คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Out Of Mind
กริ๊ง~~~~กริ๊ง~~~~
ฟุ่บ!
“Devil May Cry….กรุณารอสักครู่....ดันเต้!!”
ตนถูกเรียกถอนหายใจอย่างเบื่อๆ เขารีบปิดน้ำแล้วรี่เดินมารับโทรศัพท์จากมืออีกฝ่าย หยดน้ำยังเกาะพราวไปทั่วเมื่อต้องออกจากห้องน้ำอย่างกะทันหัน
“ฮัลโหล?”
“เมื่อกี๊ใครอ่ะ ดันเต้...คุ้นๆ” เสียงสาวใสจากปลายสาวทำให้ร่างสูงถอนหายใจน้อยๆ
“เลดี้? มีอะไร?”
“เมื่อกี๊ใครอ่ะ” เสียงเอ่ยถามซ้ำๆ ทำให้ดันเต้ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย
“พ่อบ้านที่จ้างมา....ตกลงจะโทรมาถามเรื่องแค่นี้ใช่ไหม?”
“เปล่าๆ ชั้นแค่ลองเช็คยอดหนี้สินของนายดู เห็นมันลดลงเลยตกใจ”
“….”
“นายเกิดฟิตอะไรขึ้นมา?”
“ก็เปล่า...” …แค่มีคนมาจ้ำจี้จ้ำไชบ่อยขึ้นเป็นเท่าตัว...
“เอ๊ะๆ อย่าบอกนะว่ามีคนมาดูแลห่วงใยหน่ะ” คนปลายสายเอ่ยอย่างกระแนะกระแหน่
“หึๆ...ก็ประมาณนั้นล่ะมั้ง~” ริมฝีปากหนาเยียดยิ้มบางๆ
“เอ๋!!!!???? ใครคือสาวน้อยผู้โชคร้ายคนนั้นอ่ะ!!!” เสียงแหลมๆเอ่ยอย่างตกใจ
“นี่เธอโทรมาทำไมกันแน่เนี่ย?”
“เอาเหอะน่า เพื่อนชั้นจะเป็นผู้เป็นคนแล้ว ชั้นแค่อยากรู้ว่าใครตาถั่วมาคบกับเพื่อนบ้าๆอย่างนายแค่นั้นเอง” สาวน้อยเอ่ยผ่านสายโทรศัพท์อย่างสนุกสนาน
“…….งั้นชั้นวางสายล่ะนะ....” ดันเต้ขมวดคิ้วอย่างเซ็งๆ
“เดี๋ยวๆๆ พรุ่งนี้ต้องเดินทางไปรัฐข้างๆนะ เงินรอบนี้หลักล้านเชียวนะ~ เจอกันหน้าสถานีรถไฟ”
“กี่โมง?...บอกไว้ก่อนชั้นไม่ตื่นเช้าแน่นอน”
“ยิ่งออกช้า ก็กลับช้านะ แฟนนายเหงาแล้วขอเลิกกับนายนี่ชั้นไม่เอี่ยวนะ” สาวเจ้าปลายสายเอ่ยอย่างหยอกล้อ
“เฮอะ! เออๆ” ดันเต้ตัดบทแล้วเหวี่ยงหูโทรศัพท์ทิ้ง “น่าเบื่อจริงๆ” ฝ่ามือหนาจับปอยผมที่เปียกโชกของตัวเองเพราะเดินออกมาจากห้องน้ำโดยยังไม่ได้เช็ด แต่ถึงจะรู้ว่าตัวเองยังตัวเปียกอยู่ เขาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะกลับไปเข้าห้องน้ำอีกครั้ง โสตประสาทอันว่องไวได้เสียงกุกกักในห้องครัวทำให้เขาเบนความสนใจเดินไปทางนั้นมากกว่า
“อรุณสวัสดิ์อีกครั้งขอรับ ท่านดันเต้” ยามาโตะในร่างมนุษย์ที่กำลังเช็ดจานอยู่หันมายิ้มทักทาย
“อือ...” เขาตอบสั้นๆ สายตามองไปยังอาหารเช้าที่ตั้งวางอยู่
“ของท่านขอรับ ท่านเวอร์จิลทำให้ตั้งนานแล้ว” ร่างเล็กกล่าวเมื่อเห็นดันเต้จดๆจ้องๆ
ดันเต้ยกแก้วนมอุ่นขึ้น สายตาเหม่อลอยไปรอบๆ มือแกร่งยังคงประคองแก้วไว้แต่ยังไม่ยอมดื่ม
“เกิดอะไรขึ้นขอรับ หรือไม่ถูกปาก”
“เปล่า” ………เวอร์จิลไปไหน..........
“’งั้นข้าขอตัวขอรับ” ยามาโตะเดินเลี่ยงร่างสูงที่ยังทำเอ๋อถือแก้วนมไปยังส่วนด้านหลังครัว
...รู้สึกไม่ค่อยหิวเลยแฮะ... ดันเต้นั่งลงที่โต๊ะอาหาร มือแกร่งวางแก้วนมลงพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
เวลาผ่านไปได้ซักใหญ่ จากนมอุ่นร้อนแปรเปลื่ยนเป็นนมอุ่นที่ใกล้จะเย็นลงทุกที
“เป็นอะไรไปอีกล่ะ ‘ไอ้เด็กลามก’ ” ร่างโปร่งบางที่เดินถือหนังสือเข้ามา คาดว่าคงเห็นท่าทางน้องชายที่แปลกไป จากเขมือบ(?)หมดภายในไม่กี่วินาทีเป็นนั่งบื้อมองแก้วนม
“ไม่อยากกินข้าว...”
