คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Detective...
หลังจากเดินห่างมาจากบ้านได้ซักครู่ ร่างโปร่งบางหยุดเดินลงเพื่อเปลื่ยนทาง ค่อยๆเดินเลียบไปต้นไม้ก่อนร้องเรียกเด็กหนุ่ม "เมนทิส...ออกมา"
เสียงใบไม้แห้งกรอบแกรบดังมาจากทิศๆหนึ่ง นัยน์สีห้วงสมุทรตวัดตามเสียงที่ได้มาในโสตประสาท ภาพเบื้องหน้าเผยให้เห็นเด็กหนุ่ม...ไม่ใช่ซิ ชายหนุ่มผมดำนัยน์สีเลือดที่เข้ากับโครงหน้าคมหล่อ ค่อยเดินเยื้องกรายออกมา เขาอยู่ในชุดสูทง่ายๆ รอยยิ้มบางๆถูกส่งไปหาร่างโปร่งบาง "ครับ? ท่านเวอร์จิล"
ถึงจะเห็นเอกลักษณ์ดังกล่าวแต่เวอร์จิลก็ยังไม่เข้าใจในการเจริญเติบโตของคนเบื้องหน้าอยู่ดี เขาพยายามคิดหาเหตุผลจนคิ้วขมวดกัน ชายหนุ่มเบื้องหน้าเห็นปฏิกิริยานั้นจึงเริ่มเอ่ยอธิบาย “ยิ่งพลังของท่านสปาร์ด้าในตัวท่านลดลง ร่างจริงๆของผมยิ่งปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆครับ...”
“อืม...งั้นรึ...”
แต่มันยังมีอีกหนึ่งเหตุการณ์ใกล้ๆกัน
...ไอ้นั่นมันเป็นคร้ายยยยยยยยยยย?... ดันเต้คิดในใจพลางสบถงึมงำ ใบหน้าที่ถูกแว่นตาดำบังไปกว่าครึ่งชะโงกพ้นต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างจากอีกสองร่างมากนักเพื่อทำแอบดู
"...ท่านเหมือนโรคจิตมากเลยขอรับ..." ดาบที่ถูกเหน็บอยู่ด้านหลังเอ่ยอย่างปลงๆ
"หุบปากซะ..."เขากัดฟันตอบในลำคอ
เวอร์จิลเงยขึ้นจ้องลึกในนัยน์ตาสีเลือดนั้นอย่างคาดคั้น
"เจ้าพอจะหาทางไปหาสุสานของแม่ข้าได้หรือไม่"
"ไม่เกินความสามารถขอรับ...ท่านเวอร์จิล" เมนทิสเอ่ยอย่างสุภาพพลางยกมือเรียวขึ้นจุมพิตที่หลังมือเบาๆ
...เฮ้ย!!!!!!! ไอ้หน้าปลาจวดนั่นมันกล้าดียังไงวะ!?... ปลายนิ้วแกร่งจิกเปลือกไม้จนแทบทะลุ
"เจ้าไม่ควรกระทำกิริยานี้ที่สาธารณะ...ข้าขอเตือน..." ...ท่าทางเจ้าเด็กนี่คงโตแต่ตัว... เจ้าของมือเรียวคิดพลางเอ่ยเสียงเย็นแต่ก็ไม่ได้สลัดมือออกแต่อย่างไร
...แล้วทำไมเวอร์จิลถึงได้ไปยอมมันแบบน้านนนนนนนนนนนนนนนนนนน... เจ้าของแรงอันถึกควายยังคงประทุษร้ายต้นไม้ไปเรื่อยๆ
"เอ่อ...เดี๋ยวต้นไม้พังแล้วพวกเขาจะรู้ตัวนะขอรับ" ผู้เป็นลูกน้องเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นต้นไม้ชักโยกเยกโครงเครงโหรงเหรง
"แกกลายเป็นคนมาช่วยสะกดรอยเด๊ะ"
“ข้าทำไม่เป็น...แล้วดาบปีศาจแต่ละเล่มมีประสาทสัมผัสพวกเดียวกันเร็วมาก...ข้าเกรงว่าความจะแตกเอานะ” รีเบลเลี่ยนกล่าวปัดๆ
"ก็แค่หลบดีๆสิ ทำไม่ได้รึไง?"
