!”เด็กปี 1 ที่นั่งอยู่สะดุ้งโหยงก่อนที่จะรีบเอาป้ายช่อกลับด้าน ก่อนที่ผมจะเห็นบางคนก็ทำหน้าดี๊ด๊าที่ไม่ใช่ตนที่ออกไปบ้างล่ะทำหน้าเหยดๆมองผมบ้างล่ะ อะไรวะ...?
คือ...กูไม่เข้าใจ- -
“น้องพร้อมมั้ย!”
“พร้อมครับ”
“ดังๆ!!!”
“พร้อมครับ!!!!!”แค่กๆ เจ็บคอวะ ลูกกระเดือกจะกระเด็นออกทางปากแล้วเนี่ยT^T
“ดี!! งั้นทายซิ ว่าใครชื่ออะไรบ้าง!”พี่แมทตะโกนใส่หน้าผม สายตาเฉียบคมดุดัน จ้องผมอย่าน่ากลัว
แต่ขอโทษ....กูไม่กลัวอะ กร๊ากกกกก^O^
“แล้วผมต้องทายชื่อใครล่ะครับ?”ผมเลิกคิ้วทำหน้างุนงงถามพี่แก พี่แมทกระตุกยิ้มก่อนที่คำตอบจะปรากฎขึ้น...
“พี่จะให้น้องบอกชื่อเพื่อนมา 50 คน”
“ห๊ะ!?”
.
.
.
Trrrrrrrrrrrrr
“หือ...ฮัลโหล”
[โอ้ ดาร์ลิ้งรับน้องเป็นไงมั่งเจ้าค่ะ^O^ ]
“แค่นี้แหละ”
[กรี๊ดดดด อย่าวางนะอย่าวาง!!! กรี๊ด! กรี๊ด!!! กรี๊ดดดดดด!!!!!!>O<]
“อย่ากรี๊ดดิ! โทรมามีไร?”
ตอนนี้ผมกำลังนอนเล่นอยู่บ้านครับ หือ? คุณถามว่าเป็นไงต่อหลังเฮดว้ากหน้าโหดนั่นให้ผมบอกชื่อเพื่อน 50 คนนะหรอครับ? ผมก็ตอบพี่แกจนครบแหละครับ ห๊า!? คุณจะบอกว่าหน้าอย่างผมตอบไม่ได้??? จุ๊ๆ อย่าดูถูกผมนะ ผมนะไอคิว 180 กว่าเชียวนะขอบอก และที่ผมสามารถตอบได้โดยที่ไม่ต้องไปถามชื่อใครนะเป็นเพราะ...
...ความลับครับ:P
อ้อ แล้วคนที่โทรมาวี้ดว้ายผมนะไม่ใช่แฟนนะครับ เพื่อนครับเพื่อนตั้งแต่ม.ต้นแล้ว จะหนียังไงก็ไม่รอด ส่วนชื่อนะหรอครับ? ยัยนี่ชื่อ เค้ก แถมชอบกินเค้กเหมือนชื่อซะด้วย และ...
ยัยนี่นะ...
เสียงแหลมเกิน 200 เดซิเบลครับ=_=
[พรุ่งนี้ไปกินข้าวที่โรงอาหารกลางนะจ๊ะ^O^]
“หาเรื่องไปกินเค้กหรือไง= =”
โรงอาหารกลางของมหา’ลัย จะมีร้านเบเกอร์รี่เล็กๆอยู่ครับ ราคาก็กลางๆไม่ถูกไม่แพงเกินไป แต่ความอร่อยนี่เกรดเอครับ ผมรู้ได้ไงนะหรอ? น่าๆผมรู้แล้วกันอย่าถามมากสิ><(ก็คนมันอยากรู้- -!! : ไรท์/รีด)
[กรี๊ดดด>_< มะ-ไม่ใช่ๆๆ!!! ไม่ได้กิ๊นนน กะ...ก็พรุ่งนี้เจ๊แกนัดอะ]
“หึๆ เสียงสูงเชียวนะ อยากกินก็บอกสิเดี๋ยวทำให้”ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะทวนประโยคที่เค้กบอก”หือ เจ๊นัดหรอ?”
