ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (Fic Devil may cry) Blood on Blood (yaoi)

    ลำดับตอนที่ #33 : Open the Gate

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 879
      2
      13 พ.ย. 51

    เสียงลมหวีดหวิวพัดอ่อนหยอกล้อเมฆหมอกยามราตรี ดวงดาวพราวกระจ่างฟ้า บรรยากาศเย็นสบายขับกล่อมให้หมู่สรรพชีวิตเคลิ้มไปกับนิทรากาล


    ...แต่หาใช่ปีศาจไม่...

     

                    ท่ามกลางบรรยากาศมืดหม่นและร้านDevil May Cryที่ไร้ซึ่งแสงไฟดูสงบเงียบ พลันเสียงกระโดดและเสียงฝีเท้าเดินราวกับรีบรน เสียงนั้นดังสม่ำเสมอไล่เรื่อยไปตามทางเดิน เสื้อชุดสีน้ำเงินกระทบแสงติดๆดับๆของไฟทาง ก่อนความมืดแห่งราตรีจะปกคลุมจนภาพนั้นเบือนเลือนรางไป

     

     

                    ยินดีต้อนรับกลับอีกครั้ง ท่านเวอร์จิล

    />

                    ร่างสูงเรือนผมสีรัตติกาลเอ่ยขึ้นท่ามกลางความมืด บรรยากาศรอบๆตัวของเด็กหนุ่มผู้นี้เปลื่ยนไปเสียจนร่างโปร่งบางรู้สึกแตกต่างไปจากตอนแรกที่ได้พบมากเสียจนต้องขมวดคิ้ว ความรู้สึกคุกคาม กดดัน แต่ก็มีแรงดึงดูดให้เข้าหา

     

                    ก่อนได้เอ่ยสิ่งใด มือเรียวสวยนั่นถูกเกาะกุมก่อนดึงลากเข้าตัวบ้านที่รกร้าง ประตูเหล็กบานใหญ่เปิดออกราวกับมีชีวิต กุหลาบนับร้อยผลิดอกออกบานราวกับต้อนรับยินดีก่อนจะแปรสภาพเป็นดวงไฟเย็นสีฟ้า

     

                    คิกๆ...เสียงหัวเราะที่น่าพรั่นพรึงดังขึ้นเป็นระลอกๆรอบๆตัวทั้งสอง ไอเย็นและหมอกขาวลงเรื่อยปกคลุมบ้านหลังนั้นอย่างเงียบเชียบแช่มช้า ก่อนที่บ้านหลังนั้นจะจางหายไป...

     

     

    ...ที่ไหนเนี่ย..

     

                    ร่างสูงเอ่ยถามตนเองในใจในขณะเรียวขายาวยังคงขยับเดินไปเรื่อยตามทางเดินสีหมอก ที่นี่ไม่มีอะไรเลยนอกจากสีขาว

     

                    พลันทันเท่าความคิดนัยน์ตาตวัดไปสะดุดกับร่างเลือนรางที่คุ้นตาที่ปลายสุดของระยะสายตา ร่างนั้นกำลังเงยหน้าจดจ้องอะไรบางอย่างก่อนหันมายิ้มจางๆให้ร่างสูงที่กำลังเร่งฝีเท้าเพื่อมุ่งมาหา แต่ยิ่งวิ่ง ยิ่งห่างไกล ริมฝีปากบางขยับยกเอ่ยบางอย่าง

     

    ...นายพูดอะไร!! ชั้นไม่ได้ยิน!!...

    ...”F……………”…

     

    อะไรนะ!...

     

    …“…Farewell (ลาก่อน)...”…

     

                    ภาพร่างบางที่คุ้นเคยค่อยๆหันหลังให้ผู้เป็นน้อง และค่อยๆเลือนหายไปจากมโนทัศน์ เสียงที่เรียกของผู้เป็นน้องพยายามเรียกหา มือแกร่งตะเกียดตะกายไปหาจุดหมาย แต่สิ่งที่ได้รับมีเพียงความว่างเปล่า...

     

                    เดี๋ยว! เวอร์จิล!” ใบหน้าคมที่ชุ่มเหงื่อกระสับกระส่ายก่อนนัยน์ตาสีฟ้าหม่นจะเบิกกว้างและลืมตาตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์ เขาลุกขึ้นนั่งก่อนปาดเหงื่อออกจากในหน้าคม ลมหายใจกระหืดกระหอบเป็นตัวบ่งบอกได้เลยว่าความฝันนี้เลวร้ายมากพอดู

     

                    ดันเต้ค่อยลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ขายาวๆก้าวฉับๆจุดหมายคือ ห้องนอนข้างๆ...

                    มือแกร่งออกแรงราวกับกระชาก ประตูที่ถูกล็อคกลอนอยู่ด้านในถึงกับฉีกออกราวกับกระดาษทิชชูบางๆ (คนแต่ง/แรงควายนั่นเอง -*- )

     

                    ภายใต้แสงจันทร์นวลที่ส่องเล็ดลอดผ่านเหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้กระทบผ้าปูที่นอนที่สีนวลขาว มีเพียงความว่างและเสียงลมหายใจกระหืดกระหอบของตนเองเท่านั้น

     

                    นายสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอ...เวอร์จิล...

