คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 03.ท้าประลอง...แพ้ลุ่ย!! (ใครแพ้...โปรดติดตาม)
ออมมี่เมล่อนได้เดินออกไปนอกบาร์เหล้า เธอได้เดินบนทางเดินที่เต็มไปด้วยฝุ่นทราย...และทางที่เธอกำลังเดินไปนั้นก็คือ ร้านขายยา ร้านขายยาแห่งนี้เป็นร้านที่เปิดทำการตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หยุดทุกวันที่เป็นวันหยุด (เอ๊ะ...ยังไง)
และแล้ว...ออมมี่เมล่อนก็ได้เดินมาถึงหน้าประตูบ้านไม้หลังหนึ่ง เธอเคาะกระตูเสียงดังทันที
“แม่มดออลลี่ อยู่มั้ยยยยยยยยยย”
“แง่ววววววววววววววว เข้ามาสิ”เสียงแมวบวกกับเสียงสดใสซ่าบซ่านของแม่มดออลลี่ได้ดังเล็ดลอดบานประตูออกมา
ออมมี่เมล่อนได้เปิดประตูเข้าไป เธอมองไปรอบๆอย่างคุ้นเคย...
“เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ไอ้ร้านโกโรโกโสแบบเนี้ย”
“ไอ้บ้า...เจ้านั่นแหละที่เมาไม่เคยเปลี่ยน”แม่มดออลลี่ได้กล่าวตอบกลับมา ตอนนี้เธอกำลังมุดลงไปหยิบกล่องยาที่วางอยู่ใต้โต๊ะ
“เออๆ ว่าแต่ ท่านมียาแก้เมาบ้างมั้ย”
“มีอยู่แล้ว”แม่มดออลลี่ได้หยิบยาเม็ดสีฟ้าออกมาจากกล่องยา“สามเม็ดสิบเหรียญ”
“แหง่ะ คิดตังค์เร็วได้ใจมาก”เธอหยิบเหรียญสีเงินออกมาสองเหรียญ แต่ละเหรียญมีค่าเท่ากับห้าเหรียญ
“ของมันแน่อยู่แล้ว”
“เออๆ งั้นข้าไปล่ะ ฝากสวัสดีเจ้าแมวเหมียวของเจ้าด้วย”ออมมี่เมล่อนกล่าวพร้อมกับคว้าถุงยาเดินออกจากร้านไป เพื่อที่จะ เดินไปยังสถานที่นัดท้าประลอง
แม่มดออลลี่มองออมมี่เมล่อนเดินจากไป เธอยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย จากนั้นเธอก็ได้ร้องเรียกแมวของเธอ...
“ออมมี่เมล่อน...ไอ้ที่ให้ไปน่ะ มียาแก้เมาจริงๆสองเม็ด อีกเม็ดมันเป็น ยาเพิ่มพลัง”
ออมมี่เมล่อนได้เดินมาถึงหลังบาร์เหล้า เธอได้พบกับพ่อมดในเสื้อคลุม
แอ๊กหล่อซะไม่มี สาวหลงตายหมดดด
“มาสายนะ”พ่อมดชายโฉดได้หันหลังกลับมากล่าวกับออมมี่เมล่อน
“สาย? สายอะไร นี่มันตีสองกว่าเอง”
“เออ ผิด งั้นมาประลองกันเลยดีกว่า”พ่อมดชายโฉดไม่รอช้า หยิบดาบคู่ใจออกมา
ออมมี่เมล่อนได้หยิบยาเม็ดสีฟ้าขึ้นมา ก่อนที่จะหยอดมันลงไปในปาก และกลืนลงไป
พ่อมดชายโฉดเห็นท่าทางแบบนั้นจึงกล่าวว่า
“นึกว่าหยิบอาวุธเสียอีก มือเปล่าแบบนี้ จะสู้ไหวเรอะ”
“ก็คนมันไม่ชอบใช้อาวุธ มีปัญหา? แล้วเมื่อเกี้ยน่ะ แค่กินยาแก้เมา”
“หึ เมามาอีกล่ะสิ.......เอ้าาาาาาาาา มันไม่ยุติธรรม ชักดาบออกมา เร็...”พูดยังไม่ทันจบดีนัก ออมมี่เมล่อนก็ได้กระโดดถีบเข้าข้างกลางลำตัวของเขาอย่างแรง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก”
“เห้อ กระดูกจะหักมั้ยน้า...อีกทีแล้วกัน”
“No!! พอ”สายไปแล้วที่จะกล่าวอำลา ออมมี่เมล่อนได้กระโดดถีบอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอเล็งไปที่ศีรษะของพ่อมดชายโฉดอย่างเต็มแรง
พลั่ก! เคร้งงงงงงงงง
พ่อมดชายโฉดได้ล้มลงนอนอย่างสวยงามท่ามกลางขวดเหล้าเปล่าๆที่ล้มระเนระนาดเป็นแถบๆ
“หึหึ” ออมมี่เมล่อนหัวเราะออกมาอย่างสะใจในอารมณ์
แต่ทว่า...มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืดของหลังบาร์หล้า
“ออมมี่...”