[จริงอะ*Q*!]ผมมั่นใจว่าตอนนี้ยัยนี่ตาเป็นประกายชัวร์- -;;[อือ ใช่เจ๊แกบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยนะ]
“โอเค งั้นไว้เจอกกัน”
[จ้าาาา ทำบลูเบอร์รี่ชีสพายมาด้วยน้าาาาาา>w<]
“เฮ้ย! ไว้ที่หลังดิยัยคะ-“
ตู้ดๆๆๆ
“...เค้ก”
ไม่ทันล่ะตูT^T
.
.
.
.
.
“ไอ้กี้!!!!!!!”
หมับ
“ห๊ะ เหวอออออ!!!!”ผมที่กำลังเดินไปที่โต๊ะม้าหิน แต่อยู่ๆก็มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้วิ่งมากอดแบบทิ้งน้ำหนักใส่ผมเต็มๆอย่างจังๆ และแน่นอนเจอแบบนี้มันก็ต้องมีอาการตกใจแถมท้ายด้วยการ...
พลัก!
“อุก”
...หันไปปล่อยหมัดใส่ท้องไอ้บ้านั่นเต็มสติงไม่มีเอฟเฟ็ค
“อ้าว ชินหรอกหรอ กูนึกว่าไอ้โรคจิตที่ไหน ทำไมไปนั่งอย่างนั้นล่ะ”พอเห็นคนตรงหน้าชัดๆก็รู้ได้ว่าเป็นไอ้ชินเฮที่กำลังนั่งยองๆเอามือกุมท้องอยู่ อ่า...ผมว่าหมัดผมออกจะเบานะ(จริงอะ?//เหงื่อตก)
“มะ...หมัดหนักชะมัดเลยวะ เห็นตัวเล็กๆแต่...จากมะ...เมื่อกี้มั่นใจเลยว่าแม่งน่ากลัวสัส”ไอ้ชินก้มหน้าบ่นพึมพำคนเดียวเบาๆก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นแต่มือก็ยังกุมท้องอยู่”ว่าแต่...จะไปไหนอะ”
“โต๊ะม้าหินตรงนั้นนะ ปะ! ไปกัน”ผมชี้ไปที่โต๊ะม้าหินโต๊ะหนึ่ง ก่อนจะจับปลายแขนเสื้อไอ้ชินลากไปนั่งด้วย(มือทั้งสองข้างมันกุมท้องอยู่ครับ)
“ค่อยยังชั่ว...เฮ้อ”พอถึงโต๊ะไอ้ชินก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที ตอนนี้เป็นเวลา 11 โมงเช้าครับ ผมเลิกเรียนช่วงเช้าเร็วเลยเลือกที่จะมานั่งเล่นแถวนี้ก่อนจะไปโรงอาหารกลางตามที่ยัยเค้กนัดไว้
“นี่ๆ ไอ้ชินทำไมเมื่อเช้ามึงไม่มาวะ?”ผมที่นั่งฝั่งตรงข้ามเอานิ้วจิ้มแขนไอ้ชินก่อนจะถามคำถามที่สงสัยมานาน เพราะเมื่อเช้าผมได้นั่งเรียนแค่คนเดียว แถมผมก็เข้าหาคนอื่นไม่เก่งเลยทำให้ดูเป็นคนเงียบๆแต่ก็ยังพอมีความร่าเริงอยู่นะครับ
“ไปทำธุระนะ ไม่มีอะไรหรอก”ไอ้ชินตอบแต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา แค่โบกมือไปมาทำนองว่าไม่มีอะไร และผมก็ขี้เกียจถามต่อเลยปล่อยไป
“เหนื่อยมั้ย?”
