คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Dreamer
ติ๊ก...ติ๊ก...
เสียงวินาทีขยับเบาๆวนไปมาเป็นวงกลม เจ้าของนัยน์ตาสีห้วงสมุทรค่อยๆปรือมองทัศนียภาพเบื้องหน้าที่ยังคงดูมืดมัว บรรยากาศนอกหน้าต่างนั้นมีผู้คนเพียงน้อยนิด
ร่างโปร่งบางค่อยๆยันตัวขึ้นมามองไปรอบๆอย่างงัวเงียก่อนที่จะคว้านาฬิกามาดูให้ชัดๆ เข็มสั้นยาวพร้อมใจชี้ที่เลขห้า มือเรียวขยี้ตาเบาๆก่อนจะยืดตัวขึ้นบิดตัวเล็กน้อย
...เจ้าเด็กบ้านั่นคงยังไม่ตื่นซินะ...
เวอร์จิลคิดในใจก่อนลุกขึ้นจัดที่นอนของตนและเริ่มจัดการอาหารมื้อเช้า...
ที่นี่มันที่ไหนกัน!
ดันเต้ที่วิ่งไปรอบๆในโลกสีขาว ไม่มีอะไรเลย...ไม่มีอะไรเลย
“แล้วตูมาอยู่ที่นี่ได้ไงวะ???”
ร่างนั้นเกาหัวแกรกๆแต่ขายาวๆก็ยังสาวเท้าเดินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งเขาก็พบกับอะไรบางอย่าง!!
ร่างนั้นมองอย่างตกใจตะลึงเพลิ้งเพลิด
มันคือ!!
มันคือ!!
.
.
.
.
.
.
.
.
สตอเบอร์รี่ซันเดขนาดยักษ์ที่นอนในจานยาวชาตินี้คงไม่มีใครกินหมด!!!
ร่างสูงค่อยๆเยื้องกรายเข้าไปใกล้ มือไม้สั่นราวกับของเข้า นัยน์ตาสีครามทอประกายปิ๊งๆเหมือนเด็กสาวในการ์ตูนผู้หญิงตาโตผมม้วนเป็นลอนยุค 90 เขาทรุดลงก่อนจะกรีดร้อง
“โอ้~! พระเจ้าช่วยกล้วยทอด~! ในที่สุดความฝันของเต้ก็เป็นจริง~!!”
เขาวิ่งเข้าไปหาโผแขนกว้างราวเจอญาติมารดรที่เคารพรัก ก่อนจะกระโจมลงในกองไอศกรีมสีขาวฉาบราวด้วยน้ำสีแดงหวานกลิ่นสตอเบอร์รี่ ก่อนที่เนื้อไอศกรีมจะถูกโกยเข้าปากดันเต้ราวกับอดอยากมานับปี
แต่ปัญหาคือความเซ่อซ่าอันยิ่งใหญ่ที่มัวแต่โกยไอศกรีมโดยไม่ได้สังเกตบ้างเลยว่า สตอเบอร์รี่ลูกยักษ์ที่ใช้ไอศกรีมเนื้อเย็นเป็นฐานกำลังจะ....
ฟื่บ...
“หืมม์?...”
กลุกๆๆๆๆๆๆ~~~~!!!!!!!!!
= _ = ??
0 [] 0 ~!
“เฮ้ย~!!! ม่ายยยยยยยย~~~!!!!”
คนหล่ออย่างชั้นต้องมาตายแบบนี้เรอะ~!! ไม่น้า~!!!
“อ๊ากกกกกกกกกก~~~!!!”
คนที่กำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ด้านล่างถึงกับสะดุ้งเฮือก นัยน์ตาสีห้วงสมุทรตวัดมองตามเสียงอย่างงงๆก่อนเอ่ยกับตัวเองเบาๆ “เจ้าเด็กบ้านั่นมันเป็น *ตู๊ด* อะไรอีก” (คนเขียน/เซ็นเซอร์คำไม่สุภาพฮับ ^ w ^)
มือเรียวละออกจากผักที่กำลังหั่น ก่อนจะสาวเท้ายาวเข้าบุกรุกห้องชาย ภาพที่เขาเห็นทำให้ผู้เป็นพี่ขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นโบว์
ร่างสูงที่กำลังนอนบนเตียงกำลังกลิ้งซ้าย...กลิ้งขวา...ละม้ายคล้าย หมูปิ้งสะดิ้งไฟ ปากกว้างๆแหกปากร้องอะไรไม่รู้คล้ายภาษาฮิบรู หลังจากกลิ้งไปกลิ้งมาไปซักพัก
“อ๊ากกก~! แอ็ก~!”
