คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Unfaithful???
หลังจบอาหารมื้อเช้าที่ท่าทางวุ่นวายไม่น้อยของสองพี่น้อง เวอร์จิลตัดสินใจอ่านหนังสือรอน้องชายตัวแสบที่กำลังฮัมเพลงอาบน้ำสบายใจเฉิบในห้องน้ำ
นัยน์ตาสีน้ำลึกตวัดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดช้าๆก่อนจะกลับไปสนใจหนังสือในมือ แต่แล้วกระดาษที่กำลังจดจ้องค่อยๆขึ้นดวงชื้น เขาตวัดมองไปด้านหลัง เจ้าตัวแสบกำลังจดๆจ้องๆหน้ากระดาษที่กำลังเปิดค้าง
“นายอ่านเข้าไปได้ไงเนี่ย...น่าเบื่อชะมัด...” เสียงเหนือยๆเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย
หนังสือถูกปิดดังปั๊บ ก่อนที่มือเรียวสวยจะกระชากผ้าขนหนูเนื้อนุ่มที่พาดคออีกฝ่ายลงมาจนดวงหน้าของทั้งสองมีระยะห่างกันไม่กี่เซ็นต์
“เวอร์จ.....!...เฮ้ย! เบาหน่อย!” ดันเต้ร้องลั่นเมื่อพี่ชายยืดตัวขึ้นพลางออกแรงเช็ดผมให้เสียจนหัวสั่นหัวคลอน แต่ดูเหมือนเสียงลั่นจ้าจะยิ่งกระตุ้นให้อีกฝ่ายเพิ่มแรงก่อนจะผละเอาผ้านุ่มซับน้ำออก ทรงผมจากลูกหมาตกน้ำกลายเป็นราชสีห์หัวฟู เวอร์จิลยิ้มมุมปากก่อนใช้มือขยี้หัวน้องชายเล่น “รีบไปแต่งตัวซะ...ไอ้หนู”
นัยน์ตาคมจ้องร่างเบื้องหน้าสักครู่ ก่อนจะหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ เขารี่ฉวยโอกาสกับแก้มนวลเนียนก่อนจะวิ่งแจ้นขึ้นห้องเพราะกลัวว่าจะมีอะไรบินตามมาไล่เสียบเขาอีก
สายตาดุๆจ้องตามไปจนร่างนั้นหายเข้าไปในห้อง เวอร์จิลถอนหายใจก่อนจะยิ้มจางๆก่อนให้ความสนใจกับหนังสือต่อ
ฝ่ายดันเต้ที่วิ่งพรวดเดียวขึ้นมาถึงห้องนอนหยิบกางเกงที่วางหมกไว้เป็นชาติอยู่แถวนั้นขึ้นมาใส่ลวกๆ ก่อนจะใช้มือสางหัวฟูอย่างลวกๆพอเป็นทรง แล้วโยนผ้าเช็ดตัวทิ้งลงบนเตียงตามนิสัยดั้งเดิม
ร่างสูงเดินลงมาชั้นล่างเมื่อหมดธุระกับห้องนอน ร่างโปร่งยังคงนั่งอ่านหนังสือที่เขาคิดว่ามันช่างหน้าเบื่ออย่างขะมักเขม้นอยู่ที่เดิม ผู้เป็นน้องชายจึงเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆคนที่นั่งอยู่ก่อน
"จะพาข้าไปหาท่านแม่ได้หรือยัง?" เสียงเย็นเอ่ยถามในขณะที่สายตายังคงจ้องลึกกับแผ่นกระดาษ
"นายจะไปหาท่านแม่ทำไม?" เขาถามขึ้นลอยๆโดยไม่หันไปมองหน้าอีกฝ่าย
"อืม...สารภาพบาปมั้ง..." นัยน์ตาสวยหรี่ลงราวกับใช้ความคิด
"งั้นก็ไม่เห็นต้องรีบเลยนี่..." มือหนาหยิบรีโมทขึ้นเปิดทีวี
…ข้าไม่มีเวลาแล้ว... ถึงคิดจะบอกอย่างนั้น แต่คำพูดกลับจุกอยู่ในลำคอ
"เฮ้อ...ถ้าเจ้าไม่อยากไปก็เขียนแผนที่ให้ข้าก็ได้..." หนังสือปิดลงและถูกวางบนศีรษะของผู้เป็นน้อง เขาลุกขึ้นจัดการเสื้อโค้ทตัวยาวสีดำที่แขวนอยู่ให้เรียบร้อย
"..."นัยน์ตาคมมองตามร่างที่ผุดลุกขึ้นอย่างเงียบ ปล่อยหนังสือเล่มหนาที่ทรงตัวได้ไม่ดีบนศีรษะร่วงลงบนเบาะเก้าอี้อย่างไม่สนใจ ...นายปิดบังอะไรชั้นอยู่กันแน่...
"...มีอะไร 'ไอ้หนู'" นัยน์ตาสีห้วงสมุทรตวัดปะทะสายตาที่จับจ้องอย่างเยียบเย็น
"ไม่มี..."