“นิดหน่อยนะ”
“กินเค้กปะ”ผมถามก่อนจะหยิบกล่องเค้กทรงสามเหลี่ยมสีใสเท่าขนาดเค้กปกติออกมา เมื่อวานหลังจากที่ยัยเค้กตัดสายไปผมก็ออกมาซื้อวัตถุดิบไปทำบลูเบอร์รี่ชีสพาย แต่ก็ดี อยู่บ้านคนเดียวมันว่างไป
“เค้กอะไรนะ มึงทำหรอ”ไอ้ชินรีบเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะมองกล่องเค้กในกล่องอย่างพิจารณา
“บลูเบอร์รี่ชีสพาย และแน่นอนกูทำเอง ยัยเพื่อนตัวดีบอกว่าอยากกินนะ”ผมบอกอย่างภูมิใจ แต่อยู่ๆไอ้ชินก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ชะโงกหน้ามาจ้องผมแบบใกล้ๆ ไอ้ผมก็ผงกสิครับ มองหน้ามันตาปริบๆอย่างงงๆ
“ถอดแว่นซะทีสิ”
“หลังรับน้อง^^”ผมตอบยิ้มๆให้ไอ้ชินทำหน้าขัดใจเล่น
“ก็ได้วะ กินล่ะนะ”เพียงพริบตาไอ้ชินก็ไปนั่งแกะกล่องเค้กอย่างไวประมาณว่ากลัวจะมีคนมาแย่ง ก่อนจะตักเข้าปากไปคำหนึ่ง
“เป็นไงอะ”
“อร่อยวะ!”ไอ้ชินตอบก่อนจะสวามปามต่อ
...และเค้กก็หมดไปสี่กล่องภายใน 4 นาที โดยฝีมือไอ้ชินคนเดียว
นี่มันกินกล่องละ 1 นาทีเองเรอะ-[]-
“ขออีกดิ”
“ไปกินข้าวกันก่อน”ผมว่าจบก็หยิบกล่องเค้กที่ไอ้ชินกินหมดแล้วใส่ถุงเก็บเหมือนเดิม ไม่ต้องห่วงครับว่าจะไม่พอสำหรับสาวๆ เพราะผมทำไว้ตั้ง 20 ชิ้น ตอนนี้ก็มีอยู่ทั้งหมด 16 ชิ้นครับ พออยู่แล้ว
“ทำอร่อยดีนะ”ไอ้ชินบอกก่อนจะเอามือมาขยี้หัวผมจนยุ่งไปหมด เออ ช่างมัน กูขี้เกียจเซตผมใหม่ล่ะ-_-!
“อยู่ไหนน้า...”ตอนนี้ผมกำลังสอดส่องสายตาหากลุ่มยัยเค้กอยู่ครับ ซึ่งจริงๆหาไม่ยากหรอกครับ!
แต่...
คนเยอะขนาดนี้จะหาเจอมั้ยวะ!!!(แกจะบ่นเพื่อ?)
หมับ
“ยูจางงงงงงงง>O<!!!!!!”
“อ๊อก ยัยบ้า!!!!”
ป้าบ!