เวอร์จิลมองตามทุกช็อตที่ร่างนั้นกลิ้งลงไปนอนเล่นกับพื้น ...วันนี้เป็นบ้าอะไรเนี่ย...
“อืม...” นัยน์ตาคมสีครามค่อยๆปรือมองร่างนั้นอย่างเบลอ ก่อนจะยันตัวขึ้นมาราวกับซอมบี้ฟื้นคืนชีพ นัยน์ตาเบลอๆนั้นจ้องมองพี่ชายเบื้องหน้าเขม็ง
“เจ้า...ปะ...เป็นอะไร...” เป็นครั้งแรกที่เวอร์จิลรู้สึกว่า ดันเต้น่ากลัว
ซอมบี้(?)ค่อยๆคืบคลานไปหาผู้เป็นพี่ราวกับผีหลอน จูออน เดอะชัตเตอร์ ก่อนจะ
“แม่คร้าบ~~!! TT [] TT” จากผีโลงผุมันก็กลายร่างเป็นหมาน้อยรีทีพเวอร์กระโจนเข้าใส่ผู้เป็นแม่(?)อย่างเต็มแรง
แต่อนิจจัง ผู้เป็นแม่ดันเอี้ยวตัวหลบจนหมาน้อยโผกระโจนออกนอกห้อง และว่าด้วยความที่ห้องไม่ได้ห่างจากบันไดสักเท่าไหร่ ผลที่ได้...
ภาพเด็กน้อยหุ่นล่ำปึ้กกำลังม้วนหน้าลงบันไดไปอย่างสวยงาม(ตรงไหน) ก่อนจะหยุดหน้าทิ่มดิน ก้นกระดกชี้ฟ้า นอนราบกับพื้น เล่นเอาเวอร์จิลถอนหายใจดังเฮือก
“งืม....” ร่างสูงปรือตามองไปรอบๆก่อนจะ...หลับต่อ...
ร่างโปร่งบางมองก่อนส่ายหัวไปมาอย่างปลงๆก่อนนั่งลงบนราวบันไดแล้วสไลด์ลงไปอย่างสวยงาม ก่อนช่วงท้ายจะเบรกเล็กน้อยกระโดดเหยียบคนที่นอนอยู่ดังแอ๊ก...แต่มันก็นอนต่อ
เท้าเรียวยาวขยับเขี่ยจับน้องชายให้นอนหงายพุงก่อนเอ่ยเสียงเสียเย็น “ดันเต้...”
นิ่งสงบสยบการเคลื่อนไหว...
เวอร์จิลที่มีเส้นเลือดปูดเล็กน้อยที่บริเวณขมับขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเล็กน้อย ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งทับที่พุงน้อยๆของน้องชายอย่างแรง “ตื่นได้แล้ว...”
“ขออีก 5 นาทีครับแม่....”
เวอร์จิลกระตุกยิ้มเหี้ยมเมื่อเขายินเสียงวี้ของไอน้ำ ใช่ เขาต้มน้ำร้อนไว้สำหรับกาแฟยามเช้าแต่ดูเหมือนมันคงได้มีอีกหน้าที่ในเช้านี้เสียแล้ว...
เขาเดินหายไปในห้องครัวก่อนจะกลับมาพร้อมกับกาน้ำร้อนที่น่าจะมีอุณหภูมิประมาณ 80-90 องศาได้มั้ง? แน่นอนเขาไม่เทน้ำลงไปให้เสียของหรอก ก้นกาน้ำร้อนค่อยๆบรรจงวางนาบกับพุงน้อยๆที่มีกล้ามงาม ร่างของกล้ามเบิกตาโพลงก่อนจะยิ้มเหยๆเมื่อเห็นพี่ชายยิ้มหวานให้
“จะตื่นหรือยัง?”
“ตะ...ตื่นแล้วคร้าบ....โอย...”
“ดี...รีบไปอาบน้ำเสียเดี๋ยวนี้” เวอร์จิลค่อยๆยกกาน้ำขึ้นแต่ไม่วายราดน้ำร้อนๆลงบนท้องน้องชายไปแต่พอพิธีเรียกเสียงกรีดร้องของน้องชายได้เป็นอย่างดี
“โอ๊ย~~~!!!!! นายจะรีบไปไหนล่ะ” เด็กชายที่โดนน้ำร้องลวกถาม
“พาข้าไปพบท่านแม่ที....”
ความคิดเห็น