(Fic Devil may cry) Blood on Blood (yaoi)

ลำดับตอนที่ #3 : ผู้ที่หายไป...

วันเวลาเคลื่อนไปอย่างช้าๆ

                
                ร่างบางที่พ่ายแพ้น้องชายเดินไปรอบโลกปีศาจที่มืดมนอย่างช้าๆ โครงหน้างามที่ดูน่าถนุถนอมเคลือบด้วยสีหน้าเย็นชาราวน้ำแข็ง นัยน์ตาสีอความารีนที่งดงามราวห้วงมหาสุมทรลึกตวัดมองไปมาด้วยความเย็นชา แต่กลับมีเสน่ท์ดึงดูดใจ จมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากนุ่มนิ่มน่าสัมผัส ซึ่งมักเหยียดยิ้มเย้ยหยั่นให้บุคคลเบื้องหน้าใจสั่นอยู่กับที่ เวอร์จิลพาเอาร่างเปลือยเปล่างาช้างไปยังปราสาทมือ ที่น่าจะเป็นที่ที่ผลึกประตูสู่โลกมนุษย์

                เขาเองก็ไม่อยากจะนั่งโป๊ นอนโป๊ แบบนี้หรอกนะแต่ว่า หลังจากที่เขาไปปะมือกับ ราชาปีศาจตัวปัจจุบัน ทั้งๆที่เขาพยายามสู้แทบตาย แต่อีกฝ่ายรู้สึกว่าจะไม่ได้จริงจังกลับเขาเลย

                ...ไอ้เจ้าบ้า ก็ได้แค่เอาดาบตวัดไปตวัดมา จนเสื้อผ้าชาวบ้านขาดไปหมด...แถมยังพุ่งมากระชากจนขาดไม่เหลือซากให้รู้ว่าเป็นเสื้อผ้าเลยซัดนิด!!....อย่าให้ถึงตาข้าบ้างแล้วกัน... (คนเขียน / ทำอะไรเหรอน้องเวอ -  - )

                เวอร์จิลทำท่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนจะผ่อนลมหายใจลง มือเรียวสัมผัสกับประตูเหล็กซึ่งสลักเสลาด้วยลวดลายกุหลาบเถาอย่างช้าๆก่อนจะแนบหน้าผากรับความเย็นเฉียบของโลหะ เขามาที่นี่เพื่อสืบค้นหนทางที่จะได้ครอบครองพลังของผู้เป็นพ่อ

                ใช่...มันคือจุดหมายที่ยิ่งใหญ่ของเขา แต่บางครั้งภาพครอบครัวที่อบอุ่นค่อยๆไหลเข้ามาสะกิดน้ำตาอุ่นๆที่เก็บไว้ให้ไหลออกมา แต่ในห้วงมโนความคิดของร่างโปร่งบาง น้ำตาและความหวั่นไหวคือเครื่องแสดงตัวตนของมนุษย์

เกลียด! 

ทั้งมนุษย์! 

ทั้งปีศาจ! 

ทั้งมารดาและแฝดคนน้อง! 

ถ้าไม่มีน้องคนนั้น...เขาอาจจะ....

“ฮึก...” เสียงสะอื้นน้อยๆอย่างแผ่วเบา หยาดน้ำตาอุ่นไหลออกมาไม่ขาดสายราวกับถูกปิดกั้นมานาน หยดอุ่นใสค่อยๆไหลกระทบกับผลึกสีแดงที่เจ้าตัวห้อยไว้กับตัวตลอดเวลา

ทันใดนั้น! เกิดแสงสว่างจ้า แสบตาเสียจนดวงตาสีครามไม่อาจรับไว้ได้หมดจึงปิดตาสกัดกั้นไม่ให้แสงนั้นทำร้ายดวงตาที่บอบาง

.

.

.

.

เมื่อแสงสว่างจ้านั้นอ่อนแรงลง เขาปรือตามองทัศนียภาพเบื้องหน้าอย่างช้าๆ มันไม่ใช่โลกที่เต็มไปคาวเลือด แต่กลับเป็นภาพเดิมๆที่คุ้นตาในตอนเด็ก บ้านที่เคยอาศัย หากแต่ว่าดูจะรกรุงกว่าเก่าเป็นเท่าตัว

.....โลกมนุษย์??????....