เวอร์จิลขมวดคิ้วอย่างสงสัย “หรือเจ้าดูดพลังวิญญาณของข้ามากเกินไป?”
“ชั้นไม่ได้ดูดพลังวิญญาณของนายซักหน่อย...” เขาใช้ส้อมเขี่ยอาหารไปมา
“งั้นลองวิธีที่ข้าเพิ่งอ่านเจอดีไหม?”
“วิธีของนาย?”
หนังสือเล่มหนาถูกวางลง ก่อนที่มือเรียวสวยจะประคองแก้วนมไว้ในมือ ร่างโปร่งบางค่อยๆหย่อนตัวลงบนตักของร่างแกร่ง นิ้วเรียวยาวดันใบหน้าคมขึ้น นมหายไปจากแก้วเล็กน้อย มันถูกส่งผ่านลงลำคอคนไม่อยากอาหารผ่านริมฝีปากบางที่บดเบียดเข้ามา
นัยน์ตาคมมองตามอีกฝ่ายอย่าง งงงวย เล็กน้อย
“ข้าแค่ไม่อยากเจ้าตายก่อนวันที่ข้าจะใช้งานเจ้าเท่านั้นเอง” เขากล่าวพลางยิ้มยั่วยวน แนวฟันขาวกัดขนมปังที่ถูกแต้มด้วยผลไม้สีแดงฉ่ำ ก่อนจะส่งมันเข้าไปในริมฝีปากหนาของอีกฝ่ายที่เผยออยู่
คนถูกป้อนเผยอริมฝีปากรับอาหารที่ถูกส่งเข้ามานั้นแต่โดยดี แต่พอผ่านไปได้หลายๆคำเข้ามันก็ชักทนไม่ไหว ฝ่ามือหนาจับล็อคต้นคออีกฝ่ายไว้เพื่อไม่ให้ผละออกได้ง่ายๆ
อาหารคำสุดท้ายถูกกลืนลงคอไปเรียบร้อย แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่ยอมให้คนที่กำลังนั่งผละได้ง่ายๆเสียแล้ว
“แค่ข้าจะใจดีด้วย...อย่าได้ใจนัก ‘ไอ้เด็กแก่แดด’ ” เสียงเย็นชาเอ่ยอย่างเยียบเย็น
“ฮะๆ ชั้นก็อายุเท่านายนั่นแหละ” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดหัวเราะ “นายนี่ชอบดุชั้นจังเลย”
“อย่างไรก็ตาม ข้าก็เป็นพี่ชายของเจ้า หัดให้ความเคารพเสียบ้าง” เวอร์จิลกล่าวพลางหยิกเข้าที่ท่อนแขนแกร่งที่กำลังจะขยับมาโอบเอวของเขา
“โอ้ย! ครับๆ ‘คุณพี่ชาย’ ”
“หึ!” เวอร์จิลผละออกและลุกขึ้นยืน นัยน์ตาสีห้วงน้ำลึกจ้องไปที่ใบหน้าน้องชายที่กำลังยิ้มยียวน ใบหน้ามนค่อยก้มลงช้าๆ เรียวลิ้นบางตวัดคราบแยมข้างริมฝีปากหนา “เลอะเทอะ” เขายิ้มบางๆให้ก่อนเดินถือหนังสือออกไปห้องครัวจุดหมายคือโซฟาสีแดงสด
ดันเต้มองตามร่างของอีกฝ่ายจนลับสายตา ร่างสูงค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้องช้าๆ ฝ่ามือใหญ่กร้านข้างหนึ่งยกขึ้นปิดหน้าคล้ายต้องการหลบซ่อนอารมณ์
...เกือบไปแล้ว...ทำไมชอบทำหน้าแบบนั้นนักนะ!?...
หลังจากตั้งหลักได้ ดันเต้สงบจิตสงบใจด้วยการเดินไปคว้าเบียร์เย็นๆซดก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม ดูเหมือนว่าอีกคนหนึ่งจะลุกไปก่อนแล้ว ผู้เป็นน้องถอนหายใจคล้ายโล่งอก ก่อนจะหยิบรีโมทเปิดทีวีดู แต่ทำไมมันถึงได้ไม่มีอะไรดูเอาซะเลย... เขาขมวดคิ้วอย่างข้องใจ แต่มือก็ยังกดรีโมทเปลื่ยนช่องไปเรื่อยๆ
ตึกๆๆ เสียงลงบันไดอย่างเนิบนาบ เจ้าของเสียงฝีเท้ากำลังผูกเนคไทให้เรียบร้อยในขณะเดียวกันขายาวๆก็สาวลงบันไดอย่างไม่มีสะดุด
“ข้าจะออกไปข้างนอก...เย็นๆจะกลับ” มือเรียวยื่นไปหยิบเสื้อโค้ทสีน้ำเงินเข้มตัวยาว
ใบหน้าคมหันกลับไปมองคนที่กำลังเดินอกจากบ้าน “ไปไหน?”
“…ข้างนอก…”
“ขอบคุณที่บอก = =” ” ดันเต้ถอนหายใจแล้วหันไปดูทีวีต่อ เขาจะไม่วันได้รู้ว่าการไปของผู้เป็นพี่นั้น...อาจมีความหมายที่มากกว่าที่ก็ได้
ความคิดเห็น