“โอ้ย! ฮึก...เจ็บT^T”
“สม- -“ผมหันไปตบหัว(?)ยัยเค้กทันทีที่ถูกยัยเตี้ย(เค้กสูง 159 ซม.)บ้าอย่างมันกระโดดมากอดจากด้านข้าง ทำเอาผมเซไปชนไอ้ชินที่ทำหน้างงเหมือนลิงคิงคอง(ดูมันเปรียบ...= =) ก่อนที่ยัยเค้กจะกุมหัวตัวเองอย่างน่าสงสาร(ในสายตาคนอื่น)น้ำตาเล็ดกับปากอวบอิ่มที่เม้มแน่นเหมือนกำลังข่มความเจ็บไว้ เจ้าตัวเรียนคณะแพทย์ตามความชอบส่วนตัวและต้องการสืบทอดธุรกิจของครอบครัวของตัวเอง เค้กเป็นผู้หญิงที่น่ารักครับคงเหมาะสำหรับพวกที่เป็นโลลิค่อนสุดๆ ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน จมูกที่โด่งนิดๆ ปากเล็กๆ กับรูปหน้าไข่ ผิวขาวๆ ผมยาวๆถึงกลางหลังนั่นอีก
แค่ในโรงอาหารก็ผู้ชายมองตามเป็นแถวแล้ว=_=
“ยูจังใจร้ายอะ...”เค้กที่ทำแก้มป่องๆช้อนตามองผม แต่ขอโทษนะเพื่อน
“...ฉันไม่ใจดีขนาดนั้นนะ”ผมตอบเสียงเรียบมองหน้าเค้กนิ่งๆ พอให้เจ้าตัวรู้ว่าผมเริ่มหงุดหงิด ผมไม่ได้หงุดหงิดเค้กหรอกครับแต่ที่หงุดหงิดนะเพราะสายตาของคนส่วนใหญ่ในโรงอาหารกำลังมองพวกผมอยู่ สาเหตุก็มาจากยัยเค้กนั่นล่ะครับ
เสียงดังเกินความจำเป็นจริงๆ
“ง่ะ...เค้าขอโทษT/\Tไปที่โต๊ะกันเถอะเนอะๆ”เค้กพูดจบก็รีบลากผม ตามด้วยไอ้ชินที่เดินตามผมติดๆมาที่โต๊ะตัวหนึ่งในโรงอาหาร
“ไง มาช้ากันจังนะย่ะพวกแก”เสียงหวานที่ตอนนี้ฟังดูแหลมเพราะเจ้าตัวคงอารมณ์เสียพอสมควรที่เพื่อนรักอย่างผมมาช้า เจ้าหล่อนมีผมสีชมพูสว่างดูหนานุ่มเป็นลอนใหญ่ๆยาวเลยสะโพก ชุดนักศึกษาที่ดูรัดรูปนิดๆแต่ก็ดูเหมาะกับเจ้าหล่อนดี กระโปรงที่สั้นเหนือเข่ากับถุงน่องสีดำที่ยาวเกือบถึงกระโปรงยิ่งทำให้ขาดูเรียวขึ้นอีก ตากลมโตสีฟ้าครามบัดนี้กำลังหรี่ตามองผมอย่างอารมณ์บ่จอย จมูกโด่งรั้นเชิดขึ้นนิดๆ ริมฝีปากที่น่าสัมผัสอยู่แล้วยิ่งน่าสัมผัสเข้าไปอีกเมื่อเจ้าตัวทาลิปมันทำให้ดูอวบอิ่มขึ้น ผิวที่ขาวพอๆกับเค้กทำให้เจ้าหล่อนดูสวยขึ้นแลดูเหมือนราชินี
สมแล้วที่เคยได้ฉายาว่า ‘ราชินีของกลุ่ม’ หรือชื่อที่เรียกๆง่ายๆคือ ควีน เหมาะจริงๆ
แถมเรียนคณะนิเทศ เอกการแสดงอีก
“อือ ไม่มีไรหรอกเจ๊”ผมตอบปัดๆด้วยความที่ขี้เกียจอธิบาย ก่อนที่จะเดินไปนังฝั่งตรงข้ามกับเค้กและควีน(ไอ้ชินนั่งข้างผม)