เวอร์จิลหมุนตัวไปยังโต๊ะทำงานเพื่อหยิบแผ่นบางขาวที่วางอยู่เกลื่อนกลาดก่อนจะกลับมาที่โซฟาอีกครั้ง มือเรียวสวยยื่นกระดาษแผ่นบางให้ฝ่ายน้องชาย เดิมทีเขาเองก็ไม่ได้หวังอะไรกับเด็กคนนี้อยู่แล้ว แต่ลองดูท่าทีซักหน่อย
คนที่ไม่ถูกตั้งความหวังก็ทำตามสุดฤทธิ์เขาโยนกระดาษแผ่นนั้นทิ้งอย่างไม่สนใจ
"ดันเต้...เจ้าเป็นเด็กอมมือหรืออย่างไร"
ใช่มั้ง?.."
นัยน์ตาเรียวสวยสีครามมองคนที่กำลังทำหน้ายียวนอย่างใจเย็น ก่อนมือเรียวสวยจะหันไปหาเสื้อโค้ทสีดำยาว
"งั้นข้าไปหา'เส้นสาย'เองก็ได้" คำพูดเบาๆเอ่ยขณะจัดเสื้อโค้ทให้เรียบร้อย
“ใคร?” ดันเต้ถามขึ้นแทบจะในทันที
ร่างโปร่งบางไม่สนใจคำถามที่ตรงเข้ามาโดยทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นอากาศธาตุ ขายาวเรียวเดินไปยังด้านข้างของโซฟาเพื่อคว้ายามาโตะมาอย่างรวดเร็วและหันไปหาทางประตูหน้าเพื่อเดินออกไปโดยไม่เหลียวมองนัยน์ตาคมที่ตวัดตามเลยแม้แต่น้อย
...งอนแล้วนะเฟร้ย...ร่างสูงทำสีหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวอีกตามเคย แต่ร่างนั้นก็ยังไม่ขยับอีกตามเคยเช่นกัน
".....ถูกทิ้งอีกแล้วเหรอ...ท่านดันเต้" เสียงดาบเอ่ยอย่างยียวนทั้งที่อยู่ในร่างดาบ ตั้งแต่รีเบลเลี่ยมได้คืนร่างเป็นมนุษย์ทำให้มันสามารถพูดโต้ตอบได้อย่างอิสระมากขึ้น
"หุบปากไปซะ ไอ้ดาบสอดรู้ เมียแกก็ไปกับเมียชั้นแล้วไม่ใช่รึไง?"
"..หึ...ความผิดใครล่ะขอรับ?" ในเสียงสุภาพนั้นช่างเชิญชวนให้ฟาดปากเสียเหลือเกิน
"ไม่รู้เฟ่ยยย!!" ร่างสูงทำเป็นไม่สนใจและดูทีวีต่อ
"...เอ้อ ใช่...เรื่อง'เด็กหนุ่ม'ที่จะไปกับท่านเวอร์จิล...สนใจไหมขอรับ?.."
"'เด็กหนุ่ม'ที่จะไปกับเวอร์จิล?" ผู้เป็นนายทวนคำ
"อา...ยามาโตะบอกห้ามเล่าแฮะ...ขอโทษด้วยนะครับ ท่านดันเต้" เสียงทุ้มจากดาบทำท่าเหมือนจะนึกได้ก่อนจะปัดคำทิ้งเสียอย่างนั้น
แต่สายไปชายหนุ่มเดินเข้าไปเค้นคอดาบตัวเองถึงที่เสียแล้ว "เล่ามา" เขากดเสียงต่ำ
"..." รีเบลเลี่ยมปฏิบัติในทางตรงกันข้าม
"แกเป็นดาบของชั้น ไม่มีสิทธิ์มาขัดคำสั่ง รู้อะไรเล่ามาให้หมดเดี๋ยวนี้!!!"
"อา..เล่าก็เล่า...ก็แค่เด็กหนุ่มหน้าตาดีที่ช่วงนี้เริ่มเข้าใกล้ท่านเวอร์จิลเท่านั้นล่ะขอรับ เห็นว่าเมื่อวานก็เดินเที่ยวกับท่านเวอร์จิลด้วย...แค่นั้นแหละ" ดาบน้อยบอกปัดโดยไม่ดูหน้าตาเจ้านายแม้แต่น้อยว่ารังสีอาฆาตแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
"เล่ามาให้หมด !!!"ผู้เป็นนายกระชากเสียงอีกครั้งอย่างหมดความอดทน
"ก็เมื่อวาน ท่านเวอร์จิลก็ไปเมืองเดียวกับท่าน...จะข้ารู้อะไรมากกว่านี้เล่าท่าน?"
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ...ที่เราเห็นเมื่อวานใช่เวอร์จิลจริงๆ... ชายหนุ่มคว้าเสื้อโค้ตสีแดงสดของตนเองขึ้นพลางปิดโทรทัศน์และขว้างรีโมทผู้ไร้ความผิดทิ้งด้วยแรงอารมณ์ ตามด้วยการคว้ารีเบลเลียมจำเลยปากโป้งติดมือไปด้วย แล้ววิ่งพรวดพราดออกจากบ้านไป
...ของๆใครให้มันรู้ซะมั้ง~!!....
ความคิดเห็น