สะ...เสียงนี้ แรพบิทน้องรัก
ทำไมมาอยู่แถวนี้ล่ะ
เห็นหมดแล้ว...โดนด่าแน่ๆ
ออมมี่เหงื่อตกต่อหน้าน้องสาวแสนน่ารัก เพราะกลัวโดนน้องสาวด่า แต่เธอคิดผิดถนัด แรพบิทกลับกล่าวออกมาว่า
“แรพบิทขอบคุณพี่ออมมี่มากนะคะที่ช่วยจัดการคนชั่วเลวระยำอย่างไอ้ต้นไม้ตาย”
“ค่อยๆพูดก็ได้นะน้องรัก ว่าทีเป็นชุดเชียว”
“ไม่ได้ค่ะ ก็แรพบิทเก...”พูดยังไม่ทันจบ (อีกแล้ว) พ่อมดชายโฉดก็ฟื้นคืนชีพ (ยังไม่ตายอีกเรอะ)
“ออมเม่เมล่อน...แค้นเน้ต้องชามร้า”เขากล่าวเสียงยานคาง (วิบัติด้วย) ตอนนี้สารรูปของเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมเผ้ายุ่งเหยิง เนื้อตัวมอมแมม ศีรษะแตก และคาดว่ากระดูกคงหักเกินสามท่อน
“โดนอีกซักทีดีมั้ย???”ออมมี่เมล่อนถามพร้อมกับยกบาทาเตรียมกระทืบ
“ม่ายยยย..........”พ่อมดชายโฉดได้สลบลงไป แต่เขาไม่ได้สลบเพราะความกลัวหรือความเจ็บปวดหรอก เขาสลบไปเพราะ...กลิ่นอันไม่พึงประสงค์จากรองเท้าของใครบางคน
“อ้าว...จะสลบไปทำซากหรอ ตื่นก่อนเด่ะ”ออมมี่เมล่อนเข้าไปกระชากคอมเสื้อของชายผู้เกือบไร้วิญญาณ
“...............”แรพบิทเงียบ เพราะว่าไม่กล้าบอกเหตุผลที่แท้จริงที่เขาสลบลง
“ไม่ตื่นเหรอ ช่างมัน ถ้างั้น กลับบ้านกันเหอะ”ออมมี่เมล่อนลากน้องสาวที่รัก(?) กลับบ้านอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าจรวดไวแสง
แรพบิทตกใจในแรงลากของออมมี่เมล่อน เธอคิดในใจว่า
ออมมี่กินอะไรเข้าไปรึเปล่านี่...ทำไมแรงเยอะจัง...
+++
เห้ออออออออออออ ในที่สุดก็ต่งตอนที่สามจบจนได้
เง้อๆ
ค่ายจบแล้ว มาแต่งนิยายระบายอารมณ์ต่อ สบายใจ
ลั้นลา---------------------
ความคิดเห็น