     

                    อีกครั้งภายในห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในหน้าต่างบานเล็กที่แตกหักและเต็มไปด้วยยักไย่ เดิมรอบๆห้องมีรูปปั้นรูปร่างต่างกันเจ็ดอย่างแต่บัดนี้มันแตกหักเป็นส่วนเสียแล้ว ความรู้สึกที่น่าหวาดหวั่นปกคลุมห้องโถงนี้ กลิ่นกำยานหายไป มีเพียงกลิ่นคาวของเลือดสัตว์ป่าที่น่าสะอิดสะเอียน

     

                    ไปยืนที่กลางห้องโถงซิครับ...ท่านเวอร์จิล...เสียงของเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆซึ่งน่าแปลกที่เวอร์จิลเองกลับทำตามอย่างง่ายดาย

     

                    พลันร่างของปีศาจทั้งเจ็ดค่อยๆเผยจากผืนดินช้าๆ มีทั้งหญิงสาว เด็กตัวกลม และชายผู้หยิ่งผยองที่พบกันเมื่อคราวก่อน ทั้งเจ็ดร่างส่งยิ้มยะเยือกมาให้ นัยน์ตาทุกคู่จับจ้องเจ้าของนัยน์สีห้วงสมุทรอย่างไม่กระพริบสายตา ก่อนทุกตนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรื่อยเอื่อย

     

    ...ต้องการสิ่งใด...

     

    ข้าต้องการเปลี่ยนแปลงกุญแจแห่งโลกมนุษย์

    ต้องการสิ่งแลกเปลี่ยน...

     

    “…?...”

     

    แด่ปีศาจทั้ง 7...

    ....เลือดของเจ้า...

     

                    ก่อนได้เอ่ยสิ่งใด ร่างโปร่งรู้สึกได้ถึงผิวหนังที่ตึงแน่นก่อนฉีกขาดไปเป็นแนวยาวราวกับมีมีดนับพันเฉือนทั้งแขนและขา หยาดโลหิตซึมผ่านเนื้อผ้าสีน้ำเงิน หยดกระทบพื้นอย่างไม่หยุด แต่ร่างนั้นยังคงฝืนยืนพลางส่งสายตาเย็นยะเยือกให้ร่างทั้ง 7 แต่มีเพียงรอยยิ้มเย้ยหยันที่ส่งผ่านกลับมา เหล่าปีศาจทั้ง 7 ค่อยๆเยื้องกรายเข้ามาก่อนทั้งหมดจะก้มลงไล้เลียหยาดแดงชาตที่ไหลซึม

     

                    พวกเจ้า...พอใจหรือยัง...น้ำเสียงเยียบเย็นเรียกเสียงหัวเราะน้อยๆที่ชวนให้ขนลุก

     

                    พลันยามาโตะดาบคู่กายนั้นถูกกระชากออก ตัวดาบคมกริบกำลังสะท้อนแสงสู้จันทราโดยมีผู้เป็นนายเฝ้ามองอย่างประหลาดใจ

     

    ...กุญแจใหม่ถูกเลือกแล้ว...

     

                    ว่าไงนะ~!?”  นัยน์ตาสีสมุทรเบิกกว้างเมื่อสิ้นเสียงนั่น ดวงหน้างามสีนวลตานั้นซีดลงถนัดตา ยามาโตะมิใช่เพียงขุนศึก...เป็นทั้งของล้ำค่าที่พ่อที่จากให้...และเป็นเพื่อนของเขามามากกว่าครึ่งชีวิต...ทั้งหมดกำลังจะหายไป...

     

                    ภาพเบี้องหน้าที่พร่ามัวค่อยๆปรากฏภาพเด็กหนุ่มที่คุ้นเคยกำลังส่งรอยยิ้มจางเบามาให้ก่อนทั้งหมดจะจางหายไปพร้อมๆตัวดาบที่แตกออกเป็นส่วนๆ

     

                    “…ไม่...อ้ะ!....อ๊ากกก~!!” พลังในกายของเวอร์จิลกำลังปั่นป่วน ร่างนั้นทรุดลงกับพื้นอย่างทุรนทุราย ลมหายใจหอบถี่รัว ก่อนที่เนื้อผ้าด้านแผ่นหลังจะฉีกขาดเนื่องด้วยบางสิ่งที่เข้ามาเพิ่มเติมในร่างกายที่งดงามนั่น

     

    ...ปีกสีดำ...

     

    ก่อนที่สติจะดับวูบ สายตาเย็นเหลือบไปเห็นชายในเรือนผมสีรัตติกาลกำลังยกยิ้มแสยะเยียดในมุมมืดของห้องโถง ริมฝีปากนั่นขยับไปมาได้ใจความว่า...

     

    ...ยินดีต้อนรับกลับ...นางฟ้าของข้า...
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×