"เอ่อ...ขอโทษครับ...งั้น" มือหนากุมมือเรียวสวยแน่นขึ้นก่อนเดินนำเล็กน้อยให้ผู้เป็นเจ้านายเยื้องตาม "ผมนำทางนะครับ กุมมือแบบนี้เวลาเข้าเมืองจะได้ไม่พลัดหลง"
"...จะทำอะไรก็ทำ..."
...เฮ้ยเว้ยยยยยยยยยยย!!! จะทนไม่ไหวแล้วนะเว่ย!!... จนแล้วจนรอดต้นไม้น้อยอันแสนบอบบางที่ไม่อาจทนต่อการกระทำชำเราได้อีกต่อไป ก็ได้สละเนื้อไม้ติดมือแกร่งออกมาบางส่วนจนต้นไม้แหว่งไปจนได้
โสตประสาทอันว่องไวของเวอร์จิลรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาต เขาหันไปตามนั้นแต่ชายหนุ่มข้างๆกลับละจากมือสวยเป็นโอบไหล่มนแทน "ไม่ต้องสนใจหรอกครับ แค่ปีศาจที่หลุดมาท่านดันเต้คงออกมาจัดการเอง ถ้าไม่รีบไป 'คืนนี้' คงไปกับผม 'ที่นั่น' ไม่ได้นะครับ"
"อืม...เจ้าหัดเรียบเรียงคำพูดใหม่เสียด้วย ให้มันลื่นไหลกว่านี้"
เมนทิสยิ้มจางก่อนจะส่งยิ้มไปหาคนที่หลบหลังต้นไม้ "ครับ...คุณเวอร์จิล"
เมื่อได้ยินคำว่า'คืนนี้' กับ 'ที่นั่น' จากไอ้หน้าม่อที่โอบไหล่ร่างโปร่งบางของเขาอยู่ เลือดก็เกิดอดเดือดพล่านขึ้นมาไม่ได้ เขาขยี้เนื้อไม้ที่หลุดติดมือมาอย่างเคืองแค้น
"...โอ้ สงสัยงานนี้ ยามาโตะได้คืนร่างแน่เลยนะขอรับ ฮ่าๆๆๆ" รีเบลเลี่ยมหัวเราะเสียงดังเมื่อร่างทั้งสองเดินเลี้ยวผ่านมุมถนนไป
"เหอะๆ.. มันอาจจะเล็งยามาโตะของแกด้วยก็ได้ใครจะรู้.."
"...ท่านเวอร์จิลน่าจะโดนเล็งมากกว่านะครับ...ยามาโตะยังไม่คืนร่างเลย...มันคงจะจับอ้าขาแล้วทำให้ร้องอื๊ออ้าไม่ได้มั้ง แต่ท่านเวอร์จิลเนี่ย...เสร็จแน่..." ดาบตอกกลับ
"เชอะ..รอให้ยามาโตะมันอยู่ในร่างคนก่อนเถอะ.."ท่อนขายาวสาวขาตามอีก 2 ร่างดุ่มๆอย่างไม่ให้คลาดสายตา
ใจกลางเมืองย่านชุมชนอุดมไปด้วยฝูงชนที่พบปะกันเพื่อแลกเปลื่ยนความคิด ข้อมูล และเงินตรา สายตาหลากหลายจับจ้องทั้งคู่แต่ผู้ถูกจับจ้องก็ไม่ได้เอ่ยอะไร ร่างทั้งสองเดินผ่านร้านรวงมากมายหลายหลาก เวอร์จิลสะดุดกับร้านๆหนึ่งที่มีกลิ่นหอมอ่อนอย่างธรรมชาติอบอวล "เดี๋ยวเมนทิส...ข้าขอซื้อดอกไม้ก่อน..."