“นี่ใครนะ...?”เจ๊หรือควีนเอ่ยออกมาก่อนที่ตาสีฟ้าครามจะมีประกายบางอย่างที่สามารถทำผมขนลุกได้ไม่ยาก อย่าสิครับคุณเพื่อน= =”
“เพื่อนใหม่นะ ชื่อชินเฮ ไอ้ชินนี่คือควีน ส่วนคนเมื่อกี้ที่พาเรามาชื่อเค้ก”
“หวัดดีจร้าาาาา^O^/”>>เค้ก
“ยินดีที่ได้รู้จัก...อืม หล่อดีนิ เข้าใจเลือกเพื่อนดีนะย่ะ”>>ควีน
“ยินดีที่รู้จักน่ะ!^[+++]^”ไอ้ชินตอบรับพร้อมยิ้มกว้างจนแทบเห็นฟันทุกซี่ เล่นเอาสาวๆบริเวณรอบๆมองกันแทบละลาย
“แล้ว...โมพล่ะ?”ผมที่หันซ้ายหันขวาแต่กลับไม่เจอเพื่อนในกลุ่มอีกคนเลยแม้แต่น้อย กลุ่มผมมีจำนวนอยู่ 5 คนครับ ก็มีเค้ก ควีน ผม และผู้ชายอีกสองคนที่ยังไม่ปรากฎ(ไรท์ไม่มีงบ=w=;;//ไรท์)
“วันนี้หมอนั่นเลิกช้านะแถมยังมีธุระต่ออีกเลยยังมาไม่ได้”ควีนที่ดูดน้ำอัดลมในแก้วจ้องผมนิ่งๆ นั่นทำให้ผมต้องเลิกคิ้วนิดๆก่อนจะนึกออก
“อะ เค้กพวกแก”ผมหยิบถุงเค้กไปวางบนโต๊ะ ก่อนจะบ่นเบาๆ”สั่งได้สั่งดี ให้แต่กูทำมาให้คนเดียว”
“ก็แกทำอร่อยสุดแล้วย่ะ! ขนาดเชฟที่บ้านฉันยังเทียบไม่ได้เลย”ควีนว่าก่อนจะหยิบบลูเบอร์รี่ชีสพายขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย แล้วเลื่อนจานข้าวมาให้ผมหนึ่งจาน”ฉันสั่งข้าวไว้แล้วแต่ไม่รู้ว่าแกจะพาเพื่อนมาด้วยเลยไม่ได้สั่งมาเผื่อ”
“ไม่เป็นไร ไอ้ชินมึงกินจานนี้ก็ได้ เดี๋ยวกูไปสั่งใหม่”ผมเลื่อนจานที่ควีนส่งมาให้ไปตรงหน้าไอ้ชิน ก่อนที่จะลุกขึ้นเตรียมไปสั่งข้าวจานใหม่
หมับ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปสั่งเอง มานั่งกินเถอะ”ไอ้ชินจับบข้อมือผมไว้แล้วกดไหล่ผมให้นั่งลงก่อนที่ตัวเองจะเดินออกไปซื้อข้าวโดยที่ผมยังไม่ทันได้แย้งแม้แต่น้อย
“อะไรของมันวะ”ผมทำหน้างงก่อนจะรู้สึกถึงสายตาสองคู่ที่มองผมอยู่”อะไรหรอเจ๊”
“หมอนั่นนะ...”
“...?”
“มันอาจจะชอบนายก็ได้นะ”
“!!!”
เรียบร้อยคร้าบบบบบบบบ ครบร้อยแล้ว!!!!!!!! ใครไปเล่นสงกรานต์มั่ง ไรท์คนหนึ่งแหละที่ไม่ได้ไป กร๊ากกกกกกกก แต่มีเหตุจำเป็นที่ไม่สามารถเล่นคอมได้ กระซิกๆTT^TT
มีคำผิดเตือนไรท์ด้วยนะคร้าบบบ>O<
ไรท์แต่งงงนิดๆนะครับ แต่งสด ไม่สนุกก็อย่าว่ากันเนอะ^U^;;;
ส่วนเรื่องที่มันดูสั้นๆเพราะสมองไรท์มันลอยไปดาวอังคารแล้วTUT จะพยายามให้มันยาวๆครับ!(>O<)\
ขอบคุณที่ติดตามคร้าบบบ(เม้นบ้างก็ดีนะ ไรท์เหงา;-;)
ความคิดเห็น