คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Prepare before Start
ท่ามกลางความสงบของร้าน Devil may cry ชายเจ้าของร้านกำลังนั่งมองดูโทรทัศน์อย่างเรื่อยเฉื่อย ในมือยังคงถือค้างขวดมะเขือเทศที่หมดไปเป็นชาติอยู่ สายตาทอดยาวไปข้างหน้าดูเหม่อลอย นัยน์ตาคมไม่มีประกายแววตาทำให้ดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
กริ๊ง~~เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความเงียบ
ร่างสูงชายตาไปมองก่อนจะลุกไปรับอย่างไม่พอใจ ทีวีถูกปิดลงพร้อมรีโมทที่ถูกเหวี่ยงลงโซฟาอย่างไม่ไยดี
“Devil may cry…”
"ดันเต้....ชั้นจำได้ว่าชั้นนัดให้มาโคตรเช้านะ....นี่มัน 9โมงกว่าแล้วนะเว้ย" เสียงสาวปลายสายแสดงอาการหงุดหงิดขั้นโคม่า
“อ๊ะ...” เสียงยียวนดังเบาๆอย่างเพิ่งนึกออก "จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
หูโทรศัพท์ถูกโยนส่งเข้าหาตัวเครื่องอย่างเหมาะเจาะ ก่อนที่เจ้าตัวจะ...เดินไปทำอาหารเช้าของตัวเอง...
ท่ามกลางป่าไม้สีเขียวสดประสานกับหมู่มวลลดอกไม้พฤกษานานาให้ความรู้สึกเย็นตา บรรยากาศที่เป็นชนบททำให้ร่างโปร่งบางนึกเอะใจตั้งแต่เวลาแรกที่เขาตามอดีตเด็กตัวเล็กมาแล้ว
“เจ้าตั้งใจจะเล่นอะไร...” นัยน์ตาสีครามตวัดมองอย่างเย็นชา
“หวา...ดุจัง...คิดว่าผมโกหกท่านเหรอฮะ...”
ร่างนั้นไม่ตอบด้วยคำพูด แต่ตอบด้วยคมดาบที่ทาบที่ลำคออีกฝ่าย
นัยน์สีเลือดมองดาบยาวสวยก่อนจะยิ้มแหยๆให้ “ประตูเชื่อมกลางระหว่าง 2 โลกจะปรากฏเมื่อถึงเวลาของซาตาน ซึ่งก็คือ 6.66 นาฬิกาหรือ 1ทุ่ม 6 นาทีฮับ...แหะๆ...”
“แล้วทำไมพาข้ามาป่านนี้....”
“ท่านบอกว่า เดี๋ยวนี้...ผมก็พามาเดี๋ยวนี้อ่า~~!! ผมไม่ผิดนะ~!” เมนทิสเอ่ยเสียงสั่นเหมือนเวลาเด็กสารภาพผิดกับผู้ใหญ่
คมดาบถูกถอนออก พร้อมด้วยเสียงถอนหายใจเฮือกของคนข้างๆก่อนจะกลับมายิ้มร่าอีกครั้ง “งั้นผมจะพาท่านไปดูสถานที่น่าสนใจแถวนี้เป็นการฆ่าเวลาแล้วกันนะฮับ”
เวอร์จิลจ้องใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มนั่นไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มจางๆให้ตัวเอง
...ข้าไปนึกซ้อนกับ ‘เจ้าเด็ก’ นั่นได้อย่างไรกัน...
“จะทำอะไรก็ทำ” หลังจากนั้นเด็กหนุ่มยิ่งยิ้มกว้างแล้วลากแขนร่างโปร่งเดินราวกับเด็กน้อยจูงมือแม่...แต่นั่นมันเจ้านายก็เท่านั้นแหละ...
“ฮะ....ฮัดเช้ย...” เสียงจามดังขึ้นขณะกำลังจะหยิบรีโมทเพื่อดูอีกครั้ง ดันเต้ตวัดสายตาไปรอบๆก่อนจะสะดุดกับนาฬิกาตัวจ้อยตีบอกเวลา 11 โมง ก่อนจะร้อง อ๊ะ เบาๆ
ตัดไปด้านสาวน้อยคนหนึ่งที่กำลังรอชายหนุ่มรูปงามอย่างกระวนกระวาย ในมือกำบาซูก้าที่เพิ่งไปอัพเกรดมาแรงกว่าเดิมแน่น ในใจเฝ้ากระวนกระวาย ...มรึงมาเมื่อไหร่...ตายย!!!...