"อา...งั้นผมออกเงินให้นะครับ" ชายหนุ่มยิ้มจางๆให้เวอร์จิลก่อนละจากไหล่บาง
"ไม่เป็นไร...ข้าพอมีเงินเช่นกัน"
...ซื้อดอกไม้ทำไม?...ร่างสูงคิดไปไกลร้อยแปดพันเก้าซึ่งล้วนแต่ไม่ดีซักอย่าง แถมยิ่งคิดก็ยิ่งเดือดปุดๆมากขึ้น
"คิดว่าเป็นของตอบแทนที่ 'ช่วย' ผมก็แล้วกัน"
"....ตามใจเจ้า...งั้นเจ้าเลือกให้ข้าก็แล้วกัน...เอากุหลาบ" เวอร์จิลตอบเย็นๆให้ชายหนุ่มก่อนยืนรอหน้าร้านพลางมองไปรอบๆย่านชุมชน
"..เหมือนเดทสมบูรณ์แบบเลยนะขอรับ" ดาบเล่มโตสีเงินยาวพูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน
"..."ดันเต้ไม่สนใจเสียงนกเสียงกา สายตายังจับจ้องเรือนร่างสูงโปร่งนั้นอย่างไม่วางตา
ชายยหนุ่มเดินกลับมาหาผู้เป็นเจ้านายพร้อมช่อกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์หนึ่งช่อ "ท่านจะเอาไปให้ท่านอีวา สีนี้ดีที่สุดขอรับ"
อืม..ขอบใจ..." เวอร์จิลรับช่อดอกไม้นั้นมาก่อนก้มสูดกลิ่นหอมอ่อนๆที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของกุหลาบ
"ท่านเวอร์จิลครับ.." สิ้นเสียงทุ้มเวอร์จิลก็หันมองตามเสียงพบกุหลาบสีน้ำเงินที่หายากมากหนึ่งดอกกำลังถูกยื่นอยู่ด้านหน้า "มันเหมาะกับท่านครับ" เมนทิสยิ้มหวานให้ก่อนดึงช่อดอกไม้สีขาวมาไว้ในมือตนและแทนที่ด้วยดอกไม้ให้ร่างโปร่งบางราวกับยัดเยียด
"โปรดรับไว้ด้วยนะครับ" นัยน์ตาสวยตวัดมองชายเบื้องหน้า ก่อนยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยนให้เป็นคำตอบแทนคำพูด
...เฮ้ย!!!! แค่ไม่เขียนแผนที่ไปหาแม่ให้แค่นี้ถึงกับต้องนอกใจเลยเร้อออออออออออออ... ดันเต้คิดอย่างขุ่นเคือง ...แถมยังมีไอ้ม่อนั่นอีก.. ถึงมันจะเหมาะจริงๆก็เหอะ... ความคิดชักเริ่มเอนเอียงเมื่อร่างโปร่งบางรับกุหลาบมาถือ ..เฮ่ยๆ ไม่ใช่สิ! ไอ้หื่นกามนั่นมันมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องของๆตรูฟร้าาาาาาาาาา!!!...
"...ก็คนมันขี้หึง~~นิดนึงก็คิดไกล~~" เสียงร้องเพลงยียวนมาจากไหน อ้อ มาจากดาบที่นอนอยู่บนหลังของดันเต้นั่นเอง
"หุบปากไปได้แล้วไอ้ดาบเวร..ไม่ช่วยแล้วยังจะมา.."
"เมียใคร เมียมันครับ~~" น่าน มีตอกกลับ
"เออ"
"ท่านเวอร์จิล...ผมว่ารีบไปเถอะครับ เดี๋ยวดอกไม้จะเหี่ยวก่อน" เมนทิสไม่พูดเปล่าเอามือมาโอบเอวร่างโปร่งบาง ก่อนส่งสายตายียวนไปหาดันเต้ว่า...ผมรู้นะว่าคุณตามมา...
"อา...อืม" เวอร์จิลตอบเบาๆเพราะความสนใจทั้งหมดพุ่งตรงเข้าหาดอกไม้หายากในมือมากกว่าสิ่งอื่นรอบๆ
นัยน์ตาคมเบิกกว้างก่อนจะวาววับเมื่อไอ้คุณม่อหันมาส่งสายตามาให้ ...ซักวันชั้นจะฆ่าแก๊~ ..แถมเวอร์จิลยังไม่ปฏิเสธมันอีก...มันเป็นใครมาจากดาวไหนฟะ?? (คนแต่ง/ไม่ดาวนาเม็ก ก็ดาวเจ้าพ่ออุลตร้า...(เกี่ยว?))
"เมียพี่มีชู้~~~ดูซิอายชาวบ้าน~~~" เจ้าประจำหอนอีกแล้ว
"เสียงยังกับควายถูกก๊อตซิลาเหยียบ หุบปากไปได้แล้ว!!"
เครดิตความรั่วดันเต้ให้แก่ -sey- ครับ - -** (ผมไม่เกี่ยวครับ...)
ความคิดเห็น