คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01.พ่อมดชายโฉดกับกระจกเงา
นานมามากแล้วๆๆๆๆ มีเด็กสาวผู้หนึ่งหน้าตาน่ารักเสียจนน่าถีบในบางครั้ง เธอมีชื่อว่า “Snow AoM” หรือที่ทุกคนรู้จักกันดีในนามของ ออมมี่เมล่อน เธอเป็นที่รักของทุกๆคนและที่สำคัญ เธอมีสองบุคลิก
ณ เวลาเดียวกัน ในปราสาทเก่าแก่แทบจะกลายเป็นที่ซุกหัวนอน มันโทรมเสียจนไม่น่าเชื่อว่ามีชายผู้หนึ่งอาศัยอยู่ แน่นอน...เขาเป็นพ่อมดที่มีชื่อเสียมากกว่าชื่อเสียง ทุกคนที่ทราบถึงกิตติศัพท์ของเขาพากันเรียกเขาว่า พ่อมดชายโฉด
วันนี้ พ่อมดชายโฉดได้ส่องกระจกเฉกเช่นทุกวัน เพราะว่า “ข้าหลงตัวเอง”
“กระจกพิเศษ ได้โปรดบอกข้าสิว่าใครหล่อเหลาในปฐพี”
(กระจกพิเศษ: ถามอีกและ วันๆจะไม่ทำไรนอกจากแต่งหล่อไปหม้อสาวใช่ไหม???)
“บอกข้าหน่อยเถิดดดดดดด”
(กระจกพิเศษ: พ่อเอ็งหล่อสิ ไอ้หลงตัวเอง!!)
“จะบอกไม่บอก หา!! ไอ้กระจกเวร-------------”
(กระจกพิเศษ: เออ ก็มันไม่หล่อพอที่จะวิจารณ์)
“เออ ถ้างั้นก็ได้------------------------” พ่อมดชายโฉดได้หยิบของชิ้นหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งปาไปยังกระจกพิเศษทันที แต่ทว่า...
เคร้ง....
“เอ๊ะ...ทำไมไม่แตกฟะ??????????”
(กระจกพิเศษ: ก็ไอ้ที่ปาใส่ข้า มันคือจานข้าวที่ทำมาจากสเตนเลสน่ะสิ ไอ้Stupid)
“Stupid แปลว่าอะไรฟะ???”
(กระจกพิเศษ: สรุป ไอ้นี่โง่ฉิบ -*-)
“เอ็งด่าข้าว่าโง่เรอะ ก็ได้-----------งั้นข้าจะไม่สนใจเอ็งแล้ว”ว่าจบ พ่อมดชายโฉดก็ได้หยิบกระจกพิเศษปาออกไปนอกหน้าต่างทันที จากนั้นเขาก็หยิบกระจกอีกบานขึ้นมาส่งหน้าแทน แล้วเขาก็ถามเช่นเดิมกับที่ถามกระจกพิเศษ
“กระจกวิเศษ ได้โปรดบอกข้าสิว่าใครหล่อเหลาในปฐพี”
(กระจกวิเศษ: เอ้าาาาาาาาา ก็ท่านไงเล่า ถามมาได้)
“จริงเหรอ แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”
(กระจกวิเศษ: โค-ต-ร หล่อเลยพะยะค่ะ)
“อืม งั้นก็ดีแล้ว แน่ใจนะ” เขากล่าวพลางหมุนตัวไปมาอย่างสง่าผ่าเผย
(กระจกวิเศษ: แน่ใจพะยะค่ะ)
“งั้นข้าไปล่ะ เจ้ากระจกวิเศษ ไว้จะมาส่องใหม่”
พ่อมดชายโฉด ได้กล่าวลากระจกวิเศษเพื่อที่จะเดินทางไปยังในเมือง...เขามีนัดกับสาวน้อยผู้หนึ่ง (มั้ง)
ณ จุดนัดพบ จัตุรัสใจกลางเมือง
“แรพบิทจ๋าาา-------------------------------”พ่อมดชายโฉดวิ่งเข้าไปหาเด็กสาวผู้หนึ่งที่กำลังยืนขายลูกอม ยาดม ยาหม่องอยู่