ชายหนุ่มผู้ไม่รู้ชะตากรรม(?) หยิบโค้ตแล้วเตรียมอาวุธทุกอย่างอย่างรวดเร็วจากนั้นจึงสาวขาออกจากบ้านอย่างไม่ค่อยเร่งร้อน
จากวินาทีเป็นนาที จากนาทีเป็นชั่วโมง สาวน้อยผู้ใสซื่อยังคงเฝ้ารอชายหนุ่มผู้นั้นอย่างกระวนกระวาย ภายในใจเธอรุ่มร้อนเฝ้าเป็นห่วง ...เงินกรู เป็นล้านๆจะได้ไหมเนี่ย...ไอ้ดันเต้~~!!!...
"ฮ้าว~" เสียงครางด้วยความง่วงดังมาจากทิศๆหนึ่ง เจ้าของเสียงเดินบิดขี้เกียจ พลางเอามือป้องปากที่หาวหวอดๆอย่างไม่เกรงใจใคร
สาวนัยน์ตาคมตวัดมองตามเสียงก่อนยิ้มหวาน บาซูก้าถูกยกพาดไหล่ท่ามกลางฝูงชนที่แตกตื่น แต่ขออภัยแม่คุณเธอไม่สนใจ...
คนง่วงหายง่วงขึ้นมาเล็กน้อยเขาเอี้ยวตัวเพียงเล็กน้อยก็เบี่ยงพ้นวิถีบาซูก้าได้ "จะไปกันรึยังล่ะ?" เสียงกล่าวอย่างไม่สำนึกดังขึ้น
"ไปซิ! เอ้า!" สาวผู้ร่วมงานหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซด์ให้คู่หู "ระหว่างมอเตอร์ไซด์ชั้น กับ รถสปอตนาย อยากให้อันไหนเสียค่าน้ำมัน?"
"มอไซค์เธอ"
"เหอะ...นายขับ ชั้นยืนนานขาแข็งหมดแล้ว" สาวเจ้ากล่าวอย่างเซ็งๆพลางโยนหมวกกันน็อคให้อีกฝ่าย
ร่างสูงรับหมวกมาพร้อมกุญแจโดยไม่ว่าอะไรแล้วเดินไปสตาร์ทรถ
เลดี้เดินไปซ้อนท้ายก่อนจะเอ่ยขึ้น "อย่าทำมอเตอร์ไซด์ชั้นพังอีกล่ะ..."
"เออน่า"
หลังจากเดินทางจนถึงที่หมาย สองคู่หูก็หยุดรถมอเตอร์ไซด์เพื่อพักเครื่องยนต์สักเล็กน้อย สาวเจ้าเปิดแผนที่กางออกเพื่อตรวจดูเป้าหมายอีกครั้ง ร่างสูงยืนพิงกำแพงแถวนั้นอย่างเบื่อหน่าย ...ทำไมคนอย่างชั้นต้องมาอยู่ในชนบทแบบนี้ด้วยวะ... คิดอีกก็เซ็งอีก ดันเต้หยุดคิดก่อนจะลองมองไปรอบ มีฝูงชนมากกว่าที่คิดแต่ก็ไม่น่าจะเท่าบริเวณที่เขาอาศัยอยู่ปัจจุบัน สายตาคมกวาดไปรอบๆก่อนจะสะดุดกับเส้นผมสีเงินและเสื้อคลุมสีน้ำเงินตัวยาวที่คุ้นเคยที่กำลังจะเดินหักเลี้ยวบริเวณหัวมุม
...เวอร์จิล!?...
พลันทันความคิด ขายาวรีบสาวเท้าตามไปแทบจะทันที ก่อนจะชนกับกลุ่มสาววัยกลางคนเรียกเสียงด่าทอได้เป็นชุดใหญ่ แต่ก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเช่นเคย เขายังคงเร่งฝีเท้าไปยังมุมถนนนั้น แต่สิ่งที่เขาพบคือ ฝูงชนจำนวนเดินไปมา
“เฮ้~! ไปกันต่อได้แล้ว ดันเต้~!!” เสียงเรียกจากคู่หูทำให้เขาละความสนใจก่อนส่งเสียงตอบรับอย่างเหนื่อยหน่าย
...คิดอะไรของเรา...เวอร์จิลจะมาอยู่ที่นี่ได้ไง...
“...ประสาทชะมัด…” เสียงทุ้มพึมพำเบาๆ
“ว่าใครยะ...”
“เปล่า....”
นัยน์ตาสีห้วงน้ำลึกตวัดหันหลังอย่างรวดเร็ว ก่อนสอดส่ายหาอะไรบางอย่าง
“มีอะไรเหรอฮะ...”
“เหมือนข้าจะได้ยินเสียงน้องชายข้า...สงสัยข้าคงหูแว่วไปเอง...”
ความคิดเห็น