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อะ...ไอ้ต้นไม้ตาย ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”เด็กสาวกรีดแทบสลบทันทีที่เจอหน้าพ่อมดชายโฉด
“ฉันรักเธอนะ แรพบิท”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย ออมมี่เมล่อนช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เด็กสาวนามแรพบิทได้เรียกบุคคลที่เธอไว้ใจมากที่สุดในโลก
ฟ้าว....................พรืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บโว่ยยยยยยยยยยยยย”เสียงของ Snow AoM หรือ ออมมี่เมล่อน ได้ดังลั่นอาณาบริเวณอย่างไม่อายชาวบ้าน
“ออมมี่...เป็นอะไรมากมั้ยอ่าาาาาาา”แรพบิทถามด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากเมื่อสักครู่นี้ออมมี่เมล่อนได้ร่อน (วิ่ง) มาราวกับมีจรวดอยู่ในร่างกาย และได้เสียท่าล้มลงไปอย่างรุนแรง (เพราะวิ่งไวเกิน)
“แรพจัง...เราไม่เป็นอะไรหรอก ว่าแต่เรื่องไอ้ต้นไม้ตายอีกแล้วใช่มั้ย”
“ใช่แล้ว ฮือๆ ToT”แรพบิทร้องไห้โฮออกมา
“ไม่เป็นไรหรอกนะ...”ออมมี่เมล่อนได้ปลอบใจเธออย่างอ่อนโยน จากนั้น เธอก็เปลี่ยนเป็นคนละคน
(คำพูดในวงเล็บ คือคำพูดในความคิดของแต่ละคนนะครับ – ผู้แต่ง)
“ไอ้ต้นไม้ตาย...แกมาทำอะไรกับกระต่ายน้อยของข้า”
(พ่อมดชายโฉด: เป็นเจ้าของตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ) “อะไร? ก็แค่จีบแล้วทิ้งอย่างเคย มีปัญหาหนักหัวรึไง”
(ออมมี่เมล่อน: เมื่อวินาทีที่ผ่านมา) “เออ แกตายแน่”
(พ่อมดชายโฉด: อะไรเนี่ย แสดดดดด จองไว้เป็นชาติแล้วนะเฮ้ย) “อืมได้ ไว้เจอกันหลังเซเว่นปิดแล้วกัน”
(ออมมี่เมล่อน: อยากได้หรอ แน่จริงมาสู้กันเลยมั้ย) “ชาติหน้าตอนบ่ายๆด้วยมั้ย”
(พ่อมดชายโฉด: แน่จริงก็เข้ามา ตอนตีสองห้าสิบ ที่หลังบาร์เหล้า วันนี้) “เออ เอาดิ”
(ออมมี่เมล่อน: ถ้าไม่มาเอ็งตาย) “ได้ ตอนตีสองห้าสิบหลังที่บาร์เหล้าแล้วกัน”
(พ่อมดชายโฉด: อย่าลืมล่ะ) “โอเคได้”
(ออมมี่เมล่อน: ถ้ามาสายโดนสองเท่า) “อย่าลืมล่ะ”
ในขณะเดียวกันนั้นเอง...แรพบิทก็ได้มองสองคนนี้ด้วยความประทับใจสุดขีด
“ออมมี่จะสู้เพื่อแย่งชิงเรามาจากไอ้ต้นไม้ตาย...ซึ้งจัง”ดวงตาสองข้างของเธอนั้นได้มีน้ำใสๆไหลออกมาด้วยความปลาบปลื้ม
“ออมมี่...ช่วยเราด้วยนะ ถ้าไม่ช่วยเราต้องตายคามือไอ้ต้นไม้ตายด้วยความวิปริตและSadistแน่ๆ”
+++
แบบว่า แต่งตอนนี้จบแล้วมานั่งฮา
"แต่งไปได้ยังไงฟะ"
รู้สึกแบบนี้จริงๆนะ
ความคิดเห็น